#kaaien

[froy]

Expo Van Gogh - The Immersive Experience

Expo Van Gogh – The Immersive Experience

Onder een stralende zon zakten we af naar Antwerpen. Voor het eerst in bijzonder lang stond er nog eens wat op de planning, en bij het binnenkomen van de Waagnatie krijg je zowaar het gevoel alsof er iets spannends en opwindends gaat gebeuren. De zwarte doeken en dranghekken lijken meteen een concertgevoel op te roepen en nog eens iets kunnen/mogen doen voelt toch net zo spannend als het deed…

[kaylavandurme]

verjaardag aan de Antwerpse kaai

[tram6o4]

#hittegolf #begin #antwerpen #Antwerp #kaaien #meeting #heatwave #tourism #toerisme #summer #belgium🇧🇪 #sigaret (bij Antwerp, Belgium) https://www.instagram.com/p/CDqjjmPFbx8/?igshid=14lq05810ygmy

[bluedividedeyes]

Oh the weather today #bluesky #beautiful #blue #antwerp #kaaien #internshipday (bij MAS | Museum aan de Stroom)

[gezellig]

Are there any cool or secretly beautiful places in Antwerp that you love and maybe wouldn’t know about if you weren’t a local?

suddenly my mind is empty and i can’t remember anything i did these past years jdkdlsls. no but really i feel like these are still kinda basic, i’ll edit this if i can remember something else :)

i really like het eilandje. this is a part of antwerp that isn’t quite as busy with tourists as some other places. you can visit the roof of het MAS for free :) i just love to have lunch/dinner in a cute restaurant there and then walk around for a bit.

if i just want to hang out with friends we usually get some food and some drinks and either sit on de kaaien or in het droogdokkenpark. both have a beautiful view over de schelde, but it can get quite busy in the summer bc everyone has the same idea jdkdldl

oh and if you want to do something inside, FOMU (het fotomuseum) is great too :)

[mastboomsyannick]

DAG 10:

De 10e dag begonnen met een zonnige skatesessie in een leeg park, beter kon niet.  Later op de dag samen met Prapti naar de kaaien geweest en even genoten van de zonsondergang die we toch al een beetje gemist hadden, ach het gedacht telt toch maar. Dan nog eventjes door de straten van Antwerpen gedwaald en een mysterietje proberen oplossen dat ons met 2 papiertjes en vragen achterliet.

[wankelbaar]

Wandelen op de Antwerpse kaaien, gemberijsthee mixed met gin, verbranden en citroen sorbet eten.

[hansoete]

Antwerpse kaaien ° ° #antwerpen #antwerp #kaaien #working ° ° #capturestreets #lensculturestreets #streetlife #everybodystreet #lensculture #wearethestreet #_soulsofthestreet #streetdreamsmag #ourstreets #allstreetshots #streetshood #streetfeat #challengerstreets #thestreetphotographyhub #StreetsGrammer #sweet_street_beat #urbanstreetphotogallery #streetphotography #streetphotographer #timeless #life_is_street #streets_storytelling #timeless_streets (bij Antwerp, Belgium) https://www.instagram.com/p/Bnq0XT8HT4n/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=ejo6tl3rg5ro

[sweetpixel-blog1]

#antwerp #sunset #antwerpen #city #stad #zonsondergang #schelde #kaaien #hangar27 #kranen #river # cityscape #photooftheday #iloveantwerp #sweetpixel #sweetpixelfotografie #wideangleshot #wideangle #photographer #photography #fotografie #photographyislife

[maxv01-blog]

2K17

[specsopticalmpls]

Antwerp, we love you on a rainy day, when there are clouds or when the sun shines so hard that it hurts our eyes. We don't want to live in fear, Antwerp, everytime we walk your streets or we sit on one of your lovely terraces. So Antwerp, we will not. We've decided to put on a colourful frame and look on the bright side of life. Because there's a lot of that side. Way more than there's dark side. We are ready. #antwerpen #antwerp #nofear #kaaien #tscheld #schelde #water #shades #orange #fluo #neon #sunglasses #mille #millennials #dock #city #belgium #ourhometown #home

[laurenpeeters-kucu]

Culturele Activiteit - Week 1 (21/09 – 25/09) – Tim Van Laere Gallery (Derde Slottentoonstelling Ben Sledsens)

Over de kunst(enaar)

Sledsens is een surrealistische kunstenaar die bekend staat om zijn kleurrijke schilderijen waarin hij elementen uit de middeleeuwen combineert met eigentijdse elementen (L’Officiel België, 2020). Tijdens de tentoonstelling waren enkel zijn werken van de afgelopen 2 jaar te zien.

Mijn ervaring als cultuurparticipant

Galerijen: een plek waar ik nooit durfde binnengaan. Ik dacht altijd dat een bezoek aan een galerij voor de rijkere groep van de bevolking was, waar ik niet bij hoor. Het idee van mannen in kostuum en vrouwen in chique kleren en hoge hakken is het beeld dat ik had bij het gedacht aan een galerij. Ik denk dat dit vooral komt door hoe een galerij wordt vertoond in films.

Bij aankomst aan de Tim Van Laere Gallery werd al direct duidelijk dat dit idee niet klopte. Mensen van mijn leeftijd op sneakers en met ‘totebags’ waren overal. Hierdoor voelde ik mij al direct veel meer op mijn gemak.

Ik vond dat de galerij goed bereikbaar was met openbaar vervoer (Waterpoort, Justitiepaleis en Kaaien). Bij het binnenkomen knikte één van de werknemers naar mij als begroeting en dat was het. Meer is voor mij ook niet nodig.

Mijn ervaring als bemiddelaar

+ De galerij is volledig vlak (geen trappen, geen opstapjes, ...) Dit maakt dat de galerij toegankelijk is voor mensen die in een rolstoel zitten of niet meer goed te been zijn.

+ Vrije toegang

+ Er stoppen veel trams en bussen in de buurt.

+ Tim Van Laere Gallery ligt in de buurt van nog andere galerijen die tentoonstellingen bieden in dezelfde, moderne stijl. Ook de architectuur in de wijk is de moeite waard om eens te bekijken.

+ Je kon aan de ingang ook een infopapier meenemen (Frans, Engels en Nederlands.

- De galerij ligt in de woonwijk ’t Nieuw Zuid. Een plek waar je bv. als toerist niet komt. Je moet als bezoeker dus echt wel weten dat daar een galerij is. Meer reclame zou hier bijvoorbeeld een goede oplossing voor kunnen zijn.

- Naast de ruimte waar de werken tentoongesteld worden, bevindt zich de kantoorruimte voor de werknemers. Ik zag dat hier ook nog enkele werken hingen van Sledsens. Deze kon je niet gaan bekijken omdat de kantoren niet toegankelijk zijn voor bezoekers.

- Op het infopapier stonden foto’s van de werken met de titel, materiaal en grootte op. Dit was wel vrij klein. Voor mij geen probleem, maar ik kan me inbeelden dat dit voor sommige mensen wel lastig zou kunnen zijn.

Did you know?

Sledsens heeft een relatie met Antwerpse modeontwerpster, Charlotte de Geyter, die hij leerde kennen toen ze beiden studeerden aan the Royal Academy of Fine Arts in Antwerpen. Samen met haar moeder, Bernadette, ontwerpt Charlotte satijnen kleedjes. Charlotte (en haar kleedjes) zijn vaak te herkennen in de werken van Sledsens. Je kan zeggen dat zij zijn muse is. (The New York Times, 2018)

[stefselfslagh]

Cath Luyten: ‘Uit elkaar gaan, kan een daad van liefde zijn.’

Dit stuk verscheen op zaterdag 5 oktober in De Morgen Magazine.

Met Silence, please!- een boek over stilte en bezinning - stelt Cath Luyten (42) haar imago van 'vrolijk taterwater' bij. Ondertussen probeert ze de scherven van haar huwelijk op te rapen zonder snijwonden op te lopen. 'Ik moet mezelf eraan herinneren dat ik niet gefaald heb.'

Ik heb met Cath Luyten afgesproken in een lukraak gekozen café langs de Dendermondsesteenweg in Gent. Soms moeten interviewlocaties niet veelzeggend, maar functioneel zijn: miss Luyten heeft in de namiddag nog een afspraak in Gent, ik had er de avond voordien al één. De Dendermondsesteenweg bevond zich domweg op het kruispunt van onze liederlijke levens.

Het café dat we tot ontmoetingsplaats hebben gebombardeerd, blijkt een uitstekende locatie te zijn voor een gesprek over stilte: er zijn geen andere klanten, er staat geen muziek op, de gokkasten zwijgen, de cafébaas staart geluidloos voor zich uit.

Nadat we koffies besteld hebben, legt de patron ons uit dat de stilte in zijn café geen zelfgekozen stilte is. Dat de zaken gewoon bedroevend slecht gaan. Dat er dagen zijn waarop hij qua omzet nauwelijks dertig euro bij elkaar harkt.

We beloven hem plechtig dat we de komende uren koffies zullen drinken tot we als opgenaaide Duracellkonijnen door zijn café stuiteren.

Silence, please! heet het boek dat Cath Luyten op 22 oktober op de wereld loslaat. Mét een uitroepteken in de titel, wat de leestekenfetisjist in mezelf een tikje contradictorisch vindt. Het boek bundelt 'intieme gesprekken over stilte' met onder meer psychiater Dirk De Wachter, actrice Barbara Sarafian, theatermaker Josse De Pauw en tv-vrouw Annemie Struyf.

Op de achterflap wordt Silence, please! aangekondigd als een 'zoektocht naar de rust en de stilte waar we allemaal zo naar snakken.' Al is Cath Luyten zich ervan bewust dat sommige mensen haar boek veeleer zullen zien als een zoektocht naar een drukbezochte signeertafel op de boekenbeurs.

"Elke BV die een week voor de herfstvakantie een boek uitbrengt, wordt verdacht van boekenbeursopportunisme. Ik snap dat. (lacht) En toch durf ik te zeggen dat Silence, please! méér is dan het zoveelste BV-boek. Omdat ik al langer schrijf dan vandaag én omdat ik in dit boek doe wat ik naar mijn gevoel het beste kan: onder het mom van een interview doordringen tot de psyche van de mens. Ik heb een grenzeloze interesse voor de verhalen van mijn gesprekspartners. En ik straal blijkbaar iets uit dat hen ertoe aanzet om hun hart voor me te openen."

In je boek noteer je dat je elfjarige zoon Bill heel hard moest lachen toen je hem zei dat je een boek ging schrijven over stilte. Ook ik dacht: 'Cath Luyten? Stilte? What's next? Hot Marijke die een essay schrijft over seksuele geheelonthouding?'"

(lacht) "Mensen associëren mij inderdaad niet spontaan met stilte. Logisch. Toen uitgeverij Manteau me dit project voorstelde, moest ook ik heel diep graven om mij te herinneren wanneer ik nog eens echte stilte had ervaren. En toch heb ik - impulsief als ik ben - toegezegd om dit boek te schrijven. Op één voorwaarde: dat Silence, please! geen geitenwollensokkenboek moest worden. Ik wilde niet dat de mensen zouden denken: 'Cath Luyten pretendeert dat ze de stilte heeft gevonden en zal ons eens uitleggen hoe we moeten leven.' Het onderwerp 'stilte' is in mijn boek vooral een aanleiding om mijn gesprekspartners diepgaand te portretteren."

Het valt inderdaad op dat je gesprekken over stilte nogal snel uitmonden in gesprekken over ...

"... psychologische shit? (lacht) Dat is zo. Blijkbaar beland je al pratend over stilte automatisch in de diepste catacomben van de ziel. De interviews in Silence, please! gaan bijna allemaal over vrij geladen onderwerpen als verlies, eenzaamheid en al dan niet verwerkte trauma's. Dat is ook niet abnormaal, natuurlijk. Zodra je de stilte opzoekt en niet langer wordt afgeleid door triviale gebeurtenissen, vult je hoofd zich met gewichtiger issues. Met zorgen ook. Stilte kan in je hoofd heel veel lawaai maken."

Je hebt je voor je boek twee dagen vrijwillig opgesloten in het klooster van de zusters van Nazareth in Brecht. De stilte die je er ervaarde, omschrijf je als 'stilte voor gevorderden'. Omdat het een ongemakkelijke stilte was?

"Voor mij was het dat zeker. We mochten tijdens de lunch niet met elkaar praten. Maar dat vergrootte sommige geluiden net enorm uit: het gekras van bestek, het gekauw van tafelgenoten, het geklots van Westmalles die werden uitgeschonken, ... Het klonk in de kloosterlijke stilte allemaal onbehaaglijk luid. (lacht) De zusters van Nazareth gaan het niet graag horen, maar ik heb hun stilte over het algemeen ervaren als een vrij kunstmatige stilte. Soms probeerde een buitenstaander aan tafel met kleine, non-verbale signalen te communiceren. Maar zelfs daar werden de zusters boos van. Wat ze doen, is eigenlijk: de buitenwereld het zwijgen opleggen. Zich behoeden voor verlokkingen, zich afsluiten van alles wat hun geloof aan het wankelen zou kunnen brengen. Dat is hun goed recht, natuurlijk, maar het is en blijft in zekere zin een vlucht. Een gemakkelijkheidsoplossing."

Is je verblijf in het klooster méér geweest dan een geinig experimentje? Ben je er op onbewaakte momenten tot onvermoede inzichten gekomen?

"Niet echt, nee. Ik heb de ironie waarmee ik er rondliep nooit echt van me kunnen afschudden. Tijdens de gebedswaken was er een non die voortdurend aan het kapje van een andere non aan het prutsen was. In plaats van 'de stilte over mij heen te laten dalen' en 'verdieping te vinden', ben ik mentaal dáármee bezig geweest." (lacht)

Wat is het eerste wat je gedaan hebt toen je het klooster weer verliet?

"Ik heb in de auto op weg naar huis heel luide muziek gespeeld. En 's avonds - het was nog zomer - ben ik in Antwerpen op een paar luidruchtige terrasjes gaan zitten. (lacht) Ach, misschien ben ik in het klooster gewoon niet moedig genoeg geweest. Om het goed te maken, zal ik ooit eens een maand in mijn eentje de Canadese bossen intrekken."

Je gaat liever op stilteretraite in een Canadees bos dan in een Brechts klooster?

"Ik ontmoet liever houthakkers dan nonnen. (lacht) Maar ook in een Canadees bos geldt de vraag: hoe lang duurt het voor je er échte stilte vindt? Als je je voor lange tijd van de wereld afsluit, zal je toch eerst een woelige confrontatie met jezelf moeten aangaan. Je zal - willen of niet - een strijd moeten leveren met de muizenissen in je hoofd. Terwijl echte stilte inhoudt dat je helemaal nergens aan denkt. Pas als je in stilte rust vindt, ben je er. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd, vrees ik."

Sign of the times: sommige mensen zoeken stilte tijdens stiltedagen: dagen waarop ze - althans volgens de organisatoren van stiltedagen - 'opnieuw contact kunnen maken met wat wezenlijk is.' Een stiltedagje kost 300 euro en bestaat hoofdzakelijk uit - wat had u gedacht? - stilte. 'Onze begeleiding wordt bewust minimaal gehouden opdat men in stilte zijn bewustzijn kan exploreren', meldt een aanbieder van stiltedagen op zijn website. Het absolute niets verkopen à rato van driehonderd euro per dag: fraudeur Boorman uit Willem Elsschots Lijmen/Het Been zou het briljant gevonden hebben, zeg ik.

"En toch begrijp ik het concept van zo'n stiltedag", reageert Cath Luyten. "Sommige mensen hebben het zo druk dat ze zonder brute ingrepen in hun agenda gewoon niet aan momenten van rust toekomen. Al hoef je voor stilte natuurlijk niet per se te betalen. In mijn boek lijst ik een aantal plekken op waar je je ook gratis aan stilte kan gaan laven."

De Kalmthoutse Heide, bijvoorbeeld. En de Scheldeoevers in Bornem. Of hoe er toch nog een beetje Vlaanderen Vakantieland in je boek geslopen is.

"Ik heb me lang afgevraagd of Silence, please! geen zuiver interviewboek moest worden: twintig interviews over stilte, klaar. Maar er zijn ook boekenlezers die veeleer bladeren dan lezen. En die meer plezier beleven aan een stilte-atlas dan aan diepte-interviews. Ik kan daarmee leven."

Vlaanderen heeft tien officieel erkende stiltegebieden: dat is weinig.

"In een stiltegebied mogen de omgevingsgeluiden maximaal tot 40 decibel oplopen. Bibliotheekniveau, zeg maar. Als je weet dat er in Vlaanderen nauwelijks nog een plek te vinden is waar géén vliegtuigen overvliegen, weet je meteen dat er hier maar weinig stiltegebieden kúnnen zijn."

In mijn hometown kopen twee mensen alle bouwgronden rondom hun huis op. Niet om er een groter huis neer te poten, ook niet als belegging, maar om de stilte in hun huis te vrijwaren. Ze kopen geen bouwgrond, maar stilte.

"Ik kan me daar iets bij voorstellen. Zelf woon ik sinds een tijdje in een hoekappartement vlakbij de voetgangerstunnel in Antwerpen. Het is er mooi, maar ook lawaaierig: het verkeer dendert er dag en nacht over de kaaien; er meren gigantische cruiseschepen aan; er bevindt zich een behoorlijk geanimeerde bruine kroeg en nu en dan wordt er in de wijk een gebouw neergehaald met behulp van enorme sloopkogels. De maanden waarin ik Silence, please!heb geschreven, waren - o, ironie - de luidruchtigste uit mijn leven. (lacht) Ik vind het dus niet zo gek dat mensen hun huis met stilte proberen te omringen. Je moet toch érgens tot rust kunnen komen? Zelf heb ik besloten om mijn hoekappartement binnenkort weer te verlaten. Ik overweeg zelfs om opnieuw naar het platteland te trekken. Wat opmerkelijk is, aangezien ik daar op mijn achttiende - nieuwsgierig naar alles wat leeft en beweegt - echt ben gevlúcht. Maar nu denk ik: buitenkomen en niks anders horen dan een verre tractor, dat heeft toch ook wel iets."

Is er in de stad dan geen stilte te vinden?

"Toch wel. Tenminste: als je lekker in je vel zit. Als je onrustig bent, zal je élk geluid als storend ervaren. Maar als je je rustig voelt, mogen er al véél omgevingsgeluiden zijn voor je die als lawaai zal catalogeren. In die zin is stilte - voor mij althans - een synoniem van rust. De afwezigheid van tumult in mijn hoofd."

Raak jij makkelijk overprikkeld?

"Nee, maar ik voel me wel vaakonrustig. Om het met een vooralsnog aan niemand toegekende quote uit te leggen: 'My heart swings back and forth between the need for routine and the urge to run.' Sta ik stil, dan verlang ik naar beweging. Beweeg ik, dan heb ik behoefte aan stilstand. Het zal met mij dus altijd iéts zijn. (lacht) Maar misschien is dat helemaal niet zo erg. Misschien is innerlijke agitatie wel onvermijdelijk op een planeet waarop we als mieren door elkaar heen krioelen. Ik probeer mij in ieder geval bij mijn ongedurigheid neer te leggen. Er is veel rust te vinden in de aanvaarding van onrust."

In Silence, please! staan nogal wat passages waaruit blijkt dat je je weleens ergert aan je eigen imago. In de inleiding van je gesprek met muzikant Jan Swerts schrijf je: 'In zijn ogen was ik vast het dartel door het leven gaande huppelkutje van de boekjes.' Over Guido Belcanto meld je dan weer dat hij aanvankelijk geen goed oog had in een interview met jou: 'Waar moet het met dat immer vrolijke taterwater in godsnaam over gaan?' Was het schrijven van je boek een gedroomde gelegenheid om te bewijzen dat het opgewekte meisje van de televisie ook contemplatief uit de hoek kan komen?

"Dat was mooi meegenomen, ja. Ik kan niet ontkennen dat het me stoort dat ik zo vaak herleid wordt tot een vrolijk lachebekje. Al heb ik daar zelf ongetwijfeld toe bijgedragen: ik ben in de loop der jaren zo vaak omschreven als 'de immer vrolijke Cath Luyten' dat ik mij daar soms ook naar heb gedragen. Als je zoals ik niet graag mensen ontgoochelt, doe je zelfs je best om te beantwoorden aan het clichébeeld dat mensen van je hebben. Maar los daarvan: ik erger mij aan de vanzelfsprekendheid waarmee mensen tot één enkele eigenschap gereduceerd worden. Ik bén doorgaans vrij opgewekt. Maar niemand is eendimensioneel, we zijn allemaal fundamenteel ambigu. Dat maakt ons ook zo boeiend. Dus ja, ik hoop toch dat mensen tijdens het lezen van mijn boek voorbij mijn uitbundigheid zullen kijken."

'Ik kom uit een woelige periode', schrijft ze in het voorwoord van Silence, please!' Het tumult kwam van overal. Van vrienden, familie, pers. Het zat zelfs in mijn hoofd.' De woelige periode in kwestie was die waarin er een einde kwam aan haar huwelijk met sportjournalist Frank Raes (65). Ze kondigde hun scheiding zelf aan op haar Instagrampagina: 'Merci voor één van de mooiste hoofdstukken in mijn leven, Frank', stond er onder een foto uit betere tijden.

Op nieuwssites en sociale media vielen opgeschroefde woorden als 'het ondenkbare is gebeurd' en 'einde van een sprookje'. Alsof het romantische verbond tussen Cath Luyten en Frank Raes een opstekertje was waaraan we ons al die jaren toch hadden vastgeklampt. Alsof we alwéér een illusie met het groot vuil moesten meegeven en we daar alleen toe bereid waren als we nadrukkelijk protest mochten aantekenen.

Voor de ex-geliefden zélf bracht de scheiding wat een scheiding altijd teweegbrengt: hevig hartzeer en ontwrichtende vormen van introspectie. Gelukkig voor Cath Luyten bleek het schrijven van haar stilteboek onverwacht therapeutisch.

"Bijna al mijn gesprekspartners in Silence, please! zijn zelf óók ooit door een scheiding gegaan. Dat was, gek genoeg, een steun. Omdat het mij deed beseffen dat heel veel mensen mij zijn voorgegaan. Dat relaties die tegen alle verwachtingen in eindig blijken te zijn, gewoon bij het leven horen."

"Mijn ouders hebben mij altijd ingeprent: 'Als je aan iets begint, maak je het ook af.' Dat advies heb ik ter harte genomen. Ik ben nooit een opgever geweest. Niet op professioneel gebied, maar ook niet in de liefde. Als je op een gegeven moment dan toch moet vaststellen dat je huwelijk aan het verbrokkelen is, voel je je aanvankelijk totaal mislukt. Je denkt: het ligt aan mij, ik ben een lousy echtgenote, ik heb gefaald. Maar de gesprekken voor mijn boek hebben me doen inzien dat het in álle levens weleens fout gaat. Ze hebben me verlost van mijn drang naar perfectie. Ik heb mezelf altijd heel veel opgelegd. Ik moest en zou een foutloos leven leiden. Sinds het schrijven van mijn boek probeer ik wat minder streng te zijn voor mezelf. Zeker in de liefde."

We bestellen verse koffies, kwestie van iets omhanden te hebben wanneer de woorden zich niet spontaan zouden aanbieden. Ik stuur mijn vragenlijst wandelen, gesprekken over de liefde verdragen geen draaiboek.

Dan zegt Cath Luyten: "Ik weet nog precies wanneer mijn huwelijk in mijn hoofd een probleem is geworden. Dat gebeurde vier jaar geleden, toen Frank en ik in Antwerpen een appartement aan het bezichtigen waren. Het was een ruime, lichtrijke flat, met een prachtig zicht op de Schelde. Echt het soort appartement waar ik al mijn hele leven van droomde. En waarvoor ik al jaren Immoweb aan het afschuimen was. (lachje) Terwijl ik de woonkamer van het appartement aan het bekijken was, hoorde ik Frank ineens zeggen: 'Ja. Hier wil ik oud worden.' Ik ben toen in paniek geschoten. Ik dacht: 'Oud worden? Ho maar, daar zijn we nog lang niet aan toe. Ik zit nog maar in de helft van mijn leven. Ik ben nog niet klaar om al naar het einde te hobbelen.'"

"Het was de allereerste keer dat het leeftijdsverschil tussen Frank en mij zich zo duidelijk manifesteerde. Daarvoor had ik het nooit als een probleem ervaren. Toen Frank en ik elkaar leerden kennen, was ik een twintiger. Jong en onbevangen. Ik zei tegen iedereen: 'Waarom zou ik niks met Frank mogen beginnen? Omdat hij 23 jaar ouder is? Relaties met leeftijdgenoten kunnen toch ook mislukken?' Maar toen, op de dag dat we samen dat appartement bezochten, heeft het leeftijdsverschil tussen Frank en mij ons wel degelijk ingehaald. Het was plots zonneklaar dat we allebei in een totaal verschillende fase van ons leven zaten. En dat het ontzettend moeilijk zou worden om nog dezelfde plannen en dromen te delen."

"We hebben dat appartement aan de Schelde niet lang na ons bezoek gekocht. En het is drie jaar lang de mooiste plek geweest waar we als gezin ooit hebben gewoond. Maar ik heb mij er nooit écht gelukkig gevoeld. Frank en ik zijn er stilletjes - en af en toe wat minder stilletjes - uit elkaar gegroeid."

Haar Instagram-post suggereerde dat het kán: op een liefdevolle manier uit elkaar gaan. Ik vraag wat mensen volgens haar kunnen doen om te vermijden dat hun echtscheiding op een vechtscheiding uitdraait. "Elkaar héél graag zien", zegt ze meteen. "Want als je iemand écht graag ziet, wil je dat die persoon gelukkig is. Ook als dat betekent dat je elkaar moet loslaten. Uit elkaar gaan, kan een daad van liefde zijn."

Haar woorden zijn nog niet vervlogen of haar gedachten bevinden zich al aan de volgende gesprekshalte. Ze zegt dat onderzoek heeft aangetoond dat kinderen van gescheiden ouders later sneller uit elkaar gaan dan kinderen van gehuwde ouders. En dat ze bang is dat ze het toekomstige liefdesleven van haar zoon nu al gecompliceerd heeft. "Kort nadat Frank en ik uit elkaar waren, vond ik in de broekzak van Bill een briefje waarin hij het uitmaakte met zijn lief. 'Sorry. Ik vind het verschrikkelijk, maar dit is des mensen', had hij geschreven. Ik ben toen beginnen huilen. Ik dacht: 'Shit, ik heb mijn zoon een totaal verknipt mensbeeld meegegeven.' Later heb ik met hem over dat briefje gepraat. En heb ik hem gezegd dat bij elkaar blijven ook nog altijd een optie is als je iemand graag ziet. Een tijdje na ons gesprek zag ik dat hij had meegedaan aan een Instagram-poll. 'Geloof je nog in de liefde?', was de vraag. Hij had het woord 'ja' omcirkeld. Toen ben ik opnieuw beginnen huilen. Maar dan van blijdschap." (lachje)

Het blijft even stil. Een paar woordeloze ademtochten later vragen we ons af waarom we eigenlijk aan het praten zijn over liefdesverdriet, terwijl we het net zo goed zouden kunnen hebben over liefdesgeluk. Per slot van rekening heeft ze al een tijd opnieuw een vriend (de 38-jarige regisseur Eshref Reybrouck, red.)  en is ze naar eigen zeggen zo verliefd als een losgeslagen puber. Ik zeg wat ze zelf ook weet: dat het niet gemakkelijk is om na een scheiding aan de buitenwereld uit te leggen dat je zowel verdrietig als verliefd bent. Dat dat zo gauw ongepast wordt gevonden.

Ze knikt en zegt: "Ook al hebben Frank en ik samen beslist dat we niet meer verder konden, de perceptie is dat 'het jonkie' is weggegaan. En bijgevolg wordt mijn verdriet niet echt getolereerd. Mensen denken: 'Zij heeft de breuk meer geïnitieerd dan hij, ze moet nu niet komen zagen.' Of, erger nog: 'Ze heeft er zelf voor gekozen om bij hem weg te gaan, het kán gewoon niet dat ze verdriet heeft.' Gelukkig weet Frank beter. Dit is zijn tweede echtscheiding. Hij wéét wat er in een huwelijk kan foutlopen. Hij wéét dat de liefde nooit zwart-wit kleurt."

"Maar één ding staat vast: mochten we dit interview een half jaar geleden gedaan hebben, ik had nu al drie dozen Kleenex volgesnotterd. Ik vertelde je daarstraks dat ik probeer om niet te streng te zijn voor mezelf. Om de gedachte toe te laten dat het niet zo erg is dat mensen uit elkaar gaan. Maar dat is iets waar ik mezelf nog regelmatig aan moet herinneren. Want in mijn binnenste denk ik nog vaak: 'Het is wél erg.'"

De cafébaas acht het moment gekomen om de stilte in zijn kroeg te verdrijven met 'Leef' van André Hazes. Zeker drie minuten lang doen we alsof de morgen niet bestaat. Wanneer Hazes is uitgezongen en de volumeknop weer op nul staat, druppelt er opnieuw humor in de woorden van Cath Luyten. "Zal ik de zestig euro voor deze therapeutische sessie aan jou betalen of aan De Morgen?" (lacht)

"Ach, laat ik maar proberen om deze periode glimlachend door te komen. Niet dat ik mijn zorgen wil toedekken. Maar ik denk wel: the only way is up. We zijn hier maar een paar decennia, daar moeten we het beste van maken."

Het beste, dat is vandaag haar nakende reunië met lief Eshref. Na haar namiddagmeeting in Gent rijdt ze nog door naar Duinkerke, waar haar beau momenteel een Franse reeks draait. Vanavond zal de liefde niet betreurd, maar bejubeld worden.

[antwerpenize]

Een dubbele salto achterwaarts aan de Kaaien in Antwerpen (die slecht dreigt af te lopen).

Op het eerste gezicht een zeer lovenswaardig initiatief, die participatiemomenten over de heraanleg van het centraal deel van de Scheldekaaien:  https://www.gva.be/cnt/dmf20190503_04370713/geef-het-centraal-deel-van-de-scheldekaaien-mee-vorm-dit-moet-een-landmark-worden-voor-de-stad … Maar toch, is het niet zoals een journalist ook het terugkrabbelen van de bevoegde minister over de slimme kilometerheffing omschreef: een dubbele salto achterwaarts? Een eerste schroef gaat terug naar een tiental jaar geleden. Er werd toen een duidelijk masterplan voor de hele kaaiensite (6,7 km) opgemaakt door gerenommeerde ontwerpers (die nog steeds aan boord zijn voor het plannen maken trouwens) ook voor het gedeelte tussen Noorder- en Zuiderterras. Dit gebeurde op basis van een zeer intensief inspraakproces, met zgn. ontwerptafels. De resultaten hiervan zijn vakkundig van de websites van de stad gewist, her en der vindt je er nog een neerslag van in een publicatie: http://publiekeruimte.info/Data/Documents/rnk2zjtf/32/2011-Inspiratieboek-Iedereen-stadt.pdf … (zie pag. 20/25 over het gebied waar het nu over gaat). Is wat de Antwerpenaars toen droomden en dachten niet meer valabel? Als de gedachten echt vrij zijn dan zou er een project moeten uitkomen met nog meer groen, plaats voor wandelen en fietsen… en minder auto’s. Zie wat het proces ‘Over de Ring’ vorig jaar aan projectaspiraties opleverde. Maar is het bestuur bereid autogerichte zogenaamde ‘randvoorwaarden’ op te geven? Voor een tweede schroef ga ik nog wat verder terug in de tijd. De internationale stedenbouwkundige wedstrijd ‘Stad aan de Stroom’, begin jaren negentig. Of nog wat verder: eind jaren tachtig, ik vergezelde toen de organisatoren van de wedstrijd naar Köln, daar was in 1984 een project van heraanleg van de kaaien aan de Rijn gerealiseerd waar ik als jonge verkeerskundige nogal enthousiast over was. De weg langs de Rijn was ter hoogte van het centrum ondertunneld, met daarboven een oeverpromenade zodat binnenstad en rivier terug verbonden waren. Maar de meer beslagen stedenbouwkundigen in het gezelschap wezen me op de nadelen: het aantrekken van grote hoeveelheden autoverkeer door en in het stadhart. In de wedstrijd voor Antwerpen werd dus geen tunnel voorzien maar beperkte toegankelijkheid voor het autoverkeer. Deze optie werd in de plannen van een decennium geleden overgenomen: enkel lokaal autoverkeer en de bereikbaarheid vooral met een kaaientram verzekeren. Ik lees nu dat de mobiliteitsschepen ervan droomt – en de stadsdiensten laat bestuderen – of er een tunnel voor het autoverkeer mogelijk is ter hoogte van het Steen-Suikerrui… Zo zou die dubbele achterwaartse salto kunnen resulteren in een project met een duidelijke jaren tachtig stempel… . Intussen weten we toch beter wat stadsvriendelijke mobiliteit is, dat autoluwe centra meer en niet minder mensen aantrekken. Om er te wonen, om er een zaak te beginnen, om er te winkelen of de stad te bezoeken… . Uitgelezen inspiratie zouden de heraangelegde Seineboorden kunnen zijn. Die vergelijking met Antwerpen werd reeds enkele jaren geleden gemaakt. Ondertussen heeft men het in Parijs gerealiseerd: de Seine teruggegeven aan menselijke activiteit en beleving, ten koste van 48.000 wagens die er vroeger (gedeeltelijk in tunnels) dagelijks passeerden. Die wagens zijn grotendeels ‘verdampt’. Mensen die toch in de omgeving moeten zijn hebben andere routes gekozen of komen nu per openbaar vervoer op per fiets. En het feit dat dit gebied minder met auto’s bezocht wordt heeft de aantrekkingskracht ervan niet verminderd, wel integendeel. De instemming met dit project – als stap naar een autoluwere stad - is groot. https://www.paris.fr/actualites/55-des-parisiens-favorables-au-maintien-de-la-pietonisation-des-berges-rive-droite-5595 … Waarom ook in Antwerpen niet kiezen voor volledig (of nagenoeg volledig) autovrije kaaien in het centraal gedeelte? Ter plekke zou het heerlijk zijn, toch? En het effect zou ook zijn dat in een groot gebied errond minder auto’s zouden rijden. De centrale voetgangersas via de Meir is een perfecte barrière (toch als ook de doorgang via de Katelijnevest aan de Meirbrug wordt geknipt) voor doorgaand autoverkeer in de binnenstad. En minder auto’s dat hebben we toch nodig als we op weg willen naar een klimaatneutrale stad (zie Vlaams Klimaatbeleidsplan hierover: -12% autokilometer tegen 2030), naar een stad waar de gezondheidsnormen voor luchtkwaliteit wel gerespecteerd worden, waar ruimte is voor veilig fietsen… ? Een stad waar het  ook naar 21ste eeuwse normen goed om wonen of te zijn is. Die de benchmark met Parijs, Oslo, Sevilla, Amsterdam, Wenen, Barcelona… op dat vlak aankan. Een eigentijdse wereldstad dus. Dirk Lauwers, 3 mei 2019

[superclamknighttoad]

#Vermist: Julie Van Espen Delen is Helpen Zoeken Plaats: Schilde Lengte: 1m64 Laatstgezien: Gisteren, 4 mei vanaf 19u Kleding: Groene jas en Adidas schoenen Laatste gsm signaal is de brug van Merksem, laatst gezien om 18u30 thuis Geen medicatie, heeft vaak last van haar rug 🆘Julie Van Espen is om 18u30 vertrokken met de fiets naar Antwerpen-Zuid om een vriendin te bezoeken. Ze is via het Albertkanaal gefietst over de fietsbrug door Park Spoor Noord via het MAS en de Kaaien richting het Zuid. Hierna is ze niet meer gezien. We zijn al hele avond + nacht naar haar op zoek. Ook de politie is een onderzoek gestart naar haar verdwijning. <<< Laatst gezien met groene winterjas & donkergrijze adidassen op haar fiets met een rieten fietsmand, ze is 1,64m en slank gebouwd >>> 🆘Wij kunnen zeker jouw hulp gebruiken door dit bericht ZOVEEL mogelijk keer te delen!! Ook al ken je haar niet persoonlijk, je zou ons enorm hard helpen !!! AUB deel dit bericht! 😪 P.S.: Vergeet niet bij het delen je privacy op 'iedereen' te zetten (knopje rechtsonder) Heeft u informatie bel de politie op 0800 30300 of 101 te #Belgie of Child Focus https://www.youtube.com/channel/UCLRGCKOEjELaEwGCrktqSWA https://getfunded.nl/campagne/671-help-vermiste-kinderen-alert (bij Antwerp, Belgium) https://www.instagram.com/p/BxFbeR5lOkn/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=gsqipww7hypu