#het verboden wrak

[dutch2000s]

[saulsplace]

Agent en ME’er klapt uit de school: ‘Het is ronduit schokkend wat ik bijna dagelijks meemaak’

Sinds de demonstratie van afgelopen zondag op het Malieveld zijn zes aangiftes gedaan tegen de politie. Daarnaast hebben 120 mensen een klacht ingediend over het politiegeweld. De politie in Den Haag zegt veel vragen te krijgen over het optreden tijdens de demonstratie tegen de coronamaatregelen.

Bij de Buitenparlementaire Onderzoekscommissie 2020 hebben zich al tientallen politieagenten gemeld om hun verhaal te doen. Eén van die agenten heeft zich naar eigen zeggen aangemeld omdat hij vindt dat de misstanden binnen de politieorganisatie naar buiten moeten komen.

De man, 15 jaar werkzaam als politieagent en vijf jaar als ME’er, zei: “Het is ronduit schokkend wat ik als agent en ME’er bijna dagelijks meemaak. Geweld toepassen tegen demonstranten is standaard geworden. We moeten er met volle kracht in. Dat zijn de instructies.”

Hier was ik geen ME’er voor geworden

Voorheen sloegen ME’ers op de benen, maar nu krijgen ze de opdracht om op het hoofd te slaan. Een bebloed hoofd schrikt af, zeggen ze.

De agent moest op 21 juni 2020 optreden bij de verboden demonstratie op het Malieveld. Zijn eenheid blokkeerde het station. “Wij moesten voorkomen dat ‘het tuig’ ongehinderd de trein kon pakken naar een ‘verboden wappiedemonstratie’.”

Op een gegeven moment sprong er een aanhoudingseenheid uit een politiebusje. “Ze renden op de menigte af en begonnen te slaan en schoppen. Ik was verbijsterd. Ik wist niet wat me overkomen was. Hier was ik geen ME’er voor geworden.”

Ik verander op deze manier in een emotioneel wrak

Later noemde Rutte de betogers ‘doorgesnoven hooligans’. “Onvoorstelbaar dat hij het uit zijn mond kreeg. Alle verklaringen die door de overheid over dit geweld naar buiten zijn gebracht, zijn gelogen.”

De agent, die uit veiligheidsoverwegingen anoniem wil blijven, zei dat 21 juni pas het begin was. “Op patrouille op de auto zijn we constant ‘op jacht’ zoals dat heet. Ik walg ervan.”

De politieagent zei er vrede mee te hebben als hij vanwege zijn verklaring wordt ontslagen of op non-actief wordt gezet. “Dat is dan maar zo. Ik verander op deze manier in een emotioneel wrak.”

Lees hier de hele verklaring.

[mathias-mostin-blog]

recensie Titanic Live

Dit jaar bestaat de film Titanic, de film over de scheepsramp van het “onzinkbare” schip 20 jaar. 1522 mensen stierven, vaak door bevriezing omdat er onvoldoende reddingssloepen voorzien waren in deze boot. De prent van James Cameron won maar liefst 11 Oscars waaronder die van beste film, beste regie, beste originele muziek (James Horner) en beste originele lied “My heart will go on”. 20 jaar na verschijnen, werkt de film nog steeds. De humor, de romantiek, erotiek, dramatiek en muziek zorgen dan ook voor een geweldige cocktail. Wat voor Jack Dawson (Leonardo DiCaprio) een toevallige trip naar de States is die hij wint na een spelletje poker, een trip naar de vrijheid met gigantisch veel mogelijkheden voor de boeg, is dat hoegenaamd niet voor Rose DeWitt Bukater (Kate Winslet). De Titanic voelt voor haar aan als een gevangenis. Ze wordt in een keurslijf (letterlijk: een korset) gestoken en zal in de States moeten huwen met Caledon Hockley (Billy Zane) omdat haar overleden vader weliswaar de goede naam van de familie heeft bezorgd maar achteraf kennelijk ook een heleboel schulden. Wil haar moeder en haar dochter hun stand behouden, dan is een gearrangeerd huwelijk de enige oplossing. Zo niet moeten ze van nul beginnen in Amerika. Rose wil dan ook zelfmoord plegen op een dag door zich in het water te gooien maar Jack kan haar op andere gedachten brengen met “It hits you like a thousand knives stabbing you all over your body. You can‘t breathe. You can‘t think. At least, not about anything but the pain. Which is why I‘m not looking forward to jumping in there after you.”

Zo bloeit er een verboden liefdesromance aan boord van de Titanic tussen twee mensen die behoren tot verschillende klassen. Zij tot de upper class, en hoewel ze door de schulden van haar vader haar stand dreigt te verliezen, kan haar dat geen barst schelen. Hij behoort dan weer tot de lagere klasse. Haar gevoelens voor Jack laat ze primeren, ze spreekt stiekem met hem af en laat zich ook naakt, enkel met de peperdure blauwe diamant in de vorm van een hart: ‘Le coeur de la mer’ aan, door Jack portretteren. Hij heeft niets te verliezen als arme kunstenaar: “I figure life‘s a gift and I don‘t intend on wasting it. You don‘t know what hand you‘re gonna get dealt next. You learn to take life as it comes at you ... to make each day count.” stelt ie tijdens het diner op uitnodiging van Hockley omdat Jack Rose gered heeft. Later in de film zal de oude Rose (de in 2010 overleden Gloria Stuart) over Jack zeggen: “A woman‘s heart is a deep ocean of secrets. But now you know there was a man named Jack Dawson and that he saved me... in every way that a person can be saved.”

Wanneer het Antwerp Symphony Orchestra nog maar de opening van de film live speelt, met die magistrale muziek van 20th Century Fox, komen de haartjes op onze armen al meteen recht. Het publiek geeft het orkest al meteen een stevig applaus, niet meer dan terecht overigens, voor de allereerste magistrale en dynamische maten die we tijdens de avond te horen krijgen. Live komt de muziek van James Horner nog beter tot haar recht. Enerzijds is er namelijk de folky toets wanneer Rose bijvoorbeeld met Jack gaat dansen in derde klasse. Het is dan dat concertmeester Lucian-Leonard Raiciof met een eerste violiste links achteraan het podium trekt om er samen met Eric Rigler (pipes & whistles) en Clara Sanabras (zang en mandoline) een intiem maar steeds opgewekt folkbandje te vormen terwijl Rose zich in Titanic niet laat kennen: “What? Do you think a first class girl can‘t drink?”

Daar tegenover staat een geweldige Yutaka Oya aan de vleugelpiano die vaak solo of begeleid door de strijkers nostalgische gevoelens weet op te roepen (het eerste oogcontact tussen Rose en Jack, ...). Niet zelden gelinkt aan die cruciale scène waarin Rose naakt geportretteerd wordt overigens. Wanneer de hoogbejaarde Rose haar spiegel van destijds terug in de handen heeft die schattenjager Brock Lovett uit het wrak naar boven heeft gehaald, stelt ze: “This was mine. How extraordinary! And it looks the same as it did last time I saw it. The reflection‘s changed a bit ...” Het is trouwens niet de enige keer dat Rose humoristisch uit de hoek komt in de film: “Do you know of Dr. Freud, Mr. Ismay? His ideas about the male preoccupation with size might be of particular interest to you.” is nog zo’n schoontje.

De sterkte van Titanic is niet alleen dus het drama met het schip dat zinkt op zich, de overlevingsdrang – of ontkenningsfase waar sommigen tot het einde in vast blijven zitten –, de survival of the fittest, de prent geeft ook subtiel kritiek op het blasé gedoe van de elite en de ongelijkheid tussen arm (die veel minder kansen op overleven hadden omdat de rijken eerst in de weinige reddingssloepen mochten plaatsnemen) en rijk en de prestatiedrang, scoringsdrang, het willen opscheppen in onze maatschappij: “Well, I believe you may get your headlines, Mr. Ismay.” stelt de kapitein die sneller moest varen zodat de Titanic vroeger dan voorzien zou aankomen in de States. Daarnaast is de film ook een kleine ode aan jeugdig enthousiasme “I’m the king of the world!” (Jack).

Trekt Horner bij de start van de film, wanneer de inscheping gebeurt, de brede kaart met het orkest, onder andere met buisklokken die het plechtstatige karakter onderstrepen, dan is vooral het tweede deel van de film een kolfje naar de hand van de percussie (pauken en troms), de strijkers die hun snaren kort mogen aanstrijken en de koperblazers. Harpen horen we dan weer wanneer we een lijk onder water zien in Titanic, wat ook een verwijzing is naar de eindscène waarin de oude Rose het tijdelijke voor het eeuwige ruilt en haar jonge Jack opnieuw ontmoet aan de klok van het schip terwijl alle passagiers hen een applaus geven. Het kinderkoor van de Munt voorziet de score van etherisch gezang, het goddelijke terwijl Sanabras de weemoed, de folk, het menselijke aspect voor haar rekening neemt.

Hoewel het Antwerp Symphony Orchestra onder leiding van David Firman sommige muziek uit de film niet live speelt – zo horen we de achtergrondmuziek (o.a. Strauss) op het dek samen met de geluidsband van de film, wat wellicht een artistieke keuze is, omdat je om hetzelfde effect te genereren met micro effecten dient te werken op je muziekinstrumenten – zette het orkest een erg straffe prestatie neer die zeer gewaardeerd werd door het tamelijk jonge publiek – velen waren nog peuter of niet eens geboren in 1997 volgens ons – dat terecht een staande ovatie gaf achteraf.

Sanabras was erg goed in haar folkuitvoeringen en geneurie op ‘My heart will go on’. Maar wanneer ze de klassieker van Céline Dion tijdens de end cedits moest zingen, bleek dat toch net een tikkeltje te hoog gegrepen voor haar timbre. Sanabras klonk wat gecrispeerd in de hoge noten. Dat neemt echter niet weg dat we een prachtige avond beleefden in het exquise kader van de Koningin Elisabethzaal, met stip dé beste concertzaal in Antwerpen qua akoestiek en publiekscomfort. Ook de knipoog van het Antwerp Symphony Orchestra die de bezoekers bij het binnenkomen alvast een pakje papieren zakdoekjes bezorgde, konden we erg smaken. Het zorgde er alvast voor dat ons tranendal tijdens het tweede deel van Titanic Live geen plaatselijke wateroverlast veroorzaakte tot in de Kreeftstraat in Zurenborg ...

< Bert Hertogs >

naar: http://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=3581&kop=Titanic%20Live&waar=Kon.%20Elisabethzaal%20Antwerpen

mijn recensie

Ter ere van de twintigste verjaardag van de film ‘Titanic’ heeft men deze uitvoering met live orkest in elkaar gestoken. De film op zich heb ik zelf nooit volledig tot het einde bekeken tot op vandaag. En ik kan u nu al zeggen: het is absoluut de moeite waard. Het verhaal wordt verteld door Rose (in haar laatste dagen (Gloria Stuart) weliswaar, in de rest van de film door Kate Winslet gespeeld). Ze wou aan boord van de Titanic zelfmoord plegen vanwege het gearrangeerde huwelijk met Caledon Hockley. Toen ze haar poging ondernam wist Jack (Leonardo DiCaprio) op haar in te praten door de verschrikkelijke dood te beschrijven als ze zou springen naar al dan niet eigen ervaring (zijn verhaal van het ijsvissen waar hij door het ijs zakte kwam mij niet echt geloofwaardig over). Na haar gered te hebben wordt hij valselijk beschuldigt van poging tot verkrachting maar Rose neemt het al snel voor hem op en dit misverstand wordt opgehelderd. Wat volgt is een stomende liefdesaffaire tussen een sjofele derdeklasse-passagier en een welgestelde eersteklasse-passagier. de jaloerse verloofde van Rose komt hier echter achter en dat zorgt voor het grootste deel van de spanning in de film. 

De film is een goede mix van drama, romantiek, spanning en humor mits een minpuntje op het einde: Jack kon perfect op het vlot waar Rose opzat en dan moest hij ook niet sterven en moeten er geen miljoenen tranen vloeien elke keer als de film wordt vertoond. 

Het concert op zich was ronduit prachtig. Het was de eerste keer dat ik naar een klassiek concert op zo een grote schaal ben geweest en ik kan het zeker aanraden. Voor de namen van de dirigent en andere belangrijke figuren uit het orkest en koor ga ik verwijzen naar bovenstaande recensie en ik zou ook graag mijn dank aan hen betuigen voor het geweldige optreden met magistrale muziek en kippenvel-momenten. De spanning werd alsmaar groter toen het orkest de live muziek speelde en zeker toen ‘My heart will go on’ werd gespeeld rolde er bij sommigen rondom mij al eens een traantje over de wang. Met behulp van het koor werd dit nog extra veel kracht bijgezet en de zangeres die de stem van Celine Dion verving was ook zeker een meerwaarde maar klonk niet altijd even toonvast. Maar op het einde gingen de handjes tegen elkaar voor een minuten durende staande ovatie voor hun performance en deze was ook nog een veel groter applaus waard. Het was ronduit schitterend

En nog een kleine meerwaarde: aan de ingang van de zalen stonden mensen zakdoekjes ui te delen die zeker van pas kwamen bij de dramatische zinking va het schip en alles wat daarbij kwam kijken.

Maar nogmaals al mijn respect voor de live muziek. 

Het is een ervaring om nooit meer te vergeten en een hele nieuwe wereld die voor me is opengegaan. Met name die van de klassieke muziek. Dit muziekgenre weet ik nu meer dan ooit te voren te respecteren. Een echte aanrader voor later.