#hiçbirsonistemiyorumben

[ufledimbendumanimiyildizlara]

Gözlerimdeki derin sızı, boğazımdaki o büyük yumru. Zor da olsa yutkundum seslice. Yuttum tüm acılarımı, ruhumun karanlığını. Gökyüzüne çıkardım gözlerimi, akmasına izin vermedim yaşlarımın. Bakışlarımı geri yere indirdiğimde, gördüm kendimi su birikintisinden. Şişmiş gözlerim, kızarmış yanaklarım ve burnum... Çok şey anlatıyordu aslında insanlara; ama bir o kadar da suskundu, çaresiz ve yorgun. Dalgalandı görüntüm, gökyüzü ağlamaya başlamıştı hâlime. Bitkince uzattım kollarımı bulutların gözyaşlarına. Sanki yağmura dokundukça temizleniyordu ruhum. Şiddetlendi yağmur, şapkamı çıkardım zihnimi temizlemek istercesine. Kollarımı iki yanıma açıp sarıldım yağmura. Bende rahat bıraktım yaşlarımı. Ne de olsa bu bir sondu, değil mi?