#kaybetme korkusu

[serdenci]

Dün gece babam fenalaştı, ilk kez onu kaybetme korkusunu yaşadım.

[mavibigecee]

Ne tuhaf şey ki, seni kaybetmenin düşüncesi dahi korkutuyor.

[ozgurkedi]

kaybetme korkusu yüzünden bağlanma problemi yaşıyorum

[sadecetilki]

Sıfır kaybetme korkusu, sıfır heyecan, kimseye karşı beslenebilecek derin duygular yok, herkes gelebilir ve herkes gidebilir.

[selin-n]

Sonra bir sabah uyanıyorsun,

İçin soğumuş...

Kaybetme korkusu kalmamış

[forlatt]

Söyleyemediğim çok şey bıraktın içimde. O kadar yarım kalmışsın ki dilediğim gibi sevememişim seni. Hep bir mesafe koydun araya, sana uzanmaya çalıştıkça duvarlar ördün. Verdiğin mutluluklar bile hep emanetti bana. Başkasının ceketini giymişim üzerime meğer. Seni kaybetme endişesi, korkusu sen her ne dersen de buna benim eksik mutluluğumdur hepsi.

[huzur-un]

Bir insan sizi ancak sevdiği kadar anlar.

Sevdiği kadar telaşınızı görür,hüznünüzü önemser, kaygılarınızı cevaplar.

Sevdiği için tedirgin olur, kaybetme korkusu duyar,

bu sebeple yüreği üşür.

Sevdiği zaman tüm gücüyle hayatınıza sarılır..!

[biran33]

"Kaybetme korkusu, birini çok sevmekten değil, Kendini hiç sevmemektendir. "

[youdrewstarstomyscars]

Kaybetme korkusu')

[filizozlem]

Düzeltmek isteseydi düzeltirdi, sevmek istese severdi, kaybetme korkusu olsa yanımda olurdu, elimi bırakmazdı, bahanelere gerek yok sevmek isteyen seviyor, yanında olmak isteyen oluyor çok da büyütmeye gerek yokmuş.

[sadecetilki]

Duygusuz bir insan asla sayılmam ama hiçbir şeye karşı kaybetme korkusu hissetmiyorum.

[sigarakutusu]

şimdi soyutlandım bak her şeyden. ölümden, senden, hayattan. ruhuma acı veren her şeyden soyutlandım. ölümün korkusu sardı beni bir gece, ben o gece defalarca öldüm. seni kaybetme korkusu sardı bir gece, ben o gece defalarca kaybettim seni. bak hayat vurdu beni defalarca, ben her gece acı çektim. koptum hayattan. şimdi susuyorum kendi halimde, dokunmuyorum hiçbir yere. bana acı verecek şeyleri önceden hesaplayarak ilerliyorum. görüyor musun gözlerimin arkasına hapsettiğim benliğimi? hiç görüyor musun rüyanda, benim gördüğüm kabusları? hiç dinlemeye çalışıyor musun beni sustuklarımda? lütfen, bir kere sus benimle. bak o zaman anlayacaksın beni. yalvarırcasına bedenimi sereceğim önüne. alın kurtarın beni diye inleyeceğim göklere. bak lütfen, lütfen duy beni sustuklarımda. içim dışıma çıkıyor, bak kopuyorum sizden. lütfen, bir kere sarıl bana. bak o zaman dinecek acılarım.

[dokuntuler]

Babam geçen sene beyin damarı tıkanıklığı yaşayınca ilk kez birini kaybetme korkusu yaşamıştım. Hamileydim kızımı görmesini çok istemiştim. Keza kızım da böyle bir dedeyi tanısın çok isterdim. Bugün derse giderken bebeyi babama bıraktım harika bir dede oldu��u için oyun oynayıp evde havuz yapmış, güneş gelmesin diye gölgelik bile düşünmüş, çarşaftan. Babam eskisi gibi değil zaman zaman ölme ihtimali aklıma geliyor, yalan yok. Düşüncesine bile boğuluyorum.

[arbrenu]

Nagi beni yanlış anlamazsan bir şey sormak istiyorum. Arkanda böyle mükemmel bir kitle var be ben dahil herkes cümlelerine önem veriyoruz. Ve sevgimizi idare ediyorsun. Her geçen gün seni daha çok sevmemizi sağlıyorsun Kabal. Peki bu sevgiden, büyük bir kitleyi idare etmekten korktuğun oluyor mu? Yani ufacık, gözden kaçan bir hatayla bile bu fanatikliğin korkunç sonuçları olabilir. Bir kitleye yön veriyorsun sonuçta, ufaçık bir yanlış anlaşılma her şeyi kökünden değiştirebilir. Hata yapmaktan korkup tek bir cümleyi bile incelikle ölçüp biçiyor musun? Yazarlığın o kadar mükemmel ki gelişigüzel yazdığını düşünemiyorum.

Çok teşekkür ederim. Anlaşılmak uğruna çıktığım yolda bunun imkansız olduğunu öğrendim, bir yanım korkuyor ama bu kitleyi kaybetme popülariteyi kaybetme korkusu değil, bu kadar çok göz önünde olma korkusu, bu yüzden de kendimi çok bastırıyorum ve geri planda kalmaya çalışıyorum, öğrendiğim diğer şey de doğru bir şekli olmadığı sadece karşımıza çıkanlarla baş ediyoruz. Bana yakın olan insanlar sürekli şunu soruyor, dünyayı hedefleyen birisin ama kendini saklamak için didiniyorsun? Çünkü çoğu zaman herkes sadece sussun istiyorum ama tezat bir şekilde konuşulmak zaten bu çağda insanı bir yere götürüyor özellikle sosyal medya ile bağlantılı bir iş yaptığında. Yani aslında korkum bir şey yapıp her şeyi mahvetmek değil aksine ortadan kaybolup her şeyi mahvetmek

[despiados]

aşk sektörünün çivisi çıktı.. herkes daha iyisini bulurum düşüncesiyle bulduğuna bok gibi davranıyor. seviyormuş gibi yapıp sevmiyor, aldatıyor, önemsemiyor. kimsede kaybetme korkusu kalmadı. seçeneğim çok yenisini bulurum diye herkes şerefsiz oldu çıktı. ne diyebilirim ki.

[ayameftun25]

Bizler,Kendi iç dünyamızın derinliklerinde, düşüncelerimizin, pişmanlıklarımızın, hayallerimizin, keşkelerimizin girdabında savruluyoruz. Bazen geçmişin yükü, bazen geleceğin belirsizliği bizi içine çekiyor. Oysa hayat, bir nehir gibi akıp giderken, biz çoğu zaman bu akışa direnip kendi içimize kapanıyoruz.İç sesimiz susmak bilmez. Kimi zaman pişmanlıklarla bizi yargılar, kimi zaman umutlarla kandırır. "Keşke"ler ve "ya olursa"lar arasında sıkışıp kalırız. Geçmişin hataları, söylenmemiş sözler, yarım kalan hayaller birer taş gibi yüreğimizin derinliklerine çöker. Kendimizi affetmek en zor olanıdır çünkü en acımasız yargıcı yine biziz.Bir de hayallerimiz var. Gerçekleştiremediğimiz, belki de cesaret edemediğimiz hayaller… Bir zamanlar içimizi ısıtan, şimdi ise içimizi kemiren hayaller. Onları düşündükçe içimizde bir sızı belirir, zamanla bu sızı kabullenilmiş bir boşluğa dönüşür. Ve biz, bu boşlukta kayboluruz.Peki ya korkularımız? Kaybetme korkusu, başarısız olma korkusu, yanlış yapma korkusu… O kadar çok şeyden korkarız ki, bazen sırf bu yüzden yaşamayı erteleriz. Oysa korkularımızın çoğu zihnimizin oyunlarından ibarettir. Ama yine de onlara inanır, onlarla yaşar, onların gölgesinde kendimizi unuturuz.İçimizde boğulurken fark etmediğimiz bir şey var: Biz yalnızca düşüncelerimiz değiliz. Biz, içimizde biriktirdiğimiz acılar, korkular ve hayaller değiliz. Biz, nefes aldığımız her an değişen, dönüşen ve yeniden doğan bir varlığız. Kendimizde boğulmak yerine, kendimizi anlamaya çalışmalıyız. Kendi içimizde huzuru bulmalıyız. Belki geçmişi affederek, belki de geleceğin belirsizliğini kucaklayarak…03.03..."