#ik vind het zo cool om te zien wat mensen doen met deze kleine vorm van customisation

[justasmallbloginabigklainefandom]

I hope these two have a good Splatfest

[schilderenopnr]

schilderen op nummer

De kunstvorm schilderen op nummer stelt iedereen in staat om op eenvoudige wijze prachtige schilderijen te maken. Het enige wat je nodig hebt is een verf op nummer kit en de wens om het te leren. Wat volgt zijn enkele tips om je te helpen bij het leren maken van je eigen verf op nummer schilderijen.

Paint by number is een vorm van schilderen waarbij je schildert door eenvoudige kleuraanwijzingen te volgen. Dit was een populaire manier van schilderen in de jaren vijftig en zestig. De instructies werden vaak gegeven via postorder of door een bedrijf dat verf en doeken leverde aan het publiek. Als u nog schilderijen op nummer hebt die u waarschijnlijk in de jaren tachtig of negentig hebt gekocht, dan bent u nu goed voor een paar honderd dollar. Gelukkig is er een nieuwe golf van paint by number bedrijven die laten zien hoezeer deze vorm van schilderen is geëvolueerd.

Kan ik een foto omzetten in een verf op nummer?

Paint by number, of schilderen op nummer zoals het ook wordt genoemd, is een vorm van schilderen waarbij in plaats van verf op een leeg doek aan te brengen, eerst een raster wordt verstrekt door de kunstenaar. De kunstenaar gebruikt dit raster vervolgens als leidraad voor het aanbrengen van de verf, meestal in een vaste volgorde, om uiteindelijk een voltooid werk te produceren. Voor veel mensen was schilderen op nummer een introductie in de wereld van de kunst. Het idee om een groot schilderij op te delen in een reeks beheersbare stappen is een goede manier voor nieuwe kunstenaars om hun vaardigheden op te bouwen.

Als kind heb je misschien voor je verjaardag een paint by number kit gekregen, of misschien hebben je ouders er zelfs een voor je gekocht. Als je je ooit hebt afgevraagd wat er met die kits is gebeurd, of ze zelfs nog wel verkrijgbaar zijn, lees dan verder.

Er zijn twee manieren om een foto om te zetten in een paint by number. Bedenk wel dat ze niet hetzelfde zijn. De eerste is om een paint by number te maken met behulp van een bestaande kit. De tweede is het maken van een verf op nummer zonder foto.

Kan ik een foto omzetten in een verf op nummer?

Over de vraag of je een foto al dan niet kunt omzetten in een schilderij op nummer wordt al jaren gediscussieerd, en in het internettijdperk begint het debat online proporties aan te nemen. Kun je dus een foto omzetten in een schilderij op nummer? Het korte antwoord is: ja dat kan, en nee dat kan niet.

De kunst van het schilderen op nummer begon in de Verenigde Staten in het begin van de jaren 1950. Het idee was om een uniek kunstwerk te maken door primaire kleuren te mengen en met een penseel een zwart-wit, voorbedrukt doek in te vullen. Het eindresultaat was een uniek kunstwerk dat

Persoonlijk hou ik niet van schilderen met nummers. Ze zijn geweldig als inleiding tot het schilderen, zeker, maar ik denk niet dat de resultaten als 'echte' kunst kunnen worden beschouwd, en ik denk niet dat het eindresultaat voor de meeste mensen de moeite waard is. Maar wat ik wel leuk vind is dat ik zelf een foto kan nemen en die kan omzetten in een paint by number formaat. Het is niet zo leuk als echt schilderen, maar het is nog steeds een leuk effect, en ik denk dat het er cool uitziet op een muur. Hier is hoe ik het doe.

Wat is de beste manier om te schilderen op nummer

Misschien heeft u al eens paint-by-number kits zien liggen in een hobbywinkel of een souvenirwinkel. Dit ambacht, voor mensen van alle leeftijden, is zowel leuk als ontspannend. Het proces is heel eenvoudig, en het resultaat is iets om trots op te zijn. Alles wat je nodig hebt zijn de juiste gereedschappen, een beetje geduld en de wens om iets moois te maken.

Het aantal verschillende paint-by-number sets dat tegenwoordig verkrijgbaar is, is verbazingwekkend, van Disney-figuren tot Afrikaanse wilde dieren. Het enige wat ze allemaal gemeen hebben zijn eenvoudige, genummerde verfvlekken en voorgedrukte afbeeldingen, die op een bord worden geplaatst. Er is geen speciaal artistiek talent voor nodig; hoe minder artistiek je bent, hoe beter de resultaten.

Paint by numbers is een gemakkelijke en snelle manier om kleur toe te voegen aan een saaie muur. Mensen die niet goed zijn in schilderen kunnen er een mooie muur mee maken. Het is niet zo moeilijk. De nummers vertellen je wat je moet schilderen, en als je klaar bent, kun je iemand anders het rekenwerk laten doen. Het beste van schilderen met nummers is dat ze gemaakt zijn door kunstenaars. Sommigen van hen zijn behoorlijk goed. Je kunt verf op nummer kits kopen bij de kunsthandel. Of je kunt er zelf een maken.

Is schilderen op nummer gemakkelijk

Schilderen met nummers, zegt u? Dat klinkt als iets dat we alleen met kinderen doen en met een goede reden: het is gemakkelijk. (Daarom heten ze ook "makkelijk"!) Maar, is het dat echt? Als je dit probeert te doen met behulp van verf op nummer instructies, zal het niet gemakkelijk zijn. Als je kijkt naar een verf-op-nummer tekening van een vaas met bloemen, zul je zien dat er heel veel kleuren in zitten. (Er zijn zelfs minstens 16 verschillende kleuren gebruikt!) Kijk eens goed naar de bloemen. Zie je een stipje met een cijfer ernaast? Dat zijn de kleuren die de kunstenaar heeft gebruikt.

Schilderen op nummer als een manier om te ontspannen bestaat al sinds de jaren 1950, en hoewel het formaat in de loop der jaren is geëvolueerd, is het idee hetzelfde: volg een genummerd raster op een stuk papier terwijl je verf dept in kleine potjes om een afbeelding te maken. Tegenwoordig bestaan er paint-by-number kits in allerlei thema's, en ze zijn niet alleen voor volwassenen. Als je je afvraagt hoe een paint-by-number werkt, het is simpel. Elk nummer komt overeen met een vakje op het rooster, en in elk vakje zit een klein beetje voorgemengde verf, variërend van een enkele kleur tot een hele regenboog. Het idee is om elk vakje in te vullen met alleen de kleuren in dat vakje. Het resultaat is dat je

Kun je voltooide verf op nummer schilderij verkopen

Een schilderij op nummer is een kunstwerk dat wordt gemaakt door een persoon die geen kunstenaar is. De persoon schildert door de afbeelding op het nummer te volgen. Dit kan een leuke hobby zijn die alleen of met vrienden kan worden gedaan. Veel mensen zijn verbaasd dat ze kunnen schilderen door de aanwijzingen op het nummer te volgen.

Kijk, ik zit al meer dan 20 jaar in de verf-op-nummer business en ik heb nog nooit een probleem gehad om mijn werk te verkopen. En waarom zou ik? Schilderen op nummer is een kunstvorm die al meer dan 50 jaar bestaat en er is geen teken van verdwijning. Maar ik heb een probleem met mensen die proberen hun voltooide schilderijen te verkopen voor zo veel als 20.000 dollar. Ik denk dat mensen worden opgelicht! Ik kan een schilderij op nummer buiten bij het zwembad schilderen in minder dan een dag en ik zou $200 vragen. Alles meer dan dat is gewoon gek.

Hoe lang duurt schilderen op nummer

Hoewel digitaal schilderen veel voordelen heeft ten opzichte van het traditionele "schilderen op nummer", houden veel mensen nog steeds van de "oude-school" methode van schilderen op nummer. Het is immers goedkoop, leuk en gemakkelijk en vereist niet veel vaardigheid. Dat zou kunnen verklaren waarom schilderen op nummer al bestaat sinds de jaren 1940, en de trend is nog niet uitgestorven. Schilderen op nummer lijkt veel op kleuren in een kleurboek, behalve dat je een penseel gebruikt in plaats van een kleurpotlood.

Wat is schilderen op nummer? Schilderijen op nummer zijn schilderijen waarbij het eindresultaat wordt bereikt door het aanbrengen van specifieke nummers. Dus om bijvoorbeeld een boom te schilderen, moet je eerst de 1 boomstam aanbrengen, dan de 2 takken, enzovoort, enzovoort. Dit is hetzelfde met alle andere objecten op een schilderij schilderen op nummer.

Kan schilderen met nummers je leren schilderen?

Velen van ons hebben als kind op nummertjes geschilderd, maar heb je er ooit bij stilgestaan dat je met schilderen op nummertjes ook kunt leren schilderen? Het gebruik van een schilder-door-nummer-kit kan een snelle manier zijn om de basis van het schilderen te leren en toekomstige vaardigheden te ontwikkelen. Een schilder-door-nummer-kit is een reeks voorgedrukte kaarten met omtrekken van voorwerpen, getallen en symbolen. Je schildert door de gids te volgen om de omtrek van het voorwerp of de scène in te vullen.

Zoals u wellicht weet, bestaat schilderen op nummer uit het schilderen in de kleuren die door nummers worden aangegeven. Dit wordt meestal gedaan met een dekkende verf die kleurloze waterverf wordt genoemd. Het schilderen op nummer ontstond in Frankrijk in de jaren 1920. De eerste afbeelding bestond uit een zwarte kat, vandaar de naam "Paint by number". Hoewel de term sindsdien is uitgebreid in zijn betekenis. (hoe wist je dat het zwart was?)

Wanneer u een groot oppervlak schildert, zoals de muren van een huis, moet u kiezen of u lichte of donkere kleuren wilt schilderen. Het schilderen van de muren in lichte kleuren kan een geweldige manier zijn om een ruimte op te fleuren. Echter, door ze donker te schilderen kan een kamer er rustig en gezellig uit gaan zien. Donkere tinten kunnen een kamer ook groter doen lijken.

Schilder je eerst lichte of donkere kleuren

Het belangrijkste om te onthouden is dat je begint met een goede basis, wat betekent dat je oude verf, vuil of iets anders dat een goede verfbeurt in de weg kan staan, moet verwijderen. Ik begin graag met een laag grondverf, een speciale verf die ervoor zorgt dat de nieuwe verf aan de muur en aan de oude verf hecht, zodat je je geen zorgen hoeft te maken dat je nieuwe verflaag eraf gaat zodra je klaar bent. Het eerste wat je dus moet doen is de muur een beetje schuren, zodat de primer kan hechten.

[stefselfslagh]

Op bezoek bij Sam en Stef Bettens in Palm Desert. “De kinderen hebben Sam altijd al als hun papa gezien.”

Dit stuk verscheen op 22 februari in De Morgen Magazine.

'There is gold waiting for me', zingt Sam Bettens (47) op het debuutalbum van Rex Rebel. Een misverstandje. Hij hééft al goud, en wel in de vorm van Stef (51), zijn Amerikaanse vrouw: "Ik ben Sam's meest fanatieke cheerleader." Op bezoek bij het gezin Bettens, in Palm Desert, Californië.

"While gluten-free options are available, we are not a gluten-free kitchen. Please consult with your health care practitioner before consuming any food or drink."

De waarschuwing op de menukaart van restaurant The Fix in Palm Desert laat er geen twijfel over bestaan: we bevinden ons in Amerika, land van woeste landschappen en onbegrensde mogelijkheden, maar ook van mallotige disclaimers en procesgeile advocaten.

De bezoekers van The Fix lijken zich weinig aan te trekken van het grote gluten-gevaar: ze zien er evenwichtiger uit dan hun granola-ontbijt, er rust een naar boeddhisme neigende glimlach op hun lippen. Een verrassende vaststelling is dat niet. De zon schijnt in Palm Desert 348 dagen per jaar. En het gemiddelde gezinsinkomen ligt hier 40.000 dollar hoger dan in de rest van de States. Dat wil al eens helpen om er fris, sereen en kredietwaardig uit te zien.

Fotograaf Kevin Faingnaert en ik rijden naar een woonwijk in de hoger gelegen regionen van Palm Desert en parkeren onze witte Toyota voor het mid century-huis van Sam en Stef Bettens. "Welkom", zeggen ze aandoenlijk simultaan wanneer ze de deur openen. Er wordt geswitcht tussen Nederlands en Engels, er wordt koffie gezet, er wordt een rondleiding gegeven.

Ik zie een sixties-living met een grote open haard, witte muren met bonte kunstwerken, een muziekstudio met een ingebouwde logeerkamer, een terras met een zwembad en ligstoelen, een hond die Kanga genoemd wordt, palmbomen die Beach Boys-melodieën in mijn hoofd doen neerdwarrelen en een prachtig uitzicht op de naburige Cahuilla Hills. Ik zie ook een salontafeltje waarop de laatste editie van het lifestylemagazine Men's Health ligt te blinken, maar ik besluit dat het nog te vroeg is om al gendergrapjes te maken.

We nestelen ons in de loungehoek op het terras en verdrijven met behulp van dampende koppen koffie de laatste restjes voormiddagfrisheid uit onze vingers. "Binnen een paar maanden loopt de temperatuur hier weer op tot 40 en zelfs 50 graden Celsius", zegt Sam. "De zomers in Palm Desert lijken in zekere zin op de winters in België: iedereen blijft dan binnen."

Op de kaart van Amerika wordt Palm Desert gezelschap gehouden door plaatsen waarvan alleen al de namen beelden van Californische splendeur oproepen: Coachella (bekend van het jaarlijkse Coachella Music and Arts Festival), Palm Springs (ooit een mondain rustoord voor al dan niet gepensioneerde Hollywoodsterren) en Joshua Tree Park (de lap woestijn waar Anton Corbijn ooit de leden van U2 gefotografeerd heeft). "We wonen nu drie jaar in Californië", zegt Stef. "In die tijd hebben we al meer bezoek gehad uit België dan in de vijftien jaar dat we in Tennessee gewoond hebben."

Dat Californië Tennessee niet is, was voor Sam Bettens en Stef Kramer één van de belangrijkste redenen om er te gaan wonen. "Tennessee is ontzettend conservatief", zegt Sam. "We waren er overal the weirdest family in the room. Lesbische vrouwen die zowel blanke kinderen hebben (Justin (22) en Taylor (24), de kinderen uit het eerste huwelijk van Stef, red.) als zwarte kinderen (Jett (8) en Charlie (9), hun geadopteerde kinderen, red.): voor veel Tennesseeans is dat er zwaar over. (lacht) Ook mijn transitie zou in Tennessee niet meteen op applaus onthaald zijn."

"In Californië zijn transgenders al lang een non-issue", zegt Stef. "Je kan hier gewoon zijn wie je wil. Toen we in de school van Jett en Charlie de transitie van Sam gingen bespreken, keek de decaan ons onbegrijpend aan. 'Waarom moeten we hier eigenlijk over praten?', leek ze te zeggen. 'Hier is toch niks abnormaals aan?' Ouders of leerkrachten die het raar vinden dat Sam nu een man is, zullen daar wijselijk over zwijgen. Het is hier fundamenteel uncoolom kritiek te hebben op transpersonen. Dat zou hetzelfde zijn als openlijk racistische uitspraken doen."

Sam gaat naar de living om zonnecrème op zijn gezicht te smeren. "Weet je wat verschrikkelijk oneerlijk is?", zegt Stef. "Dat mannen mooier oud worden dan vrouwen. Nu ik een man heb in plaats van een vrouw staat dat definitely op mijn lijst van bezorgdheden. Geef het nog een jaar of vijf en de mensen gaan denken dat ik de moeder van Sam ben in plaats van zijn vrouw."(lacht)

"In Californië trakteren veel vrouwen van boven de vijftig zichzelf regelmatig op een kleine dosis testosteron. Om er wat jonger en vitaler uit te zien. Wanneer ik Sam een testosteronspuit geef, is de verleiding soms groot om mezelf ook wat van dat spul toe te dienen. De snor zal ik er dan wel bijnemen." (lacht)

Sam komt opnieuw naar buiten, Stef praat hem bij: "Ik was net aan het vertellen dat ik de komende jaren al jouw geld ga uitgeven aan gezichtsbehandelingen. Botox, facials, ...: I'm starting it all." (lacht)

Sam: "Zei je nu 'mijn geld'? Hoe rolbevestigend. Het is 'ons geld.'" (lacht)

Lap. Het traditionele rollenpatroon heeft jullie al te pakken.

Stef: "Je lacht, maar ik kan je verzekeren: having a husband makes you kinda act like a wife. Als lesbische vrouw kan je doen wat je wil. Of je nu make-up aanhebt of niet: het kan niemand wat schelen. Maar als je als vrouw een man hebt, word je toch anders bekeken. Toen we onlangs op vakantie waren, heb ik tot mijn eigen verbazing drie zomerjurkjes gekocht. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben."

Sam: "Sinds we man en vrouw zijn, gedragen sommige mensen zich anders ten opzichte van ons. Een paar weken geleden gingen we samen met Jett en Charlie naar de dokter. Meestal doet Stef dat alleen, maar deze keer ging ik mee. Wel, die pediater heeft de hele tijd enkel tegen mij gepraat. Zelfs als Stef hem een vraag stelde, gaf hij het antwoord aan mij. The male privilege: het bestaat nog."

Stef: "Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren als we samen nog eens een auto gaan kopen. Tot nu toe was ik altijd degene die met de autodealers onderhandelde. Maar straks gaan ze zich misschien uitsluitend tot jou wenden. Wat hilarisch zou zijn, aangezien jij enkel geïnteresseerd bent in de kleur van een auto. Op dat gebied ben jij echt een vrouw. Of een homo."

Sam: "Die laatste zin is verwarrend."

Stef: "En beangstigend." (lacht)

Technisch gezien ben jij geen lesbienne meer, Stef. Voel je je nu plots een heterovrouw?

Stef: "Ik bevind me veeleer in het queer-spectrum, denk ik. (Parapluterm die gebruikt wordt om mensen te omschrijven die afwijken van de standaard heteronorm, red.) Ik ben getrouwd met een transman. Dat is toch niet hetzelfde als getrouwd zijn met een man die altijd al een man is geweest. Plus: mocht Sam morgen doodvallen, zou ik wellicht niet met een man hertrouwen, maar met een vrouw. Ik ben en blijf toch een lesbienne."

Sam: "Ik voel me aangetrokken tot vrouwen. In principe maakt dat van mij een heteroman. Maar ik beantwoord niet echt aan de omschrijving van een cisgenderman. (Man wiens genderidentiteit overeenkomt met zijn geboortegeslacht, red.) Stop mij dus ook maar in het queerhokje."

Jullie zijn bijna twintig jaar samen. Dat jij, Stef, evenveel van Sam houdt als van Sarah, mag ik daaruit opmaken dat geslacht irrelevant is? Dat je niet verliefd wordt op een sekse, maar op een persoon?

Stef: "Voor mij is dat zo, ja. Al was ik er in het begin nog niet zo zeker van dat ik Sam even aantrekkelijk zou vinden als Sarah. Ik heb Sarah altijd zo cool, zo apart gevonden. Ik was bang dat Sam saaier zou zijn. Ik vind mannen nu eenmaal niet de meest opwindende vertegenwoordigers van onze soort. (tegen fotograaf Kevin en mij) No offense to you, guys. Maar ik heb me om niks zorgen gemaakt. De aantrekkingskracht tussen Sam en mij is gebleven. Onze relatie heeft dankzij Sam's transitie zelfs een boost gekregen: geen betere manier om de huwelijkse sleur te doorbreken dan een partner die van geslacht verandert. (lacht) Het enige wat ik soms jammer vind, is dat ik me vandaag wat minder speciaal voel dan vroeger. Toen we nog als lesbisch koppel geboekstaafd stonden, was ik anders dan de meeste vrouwen in mijn omgeving. In het gezelschap van heterokoppels werd ik niet automatisch ingedeeld bij 'the wives'. Ik was bijzonder. Dat gevoel mis ik soms wel een beetje.

Stef, stel dat jíj degene was die je geslacht in vraag had gesteld: had je dan hetzelfde beslist als Sam?

Stef: "Als ík Sam was geweest, was ik wellicht een vrouw gebleven. Om mijn stem, mijn carrière en mijn inkomen veilig te stellen. Maar Sam zit anders in mekaar: hij zal zijn angst nooit in de weg laten zitten van de waarheid. Zijn geluk is hem dierbaarder dan zijn carrière."

Sam, wat als Stef jouw transitie niét had zien zitten? Was je dan Sarah gebleven?

Sam: "Stef was de enige die mijn beslissing had kunnen beïnvloeden, ja. Mijn ouders of kinderen hadden me niet van mening kunnen doen veranderen. Ook al waren ze tégen mijn transitie geweest, ze zouden me na verloop van tijd heus wel aanvaard hebben als man. Maar bij Stef lag het anders: mijn keuze zou haar leven compleet overhoop gooien. Zij moest van in het begin mee aan boord zijn, anders was ik er niet aan begonnen. "

Heb je ooit overwogen om jezelf non-binair te noemen? De stap van 'vrouwelijk' naar 'non-binair' lijkt kleiner.

Sam: "Dat is voor mij nooit een optie geweest: ik bén niet non-binair. Ik vind het juist geweldig dat ik er hoe langer, hoe meer als een man uitzie. En dat mijn kinderen mij papa noemen. Een man zijn, voelt voor mij heel juist aan. Ik heb natuurlijk 46 jaar als een vrouw geleefd. En een deel van mij zal wellicht altijd vrouwelijk blijven. Je zou dus kunnen zeggen: 'Maakt het nu zoveel uit of je een man of een vrouw bent? Noem jezelf gewoon non-binair, klaar.' Maar die 'in between'-optie zou voor mij niet werken. Ik voel een grote behoefte om 'the guy' te kunnen zijn. Op een haast traditionele, conservatieve manier."

Stef: "Wat voor mij uitstekend nieuws is. Als er ergens een dode kakkerlak ligt te rotten, zeg ik gewoon tegen Sam: 'Jij wou een man zijn, ruim jij nu ook maar die kakkerlak op.' Ik voel niet de minste schroom om de situatie te misbruiken. (lacht) Los daarvan: Sam voelt al langer dan vandaag de behoefte om 'the guy' te zijn. Al moet hij nog uitvissen wát voor man hij precies wil zijn. Hij vertrekt van een wit blad, alle opties liggen bij wijze van spreken nog open."

Sam: "Enerzijds wil ik pure mannelijkheid uitstralen, want eindelijk mag ik dat nu. Maar anderzijds heb ik een hekel aan hardcore, toxic masculinity en wil ik absoluut niet als een macho gezien worden. De vraag is dus: voor welk soort mannelijkheid moet ik kiezen?"

Voor een vrouwelijk getinte mannelijkheid? Of zou het je kwetsen wanneer iemand je 'een vrouwelijke man' zou noemen?

Sam: "Ja. Ik zou me niet beledigd voelen wanneer iemand zou zeggen dat ik een gevoelige man ben. Maar 'een vrouwelijke man', dat klinkt toch teveel als 'geen echte man'.

Stef: "Wat wellicht ook precies is wat mensen ermee bedoelen. Er zullen altijd types zijn die ervan overtuigd zijn dat je je geslacht niet kan veranderen. Ook al zullen ze dat - zeker in Californië - niet luidop zeggen."

Sam: "Of je als transman als een echte man beschouwd wordt of niet, hangt af van hoe je er na je transitie uitziet. Er zijn transmannen waarvan je zou zweren dat het nooit vrouwen geweest zijn. Over hen zegt iedereen: 'Natuurlijk zijn dat mannen, just look at them.' Maar er zijn ook transmannen die nog wat vrouwelijke trekjes hebben. Zoals ik: bij mij moet je momenteel nog een inspanning doen om mij als een man te zien. En toch vind ik dat de wereld niet mag eisen dat je honderd procent mannelijk bent voor je als man bestempeld kan worden. Het is 2020: we zijn het er stilaan toch over eens dat mannelijkheid in verschillende versies bestaat, nee? Er zijn macho's die tijdens footballwedstrijden hun stem aan flarden schreeuwen en er zijn papa's die graag koken en het huis opruimen. De enen zijn niet mannelijker dan de anderen."

We laten de genderissues even sudderen en slenteren naar de muziekstudio met zicht op het zwembad. 'The office', in de woorden van Sam. Ik laveer tussen de gitaren, keyboards en microfoonstandaarden en kijk naar de posters van oude albumhoezen die aan de muren hangen. Een seconde lang voelt het vreemd om naast Sam Bettens naar foto's van Sarah Bettens te kijken, de vrouw waarmee ik in mijn adolescentendromen toch een keer of tien een romantische tête-à-tête heb gehad. Maar wanneer Sam het verhaal van Rex Rebel begint te vertellen, trekt Sarah zich weer discreet terug in de catacomben van mijn geheugen.

"Veel mensen denken dat ik met Rex Rebel begonnen ben ná mijn outing als transman. 'New me, new band', weet je wel. Maar de plaat met Rex Rebel was al lang opgenomen vóór ik besliste om als man verder te leven. Ik zing op de plaat nog met mijn 'oude' stem. Ik was zelfs bang dat mijn hormonenbehandeling Rex Rebel onmogelijk zou maken. 'Misschien kan ik door de schommelingen in mijn stem een jaar lang niet live zingen', dacht ik. Maar Wim (Van der Westen, drummer, red.) en Reinout (Swinnen, keyboardspeler, red.) hebben me gerustgesteld. 'Desnoods gebruiken we de oorspronkelijke stemopnames tijdens onze concerten als backing vocals', zeiden ze. Dat zal bij nader inzien niet nodig zijn: mijn huidige stem wijkt nog niet zoveel af van mijn vroegere. Maar het was wel een goed plan."

Je hád al een groep: K's Choice. Waarm moest Rex Rebel zo nodig opgericht worden?

"Omdat ik er aan toe was om eens onversneden popmuziek te maken. En dat kon niet binnen K's Choice. Mijn broer Gert (Bettens, mede-oprichter van K's Choice, red.) is niet geïnteresseerd in de muziek van Rex Rebel. Hij houdt wel van onze nummers, maar het zijn niet de songs hij zelf wil spelen."

Rex Rebel maakt dansbare, electronische pop. Het verschil met het melodieuze rockgeweld van K's Choice is groot.

"Al wie een creatieve job heeft, zal het beamen: soms moet je het roer eens helemaal omgooien om je leven boeiend te houden. En ik weet nu al dat de opwinding die ik op dit moment bij Rex Rebel voel mij de energie gaat geven om er straks ook met K's Choice nog eens een lap op te geven."

Al zal nog moeten blijken of de K's Choice-fans je ook als Sam Bettens zullen adoreren.

"Ik praatte onlangs met Lucas Silveira, de zanger van de Canadese rockgroep The Cliks. Hij is ook een transman. 'Onmiddellijk na mijn outing was iedereen heel ondersteunend en lief', zei Lucas. 'Maar toen mijn stem ingrijpend begon te veranderen en ik écht op een man begon te lijken, verloren we in één klap 90% van onze fans.' Dat kan ook mij nog altijd overkomen. Wat als ik alsnog een diepe basstem ontwikkel en een baard krijg? Zullen de fans dan nog altijd achter mij staan? Dat is onmogelijk te voorspellen. Al kan ik me niet inbeelden dat de mensen die van K's Choice houden ons plots gaan laten vallen. Ze houden niet enkel van mijn stem of van Not An Addict. Ze gaan voor het totaalpakket, voor alles waar wij als groep voor staan. Denk ik. Hoop ik." (lacht)

Voel je je vandaag mannelijker op het podium dan vroeger?

"Ik vind het vooral fijn dat ik me niet langer hoef af te vragen of ik er wel voldoende vrouwelijk uitzie. En dat mijn bandleden mij niet langer zeggen: 'Ik vond je haar leuker als het wat langer was.' Hoe goed de muzikanten van K's Choice ook altijd voor mij geweest zijn: ik kreeg soms commentaar op de hoeveelheid mannelijkheid die ik uitstraalde. Dat is nu gelukkig voorbij."

Het zonlicht tuimelt inmiddels vanop grote hoogte op de palmbomen neer, we rijden naar El Paseo - de Rodeo Drive van Palm Desert - om te gaan lunchen. In de auto deel ik mijn verwondering over het feit dat Palm Desert zo kreukvrij is. Alsof de stad niet halverwege de jaren zeventig, maar pas een dikke week geleden werd opgericht.

"Dit is een stad van jonge families en welstellende gepensioneerden", zegt Stef. "Niet meteen het soort mensen dat graffiti op de muren spuit of kotsplasjes op de trottoirs achterlaat."

"Palm Desert is niet de meest opwindende plaats ter wereld", zegt Sam. "Ik weet nu al dat Jett en Charlie zich hier tijdens hun puberjaren kapot gaan vervelen. Maar kinderen die op saaie plaatsen opgroeien, doen in hun latere leven vaak heel opwindende dingen. We zitten hier dus wel goed." (lacht)

We rijden voorbij de gym waar Sam vier keer per week wat extra mannelijkheid gaat kweken. Zijn transitie verloopt trager dan hij gehoopt had, met intensieve crossfit-sessies maant hij zijn lichaam aan om zijn hart te volgen. Al kan hij er zich rationeel best bij neerleggen dat zijn overgang naar het mannendom stapsgewijs verloopt: "Mocht mijn lijf te snel veranderen, zouden de mensen rondom mij mijn transitie veel moeilijker verteren, denk ik."

"Het punt waarop ik er zal uitzien zoals ik me voel, ligt ook niet meer zo veraf. Enkel mijn stem blijft een bron van frustratie: ik vind het jammer dat ik nog altijd niet mannelijker klink. Ik overweeg nu om naar een spraaktherapeut te gaan. Mannelijk praten is namelijk niet alleen een kwestie van stemtimbre, maar ook van intonatie. Een goeie voice coach kan mij leren om meer als een man te praten."

Terwijl we ons in restaurant Tommy Bahama's over een glutenvrij zalmslaatje buigen - dat mocht van onze health care practitioners - vraag ik Sam of Sarah Bettens in zijn hoofd al iemand anders geworden is.

"Nee. Ik ben 46 jaar gelukkig geweest als Sarah. Het zou heel vreemd zijn, mocht ik haar nu wegduwen. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik nooit een jongen ben geweest. Ik zou zo graag weten hoe het voelt om een 16-jarig ventje te zijn. Dat dat niet meer kan, daar rouw ik bij momenten echt om. Al vermoed ik dat dat gevoel mettertijd wel zal slijten."

Heeft je hormonenbehandeling een invloed op je emotionele huishouding? Heb je gevoelens die je als vrouw niét had?

Sam: "Over naar Stef." (lacht)

Stef: "Ik vind dat Sam wat meer gespannen is. Wat kordater. Op een dag wilde ik iets met hem bespreken en zei hij: 'Daar hebben we al over gepraat.' Ik dacht: 'So what? Vroeger bespraken we desnoods vijf keer hetzelfde onderwerp, that's what girls do.' Maar nu 'hadden we er dus al over gepraat'. Toen ik dat aan mijn heterovriendinnen vertelde, zeiden ze unaniem: 'Yep. Dat is wat mannen doen: they just cut you off.' (lacht) Ik heb ook de indruk dat je wat minder geduldig bent ten opzichte van Jett en Charlie, Sam. Alsof je hen als papa méér discipline wil bijbrengen dan als mama."

Sam: "Ik weet niet of dat met mijn transitie te maken heeft. Ik ben al langer dan vandaag een voorstander van een minimum aan discipline."

Juist. Toen ik je vijf jaar geleden sprak, vroeg ik je wat voor mama je was. 'Ik ben eigenlijk meer een papa', zei je. 'Wat speelser, maar ook wat strenger.'

Sam: "Echt? (tot Stef) You see? Nothing's changed. Ik was vroeger ook al streng." (lacht)

Stef: "Is dit een interview of een therapiesessie?"

Dat is hetzelfde. Al is een interview goedkoper.

Stef: "Dan is het goed." (lacht)

Reageren mannen anders op transmannen dan vrouwen?

Stef: "Vrouwen vinden het gemakkelijker om 'hij' te zeggen dan mannen. Mijn vader zegt nog altijd 'zij'. 'Dad, je moet 'hij' zeggen', wijs ik hem dan terecht. 'Oh ja', antwoordt hij telkens. Om vervolgens opnieuw 'zij' te zeggen."

Sam: "Míjn vader vergist zich ook nog vaak. Maar hij is bijna 80, dat zal ook wel meespelen. Wat ik fijn vind, is dat veel mannen me expliciet komen vertellen dat ze me als man aanvaarden. Onlangs waren we in New York naar een footballwedstrijd van Justin aan het kijken. Eén van de andere papa's kwam naar me toe: een boom van een vent, een knoert van een macho. 'You look great, Sam', zei hij. 'Are you happy? You look stronger. It's really working. I gotta tell you something: you gotta learn how to drink whisky. That's important. I'm gonna tell you which whiskies to try.'" (lacht)

Stef: "Wat later zag ik hem aan de bar staan: hij was Sam aan het uitleggen wat het verschil is tussen bourbon en scotch. Heel schattig."

Het is drie uur: tijd om Jett en Charlie uit de Washington Charter Elementary School te gaan bevrijden. We bollen in de gezins-SUV naar Portola Avenue en wringen ons voor de schoolpoort tussen de wachtende ouders.

"Washington Charter is een publieke school", zegt Stef in afwachting van het belsignaal. "Maar de kwaliteit van het onderwijs is hier minstens even goed als in een dure privéschool. Mochten we in San Diego wonen en Jett en Charlie naar een gelijkaardige school willen sturen, zou dat quasi onbetaalbaar zijn."

Een minuut later: school's out, Jett en Charlie ontvluchten de speelplaats en trakteren Sam en Stef op knuffels van de welgemeende soort. De vanzelfsprekendheid waarmee ze Sam 'dad' noemen, is ontroerend.

"Jett en Charlie hebben Sam altijd al als hun papa gezien", had Stef tijdens de lunch verteld. "Toen we hen vertelden dat ze hem voortaan 'dad' mochten noemen, vonden ze dat volstrekt logisch. Een papa en een mama hebben, vinden ze zelfs beter dan twee mama's hebben. In hun ogen hebben we als gezin een grote stap richting normaliteit gezet." (lacht)

Eenmaal thuis besluiten we om nog een paar gezinsfoto's te maken. 'Moeten we Jett en Charlie omkopen opdat ze zouden meewerken?' vraagt Stef aan Sam. Ze besluiten het smeergeld nog even op zak te houden en te rekenen op het ontluikende vermogen tot zelfopoffering van hun kroost.

Op vraag van Kevin haalt Sam zijn vintage Toyota van stal. Nadat hij de auto met de tuinslang heeft schoongesproeid, veegt Stef met een zeemvel de motorkap droog. "That's right, you do the hard work", zegt Sam. "I'm a man. I just do the spraying."

Na de fotosessie spelen Sam en Jett in de voortuin een partijtje football tegen Stef en Charlie. Wanneer Jett met de bal naar een imaginaire doellijn stormt, haalt zijn zus hem met één arm moeiteloos neer. "Charlie wou een paar maanden geleden óók een jongen worden", zegt Stef wat later. "Ze is groot, stoer en draagt graag jongenskleren. Maar toen ze ons vroeg of zo'n transitie onomkeerbaar is en we 'ja' antwoordden, zei ze: 'Laat dan maar.'" (lacht)

Sam: "Ze zag het ook niet zitten om hormonenspuiten te krijgen. 'Wháát? Hormone shots? I'm out.' (lacht) Toch hoop ik dat het feit dat ik een transman ben haar zal aanmoedigen om haar genderidentiteit verder te verkennen. Om uit de bestaande hokjes te breken en niet te denken dat ze er moet uitzien zoals alle andere meisjes."

Ik vraag Sam en Stef of ze de biologische mama's van Jett en Charlie al op de hoogte hebben gebracht van de familiale veranderingen in het gezin Bettens-Kramer.

"Ja, en daar keken we op voorhand geweldig tegenop", zegt Sam. "Je moet weten dat de biologische mama's van Jett en Charlie allebei slechte ervaringen met mannen hebben gehad. Ze wilden absoluut niet dat er een man in het leven van hun kinderen zou komen. En dan moesten wij hen gaan vertellen dat één van de adoptiemama's van Jett en Charlie nu een adoptiepapa is. Gelukkig reageerden ze heel begripvol. En dat hadden we achteraf bekeken eigenlijk ook wel kunnen weten: ze hebben destijds voor lesbische adoptiemama's gekozen. Dat bewijst dat ze zich ook toen al niet te veel aantrokken van het traditionele gezinsverband."

Een glorieuze dag verdient een goudkleurig einde: we trekken met z'n zessen de heuvels rond Palm Desert in en kijken van daaruit toe hoe de zinkende zon de stad in een oranje gloed dompelt.  

Bij het beklimmen van een korrelige heuvelstrook bezeert Jett zijn knie. Hij overweegt om het op een sakkeren te zetten, maar Sam slaat preventief een arm om hem heen: 'Het is maar een schram, Jett. Komaan.' Er glippen twee zinnen uit Dad van K's Choice mijn hoofd binnen: 'What else do I need? I have a dad who watches over me'.

Op de terugweg lopen Sam, Stef, Jett en Charlie achter elkaar over een smalle heuvelrug. De schemering reduceert hen tot silhouetten. Ze zetten het spontaan op een zingen en dat klinkt geen seconde melig.

Californische zonsondergangen zijn de mooiste ter wereld.

[michelleveen4hc-blog]

Kunstautobiografie Michelle

Kunstautobiografie Michelle van Veen

Klas 4HC

I. Mijn vroegste herinnering op het gebied van kunst

De vroegste herinnering die ik heb op het gebied van kunst komt van de basisschool. Ik was denk ik rond een jaar of 4 of 5 oud, ik zat dus nog in de kleuterklas, en de eerste activiteit die ik in het kader van kunst heb gedaan was papier-maché.

 We zaten in groepjes aan een houten tafel, iedere tafel had een grote emmer helemaal gevuld met lijm en iedereen had een aparte ballon.

 De bedoeling was om met je handen in de emmer met lijm te gaan en daarmee de ballon in the smeren, zo gauw het goed plakte mochten we met oude kranten de ballon beplakken.

Ik denk dat het onder het kunstdiscipline design valt.  Design houdt in dat je vormgeeft aan iets, het is ook een term voor ontwerp of opmaak.

Ik denk dat dit onder design valt omdat je hierbij ook vormgeeft aan de ballon, door hem te beplakken met de krantenknipsels.

  II. Mijn culturele activiteiten

  Film; Ik ga wel is naar de bioscoop, ik houd zelf heel veel van films en dan vooral actie, superhelden, komedies of sci-fi. De laatste keer dat ik naar de film ben geweest was 9 augustus, het was in bioscoop Trianon in Leiden en de film die ik heb gezien was Wonder Woman. Het was een gezellige, niet te volle zaal en de film zelf was helemaal geweldig, ik heb er echt van genoten.

  Boek; Ik lees heel veel boeken, ook in mijn vrije tijd lees ik veel. Het laatste boek dat ik heb gelezen heet ‘’De Labyrintrenner - De Doodskuur’’ het is een boek uit de Nederlandse, vertaalde boeken serie van The Maze Runner. Ik vind het een goed boek (en goede serie) omdat het heel erg spannend is, en er elke keer wel weer iets gebeurd waarvan ik denk ‘’wauw, die zag ik niet aankomen’’

  Concert; Ik ben in mijn hele leven pas naar 1 concert geweest, maar het was voor mij een hele coole ervaring. Ik deed mee aan een prijsvraag om kaartjes te winnen voor Bebe Rexha, en tot mijn verbazing won ik! Het concert was 24 maart, ’s avonds in het Paradiso in Amsterdam. Het was geweldig en de sfeer in de zaal was super leuk.

  Televisie; Naast dat ik veel televisie kijk, ben ik ook een keer op televisie te zien geweest. Vorig jaar begon NPO 3 een nieuwe serie, Voetbalmeisjes, aangezien ik op voetbal heb gezeten en het nog steeds leuk vind wilde ik meedoen. Ik en mijn moeder hebben gefigureerd en daarna ben ik gevraagd om terug te komen voor nog een figuratie, waar ik natuurlijk geen nee tegen zei. De mensen op de set waren heel erg aardig en hierdoor wil ik nog veel meer figureer werk gaan doen.

  Toneelstuk/Musical; Ik ben naar verschillende musicals en toneelstukken geweest zoals Billy Elliott, Soldaat van Oranje, The Lion King, Mary Poppins, The Sound Of Music en The Wizard Of Oz. Ook hebben mijn nicht en haar vader een paar jaar bij een musical vereniging gezeten, waarbij ze kleine opvoeringen deden zoals My Fair Lady en Aan de Oever van ’t IJ.

Ook heb ik zelf op een musical clubje gezeten, toen ik 12/13 jaar was in Noordwijk. Ik heb dat jaar ook zelf met een musical meegedaan, The Wizard Of Oz.

Het zien en performen is super leuk, maar ik geef toch een lichte voorkeur aan het zelf performen. De mensen om je heen zijn heel erg aardig en de reactie van het publiek is geweldig om mee te maken.

  Dansvoorstelling; Ik heb ook anderhalf á twee jaar op DC Dance gezeten, een dansschool in Katwijk. Hiermee hebben we twee keer een show gemaakt en heb ik ook twee keer geperformed. Ik herinner me dat een van de twee shows All Around The World heette, bij deze show werd er door alle delen van de wereld gedanst.

Van Nederland tot Ierland, van Brazilië tot Afrika en ga zo maar verder.

  De activiteit die het meeste indruk heeft gemaakt, en nog belangrijk voor me is zal altijd de musical zijn. Ik heb drama gekozen en niet voor niks, ik vind acteren leuk en houd van musicals. De ervaring die ik daar heb opgedaan zal me altijd bij blijven.

  III. Vakgebieden in de kunst

  1. Popmuziek

2. Toneel

3. Dans

4. Film

5. Fotografie

6. Design

7. Klassieke muziek

8. Beeldende kunsten

9. Architectuur

10. Literatuur

  Popmuziek staat op nummer 1 omdat ik er dagelijks naar luister, ik ben een grote fan van popmuziek en pop artiesten.

Literatuur staat op nummer 10 omdat ik er helemaal niks mee heb, ik ben er ook niet in geïnteresseerd en vind het meer saai dan leuk.

            IV. Kunstdisciplines

  WEL

Popmuziek

Ik ben hier al wel geïnteresseerd in en bezig mee maar ik zou heel graag meer willen weten en ontdekken, en dan zeker met een onderwerp wat ik leuk vind. Bijvoorbeeld of echt elk nummer of artiest pop is wat ik leuk vind, of juist niet.

  Fotografie

Ik vind fotografie mooi en heb laatst ook foto’s gemaakt met een mooie, grote camera, ik wil er meer van leren en ben best nieuwsgierig wat ik er allemaal uit kan halen.

  Klassieke Muziek

Niet alle klassieke muziek is natuurlijk mooi, maar ik wil graag weten en uitzoeken welke mooie en goede soorten klassieke muziek er zijn, die in ieder geval voor mij mooi zijn. Ook al is het niet mijn favoriet ik zou er wel meer over willen weten.

  NIET

Architectuur

Ik vind bouw en constructies etc. leuk om te zien, maar om er nou meer over te leren? Ik zou niet weten wat ik ermee opschiet, en vind het niet leuk genoeg.

  Literatuur

Dit is eigenlijk hetzelfde verhaal als bij architectuur, ik vind het niet leuk en interessant genoeg. Literatuur spreekt me daarentegen helemaal niet aan.

  Toneel

Ik vind toneel wel leuk, maar hoef er niet zo nodig meer over te weten te komen. Ik weet wat ik weet en wil weten, en dat is dat.

  V. Zelf actief op vakterreinen

  Ik speel zelf piano, eigenlijk keyboard. Ik heb een eigen keyboard thuis en speel er geregeld op, ik probeer er tijd voor te maken omdat ik steeds meer wil leren en het heel leuk vind om te doen, ook vind ik piano geluid heel mooi om te horen.

Ik heb ook toneel gespeeld, anderhalf of twee jaar in een toneel groepje in Noordwijk. Helaas ging de groep weg, maar ik heb wel een musical met deze mensen neergezet en gespeeld en dat was heel leuk.

Ook heb ik wel is auditie gedaan voor de musical Mary Poppins, voor een van de twee kinderen en gefigureerd in een Tv-programma.

      VI. Activiteit op social media

  Ik ben zelf wel aardig actief op social media, ik heb verschillende accounts (gehad)

Een paar jaar geleden had ik een Twitter-account, die ik intussen niet meer heb aangezien ik hem nauwelijks gebruikte. Ook had ik een Hyves account, maar sinds Hyves werd veranderd in een spelletjes-site heb ik mijn account verwijderd.

Ik heb verder Facebook, Tumblr, Whatsapp en Snapchat en op al deze social media ben ik op het moment actief.

Ik zou nooit mijn persoonlijke gegevens op m’n social media zetten, zeker niet de pagina’s die andere mensen kunnen zien. Ook al kunnen mensen dat niet, en is het privé dan zit er altijd nog een kans in dat je gegevens uitlekken.

Wat ik wel op social media zet zijn dingen die ik leuk vind, me interessant lijken en waar ik blij van word, neem als voorbeeld Tumblr. Ik heb een eigen pagina waar ik foto’s op plaats waar ik een fijn gevoel bij krijg, ook plaats ik quotes waarvan ik vind dat er een kern van waarheid inzit. Als laatste plaats ik ook veel van mijn idolen, films en interesses op dat moment.

  VII. Mijn (voorlopige) definities van kunst en cultuur

  Kunst is: Het maken van nieuwe dingen met behulp van creativiteit en fantasie, en natuurlijk ook het gebruik van je gezonde verstand. Het is eigenlijk iets moois wat door mensen is gemaakt, en waar de rest van de mensen van kan genieten

  Cultuur is:  Alle dingen die mensen doen, denken en hebben; gewoontes, normen en waarden, geloof, muziek, eetgewoontes en ga zo maar door. Iedereen leeft op zijn eigen manier, iedereen leeft in zijn eigen cultuur.

  VIII. Verwachtingen voor CKV

  Ik heb niet echt een heel helder beeld als ik aan het vak CKV denk, zeker niet als ik moet gaan inschatten wat we hiermee verder nog gaan doen.

Ik denk dat we ons veel in de kunstdisciplines gaan verdiepen, dat wij zelf de keuze krijgen om ons in één of meerdere disciplines te gaan verdiepen en hier bepaalde opdrachten bij moeten doen, zoals een prikbord bijhouden of een werkstuk schrijven.

Ik denk wel dat we een beetje van alle kunstdisciplines meekrijgen, zodat we van elke vorm van kunst wel iets weten. Bovenal hoop ik natuurlijk dat het een superleuk jaar en vak wordt!

[opnaarnepal-blog]

Lumbini & aankomst in Bardia

donderdag 5 januari

Ik word momenteel wakker onder een enorme klamboe. Jep, we zijn in de jungle!

Eergisteren zijn we op de exacte plek geweest waar de Boeddha geboren is; de Maya Devi tempel in Lumbini. Beetje TMI misschien, maar ik heb met mezelf afgesproken alles zo eerlijk mogelijk op te schrijven dus ik vertel het toch; ik was de dag ervoor voor het eerst in een jaar zowat weer omgesteld geworden. Bovendien vind ik het trouwens onzin dat er een taboe heerst op ongesteld zijn, menselijker kun je het bijna niet krijgen.

Maargoed, ik voelde me dus een neergeknuppelde zeehond, dus misschien komt het ook daardoor, maar de plek voelde helemaal niet zo vredig en betekenisvol aan als ik verwacht had.

Indiase toeristen bleven maar kakelen en zowel zij als de Nepalezen hadden er meer interesse in om met ons op de foto te gaan omdat dat waarschijnlijk cool zou staan op hun insta dan dat ze ontzag hadden voor de heilige plek.

Er lag overal troep en vuilnis. Geen zeeën aan bloemen en ander moois zoals mijn geest onbewust blijkbaar tot mijn verwachting had gemaakt.

Er waren ook meer bedelaars dan we tot nu toe in Nepal zijn tegengekomen. Een meisje heeft vijf minuten achter me aan gelopen met een bakje, totdat ik begreep dat ze niet om geld vroeg, maar wilde dat ik wat water uit mijn fles in het bakje zou doen. Ik was zo verbouwereerd dat ik niet bedacht dat ik haar gewoon de hele fles kon geven. De gulzigheid waarmee ze het water naar binnen goot verraadde een enorme dorst, wat een steek in ons hart was. Daarna rende ze weg.

Waarom doen de boeddhistische monniken niets voor deze mensen? Is het omdat ze als hindoe geboren zijn? Ik begrijp het niet.

Ik denk dat ik, voordat ik naar Nepal kwam, niet besefte dat niet alle boeddhisten zo wijs zijn als die waar ik boeken van heb gelezen (die wonen overigens vaak ondertussen in het westen). Ik dacht dat ik hier een puur boeddhisme zou vinden, omdat het ‘onbesmeurd’ zou zijn door westerse invloeden, maar daar vergiste ik me in. Tenminste, de beoefening van het boeddhisme is niet wat ik ervan verwacht had.

Terecht zeg ik altijd dat het boeddisme in de kern geen religie maar een filosofie is, maar juist omdat het hier al zolang bestaat, zijn er in de loop van de jaren veel religieuze kenmerken en bijgelovige praktijken aan vast komen te zitten. Ik vergat dat de monniken ook maar mensen zijn.

Natuurlijk kon ik dit rationeel gezien wel bedenken, maar iets weten en iets beseffen zijn twee verschillende dingen.

Mijn verlangen naar 'het oosten’ is misschien niets anders geweest dan een naïef escapisme. Een onvervulbare begeerte naar een mentaal en fysiek utopia, weg van de moeilijkheden van het menselijk bestaan en het leven als een westerse millennial.

Ik las laatst een stukje van iemand die zei dat de enige manier waarop heel rijk worden de potentie heeft om je gelukkig te maken, is dat het je doet beseffen dat rijkdom je helemaal niet gelukkig maakt. Dan ga je immers op zoek naar wat er echt toe doet, in plaats van dat je blijft hangen in een onbevredigde hebzucht.

Misschien is je geboorteplaats (wanneer deze relatief gezien veilig is en je in al je basisbehoeften bent voorzien) verlaten om op een zogenaamd betere plek te gaan wonen iets vergelijkbaars. Verhuizen, of voor langere tijd gaan reizen, doet je beseffen dat het helemaal niet je locatie was die jou in de weg zat, maar je eigen mind.

Ik zit mezelf, zoals bijna iedereen, best vaak in de weg. Het is fijn als ik me bewust word van de mentale obstakels die ik zelf opwerp, want dan kan ik ze één voor één weghalen en uiteindelijk voorkomen. Zo kan ik ervoor zorgen dat ik mijn mind steeds meer vóór me ga laten werken in plaats van tegen. Dat ik niet meer naar het oosten ga verlangen en mentaal voorbij ren aan al het heerlijke wat het westen te bieden heeft bijvoorbeeld. Dus kom maar door met die desillusies!

Terug naar mijn reis. Na de Maya Devi tempel zat ik er even doorheen, dus tot het eten ben ik op bed blijven liggen. Na het diner gingen we vroeg naar bed, omdat we de volgende ochtend al om 6 uur de bus moesten hebben.

Gisteren hebben we dus de hele dag in een local bus gezeten, wat echt hilarisch was.

Toen we zeiden dat we moesten plassen, stopten ze bij een soort ravijn. We moesten dus een paar meter naar beneden klimmen en ergens achter een rots gaan plassen, echt levensgevaarlijk en ook erg awkward. Gevaar en awkwardness, de perfecte ingrediënten voor de slappe lach.

Ook werden er gewoon geiten bijgepropt in de bus, dus moesten we onze koekjes goed verdedigen. Ik zag een gigantische krokodil in de rivier! En er was een vrouw die zo'n 50 hele close-up foto’s van m'n gezicht heeft gemaakt terwijl ik chips aan het eten was, en de meest oncharmante gierend van de lach aan mij liet zien. Heel fijn.

Aangekomen in Bardia National Park stapten we in een jeep naar een 'resort’, waar we echt heel lekker hebben gegeten en om half 9 al zijn gaan slapen. Ik begin enigszins te wennen aan de hardheid van de bedden hier.

Ook kreeg ik een e-mail dat ik ben toegelaten voor vipassana. Dat betekent dat ik van 20 tot 31 januari in een klooster woon, waar ik elke dag om 4 uur ga opstaan, slechts 2 maaltijden per dag krijg, 12 uur per dag ga mediteren, geen enkele vorm van contact mag maken met de medebeoefenaars en voor die periode al mijn bezittingen moet afgeven. Wordt vast lachen.

Vandaag gaan de in de middag een kleine safari maken. Ik bid echt dat we geen slangen gaan tegenkomen…