#justin kamerer | Explore Tumblr posts and blogs

jogjadays · 2 years ago

Text

Daar waren ze dan: Justin en Julia. En terwijl ik dit schrijf zijn ze ondertussen aangekomen in Bali. Maar eerst even terug naar vorig weekend. Nadat Sam haar presentatie had gegeven, was ze zondag al weer op pad met een nieuwe missie. Voor haar eindshow in Yogyakarta had ze namelijk een grote schaal nodig waar water in kan.

Een traditionele Javaanse gong bleek uiteindelijk de perfecte kandidaat hiervoor.

Deze gongs zijn onder andere onderdeel van Gamelan-orkesten. Maar goed, waar vind je zo'n gong en ook nog het liefst een wat oudere en voor een goede prijs. Uiteindelijk was Sam samen met haar assistent Nuril op het spoor gekomen van een oude gong, maar daar moesten ze wel een tijdje voor reizen. Dus zondag ging ze samen met Nuril op pad om ergens in een dorpje buiten Jogja de gong te bekijken.

En jawel, later die avond liep ik naar buiten omdat Sam met een taxi terug was gekomen en uit de kofferbak kwam een prachtige oude gong. Eén missie voltooid.

Ondertussen was Sam ook nog druk bezig met Yoga (de tour guide/historicus) die samen met Sam de presentatie had gedaan om de dag in te plannen die we samen met Julia en Justin zouden beleven. Want dinsdag stonden ze ineens voor m'n neus.

Ongeveer tien minuten lopen van ons huis hadden ze een mooi hotel gevonden en na een lange reis en dolle taxirit waren ze daar dus ineens. Het was grappig omdat het aan de ene kant heel normaal voelde om ze te zien, maar eigenlijk ook best gek was dat we nu ineens met z'n allen in Yogyakarta waren.

Nadat ze waren ingesettled gingen we nog wat eten bij een restaurant in de buurt. Daarna was het voor ons allemaal op tijd naar bed, omdat woensdag dus onze trip op de planning stond.

Sam had dus met Yoga afgesproken om enkele tempels te bezoeken die onderdeel waren van de geschiedenis die ze zo uitgebreid besproken hadden. Dus je hebt net buiten Yogyakarta de Borobodur (het grootste Boeddhistische complex ter wereld) en Prambanan (het grootste Hindoeistische 'compound' van Indonesië). Dit zijn de standaardbestemmingen voor veel toeristen, maar tegelijkertijd ook erg druk. Maar los van die twee trekpleisters zijn er allerlei kleinere

Boeddhistische en Hindoeïstische tempels die rond dezelfde periode gebouwd zijn en allerlei andere belangrijke verhalen vertellen. Yoga nam ons mee naar vier van die onbekendere tempels. We begonnen bij een klein Hindoeïstisch compound dat zich net buiten een dorpje bevond in het boerenland. Deze tempel was ontdekt door een boer die een stuk land wilde uitgraven. Los van de tempel zelf was dit een belangrijke plek omdat bij het uitgraven de verschillende 'lavalagen' goed zichtbaar werden. Hierdoor konden onderzoekers concluderen dat er zo'n veertien vulkaanerupties moeten zijn geweest, en was hierdoor ook belangrijk bewijs waarom het zo machtige koninkrijk dat complexen als de Borobudur en Prambanan had gebouwd ineens heel het gebied verlaten had. Waarschijnlijk niet door oorlog, maar door de vulkaan.

Het bijzondere was dat er niemand was bij de tempel en wij de plek voor onszelf hadden. Yoga entertainde ons ondertussen met allerlei feitjes, verhalen en grappen. De volgende tempel was weer Hindoeïstisch, maar iets groter. Ook deze moet in dezelfde tijd gebouwd zijn (8ste eeuw). We sloten af met twee Boeddhistische tempels, waarvan Plaosan mijn favoriet was.

De Plaosan tempel ligt dichtbij Prambanan en bestaat uit twee vrijwel identieke tempels met drie kamers. Elke kamer heeft Boeddhabeelden (mits ze niet ontvreemd zijn) en beelden van andere belangrijke personen. Het is niet altijd duidelijk wie die personen geweest moeten zijn. Zo zijn er twee beelden die niet goed passen binnen de lokale setting. Beiden hebben een kledingstijl die veel weg heeft van de Angkor-stijl, wat zou kunnen bevestigen dat er destijds wellicht sterke banden waren met het oude Cambodja.

Daarnaast bevatte het Plaosan-complex ook een soort platform waarin allerlei beelden zittend omheen zaten. Voor mij leek dit net een soort Mortal Kombat-stage. Het hele complex was gewoon zo bijzonder. Het is alleen tragisch dat zoveel van de gebouwen zijn ingestort door aardbevingen of op andere manieren zijn beschadigd en niet onderhouden. Als alles nog in zijn originele conditie was zou het ongetwijfeld prachtig zijn geweest.

Na deze tempelbezoeken hadden we een korte pauze voordat we naar een uitkijkpunt gingen in de heuvels. Vanaf dit punt hadden we een mooi uitzicht over Jogja. Bovendien was er een restaurant waar we heerlijke mie ayam aten met gefrituurde tofu, tempé en banaan. Eén van de lekkerste maaltijden van ons hele verblijf hier.

Toen we bijgetankt waren was het tijd voor wat actie. Rondom Jogja zijn namelijk ook grotten. Eén van deze grotten, Goa Pindul, kun je met een opblaasband doorheen en bovendien kan je er van wat rotsen afspringen in het water. Hoe veilig dat is weet ik niet, maar het mag wel. In het droge seizoen heeft het water een prachtige kleur. Wij zaten net in de overgang, waardoor het water ook al best mooi was. Goa Pindul was vooral lekker verfrissend. We konden er heerlijk zwemmen en waren er weer zo goed als in ons eentje. Waarschijnlijk dat we daarom iets te veel aan het relaxen waren en vervolgens moesten opschieten voor onze volgende stop. Het was namelijk de bedoeling om de zonsondergang te bekijken bij één van de stranden aan de zuidkust.

Onze 'driver' Aris moest vol gas door de heuvels richting de kust om het te halen. Hoe we het uiteindelijk nog net gehaald hebben weet ik niet, maar iedereen was blij dat we aangekomen waren aan de kust. We renden daar vervolgens naar het strand en pakten nog net de laatste zonnestralen mee.

De kust is echt prachtig en een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Wanneer de zon vervolgens ondergaat is het gelijk ook echt superdonker. Dus na iets meer dan een uur gerelaxed te hebben op het strand gingen we weer richting de auto. Yoga had ondertussen nog een nieuw plan.

Hij wilde ons voordat hij ons naar huis bracht nog naar Bukit Bintang brengen. Bukit Bintang (star hill) is een uitkijkpunt over de stad en heet zo omdat je alle stadslichten kunt zien. Hoewel we allemaal moe waren bleek het de perfecte afsluiter. We aten heerlijke geroosterde mais met een prachtig uitzicht. En toen was het inmiddels tegen negenen en gingen we eindelijk naar huis.

De volgende dag was iedereen kapot. Maar al te veel tijd om te rusten hadden we niet. Sam had een afspraak in de middag met een lokale kunstenaar. Hij zou haar kunnen helpen met het maken van een inscriptie in ijzer. Het zal net als de gong onderdeel worden van de eindshow. Ik ging ondertussen met Julia en Justin richting Jalan Malioboro, de hoofdstraat van Yogyakarta.

Malioboro is nog even druk en chaotisch als altijd, maar het hoort er wel een beetje bij als je naar Jogja komt. We hadden er wat gegeten en probeerde er nog iets van batik te scoren. Maar de chaos was te groot om echt iets goeds te vinden. Al met al was het wel gezellig en een goede manier om weer tot leven te komen.

De volgende dag stond Prambanan namelijk op de planning. Dit keer geen Yoga, maar Thomas. Ik had het op mijzelf genomen om Julia en Justin naar het tempelcomplex mee te nemen en ze van informatie te voorzien.

Prambanan zelf is redelijk makkelijk te bereiken met een taxi. Het ligt ongeveer tussen de 45 minuten en een uur van onze verblijfplaats af, afhankelijk van het verkeer. Zoals gewaarschuwd bleek Prambanan erg druk. Bussen vol schoolkinderen zorgen voor een jolige chaotische sfeer. Maar gelukkig had Yoga ons al gezegd om wat verder te kijken dan Prambanan zelf.

Zo bestaat het Prambanan terrein namelijk uit vier tempelcomplexen. Je moet daar alleen wel een stukje voor lopen. En wat blijkt, de meeste mensen hebben daar geen zin in. Wat logisch is, want het was superwarm. Gelukkig waren wij wel zo gek om een kleine kilometer te lopen naar de andere tempels, waarvan vooral de laatste Candi Sewa heel bijzonder is.

Het is een enorm Boeddhistisch tempelcomplex dat net als Plaosan voor een groot deel kapot is. Maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We waren daar bijna in ons eentje en het was gewoon zo groots en bijzonder. Op een gegeven moment waren we elkaar zelfs kwijt.

Omdat we ondertussen drie flesjes water hadden uitgezweet zochten we een terrasje op om wat te drinken. Toen zagen we naast ons een boogschutter-activiteit. De pijl en boog spelen een belangrijke rol in de Ramayana (die afgebeeld staat in reliëfs op Prambanan). Dus besloten we alle drie een poging te wagen. Uiteindelijk bleek na een slechte start Justin de ultieme boogschutter. Als Barney in z'n hoogtijdagen wist hij de roos makkelijk te vinden.

En na deze dag was het al weer tijd voor de laatste dag van Justin en Julia in Jogja. Wat nog ontbrak (naast de Borobodur, maar daar was Julia al geweest), was Alun-Alun Kidul en Taman Sari. Uiteraard is er ook nog het Kraton en wat andere dingen, maar dit hoort wel bij een Jogja-verblijf.

Bij Alun-Alun Kidul heb je twee hele oude Banyan-bomen. Er is een mythe rond deze bomen waarbij iemand blind van de ene kant van het plein naar de andere kant kan lopen tussen de bomen door overspoeld wordt met geluk. Het lijkt een makkelijke opdracht gezien je alleen recht vooruit hoeft te lopen, maar vrijwel iedereen die het probeert loopt ineens de verkeerde kant op.

Uiteindelijk wist Julia het bij een tweede poging toch te doen. Nadat ze richting het einde ineens verkeerd leek te lopen, bleek ze toen toch een ingeving te krijgen die haar in de juiste richting duwde. Gaston van de postcodeloterij kan dus alvast naar de Rietvink rijden. Vervolgens dronken we nog even wat voordat we naar Taman Sari gingen. Hoewel het wat vervallen en niet al te groot is, is het oude badhuis van de sultan wel een leuke en interessante spot voor wat foto's. Het is een belangrijk onderdeel van het sultanaat wat Jogja nog is.

Daarna waren we wel echt moe en uitgeblust (vooral ikzelf) en gingen we naar een belangrijke plek van Sam en mijn residency: Mediterranea by Kamil. Dit restaurant is één van de hotspots van Jogja. Het is een beetje upscale Westers, maar wel een grappige sfeer. Het eten is er lekker, en vaak eten Sam en ik er ontbijt.

Met onze maag gevuld gingen we nog even zwemmen in het hotel om 's avonds bij onze andere vaste stek te eten: Nanamia Pizzeria. Ondertussen kon Sam ook weer aanschuiven, gezien zij de hele dag met de eerdergenoemde artiest bezig was om haar eigen inscriptie te maken in ijzer. Sinds 's ochtends vroeg bestond haar dag dus voornamelijk uit aluminium buigen en hameren. Het eerste resultaat is prachtig. En hopelijk kunnen we binnenkort daar wat meer van delen.

Tot zover… moeie vingers.

5 notes · View notes

offtoljubljana · 5 years ago

Text

43. Party time?

17/03/2020

Voordat we verder gaan, please kijk naar de beste Vine.

youtube

Oké.

De muziek die nu opstaat is van de Spotify Happy Hits! playlist, dus niet mijn eigen playlist. Normaal luister ik zowat nooit naar Spotify’s playlists, maar ik heb zin in iets nieuws en upbeat. Geen music recs, want ik ken het meeste niet.

Nu we het toch over Spotify hebben: mijn Spotify is waarschijnlijk gehackt. Een paar keer kreeg in mail dat iemand in de UK, iemand in Rusland en iemand in de USA had ingelogd op mijn account. Ik ging er een beetje te snel van uit dat het phishing was, dus ik had de intentie om het e-mail adres later te bekijken (zo zie je vaak of het echt of nep is!), maar ik was het helemaal vergeten.

Ineens zag ik in mijn “heavy rotation” en luistergeschiedenis een playlist staan die ik nooit geluisterd heb.

Wie de fuck is Nicole?

Nou oké. Snel even alle stappen die Spotify heeft aangeraden doorgenomen. Er is niets veranderd. Er is niets betaald vanaf mijn account of zo. Wat was dit? Ach ja.

Wat een dag. Er is zowat niets gebeurd! Wat had je verwacht in deze tijden? Ik werd relatief laat wakker, want ik was tot half 4 aan het lezen. Ja... slaapschema. Ik heb dus wel voor het eerste keer online gewinkeld om 2 uur ‘s nachts. Wel waren mijn lakens en mijn pyjama gewassen, dus ik genoot van de frisse geur. Ah, simple joys. De simple joys zijn belangrijk in deze tijden.

Het grootste nieuws van de dag is waarschijnlijk dat alle mensen in Nederland morgen al Animal Crossing kunnen spelen. Alle GameMania winkels gaan op donderdag dicht, dus de verkoop begint morgen i.p.v. vrijdag. Ik dus niet. Ik moet waarschijnlijk tot vrijdag wachten.

Een maand geleden was ik nog aan het debatteren of ik Animal Crossing nou digitaal of fysiek moest kopen, maar nu heb ik geen keuze meer 🤷🏻‍♀️.

Een zeer korte intermissie. Ik moest even Lulu helpen met werk voor school. Ze staat nu op met FaceTime. Lulu leest deze dingen niet, dus helaas geen inception zoals gisteren.

Ik ben ook een belangrijk deel van mijn crib tour vergeten, namelijk de neppe Chocomel verpakkingen:

Ik wil hier al over posten sinds het begin, maar ik vergat het steeds. Dit zijn geverfde Chocomel verpakkingen, waarschijnlijk eigenlijk melkverpakkingen, want het logo is erop geplakt. Het voelde als acrylverf. Ik vind ze zeer fleurig.

Maar ja, ik werd dus rond half 12 wakker (ik heb dus nog steeds mijn acht uur slaap, van half 4 naar half 12!) en het is zo stil. Het is al een tijd stil, want Barbara was het luidruchtigste van ons vieren, maar nu zijn we dus met z’n tweeën.

Wij blijven dus binnen. Er was wat verwarring, want er zijn zoveel verschillende maatregelen in deze wereld rondom Corona. Gisteren (of vandaag... het was 3 uur ‘s nachts), had ik dit ook op Plurk gezet:

Hoe zit dit nou? De mensen op Plurk hebben aangeraden om gewoon zo veel mogelijk binnen te blijven, maar dat was ik al van plan.

Johnson, the UK’s fuckwit, heeft inmiddels iets meer maatregelen genomen. Helaas is het nog steeds nihil. Aangezien ik alleen geef om theater, is dat waar ik op lette. Nah, jk, ik zag gewoon een mega boze post over hoe Johnson en de Tories de werkende Britten totaal geen kans geven.

Ondertussen was er een Duitse reality show die niets vertelden aan de mensen die meededen aan de show. Die zaten langer dan een maand zonder nieuws en informatie. Ik zag het al eerder op tumblr en nu zijn ze na veel kritiek op de hoogte gesteld.

Maar ja. Dat is de Corona madness. Als een soort van tegen balans heb ik een paar positieve en opmerkelijke Corona posts gereblogd (???? werkwoord rebloggen minus “-en”??? reblogg???? geen g in ‘t kofschip???). Ja, het leven ziet er nu totaal anders uit, maar er is altijd een positieve kant.

Plus, Broadway radio host Seth Rudesky is begonnen met het livestreamen met andere Broadway acteurs om zo geld op te halen voor de gedupeerden op Broadway die nu geen inkomen meer hebben.

Damn son. Mensen die geen fan zijn van Broadway hebben misschien niet door wie deze mensen zijn, maar sommigen zijn echt Broadway A-listers.

Zijn de negatieve kanten nog steeds zwaarder? Waarschijnlijk. Maar er zijn dus ook positieve kanten. Ik las ook dat Nederland vanavond gaat klappen voor zorgmedewerkers. Mooi!

***

18/03/2020

Zo ja. Inmiddels is het half 2 ‘s nachts. Ik had net een spelletjesavond met de overgebleven mensen van dit huis, maar aangezien ik weer chronologisch bezig ben, ga ik eerst mijn verhaal afmaken.

Ik luister weer naar die Happy Hits! playlist en volgens mij is mijn Spotify weer gehackt. Ik kreeg een bericht dat er in Slovenië was ingelogd en dat is logisch, maar dus ook in Nederland.

Als er iemand in Nederland die ik ken om één of andere fucking reden mijn Spotify gebruikt, kan je me dat vertellen. Ik ben best wel oké met account sharing, maar geef het ten minste aan.

(Oh! Years & Years’s If You’re Over Me staat op de lijst!)

Ik zie nu dat ik pas bij het wakker worden deel was. D’accord.

Wij blijven dus binnen.

... joke’s on me, though. Ik ben dadelijk de gene die niet sportief genoeg is. Ik liep zo veel in de laatste paar weken (”Pokémon G- ja, we weten het”) en nu ben ik terug bij ground zero.

Ik heb tot 15:00 of zo op mijn Switch gespeeld, namelijk een beetje Lego Harry Potter 5 - 7 (eindelijk 100% helemaal uit!) en Stardew Valley.

Kath heeft ook het raam in mijn kamer opengedaan, want ik ben zelf te klein. Het is namelijk een dakraam. Aangezien ik hier een rollende bureaustoel heb, durf ik hier niet op te staan, dus ik heb mijn camera hooggehouden. Zo kon ik eindelijk eens zien wat voor een uitzicht ik heb.

Nou, een boom.

En ik had niet door dat mijn vingers voor de lens hingen. Sorry.

Maar ja, het weer is zo goed. Ik heb weer uit mijn keukenraam gehangen. Hier sta ik dan gewoon op een stoel uit de eetkamer/keuken en ik geniet van de zon. Nu kan ik ook eens kijken wat er te zien is. Ik heb een video gemaakt van het uitzicht, maar die post ik wel apart.

Ik ging lunchen (rijst in tomatensaus) en er speelde keiharde muziek af. Ik dacht eerst dat het Kath was, maar zij was op het balkon. Toen bleek dat het van buiten kwam. De buren hadden de speaker keihard aanstaan en aan het raam gehangen.

Ik vond het wel leuk en ik genoot ook wel van de muziek. Ten minste, dat was totdat Justin Bieber op werd gezet. Gelukkig kwam daarna Sam Smith.

Zie je de zon? Er waren niet al te veel mensen buiten, maar de mensen die buiten zaten, hadden geen jas aan. Helaas is mijn kamer aan de schaduwkant, dus het raam open zorgde eigenlijk voor veel kou. Voor het goede weer en het zonnetje moet ik naar de keuken of nu ook Caroline’s kamer. Zij heeft een “normaal” raam.

Maar ja, muziek. Kath kon het niet waarderen. Ze kwam naar boven en ze vroeg of ik comfortabel genoeg was om “SHUT THE FUCK UP” te roepen. Nou, nee, maar ze zouden het toch niet horen, want de muziek was zo luidruchtig.

Kath zat natuurlijk dichtbij de muziek. Na mijn lunch ging ik terug naar mijn kamer en ik hoorde het amper met de deur dicht. Ach.

Uiteindelijk had ik ook nog verantwoordelijkheden, dus ik heb wat aan Sociologie gedaan. De lerares heeft vandaag de verdere plannen online gezet. MC is bijna klaar met de online cursus. B&T is nog steeds radio silent. Geen informatie, maar ik haast ook niet. Het ziet er nu naar uit dat Sociologie veel tijd nodig heeft.

Tijdens het koken kwam Anouk binnen en ze vroeg of we interesse hadden in een spelletjesavond. Nou, om eerlijk te zijn ben ik geen fan van bordspellen enz. Soms vind ik het juist leuker om te kijken dan mee te doen, maar ik heb geen vrienden hier en we zitten met z’n 8en in dit huis, dus ik besloot om ja te zeggen.

Anouk, Kath, Anouks Poolse kamergenoot en ik hadden dus plannen en toen besloot Anouk om de Finse dudes ook te vragen. Toen vroeg ik Sanne en haar Tsjechische kamergenoot ook.

Uiteindelijk zaten we bijna allemaal bij de Finse dudes. Theresa/Tereza (?), Sanne’s kamergenoot, wilde niet komen, want ze was moe van een hele dag hiken, maar de rest ging dus naar appartement 2. Daar was ik nog nooit binnen geweest, maar het lijkt op appartement 3. Ze hebben de beste keuken. We konden met z’n 7en zitten.

Anouks kamergenoot heet Aga. Als ik het goed herinner heten de Finse dudes Tommy (die met de vele tattoos) en Donnie (die zonder tattoos). Zij weten mijn naam waarschijnlijk ook niet meer.

Sanne zei dat we wel een nieuwe mail van Radboud hebben gekregen. Ze hebben hun advies aangepast. Sanne en ik worden nu ook geadviseerd om terug te komen, maar a) dat willen we niet en b) dat kunnen we niet. Dit hele land zit dicht.

Dat moeten we morgen dus even aan gaan geven. We hebben het met z’n 7en er ook over gehad.

De Finse dudes, Anouk, Sanne en ik zijn het er over eens: of we zitten hier vast, of in onze thuislanden. Tenzij we echt verplicht worden om te gaan, blijven we. We kunnen hier ook onze vakken online afmaken.

Plus, voor de Finse dudes is het vele malen goedkoper om hier te blijven. Ook is het weer beter. Tommy heeft een gitaar geleend en Delaney’s yoga-mat genomen, dus alles is chill.

Uiteindelijk hebben we 3 uur lang Cards Against Humanity gespeeld. We zijn door alle witte kaarten heen. Voor mensen die het spel niet kennen: het hele idee is dat mensen vreselijk moeten zijn. Je krijgt een zwarte kaart met een scenario en je moet een witte kaart neerleggen met je antwoord. De meest foute kaart wint. Wie aan het einde de meeste winsten heeft, wint. Gefeliciteerd. Je bent een vreselijk persoon.

Yeah, als je wilt weten hoe dat gaat, dan kan je deze video bekijken (lmao). (Opmerking later toegevoegd: Damn. Deze video is pre-BIG???? Damn.) Hier is een moment van ons spel:

“What is there a ton of in heaven?”

Ik moest kiezen en ik nam “Some really fucked-up shit”, want dat was een overkoepelende kaart voor alle kaarten. Ik zat namelijk vast tussen “African children” en “72 virgins” en “God”.

Dit zijn niet eens de ergste kaarten.

Je snapt wel waarom de tagline “A party game for horrible people” is.

Dat gezegd hebbende, de makers van CAH zijn zeer raar, maar ook zeer liefdadig. Misschien ben je niet zo bekend met het spel, maar wel met de keer dat ze...

een doos met stront naar mensen stuurden tijdens de “Bullshit” sale. Het was echt opgedroogde stront. Poep van een stier. Bullshit.

Of de “Cards For Humanity For Her version” en “Pride pack”, waarmee ze pink tax (vrouwen verdienen minder, maar betalen meer) en pinkwashing (kapitalisatie van de gay rights movement) belachelijk maken.

Of de keer dat ze een mail kregen met een essay waarom iemand de Pride pack gratis hoorde te krijgen. De hele essay was “i’m gay” en de schrijver kreeg toen meerdere packs en extra glitter en de Theatre packs.

Of de “Cards Against Humanity Saves America” pack, uitgegeven na de vorige presidentsverkiezingen, waar je een korte Spaanse taalcursus kreeg, een brief met 20 Mexicaans geld, zaadjes voor tomaten, en een foto van Obama in een kettinkje.

Of de keer dat ze als experiment alles gratis weggaven. Je kon ze betalen door brieven te schrijven voor Unicef etc.

Of de keer dat ze een eiland kochten en mensen konden naar dat eiland reizen om een foto van een luiaard te vinden.

Of de keer dat ze een deel van de Amerikaans-Mexicaanse grens kochten om de bouw van de muur tegen te houden.

Of de Black Friday “anti-sale”, dus dat alles $5 duurder werd voor limited time only!

Of de keer dat ze hun opbrengsten verdeelden over hun armste klanten en als je geen $1000 kreeg, was je te rijk.

Of de keer dat je geld kon doneren om CAH een gat te laten graven voor geen enkele reden.

... ja.

Ik denk dat ik wel begrijp waarom ze een “Weed” pack hebben. Geen wiet in de “Weed” pack, maar ik denk dat dat komt door regulaties, anders hadden ze er echt wel pure marijuana in gedaan.

Anyway, je vindt (bijna) alles hier en sommige opbrengsten van bepaalde packs gaan dus naar goede doelen. CAH is echt het voorbeeld van “chaotic good”. Koop het spel of download alle kaarten gratis en voor niets vanaf hun site. They don’t care.

Uiteindelijk won ik 11 kaarten. Ik weet niet meer wat al mijn antwoorden waren, maar dit was mijn antwoord op “Wat verbergt het Vaticaan?”

Oh ja. Ik was in mijn pyjama gegaan. No one cares. We zijn allemaal 20+ jarige studenten in quarantaine. Anouk was wel in de dag even weggegaan, want ze was haar beurs ergens vergeten en ze zei dat er nog wel mensen op straat zijn. Het ligt eraan waar je bent. Iedereen in dit huis is inmiddels oké met binnen zitten.

Tijdens het spelen luisterden we ook naar de inmiddels bekende COVID-19 Quarantine Party playlist. Die had ik al eerder op social media gezien en het is een playlist gevuld met liedjes met titels die je kan betrekken tot deze situatie, zoals “Waving Through A Window” (een musical!), “Stayin’ Alive”, “Toxic”, “Sicko”, “How To Save A Life”, “Death Around The World”, “Waiting for the End”, “We’re All In This Together” enz.

Zoals ik zei, had ik deze playlist al dagen eerder op tumblr rond zien gaan. Annika, iemand van Plurk, had dit toen ook in de tags gezet:

Dus ja, het was een avond met veel gelach. Rond middernacht ben ik gegaan, want ik had hele erge honger. De rest ging toen ook best snel. Toen heb ik ook nog tot 1:00 Stardew Valley zitten spelen met Merel.

(WTF! King Princess’s 1950 staat op deze playlist! Geweldig!)

En nu... wow, het is half 3. Ik ga maar slapen. Hoiie.

#43 #blog post #march

1 note · View note