#ik kan wel janken ik wordt hier gewoon depressief van

[somerandomdutchfangirl]

Please god no

[l4szlo-blog]

Mentale Kermis

Het is alweer enige tijd geleden sinds ik laatst hier een update heb geplaatst. Eigenlijk schrijf ik meestal via notities of in mijn dagboek, maar waarom niet een postje op mijn blog. Momenteel werk ik voor Mr. Goodiebag; een pr-/ marketing bureau dat zich voornamelijk richt op het organiseren van blogger-evenementen. Mijn functie bestaat uit het samenstellen van goodiebags voor externe partijen. Momenteel werk ik voor een Belgische bioscoop en stel ik ladiesnight goodiebags samen. Ik doe het nu ongeveer een jaar en vind het best wel leuk. 

Een paar maanden terug ging het niet zo goed met mij. Ik werd heel depressief en had erg last van angst en paniek klachten. Het begon een beetje te escaleren tijdens een verjaardagsdiner van mijn oma in Rockanje. Ik voelde de bui na ontwaken al hangen, maar tijdens het eten barste ik in huilen uit. Ik voelde mij zo intens gespannen en angstig en kon het niet meer verbergen. Best wel een shock voor mijn familie en voor mij natuurlijk ook. Het voelde een beetje als een slechte scène uit een dramafilm. Eigenlijk was het best lekker om weer eens een potje te janken, iets wat ik totaal niet bij mezelf vind passen. Kort erna zou ik eigenlijk op vakantie gaan naar Italië, maar heb dat door omstandigheden dus maar even afgeblazen. De week erop wilde ik alsnog gaan, maar stond hyperventilerend bij de gate; slecht idee. Vanaf toen heb ik besloten naar mezelf te luisteren en niet meer over mij grenzen heen te gaan. 

In Mei ben ik met antidepressiva gestopt. Ongeveer een jaar heb ik escitalopram geslikt tegen angstaanvallen en een lichte depressie. Eigenlijk wilde ik helemaal geen medicatie slikken, maar het voelde destijds alsof het niet anders kon. Het nam al mijn energie in beslag en ik durfde steeds minder te ondernemen. Destijds zat ik in een relatie waar ik vrij onzeker over was geworden. We woonde samen en waren beide vrij onzeker over ons eigen leven. We wisten niet zo goed wat we met onszelf aanmoesten, laat staan wat we met elkaar aanmoesten. Van de situatie werd ik erg besluiteloos wat dus uiteindelijk resulteerde in een soort rare breakdown. 

Toen ik eenmaal aan de medicatie was begonnen ging het in het begin veel slechter. Ik vloog echt tegen alle muren op en liep een beetje verdwaast met mij ziel onder mijn arm over straat. Ik was me er niet van bewust dat de medicatie de situatie eerst nog 10 keer erger kon maken dan het al was. Ik weet niet heel veel meer van die tijd, ik denk dat het al met al na 3 maanden een beetje zijn werk ging doen. Ik voelde me wel prima, niet super, maar goed genoeg om dingen te ondernemen. Mijn relatie ging steeds slechter en is uiteindelijk gestrand. Jammer, want we paste in principe best goed bij elkaar. Het was een typische vorm van verkeerde timing. Achteraf gezien waren er heel wat obstakels die ik eerst moest overwinnen, maar de relatie was daarvoor wel een eye-opener. Ik dacht dat ik niet jaloers kon worden, maar het tegendeel is bewezen. Vond mezelf op een gegeven moment heel vervelend. 

Enfin relatie uit, weer thuiswonend en een kleine hartenbreuk, maar al met al ging het wel. Ik besloot de medicatie uiteindelijk weer af te bouwen, omdat ik niet meer afhankelijk wilde zijn van een medicijn. Ik leerde een jongen kennen via Tindr en wilde kijken of ik nog een beetje in de markt lag. Het was een gezellige Duitse jongen met ambitie, even oud als ik en een leuk huisje in Zuid. We zagen elkaar wekelijks, maar ik merkte al snel dat ik nog niet over mijn ex heen was. Na een maandje of 3 besloot ik het gewoon eerlijk te zeggen: sorry maar dit wordt hem niet denk ik. Ook merkte ik dat het stoppen met de medicatie toch wel een impact op mij heeft gemaakt. Er was niet echt meer echt een vangnetje en voelde soms echt mega kut. Ik begon steeds vaker en heftiger paniekaanvallen te ontwikkelen en durfde op een gegeven moment niet meer met mensen te zijn of op openbare plekken te zijn. Ik besloot zowel naar een psycholoog als een haptonoom te gaan; alle zijlen bij. De psycholoog leerde me dat ik last had van chronische stress. Hij meldde dat mijn sympatische zenuwstelsel continu actief is, waardoor ik verhoogde stress en angstklachten ervaar. Zijn duidelijke uitleg van de werking van het autonome zenuwstelsel zette mij op een geheel andere manier aan het denken. Ik begon mijn vage lichamelijke en geestelijke klachten meer te zien als een oorzaak van een gebrek van ontspanning. Ineens zag ik in hoe hectisch en gestresst mijn leven eigenlijk in elkaar zat. Plots zag ik dat ik continu bezig was met het leven in het verleden en in de toekomst en dat het nooit goed genoeg was. Ik was onwijs perfectionistisch, ging om een minder gezonde manier met stress om en er was weinig ruimte voor ontspanning. 

Ik heb mijn patroon aangepakt een de focus verlegd. Uitgaan en drinken maakte plaats voor rust en ontspanning. Meditatie, wandelen en op tijd naar bed gaan begon ik meer en meer in te lassen in mijn dagelijkse routine. Zo heb ik Headspace ontdekt, geweldige app. Als het lukt mediteer ik 2 keer per dag, ‘s ochtends en ‘s avonds voor het slapen gaan. Het is niet echt een instant relief, maar ik merk dat het een soort ritueel van me wordt. Ik ben mij veel bewuster van mijn gedachten en welke invloed dit heeft op mijn gevoel. 

Waar ik nu nog voornamelijk mee zit is een soort continue gejaagdheid door mijn lijf als ik op mijn werk zit. Het is iets wat ik nog steeds negatief interpreteer. Ik merk dat ik me daar heel erg op kan focussen en druk om kan maken. Meestal helpt het wel om het even van me af te schrijven en het zodoende een plekje te geven. Het uitspreken naar iemand werkt meestal ook wel goed. 

Het is een mentale kermis, maar ik leer er ook ontzettend veel van. Het is soms belangrijk om aandacht te besteden aan jezelf en om alles even op een rijtje te zetten. Eigenlijk is het achterstallig onderhoud :)