#ik ben de ijskoningin hoor je!!!!

[wilgentak]

de haren op mijn lijf die Rechtop gaan staan zodra de wind deuren dicht slaat, servies bijna uit handen valt en op het aanrecht klatert, iemand verdronken in gedachten hardop zucht.

ze vragen waarom ik nooit boos ben, waarom ik een ander persoon word als een dierbaar humeurig is, mezelf wil terugtrekken als de ander gespannen is.

mijn lijf weet het voordat ik het weet, de verandering van andermans stemming.

mijn kamer was op zolder. nog steeds galmt het stampen op de traptreden na. soms herken ik ze in die van een ander. het washok was naast mijn kamer. de deur is lichter dan de meeste deuren in huis, daardoor beter om mee te slaan. ik wachtte geduldig op het blauwe tapijt van mijn kamer. het krassen op mijn kamerdeur. de vorst kroop onder de kier door. de hemelsblauwe lucht achter mijn zolderraam oneindig ver.

je laat niet zien dat je bang bent, dat je vreest, en ze durven jaren later vragen waarom je een koele kikker bent, een gesloten boek, flegmatisch. je ondergaat, want dan passeert het. wanneer ze niet kijken, waag je een blik naar je broertjes.

je lijf is niet van jou. je lijf is om te presenteren, om mee te doen alsof, om mee te glimlachen tijdens vakanties, op de schoolfoto, om te laten omhelzen als ze willen laten zien dat ze het beste met je voor hebben.