#kaba kaiba

[lilcommissionsopen]

カイバ

[tugmataludtodtalata]

pasada

pumasok kami nang maaga ngayon. kaiba sa nakasanayan naming oras ng pások mula pa no'ng first year kami. gustong-gusto ko ang pumapasok nang maaga; habang malamig pa; habang gustong-gusto ko pa ang dampi ng hangin sa balat ko. kahit masikip ang nasakyan kong dyip, masaya at kuntento akong pumikit matapos iabot ang bayad. ninamnam ko ang tinig na pumapailangilang mula sa earphone ko. hanggang isang malakas na paghinto ang nagpamulat sa akin. kung wala ako sa pokus, tiyak na tumalsik na ako padulo. pinagmasdan ko ang paligid. halos nása gitna kami ng daan. may liwanag na palá; sumisilip na ang araw.

malamig naman pero halos makita ko ang unti-unting namumuong butil ng pawis sa drayber. ilang beses niya kasi sinubukang paandaring muli ang dyip pero gaya ng pabugso-bugsong kaba sa dibdib naming mga sakay na estudyante, putol-putol din ang buga ng makina. ang akala naming tuluyang pag-usad ay biglang pagsadsad kalaunan. hanggang sa nawalan na rin talaga ng hininga ang sasakyan. kinapos na; ubos na.

lumipas pa ang ilang sandali, may mga dumaraang dyip na rin. at sa sumunod na bakante'y pinalipat na kami. nagdadalawang-isip pa kami kung bababâ ba o mananatili lang doon kahit na malaki ang posibilidad na mahuli kami sa mga klase.

kahit nagugulumihanan, dahan-dahan kaming lumipat. nang makaupo na kami nang matiwasay, nakita ko ang drayber namin na ipinapása na rin ang mga pamasahe namin sa drayber ng bagong sinasakyan namin. at habang palayo siya sa amin at palapit sa dyip niyang bukás na ang harap, bakás ang panlulumo at panghihinyang sa kaniyang mukha. hindi ko mawari pero nalulungkot din ako para sa kaniya.

umaga pa lang, maaga pa, pero tilà ba pagál na pagál na agad si kuya. mababanaag sa mukha niya ang pagkayamot pero mas lamáng ang pagkalugmok; ang pagkabigo. kayâ sa saglit na inupo namin sa bagong dyip, tangan-tangan ko ang naramdaman kong 'yon. hanggang pagtawid, hanggang pagsakay pang muli ng isang dyip, hanggang sa unibersidad, at tingin ko, hanggang matapos ang araw.

sana makabawi si kuya at magkaroon ng magandang pasada.

[03-14-24]

[inkandbeer]

Normal lang ba talaga to na maramdaman ko na hindi na ako masaya sa work ko? Ilang buwan palang ako dito pero ganito na agad nararamdaman ko. Parang tuwing papasok nalang ako palaging may kaba akong nararamdaman. Ang gara kasi talaga ng umpisa ko dito e, kasi una palang ang pangit na ng naging transition. So story time, nahired ako sa sister company nung pinapasukan ko ngayon. Tapos yung tumatayong manager dun sa sister company ng dept namin sabi dun ako mag training sa pinapasukan ko ngyon. Which is hindi dapat kasi mag kaiba sila ng classification ng products. So panibagong adjust na naman talaga mangyayari sakin once natapos yung training ko dito. So ayun na nga, andon nako sa mismong company na nahired ako. After ng ilang months kinausap ako ng manager namin na kung gusto ko daw bang maging visor dun sa company na pinag training ko. So ayun binibigyan ako ng opportunity talaga so pinag isipan ko ng mabuti. Jusko, akala ko magiging smooth lang yung transition na mangyayari sakin kasi akala ko magiging lateral transfer lang at slam ko promotion tong nangyari sakin. So ayun na nga, ang daming nangyari as in halos yung boss ko dun kung anu ano pinag sasabi sakin. Actually dun kasi talaga yung first job ko. Bali bumalik lang kasi ulit ako nag resign kasi ako noon ksi family matters nga. So buti nga talaga pinabalik nila ako kaso nga lang nung bumalik ako bigla naman ako inofferan na maging visor sa kabila. After ng ilang discussion at kung anu ano pang pinag sasabi. Pinag resign nila ako, at dun ako nag apply sa kabila ng as visor na. So back to zero na naman ako. HAHAHAHA edi si anteh mo ghurl probi uli. Edi ayun na nga pang 3months ko palang ngayon pero bakit ganito nararamdaman ko. Napepressure talaga ako as in, inisip ko kasi yung expectation ng mga tao sakin at totoo nga kasi yung bali-balita sa company na yun na ang daming boss. Saka isa pa, regarding din dun sa compensation ko hindi din sya align sa position ko kaya sobrang hay nako nalang din talaga.

Ngayon ko lang talaga narealize na tama nga lahat ng sinabi ng mga kawork ko noon dun, na madaming boss at madaming gagawin sobra. Napepressure ako at naooverwhelmed sa lahat. Kaya ngyon tuwing papasok ako prang stress na stress ako kasi napepepressure din ako sa manager ko. Promise, kaya ewan huhu di ko na alam talaga gagawin ko. Pero ayoko mawalan talaga ng sobra. Kaya ko naman tygain pero sa totoo lang talaga hindi nako masaya. Unlike sa dati kong work na papasok palang ako goodvibes na goodvibes na. Pero dito sa company ko ngayon hindi talaga.

Kaya etong mga nakaraang araw parang dun ko narealize na aanuhin ko nga yung name ng company at position ko kung di naman din talaga ako masaya. At isa pa, sa totoo lang yung sa compensation ko talaga mashdong lugi. Kala ko kasi nung una maayos yun e pero maski hr, biglang naging bula e. Nag resign din bigla. Kaya nawalan na din ako ng pag asa. Kaya ngayon waiting nalang ako sa bagong opportunity.

Kaya sana sa lahat ng inaapply ko last wk & this wk, may mag reply at may dumating na bagong opportunity talaga. Lord! Kayo na pong bahala Lord. In Jesus name Amen.

[pessimistic-crayon]

kaiba from kaiba

[mihaandj]

I made a thing and I don‘t regret it. I don‘t care whaty‘all say! I‘m proud of my work and I‘m proud of my joke: This is Seto Ka(i)ba.

And in case you don’t know what Kaba is: It’s instant cocoa powder.

Thank you for your attention!

[cleevitus]

kaiba parade!

[kaibacorpintern]

What did you think of the manga version of battle city overall?

I enjoyed it! Especially the final three duels - Jou vs Malik, Yami vs Kaba, and Yami vs Malik. They were an excellent way to finish it off, especially all the Kaiba moments but duh bc he's my favorite. The Kaiba moment at the pier duel where he reflects on himself at Death-T is also exquisite. I discovered a brand-new love for Malik.

I LOVE LOVE LOVE how much of Jounouchi's character is his resentment towards Yami, and at how everyone takes Yami seriously as a strong duelist, no questions asked, but not even Jounouchi's friends think he has a real shot at winning battle city against Yami. It is SO INTERESTING. His number one motivation in battle city is DUEL YAMI, which in one way is kind of funny because why not just go to his house after school, bro? but it's also charged with all of this feeling about wanting to prove he can be a strong duelist on his own, without Yami's help. In the pier duel, Malik is like "kill him and you'll finally be your own man" which fascinates me with its implications - Jounouchi thinks he's just hanging onto the coattails of Yami's success, and really, really, really wants to find a way to do this (win duels, be strong) on his own. Kind of like Yuugi at the pier duel - neither of them want too much of Yami's help; they want to prove to Yami they can do this on their own. (Although for Yuugi it's a little more fraught because he doesn't want Yami to feel obligated to stay on his behalf.) Anyway I don't remember any of this Jounouchi and Yami stuff from the anime (maybe it's there, but I haven't watched certain segments of Battle City in a hot minute) but it felt especially fraught and potent and noticeable in the manga.

Like I said, I haven't watched the anime version of Battle City all the way through in a LONG time but of what I do remember, I think there are some notable improvements on the manga. Off the top of my head, two improvements: Shizuka saving Jounouchi in the pier duel instead of Kaiba, and Mokuba being held hostage as a way to give Kaiba motivation during the tag team duel instead of the ghouls just locking up his duel disk. The anime also includes some smaller moments here and there that I cherish and which add some fun characterization flavor - Mokuba asleep on the blimp, the entirety of Virtual World, Malik playing with ice, etc.

[lafeae]

Shades of Red

(Prideshipping random thingy written at work ~2hrs)

Atem knew something was off when he arrived to work before Kaiba. It wasn’t an explicit thing, per se. There were times when he’d arrive and Kaiba wouldn’t be there at all, but those were scheduled events.

As he scrolled through the digital day planner, staring down at the lines upon lines of events, he found nothing on this Monday morning that made him believe that Kaiba should has been late or absent. And that immediately made him worry.

Fretting wouldn’t help. That didn’t get work done. It didn’t move appointments, take phone calls, and make sure everyone was doing what they were supposed to. Whether or not it was true, Atem controlled a vast majority of the company—at least from the sidelines.

That was what Kaiba trusted him for.

Not that he’d ever say it, he was too stuck-up and proud. But if someone wanted to be Seto Kaiba’s secretary, it required a lot of patience, attention, and most importantly, backbone.

So Atem got to work.

An hour later, Kaiba strode into the office. From initial glance he looked normal. Well put together in a nice suit, his overcoat snapping behind him.

But Atem saw more.

His hair wasn’t as coiffed. His collar was uneven. There was a wince on his scowled brow.

“Kaiba?”

“Not now.”

Kaba opened the office door and slammed it closed. With his left hand. Odd.

Atem jumped up and went to the coffee machine. The phone on his desk was scrutinised as he waited for it to blink. It took all of two, maybe three minutes (the coffee hadn’t finished brewing) for a light to start flashing.

He rushed into the office.

Ra, the man was a mess. And there was no getting around his right arm curled against his chest.

“Are you alright?” Atem asked. He craned his neck, confident that he saw Kaiba’s arm in a sling, but the executive pulled his coat closed. “You...want me to take your coat?”

“No.”

“Then what’s wrong?” Atem set the coffee cup on the desk.

“Nothing.”

Atem leaned against the desk. “Mmhm.”

Kaiba regarded Atem sharply. His eyes were dull, tired. “Go. Away.”

“Not until I know what’s up,” Atem pressed. He shifted a little closer, waiting for Kaiba to ease up a little. Discomfort seeped across his face. “If you need me to do whatever today, I can. I’ll move around appointments. The DeLarge meeting wasn’t too important you and—“

“Atem.”

Atem’s jaw clicked shut. The way Kaiba said his name was always tender, smooth, like velvet catching the grains of his fingertips.

“What?”

“I need your hands.”

Atem blinked. “I’m...sorry?” The ways that Kaiba could have meant that were...numerous. Curious. A little seductive if in the right frame of mind. Need his hands, how?

Blush crept up Kaiba’s neck, and he loosened his coat and collar. The bland sling came into view, as well as Kaiba’s normally long, even fingers barely sticking out of the end of a cast.

“I need you to be my hands. Until further notice.”

“O-oh. You mean like that,” Atem said. It was almost relieving, but also a little disappointing.

Kaiba frowned. “What did you think I meant?”

“Nothing. Nothing.” Atem waved his hands, playing innocent.

“Hn.”

Deep breath in, out. Atem had to calm down a little, his heart was fluttering.

“So...where do we start?”

A short pile of folders was fumbled with from an inbox and thrown in front of Atem. Kaiba laid his hand on it. “This first. Before the DeLarge meeting. Let’s go as quick we can.”

“O-of course.”

They went to work. Atem scribbling through a majority of the files all while taking calls, gliding between the executive office and his own desk.

“So, what happened?” He asked. A dozen times. A hundred times. A million times.

Kaiba was deaf to the question. More interested in pecking away at his keyboard one handed. It was cute; not that Seto Kaiba was cute, at least not to most. Handsome, dashing. Tall, dark, and mysterious. But Atem found him cute, in a strange way.

It was nice to be close to him, leaning over his shoulder and helping with documents. In between “What happened?” he peppered in “Are you alright?” each time Kaiba flinched or, not used to his left hand, tried to stand.

It was when he stumbled into Atem on his way to go to the conference call that Atem’s “Are you alright?” was met with:

“No! Clearly I’m not alright, so stop asking.”

Atem braced his hands against Kaiba’s chest to hold him. He hadn’t noticed the touch, but neither had Kaiba. He didn’tpull away.

“I’m sorry, I—,”

“And before you ask again: it was soccer!” Kaiba said. His anger simmered away. He looked down at Atem’s hands, still against his chest. “You can stop touching me, now. I’m not an invalid.”

“Apologies,” Atem said. He lifted his hands away. “But...soccer?”

Kaiba swept out of the room with fire on his heels. Atem was in lock-step just behind.

“Yes. Soccer. Football. Whatever you want to call it. I was playing goalie,” Kaiba said as he entered the elevator.

The very thought was amusing. Atem bit his lip trying not to laugh at the image of Kaiba in shorts and tall socks. Covered in sweat.

No. None of those thoughts.

Atem jammed the button for the 17th floor. “I didn’t take you for a sportsman.”

“I’m not. You can blame Mokuba for our mutual suffering for the next month and a half.”

“I don’t mind being your hands.”

It was Kaiba’s turn to blush and suddenly become very interested in the carpet. “Don’t push it.”

Atem just laughed. “Yessir.”

[laughingplanet]

Some of my favorites... sorry for the weird pixel style, im trying to figure out stuff!

[jhanmiii-blog]

Blog#3 “Edukasyon paa sa Iilan: Kung Bakit Asal-Mayaman si Pedrong Maralita” ni Bienvenido Lumbera

Sa ilang taon mo nang pamumuhay dito sa ating lipunan sa tingin mo pano ka namumuhay ngayon?

Nasa reyalidad kaba o nasa kasinungalingan??

False consciousness vs class consciousness

Sa teksto ni Lumbera sinasabi niya na si Pedrong Maralita ay isa o nakakaraming tao sa lipunan. Bakit nga ba asal mayaman si Pedro Maralita dito sa ating lipunan? Imbes na umasta at kumilos siya o tayo batay sa tinatawag nating class consciousness eh patuloy tayong lumilihis sa reyalidad at patuloy tayo nagpapakabulag at lasing sa ating false consciousness??

“Uy may Iphone 11 na dito gusto kong bumili….”

“Gusto mo mag coffee? Dito tayo sa Starbucks…”

“Uy nakita o ba yung suot ni ano…. Yung Gucci na bag”

“Lumabas na yung make-up lineni ano tara bili tayo”

“may allowance ka pa ba? De ok lang di nalang ako kakain bukas”

Ilan lamang to sa madalas nating marinig sa mga tao tulad ni Pedrong maralita mahilig sumunod sa uso. Mga taong kahit walang-wala na ay usad padin, mahilig ipagpilitan ang mga bagay na hindi naman kaya. Sige ang bili at hiling nang mga bagay na di naman kailangan o hindi ganun ka importante. Marami akong kilalang ganito talamak ang mga ganitong tao sa paligid di ko mawari-wari kung bakit sila ganyan. Wala na silang makain kinabukasan, baon na sa utang pero sige padin ang sunod sa mga luho at uso. Aaminin ko sa katunayan minsan ganito rin ako pati ang pamilya ko halimbawa nung tumungtong ako sa mataas na paaralan o sekondarya ako noon ay pinasok sa pribadong paaralan kahit na pag babasura ang pinagkakakitaan namin noon kahit na hirap ay pinilit padin dahil sa maganda nga daw kase ang edukasyon sa mga pribado kaysa sa mga pampublikong paaralan. Iniisp ko noon kung ano ba ang pinag kaiba ng pribado kaysa sa pampubliko at doon ko na laman na hamak nga na mas maganda mag-aral sa pribadong paaralan dahil sa mga pasilidad neto, mga kagamitan at pag tuturo. Di na nakakagulat noon at hanggang ngayon ay sikat ang mga eskuwelahan na Ateneo, La Salle, Letran, UST at iba pa. Isa rin sa aking napagtanto kung bakit hindi pinag-tutuunan nang pansin at pinag-popondohan ng gobyerno ang pagpapaunlad sa mga pampublikong paaralan para marami ang mabigyan nang tsyansa makapag-aral at para hindi narin mag-sakripisyo ang ibang di mayayamang pamilya para lamang ipasok ang kanila mga anak sa mga primadong  paaralan. Sa tingin nyo bakit kaya? kaya ayaw nang gobyernong pagtuuanan nang pansin ang papa-unlad sa mga pampublikong paaralan dahil nakikipag-ugnayan ang korporasyon sa gobyerno kase kung ating susuriin ang mga may hawak nang mga kilalang pribadong paaralan ay mga kapitalsita at takot silang matuto o magkaroon ng kaalamanan at mamulat sa reyalidad ang mga Pedong maralita.

At ang mga kurso na pinag aaraalan nang mga mag-aaral ay nahahati sa dalawang bahagi ang Liberal Arts at Business Administration, kung iyong iisipin ang madalas na kumukuha nang mga kusrong nasa Liberal Arts ay mayayaman dahil ang para sa mga kagaya naming nasa oppressed class ay hindi kailangan neto dahil iniisip na hindi ka kikita dito kaya madalas ang kinukuha kurso ng mga taong gustong yumaman ay business course dahil kikita ka dito. Sa pagdi-dibisyon na ito ay pinapamuka na sa atin na tayo ay hindi papantay mga naghaharing-uri at tayo ay mga wanna be at isa lamang tayong kasangkapan nila paa lalo silang umanggat.

            Idinudol sa kanya ng kanyang lipunan na ang uok ng pagiging edukado ay ang pagiging katulad ng produkto ng mga pribadong paaralan at siya naman pinagsikapan upang marating ang itaas. Sa pag pupumilit niyang marating ang tuktok ay naaapakan na niya ang iba na ngangahulugan na pagtatakwil sa uing kaniyang kinabibilangan.

Iniwan niya ang sarili niyang daigdig sa pagnanasang makalaya sa karalitaan. Naipasa kay Pedrong maralita ang edukasyon kaniyang ninanais at mga ilang adhikain ng mga mayayaman subalit hindi naman nag bago ang kaniyang katayuaan sa ekonomiya.

            Napakaraming Pedrong Maralita. Nagkalat sila puwdeng ikaw o yung mga katabi mo. Mga naghahangad umunlad at makatamhasa nang ginhawa kahit na saglit lamang, hindi naman ito masama kung tutuusin ngunit masyadong nasisilaw mga nakakarami sa at nahuhulog sa  mga illusion.

[manaybaks]

Mga Teorya ng Pagkamulat: BABAE AT KAMATAYAN

Kagaya nang maraming mga gabi, dumadaloy na naman sa’king katawan ang makapangyaringang hiwaga ng kalungkutan. Dala nito ang hangaring tumalon sa balon ng walang katiyakan. Nag-iipon ng lakas ng loob na baka sakali, sa susunod na mga araw kayanin kong lisanin ang magulong mundong ito. Dagsa ang mga ala-ala ng kahapon, at lahat sila’y mga malulungkot na mga ala-ala. Sa aking paglangoy, natigil ako sa ala-ala ng isang tao. Taong matagal kong hindi nakasama, naka-usap, o kahit na masulyapan man lamang.

Siyam na taon na ang nakararaan mula nang huli nating pag-uusap. Sa pagkakaalala ko, byiernes ang araw na iyon, at kagaya ng iba pa, hindi iyon natatangi. Dahil nasa isang special class tayo noon, palagiang late na kung nakakauwi mula sa maghapong pakikipagbuno sa mga advanced subjects, na hanggang sa ngayon iniisip ko pa rin kung nagagamit ko ba ito sa ara-araw na pag gising. Ang grupo natin ang kilala bilang maiingay, pasaway, mga dugyutin, at higit sa lahat pasimuno ng kalokohan sa loob ng klasrum. Hindi ko na tanda kung ano ang dahilan bakit tayo napagawi noong hapong iyon sa dati kong pinapasukang elementarya. Basta ang naaalala ko’y nag-uusap tayo ng mga kanya-kanya nating mga plano para sa sabado at linggo. Dalawang araw na hindi tayo babagabagin ng multo ng mga formulas sa advanced algebra, balancing equation sa chemistry, mga subject verb agreements sa mga English subjects natin.

Nasa pangalawang taon tayo noon ng high-school. Sa loob ng dalawang school year natin na magkasama, aaminin ko, hindi pa kita lubos na kilala, pero napalapit tayo sa isa’t isa. Ang dami nating mga kababawan noon, mga away at halakhakan na nagsimula sa mga mababaw na dahilan. Siguro nga mga mababaw na tao pa tayo noon. Iyong mga inosente sa ligalig ng totoong buhay. Kung sabagay, pagkakabisa sa mga formulas at pataasan ng iskor sa araling panlipunan lang naman ang pinagkakaabalahan natin noon. Aaminin ko, mas magaling ka sa mga bagay na ito kaysa sa akin, magaling ka talaga pag dating sa klase. Pasok ka nga sa top 15 noong first year high school. Samantalang, ako, hindi ko pa rin noon alam kung paano ko naipasa ang eksam para makapasok sa top 40 na estudyante na kasama sa klaseng iyon.

Nagsiuwian tayo noon na kagaya ng mga ordinaryong araw, maliban na lamang sa mas madami noon ang tao sa sentrong bayan dahil sa nagkalat na peryahan at gabi-gabing palabas sa plaza. Malapit na kasi ang pista noon sa bayan natin. Ang totoo, napag-usapan din namin ng isa pa nating kaibigan na gugulin ang gabi ng sabado sa plaza at manunuod ng palabas. Iyong kaming dalawa ang nagplano, at kahit wala pang kumpirmasyon mula sa inyo na sasama ka at iba pa nating mga kaibigan, ay napagpasyan na namin na ituloy ito.

Dumating ang araw ng sabado, napagpasyahan ko noon na pumunta sa bahay nila Paulo. Nagyaya na maglakwatsa, total wala namang klase noong araw na iyon, at tapos ko na rin ang mga gawain ko para sa eskwela. Sa totoo lang wala kaming kongkretong plano kung saan kami pupunta. Hanggang sa nagawi nga kami sa campus natin, nang mapagtanto na wala namang ibang tao doon maliban sa aming dalawa, nagpasya kami na pumunta nalang sa inyo. Hindi din naman kami natuloy, naalala naming na estudyante pala kami at sabado, wala pala kaming pera pampamasahe sa tricycle. Ang ending nagsiuwian din kami sa kanya-kanyang bahay, at nagkasundo na pagkatapos ng hapunan ay muling magkikita sa plaza para manuod ng palabas. Sa totoo lang hindi namin alam  kung ano ang palabas noon sa plaza, ang importante magtatagpo tayong magkakaiban sa gabing iyon. Siyempre hindi dapat kalimutan ang gm (group message), paanyaya sa inyo kalakip ang detalye ng pagtatagpo.

Ilang beses din kitang tinext noon at wala akong natanggap ni isang reply mula sa iyo. Para sa akin nakapagtataka iyon, maliban kasi sa academics, wala naman tayong pinagkakakabalahan noon kundi ang magtext nang magtext. Uso nga noon ang mga clan. Isa pa, mabilis kang magreply sa lahat ng mga text ko sa’yo. Pero hindi ko pinansin, at nagdahilan nalang sa sarili na baka nga, may iba ka ng pinagkakaabalahan o sadyang wala ka lang load.

Natuloy naman kami sa panunuod sa plaza. Putragis, malaman-laman namin na ang palabas noon ay body building at bikini open. Sa edad nating iyon, pagtatawanan lang natin ang mga ganoong palabas, at isa pa ano ang pagkakainteresan mo sa katawan ng iba, ang makikita mo lang naman doon ay mga malalaking muscles ng mga lalakeng nakabrief na neon at babaeng nakabikini. Sa edad kong iyon, anong pakiaalam ko sa katawan ng iba. Wala namang katuturan ang mga ganitong palabas, na-oobjectify lamang ang mga kandidato at kandidata. Ito ang unang pagsiwalat sa akin kung gaano namamayagpag ang sistemang patriyarkal sa lipunan natin.

Hindi ka nagpakita sa amin noong gabing iyon. Wala din kaming natanggap na text mula saiyo na nagsasabing hindi ka rin makakasama.

Sa tanda ko, mga alas-nuwebe nang gabi noong may lumapit sa grupo, isang babae. Kilala ko siya, kilalang-kilala. Magkawangis nga kayo, para bang pinagbiyak na bunga. Bakas sa kanya ang pag-aalala at kaba. Hinahanap ka niya sa amin. Nangingilid ang luha niya habang kinakausap kami. Nagtatanong kung kasama ka ba namin, alam ba namin kung nasaan ka, o nakita ka ba namin sa buong araw na iyon. Sa isip-isip ko noon, siya ba si Sisa, at hinahanap niya sa amin ang nawawalang anak niya. Pero naisip ko rin na siguro tama nga sila, may hindi nakikitang tali na nakakabit sa pusod ng ina at anak, at ito ang isa sa nagbibigkis sa kanila. Malayo man sila sa isa’t isa ay nalalaman ng isang ina kung may nangyaring masama sa kanyang anak. Wala kaming naisagot noon sa mama mo, itinuro pa nga namin siya sa computer shop malapit sa campus natin, nagbabakasakali na nandoon ka at nagbababad lang sa facebook.

Aaminin ko, simula noon, kinabahan ako’t nag-alala. Para bang may kakaibang pakiramdam sa sarili ko noon, pero pilit kong sinasabi sa sarili ko na nasa mabuting lagay ka ng mga panahong iyon.

Siguro mag-hahating-gabi nang nagpasya ang barkada na magsiuwian na. Pero ako, dumaan muna sa tindahan namin sa sentro, bukas naman iyon magdamag kaya okay lang. Hindi pa ako nakakapasok sa loob sinalubong na ako ng mga matang nagtatanong mula sa mga tindera noon sa tindahan. Hindi nga ako nagkamali, may mga pinukol nga silang mga tanong sa akin. Kahit sila’y naghahanap din sa iyo. Banggit pa nga’y nagawi doon ang tito mo, nagbabakasakali na madatnan ako doon at matanong kung nasaan ka nga ng araw na iyon.

Hindi ko maipaliwanag ang naramdaman ko noon, para bang may dumaloy na kuryente sa buo kong katawan at hindi ako makagalaw at makapagsalita. Doon pa lang alam ko na hindi ka pa nakakauwi sa inyo. Nagdarasal ako habang pauwi na sana ay mali ang kutob ko na may nangyaring masama saiyo. Tinunton ko ang higaan ko oras na nakaapak ako sa loob ng bahay namin. Hindi pa rin nawawala ang kaba ng dibdib ko. Pinilit kong makatulog noong gabing iyon. Pero umabot nang madaling araw na hindi manlang ako dinalaw ng antok. Iyon ang isa sa mga pinakaunang gabi na magdamag lumilipad ang aking diwa.

Bumangon ako nang maaga noong araw na iyon. Kaiba sa mga ordinaryong araw ng linggo na halos tanghaliin na ako sa pag gising. Hindi pa rin mapalagay ang kalooban ko noon, nag-aabang na kahit isang reply mula saiyo ay makatanggap ako.

Abang-abang ko ang bawat tunog ng cellphone ko noon. Kakaibang kabog ng dibdib ang nararamdaman ko sa tuwing may dumarating na text, at mas lalong lumalala ang kaba sa tuwing nakikita ko na ang mga pumasok na text sa cellphone ko ay hindi galing saiyo. Dahil hindi pa naman uso noon ang Group Chat sa messenger o fb, umaasa ako noon sa mga balita sa gm (group message) mula sa mga kaklase natin.

Isang text nga ang natanggap ko noon, gm mula sa isang kaklase natin na anak ng mag-asawang pulis sa bayan natin. Halos mawalan ako ng lakas noong nabasa ko ang laman ng text, dalawang menor de edad daw ang natagpuang patay malapit sa dagat, isang babae at isang lalake. Sa isip-isip ko noon, putangina naman, ganitong text pa talaga ang matatanggap ko, pilit na kinukumbinse ang sarili na sana, hindi ikaw iyon at ang kasintahan mo, sana ibang tao nalang. Alam kong masamang ipanalangin ang kapahamakan sa iba. Pero anong magagawa ko, iyon ang natatangi kong depensa sa katototohanang baka nga ikaw iyon. Banggit pa ng kaklase natin, hindi pa naman daw nakikilala ang mga bangkay, kaya relaks lang muna tayo, dahil baka hindi naman ikaw iyon.

Alam ko sa mga sandaling iyon, nagkakaisa kami ng panalangin. Sana nga hindi ikaw iyon, sana ibang tao iyon.

Ang mga sandaling iyon siguro ang isa sa mga pinakamatagal ang takbo ng oras sa buong buhay ko. Halos hilahin ko ang oras at pilitin ang kaklase natin na kumpirmahin na ibang tao iyon. Sunod-sunod na text ang natanggap ko noon, mula sa mga kaibigan at mga ka-eskwela, iisa ang punto, na sana nga hindi ikaw ‘yon.

Sa unang pagkakataon sa buhay ko, kinuha ko ang bibliya, pilit na pinapakalma ang sarili sa posibilidad na may nangyaring masama sa iyo.

Hindi ko lubos maisip noon na isang text lang ang isa sa mga bagay na makapagpapaguho ng mundo ko. Para bang tumigil ang pag-ikot ng mundo noong mga sandaling iyon, wala akong ibang narinig kundi ang hagulhol ko habang dumadaloy ang mainit na tubig mula sa mga mata ko. Sa kabila noon, nandoon pa rin ang panalangin ko na sana hindi ikaw iyon, hindi naman kinumpirma ng kaklase natin na ikaw nga iyon, basta ang sabi niya, ang babaeng namatay daw ay kulot at nag-aaral din sa eskwelahan kung saan una tayong nagkakilala.

Hindi ko na alam kung ano pa man ang nangyayari noon. Basta natagpuan ko nalang ang sarili ko na nasa presinto, dahil doon daw dinala muna ang bangkay ng mga biktima. Nakita ko nga, nakasakay kayong dalawa sa dump truck, kulot ang buhok, isang babae.

Wala nang kumpirmasyon pa akong kailangan pa, kilala kita. Hindi ko kinayanan na tingnan ang bangkay mo sa ganoong ayos. Hindi ko na ring tinangkang mas lapitan pa kinaroroonan mo, basta tinanaw nalang kita sa malayo. Iyon ang kumpirmasyon na hinahanap ko. Kumpirmasyon na nagpawi sa kaba at pag-aalala, ngunit nagluwal ng isang mabigat na pakiramdam, ng lungkot at galit.

Karimarimarim ang sinapit mo sa kamay ng tatlong lalake na umagaw sa buhay at dignidad mo.

Gusto kong kausapin ang tatlong lalakeng iyon. Gusto ko silang sigawan. Gusto ko silang murahin. Gusto kong gawin din ang mga bagay na ginawa nila saiyo, at sa kasintahan mo.

Ang kamatayan mo ang unang nagpakilala sa akin kung gaano karahas ang mundo para sa mga walang kalaban-laban. Kung gaano karahas ang mundo sa isang babae. Pilit kong sinasagot kahit hanggang sa ngayon kung, maituturing pa bang tao ang mga kagaya nilang nakakagagawa ng ganoong bagay sa isang babae, sa kapwa nila tao.

Ang pangyayaring iyon ang unang pumukaw sa akin kung gaano kabulok ang sistema. Kung paanong ibinababa ang kababaihan sa lipunang ito. Kung paanong kinakaya ng isang lipunan magluwal ng kaisipan na ang babae ay isang babae lang, bagay na kayang patayin at tanggalan ng dignidad.

Hanggang sa ngayon, gusto kong isipin na ang nangyari saiyo ay parte lang ng isang mahabang bangungot, na sa mga oras na ito ay magigigising ako mula sa masamang panaginip na iyon.

Nang bumalik ako mula sa isang mahabang pakikipagbuno sa mga masasamang ala-ala, kasabay na bumalik sa akin ang galit, ang poot, ang lungkot, ang puyos. Habang isinusulat ko ito, muli kang nabuhay sa aking pandama. Hindi bilang isang patay na ala-ala, kundi ala-alang nagmulat sa akin.

Hanggang ngayon naghahanap pa rin kami ng hustisya sa nangyari sa’yo. Siyam na taon na, mailap pa rin ang hustisya para sa’yo. Isa pa ito sa mga ikinagagalit ko, bakit ba ang hirap sa lipunang ito makahanap ng hustisya sa mga taong walang pangalan. Tapos sasabihin pa nila, hindi lang naman ikaw ang unang babae na nakaranas noon. Totoo, pero hindi naman ibig sabihin dapat magpatuloy pa ang mga ganitong karumaldumal na mga bagay sa kahit sino man, babae man siya o lalake.

Mananatili kang buo sa aking hinuha, mananatili kang buhay sa aking mga ala-ala, maging gulagulanit man ang aking katawan mula sa mapangyahamong kamatayan.

[nenya85]

Hullo, I'm reentering my Yu-Gi-Oh! phase and thus my need to ask questions to all the Big Names in fandom. So... how would you handle a reboot of the series? Keep it closer to the manga, keep a couple of the filler arcs, anything goes.

Thank you for the ask @mirrorfalls

Hi!  Welcome back!  It’s always great to meet another Yu-Gi-Oh! fan.  There’s so many talented people in this fandom, I’m flattered you wanted to hear my thoughts on the series.  I’m sorry for the delay, but it took me a while to figure out what to say.

Standard caveats on everything being simply my often Kaiba-centric opinions apply…

I’d love to see a combination of the manga and the subtitled anime (I’m not very familiar with the dub.)  Death-T and its aftermath are really at the core of how I see Kaiba.  it’s as though everything in his earlier life not only led up to Death-T, but made it inevitable.  And then the rest of his story is his struggle to find or make a road back.  At the same time, I love the filler arcs and feel like they add a lot to both his and Atem’s development.

If I had to pick three things to change, they would be 1) including more of the early manga, 2) changing the placement of Noa’s Arc and 3) tweaking the DOMA arc.

In addition to Death-T, I’d want to keep the episodes that aren’t duplicated in the anime that show character development, mainly:

Jounouchi’s fights with his former gang.

Anzu-centric episodes where she’s being threatened by her teacher or where she’s being held hostage in Burger World – that’s where we learn about her having an unauthorized job to pay for dance class.  As unpopular a choice as this will probably be, I’d also keep the episode at the amusement park where she dates Yugi to try to get his other self to appear.  I get that this shows a shallow, thoughtless side of her, but I love the reminder that she’s a teenage girl with a crush who is capable of being thoughtless and selfish.  To me, that makes her feelings as she both gets to know Yami no Yugi and to re-evaluate what she thinks she knows of Yugi much more poignant and impactful.

More of Shadi being his usual plot device self.  

And of course, I’d keep all the penalty games with both Kaiba brothers.

I looooooooove Noa’s arc, but I think it’s placement between Battle City and Alcatraz makes absolutely no sense.  So much of what Alcatraz is about for Kaiba is his struggle with Gozaburo.  Having Kaiba fight Gozaburo and reach at least a partial resolution – and then have him go on to Alcatraz and lose every bit of character growth was jarring to put it mildly.  If Noa’s Arc followed Alcatraz instead, there would be a sense of Kaiba putting the lessons he learned there into practice.

There’s so much I love about the DOMA arc: Yami’s exploration of what it means to be a person, his guilt over hurting Yugi and his internal doubts, Kaba and Amelda’s ongoing duels, almost every word of Kaiba and Yami’s duel with Dartz….  The main thing I’d change in DOMA is the way in which Yami’s duel with Rafael plays out.  I’m totally on board with the idea that Yami has enough hubris and is afraid enough of losing to play the Orichalcos card, but I don’t see him pushing Yugi out of the way.  However, I can very easily see Yugi being worried about playing the card, but letting himself be over-ruled by Yami, assuming  that Yami must be right.  

As a bonus fourth thing:  I like the KC Grand Prix but I gotta be honest – there are so many duels I couldn’t care less about I’m glad there’s a fast forward button.  

[techno-sorcerer]

Watching the Yami,Kaba vs. the mask of light and darkness duel

I love watching Kaiba come around to realize the importance of teamwork. 

At first, he completely dismisses it, probably because growing up, he absolutely had to rely on only himself in order to protect himself and his brother from other coorprate scumbags. Hell, the previous season had a gigantic plot point of ‘people inside his own company betraying him and selling him out as soon as he showed any sort of weakness’ (twice in fact).

But, with Yami’s attempts to help him as well as their opponent’s teamwork being impeccable, he actually starts working with Yami, even sacrificing his own blue eyes white dragon to protect him, trusting that Yami could build off of that. And, he purposefully goads the opponents and pushes them against each other. 

I love this type of shit!!!!

[nixgnzls]

WHAT IS THE NEXT STAGE? Ang saya, ang sarap sa feeling, shocks I'm so in love, mga maririnig mo sa taong nagsimula maranasan pano mag mahal at pano mahalin. Pero sa kabila ng lahat hindi nila inisip na may mga pagsubok na kaylangan lagpasan. Parang laro lang yan na kaylangan ma lagpasan mo bawat stage ng laro. Pero pinili pa din natin mag mahal kase masarap nga naman sa pakiramdam kung baga wala tayong pakelam sa mga sasabihin ng ibang tao. Pero once na dumating na sa punto na kaylangan mo ng lumaban sa unang stage ng relasyon nyo. Malakas kapa, kaya pa. Wala pang lamat puso mo. Masasabi mo sa sarili mo yes! First stage accomplished. Then suddenly here comes the next stage, wow nasugatan na ko. Kaya pa laban pa. As long as na malakas kapa laban lang ng laban. Pero hanagang san kaba lalaban? Hangang san mo kayang tiisin yung hapdi ng mga sugat na natamo mo sa 2nd stage pa lang? nandito kana sa pinaka mahirap kana na stage. Na di lang puso nyo ang sugatan. Mga respetong unti unting na babasag, mga pag mamahalan nyo na unti unti ng na lalamatan ng malabong usok. Kaya mo pa bang lumaban? Kaya nyo pa bang lumaban para sa mga pinag daanan nyo? Kaya pa ba? Well. Yes kayang kaya pa. Walang perpektong relasyon,walang perpekton gf/bf. Kase di nyo naman parehas hawak ang kapalaran. Pero nasasainyo kung aabot nga ba kayo hangang dulo. Yung sabay nyong matutupad yung na build nyong pangarap. Lahat naman ng tao may pinag dadaan as a single peron. Ang pinag kaiba lang dito 2 kayo, dalawa kayo na dapat lumaban. Walang maiiwan walang mauuna o walang nahuhuli dapat sabay kayo. Dapat sabay kayong lumaban. Kase sabay nyo binuo ang meron kayo ngayon. Be proud na pareho kayo na survived ang stages ng relasyon nyo at sabay nyo lang masasabi WHAT IS THE NEXT STAGE? 👊💪

[dyosangmakulit]

And now I'm officially done!! 🎓 *long post alert hehe* 4 years I ago I still don't even know what to do with my life. Alam ko yung course na gusto ko pero Im not sure if thats what I really want. Well I personally don't like mag aral sa PUP way back then but sa pamilya namin PUP halos lahat nag aral. And then, I failed... Yes bumagsak ako sa entrance exam ng PUP just like I thought. So ayun na nga I tried to study in other school pero masydo kong trip ng universe at binalik sa PUP. I got the chance na makapasok and choose the course I want. Ganon ka swerte yung nangyare sakin, shempre no choice ako. Ano ba namang laban ng dose pesos per unit sa ibang school diba? I also got the chance to choose my own section and dahil sa magandang schedule I choose the 1st section. Naalala ko nun before mag start s.y. Masyado kong madaming iniimagine. Nice people, friendly ambiance and a good way to start my college life. But then iba yung napala ko... FUCK. Sobrang nawindang ako. Sobrang laking adjustment sakin lahat. Na shock ako sa PUP. Hindi ko alam pero malaki talaga pinag kaiba pag nagsanay kang nasa private school ka galing tas biglang ganon. Hinaluan pa ng school anxiety ko. Nakakabaliw. Ni wala akong masabing pwede kong maging kaibigan. TANGINA nung narealize kong sa pup nga pala 1st come first serve. Natural na nasa section 1 e yung mga highest sa entrance exam and yung mga graduate ng pup highschool. Shunga diba? Isipin niyo nalang na nasa isang silid aralan ako na pinapalibutan ng valedictorian, scholar, came from science highschool... Samantalang ako muka akong mancha dun. Nawindang ako sa lahat ng prof ko nung 1st sem. Alam ko sa sarili kong hindi ko kaya. I even got 0 out of 10 sa surprise quiz and take note exchange papers yun... Ako yung lowest FUCK. Nakakahiya kasi alam kong pinag tatawanan nila ko. So fast forward. Meron naman nako nakakausap and friends and everything. I also experienced yung mag cut ng class and believe me sobrang kunsensya ako nung time na yun 😂 then yun na nga may presentation kami sa isang subj na ewan ko ba bat di ko rin pa nagawa yun. Yung ka group ko nag paparinig na sa twitter I think I offend him and boom. Twitter war begins. Believe me gusto kong lumubog nung sinabi niya saking "bobo" ako at "simpleng algebra lang di mo pa mapasa" well eto rin yung kasagsagan na may naririnig at nakikita akong masyado kong minamaliit na pinapakitang bobo ko so boom ang sakit pala??? Matawag kang bobo tapos di mo alam sasabihin mo kasi pakiramdam mo oo nga??? Bobo nga ako??? And that was the time that I drop some of my subjects and told my mom I want to transfer in other school na yung PUP di para sakin. But they insisted, lilipat lang daw ng course pero sa pup pa din. Pero ayoko.... 😔 sabi after 2nd sem nalang ako lilipat para mas madali. 2nd sem came and then tadaaaaa I met my friends and bc of them nakapag decide nakong mag aral padin sa PUP. Nakakatuwa lang how they really help me to na ma overcome anxiety ko. How I enjoy every single day napapasok ako sa school. 2nd year college, mejo petiks and mejo mapag laro padin ang universe. I tried na habulin sila kasi nga nag drop ako sa ibang subjects and I really tried my best na makahabol din naman sa kanila. I will never forget what my dean told me that time "hindi, kahit anong gawin mo di ka na on tim gagraduate 5 years mo na matatake ang psych" sakit sa puso bes. Pakiramdam ko ang lupet ng universe trip na trip niya ko. But I never quick I tried to add units and mag summer class. Very nakakapagod lang talaga. And another thing is I have to attend class with other section. Isipin mo nalang madalas isa lang ako sa isang room na magkaka block. Tiniis ko yun kahit mahirap. 3rd year. Akala ko things will go into the right place. But shit.. May biglang lumabas yung kagaguhan namin mag kakaibigan din. Haha ewan ko ba. Muntik na.. No totoong hindi na talaga ko makakahabol talaga nun. Wala na talaga. Sinasabayan pa ng ng problemang katangahan ko.. Pero hinarap namin yung problemang ginawa namin hindi naman tinakbuhan. I tried to overload again and override ng mga pre req units. And luckily umayon naman sakin ang universe. Mahirap lang pero kinakaya. Then we met our prof sa clinical psych I almost died mga bessy. Kidding. But I so proud of my self na naka pasa ko sa subject na yun. Hinding hindi ko makakalimutan yun. 4th year. This is it. Eto na talaga yun. Ang smooth lang din ng 1st sem ko. We had our ojt na (industrial) and mejo madami ako narealize na ayokong sa office ako mag wowork blablabla. Akala ko hindi na pwedeng pigilin pa. Kasi halos mahahabol ko na lahat ng subjects. And second sem came. I almost cry nung inapprove yung 3 subjects ko na overload we also have our second ojt nun. Isipin mo nalang 7:30 am til 7pm nasa pup ako tapos kinabukasn papasok ako aa ojt ko. I sacrificed a lot kasi sabi ko last na to kaya dapat kayanin kasi kailangan. And then I met our prof in polgov. Grabe yung anxiety sa tanang buhay ko dun lang ako naiyak sa kaba dahil sa recitation. Isipin mo nalang nakukuha kong grades e puro failed... Puro singko puro blangkong papel napapasa ko. Napapaisip nanaman ako bat ang bobo ko kasi nga?? Wala akong alam... Then it happened. Bigayan na ng grades di pa na eencode sa sis namin pero nasabi na sakin.... I FAILED ON POLGOV. Parang gumuho mundo ko... Huling semester, nahabol ko lahat and at the end bumagsak ako sa isang subject. Sobrang sakit srsly. Siguro oo bagsak mga grades ko but believe me I tried my best just to pass that subject. Ginawa namin lahat para ma contact yung prof and pumayag naman siya makipag meet after a week. Isipin niyo nalang yung buhay ko tuwing gigising ako nung isang linggong yun.. Ang sakit sa puso. But after everything I passed. Sorang naiyak ako nun hindi ko ma express nafefeel ko di ko kinakaya. 😢😢😢😢 And now Im here, degree holder at unemployed na haahaha. Looking back sa mga pinag daanan ko ng apat na taon hindi pala talaga joke. At sobrang naging proud ako sa sarili ko.. Akalain mong naka graduate ako on time after all!!! Nakakatuwang malamang naging malakas ako despite of everything. This is it!!! This is just the beginning of something new. 🎓 Kapag may gusto talaga ko I don't quit. Nag hahanap ako ng way para makayanan yun. 🙂 Thank you Ria dahil naging matatag ka. Sobrang proud ako sayo. Sana maging matatag ka rin sa ibang bagay... 🎓 Ebueza, Ria Katrina C. Bachelor of Science in Psychology Polytechnic University of the Philippines BATCH 2017 🎓

[freelyhauntedqueen]

“Ang Magkaibigan Bobo at Matalino”

Taohan: Juan (Bobo)

Pedro (Matalino)

Kanor (sobrang bobo)

Introduksyon:

Bata palang matalik ng magkakaibigan ang dalawang tao mag-kaiba

Ang pag-iisip, si Juan na bobo at si Kanor sobrang bobo at si Pedro

May taglay na katalinohan. Pareho na silang ulila, kayat pinangako

Nilang di nila pababayaan ang isat-isa. Napag-isipan maghanap ng t

Trabaho.

Unang Eksena:

Pedro- Juan? (tinawag si Juan) we need to find a job. Wala na tayong pera.

Juan- Ikaw nalang. Alam mo namang over qualified ako sa lahat ng trabaho

Walang tatanggap sa akin.

Pedro- wow! Hiyang-hiya naman ang utak ko sa sinabi mo. Tingnan mo nga

Katawan mo hindi nagagamit.

Juan- Alam mo bang preserved itong katawan ko. Maraming nakakagusto nito.

Pedro- Anong preserved?

Juan- Preserved, yong itinatabi muna.

Pedro- Reserved yon bobo.

Juan- Parehas lang yon mas bobo ka. Walang pinagkaiba yon.

Kanor- Hahaha… (tumawa ng malakas) Gumagana paba utak niyo? Deserved

Yon. Deserved.

Pedro- Mabuti naman Kanor dumating kana. Kailangan na nating maghanap

Ng trabaho.

Kanor- Oh sige para naman may pang sugal na ko.

Juan- sugal ka ng sugal di ka naman nananalo jan. ako sayo sa casino ka. Sa

Casino maraming babae.

Kanor- Di ko kailangan ng babae. Yang mga babaeng yan katawan lang habol

Sa akin.

Juan- Alam naman nating sa ating tatlo ako ang pinakamagandang katawan.

Ako yong hina habol ng mga babaeng yan. Ang dami kuna nga pinaiyak.

Pedro- Tingnan niyo nga sarili niyo sa salamin, kahit isang babae walang

Lalapit sa inyo.(kanor at juan tumimgin sa salamin)

Juan- (Nagulat) oh my gaaaad…… !!!!!

Kanor- Juan? Bakit?

Juan- Sira na sa salamin natin. Kailangan nating ng bago.

Kanor- Patingin nga. (nagulat) oh my gaaad…!!!! Bakit ang gwapo ko? Hahaha!!

Juan yong mukha mo yong sira. Dinamay mo yong salamin.

Juan- Hindi, Bakit ibang tao nakikita ko? Ang pangit.

Pedro- Ikaw yan juan. Ngayon mo lang ba nakita mukha mo?

Juan- Hindi, talaga eh. Hindi ko mukha yan.

Kanor- Tanggapin mo ng pangit ka talaga.

Pedro- Tama nay an. Mag-isip na kayo sa kukunin yong trabaho

Pangalawang Eksena:

Ang tatlo ay may kanya kanya ng isip na trabaho.

Kanor- Ang pasukin kong trabaho ay mag sugal.

Juan- Mabuti kappa kanor may naisip na. ako wala ako maisip.

Kanor- Kahit anong isip mo, wala kang maisip. Wala kasing utak.

Juan- Kayo pala wala talaga akong maisip. Bakit ko hindi ko naisip yon?

Kanor- Mabuti nalang matalino ako. Pagsusugal yong napili ko. Ikaw pano

Yan wala kang maisip kasi wala kang isip ano sasabihin natin kay

Pedro?

Juan- Sabihin nalang natin na wala akong isip. Kaya di ako makahanap ng

Trabaho.(pinontahan nina kanor at juan si pedro)

Kanor- Pedro pagsusugal ang kukunin ko trabaho.

Pedro- Ano…. (naputol)

Juan- Pedro hindi na ako magtatrabaho. Wala wala pala ako isip diba kanor?

Kanor- Oo, matagal ng walang isip si Juan. Kayat hindi siya maka trabaho.

Pedro- Anong pasusugal hindi trabaho yan. At juan alam ko na bobo ka pero

Hindi ibigsabihin di kana makapagtrabaho.

Juan- Sabi kasi ni kanor wala akong isip kaya di na ako magtrabaho.

Pedro- Tama nayan pupunta tayo ng manila. (hindi niya sinabi na malayo)

Pangatlong Eksena:

Ang tatlo ay pumayag na sa pasya na sa manila na sila maghanap.

Juan- Saan ba yong manila lalakarin lang na natin yon.

Kanor- Malamang andyan lang sa malapit. Hindi naman tayo magtatrabaho

Malayo diba? Tunay nga wala kang isip.

Juan- hoy kanor my brain is developing at nalaman kong may isip ako. Di mo

Lang alam.

Kanor- Isipin mo nga kung sa malayo tayo magtatrabaho lalo tayong

Maghihirap.

Juan- Kaya nga tayo magtatrabaho para hindi tayo mahirapan. Pano tayo

Maghihirap.

Kanor- Una, ang hirap gumising ng maaga kung malayo pagtatrabahoan natin

Pangalawa. Baka pagpunta natin uwian na.

Juan- Saan banda ang mahihirap don? Eh parang mabuti nga yong hindi na

Tayo magtatrabaho may sweldo pa tayo.

Kanor- Oo nga no. kung malayo parating tayong huli, hindi na natin kailangan

Pumasok kasi pawi na mga magiging kasamahan natin. Ang ganda nga

Non.

Juan- Sige. Tanungin natin si pedro saan yon. (si juan at kanor pinuntahan si

Pedro para tanungin kung saan ang maniala)

Kanor- Pedro! Pedro! Pedro malayo ba nag manila?

Juan- Dapat tayong sa malayo magtrabaho pedro.

Pedro- Malayo ang manila kailangan nating sumakay ng Bangka at eroplano.

(masaya ang dalawa sa naririnig)

Kanor- Ang saya araw-araw tayong sasakay ng bangka at eroplano.

Juan- Oo nga makakasakay ulit ako …. (naputol)

Kanor- Nakasakay kaba ng eroplano dati?

Juan- Hahahaha nakalimot kaba na marami akong eroplano dati?

At kaya kung gawin ulit yon.

Kanor- Bobo ka talaga juan maliliit yong mga eroplano mo dati. Hindi mo

Naman sinakyan non.

Juan- Bangka ang ibig kong sabihing makakasakay ako ulit.

Kanor- Akala ko kasi yong mga maliit mong eroplano.

Juan- Bukas na bukas gagawa ako ng eroplanong malaki para masakyan

Natin papuntang trabaho.

Pang-apat Eksena:

(kinabukasan) si Juan ay nakagawa ng eroplano at ipinakita na niya

Ito sa kanyang mga kaibigan.

Juan- Ito na ang nagawa kong eroplano. Hindi ko matapos tapsos ubos na mga

Papel natin sa bahay.

Kanor- sigurado ka bang kakasyan tayong tatlo diyan?

Pedro- Eroplanong papel yan. Hindi natin masakyan yan papuntang manila.

Juan- Ginandahan ko naman ito ah!!!

Pedro- Pano yan lilipad?

Juan- katulad nung bata pa tayo iihipan.

Pedro- Hindi nga pwede. Hindi yan makakapunta ng manila. At hindi natin

Masasakyan.

Kanor- Oh diba pedro. Hindi natin masakyan. Maliit at kulang pa.

Juan- Oo nga nuh… kailangan pa natin ng maraming papel.

Pedro- Tama na nga yan basto hindi yan pwede. Tulungan niyo nalang ako

Makakahanap n pera. Manghihiram muna tayo pang pasahe papuntang

Manila. Yon na muna isipin natin. Kanor diba may natabi ka naming

Pera jan?

Juan- Siguradong wala ng pera yan naubus na sa kakasugal.

Kanor- Pasensya na Pedro. Nung sinabi mo kasing magtatrabaho tayo inubos

Ko nap era ko. Kasi magkakapera ako ulit pag maytrabaho na ako.

Pedro- Hay nako. Hindi pa nga tayo makahanap. Maghahanap tayo.

Kanor- yon nga maghahanap tayo, tapos magkakapera tayo. Kaya inubos ko

Pera ko sa sugal. Alam niyo naming parati akong natatalo kaya wala na

Akong pera. Saying nga eh!!

Juan- Anong sayang yong natatalo ka parati sa sugal?

Kanor- Hindi yon. Yong aalis na tayo ditto sayang yong sugalan nawawala

Na ako dun.

Pedro- O sya tama na. ikaw Juan may natabi ka jan?

Juan- Aahh- ehh …. Wala eh

Pedro- Anong wala diba wala ka naming pag gagustuhan nakit wala?

Magpaliwanag ka nga?

Juan- Ang sakit mo nalang magsalita pedro.

Pedro- Anong masakit? Nagtatanong lang ako nga maayos.

Juan- Bakit pa ako magpapaliwanag? Ang sakit pa ako magpapaliwanag?

Oo maitim ako. Alam na alam ko yon. Sana naman wag mo akong

Sabihang magpaliwanag. Pinamukha mo talaga sa akin… (naputol)

Pedro- Hindi iyon ang ibig kong sabihin.

Kanor- Hahaha… magpaliwanag ka kasi Juan. Sobran itim mo na. hindi kana

Makita sa ailim.

Juan- Ouch ha!!!! Oo kaya na ang maputi. Maputi naman ngipin ko ha. Di

Kagaya sa inyo hindi lang naninilaw may mga itim-itim pa.

Kanor- Pinabayaan ka siguro ng magulang mo. Binilad ka tapos hindi ibinili

Kaya napagod ka para kang sunog na isang piniprito

Juan- Pano yon? Wala nga akong magulang.

Kanor- Baka iba ang nagprito sayo.

Pedro- Magpaliwanag kana Juan.

Juan- Ayuko nga. Ito na talaga ang kulay ko.

Pedro- Hindi yan kulay mo. Sabihin mo saan na ang pera mo?

Juan- ahhhhh!!! Yan pala. Naubos na nga. Bumuli ako ng maraming papel

Para gawing eroplano. Para yon ang sasakyan natin.

Pedro- hindi talaga kayo nag-isip!!! (galit si pedro)

Juan- Malaking tulong na yon. Masasakyan natin.

Pedro- Hindi nga natin masasakyan yon!! Kailangan natin na malaking pera

Kung hindi sana ninyo ginasta mga pera niyo malaking tulong n asana

Yon. Kailanagn natin manghiram.( ang tatlo ay nag-iisip kanino

Manghiram)

Pang limang Eksena:

Naging problema ng tatlo ang paghanap ng taong paghiraman ng pera.

Pedro ay may kakunting pera lang at kukulangin pa ito. Habang ang

Dalawa ay wala talagang mahiramang pera kahit sino at anong lapit pa

Nial. Mabuti nalang may nahiramang pera si pedro.

Kanor- Pano na yan? Kahit sa sugalan wala akong mahiraman pera. Baka

Isugal ko daw. Ikaw juan? May nahiraman kaba?

Juan- Wala nga eh.. alam mo naman na di pa ako lumalapit. Lumalayo na sila.

Gwapo naman ako.

Kanor- Nakikita k aba talaga? Ohhh baka natatakot sila par aka kasing

Hold upper.

Juan- Hindi naman ako gabi nanghiram. Baka nga para akong hold upper.

Kanor- Si pedro kaya may pera kaya yon.

Juan- Siguro hindi pa siya dumadating. Saan na kaya yon.(ang dalawa ay

Naghihintay kay pedro)

Kanor- Ang tagal naman ni pedro.

Juan- Baka nauna na si manila para maghanap nap era at babalik ditto

Para kunin tayo.

Kanor- So? Tayo nalang dalawa ditto? (masaya) ako na nag gagamit sa kwarto

Pedro. Hindi ko na rin maririnig hilik mo.

Juan- Tahimik na rin ang kwarto kung wala ak. Hindi kana ilipat na natin mga

Gamit mo.

Kanor- Sige… sige… sandali lang nakalimutan ko.

Juan- Ano? Babalik pab si pedro?

Kanor- Hindi. Nakalimutan kong wala pala akong gamit. Gamit niyo lang

Yong ginagamit ko.

Juan- Hahaha. Yong gamit ni pedro yon nalang paghahatian natin.( habang an

Dalawa ay abala sa pag-aayos ng mga gamit. Biglang dumating si pedro)

Pedro- Anong ginagawa niyo?

Kanor- Hahatiin naming.. (naputol dahil, tinakpan ni juan ang bibig ni kanor)

Juan- Wala naglilinis…

Kanor- Sabi kasi ni juan wala na…. (naputol)

Pedro- Anong wala? Anong sabi ni Juan?

Kanor- (tinapik ni juan) ah ano kasi (naputol)

Juan- Ano kasi mag-iimpake na kami. Sinali naming ang saya para di kana

Mahirapan.

Kanor- May pera na ba tayo pedro?

Pedro- Meron peru kakaunti lang kulang parin.

Juan- Hindi na ako mag-iimpake ibabalik ko na to?

Pedro- hindi ko pa alam(tininganan ang mga gamit)

Kanor- Hindi na tayo aalis? Hindi na tayo mag tatrabaho?

(naisipan ni pedro na ibenta ang ilang gamit)

Pedro- ilabas nyo mga ibang gamit. Iibebenta natin ang iba.

Kanor- Wag! Sayang yong mga gamit ko. Ay wala pala akong gamit. Sige benta

Niyo na lahat.(napilitan ang tatlo na ibenta ang mga ibang gamit nila)

Pang pitong Eksena:

Nakakalap na ang tatlo ng pera, peru wala an silang gamit na gagamitin

Kakaunti ba lamang. Tumungo na rin ang tatlo para bumuli ng ticket

Na eroplano. Naghanda na rin sila sa kanilang pag-aalis.

Pedro- Kailanagan nating maghanda. Malapit na tayong aalis.

Juan- dadalihin ang bahay ni pedro?

Kanor- Malamang hindi.

Juan- Bakit hind?

Pedro- Hindi, pano natin madadala ito?

Kanor- Oo nga. Tatlo lang yung nabiling ticket natin. Wala tayong ticket para

Sa bahay.

Juan- Oo nga. Kailangan nati bumili ulit para madala natin ang balay.

Pedro- Walang babalik. Hindi natin madadala ang bahay . wag kayong

Mag-alala. May mga kakilala ko dun.(nang araw . dumating narin ang

Oras ng kanilang pag-aalis)

Juan- (nalula nung nakita ang eroplano) sobrang laki . pwede pa masakay

Natin ang bahay natin. Balikan natin.

Kanor- Tama balikan natin.

Pedro- Aalis na tayo. (ang dalawa ay nanginginig sa pagpasuk. Natatakot dahil

Una pa nilang sakay ng eroplano)

Juan- Kanor? Okay ka lang ba? (hinampas si kanor)

Kanor- di ako makahinga.

Juan- bakit?

Kanor- feel k lang.. di ba pwede?

Juan- Akala ko dahil natatakot ka.

Kanor- alam mob a kong saan na tayo?

Juan- Oo. Naka upo ako katabi kayo.

Kanor- Hindi yon. Habang andito tayo saang lugar na tayo?

Juan- (tininganan ang bintana at nanlaki ang mata) hindi ko alam eh.

Kanor- Bakit lumaki ang mata mo?

Pedro- Takot k aba juan?

Juan- Kailanagn kong lakihan para Makita ko kung saan na tayo.

Kanor- Hindi na kailangan yun. Ang gagawin mo lang ay ilabas mo ang iyong

Kamay. Yon yong sabi-sabi nila. Pagmalamig daw nasa snow na tayo

Kung maiinit nasa dessert na tayo. Kung may mawawala sa kamay

Mo sa pilipinas tayo.

Juan- A ganon ba yon? (sinirang ang bintana inilabas ang kamay) dahil sa

Ginawa ni juan ng crash ang eroplanong kanlang sinasakyan. Sila

Lang tatlo ang naka ligtas at naglanding ito sa isang islang hindi

Nila alam kung may tao ba o wala. Inalam nila at nilibot ang paligid.

Napagtantong walang ibang tao kaya namuhay sila doon.