#ik ging vandaag op reis in eigen stad | Explore Tumblr posts and blogs

offtoljubljana · 5 years ago

Text

32. Een maand!

8/03/2020

Wow, ik ben nu een maand in Slovenië. Vier hele weken. Dat is al 1/5 van mijn reis voorbij. Alles gaat sneller als je er niet echt bij stilstaat.

Het is 8 maart, aka International Women’s Day, en als je zo iemand bent die begint te zeiken “hurr durr durr waar is internationale mannen dag??” dan, nou, ergens in oktober of november, maar als je echt erom had gegeven, had je dat al geweten 🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️.

De muziek van vandaag is weer een playlist van iemand anders, maar deze keer niet van een vreemde op Spotify, maar van Panic! At The Disco. Ja, artiesten kunnen hun eigen playlists delen, dus ik luister nu naar Panic! At The Disco’s Raise Hell and Turn It Up playlist. Geen music recs, want dit is de eerste keer dat ik deze playlist luister en ik ken niet alle nummers. Ik ken alleen maar de queer anthems die Brendon op de lijst heeft gezet. Ach, ééns een keer iets nieuws proberen!

Het ziet er nu naar uit dat deze blogspost niet meer dagelijks zijn, maar om de dag. Hoi.

Ik heb gewoon niet meer veel te vertellen. Ik ga jullie ook niet vervelen met constant “heb boodschappen gedaan vandaag!”. Ik heb wel weer eens Starkid Homecoming gekeken, cause y’know.

Ach ja, hier ga ik dan.

Gisteren was ik van plan om niets te doen. Gewoon gamen en literatuur lezen. Ik heb dus wel eindelijk Lego Harry Potter Year 1 - 4 helemaal 100% uitgespeeld en bij Year 5 - 7 zit ik rond 85%, dus heuj.

Maar het weer was weer eens mooi en niemand was thuis. En dan bedoel ik niet: “oh ik verveelde me helemaal alleen!” maar “man, als ik wat wil doen, dan moet het nu. De anderen hebben het goede idee!”. De rest was namelijk van huis.

Dus ik besloot om maar wat te gaan eten in de stad en natuurlijk het moment dat ik een voet buiten de deur zet, verdwijnt de zon. Het was niet koud ofzo, maar donkere wolken begonnen de zon te blokkeren. Typical.

Mijn burger cravings waren terug van weggeweest, dus ik ben naar AJDA gegaan voor een burger. Deze link brengt je naar het restaurant, maar ik had de burger bij een kraampje van AJDA in de stad gehaald. Geen Boni, want dat werkt niet overal in het weekend, maar whatever.

Ik liep door de stad tijdens het eten. Uiteindelijk ben ik maar weer gaan zitten op dat mega bekende plein waarvan ik de naam nog steeds niet ken. Een Italiaanse man vroeg of ik uit China kwam.

“No.”

“Taiwan?”

“No.”

“Korea?”

“No.”

“Thailand?”

Toen besloot ik hem maar uit zijn lijden te verlossen en ik zei: “No. The Netherlands.”

Arme man wist niet wat hem overkwam. Hij vertelde dus dat hij uit Italië kwam, maar dat iedereen in Italië gestrest is wegens het virus. Ja, dat merkte ik. Barbara weigert het nieuws te kijken, want ze wordt er alleen maar gestrest van. She also had some tea 👀.

Ik las ook dat zowel Bernardinuscollege als Radboud getroffen zijn door de ziekte. Op Bernardinus worden twee kinderen thuisgehouden, want hun ouders zijn besmet. Op Radboud is een student besmet, dus die is ook thuis.

In Slovenië zijn er inmiddels 12 besmet en volgens Barbara zitten ze allemaal in Ljubljana, maar zover ik weet zijn mensen hier niet gestrest. Ik heb geen toegang tot Sloveens nieuws (of, ik heb het wel, maar ik kan het niet lezen 🤷🏻‍♀️), dus ik houd het bij m.b.v. de mondiale Coronakaart van de NOS.

Oké. Genoeg Corona praat. Jullie worden waarschijnlijk doodgegooid met Corona praat in het nieuws.

Dus ja, ik zat in de stad een hamburger gegeten en toen ben ik naar een mega toeristische winkel gegaan om magneten te kopen voor mijn kaarten. Plus, ik verzamel magneten. In Nijmegen hing mijn hele verwarming vol met die dingen. Ik kocht een magneet met een foto vanuit het universiteitsplein waarin je het Kasteel van Ljubljana kon zien en een kleine magneet met de tekst “From SLOVEnia to Netherland”. Yup, “Netherland”, niet “The Netherlands”. Eh.

Daarna ben ik gewoon rond gaan lopen. Om eerlijk te zijn wilde ik iets doen, maar ik wist niet wat. Dus ik ging aan het water zitten om plannen te maken.

Ik dacht er even aan om gewoon op een terras te gaan zitten aan het water, want ik vind het echt niet erg om alleen te zijn, maar waarom zou ik €2+ uitgeven aan een kop thee als ik thuis ook gewoon een hele thermoskan met thee kan maken?

Dus toen nam ik de bus naar huis en natuurlijk het moment dat ik aankom bij mijn station, begint de zon weer te schijnen.

Ach. Oké. Weer snel boodschappen gedaan en genoten van de bergen. Het is zo raar om gewoon zulke mooie bergen te zien op weg naar de supermarkt. Voor de Slovenen is het niets speciaals en waarschijnlijk zal ik er ook wel aan wennen, maar nu nog niet.

Ik denk het grote andere nieuws is dat ik in de avond 2 uur aan de telefoon heb gezeten met ma en pa. Ze moesten aanzien hoe ik ging koken. Heh. Ik heb dus dat recept van Lulu geprobeerd en het was goed. Hoera, zelf koken (met pap en mam die me stap voor stap alles uitleggen)!

Vandaag heb ik serieus alleen maar literatuur gelezen. Aangezien ik gisteren niets heb gedaan, moest ik vandaag maar meer doen. C’est la vie. Alhoewel, oma en mam belden nog even, dus oma kon ook genieten van mijn mooie kamer.

Oma moet deze sociologische teksten eigenlijk lezen. Ik weet zeker dat ze zich er meteen tegen zou verzetten. In Nijmegen had ze namelijk ook een hele discussie met mijn leraar Addy, want ze vond alles over semiotics onzin. Ik moet constant doorgeven aan Addy wat oma ervan vond en toen moest ik doorgeven aan oma wat Addy ervan vond. Uiteindelijk dreigde oma om Addy te bellen en toen heeft Addy gezegd: “Zeg tegen je oma dat ik dit doceer om slim te klinken!” en dat was het einde.

Ik heb wel de salade à la Lulu gemaakt. Lu’s recepten blijven stand houden.

***

Inmiddels is het 21:10. Het vorige deel was rond 14:00 ofzo geschreven. De playlist van Panic! At The Disco is allang voorbij en sommige nummers waren goed, andere waren dece, maar sommigen heb ik ook overgeslagen. Inmiddels ben ik naar de livestream van AmazingPhil aan het kijken. Ik heb het eerste deel gemist, want ik was het vergeten, want ik was een documentaire over Hedwig and the Angry Inch aan het kijken. As you do.

Ik kwam midden in de livestream op het moment dat hij een video van zijn vis afspeelde, terwijl er een soort van Carnaval muziek afspeelde. Okay then.

De Hedwig documentaire was wel echt goed. Ik ben weer in een Hedwig mood, want ik heb die ene video die ik een tijd geleden gelinkt hebt, gekeken en welp I cried. Die documentaire staat in mijn Watch Later op YouTube sinds... 2017? Verder heb ik literatuur gelezen (yay!) en ik heb weer eens mijn waterverf gebruikt en ik heb een personage van het boek Radio Silence geschilderd. Ik had misschien meer glitter moeten gebruiken.

En ja. Dat was het. Ik had deze post niet meteen gepubliceerd, want misschien zou er nog iets interessant gebeuren op de dag, maar meh.

Have a cat.

#march #32 #blog post

1 note · View note

hit-theroad · 7 years ago

Text

Vietnam

Van Singapore vloog ik dus naar mijn laatste bestemming Vietnam! Een land dat al heel lang op mijn lijstje stond en waar ik onwijs veel zin in had. Niet alleen omdat ik er zoveel goede verhalen over had gehoord maar ook omdat ik het land met een van mijn beste vriendinnetjes mocht ontdekken! Annelot was in aantocht, jeej! Ik vloog op Hanoi, de grootste plaats in het noorden van Vietnam. Ik kwam weer aan in de complete chaos en tegenwoordig kan ik daar echt van genieten. Al die gekke drukke mensen om mij heen, het oversteken met duizend scooters zie ik als een soort spelletje, zwerfhonden, zelfs ratten en kakkerlakken doen mij niets meer (zolang ze niet over mij heen lopen natuurlijk;))

Eerste wat gelijk weer opvalt is de intense hitte in Hanoi. Lekker zweten, geloof het of niet ook daar wen je op de een of andere manier aan haha. De eerste dagen een beetje door Hanoi rondgelopen en vooral lopen zenuwen en niet kunnen wachten tot Lot er was haha. En toen mocht ik haar gaan ophalen van het vliegveld! Met een kartonnetje van een pizzadoos met haar naam er op stond ik gewapend aan de uitgang. Toen ik haar zag barste ik in tranen uit, wat een geweldig moment was dat. Zo blij om haar te zien en weer even van iemand van thuis te knuffelen! Het voelde ook gelijk alsof het gisteren was dat ik haar voor het laatste had gezien, heel gek haha.

Na lekker bijkletsen over de veranderingen thuis gingen we de stad samen wat meer verkennen. Heel leuk om te zien hoe An nelot ook overal van genoot! Alles was natuurlijk nieuw voor haar en dat was voor mij ook leuk want dan zag ik ook waar ik mij in het begin inderdaad ook heel erg over verbaasde! Na twee avondjes in Hanoi gingen we verder het noorden in.

Noord-Vietnam

Onze eerste stop in het noorden was Halong Bay. Met een bootcruise gingen we deze baai met honderden kleine eilandjes verkennen. Lekker een beetje varen en veel gelachen om onze reisleidster die Engels sprak met een zwaar Vietnamees accent haha. Nog gekajakt ook en toen heeft Annelot haar eerste wilde aapje gezien haha, super blij! ’s Avonds sliepen we op een onbewoond eiland en hadden we met de groep een klein feestje met beerpong en een kampvuurtje. ’S Nachts was het echt zwaar aan het onweren, lekker tropisch stormpje. Gelukkig was het de volgende dag weer opgeklaard en gingen we terug naar Hanoi. Daar stapte we gelijk op de nachtbus naar Ha Giang. Man die nachtbussen, die ga ik echt missen als kiespijn. Ik had gehoord dat de nachtbussen in Vietnam heel erg fijn waren in vergelijking met andere landen, dus had er wel een goed gevoel bij. Dat hield op toen we door de buschauffeur op de achterbank werden gepropt. Tussen de chinezen in die in je nek lagen te hijgen. Ik denk dat ik oprecht nog nooit zo chagrijnig ben geweest haha. Want de rest van de bus had dus wel een eigen bedje maar omdat de buschauffeur zijn vrienden voorrang wilde geven lagen wij te creperen in de kofferbak hahaha. Ergens rond vier uur ’s nachts kwamen we aan en was de hel voorbij haha. De volgende dag zijn we, lekker Hollands, een stukje gaan fietsen richting een waterval. Verder hebben we een plan gemaakt om de Ha Giang loop te gaan doen. Dit is een rit door het noorden van Vietnam op de motor. Ik besloot zelf te gaan rijden en Annelot ging achterop bij een easyrider (een local die voor jou rijdt). Die avond kreeg ik nog even motorrijles want motorrijden had ik nog geen ervaring mee. Het was een semiautomatische motor dus dat was alleen maar schakelen met je voeten, super makkelijk!

De volgende dag vertrokken we met nog twee meiden uit Quebec (Frans Canada) want zij hadden precies hetzelfde plan als ons. Een van hun reed ook zelf en die andere had ook een easyrider. Dus daar gingen we met zijn zessen richting het noorden. Het motorrijden vond ik echt heel erg leuk, lekker scheuren en je ligt veel stabieler op de weg dan met een scooter! Onderweg zie je zoveel mooie dingen, het is echt een onwijs mooie route. Ook zijn de mensen in het noorden nog helemaal niet gewend aan toerisme, dus iedereen zwaait langs de weg als je voorbij komt rijden. Ook stopten we met de easyriders echt op de lokale plekken. Zo aten we elke maaltijd rijst bij een familie thuis en brachten ze ons naar een dorpje waar ze door middel van weef technieken kleding maakten. Erg leuk! Heel hilarisch wel want de easyriders spraken echt geen woord Engels dus wij zaten elke keer met Google Translate met elkaar te communiceren, ideale uitvinding! ’s Avonds echt heel erg moe zijn van een intensieve dag op de motor en mij een beetje ziek voelen. Maar wel echt heel blij zijn dat we dit zijn gaan doen want wat is het mooi!

De volgende dag reden we richting de grens met China. Dit stuk was zacht uitgedrukt een uitdagend stuk op de motor. Er werd flink aan deze weg gewerkt dus vaak moest je over kapotte wegen, net aangelegde wegen die nog bedekt waren met smeulend asfalt en heel veel grind stukken rijden. Nu is het zo dat je voornamelijk door de bergen rijdt en langs de smalle weggetjes staat geen vangrails. Een slippertje en het kan heel gevaarlijk worden, voorzichtig rijden dus. Eenmaal aangekomen bij de grens zijn we natuurlijk even in China gaan staan. Kunnen we die ook weer van de lijst afstrepen;) Verder weer heel veel mooie natuur gezien met intens blauwe meren en prachtige bergpassen. Ook de mensen zien er hier zo mooi uit, met hun traditionele kleding en vaak ook mega hard aan het werk op de plantages. Ongekend wat voor bergen die mensen beklimmen, zouden ze een Olympische medaille voor moeten krijgen. Ook kindjes lopen al op hele jonge leeftijd alleen langs de weg hun ouders te helpen. Bizar om te zien hoe anders hun opvoeding is vergeleken met de onze, kinderen hier kunnen echt tegen een stootje en zijn al heel jong zelfstandig. Mijn keelpjin is inmiddels heel erg geworden en lig met hoge koorts op bedje. Denk d at het voornamelijk komt door de smoq en de stof die elke keer in mijn keel komt als ik aan het rijden ben. Achja je moet er iets voor over hebben.

Weer een mooie dag in de Ha Giang loop en na een goede nachtrust gaat het gelukkig iets beter. Helaas voelt Lot zich vandaag wel een beetje ziekjes, maar dat komt vooral omdat haar maag moet wennen aan de vele rijst haha. Zoals je op de foto’s wel kan zien was ook dit stuk weer prachtig. Het Canadese meisje dat zelf reed is vandaag gevallen met de motor. Dat was echt wel even schrikken want ik reed achter haar en zag het dus gebeuren. Ze slipte weg in de bocht, maar gelukkig viel de schade mee en had ze een goed plekje uitgekozen zonder ravijn. Wel weer een reminder over hoe voorzichtig je moet zijn op de motor. Sowieso is het bizar hoeveel mensen er ongelukken krijgen, in elk hostel loopt er wel iemand die helemaal onder de wonden zit van een ongeluk. Dat wilde ik toch echt even voorkomen in de laatste weken van mijn reis;) ’s Avonds sliepen we tussen de rijstvelden bij een homestay met een prachtig uitzicht. Family dinner met het hele hostel was erg gezellig. Ook het ‘happy water’ kwam op tafel, een zelf gebrouwen maïs wijn. Nouja wijn, je moet het shotten en het smaakt nog erger dan tequila. Maar het is erg onbeleefd als iemand je uitnodigt om een shot te doen om deze dan te weigeren, dusja we moesten wel he;)

De laatste dag van de Ha Giang loop probeerden we vooral zo snel mogelijk in Ha Giang te komen. Moe maar voldaan kwamen we terug bij ons hostel aan en zijn we ’s avonds nog even gaan uiteten met de gastvrouw, super lief mens! Daarna stond er weer een heerlijke nachtbus op ons te wachten. Deze chauffeur probeerde ons ook weer op de achterbank te leggen maar dat pikte ik deze keer echt niet haha, toen hij mijn gezicht zag wist hij niet hoe snel hij ons in een gewoon bedje moest leggen haha. Om 6 uur ’s ochtends kwamen we aan in Hanoi en hebben we een beetje rondgedwaald tot we ’s avonds met het vliegtuig naar Hoi An vlogen.

Hoi An

Voor de eerste nacht in Hoi An hadden we even een hotel geboekt om bij te komen van onze drukke planning in het noorden. Dat was nodig ook. We hebben als doornroosjes liggen pitten in die kamer haha. Zo heerlijk. Die middag verplaatst naar een hostel en toen zijn we lekker naar het strand gefietst en hebben we daar cocktails lopen drinken. Even echt een vakantiegevoel! Heerlijk om dit samen met Lot te doen, echt zo fijn om even een échte vriendin om mij heen te hebben ipv de vrienden die je maakt voor (meestal) een paar dagen.

De volgende dag zijn we even naar het stadje gegaan. Hoi An is echt een gezellig plaatsje met een heel oud centrum. Overal hangen van die lichtgevende lampionnetjes op, ziet er heel gezellig uit. Lekker hapje gegeten daar en wat rond gestruind over de marktjes.

Wat ik nu ook merk is dat familie en vrienden thuis echt aan het aftellen zijn naar het moment dat ik naar huis kom. Geeft een heel gek gevoel, weet niet of ik er al helemaal klaar voor ben;)

Dag erna gaan we naar een kledingmaker. Dit is waar Hoi An vooral bekend om staat. Je kan hier allerlei kleding laten maken voor een veel goedkopere prijs dan in Nederland natuurlijk. Maar er is zoveeeeeeel keus, woow. In elke straat zitten wel 15 kledingmakers. Annelot besluit een jurk te laten maken en ik denk er nog even over na ;) ’s Avonds gaan we lekker op stap en liggen we in een deuk om de Aziatische DJ’s die doen alsof ze Justin Bieber zijn. Wakker worden met een lichte kater en Annelot haar jurk opgaan halen, hij is prachtig! Vroeg naar bed vandaag want morgen vliegen we vroeg naar Phu Cuoq, een eilandje in het zuiden waar we het vakantiegevoel nog even gaan verlengen.

Phu Cuoq

In Phu Cuoq zaten we in een redelijk nieuw hostel met een aantal Aziaten op de kamer. Nou die staan dus heel erg vroeg op elke dag. Hahaha Lot en ik hebben ons doodgeërgerd. Toen wij eindelijk eens lekker uit konden slapen gingen zij om 6 uur ’s ochtends het licht leuk aan doen in onze kamer. Nu ben ik geen ochtendmens en dat hebben ze dan ook geweten. De volgende dag had Annelot het er mee gehad en hoorde je vanachter haar gordijntje heel hard SSSSSSSST hahaha ik kwam niet meer mij. We hebben op Phu Cuoq een dag een snorkeltour gedaan, Lot had nog nooit gesnorkeld dus dat was hartstikke leuk! Lekker visjes kijken. Toen we de keus kregen om op het strand te gaan liggen of om nog een keer te gaan snorkelen op een andere plek kozen we voor het laatste. De rest van de groep koos voor het strand. Na een tijdje zwommen we terug naar de boot en toen we eenmaal aan boord waren begon het ineens vollebak te stormen. Alle Vietnamezen in totale paniek! Alle mensen die voor het strand hadden gekozen zaten daar vast. Want het mini bootje dat ze transporteerde van het strand naar de boot was de klein om in deze storm te varen. Daarnaast was er ook nog een andere boot met toeristen die zijn anker was kwijt geraakt en blijkbaar een hele slechte motor had, haha ‘only in Asia’! Dus wij moesten met onze boot in de buurt van die andere boot blijven voor het geval hun motor uit zou vallen. Veel geschreeuw heen en weer en Lot en ik zaten het schouwspel te bewonderen haha. Zulke dingen zijn zoveel leuker om met zijn tweeën mee te maken. Het reizen zelf is vaak saai alleen vooral als het een heftige reis is, nu vind ik alleen reizen af en toe echt lekker, dat zijn meestal de momenten dat je even tot jezelf komt maar als er drama is tijdens de reis is het zoveel leuker om dat met zijn tweeën mee te maken, kan je er nog om lachen haha. Anyway, we hebben de storm overleefd en uiteindelijk teruggevaren naar het vaste land. Eenmaal daar hebben we hond aan het spit zien hangen, zijn helemaal gek hier!

Verder zijn we nog een nachtmarkt gaan bezoeken en hebben we een dagje een scooter gehuurd en zijn we het eiland gaan verkennen. Uitgekomen op een super mooi strand met spierwit zand en turquoise zee. Daarnaast deden we elke avond wat cocktailtjes bij ons hostels en speelden we wat spelletjes. De obers mochten ons wel dus we kregen de ene gratis cocktail na de andere, oh ooooh haha. Een avond wilden we graag beerpongen, dat kon in eerste instantie niet want daar hadden ze de spullen niet voor zeiden ze. Een Aziatische jongen die goed Engels sprak en voor het hostel werkte, pikte dit op en ging er voor zorgen dat we toch konden beerpongen. Hij daagde ons uit voor een potje tegen hem en zijn maat. Dat was me wat, ineens kwam er een heel leger met Aziaten om ons heen staan en kwamen alle telefoons tevoorschijn. Heb nog nooit onder zo’n grote druk beerpong gespeelt denk ik haha, ik denk dat we op elke Instagram livestream in Vietnam te zien waren want dit was niet normaal ahah. Na ons potje ging het hele hostel beerpongen, super gezellig!

Ho Chi Minh

Van Phu Cuoq vlogen we naar onze laatste bestemming samen! Ho Chi Minh City, de hoofdstad van Vietnam. Deze heette voorheen Saigon. De eerste dag in Ho Chi Minh hebben we onze gebroken telefoonschermen laten repareren voor 20 euro (hilarisch goedkoop natuurlijk) en zijn we alvast op souvenir jacht gegaan voor Annelot. Zo leuk, ik kan nu ook eindelijk eens kijken naar souvenirs want ik hoef ze nu niet lang meer mee te zeulen. De dag erna zijn we naar het War Museum geweest, echt enorm indrukwekkend. Ik wist eerlijk gezegd niet veel van de Vietnamoorlog af maar na dit museum kan ik nog steeds amper geloven dat deze oorlog heeft plaats gevonden, en zeker omdat het eigenlijk nergens overging. Ook de foto’s die er op hingen van de mensen die aan de gevolgen van Agent Orange verwondingen of handicaps hadden opgelopen. Verschrikkelijk! Maar heel goed om eens te realiseren hoe bizar deze oorlog is geweest. In dit museum wordt ook niets achter de hand gehouden, dus foto’s van dode mensen, uit elkaar getrokken lichamen en marteltechnieken zijn hier gewoon te zien, niet voor mensen met een zwakke maag dus.

Na het museum even bijkomen van de nieuwe indrukken en hebben we nog meer geshopt.

Toen was onze laatste dag samen alweer aangebroken. Beetje een droevige dag natuurlijk, Annelot haar vakantie zat er op en ik moest weeeeeer afscheid nemen! Gelukkig wist ik dit keer dat het maar voor een korte periode zou zijnJ Alsnog eventjes een traantje wegpinken op het vliegveld natuurlijk:P Wat een mooie herinneringen hebben we samen geamaakt en wat een geweldige tijd hebben we gehad. Onwijs blij dat Lot mij is komen opzoeken, zeker een hoogtepunt van mijn reis!

12 dagen over om er nog even alles uit te halen voordat de dag kwam dat ik ook het vliegtuig richting huis zou pakken. Ik besloot nog een dagje in Ho Chi Minh te blijven om de tunnels die in de oorlog werden gebruikt te bekijken. Daarna zou ik voor een paar nachtjes naar een plaatsje genaamd Dalat gaan en mijn laatste dagen in Hoi An doorbrengen. Ik was hier wel al geweest maar dat vond ik juist wel even fijn.

De tunnels die 2 uurtjes rijden van Ho Chi Minh vandaan te bewonderen waren, vond ik erg indrukwekkend. We kregen met een groep een rondleiding en als je daar rondloopt krijg je ook echt een gevoel bij hoe die oorlog geweest moest zijn. Midden in de jungle met BOOOBYTRAPS? Achter elk bosje. Ironisch genoeg bevindt zich ook een schietbaan op dit terrein, heel raar want je hoort dus ook heel de tijd kogels door de lucht vliegen. De Vietnamezen zijn zo onwijs slim geweest tijdens deze oorlog. Ze hadden bijvoorbeeld schoenen gemaakt met omgekeerde voetafdrukken, zodat de Amerikanen altijd dachten dat ze de andere kant op waren gelopen als ze de voetstappen zagen. Verder bouwden ze de tunnels in zigzagvorm zodat wanneer ze gebombardeerd werden ze niet helemaal instorten en zo hadden ze nog allerlei trucjes. Toen was het moment daar dat we zelf door de tunnels mochten lopen. Nouja lopen, ik met mijn 1.82 mocht daar natuurlijk kruipend door en man dat was zelfs bijna onmogelijk. Ongelofelijk dat mensen jarenlang in deze tunnels geleefd hebben, ik heb nog nooit last van claustrofobie gehad maar nu wilde ik toch heel graag zo snel mogelijk uit die tunnels kruipen haha. Na het tunnelavontuur had ik de volgende dag een 7 uur durende bus richting Dalat.

Dalat

Ik kwam ’s avonds aan in Dalat en mocht gelijk aanschuiven voor een family dinner. Zelden in zo’n gastvrij hostel verbleven (Cozy Nook), wat een lieve mensen daar niet normaal. Gelijk een leuk groepje mensen leren kennen tijdens het eten en die zelfde avond doken we nog de kroeg in met zijn allen. Ze hebben hier een bar genaamd Mazebar. Ze hebben ook een echt doolhof gemaakt in deze kroeg. Heel grappig om doorheen te lopen. De volgende dag hadden we allemaal zware katers haha. Besloten naar het ‘Crazy House’ te gaan, een hotel met mega gekke kamers en architectuur. Een beetje dezelfde stijl als die van Gaudi, die heel veel gebouwen in Barcelona heeft ontworpen, maar dan nog een beetje gekker. Leuk om te zien, daarna waren we uitgeput en kwam ik met het idee om een filmpje te gaan kijken in de bios. En een half uurtje later zaten we Deadpool 2 te kijken. Prima katerdagje zo. ’s Avonds in mijn eentje nog even de nachtmarkt bezocht waar vooral veel lokale mensen waren dus het was weer een ‘kom we gaan met zijn allen naar de enige Westerse kijken’ wedstrijd haha. Op tijd mijn bed in en de volgende dag een beetje lopen bloggen en wachten op mijn allerlaatste nachtbus (YES) die mij naar Hoi An zou brengen.

Hoi An 2.0

In Hoi An heb ik echt nog even een laatste weekje vakantie gehouden. Lekker naar het strand geweest en kleding laten maken, eerste souvenirtjes gekocht en lekker gegeten. Ook nog even met Freek en Thom gechillt die ook in Hoi An zaten en die ik ken uit Thailand. Heel fijn om de laatste dagen even geen moeite meer te steken in nieuwe vrienden maken. Ook Boy was er, hem kende ik ook uit Thailand en hij reisde nu toevallig samen met Thom en Freek haha. Nog even het onderste uit de kan gehaald tijdens mijn laatste stapavond in dit leuke land en toen vloog ik alweer terug naar Ho Chi Minh voor mijn laatste twee nachtjes.

In Ho Chi Minh heel de markt leeg gekocht, ik ben net Oprah als ik straks thuis kom haha. En vooral mezelf een beetje mentaal voorbereiden op het terugkomen in Nederland.

Vietnam was in ieder geval onvergetelijk, had ik voor geen goud willen missen! Special thanks to Lot voor het achterlaten van haar vriendje (Thijs ook bedankt jongen;)) en het opzoeken van mij (L)

1 note · View note

willemrichterreisverhalen · 5 years ago

Text

Amerika 2017

Terugblik: Amerika heeft veel gezichten

We hebben een fantastische tijd in Amerika gehad. We hebben mooie dingen gezien en veel leuke contacten gehad. Het rijden met de camper en het niet weten waar je ’s avonds slaapt geeft een enorm gevoel van vrijheid in een al net zo enorm land. En we hadden lekker weer. We zijn met een mooi kleurtje teruggekomen. We hebben heel erg van de mooie natuur genoten; maar ook de steden Seattle en San Francisco waren leuk. Met als hoogtepunt de fietstocht over de Golden Gate-brug en daarna met de fiets door naar Sausalito/Tiburon en met de veerboot terug. Wel stevige kuitenknijperige heuveltjes daar! De hoogtepunten qua natuur voor mij: Lassen Volcanic National Park, Crater Lake, the Painted Hills en de Oregon Dunes. Soms hadden we wat saaie stukken af te leggen; vooral in het noorden waar de bossen toenemen en er minder variatie in het landschap is. We hebben afwisselend zelf in de camper gekookt en buitenshuis gegeten. Met “het zooitje vis” op tafel in Seattle bij de “Crab Pot” als een mooie herinnering. We hadden leuke campsites; sommige helemaal afgelegen in de bossen zonder aansluiting van elektriciteit en water. En dan ’s avonds een mooi kampvuur. We hadden daarvoor dan ingeslagen bij de Walmart, zodat de koelkast en vriezer voldoende voorraad hadden. Dat wisselden we in de dagen daarna dan weer af met een full hook-up (elektriciteit, water en afvoer). In totaal hebben we ruim 3.000 mijl gereden (5.000 kilometer).

Deze week hadden we nog sms-contact met Gerry en Patricia. We zagen op tv de verschrikkelijke beelden van de branden in Nappavalley. Daar waren wij twee weken geleden. We brachten toen een gezellige avond met ze door. We aten “Smoors” met ze; dat vergat ik in mijn blog nog te melden. Dat zijn twee crackers met chocola en marshmallows ertussen. Ja, ja, dan weten jullie ook hoe we aan die extra kilo’s zijn gekomen. En zij introduceerden ons bij enkele “wineries”. De eerste die wij bezochten (Stag’s Leaf) is nu gedeeltelijk door brand verwoest. Met Gerry en Patricia gaat het goed, maar er zijn 20.000 mensen geëvacueerd. En er zijn al meer dan 30 doden.

De hele reis staat in het teken van natuurgeweld. Er waren de orkanen - ver van ons af - in het zuiden van het land (van José tot en met Nate); het afgebroken rotsblok in Yosemite National Park en de bosbranden in de staten Californië, Oregon en Washington. We hebben zelf de blushelicopters over zien vliegen en de smeulende resten van heel veel bos. Ongelooflijk wat zo’n vuurzee aan kan richten. Soms was het heel dichtbij (de brand in de buurt van Glacier Mountain in Yosemite, maar ook in de buurt van Mount Saint Helens). En op het pad onder de El Capitan door (waar dat afgebroken rotsblok terecht is gekomen) hebben wij gewandeld. Een rotsblok ter grootte van een flatgebouw. Dat is wel heel bizar. Brrr, ik krijg nog kippevel als ik daaraan terugdenk.

Maar toch zijn er ook mooie kanten aan dat natuurgeweld. Dan gaat het om geweld van veel langer geleden: de enorme uitbarsting van Mount Mazama bijna 8.000 jaar geleden die geleid heeft tot het prachtige Crater Lake. Nog nooit zulk helder blauw water gezien. Met stilstaand water; werkelijk bijzonder. Jammer dat er daar sneeuw op komst was. En van korter geleden de uitbarsting van Mount Saint Helens (1980) waarbij tientallen mensen omkwamen. Het gebied is daarna tot nationaal park uitgeroepen en herstelt nu langzaam. Jammer dat we het niet in het echt konden zien vanwege het slechte weer. Hier zie je de veerkracht van de natuur waarbij een totaal verwoest gebied toch weer tot (bijzondere) bloei komt. Wat ik mooi aan de nationale parken vind is dat het van oorsprong fervente particuliere natuurliefhebbers zijn geweest die mensen aan de macht hebben laten inzien wat de waarde van de natuur is. En hoe belangrijk het is dat te behouden. Hoe zo’n John Muir zelfs de president uitnodigde een nacht in Yosemite te slapen en hem daarna bereid vond wettelijke maatregelen te treffen die tot op de dag van vandaag de nationale parken een goede bescherming bieden. En ik was onder de indruk van het werk van alle mensen die in de parken werken (de rangers). Zij begeleiden ook groepen jongeren en brengen hen op jonge leeftijd de liefde voor de natuur bij. Ook dat is Amerika.

Wat voor de natuur geldt geldt evenzeer voor het land in zijn algemeenheid. We kennen Amerika als het land van het vrije kapitalisme en het snelle geld; de grote auto’s en het ieder voor zich. En met het aantreden van de Trump-regering is onze kijk er terecht niet veel beter op geworden. Nu waren wij in het westen van de VS: in de staat Californië is de publieke opinie veel gematigder. En de regering van Californië voert een afwijkend beleid (het homohuwelijk is erkend, wiet is gelegaliseerd). Sterker nog: ze hebben wetgeving in gang gezet om het beleid van Trump te omzeilen. Er wordt veel gebruik gemaakt van zonne-energie (in de buurt van Las Vegas ligt een enorm zonnepanelenpark) en je ziet veel kleinere (zuinigere) auto’s. De bussen zijn hybride of zelfs helemaal elektrisch. En de mega-fabriek van Tesla ligt vlak in de buurt van San Francisco (hoewel ik op Schiphol meer Tesla’s heb gezien dan in heel Californië). Maar ook op sociaal gebied zie je afwijkingen van het federale beleid: in de bus zie je aanmeldmogelijkheden voor gratis openbaar vervoer voor ouderen en invaliden. Op tv zagen we een opvangprogramma voor zwervers met een alcoholprobleem. Maar we hebben ook de armoede en de “loslopende” psychiatrische patiënten gezien (en gehoord). Mensen slapen op de straat, onder viaducten en lopen met hun hele (schamele) bezit in winkelwagentjes over straat. En aan die straten de dure warenhuizen …………..

Verder is Amerika het land van de vele nationaliteiten. Bij Gerry en Patricia hoorden we van Bob (die van de rode wijn) dat bepaalde nationaliteiten in bepaalde staten oververtegenwoordigd zijn. Maar ook dat bepaalde nationaliteiten in bepaalde beroepsgroepen veel voorkomen. Zelf had hij Tsjechische voorouders; en Patricia kwam oorspronkelijk uit Hawaii. Ook in het straatbeeld zie je die verschillen. In de publieke diensten zagen we veel gekleurde mensen aan het werk. Voor het regelen van het verkeer bij wegwerkzaamheden zagen we ook veel ouderen; net als bij benzinestations.

Wat me in San Francisco opviel is dat daar het oude naast het nieuwe blijft bestaan. En dat er ook moeite wordt gedaan dat oude te behouden. Deels heeft dat natuurlijk te maken het aantrekkelijk houden van de stad voor toeristen: San Francisco kent het grootste aantal toeristen per jaar ter wereld. Maar het gaat verder: er rijden oude trams; er wordt in de bussen nog steeds gebruik gemaakt van papieren buskaartjes. Daar staan de uren van de dag op; ze worden afgescheurd op het uur tot wanneer ze gelden. In de loop van de dag worden de buskaartjes dus steeds langer. En sommige oudere buschauffeurs blijven de aankomende haltes omroepen, ondanks dat er ook een omroepinstallatie is.

Verder is er een groot verschil tussen stad en platteland. De mensen zijn over het algemeen aardig en bereid jou als toerist te helpen. Soms vragen ze uit zichzelf of ze je ergens mee kunnen helpen. En als je ze iets vraagt ontstaat als vanzelf een leuk gesprek. In de meer afgelegen gebieden had ik soms wel het idee dat men wat meer afwijzend tegenover “mensen van buiten” staat. In die afgelegen gebieden zagen we ook veel kerken: baptisten, methodisten e.d. En in de meest merkwaardige vormen van huisvesting; lang niet altijd direct als kerk herkenbaar.

In het verkeer is het wennen aan de voorrangsregel: bij een gelijkwaardige kruising rijd je tot de streep. Het verkeer van alle kanten stopt. Vervolgens heeft degene die als eerste de kruising naderde voorrang. Op de snelweg wordt bij het inhalen rekening met elkaar gehouden. Als we met onze camper onze richtingaanwijzer aan deden zag je vervolgens dat er werd afgeremd en dat je kon inhalen. Het rijden met de camper ging prima; afgezien van de afgebroken spiegel. Motorisch een krachtige auto zonder versnellingen met extra gemakken (de tow/haul-knop bij het dalen en de blokkade op de helling zodat je niet achteruit rijdt). Aan de lengte van de auto raak je gewend. Op het laatst konden we beide de auto zonder veel problemen “back-in” parkeren. Voor met de neus naar voren parkeren gebruiken de Amerikanen “nose ‘m in”. Dat vond ik dan wel weer grappig.

Er zijn heel veel campsites en je ziet ook veel plekken waar je een camper kunt kopen. Maar niet alleen voor toeristen. De economie is “booming” en vooral in “construction” (de bouw) is er veel werk. En in de VS is er een veel grotere arbeidsmobiliteit. Mensen verhuizen naar het werk en ze maken dan ook (tijdelijk) gebruik van mobiele huisvesting. We zijn onderweg regelmatig mensen tegengekomen met matrassen achterop de auto, maar ook bordjes langs de weg met “I’m moving: garage-sale”. En er zijn Amerikanen die hun hele hebben en houden verkopen; een camper kopen en enkele jaren “on the road” leven. Op de terugweg las ik in de Times een boekbespreking daarover (Van Life; Your home on the road). Ik heb dat boek inmiddels besteld.

En dan Trump: hij doet het ook in eigen land niet goed. Op de laatste dag van onze vakantie las ik in een Amerikaanse krant over een onderzoek naar zijn populariteit dat tweederde van de Amerikanen hem niet als een goede president zien. Ze hopen er maar op dat de economie aantrekt en dat ze het daardoor beter zullen krijgen. In de Korea-kwestie vinden de meeste Amerikanen dat Tillerson zich beter opstelt: eerst de diplomatieke weg.

The United States of America blijven voor ons een enorme aantrekkingskracht houden. Vooral de natuur en de mensen. Misschien volgend jaar opnieuw die kant op?

0 notes

nomadenbestaan1983world · 5 years ago

Text

Cambodja

Het land komt terug van één van de meest verschrikkelijke vormen van onderdrukking in de wereldgeschiedenis. Pol Pot en zijn Rode Khmer hebben het land een diep trauma achtergelaten. De onderdrukkingen en de moorden zijn in het collectieve geheugen gegrift. Cambodja is een land van uitersten: de chaos en verderf van de Rode Khmer en aan de andere kant een diepe rijke cultuur die zelfs een wereldwonder voortbracht! Cambodja is een land dat zeker op ieders bucket list zou moeten staan.

Siem Reap: de tempels van Angkor Wat

Een bezoek aan Cambodja is niet compleet zonder een bezoek aan de eeuwenoude tempels van Angkor Wat.

Angkor Wat is sinds 1992 op de Unesco Werelderfgoedlijst geplaatst. Er zijn tot op de dag van vandaag nog steeds herstellingen en heropbouw gepland en bezig. Angkor Wat (wat betekent: stad van tempels) werd gebouwd door Koning Suryvarman II en zijn nazaten. Het was de hoofdstad van het oude Khmer rijk. Angkor Wat was van oorsprong een hindoeïstisch tempelcomplex (voor de verering van de hindoegod Vishnu), maar werd later een boeddhistische tempel. In de 16de eeuw ging de Khmer rijk ten onder. De stad raakte in verval en werd later herontdekt. Het tempelcomplex bestaat uit verschillende tempels. Je hebt onder andere de tempel Bayon, dat zijn de tempels met de 216 lachende gezichten. De hoogste toren van de tempels (55 meter hoog) van het hoofdcomplex die ingesloten zijn door een stelsel van kanalen trekt de grootste aandacht. De indrukwekkende brug over dat (door mensen gemaakte) kanaalcomplex is gewoon goddelijk mooi. Op de brug vind je talloze slangen (ze worden Naras genoemd) die de stad bewaken. Het tempelcomplex binnenin is werkelijk onvoorstelbaar mooi en gedetailleerd. Niet alleen zijn er talloze tempels, ook de gravures in de muren vertellen de verhalen over de goden en de geschiedenis van het Khmer rijk. Het lijkt me dat je een heel leven nodig hebt om al deze gravures aandachtig te bekijken en te bestuderen. De site is zo indrukwekkend en groot dat je niet weet waar eerst te kijken. De tempels hebben nogal steile trappen, dit is cruciaal voor de stevigheid van het gebouw. Het heeft iets met de druk op het gebouw te maken. Ook het waterafvoersysteem was zijn tijd ver vooruit. De Khmer bedachten een revolutionair afwateringssysteem dat de tempels beschermde tegen vocht en regen.

In het noorden vind je de Angor Thom tempels (hier is de film “Lara Croft Tomb raider” opgenomen). Je kunt met een tuk-tuk dit bezoeken. Onderhandel goed over de prijs. Ook de prachtige rit doorheen het landelijke Cambodja krijg je er gratis bij. Met geluk zie je nog wat waterbuffels zwemmen in de rivier.

De stad Siem Reap op zich is niets bijzonder, je kunt je goedkoop eten en drinken. Je kunt er ook goedkope souvenirs kopen in de talloze winkels (klassieke toeristenval dus).

Ook leuk is het volgen van een kookles! Je gaat voor een klein bedrag bij mensen thuis een schotel koken die je daarna kan opeten. Tip: kom niet in de verleiding om de goedkope cocktails te drinken, je kunt er enorm ziek van worden want het crushed ijs is niet altijd het meest hygiënische omstandigheden gemaakt.

Anecdote wij kwamen in de stad een Franse kunstenaar tegen. Wij kwamen in gesprek en hij vertelde ons dat hij samen met de lokale vakmensen de restauraties deed. Hij was van beroep beeldhouwer en vertelde ons dat hij na zijn scheiding op straat leefde. Op een dag kreeg hij via een vriend te horen dat ze beeldhouwers zochten die in Cambodja wilde helpen om de beelden te herstellen. Hij vertrok en hij leidt nu de restauraties van Angkor Wat. Hij had zelf een Cambodjaanse vrouw gevonden. Een inspirerend verhaal met moraal na regen komt er altijd wel zonneschijn.

Tip: vanuit Thailand kun je een goedkope vlucht boeken naar Siem Reap met Air Asia of andere low cost vliegmaatschappijen.

Tip: bezoek eerst in Siem Reap het nationaal museum om de geschiedenis en cultuur van Angkor Wat te kennen. Het museum is echt een aanrader voordat je je bezoek aan de tempels aanvat. Het bezoek aan Angkor Wat is betalend (ongeveer 50 euro voor een toegangskaart voor drie dagen)

Tip: wijk nooit af van het geplaveide pad af. In de jungle liggen nog talloze landmijnen onder de grond. Elk jaar zijn er mensen die omkomen of ledematen verliezen!!!

Tip: breng je eigen water en eten mee! De standhouders laten de toeristen 100x meer betalen voor een fles water dan de normale prijs in het land (water kan je dus tot 5 euro per fles kosten). Het is er zo heet dat je bijna 2 flessen water in een (voor)middag moet drinken van de dorst.

Phnom Penh (hoofdstad)

Via een bus van Siem Raap gingen wij naar de hoofdstad. Er waren overstromingen en de busrit van 5 uur duurde opeens 9 uur. Ons hotel had onze kamer al weggegeven (we waren dan ook pas midden van de nacht daar). Geen probleem want we kregen de grootste kamer, een suite als compensatie! Leuke bonus!

Wat je absoluut moet bezoeken in de stad is het koninklijk paleis (betalend). Dat lijkt wel uit puur goud te zijn opgetrokken. Tip: draag lange broek en een deftig t-shirt, anders mag je er niet zomaar in en wordt je verplicht zo een sarong te huren. Het paleis is prachtig, mooie kamers en ook een mooie bijhorende tempel. Mocht je zijde willen kopen, er zitten vrouwen die zijde spinnen en die kun je kopen per meter. Ook een bezoek aan het stadscentrum en de lokale markt zijn een belevenis dat je absoluut moet hebben gedaan.

Natuurlijk is Cambodja onlosmakelijk verbonden met de gruwel van het Rode Khmer-regime. Je kunt een bezoek brengen aan de killing fields. Wij bezochten Tuol Sleng, een voormalige school die was omgevormd tot gevangenis en gruwelkamp. Het was echt ontnuchterend te zien hoe mensen daar werden gefolterd en uitgehongerd. Ik vergeet nooit meer de aanblik van een deur waar kindertekeningen opstonden dat helemaal geklauwd (nagelsporen) was door de wanhopige gevangen die in deze kamer waren op gesloten. Ook de gevangenissen die de mensen zelf moesten maken waren er nog steeds. Griezelig en morbide. Op het einde van het bezoek kwamen wij de heer Bou Meng tegen. Hij is een overlever van deze hel en heeft er een boek over geschreven, dat je voor weinig geld kunt kopen. Echt een aanrader om te kopen en lezen. Deze meneer kwam nog elke dag terug naar de gevangenis waar hij is gefolterd omdat hij het belangrijk vind dat de jeugd en iedereen in de wereld de gruwelijkheden van toen niet vergeet. Het was echt wel een beklijvende ervaring en een ervaring waar ik nog dikwijls aan terugdenk. Ik heb er zelfs na de reis nog even nachtmerries van gehad.

Cambodja is een parel! Zeker de tempelcomplexen van Angkor Wat. Ik zou iedereen aanraden om dit te bezoeken. Dit stond bij mij hoog in mijn eigen bucketlist! Ik ben blij dat ik het bezocht heb, dit was een van de mooiste dingen die ik al mocht zien. Jammer genoeg zijn er veel toeristen en kan het soms een beetje druk zijn op de sites maar dit doet zeker geen afbreuk aan de mooie gebouwen en de cultuur van het land.

0 notes

pedaalridder · 7 years ago

Photo

Maandag 23 oktober 2017 Naar Berlijn Vreemd. Ik fiets in het donker aan de rand van de stad in een villawijk. En denk overal kan je eigen geschiedenis liggen, ook al ben ik hier in Frohnau in het noordwesten van Berlijn nog nooit geweest. Sinds zaterdagavond zit ik in een achtbaan met een behoorlijk opgevoerde snelheid. Een gevoel van opwinding, verbazing en verrassing overviel mij. Sinds een kleine 48 uur weet ik dat ik wortelen heb in het keizerrijk Oostenrijk-Hongarije. En wie had dat nou gedacht? Ik niet! Ik keek naar het programma ‘Verborgen verleden’ met Paul Haenen, en zag dat hij online in het Amsterdams Stadsarchief kon zoeken. Dat deed mij besluiten om deze site ook te gaan bezoeken, daar ik weet dat mijn overgrootmoeder in de jaren ‘50 in Amsterdam heeft gewoond. En zowaar ik vond een persoonskaart van haar, en toen kwam het...zij was van 1914 t/m 1925 getrouwd met Karl Gamisch en hij was op 9 mei 1889 geboren in Schmiedeberg. Schmiedeberg? Waar zou dat liggen? Tegenwoordig heet het Kovarska, in Tsjechië gelegen, destijds in Habsburgse Rijk. Allemachtig dat heb ik nooit geweten. Maar er volgden nog meer verrassingen. Van mijn oma wist ik dat haar vader in Soerabaia woonde aan de oostkust van Java en zij met haar moeder in het Preangergebergte in de stad Bandoeng eveneens op Java. Nu blijkt dat hij er een filmkantoor had. Hij importeerde films vanuit Europa, en ging er ook op reis. Voor hij in de filmwereld terecht kwam was hij musicus en reisde over de halve wereld. Wat een wonderbaarlijke man! Mijn overgrootvader. Op de site van Delpher, waar in je online door oude kranten kunt bladeren, kwam ik zijn naam maar liefst honderden malen tegen. Hieronder een link met een interview met hem uit de Indische Courant van 30 november 1934, n.a.v. zijn twintig jarig jubileum als film importeur. http://www.delpher.nl/nl/kranten/view?coll=ddd&query=%28K.+Gamisch%29&cql%5B%5D=%28date+_gte_+%2230-11-1934%22%29&cql%5B%5D=%28date+_lte_+%2230-11-1934%22%29&redirect=true&resultsidentifier=ddd%3A010284631%3Ampeg21%3Aa0156&identifier=ddd%3A010284631%3Ampeg21%3Aa0156 Je staat wel paf als je dit allemaal verneemt. Eigenlijk had ik vandaag al wel willen vertrekken naar Kovarska, maar het is dan toch Berlijn geworden. Wellicht heb ik daar ook nog wortelen. Sinds zaterdag weet je het nooit. Uiteraard werd de fietstocht naar het dorpje Birkenwerder even buiten Berlijn, waar ik logeer, weer heel anders dan gepland. Want de trein had een vertraging opgelopen van drie kwartier. En ik zou eigenlijk doorgaan tot aan Hauptbahnhof, maar in Spandau vond ik dat ik genoeg getreind had. Ik verlangde naar de boulevarden, en de verschillende en verrassende stadsdelen, dus stapte ik op het voorlaatste station uit. Vooral om door Frohnau te fietsen vond ik erg leuk. In de tijd van de gedeelde stad, was dit de französchische Sektor, sommigen straten heten hier nog steeds Rue...., Het blijkt een mooie oude villawijk te zijn, die in de Koude Oorlog bijna geheel omgeven werd door de DDR. De Fransen hebben er nog een weg aangelegd naar andere ‘Westerse’ stadsgedeelten, zodat het nog enigzins bereikbaar was. Zo gaat dat bijna altijd in Berlijn, je bent er nauwelijks of de geschiedenis is onontbeerlijk en voelbaar, aber dafür komme ich auch so gern in Berlin.

#berlin #frohnau #spandau #verborgen verleden #overgrootvader #Birkenwerder #fietsen

0 notes

nodramatoday · 7 years ago

Text

“It takes a lifetime for someone to discover Greeve, but it only takes an instant to fall in love with her.”

Zoals beloofd, een uitgebreid verslag van mijn heerlijke vakantie in Santorini! Om eerlijk te zijn als ik de foto’s terug zie, kan ik niet geloven dat wij op zo’n mooie plekken zijn geweest. Maar niets is minder waar en vandaag neem ik jullie even terug mee naar dit idyllisch eiland 🙂

Oia

Processed with VSCO with hb2 preset

Als je Santorini opzoekt in Google afbeeldingen dan kom je zeker en vast een stad tegen met heel veel trappen en heel veel blauwe daken. Ik ben vrij zeker dat je dan afbeeldingen aan het bekijken bent van Oia, het bekende stadje in Santorini. Heel veel mensen komen hier ‘s avonds naartoe om naar de zonsondergang te kijken aangezien je deze hier het beste kan zien. Wij zijn er rond de middag naartoe gegaan op onze tweede dag. Voor 3 dagen hadden we een quad gehuurd (wat een aanrader is!) om de rest van het eiland wat te verkennen.

Overal waar je kijkt zie je oftewel leuke witte huisjes of een hele horizon vol met zeewater waar af en toe een boot op vaart. Wel zijn er enorm veel trappen en samen met het hete weer was dit voor mij niet de ideale combinatie voor mij. Dus we zijn niet zo heel lang kunnen blijven. Er is een tweehonderdtal trappen naar beneden en daar kom je dan uit op een prachtige haven. Dit hebben we niet gezien op deze dag. Als je dit niet te voet wilt doen, bestaat er ook de kans om met een ezelrit naar beneden en terug naar boven te gaan 😉

Op de terugweg, stopte we ergens waar je gewoon naar beneden kon rijden en gewoon de zee in kon gaan. Dus wees maar zeker dat je op Santorini ook prachtige verborgen plekjes kan vinden!

Red Beach

Processed with VSCO with hb2 preset

Nog zo’n verborgen plekje kan je op de eerste twee foto’s zien. Langs de weg kon je stoppen en naar beneden wandelen om dan op een prachtige klif te staan met uitzicht op zee!

Omdat we het in Oia zo ontzettend warm hadden, besloten we de dag erna om in de namiddag pas te vertrekken zodat het uiteindelijk zou beginnen af te koelen. Eerst zijn we naar Akrotiri geweest, een vroegere stad die door een vulkaanuitbarsting helemaal verwoest werd. Maar er zijn dus nog overblijfselen te zien die trouwens overdekt zijn, dus eventjes ontsnappen aan de hete zon 😉

Maar een toppunt die dag was Red Beach. Ik kreeg de tip van iemand om goede schoenen aan te doen als je naar het strand gaat en dit is zeker aan te raden aangezien je naar beneden en boven moet wandelen op een wandelpad vol met stenen en keien. Eenmaal daar, is het dat helemaal waard. Het was rustig en het water was verkoelend en om eerlijk te zijn zelfs een beetje te koud voor mij om in te zwemmen!

Om de avond af te sluiten gingen we nog naar de vuurtoren van Santorini om naar de zonsondergang te gaan kijken. Hij was mooi, maar er waren daar wel veel mensen en er hing een mist waardoor we uiteindelijk de zon niet zo duidelijk zagen zakken in de zee.

Ancient Thera

Processed with VSCO with hb2 preset

Dicht bij ons hotel was er een berg waar bovenop Ancient Thera lag. Om daar te geraken moest je een zigzag-weg helemaal naar boven nemen. Te voet zou echt de hel zijn, maar gelukkig was het de laatste dag dat we onze quad hebben! Dit was trouwens ook wel enorm spannend, vooral toen we weer naar beneden moest rijden aangezien de bochten scherper dan scherp zijn.

Voor studenten is het trouwens gratis om naar Ancient Thera te gaan, net zoals Akrotiri, dus dat is zeker een pluspunt. Eenmaal we boven waren wat weer aantal trappen en beklimmingen zijn, werden we verwelkomd door een heerlijke wind! Maar dat was nog niet het beste, want het uitzicht was fenomenaal! Ancient Thera is trouwens een andere oude stad bovenop de berg waar nog vroegere kerken, tempels, gymnasium … waren. Ontzettend mooi!

Kamari

Processed with VSCO with hb2 preset

Zelf verbleven wij in hotel Artemis in Kamari wat blijkbaar een gedeelte is van het eiland waar de mensen naartoe komen om op het strand te liggen op de honderden zonnebedden. Hier waren er wel veel toeristen, maar wij waren niet de personen om de hele dag op het strand te liggen waardoor we er geen ‘last’ van hadden. Trouwens, bij al die zonnebedden hoorde steeds een restaurantje. Maar omdat er zoveel verschillende restaurants waren op de kade, was het nooit echt ergens heel druk!

In ons hotel hadden we trouwens een heerlijk zwembaden waar we zo goed als iedere dag in zijn geweest. Dat was perfect om af te koelen in de voor- of namiddag. Het water was altijd heerlijk. Er zijn twee dagen geweest (vrijdag en zondag) waar we zo goed als de hele dag aan het zwembad lagen. Heerlijk ontspannend!

Sunset cruise

Processed with VSCO with hb2 preset

Processed with VSCO with a6 preset

Processed with VSCO with hb2 preset

Waar we het stiekem het meest naar uitkeken was om zaterdag op de boot te stappen voor onze sunset cruise. Die hadden we in het begin van de week geboekt. Het was €95 per persoon wat misschien prijzig is, maar zeker en vast de moeite! Iemand pikte ons op aan het hotel om daarna te rijden naar Oia, helemaal beneden naar de haven, die we uiteindelijk dus wel hebben gezien 😉

Er konden zo’n 40-tal mensen op de boot, maar het was allesbehalve druk. Eerst vaarden we tussen twee vulkanen door om te stoppen aan de hot springs. Het was lang geleden dat ik nog eens in de zee had gezwommen en ik was vergeten hoe zout het water smaakte haha. Het water was daar dus lekker warm! Daarna stopte we nog eens aan Red Beach, maar omdat er zoveel boten waren en we een heel eind van het strand zelf waren, konden we niet naar daar zwemmen voor onze eigen veiligheid.

Als laatste vaarden we naar een privé wit strand, wat alleen toegankelijk is via het water. Daar stopten we meer als een uur omdat we daar ook ons avondmaaltijd hadden (een heerlijke barbecue). Trouwens, daar kregen we de kans om te snorkelen. Onder ons waren er misschien wel tientallen kleine visjes!

Eenmaal toen iedereen had gegeten, vaarden we terug richting Oia om naar de zonsondergang te kijken vanaf de boot. Dit was sowieso de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien. Wat me wel verbaasde, was hoe snel de zon zakt in de zee. Hier hebben Sam en ik misschien wel meer als 30 foto’s getrokken van de zon die onder ging!

Processed with VSCO with hb2 preset

Zo, dit was in het kort (?) onze reis naar Santorini. Deze reis had ik echt nodig wat misschien wat gek klinkt voor een 20-jarige. Maar afgelopen jaar was het niet altijd even gemakkelijk met mijn klierkoorts en had ik nooit echt de tijd om helemaal tot rust te komen. Maar nu kunnen we al beginnen na te denken waar we volgend jaar naartoe gaan 😉

Tine ❤

SANTORINI "It takes a lifetime for someone to discover Greeve, but it only takes an instant to fall in love with her."

#belgianblogger #belgische blogger #eiland #greece #griekenland #island #reizen #santorini #travel #travelling

0 notes