#jákvæðsálfræði

[myworldofpink]

Ég hef kosið mér ákveðið norm, mitt lífsform eins og ég kýs að kalla það. Ég vel hugarfar Pollýönnu í flestu því sem ég tek mér fyrir hendur! Það farnast mér langbest að vera jákvæð og kát og brosa mikið. Þannig finnst mér tilveran einfaldlega verða skemmtilegri og þá finnst mér gaman. Ég tek það þó skýrt og greinilega fram að ég er líka mannleg. Ég er Pollyanna í nútímalegum skilningi. Það koma dagar þar sem smá ský getur skyggt á mína sól. Svo læðast inná milli dagar þar sem ég þarf að hafa aðeins meira fyrir mínu gleðifasi. Þá minni ég mig á að erfiður dagur í dag er ekki ávísun á erfiðan dag á morgun. Það skiptast á skin og skúrir eins og segir einhvers staðar, regnbogi og rigning. Þegar ég er ekki uppá mitt besta, jafnvel á einu örskots-augnabliki þar sem ég læt í ljós tilfinningu sem er ekki broshlaðin gleðiruna, þá hef ég mætt einkar spes viðhorfi. Sumpart áhugaverðu. Þá spyrja forvitnar raddir mig gjarnan: ,,Hvahh, þú pirruð? Ég sem hélt að þú værir alltaf svo jákvæð!‘‘. Það virðist nefnilega vera algengur misskilningur á ferðinni og hann er þessi: Sá sem er jákvæður að upplagi, svo ég tali nú ekki um þann sem er einnig búinn að *stúdera* jákvæða sálfræði – það passar ekkert að hann sé fúll, pirraður, ekki í stuði, ekki brosandi, flatur, neutral, o.sfrv. o.sfrv. Hann hlýtur að vera upp á 10, alltaf. Nei, félagi. Svarið er NEI! Ég segist vera Pollýanna. En jákvæð sálfræði er ekki Pollýönnu-fræði - ekki í þeim skilningi sem fólk heldur. Jákvæð sálfræði snýst ekki um að þín fyrstu viðbrögð séu að brosa út að eyrum, þegar þér er sagt upp í vinnunni þinni. Jákvæð sálfræði er heldur ekki að finnast allt alveg ‘ógisslega‘ gaman, alltaf. Ég kýs að vera regnbogabirtan í mínu eigin lífi. Og mér líður vel af því. Á bestu dögunum mínum valhoppa ég og skoppa, skelli jafnvel slaufu í hárið, tala mikið og er mikið kát. Þar kemur annar póll til sögunnar. Ég hef nefnilega umgengist einstaklinga í mínu nærumhverfi, sem hafa í raun og veru velt upp þeim möguleika að ég sé í geðHÆÐ. Það hefur semsé ekki verið normalt af mér að vera stútfull af vellíðan og finnast virkilega gaman að vera til - það hljóti að vera eitthvað sem útskýri “ástandið”. Hversu galið er það? Svo ég tali ekki um særandi og til þess gert að henda í mann ljótu neikvæðniskýi. Hvenær myndi einhver segja við manneskju sem líður illa, grætur og augljóst er að líður hræðilega: ,,Hefur þú spöglerað í því hvort þú sért hreinlega í geðLÆGÐ?” Ég elska þegar mér líður vel. En ég skil að það er ekki gefið að allir dagar séu orkumiklir kátínudagar. Stundum fer orkan mín einfaldlega í smá pásu. Og hún má það alveg. Raunin er sú að það skiptast á góðir dagar og slæmir dagar. Flest viljum við auðvitað eiga sem mest af betri dögunum heldur en þeim slæmu. En eins mikið og við viðurkennum jákvæðar tilfinningar og tökum þeim opnum örmum, þá er mikilvægt að taka fallega á móti þeim neikvæðu líka. Umvefja sig og mæta sér þar sem maður er staddur hverju sinni. Minna sig á að dagsformið getur verið misjafnt. Og eitt annað mjög mikilvægt: Vertu vinur þinn. Já, ég sagði vinur þinn. Vert ÞÚ góð/góður við þig. Hlúðu að þér og sýndu þér vinsemd og kærleika, skilning og hlýju. Þú sýnir fólkinu í kringum þig allt þetta og örugglega fullt fleira gott til. Mundu eftir þér líka 💛🌈💛