#inclusief een 'mannetje'

[dsknsktest]

okay maar ik kreeg echt vet veel flashbacks naar AI: The Somnium Files tijdens die eerste opdracht in dat doolhof

[myplaystationnl]

De beste racegames voor PS4 – essentiële kopersgids

Breng je motor op toeren met onze snelgids vol racegames speciaal voor je innerlijke snelheidsduivel.

Kartracers

Lekker trappen en driften naar de overwinning in levendige fantasiewerelden.  https://youtu.be/2GmOU_0Ta6A Crash Team Racing Nitro-Fueled Crash Team Racing Nitro-Fueled Ontwikkelaar: Beenox De snelle samenvatting: Pret voor het hele gezin Spelers: 1-4 offline, 2-8 online Een kartklassieker die helemaal opgepoetst is voor de PS4. Als je houdt van toegankelijke en wilde races, dan staat Crash z'n mannetje als knotsgek buideldier. Deze game bevat een kleurrijke reeks maffe personages, van Crash z'n vrolijke zusje Coco Bandicoot tot de duistere Dr. Neo Cortex, evenals veel power-ups, persoonlijkheid en powerslides voor maximaal acht online spelers. Lees meer

Team Sonic Racing Team Sonic Racing Ontwikkelaar: Sumo Digital De snelle samenvatting: Cartoonesk racen met een videogameheld Spelers: 1-4 offline, 2-12 online De iconische blauwe egel wil best z'n vlotte voetjes wat rust geven, dus waarom doe je niet mee met hem en veertien van zijn vrienden op diverse circuits? Deze game, met de opzet van een kartracer en de van Sonic bekende kleurrijke power-ups en circuitomgevingen, is niet alleen voor fans van Sega's mascotte. Ook gezinnen die Sonic niet kennen, zullen zich hier thuis voelen dankzij de gemakkelijk te leren besturing en vele opties voor eindeloos veel plezier. Realistische simulatoren Weet jij het verschil tussen remvervaging en koppel? Dan zijn dit echt jouw games. https://youtu.be/IEzOZfu32Cw GT Sport GT Sport Ontwikkelaar: Polyphony Digital De snelle samenvatting: 'The Real Driving Simulator Players: 1-2 offline, 2-20 online De nieuwste editie van Polyphony Digital's baanbrekende franchise is al een favoriet onder de fans sinds de lancering. Naast de prachtige beelden – verbeterd voor PS4 Pro – maken de diversiteit aan standen en regelmatige gratis contentupdates dit een topper in het genre voor iedereen die graag virtueel racet, zoals dat ook in het echt gaat.

F1 2019 F1 2019 Ontwikkelaar: Codemasters De snelle samenvatting: De officiële F1-ervaring Spelers: 1 offline, 2-20 online Je kunt niet zomaar de spanning. intensiteit en technische hoogstandjes van het FIA Formula One World Championship vastleggen, maar Codemasters staat altijd op pole om je een authentieke F1-ervaring te bezorgen. Naast de officiële teams, coureurs en alle 21 circuits van het meest recente seizoen bevat deze game ook de kans om je een weg omhoog te racen in de uitdagende F2-carrièremodus. DiRT Rally 2.0 https://youtu.be/uwVIp4nFRS8 DiRT Rally 2.0 Ontwikkelaar: Codemasters De snelle samenvatting: Een ruig rallyfestijn vol details Spelers: 1 offline, 2-8 online Fans van racen op onverhard zijn hier helemaal thuis met Codemasters' meesterlijke game rondom deze sport. De strakke virtuele versies van deze echt bestaande, iconische onverharde proeven in landen als Australië, Spanje en Argentinië, maar ook de gelicenseerde supercars en precieze details zoals wegoppervlakslijtage zorgen voor een authentieke rallyervaring. Project CARS 2 https://youtu.be/opjJ4jHaJn4 Project CARS 2 Ontwikkelaar: Slightly Mad Studios De snelle samenvatting: Precies afgesteld door professionele autocoureurs Spelers: 1 offline, 2-16 online De combinatie van glimmende beelden en realistisch rijgedrag met physics die reageren op dynamische omstandigheden op de baan en het weer, geeft elke autofanaten het gevoel alsof ze gelijk achter het stuur zitten in deze snelle game van Slightly Mad Studios. Project CARS 2 bevat meer dan 170 gelicenseerde voertuigen, evenals een variëteit van kartbanen tot rallycrosscircuits om overheen te scheuren. Assetto Corsa

Assetto Corsa Assetto Corsa Ontwikkelaar: 505 Games / Kunos Simulazioni De snelle samenvatting: Gedreven door detail Spelers: 1 offline, 2-16 online Voor autoliefhebbers die helemaal losgaan op details, inclusief banden met vlakke plekken, warmtecycli, 'graining' en blaren, is er Assetto Corsa. Er worden je meer dan 100 machtige supercars van wereldberoemde merken voorgeschoteld– dus of je nou liever een Pagani, McLaren, Lamborghini of een andere grote naam hebt, hier heb je volop keuze. En dankzij laserscantechniek zijn er 24 configuraties van 15 legendarische circuits ongelofelijk realistische nagemaakt, waaronder Silverstone, de Nordschleife en Spa-Francorchamps.  Monster Energy Supercross – The Official Videogame 2 https://youtu.be/cBSg5wjSv_k Monster Energy Supercross – The Official Videogame 2 Ontwikkelaar: Milestone S.r.I. De snelle samenvatting: Beleef de Supercross-fantasie Spelers: 1 offline, 2-12 online Je dromen om Supercross-kampioen te worden, zijn een stukje dichterbij gekomen in deze game rond de snelst groeiende motorsport van Amerika. Hier kun je een carrière maken van intensief trainen, het verzamelen van gave sponsoren en zeer competitieve rivalen. Pas je rijder en motor aan, start in de 250SX en zorg dat je de veelgeprezen 450SX-reeks haalt, waar het alles of niets is. Jason Anderson, de kampioen van 2018, en een stel andere Supercross-supersterren wachten – dus ga er voor. Racen in een open wereld Ruk jezelf los en reis waar je maar heen wilt in deze bevrijdende racers. Need for Speed: Payback https://youtu.be/hi5AhfjZJoc Need for Speed: Payback Ontwikkelaar: Ghost Games De snelle samenvatting: Racen als in een actiefilm Spelers: 1 offline, 2-8 online Hoewel de originele Need for Speed-games er eerder waren dan The Fast and the Furious-films, hebben ze elkaar door de jaren heen wel geïnspireerd. Need for Speed Payback lijkt wat dat betreft erg op Vin Diesels filmreeks, met drie speelbare personages die het willen maken in de wereld van casino's, kartels en politie. Met z'n focus op missies en uitdagingen waan je jezelf in deze stijlvolle actieracegame net een Hollywood-filmster. The Crew 2 https://youtu.be/3V0QvmxbSwo The Crew 2 Ontwikkelaar: Ubisoft Ivory Tower De snelle samenvatting: Spannende races met voertuigwissels Spelers: 1 offline, 2-8 online Beperk je niet tot vier wielen in deze 'Amerikaanse' racer. The Crew 2 geeft je de kans om ter land, ter zee en in de lucht te domineren met een brede keur aan exotische auto's, motoren, boten en vliegtuigen. Je moet ze allemaal beheersen in deze competitie vol adrenaline in de Verenigde Staten, waar je je trouw moet bewijzen aan één van vier verschillende families voor jouw racebenadering: street en pro racers, off-road experts en freestylers. Arcadepret Snel, scherp en snaaks – aan actie geen gebrek in deze games. Tiny Trax https://youtu.be/3T4e4GOk4VY Tiny Trax Ontwikkelaar: Futurlab De snelle samenvatting: Kleine auto's op doldwaze VR-circuits Spelers: 1 offline, 2-8 online Heb je ooit met speelgoedauto's gespeeld? Dan is dit het spel voor jou! Met behulp van de PS VR dompelt Tiny Trax je helemaal onder in 12 verschillende circuits waar de kleine voertuigen om je heen racen. Bochten, lussen en driften: het gebeurt allemaal recht voor je neus terwijl ze rond vulkanen, op tropische eilanden en zelfs in de ruimte racen. Dit is slotracing als nooit te voren! Onrush https://youtu.be/-gpcfmFT3jo Onrush Ontwikkelaar: Codemasters De snelle samenvatting: Explosieve races vol spanning Spelers: 1 offline, 2-12 online Terwijl veel andere racers focussen op realisme, draait Onrush om het waanzinnige gevoel van spectaculaire, over-de-top actie die je alleen in videogames beleeft. Onrush is van de makers van de PS3-racegamereeks MotorStorm en laat je zonder respect voor de zwaartekracht offroad racen. Het gaat niet alleen om eerste worden – je tegenstanders uitschakelen, waanzinnige turboboosts benutten en er stijlvol uitzien is net zo belangrijk. WipEout Omega Collection https://youtu.be/7y9XcpKhocU WipEout Omega Collection Ontwikkelaar: Sony XDev, Clever Beans & EPOS Game Studios De snelle samenvatting: Vlieg de toekomst in Spelers: 1-2 offline, 2-8 online Weinig futuristische racegames hebben dezelfde sensationele status bereikt als de WipEout-serie, en Omega Collection heeft de veelgeprezen en van PlayStation bekende reeks in de moderne tijd gebracht. Met 26 circuits (die ook andersom kunnen), 46 unieke schepen en negen speelstanden uit WipEout HD, WipEout Fury en WipEout 2048 biedt deze PS4-remaster een ware sensatie aan snelheid. 60 frames per seconde en een PlayStation VR-stand zetten je zo in de cockpit van de beste machines die zonder zwaartekracht racen. Trackmania Turbo https://youtu.be/C6qSZBRGcAs Trackmania Turbo Ontwikkelaar: Nadeo De snelle samenvatting: Waanzinnig plezier met volgas  Spelers: 1-16 offline, 2-16 online Niet veel games in dit genre kunnen zeggen dat ze 200 verschillende banen hebben. Voor Nadeo's arcaderacer houdt het daar echter niet op: er zijn ook nog kloven om doorheen te driften, om even later over achtbaanachtige banen gelanceerde te worden. En dankzij de veelzijdige circuitgenerator kun je Trackmania Turbo zo wild maken als je zelf wilt. Er is zelfs de mogelijkheid om met PlayStation VR te racen als je graag zo dichtbij wilt komen. Trials Rising https://youtu.be/XEXf2eI1yxI Trials Rising Ontwikkelaar: RedLynx De snelle samenvatting: Fantasierijke motorcrossgekte Spelers: 1-4 offline, 2-4 online Motorracen hoeft niet realistisch te zijn, zo bewijst Trials Rising met het verdraaien van zwaartekracht op doldwaze wijze. Voer waanzinnige stunts uit zoals backflips van de Eiffeltoren, scheur door sneeuwstormen op de Mt. Everest en sjees over de Grote Muur in China – zorg alleen wel dat je er hipper uitziet dan je tegenstanders. En als je wilt ontspannen (of inspannen) is er ook nog de hilarische Tandem Bike-optie waarmee je met een vriend één motor met twee rijders kunt besturen.     Read the full article

[mariellemeijer]

Ik wilde rijk worden.. En ik werd ook rijk. Heel rijk. Maar het was nodig er eerst armoe voor te lijden. Ik begon op mijn 16e aan mijn eerste baantje. Bij de plaatselijke snackbar. Drie gulden vijftig per uur. Ik kocht mijn eerste stereoinstallatie compleet met mijn favoriete cd's die ik de jaren daarna grijs draaide. Ik bleef werken, ook tijdens mijn studententijd. Het gaf me de mogelijkheid een riant appartement te bewonen. Na mijn studie een goede baan en een mooie carrière. Inclusief bijbehorende inkomsten, auto, optieregelingen, etc. Maar ook mijn onkosten stegen en ik belandde een ratrace van hard werken, veel verdienen en nog harder moeten werken om alle kosten te kunnen dragen. Het ging mis. Ik verloor mijn baan, inclusief het goede salaris. Maar de kosten bleven en onmiddellijke actie was nodig om niet in de financiële problemen te komen. Het verlies van mijn baan was nodig om wakker te worden en uit de ratrace te stappen. Het was nodig afscheid te nemen van mijn financiële drijfveren en afscheid nemen van tekort. Afscheid te nemen van het harde werken en steeds mijn mannetje te willen staan. Ik besloot het anders te doen. Want ik had ontdekt dat ik met mijn goede salaris, grote huis en vele spullen arm was en uitgewoond. Ik was ook moe, zo ongelofelijk moe. Ik besloot nu echt rijk te worden. Prioriteit te geven aan liefde en overvloed. Ik besloot te stoppen met het harde werken. Rust en balans te creëren, focus te geven aan mijn vrouwelijke kracht. Vertrouwen in mijzelf te ontwikkelen dat ik goed ben, dat ik waardevol ben. En dit te doen gaf me ongelofelijk veel rijkdom. En wat een impact heeft mijn rijkdom. Op mijzelf, mijn geluk, mijn liefde, mijn kinderen, mijn familie, mijn klanten. En ook.. op mijn bankrekening. Dit is wat ik jou ook gun. Deze rijkdom. Nee, het is niet gemakkelijk, maar wel vervullend. Het vraagt om moed, discipline, doorgaan waar anderen ophouden. Hulp vragen, feedback vragen, steeds weer leiderschap nemen over jezelf. Innerlijke rijkdom, dat is waar het over gaat. Mocht je hier meer over willen weten, mail me dan op marielle@succesmetjebedrijf. Ik kijk graag samen met jou wat ik voor je kan betekenen. Hartelijke groet, Marielle PS. deel dit bericht in jouw netwerk, zodat anderen hier ook van kunnen leren. http://bit.ly/2UF9wJy

[donnaopreis]

#17 NUSA DUA & MANADO | Toch maar terug naar Bali voor de laatste keer!

Na Flores wilden we eigenlijk nog wel een tijdje met elkaar doorreizen maar we wisten niet zo goed waarheen. Uiteindelijk wilden mams en Gert wel een beetje in de buurt van Bali blijven. Kaspar en ik hadden in Bali het zuiden overgeslagen en wilden hier eigenlijk nog wel naar toe. Het plan: Back to Bali! 

Wel vlogen we los van elkaar omdat mams en Gert al een vlucht hadden geboekt. Eenmaal aangekomen in Nusa Dua kwamen we aan in een heerlijke kamer met een groot bed en een zwembad. Toch wel lekker even die luxe als je met je mams op vakantie bent! En *tromgeroffel* hier sliepen we op onze 100ste slaapplek/bed! Mijpaal! Nusa Dua is een plek in het zuiden van Bali met veel resorts en is eigenlijk op ouderen gericht. Mams en Gert zaten hier goed dus haha, grapje. We hebben een scooter gehuurd en zijn rond het zuiden van Bali gereden. In principe kun je zo van de ene naar de andere kant van Bali scooteren. Dit hebben we dan ook gedaan. We zijn richting Uluwatu gescooterd. Hier was het erg hip met surfrestaurantjes en hippe winkeltjes. Na drie dagen zijn we weer uitgecheckt en besloten mams en Gert richting de eilanden van Bali te vertrekken op ons aanraden :). Is daar namelijk erg mooi! Wij hadden besloten richting Sulawesi te gaan, sja waarom niet he? Het reizen in Indonesië is eigenlijk best raar. Je moet namelijk alles vliegen. Op een gegeven moment voelt dat echt alsof je een trein instapt en deze weer uitstapt. Het aantal keren dat we hebben gevlogen kan ik dan ook niet meer op 2 handen tellen. Het is binnen Indonesië de enige en de veiligste manier om ergens te komen. Na het afscheid nemen zijn we vertrokken naar het vliegveld. Gelukkig was het afscheid niet heel heftig aangezien ik mams over anderhalve maand weer zie. Jeej!

Na een lange vlucht met veel vertraging en een stop in Makkasar (zuid- Sulawesi) kwamen we om 00.15 aan op het vliegveld in Manado (noord- Sulawesi). Al vrij snel hadden we een taxi te pakken die ons naar ons hotel bracht. Eindelijk slapen. De volgende ochtend hadden Kaspar en ik natuurlijk weer de enige westerse tent gevonden met de lekkerste cappuccino ever. Op de een of andere manier is de koffie het beste op plekken waar het niet toeristisch is en waar je het niet verwacht. Rond 14.00 zouden we de publieke boot richting Bunaken nemen. Bunaken is een klein eiland zonder stroom. Rond 17.00 tot 9.00 gaat de stroom aan. Verder is er vrijwel niets te beleven. Er zijn zelfs geen restaurantjes. Alle resorts op dit eiland bieden dan ook 3 maaltijden per dag aan inclusief thee, koffie en water. Dit betekent dat je praktisch gezien niet van je resort afkomt. De reden dat we naar dit eiland wilden is omdat het duiken er erg goed schijnt te zijn. Misschien wel een van de betere plekken binnen Indonesië.  We zijn door de taxi gedropt bij de haven en we werden gelijk al belaagd door een aantal mannetjes die beweerden dat ze de publieke boot waren. We waren opzoek naar een specifieke naam van de boot omdat we wisten dat deze het goedkoopst en veiligst was. Onderweg al zoekende naar de boot beweerden meerdere mannen dat ze de kapitein van de boot waren. Daar trapten Kaspar en ik na 10 maanden reizen niet meer in. We konden de publieke boot maar moeilijk vinden en liepen met onze koffers de haven op en neer. Alweer kwam er een mannetje naar ons toe die beweerde dat hij de kapitein van de boot was. Hij noemde de naam van de boot zoals al die andere mannetjes ook al deden. Ook hier trapten we niet in todat hij mijn naam riep! WHUT. Ik schrok me dood. Blijkbaar wist deze man mijn naam en wist hij ook waar we verbleven. Eenmaal bij de boot werden we hartelijk ontvangen door andere locals op de boot en een van de eigenaren van het resort. Ze vertelde dat ze ons op zou wachten en niet zonder ons zou vertrekken. Wij wisten van niets, maar hey, het feit dat we worden opgewacht door de kapitein van de publieke boot is voor ons nieuw en luxe! Op de boot ontmoette we al snel een stel Nederlanders uit Amsterdam. Bizar eigenlijk dat je naar de andere kant van de wereld gaat en praktisch gezien je buren tegenkomt. De publieke boot waar we opzaten was volgestouwd met van alles. Er stonden zo'n 30 5-liter water kannen, heel veel dozen met eten, er hingen zakken met fruit aan het dak van de boot en er stond een heuze gloednieuwe motor op de boot. 

Voor ons zo langzamerhand doodnormaal maar als je er bij stil staat besef je wel even dat deze boot flink vol zat met meuk! Je moet ook wel als er op het eiland niets te halen valt. Mensen moeten natuurlijk ook gewoon eten en drinken.

[melaniewebbers]

China deel 2 (Beijing)

22 april 2019

Om 5.30 uur moest ik mijn bed uit. Veel te vroeg! Maar dat hoort erbij als je zo'n enorm land als China wil zien in 2 weken. Het hotel had een wake-up alarm ingesteld, dus om exact 5.30 uur ging de hotelkamer telefoon af. Na een ontbijtje, stapten we om 7.00 uur in de bus. Op naar het treinstation! Het is vreselijk druk op de weg doordeweeks, dus we zijn ruim op tijd weggegaan om de trein van 9.30 uur niet te missen. Maar liefst 80 treinen per dag rijden met 350km p/ u in ongeveer 6 uur van Shanghai naar Beijing, zo'n 1380 km. Blijkbaar zitten alle 80 treinen altijd vol! Het weer is niet fantastisch vandaag, het is niet koud maar het regent wel al de hele tijd. De temperatuur is vergelijkbaar met een gemiddelde lentedag in Nederland. Aangekomen op Shanghai Railway Station, moeten we door een strenge controle heen. Tijdens de treinreis worden er snacks en drankjes aangeboden door een soort van stewardessen die door de trein komen lopen met een karretje. Ongeveer elk uur wordt de vloer in de trein gedweild. De trein bleek extra snel, want na 4,5 uur stonden we al in Beijing. De tijd vloog voorbij! Terwijl de groep lekker even uitrust, heb ik een meeting met Chen, de contactpersoon van ons lokale agentschap in China. Na een gezellig gesprek, was het alweer tijd om te verzamelen. Bijna de hele groep gaat mee om Pekingeend te eten op traditionele wijze. Dit moet ook wel in Beijing (Peking). Na een heerlijk Chinees diner, waarbij we de kok op traditonele wijze de eend hebben zien fileren, gaat iedereen met een volle buik weer naar het hotel. Oversteken in Beijing is nogal gevaarlijk. Ookal heb je groen licht; dit betekent niet dat je niet op hoeft te letten. Er zijn namelijk heel veel maaltijdbezorgers hier op electrische scooters (alle scooters in Shanghai en Beijing zijn electrisch, een beleid van de overheid om smog tegen te gaan). Na het maken van een bestelling van een maaltijd, heeft de bezorger 30 minuten de tijd om de maaltijd te bezorgen (inclusief het bereiden van de maaltijd). Indien hij die 30 minuten niet haalt, moet hij de maaltijd uit eigen zak betalen. Daarom rijden ze letterlijk allemaal als malloten door rood.

23 april 2019

De wekker ging om 6.30 uur. Na het ontbijt vertrekken we naar de Chinese muur. Na ongeveer 1,5 uur rijden komen we aan bij de Great Wall of China. Vanaf ons beginpunt Ju Yong Guan kon je kiezen om naar links of naar rechts de muur op te gaan. Naar links was de makkelijke, vlakke route en naar rechts was de moeilijke, stijle route. Bijna de hele groep, op 2 na, kozen voor de moeilijke, stijle route. De makkelijke route was namelijk erg mistig. Helaas waren wij zeker niet de enige en moesten we in een soort file omhoog. De treden zijn zeer onregelmatig qua hoogte en dat maakt de wandeling extra zwaar. Daarbij was de temperatuur vandaag erg hoog, wat het nog wel wat zwaarder maakte. Ik heb zelf onderweg regelmatig even adempauzes genomen om vooral even te genieten van het uitzicht. Zelf vond ik de trappen niet enorm zwaar, maar veel mensen hadden er wel echt moeite mee. Na ongeveer 1 uur en een kwartier kwam ik aan bij de top, het hoogste punt van de muur aan deze kant. Onderweg is er wel een klein souvenirwinkeltje met drankjes en snacks en iets hoger gelegen is er ook een toilet. Toen de hele groep eenmaal boven was aangekomen, hebben we een groepsfoto gemaakt en zijn we begonnen aan de tocht terug naar beneden. Ik vond naar beneden eigenlijk nog wel zwaarder, niet qua conditie maar qua trilbenen en knieën was het best wel pittig om al die trappen weer omlaag te gaan. Terwijl ik naar beneden liep, werd de lucht wat helderder en trok de mist weg waardoor ik de muur erg ver zag doorlopen aan de overkant, zeer indrukwekkend!  Na de lunch reden we naar de Sacred Way, een soort pad met allemaal heilige standbeelden. Daarna reden we naar de graftombe van een keizer, waar helaas niet heel veel te zien was. In de avond hadden we vrije tijd en heb ik lekker uitgerust.

24 april 2019

Om 6.30 uur ging de wekker weer. Na het ontbijt vertrekken we met de bus naar 'Tempel van de helmelse vrede'. Dit is eigenlijk een groot park met daarbij een tempel. In dit park staan allemaal gepensioneerde oude Chinezen hun ochtendgymnastiek te doen; aerobics, stretchen en dansen. Ook zijn er mensen aan het zingen in groepjes. Er is ook een groot bord waarin elke dag de verse krant wordt gehangen. Hier zie je dan mensen staand de krant lezen. Er is ook een hele buiten fitness gebouwd met allemaal stalen apparaten om spieren te trainen. Deze staan helemaal vol met oude mensen. Ook zijn er mensen aan het badmintonnen, kaarten, schaken en aan het breien. Het ziet er onwijs gezellig uit en het lijkt me een prima plek om dagelijks naar toe te komen als je gepensioneerd bent. Ondanks dat deze mensen zo fit zijn, is de gemiddelde levensverwachting maar 67 voor vrouwen en 62 voor mannen. Vanaf je 50e of 55e kan je al met pensioen. We lopen hier even wat rondjes en veel van de reizigers doen mee met de activiteiten. Ik sta zelf met 2 andere reizigers tussen het aerobicsklasje fanatiek mee te doen. Vervolgens lopen we naar de tempel waar ik rondje loop. De tempel is helemaal gebouwd zonder ook maar 1 spijker. Heel knap gedaan. In het museum is een schaalmodel gemaakt van de tempel door midden gezaagd, het geraamte is hier goed te zien. We hebben even een uurtje vrije tijd en ik loop terug naar het park om de mensen nog eens te bekijken die zo actief bezig zijn. Op een gegeven moment koelt het onwijs af en begint het te regenen. Het hele park stroomt gelijk leeg. We rijden met de bus naar een soort overdekte shoppingmall waar allerlei prullaria te koop is. Op de onderste verdieping is een foodcourt waar voor ieder wel wat te vinden is. Ik neem lekker verse dumplings die voor mijn neus gemaakt worden. Erg smaakvol! We hebben aardig wat vrije tijd hier en ik ben niet zo geinteresseerd in de prullaria. Ik besluit lekker even een rugmassage te nemen bij de 'Spa' op de 2e verdieping. Ik betaalde 60 yuan (ca. €7,95) voor 30 minuten. Helemaal herboren zoek ik de groep op en rijden we naar het Tian'anmen Square. Na hier een stukje langs te hebben gelopen, komen we aan bij de Verboden Stad. Helaas is het echt onwijs koud en regent het hard. Niemand was daar echt op gekleed en dat maakte het niet erg leuk om daar rond te moeten lopen. We hebben inmiddels al heel wat paleizen etc. gezien. De bouwstijl van de Verboden Stad was precies hetzelfde als wat we al een paar keer gezien hadden, dus erg indrukwekkend vond ik het niet. Het is wel echt onwijs groot en de bijgebouwtjes zijn wel bijzonder. Na een kwartiertje lopen waren de meesten van ons helemaal bevroren en doken we het enige koffietentje in. Bijna de hele groep druppelde hier binnen om even op te warmen en iets warms te drinken.Helaas was de zitplek zeer beperkt en moesten er veel blijven staan. Na een tijdje werden de het koffietentje uitgezet want ze gingen sluiten. Door de barre kou, wind en regen liep iedereen met tegenzin door. Op het einde was wel een mooie tuin met veel bomen. Dit was wel even leuk om te zien omdat de rest van het gebied geen enkele boom heeft. Nadat de groep zich eindelijk volledig had verzameld reden we terug naar het hotel. Iedereen was nogal onderkoeld en ging gelijk naar de kamer onder de warme douche. 

25 april 2019

Om 6.30 uur ging de wekker weer. Ik doe de gordijnen open en ik zie en strakblauwe lucht! Gek genoeg was ik hier echt van onder de indruk, want ik kon welliswaar gebouwen zien in de verte! De afgelopen 2 ochtenden zag ik alleen maar mist/smog. De regen van gisteren heeft de lucht dus goed schoongespoeld! Na het ontbijt, moeten we uitchecken. Alle koffers worden in de lobby neer gezet en de ene helft van de groep gaat mee met de optionele excursies (Hutong Tour en Zomerpaleis) en de andere helft van de groep gaat zelf op pad. Het is enorm druk op de weg vanwege de conferentie van de nieuwe zijderoute. Er is namelijk een nieuwe treinverbinding van China naar Engeland en alle landen waar de trein doorheen gaat, sturen hun eigen ministers naar de conferentie in Beijing. Na een lange tijd rijden, komen we aan bij het Zomerpaleis. Gelukkig is het prachtig weer vandaag en kunnen we lekker genieten van de prachtige tuinen. Het enorme meer is omringd door allerlei gebouwtjes. Een prachtige wandeling en een heleboel mooie bomen en bloemen. Er was een enorm koor inclusief instrumenten muziek aan het maken midden op een pleintje. Echt geweldig om mee te maken en er midden in te staan. Gelukkig is het prachtig weer en is het heerlijk om in de zon te lopen. Na een kopje koffie, lopen we weer naar de bus om vervolgens naar 'downtown Beijing' te rijden, naar de oude Hutong buurt. We beginnen met een lunch bij een lokale familie in een minuscuul kamertje. Vervolgens lopen we een stukje door de Hutong buurt heen en mogen we bij iemand in het huisje binnen kijken. Het is echt heel erg klein en de voorzieningen zijn erg primitief. Er is geen wc of douche aanwezig. In de Hutong buurt staan op straat toilethuisjes met openbare toiletten. Wel gescheiden voor mannen en vrouwen. De toiletten zijn hurktoiletten (gat in de grond) met tussenschotjes er tussen. Er zit geen deur voor dus je ziet daar iedereen lekker hurkend poepen. Vervolgens ging we op een riksja door de Hutong buurt fietsen. Er mochten 2 personen per riksja en we werden gefietst door een oud klein mannetje. Erg snel ging het niet. Nadat we waren rondgefietst, kregen we wat vrije tijd en heb ik even kort het oude centrum van Beijing bekeken en ben ik in een kattencafé binnengeweest. Dit waren een soort van aquariums met katten erin die verkocht werden. Soms wel 5 tot 6 kittens per aquarium. Erg zielig. Daarna ben ik lekker gaan lopen (en verdwalen) door de Hutong buurt en heb ik bij een paar huisjes een beetje naar binnen kunnen kijken. Het is onwijs armoedig maar de bewoners willen hier echt niet weg. Vaak hebben er al 5 generaties van familie in dat huis gewoond. Als ze hun huis zouden verkopen dan zou dat heel veel geld opleveren, maar dit willen ze niet. Midden in de Hutong buurt staat een bell tower, hier wordt met een bel en een grote drum herrie gemaakt wanneer er een waarschuwing of mededeling plaats vind. Een soort van rooksignaal idee. Na de Hutong tour, rijden we terug naar het hotel om nog even te relaxen voordat we naar het treinstation vertrekken. Tegenover het hotel is een park waar ik lekker in het zonnetje heb gezeten met een boek. Een Chinese man was opera aan het zingen. Om 16.45 uur verzamelde de groep weer in het hotel om richting het station te rijden. Het was er helemaal vol met Chinezen. Na een tijdje wachten, mogen we dan eindelijk inchecken en richting de trein lopen. Iedereen heeft op zijn kaartje een coupe nummer en een bed nummer. De couchette bestaat uit 2 stapelbedden en een klein tafeltje in het midden. Helaas mag er in de trein worden gerookt en stinkt het overal. De sfeer is goed en iedereen is gezellig met elkaar aan de praat. Het bed is nogal hard en de trein wiebelt enorm, maar gelukkig is er een schoon hoofdkussen en een dekbed met schone lakens. In onze wagon zitten 2 toiletten en een ruimte met 3 wasbakken. Er is geen douche aan boord.

[melaniewebbers]

Go with the flow (Nepal)

Nepal (12 t/m 23 juli)

Op de vlucht naar Nepal was ik op 1 ander persoon na, de enige westerling. Dit is een goed teken!

Eenmaal aangekomen op het kleine vliegveld van Kathmandu, moest ik $25 USD neertellen voor een 15-dagen visum. Alles was gauw geregeld en voor ik het wist, stond ik al buiten. Ik nam een taxi en al rijdende door de wijken van Kathmandu, zag ik gelijk de armoe. Slechte wegen, vervallen huisjes, veel stof. Maar ook zie ik nog veel gevolgen van de aardbeving uit 2015. Er wordt nogsteeds puin geruimd, er worden nogsteeds huizen opgebouwd en er zijn nogsteeds scheuren in gebouwen en de wegen.

Per voet heb ik de straatjes van Kathmandu bewandeld. Er zijn onwijs veel straatjes waarin je makkelijk kan verdwalen, maar op de een of andere manier kom ik elke keer weer op hetzelfde punt uit. De wijk Thamel, waar ik verblijf, is echt dé toeristenwijk. Je vindt hier alleen maar winkeltjes met Nepalese handgemaakte dingen, kledingwinkeltjes, winkeltjes met neppe The North Face collectie, kleine tourkantoortjes en een hele hoop restaurantjes met westers eten. Ik ben juist op zoek naar Nepalees eten, in deze wijk was het best lastig te vinden. In een klein steegje vind ik ineens een verstopt klein Nepalees restaurantje met alleen maar lokale bevolking; hier moet ik zijn!

Ik bestel een "dal bhat" (traditioneel Nepalees gerecht) voor omgerekend €1,25 en krijg vervolgens een enorm bord vol met lekker eten.

De volgende dag neem ik een riksja (soort van fiets met een bakje er achter waar je in zit). De riksja zou me naar de apentempel brengen, maar hij was moe toen we bij het bruggetje vóór het dorpje aankwamen, ik moest uitstappen en hij eist toch het geld wat we in eerste instantie hadden afgesproken om naar de apentempel te fietsen. Na een hoop irritatie gaf ik hem de helft van het bedrag en ben ik weggelopen. De man was boos, maar ik laat me niet zo afzetten. Vervolgens begon ik aan mijn tocht naar de tempel, eerst door een dorpje en vervolgens kwam ik onderaan een hele hoge trap uit. Na een hele hoop stappen omhoog, bereik ik dan eindelijk de stupa tempel. Uitzicht over heel Kathmandu en een hele mooie tempel met wat handwerk ateliers en winkeltjes. Bijzonder is dat deze stupa nog bijna helemaal intact is gebleven na de aardbeving, er zijn maar een paar kleine dingetjes beschadigd en die zijn ze nu dan ook aan het restaureren. Op deze tempel is veel handwerk te vinden; ik heb een mannetje ontmoet die stenen grafeert met een soort scherp steentje, echt heel knap en heel mooi. Na een lang gesprek en veel uitleg, besluit ik een steen van hem te kopen, dat had hij wel verdiend. In het winkeltje er tegenover zat een mannetje een prachtig ontwerp te schilderen. Ik mocht van hem mee het atelier in waar hij mij precies alle stappen uitlegde over het proces van het maken van canvas (bewerkt katoen of yakhuid), het gebruik van de kleuren, de betekenissen in de schilderijen, de geschiedenis etc. Na een hele lange uitleg bedankte de man mij voor mijn interesse (ik was hem juist dankbaar voor zijn tijd en uitleg). Onderweg van de trap naar beneden kwam ik een monnik tegen die mijn hand wilde lezen. Ik sta overal wel voor open binnen een cultuur van het land waar ik ben, dus ik gaf de man mijn hand. De man vertelde mij hele interessante dingen over mijn verleden en toekomst..

Na de apeltempel, nam ik een taxi richting Durbar Square, eenmaal daar aangekomen vroegen ze een enorme hoge prijs om het plein op te kunnen, het zag het er niet zo interessant uit, dit heb ik dus overgeslagen en ben door de straatjes gaan struinen zonder een eindbestemming. Onderweg kwam ik een Nepalese sadhu tegen, een heilig mannetje met traditionele kleding, een enorme lange baard, nog langere dreadlocks en een beschilderd gezicht. De sadhu zegende mij met een rode stip op mijn voorhoofd en ik liep weer verder.

De volgende ochtend nam ik de bus naar Pokhara, een dorp ten westen van Kathmandu op zo'n 8 uur rijden. Na een hele lange, hobbelige, vermoeiende rit kwam ik met een halve hernia aan in Pokhara. Dit is echt een veel meer ontwikkelde plek in Nepal en een vakantiebestemming voor Nepalezen. Je vind er veel hotels, winkeltjes, restaurantjes. Dit is allemaal rondom een meer gebouwd. Hier kan je met een bootje naar een soort eilandje van een godin. Naast de gebruikelijke straathonden, leven er hier ook straatkoeien. Dit zijn gewoon vrije koeien die op straat zijn gezet door de boeren omdat ze geen melk meer produceren. In Nepal eten ze geen rundvlees. De koe is heilig, net als in een aantal andere landen. Daar komt de uitspraak 'holy cow' dan ook vandaan.

De volgende ochtend wordt ik om 4:45 uur al opgehaald. Ik heb een prive chauffeur voor de hele dag gehuurd die mij naar alle mooie plekjes gaat brengen. De dag begint met de zonsopgang in Sanarkot, bij helder weer zie je de Himayalas verschijnen tijdens zonsopgang. Helaas ben ik hier in het regenseizoen en is het heel erg bewolkt. Wel zie ik de bergen ontwaken en het uitzicht is prachtig.

Na een ontbijtje, rijden we naar de pagoda, een tempel op een andere berg. De taxichauffeur lacht mij heel hard uit dat ik het bergen noem, voor hun zijn het heuvels. Een berg is pas een berg als er sneeuw op ligt. Nou voor mij is een berg al een berg als ik omhoog moet kijken! Vanuit de pagoda had ik prachtig uitzicht en de wolken verdwenen een beetje waardoor ik 2 Himalaya toppen zag verschijnen. De toppen van Annapurna zijn wel meer dan 8000m hoog! Ondanks het vroege tijdstip, was het echt verschrikkelijk heet, ik denk wel rond de 40 graden met gevoelstemperatuur van 50 graden.

Na de pagoda reden we naar een kleine waterval, grotten en een dorpje. Onderweg zag ik paragliders in de lucht en de taxichauffeur vroeg of ik het leuk vond om dat te gaan doen. In eerste instantie zei ik heel hard 'nee'. Maar toen begon ik er over na te denken hoevaak ik in mijn leven de kans krijg om tussen de Himalaya's te zweven en ik besloot het maar gewoon te doen!

We reden naar het kantoortje waar ik vervolgens werd opgehaald door een jeep. De rit naar het startpunt duurde een uur en bracht me in prachtige bergdorpjes. De chauffeur reed de bergpaadjes alsof hij werd achterna gezeten door een kudde olifanten.. ik bedacht me dat de rit naar het startpunt waarschijnlijk wel enger zou zijn dan het paragliden zelf. Eenmaal boven aangekomen, werd ik in mijn tuigje gehezen en voor ik het wist, hingen we al in de lucht zonder ook maar iets te hoeven doen.

Het paragliden was prachtig en helemaal niet eng. Na ongeveer een half uur vliegen, landen we heel soepeltjes weer op de grond in de vallei naast het meer van Pokhara.

Vervolgens hebben we even geluncht en reden we door naar een ander dorpje met een Hindu tempel. Het was echt mijn geluksdag want er was een enorme bruiloft bezig. Iedereen zag er prachtig uit en er werden heel veel rituelen gedaan en vrolijk gedanst. Ik werd door de bruiloftgasten helemaal meegenomen in de bruiloft en ik mocht overal bij zijn. Echt een super mooie ervaring!

Tot slot ben ik nog bij een medicijnmannetje geweest die mij heeft gezegend met een rode stip op mijn voorhoofd en een bloem in mijn haar.

De volgende ochtend moest ik alweer vroeg naar de bus, om 7:30 uur zou mijn bus naar Chitwan vertrekken, een reis van 6 uur. Wat ik niet wist, was dat ik een lokale bus had genomen. Dus ongeveer om de 20 meter gingen er mensen in en uit de bus. De rit duurde lang en het was verschrikkelijk heet zonder airco. Eindelijk kwam ik aan in Chitwan en werd ik met een taxi naar mijn jungle resort gebracht die ik vooraf had geboekt. Na een welkomstdrankje werd ik naar mijn privékamer geleid en al gauw kwam ik er achter dat ik de enige persoon ben in dit hotel. De jungle gids was dus ook alleen voor mij. Het hotel was inclusief eten en drinken en ik werd echt als een koningin behandeld. Na een paar uurtjes rust, liep ik met mijn gids door het dorpje heen zo het bos/jungle in. Het duurde niet lang of we zagen al een hoop olifanten (aan kettingen). Blijkbaar worden deze olifanten door de regering in gevangenschap gehouden voor transport en toerisme. Ik vond het echt vreselijk om te zien en gauw liepen we door. Ineens stonden we op een kleine 10 meter afstand van een neushoorn. Na een stukje eromheen te hebben gelopen, keek de neushoorn ons direct aan en begon te grazen. Mijn gids begon ineens heel hard te rennen en ik dus ook. Na een mooie wandeling door de jungle, bekijken we traditionele dansen uit het dorp opgevoerd door lokale bevolking.

De volgende ochtend weer vroeg uit de veren; we mijn gids neemt me nee naar de krokodillenrivier voor een kanotochtje in een uitgeholde boomstam. De kano ligt diep in het water waardoor de rand van de kano maar een klein beetje boven het water uitsteekt. Een hongerige krokodil kan makkelijk iemand uit de kano grijpen. Ik ga er niet vanuit dat dat zal gebeuren en geniet van mijn tochtje over de rivier. Eenmaal uitgestapt, wandelen we nog een heel eind door de jungle. We zien de verse pootafdruk van een tijger en van een luipaard. Na een lange wandeling, komen we aan bij een olifantenboerderij, waar baby olifantjes worden opgevoed. Alle olifanten zitten vast aan kettingen waardoor de geen stap voor of achteruit kunnen doen. Ik vind het vreselijk om dat te zien en al gauw gaan we weer weg. Op de terugweg gaan we naar een plek waar olifanten zouden badderen. Maar ook dit is een marketingstunt; er zit 1 olifant in de rivier met een mannetje op zijn rug. Toeristen mogen op de rug van de olifant zitten en vervolgens moet de olifant op commando water over zichzelf heen gooien met zijn slurf waardoor de toeristen nat worden. Ik ben niet geinteresseerd en we gaan hier weer weg. Ik heb duidelijk bij mijn gids aangegeven dat ik niks te maken wil hebben met het zitten op een olifant of wat dan ook. We zouden die middag een jeeptocht door de omgeving maken, maar door het regenseizoen zijn de wegen onbegaanbaar geworden door de modder. Mijn enige optie was dus een tocht op een olifant. Na heel vaak nee-zeggen bleek dit echt mijn enige optie te zijn om dieren te kunnen zien en uiteindelijk heb ik toegegeven. Met een chagerijnig hoofd heb ik 1,5 uur op de rug van een olifant gezeten. Heb wel 7 wilde neushoorns van extreem dichtbij mogen meemaken (ongeveer 2 tot 5 meter dichtbij).

Na een busrit van 6 uur kom ik weer aan in Kathmandu. Ik besluit even uit te gaan zoeken wat mijn plan voor ná Nepal wordt en uiteindelijk kies ik er voor om naar Sri Lanka te vliegen over een paar dagen.

Na een slapeloze nacht met wissel van 3 bedden i.v.m. bedbugs in bed 1 en in bed 2, word ik vermoeid wakker en wil zo snel mogelijk het hostel uit.

Ik maak de keuze om naar Nagarkot te gaan. Er zijn 2 opties om naar Nagarkot te gaan;

1 : met de taxi (ongeveer €30,-)

2 : met de lokale bus naar Bhaktapur en vervolgens overstappen op een andere lokale bus naar Nagarkot (ongeveer €0,40)

Mijn keuze was dus al gauw gemaakt. De bus naar Bhaktapur ging best wel prima, er was alleen geen plek voor bagage dus heb ik de hele rit mijn backpack en rugtasje op mijn schoot moeten houden. Eenmaal aangekomen in Bhaktapur, bleek het busstation voor Nagarkot aan de andere kant van het dorp. Een vriendelijke Nepalees is met me meegelopen naar de bus. Ik heb in mijn leven in veel Aziatische bussen gezeten, maar deze spant toch echt de kroon. Het was een soort van ingedeukt, uit elkaar vallend blik met 4 wielen er onder, een paar bankjes aan de binnenkant waarbij je eigenlijk op het stalen frame moet zitten omdat het kussen ontbreekt. Een super stoffig reservewiel aan de binnenkant van de bus en ondanks dat er misschien 20 mensen in passen, zitten/staan er wel minimaal 40 mensen in de bus. Na een half uur ongemakkelijk te hebben gezeten, staat de bus nogsteeds op dezelfde plek en bedenk ik me dat ik met dit stuk schroot door smalle bergweggetjes moet rijden zonder railing. Het is me die €0,40 niet waard om bijna dood te gaan tijdens deze lokale ervaring.

Ik loop de bus uit op zoek naar een taxi, er was geen taxi te bekennen. Ik besloot terug te gaan naar de bus en er bleek een andere, iets minder slechte bus, achter mijn 1e bus te staan. Ik besloot mijn leven alsnog voor €0,40 te riskeren en ben daar ingestapt. Na nog ongeveer 45 minuten wachten, reden we met ongeveer 50 mensen in de bus de stijle bergweggetjes op. Iedereen zat ongeveer op elkaars schoot en aangezien ik aan het gangpad zat en ook nog een backpack op mijn schoot had, had ik van alle kanten ruggen en ellebogen tegen me aan en het gewicht van een paar mensen leunde tegen mij aan. Het was echt verschrikkelijk heet en het zweet stroomde echt van mijn gezicht af. De persoon naast mij was in slaap gevallen en elke keer viel zijn hoofd weer op mijn schouder.

Het was echt een verschrikkelijke en vermoeiende rit en het duurde ongeveer 2 uur.

Eindelijk aangekomen in Nagarkot, ben ik lekker gaan rondlopen in de rustige omgeving met een prachtig uitzicht. Wat heerlijk die rust.

Nagarkot ligt op 2000m hoogte en is daardoor minder heet dan beneden in Kathmandu (1400m hoogte).

'S Avonds koelde het heerlijk af en ik had het zelfs een beetje koud; dat gevoel had ik gemist!

Ik zou wel een heel boek kunnen schrijven over Nepal, wat een fantastisch en bijzonder land!

Sinds ik in Nepal ben heb ik onwijs veel tijd doorgebracht met de lokale bevolking. Iedereen is zo open, vriendelijk, behulpzaam, aardig, gastvrij en ze verwachten niks van je terug. Iedereen op straat begroet je met 'namasté' (letterlijk vertaald: mijn ziel groet jouw ziel). Iedereen is geïnteresseerd in het land waar je vandaan komt.

Grappig is dat je hier heel veel jongens hand in hand of gearmd ziet lopen met jongens, heel veel meisjes hand in hand of gearmd ziet lopen met meisjes. Maar je ziet geen enkele jongen hand in hand of gearmd lopen met een meisje.

Nepalezen noemen bergen pas bergen als er sneeuw op ligt (vanaf 5000m), alles daar onder zijn heuvels.

Koeien zijn heilig, er zijn onwijs veel koeien op straat en bij boerderijen, maar enkel alleen voor de melk. Ze worden niet opgegeten.

Hetzelfde geld voor geiten; alleen de melk wordt hier van gebruikt.

De bevolking eet wel yak en buffel vlees. Ook wordt er van de yak en buffel kaas en melk geproduceerd.

Het vlees wat het meest gegeten wordt, is kip. Geplukte kippen en hele vissen liggen hier op straat in stalletjes zonder koeling met een hele zwerm vliegen erop. Vraag me toch af waar die vissen vandaan komen, er is niet echt een zee, meer of schone rivier in de buurt. Ik ben daarom vegetarisch in Nepal.

Nepalezen vinden het een fijn onderwerp om over de aardbeving te praten. Ik heb nu al met zo'n 10 lokale Nepalezen gepraat over de aardbeving en ik stel iedereen dezelfde vragen om er een beter beeld van te vormen. Mijn eerste vraag is altijd: waar was je tijdens de aardbeving? De antwoorden variëren natuurlijk heel erg per persoon, maar iedereen krijgt een soort pijnlijke glimlach op het gezicht en willen graag alles vertellen.

Een ander onderwerp wat ze leuk vinden is eten. Op mijn vraag of ze elke dag 'dal bhat' eten (lokale Nepalese gerecht met allemaal bakjes soorten curry, linzensoep, rijst, papadum, groenten en yoghurt, wordt er altijd gelachen en toegestemd. Ik krijg meestal maar 25% van de portie op, zoveel eten is het. Als snack wordt er vaak momo gegeten, dit is voor mij al een heel avondmaal, zo vullend. Momo is een soort van dumpling gevuld met kip, aardappel, kaas, buffel of groente. Gestoomd of gebakken. Geserveerd met chutney. Ook wordt er vaak chapati gegeten, dit komt uit India en is een soort van dun pannekoekje (wrap) met een dipje van een curry of chutney. De meeste Nepalezen houden ongeveer het volgende eetschema élke dag aan:

5:30 thee met melk

9:30 snack (momo of chapati)

11:00 dal bhat

16:00 snack (momo of chapati)

20:00 dal bhat

Het zijn gezonde en voedzame gerechten, maar ik kan me niet voorstellen dat het goed is om geen afwisseling te hebben.

Nepalezen zijn trots op hun land en daar praten ze dan ook graag over. De meeste Nepalezen zijn niet verder geweest dan Nepal en soms India. De dromen om te gaan reizen zijn er wel!

Nou, dat waren wel even genoeg lokale feitjes voor nu.

Ik ben dus in Nagarkot. Na een middagje door het dorpje slenteren, geniet ik even van de rust in mijn prive-kamer (Nagarkot heeft geen hostels). De volgende ochtend word ik al vroeg wakker van de insecten, vogels en de bevolking die ontwaakt. Na nog even een uurtje te hebben genoten van mijn bed en de natuurgeluidjes, schuif ik om 7.00 uur aan voor ontbijt en start ik vervolgens om 7:45 uur mijn 12km wandeling door de omgeving. Een prachtige wandeling door bossen, jungle, bergdorpjes en verwoeste stukken land die door de aardbeving zijn gaan glijden in een lawine. De route die ik had gedownload dateert nog uit de tijd vóór de aardbeving in 2015 en ik merk al gauw dat de route niet meer helemaal is zoals die hoort te zijn. Een groot deel van de wandeling zou ik moeten kunnen genieten van panorama uitzicht op de Himalayas, maar helaas zit het niet mee en zie ik alleen maar wolken en mist. Ik merk dat ik best wel wat moeite krijg op een hoogte van 2200 meter en moet mezelf er echt toe zetten om verder te gaan. Er is namelijk ook geen andere manier om terug in Nagarkot te komen dan doorlopen. Na een kopje thee met een Nepalees gezin, zet ik mijn tocht voort en pas 3,5 uur na de start kom ik eindelijk, helemaal uitgeput, aan bij mijn hotel. Na een korte douche stap ik weer in de bus naar Kathmandu.

De rit viel me reuze mee, ik reed weer mee in een blik maar dit keer was de bus iets minder vol dan de heenweg. Daarbij was het ook iets minder warm gelukkig. 3 uur later kwam ik eindelijk aan in Thamel waar ik in het hostel gelijk ben gaan uitrusten.

De volgende ochtend werd ik op straat aangesproken door een 13-jarige Nepaleze jongen die mij zijn school wilde laten zien. Hij studeert hier voor mandala schilderaar. De studie duurt 10 jaar voor hij zichzelf een master mag noemen. Hij had hele mooie werkjes geschilderd en zijn master gaf mij een lange uitleg over de school en de schilderingen. Hierna nam de jongen mij mee door wat straatjes in Kathmandu naar een tempel waar ik werd gezegend. Vervolgens heb ik een taxi genomen naar het Kopan Monastry (boedhisten klooster met monniken en nonnen).

Echt een hele mooie ervaring en vooral een hele hoop monniken en nonnen, er wonen hier tussen de 700-800 mensen.

De kleinste jongetjes waren pas rond de 6/7 jaar. Deze worden door hun ouders naar het klooster gebracht en waarschijnlijk zien ze hun ouders hierna nooit meer terug.

In boedhisme zijn monniken en nonnen bijna niet van elkaar te onderscheiden; ze zien er precies hetzelfde uit. Zelfde kleding (bordeauxrode doeken), een kaalgeschoren hoofd en zelfs een beetje hetzelfde gezicht. Monniken en nonnen leven wel in hetzelfde klooster, maar leven voornamelijk los van elkaar.

Na een interessante wandeling door het klooster, ben ik vervolgens met de taxi naar de Boudnath gegaan, een hele oude stupa en pelgrimsoord voor monniken. Een hele mooie plek.

Op foto's bij de stupa is te zien hoe de stupa er uit zag na de aardbeving, ze hebben hem inmiddels al helemaal netjes gerestaureerd tot originele staat.

Bij een stupa mag je alleen maar met de klok mee lopen. Na een paar rondjes rondom te stupa, ben ik naar Pashupatinath gegaan, een van de oudste tempels in de wereld. In de islam wordt er gebeden naar Mekka, in boedhisme wordt er gebeden naar Pashupatinath. In deze tempel staat leven en dood centraal. Baby's worden hier gezegend, lijken worden hier verbrand.

De lijkverbranding, of crematie, gaat hier op een hele traditionele manier. Het lijk komt aan in een ambulance, gewikkeld in witte en oranje doeken, versierd met oranje bloemen. Het lijk wordt vervolgens op een soort stretcher van bamboe gelegd. De zoons moeten het lijk optillen en naar de rivier dragen. Hier wordt het lijk op een soort helling gelegd en moeten alle zoons de voeten van het lijk wassen. Vervolgens wordt het lijk naar een crematie platform gebracht waar er met hout een soort stapel wordt gebouwd. Hier wordt het lijk op gelegd. Er wordt buffelvet in de mond van het lijk gedaan en deze wordt in de brand gestoken, zodat eerst de binnenkant van het lichaam wordt gezuiverd. Vervolgens wordt er een soort van hooi op het lijk gelegd met nog meer buffelvet. Heel langzaam (in 3 uur tijd) brand het lijk hier in weg. Nadat het bijna is opgebrand, wordt het as samen met de houtresten zo de rivier in geschoven en wordt het platform met emmers water schoongespoeld voor het volgende lijk. Er zijn ongeveer 10 platforms en er gaan ongeveer 60-70 lijken op een dag in de brand. Ook is er een hospice op de plek van de crematie, hier spenderen mensen hun laatste dagen indien ze bijna dood gaan.

Als de vader doodgaat, mag de oudste zoon een jaar lang geen vlees eten. Er wordt geloofd dat hij dan het vlees van zijn vader eet. Als de moeder doodgaat, mag de jongste zoon een jaar lang geen melk drinken. Er wordt geloofd dat hij dan het bloed van zijn moeder drinkt. Daarbij moeten ze een jaar lang witte kleding dragen. Binnen 13 dagen na dood wordt er gecremeerd, tot die tijd mag het lijk niet aangeraakt worden. 

In de bergen wordt het lijk in stukken gesneden, en vervolgens in de lucht gegooid als voer voor de adelaars.

De sadhu's (heilige mannetjes) studeren 12 jaar lang yoga en meditatie en spirituele dingen tot ze mogen worden wat ze zijn. Ze geven hun leven aan de goden. Ze leven altijd in en rondom tempels, grotten en bossen. Nooit een echt huis, nooit een vrouw, nooit kinderen. Ze leven van donaties. Ze zijn officieel 'doodverklaard' toen ze hun leven over gaven aan de goden om een sadhu te worden. Hierdoor zijn ze een soort van goden en worden ze in de tempel begraven in plaats van gecremeerd. Zij zijn de enigen die begraven mogen worden.

Na een interessante en culturele dag, zit mijn tijd in Nepal er al weer op.

Volgende avontuur : Sri Lanka!