#hej profesore

[exyu-rock-lovers]

Taj profesor, ljudi 

nema nikoga svog 

samo muziku ljubi 

ona je za njega Bog 

Smak ,,Profesor"

[travesuras-de-la-gaga-mala]

11.10.2021.

21:24

Hej sunce moje. Imala sam danas filmsku dramaturgiju, profesor je rekao da je moj scenario sa prijemnog, najbolje priložen rad od osnivanja katedre. Kakve reči, baby tigeru! Imam zadatak da pogledam film "Liar, Liar" , gledali smo ga ti i ja zajedno. Fališ mi, moj maleni baby tigeru. Danas bi ti bio na pozivu i slušao predavanje zajedno sa mnom, onda bi gledali zadate filmove, sve bi zajedno radili, kao i uvek. Verovatno bi svima pričao kako su me pohvalili, znam da si to voleo. Imaću zadatak da napišem svoju autobiografiju u 12 scena, beskrajno se radujem tome. Pisaću o tebi. Hvala ti što si mi pomogao da ispunim svoj san, bez tebe ja ne bih bila ovde gde sam sad. Tvoje verovanje u mene, tvoj podstrek i borba...niko nikad nije imao toliko pouzdanja u mene kao ti. Večno sam ti zahvalna i beskrajno te volim, maleni moj. Moja dušo. Sve moje.

I love you the mostest little baby tigeru.

[moonluna8]

Ostatnia Róża | Fred Weasley

Rozdział 1. 🌹\

Moon Skamander to nie jest, ani córka, ani wnuczka Newt'a, była to po prostu jego rodzina. Niektórzy jej trochę zazdrościli, inni jej współczuli, a jeszcze inni jej dokuczali.

Ale przewińmy trochę czas, kiedy ona dostała list z Hogwartu.

17 czerwca jej urodziny, a potem list, większość jej rzeczy była po matce, ojcu, a nawet po wujostwie. W wieku 11 lat miała włosy do ramion, w kolorze kasztanowym. Była szczupła, jak na swój wzrost. Była dość wysoką dziewczynką jak na swój wiek.

Była już gotowa na wszystko, oprócz jednej chwili w jej życiu. Wpadła na dwóch rudych chłopaków, również szli na pierwszy rok nauki w Hogwarcie.

-Oh... Przepraszam- spojrzała delikatnie do góry, zauważyła dwóch rudych chłopaków, którzy się z czegoś śmiali. -Nie masz za co przepraszać... Jestem George- powiedział to z bananem na twarzy. -A ja jestem Fred, Fred Weasley, a ty tooo... - powiedział to delikatnie teatralnym głosem. -Um... Jestem Moon, Moon Scamander- odwzajemniła ich wspaniałe humory. -Scamander? Córka Newt'a, czy wnuczka?- zapytał starszy rudzielec szatynki. -Nie jestem, ani córką, ani wnuczką Newt'a, ani jego brata, jesteśmy po prostu rodziną- trochę spochmurniała, ale w głosie szatynki wciąż było można usłyszeć optymizm.

-Fred, George z kim rozmawiacie?- za nich dochodzi�� głos kobiety-wracajcie chłopaki.

Gdy wszyscy pożegnali się z rodzicami, rodzeństwem i wujostwem, a pociąg ruszył, niektórzy szukali wolnych przedziałów, w tym również klony. Weszli do przedziału gdzie siedziała Moon i usiedli na przeciwko niej. -Hej Moon!- krzyknęli jednocześnie, a ona wzdrygnęła się. -Ej co się boisz, nas się boisz?-zaśmiał się Fred. -No przestraszyliście mnie, bo...-nie chciała mówić czemu się wystraszyła więc przerwała-nie ważne. -Dla nas ważne- uśmiechnął się pod nosem drugi. -Nie znaczy nie, a poza tym nie znamy się na tyle dobrze, żebym ja się wam zwie...- nagle przerwała, bo poczuła lekkie ukłucie w okolicach brzucha. -Ej nic ci nie jest?-zapytał starszy klon. -Może się jednak nam zwierzysz- zaproponował drugi klon. -Nie to nic poważnego- wykrztusiła z siebie tylko te słowa i do końca drogi nie odzywała się.

Jej ukłucie w okolicach brzucha było spowodowane tym, że gdy pomagała wujowi Newtnowi jeden z jego zwierząt ją zaatakowało. Wszystko robiła zgodnie z poleceniami wujka, ale zwierzęciu musiało coś się nie spodobać, ale nikt nie wiedział o co chodzi. Ale to było 2 lata temu, a krzywda jaka została jej wyrządzona, odezwała się dopiero teraz.

Nie zauważyła kiedy zasnęła, gdy klony zaczęły ją budzić, budzili ją około 2 minut, ale i tak do Hogwartu zostało jeszcze 16 minut drogi. -Co się stało?- obudziła się w lekkim szoku. -Będziemy w Hogwarcie- zaczął starszy -Za około 15 minut- skończył zdanie brata drugi rudzielec. -Uhm?... Dobrze, dzięki- była trochę zaspana, ale szybko się rozbudziła w towarzystwie bliźniaków.

Gdy byli na miejscu powiedziano wszystkim, że ich rzeczy są już w pokojach. W Wielkiej Sali wszyscy pierwszoroczni nie mogli się doczekać ceremonii przydziału.

-Fred Weasley- wykrzyczała McGonagall. Tiara przydziału chwilę się zastanawiał gdy nagle wykrzyczała: -Ha, kolejny Wesley, to już wiem gdzie cię przydzielę. GRYFFINDOR!!!!- i zadowolony Fred poszedł do stołu Gryffonów, usiadł koło swojego brata Percy'ego. -George Weasley- znowu powiedziała McGonagall. -Kolejny Weasley, widzę, że nam się sklonowali, GRYFFINDOR!!!!

George usiadł obok swojego brata. Po dłuższym czekaniu Moon usłyszała swoje imię: -Moon Scamander- zawoła ją profesor McGonagall. Po drodze do tiary słyszała różne odzywki, takie jak: ,,To córka Newt'a " ,, Pewnie będzie się tym chwalić" ,, Jezu kolejny Scamander " ,, Ciekawe którego jest córką"

-Ach... Scamander... Zwierzęta pewnie lubisz, prawda?- zapytała tiara. -T-tak- odpowiedziała bez zastanowienia się. -Już wiem gdzie cię przydzielić, HUFFLEPUFF!!!! Podeszła zadowolona do swojego domu, była trochę smutna, bo chciałaby trafić do Gryffindoru, ale tak nie mogło być. W jej głowie zaczęły się tworzyć różne myśli: Czemu Tiara musi nas przydzielić, skoro i tak wybiera dom do którego należy, bądź należała nasza rodzina.

Po uczcie prefekci pokazali dormitoria pierwszorocznym. Piwnica Hufflepuff'u była dość oddalonym obiektem od wieży Gryffindor'u. Ona jak i bliźniacy byli trochę ty zdołowani. Ale i tak mogli się spotykać na przerwach i na lekcjach, no właśnie nie mogli, mieli po jedną lekcje w każdy dzień.

Z powodu iż był piątek tego dnia, następnego była sobota umówili się we trójkę, pod schody na pierwsze piętro.

*Sobota*

Moon już na nich czekała, i nie czekała długo. Chociaż nie znali się długo to czuli, że coś ich łączy. Mogło to być poczucie humoru, szkoła, albo po prostu przyjaźń. Nie obchodziło ich to, że byli z dwóch różnych domów, jedyne co ich obchodziło to przyjaźń i nauka, ale przede wszystkim przyjaźń.

Chciałaby, żeby te wszystkie dni nigdy nie miały. Wszyscy wiedzieli już o tym, że ona i rudzielce to najlepsi i najwięksi żartownisie Hogwartu.

[nerdycatmoon]

Hej, to pierwsza publiczna rzecz jaką robię więc proszę o zrozumienie :)

"Tamte dni, tamte noce" autorstwa Andre Acimana to powieść opowiadająca o losach dwóch młodych mężczyzn Elia i Olivera. Książka pisana jest z punktu widzenia Elia, a ze sposobu narracji możemy się domyślić, że opowiada o wydarzeniach które się wydarzyły jakiś czas temu, daje nam bowiem do zrozumienia, że wie jak to wszystko się skończy. Narrator książki, Elio jest 17 letnim synem profesora, co roku rodzina Elia zaprasza do swojej posiadłości młodych ludzi, którym profesor pomaga w tworzeniu. Któregoś lata rodzice Elia goszczą Olivera - 24 letniego Amerykanina. Relacje Elia i Olivera od początku są dość skomplikowane, a my jako czytelnicy mamy okazję poznać tą historię od początku do końca. Oprócz głównego wątku relacji tych dwóch mężczyzn, mamy też piękną scenerie, czy wiele innych postaci z mniej rozwiniętymi wątkami takich jak Marzia, dziewczyna z którą spotyka się Elio, czy Vimini - 10 letnia sąsiadka Elia cierpiącą na białaczkę. Książkę czyta się szybko, jest pisana w dosyć przyjemny sposób, ale niektórym czytelnikom może przeszkadzać język.

Książka ma też swoją kontynuację "Znajdź mnie" opowiada ona o tym co dzieje się z bohaterami 20 lat po skończeniu wydarzeń z "Tamtych dni, tamtych nocy".

Na podstawie powieści powstał również film, w którym główne role grają Timothee Chalamet - Elio i Armie Hammer - Oliver.

[zvjezdana-the-writer]

Deseto poglavlje moje priče ,,Dreams are not enough" je ovdje:

Chapter 10.

Danas je bio čudan dan. Na neko čudo nisam bila nevidljiva. Svi su me gledali na kampusu i već tada sam se počela osjećati neugodno. U hodniku je bila ista priča. Svi su me gledali. Razmišljala sam zbog čega bi to moglo biti. Jer nemam šminke? Ne, već su me vidjeli bez nje. Zašto bi tek sada bacali poglede na mene?

Spustila sam pogled na svoje hlače kako bih vidjela je li šlic otvoren. Bio je zatvoren. Dakle, nije ni to.

Nekako sam ignorirala sve te silne poglede upućene meni, te sam ušla u svoju učionicu. Tu je atmosfera bila malo mirnija, ali opet je bilo nešto čudno. Sve one djevojke s kojima jedva da sam ikada riječ progovorila su me pozdravljale. Mom stolu su prišle Ariana i Hannah, one koje su me posjetile u bolnici zajedno sa Rosemarie.

,,Hej, Ewelina.“ Rekla je Hannah. ,,Htjela sam samo reći da si me oborila s nogu u subotu navečer!“

,,Stvarno?“ Upitala sam nezainteresirano vadeći knjigu iz biologije.

,,Da. Bila si apsolutno prekrasna. Gdje si kupila onu haljinu?“

,,Ne mogu se sjetiti.“ Rekla sam brzo. ,,Davno sam je kupila.“

,,Stvarno?“ Rekla je Mindy sjedeći na svom stolu okružena svim jadnicima koji žele biti kao ona. Zagrizla je u jabuku, odjevena u pink majicu na kojoj je jasno velikim slovima pisalo LOVE PINK by Victoria's secret. Plava kosa joj je bila sapletena u dvije pletenice. ,,Tvoj tatica je jutros na poslu jasno naglasio kako mu je bilo drago što ti se svidjela haljina koju ti je on kupio. Mislim kako je spomenuo i štikle.“

Svi su se već krenuli smiješiti.

,,Da, moj tata posjeduje mnogo stila i ukusa za razliku od tvog.“

Osmjehnula se i odgrizla još jedan komadić jabuke. ,,Drago mi je što si našla nekog dečka po svom ukusu. Već sam mislila kako ćeš umrijeti u kući punoj mačaka.“

,,Ah, ljubav je neočekivana. A Jan je tako pametan, lijep i zgodan. Nijedan dečko ga ne bi mogao zamijeniti.“

,,Čekaj, jesi li rekla Jan?“ Upitala je Ariana odjedanput.

,,Da. Što s njim?“

,,Rosemarie mi je rekla kako ćemo dobiti danas novog profesora povjesti. Jan Von Drachenberg mu je ime.“

Raširila sam oči. To nije moguće. Nije valjda stvarno...

Zašto je, zaboga, uzeo posao u školi? Sada znam i zašto su me svi gledali. Ja sam učenica, a on je profesor, a učenica i profesor ne smiju biti u vezi dok učenica ne završi školu. Ovo će sada biti jedno veliko zlodjelo i ja ću biti u problemima, a i on će.

,,Hoho, pa ne mogu vjerovati.“ Podrugljivo je rekla Mindy i široko se osmjehnula. ,,Učenica i profesor u vezi.“

Svi su se nasmijali, ali ja ovaj put nisam znala što trebam reći.

Izašla sam iz učionice i zamolila profesora biologije da malo kasnim jer mi je navodno muka. Tražila sam Jana po hodniku, u nadi da nije negdje na satu. Ugledala sam ga dok je izlazio iz zbornice. Potrčala sam za njim i viknula njegovo ime. Zastao je i osmjehnuo se.

,,Napokon. Čekao sam te.“ Sagnuo se kako bi me poljubio, ali odgurnula sam ga.

,,Nema ljubljenja ovdje.“ Rekla sam ljutito.

,,Zašto si tako uzrujana?“

,,Zašto si ovdje?“

,,Ja sam novi profesor povjesti.“ Rekao je kao da je to obična vijest.

,,Tko ti je dozvolio prijavu?“

,,Ovoj školi je trebao profesor povjesti, pa sam se prijavio.“

,,Jan, cijela škola zna kako smo nas dvoje par jer su nas vidjeli zajedno na balu. A veza između učenice i profesora je zlodjelo. Možeš završiti u zatvoru zbog ovoga.“

,,Molim?“ Upitao je zbunjeno. ,,Samo zato što smo bili zajedno na balu, ne znači da smo odmah par.“

,,Ljubili smo se.“

,,Da, i?“

,,Koliko si im rekao da imaš godina?“

Zakolutao je očima. ,,Pa, oko... dvadeset šest.“

,,Dvadeset šest?“ Planula sam. ,,Moji roditelji će za ovo saznati na roditeljskom sastanku! Dobit ću vječitu zabranu izlaska iz kuće.“

,,Ionako ne izlaziš iz kuće.“ Rekao je. ,,Pusti me da odradim ovo.“

Progutala sam knedlu i kimnula. ,,Između nas je gotovo. Definitivno.“

Otišla sam bez pozdrava.

Na velikom odmoru sam sjela ispod velikog drveta i plakala. Sve me boljelo. Osjećaji su potpuno nadvladali mnome. Nisam imala snage da se ponovno vratim u školu. Znala sam što me čeka.

Ali unatoč mržnji koju sam trenutno prema Janu osjećala, možda bih mu se trebala ispričati. Urlala sam na njega i stalno to radim. Uvijek ga za nešto optužujem. Da nisam išla na taj glupi bal, sada nitko ne bi znao kako smo par.

Mogla sam primijetiti kako mi se Liam približuje. Okrenula sam se od njega. Nisam htjela da me ovakvu gleda.

,,Ewelina, ne plači.“ Rekao je i pokušao me zagrliti, ali odmaknula sam se.

,,Pusti me na miru.“ Odbrusila sam. ,,Ne treba me budala poput tebe tješiti.“

,,Želim ti pomoći...“

,,Prvo sebi pomozi, pa onda meni.“

Uputila sam se u školu, nesigurna hoću li moći izdržati na nastavi.

Sat kod profesorice Mariah nikada nije bio gori. Tijekom cijelog sata me nijedanput nije prozvala. Kada god netko odgovara, uvijek se javljam i većinom proziva mene, ali danas kao da sam bila nevidljiva. Nakon nekog vremena sam se predala, te sam prestala dizati ruku. Vijest je došla i do nje, naravno. Zbog čega drugog bi me izbjegavala?

Kada je zvonilo i kada smo svi krenuli izlaziti, zaustavila me tako što je oštro izgovorila moje ime. Zažmirila sam prije nego što sam se okrenula. Kimnula je prema stolici. Sjela sam prebacivši nogu preko noge.

,,Kako si, mila?“ Upitala je, osmjehnuvši se.

,,Dobro sam, hvala.“ Rekla sam, osjećajući nelagodu.

,,Čula sam nešto što možda nisam trebala čuti, jer me zaista šokiralo.“

,,Slobodno recite.“ Rekla sam ležerno.

,,Novi profesor povijesti je tvoj dečko?“

,,Jest.“

Raširila je ruke. ,,Pa kako to?“

,,Upoznali smo se preko mojih roditelja. Oni jednostavno žele da budem sa školovanim dečkom.“

,,Shvaćam to, ali... znaš kako je on stariji od tebe.“

Odmahnula sam rukom i osmjehnula se. ,,Ah, osam godina, što je to? Bilo je i gorih slučaja.“

Mariah ovo nije nimalo bilo smiješno. ,,Ewelina, ti si dobra djevojka. Ne daj da te drugi ruše, u redu? Radi ono što te čini sretnom.“

,,To je moje glavno pravilo.“

Nasmiješila se. ,,I, kakav je?“

,,Jan?“ Upitala sam raskolačivši oči. Zar ona zaista želi da joj pričam o njemu?

,,Da. Koliko dugo se već poznajete?“

,,Ne tako dugo. Možda dva mjeseca. Mama i tata ga obožavaju. Inzistirali su na tome da ga upoznam. Isprva sam oklijevala upravo zbog godina i zbog toga što je profesor, ali kada ga upoznate, vidite sasvim drugu osobu. On je najbolji dečko na svijetu.“

,,Da? Baš je lijepo kada se dvoje ljudi zaljubi na čudnovat način.“

Progutala sam knedlu. ,,Da, mi se zaista dobro slažemo. Samo mi je žao što se ostalima to ne dopada.“

,,Ne dopada im se zato što je on profesor. Moramo se potruditi da ministarstvo ne sazna za vašu vezu, inače će Jan dobiti otkaz ili nešto gore od toga, a ti bi mogla biti suspendirana.“

Prevrnula sam očima i rekla: ,,Moram sada ići.“

,,Ne shvati to kao uvredu.“ Govorila je Mariah. ,,Ne želim da upadate u nevolje.“

Prostrijelila sam je pogledom. ,,Vi niste moja psihologinja, profesorico. Prestanite se miješati u moj život i ono što radim.“

Izašla sam i ovaj put bez pozdrava i uputila se u zbornicu, u nadi da je Jan tu. Pokucala sam na vrata jer me bila sramota samo zakoračiti unutra, jer on vjerojatno nije sam. Rosemarie mi je otvorila vrata sa cigaretom u ruci. Jan je bio unutra, kao i profesor fizike. Nije me ni primijetio. Cornelius i on su pričali kao dva najbolja prijatelja. Nedostaje mi samo još da se sprijatelji s najgorim profesorom fizike u povjesti ove škole.

,,Ewelina.“ Rekla je Rosemarie, osmjehnuvši se. ,,Što trebaš?“

Kada je čuo moje ime, automatski je skrenuo pogled na vrata. Vratila sam pogled na Rosemarie.

,,Trebala bih popričati s Janom između četiri oka. Neće dugo trajati.“ Rekla sam.

,,Ah, naravno.“ Sa razumijevanjem je rekla i dala Corneliusu znak da pođe za njom.

,,Zapravo smo mogli i nas dvoje izaći...“ Rekla sam, ali njih dvoje su već bili izašli.

Kada smo ostali sami, oboje smo šutjeli. On je sjedio na stolici, a ja sam stajala ispred vrata pitajući se što da mu kažem. Bilo bi mi možda lakše ako bi mi barem nešto rekao. Ali šutio je i to me izluđivalo. Sada sam znala kako se drugi ljudi osjećaju kada sam blizu njih.

Odlučila sam prvo zatvoriti vrata kako nas nitko ne bi čuo.

,,Što želiš?“ Upitao je kao da me vidi prvi put.

,,Htjela sam se ispričati za svoje ponašanje.“

,,Stvarno?“

Namrštila sam se. ,,Pusti me da ispričam sve do kraja. Znam da se ponašam kao dijete i znam kako sam ja za sve kriva, u redu? Nemoj me mrziti.“

,,Tko je rekao da te mrzim? Mislio sam kako ti mrziš mene. I opet si bila s onim gaćonjom, unatoč tome što si u subotu doživjela traumu zbog njega.“

,,Nisam uopće htjela s njim razgovarati. Ako si pozorno špijunirao kroz prozor, mogao si to i sam vidjeti.“

,,Nisam te špijunirao.“ Rekao je ozbiljno.

Prekrižila sam ruke na prsima i uzdahnula. Spustila sam pogled. ,,Ne želim se više svađati. Pristala sam biti tvoja, iako... nisi kao ostali.“

Stajala sam ispred prozora i gledala kako kiša nježno pada, kako se kapljice slijevaju niz staklo poput kuglica kada ih baciš. Stajao je iza mene i obgrlio mi rukama struk. Nagnuo je glavu na moj vrat i poljubio me u obraz.

,,Mirišeš tako dobro.“ Tiho je rekao.

,,Znam. Ali, zar ti nemaš više sati?“

,,Nemam. Mogli bismo zajedno kući, ako želiš.“

,,Kod tebe?“ Upitala sam sramežljivo.

Slegnuo je ramenima. ,,Ako to želiš. Volio bih ti pokazati gdje živim.“

Dok smo ulazili u njegov crni BMW, opet su nas svi gledali. Poželjela sam pokriti oči rukama kako me nitko ne bi vidio. Zaista je užasno biti djevojka profesora. Da sam znala da će se ovakva glupost dogoditi, ne bih mu nikada sjela u auto one subote navečer koja je moj život zauvijek promijenila.

Stavio mi je ruku na koljeno. ,,Nervozna si.“

,,Zbog čega li?“

,,Jer nas svi gledaju.“

Prekrižila sam ruke na prsima. ,,Samo je... čudno.“

,,Nemoj se brinuti. Nitko poseban to neće saznati.“

,,Hoće. Mindyjin otac to sigurno već zna i reći će to mom ocu čim ga vidi.“

,,Daj, Ewelina, misliš li kako taj čovjek nema pametnijeg posla nego pričati o mladim srednjoškolkama?“

,,Ne poznaješ ga. Taj čovjek je prava tračara.“

,,Čak iako kaže, neće imati nikakve dokaze. Tvoj mu otac neće htjeti vjerovati. Samo se smiri i sve će biti dobro.“

Uzdahnula sam i zatvorila oči. ,,U pravu si. Trebala bih se smiriti.“

Jan je živio upravo tamo gdje bi se vjerojatno i svaki drugi demon uselio – na brdu okruženom gustim šumama. Nije imao mnogo susjeda. Okruživale su ga možda pet kućice koje su djelovale nenaseljeno. Kuća mu je bila prilično velika i okrečena bijelom bojom. Zrak u ovom mjestu je bio nenormalno hladan i svjež. Priroda koja nas je okruživala je bila življa od nas.

,,Sviđa li ti se ovdje?“ Upitao je.

Pogledala sam u tamno nebo. ,,Prekrasno je.“

Otključao je vrata i pustio me da prva uđem unutra. Unutra je bilo mračno, bez ijednog trunka svjetla. Kada je upalio svjetlo, dočekala me normalno uređena kuća sa normalnim predmetima. Telefon u kući je zazvonio.

Skrenuo je pogled na mene i rekao: ,,Vraćam se odmah. Upali si televizor ako želiš.“

Čudno da ga netko zove. Ni s kim se nije ni družio. Barem sam mislila tako dosada.

Ali umjesto televizora sam pregledavala njegove dokumente i knjige. Knjige su većinom bile povjesne, tako da ih nisam željela ni otvarati. Uzela sam dokumente i sjela na fotelju.

Rođen je 23.8.1901. godine, u Berlinu. Upravo na moj rođendan. Možda nas je i to povezivalo na neki način. Braće i sestara nije imao, a roditelji su mu se zvali Claudette i Hans.

Taman kada sam vratila dokument na mjesto, iz njega je ispala slika. Uzela sam je i puhnula s nje prašinu. Zapravo su to bile tri sličice, a na svakoj su bili Jan i jedna smeđokosa djevojka s kovrčavom kosom. Na prvoj slici su gledali jedno drugo smješkajući se, na drugoj su izvodili neke grimase, a na trećoj su se poljubili. Mogla sam čuti korake kako se približavaju, te sam vratila dokumente odakle sam ih i uzela.

Otišla sam u hodnik i ugledala stubište. Uspela sam se i vidjela razna vrata. Ušla sam u sobu čija su vrata bila otvorena. Bila je nevjerojatno hladna i sva je mirisala na Jana. Police su mu bile natrpane raznim povjesnim knjigama, i debelim i tankim. Imao je također i mnoge filozofske knjige i psihološke knjige, te nekoliko bilješki na kojima je pisao teze o Sigmundu Freudu i Aristotelu, no morala sam sve vratiti, jer je upravo zakoračio unutra.

Bila sam uznemirena i zbunjena, a on veseo, ali ne previše. Bez riječi mi se približio i položio hladne prste na moj blijedi obraz. Gledala sam u njegove sitne, crne oči nalik u neke opasne životinje koja će me svake sekunde progutati poput bombone.

,,Zašto stalno roviš po mojim stvarima?“ Upitao je.

,,Želim znati više o tebi.“

,,Nema se puno nečega znati.“

,,Čini se da voliš društvene znanosti.“

Osmjehnuo se. ,,Morao sam ih znati, želio to ili ne.“ Izvadio je stare bilješke gdje se jedva što moglo vidjeti. ,,Ove bilješke, dokumenti i knjige su toliko stari, ali i dalje svaku sitnicu pamtim. Bio sam mladi, problematični divljak kojeg nitko nije mogao obuzdati, iako sam bio sin dvoje visoko obrazovanih osoba. No, imao sam i dobru stranu. Bio sam marljiv u znanostima koje su me zanimale. Volio sam povjest jer sam... valjda sam i sam želio biti dio nje, želio sam biti zapamćen u povjesti, da se o meni piše u debelim uđžbenicima i da djeca o meni uče o školi. Pomno sam proučavao filozofiju, psihologiju i sociologiju i svađao se s profesorima kada bi oni davali svoja shvaćanja koja se meni nisu sviđala. U to vrijeme je Freud postajao poznat i mrzio sam učiti o njemu, ali sam se slagao sa svakom njegovom teorijom. I znaš zašto sam ga mrzio? Jer je iznio tu seksualnu teoriju prije mene. Ja sam oduvijek na isti način razmišljao i ubijala me činjenica što se obogatio mojom mišlju.“

Osmjehnula sam se. ,,Dakle, tukao si svog tatu jer si želio mamu samo za sebe?“

,,Zar nismo svi ponekad bili takvi u najranijem djetinjstvu? Svakom dječaku je bilo lijepo kada ga mama drži na svojim grudima i ljubi u lice, kosu i obraz. Svakom dječaku je predstavljalo noćnu moru kada ona to onda učini i njegovom tati. Možda to zvuči bolesno, ali uistinu je bilo tako. Radio sam neko vrijeme kao babysitter i uvjerio sam se u tu teoriju.“

Zakolutala sam očima, želeći promijeniti temu. ,,Ajmo izaći na balkon.“

Sklonila sam zavjese i otvorila balkonska vrata. Zrak je bio svjež i hladan. Atmosfera me više podsjećala na zimsko jutro, nego na jesenju večer. Nagnula sam se na bijelu ogradu i promatrala ovaj prizor. Nebo je bilo tamnoplavo i srebrne zvjezdice su blistale na njemu. Hladan zrak mi je hladio obraze.

Jan je stao pored mene i upitao: ,,Zar misliš da lažem?“

Pogledala sam ga. ,,Ne zanimaju me te teorije. Ti voliš društvene predmete, a ja prirodoslovne. Ne bismo trebali o tome raspravljati.“

,,Ali želim čuti tvoje shvaćanje o svemu tome.“

,,Nisam nikada osjećala privlačnost prema svom tati.“ Izgubljeno sam rekla.

Nasmiješio se i odmahnuo glavom. ,,Ne razumiješ te teorije.“

,,Ne, ali razumijem ovo.“ Obgrlila sam ga rukama oko vrata i poljubila ga.

Obgrlio me rukama oko struka i upitao: ,,Želiš li izmisliti novu seksualnu teoriju sa mnom?“

Na svakom uglu su se širili tračevi o Janu i meni i bila sam zahvalna Bogu što ništa od tih gluposti nije stiglo do mame i tate. Ne želim ni pomišljati na onu noć kada me Jan toliko začarao na balkonu da sam se kod njega zadržala do pola deset navečer. Te mi noći nisu prestali brojati.

,,Gdje si bila?“ Urlala je mama.

,,Bila sam kod Elspeth.“ Izvlačila sam se. Srećom nisu znali da Elspeth možda više uopće nije kod svoje kuće.

,,Svi znamo kako Elspethina majka ne da nikome prići njihovoj kući. Stoga, govori gdje si bila.“

Pogledala sam u tatu koji se držao podalje. Pogledi su nam se sreli, ali nije se smio ubaciti. Ne bih se ni ja smjela ubaciti pored ovakve dosadne zmije.

,,Gdje god sam bila, dobro sam prošla.“ Rekla sam. ,,Dobro sam, vidiš? Ono što ja radim nije ništa u usporedbi s onim što druge djevojke mojih godina rade.“

,,Druge djevojke me ne zanimaju! Ostavila si Evu samu kući. Moglo joj se dogoditi bezbroj loših stvari.“

,,Eva je starija od mene i trebala bi se znati brinuti sama o sebi. Uostalom, zašto se nisi žalila na nju kada me ona do prije dvije godine ostavljala samu kući? Tada ti je bilo svejedno, naravno. Jer me nikada nisi željela!“

,,Što si to rekla?“ Drsko je upitala i plašila sam se kako će me ošamariti ako nešto loše kažem.

Prikupila sam snage i rekla: ,,Da, uvijek se sve vrti oko Eve. Ti si samo papagaj koji stotinu puta dnevno ponavlja Evino ime. I imaš pravo, ona je tvoja kćerka. Vas dvije ste iste, ne samo fizički, nego i psihički. Ja nikada neću biti kao ona. Ja sam apsolutni višak u ovoj obitelji.“

Zatim sam potrčala uz stepenice i zaključala se u sobu. Bila sam ljuta i iznervirana, pitajući se zašto sam ja uvijek ta koja pravi greške. Uvijek sam ja kriva.

Jan me te noći posjetio i tješio. Ispričala sam mu što se dogodilo tek kada sam se smirila.

,,Neka te takve stvari ne uznemiravaju.“ Rekao je. ,,Kada ih jednom napustiš i prestaneš im se javljati, zabrinut će se i moliti te da im se vratiš.“

,,A ja se neću vratiti.“ Rekla sam spuštenog pogleda.

Sutradan smo se slučajno izgubili u prostoru i vremenu i poljubili se pred cijelom školom. Ušla sam s njim u školu i odmah smo se i rastali, jer smo dosta kasnili. Za deset minuta počinje nastava i mora rasporediti gradivo za svaki razred kojem je predavao. Nisam ga ni pitala kako napreduje posao. Vjerojatno je teško, s obzirom da je on jedini koji predaje povjest, a gotovo sva odjeljenja imaju barem dva sata povjesti tjedno.

,,Izgledaš iscrpljeno.“ Rekla sam i sklonila mu šiške s lica.

Nasmiješio se. ,,Nisam. Samo nisam naviknut ovako rano biti na nogama.“

,,Koliko imaš sati?“

,,Sedam. Hoćeš li me čekati?“

,,Naravno.“

Poklonio mi je zahvalan smiješak i zadnji put me poljubio. Mogla sam čuti nešto poput ,,volim te“ kada sam mu okrenula leđa. Ali kada sam se okrenula, njega više nije bilo. Na njegovo mjesto će sada stati Liam, koji mi se iz daljine približavao. Izgledao je uredno i pametno kao i uvijek sa svojom plavom košuljom i kockastim naočalama.

,,Dakle, ipak se niste rastali.“ Rekao je smiješeći se, ali u glasu mu se osjetio nemir.

,,Tko je rekao da ćemo se rastati?“ Upitala sam, podignuvši lijevu obrvu.

,,Nitko. Samo mi je čudno da si s njim nakon silnog nereda koji je napravio u školi.“

Namrštila sam se. ,,On nije nikakav nered napravio. On školi pomaže.“

,,Da, naravno. I ja sam želio pomoći tebi, ali dobio sam samo nogu u jaja, kao i obično.“

,,Stvarno je nevjerojatno koliko možeš biti djetinjast.“

Kada je krenuo odlaziti, rekla sam: ,,Zašto nam jednostavno ne poželiš sreću kao što bi to i svaki prijatelj poželio svojoj prijateljici?“

Zastao je i pogledao me preko ramena. ,,Vrlo je jednostavno. Ne mogu ti poželjeti sreću jer znam da ćeš biti nesretna s njim.“

Ostala sam ukočena na hodniku dok se zvono nije oglasilo, koje me razbudilo. Voljela bih da nikada nisam upoznala Jana i da sam ostala sjediti s Elspeth onog dana u klupi. Da je tako bilo, sada bi sve bilo kao prije. Ništa mi se u životu ne bi događalo i ne bih se morala brinuti. Ali ja sam izabrala drugi put, na kojemu stoje dva različita stvorenja: demon i čovjek. A ja ne volim nijednog od njih. Ali oni me žele u svom životu, a ja ne mogu shvatiti razlog. Očito sam im ušla iznenadno u život i sada mi zabranjuju izlazak.

[myvalske-scenky-t]

Zamotaný vzpomínky spojený s minulostí mojí matky.

"Hej, notak, co se děje? Co se stalo?"

Adam ležel na zemi, třásl se křečí a sténal. Kolem něj se seskupila celá třída. Všichni jen vyděšeně zírali. Ani průvodce exkurzí, ani učitel nebyli s to nic udělat. Až konečně někdo z davu vykřikl: "No tak někdo zavolejte záchranku, nebo něco!"

Kuba zvaný tintítko se s vyzývavým výrazem otočil na třídního profesora. Ten jakoby se probral z tranzu, do nějž ho uvedlo Adamovo třesoucí se tělo, sebou trhl a vytáhl roztřesenýma rukama mobil. Zatímco popisoval, kde jsou a co se děje, Adamovy křeče se zmírnily. Byly ale stále patrné. Když otevíral oči, ještě si na něj netroufl nikdo sáhnout, protože se pořád nekontrolovatelně třepal. Pak z něho vyšel slabý výkřik a záchvat jakoby pokračoval. Učitel k němu opatrně přistoupil a položil ho na bok. Pavlína, jediná dívka v místnosti, si ihned svlékla mikinu a podala ji profesorovi, aby chlapci mohl podložit hlavu.

Adam opět nevnímal. Neslyšel ani sanitku, ani záchranáře, kteří podřepli k němu a čekal, dokud záchvat nepomine. Když podruhé, už plně, nabyl vědomí, třásly s ním pouze nervy. Zběsile dýchal. Cítil svůj tep až někde v krku. Měl sucho v ústech a pálily ho svaly po celém těle.

Jako první zahlédl nohy Pavlíniných semišových bot. Poté klín záchranáře. Zamrkal a vcelku rychle se posadil. "C-co se děje..?" vyšlo z něj zastřeně. Měl pocit, jakoby usnul ve stoje. Nic si nepamatoval. Jen ho všechno tak nějak bolelo. "Co je?" rozhlédl se a jeho pohled ulpěl na dvojici holohlavých záchranářů. Pomalu si vjel rukou do vlasů. Cítil v nich a za krkem ten nepříjemný ale známý pocit studeného potu.

"Prodělal jste epileptický záchvat, mladý muži." Jeden ze záchranářů, mladší, s mírnými vráskami od smíchu kolem širokých úst, kývl na toho druhého, jehož oči byly posazené velice hluboko do důlků a dodávaly jeho obličeji na nebezpečnosti. "Nejspíš se projedete s námi do nemocnice, abychom zjistili, jestli nemáte epilepsii," zachraptěl velmi hlubokým hlasem.

Adam svraštil obočí. "Nejsem nemocný. Nemám epilepsii. To se stává. Dokonce každý člověk má alespoň jednou za život epileptický záchvat petit mal," snažil se bránit, co mohl. Záchranář kývl. "To je pravda. Nepřijeli bychom, kdyby nám váš profesor neřekl, že se tohle už opakuje."

Adam chvíli civěl na muže bez hnutí. Opakuje? Copak to ve škole nebyly obyčejné ztráty vědomí? Copak tohle nebyla obyčejná ztráta vědomí?

"Takze nejsi na pozorovani?" psala večer Pavlína Adamovi na messenger. Musel se smát. "Nope," napsal. "Jenom mi snímali hlavu."

"A zjistili něco?" Zprávy zněly ustaraně. Že by to spolužačku opravdu zajímalo? Adam si nedělal naděje, třída byla plná okouzlujících a mužných kluků a jemu se Pavlína líbila už od adaptačního kurzu. "Napsali mi mírnou formu epilepsie. :)" potvrdil tím Pavlíniny obavy. "To je dost hrozný," napsala. Adam se uchechtl. "Vůbec ne. Je to prkotina. Napsali mi nějaký prášky ale jsou nanic, nebudu je brát. :P"

"Měl bys…"

Na to Pavlíně neodepsal. Nehodlal do sebe cpát pilulky na něco, co má podle něj každý druhý. V rodině se to dědilo už víc než čtyři generace a on byl jen další Havran. Další pokaženej. Neopraví ho nějaký prášky. Z těch mu maximálně bude zle.

[vulnerable-writings]

3

Svet za oknami električky sa mihal. Ľudia sediaci okolo držali termohrnčeky s kávou a mobily, kde-tu bolo vidieť knižku. Závidím im. Ak by som sa v dopravnom prostriedku pozerala na displej alebo do knihy, asi by som sa na mieste pozvracala. Šálka kávy by mi navodila úzkosť a pocit, akoby mi malo explodovať srdce. Iba dve zastávky od internátu sa mi začala točiť hlava a zalial ma studený pot. To nezvládnem. Vystúpila som hneď ako sa otvorili dvere a snažila sa pomalým hlbokým dýchaním zmierniť búšenie srdca. Mala som pocit, že každú chvíľu omdliem. Kráčala som ďalej od zastávky smerom k vysokým budovám internátu. Takto prebehol každý môj pokus dostať sa do školy. Občas som zavrela oči a snažila sa tých 40 minút vydržať v polospánku. Inokedy som dva či tri krát vystúpila a po hodine a pol dobehla zadýchaná na prednášku, z ktorej väčšinu som strávila vzpamätávaním sa a lapaním po dychu. Spolužiaci sa po škole chodili spoločne učiť. Stretávali sa v PUBoch či na intrákoch a vytvorili si niečo ako štúdijný alko krúžok. Spočiatku ma pozývali, ale po určitej dobe som ich svojimi výhovorkami odradila. Stal sa zo mňa samotár. Ak som sa raz za čas objavila v škole, trávila som čas s výmennými študetmi, s ktorými sa väčšinou nikto iný nebavil. Tí mi neustále kládli otázky a zaujímali sa o každý aspekt môjho života, takže som nemusela sústredovať mysel na scenáre, v ktorých omdlievam pri čakaní na prednášku a rozbíjam si hlavu o mramorovú dlážku.

Moji záchrancovia tam však v ten deň neboli. Stála som sama v rohu a scrollovala Mattov instagram. Ozval sa čas od času, väčšinou v noci po koncerte. Cez deň postoval fotky z móla v Brightone, z uličiek Liverpoolu a Manchestru, z malých dediniek cez ktoré prechádzali a zo zaujímavých klubov v ktorých práve hrali. Občas som rozpísala správu, niečo ako “Wow, kiež by som tam mohla byť s tebou…”, ale vždy som ju zmazala s pocitom, že zaváňa sebaľútosťou a závisťou. Aj teraz som mala chuť mu len tak napísať, ale neodhodlala som sa. Každá správa, ktorú som mu za ten čas odoslala, pôsobila z odstupom času hrozne vtieravo. Pocit že sa mu vnucujem bol ešte horší, než smútok z toho, že tu nie je. Práve keď som otvorila jeho fotku s kapelou pred Salford Lads Club, prišla mi správa. Bol to Allen. “Ahoj Leah, je mi ľúto, že sme sa cez víkend nevideli. Si v meste?” nečakané. Čas od času sme si napísali, ale boli to zväčša pár riadkové reakcie na instagramové posty. “Ahoj, prepáč, nevedela som že máš oslavu. Som v škole.” hneď ako som odoslala odpoveď, videla som, že píše. “Chceš po škole na kávu?” nevedela som ako sa vyhovoriť. Na jednu stranu som prahla po nejakej spoločnosti, ale predstava, že mám byť na nohách o pár hodín dlhšie a riskovať mdloby pred cudzím človekom ma dosť desila. “Na chvíľu by som mohla. Daj mi presne 90 minút!” jeho odpovede boli rýchlejšie než mihnutie oka. “Oki” použil smajlíka - mimozemšťana. Roztomilé. Na chodbe nastal ruch, profesor mineralógie odomkol miestnosť. Počkala som, kým všetci vojdú a ako posledná som sa usadila do lavice vzadu. 

Po 77 minútach prednáška skončila. Tentoraz som vychádzala ako prvá. Zachvacovala ma úzkosť a v oboch malíčkoch na rukách mi pulzovali nervy. Rýchlym krokom som sa presunula k záchodom napustiť si fľašu s vodou. Pre istotu. Nasledovali ma spolužiačky. “Á Leah, pôjdeš s nami po škole von?” oslovila ma jedna z nich venujúc mi neprirodzene milý pohľad. “Bohužial, už niečo mám.” “Jasné.” odvetila a veľavýznamne pozrela na ostatné. Snažila som sa čo najrýchlejšie dostať z tejto situácie. Z vodovodu tiekla iba vlažná voda, rýchlo som napustila fľašu, mávla na pozdrav a odišla. Čo som to za podivné nespoločenské indivíduum? Prechádzala som bludiskom študentov a pred očami sa mi zahmlievalo. Snažila som sa do nikoho nevraziť, zatiaľ čo som Allenovi písala, že končím. Vyšla som z hlavných dverí a párkrát som sa zhlboka nadýchla ľadového vzduchu. Pôsobil ako hojivá náplasť na pomyselnú ťažobu na hrudi. “Leah!” ozvalo sa. Allen stál pod schodami. Husté bledé kučery mu padali do tváre. Bol vysoký, oblečený v zemitých farbách a okolo krku mal šál, ktorý za ním vial vo vetre. Vypadal trochu ako detektív z minulého storočia alebo Doctor Who. “Akoto, že si tu?” prekvapene som podišla k nemu a objali sme sa. “Vyhľadal som si, kde je tvoja katedra. Som creep?” Áno si. Roztomilý creep. Preblyslo mi hlavou, ani neviem prečo. Páčila sa mi táto prehnanosť. “Je to trochu creepy.” Nervózne sa zasmial a vykročili sme po úhľadnej ulici proti davu študentov náhliacich sa na prednášky. “Kam pôjdeme?” spýtala som sa hlavne preto, aby som sa mohla dopredu psychicky pripraviť na akúkoľvek situáciu. “Záleží, či chceš byť medzi ľuďmi.” “Vypadám ako spoločenský človek?” odpovedala som s úsmevom a dúfala som, že to nevezme úplne vážne. “Myslím, že si spoločenská. Iba neznášaš byť v spoločnosti neznýmych ľudí.” Vystihol to presne. Určite to vypozoroval. V skupine Mattových priateľov som vždy pôsobila ticho a nenápadne. Nevadilo mi sa s kýmkoľvek baviť. Problémom bolo, že som pravdepodobne pôsobila zvláštne a mlčanlivo. Ľudia sa mi preto radšej vyhýbali. Okrem toho, Matt bol vždy stredobodom diania. 

Ako cieľ sme si stanovili kaviareň, výber som nechala na ňom. Nepoznala som tu totiž nič moc okrem Costy kúsok od školy. Kráčali sme mestom a bavili sa o štúdiu. Allen bol v maturitnom ročníku. Mal iba 17, intelektuálne ma však ďaleko prevyšoval. Mal prehľad takmer vo všetkom, odmalička cestoval, ovládal cudzie jazyky lepšie, než ja svoj materinský. Jeho plány do budúcnosti dávali zmysel. Strednú školu flákal, tvrdil, že je ďaleko pred spolužiakmi a že je to preňho strata energie. Nehovoril to však povýšenecky, prezentoval to ako fakt. Jednoducho nezapadal. Nebol prekvapený, že som o 6 rokov staršia. “Ak by si mala 16, asi by sme sa nemali o čom baviť.” Vyhlásil pobavene. “To je pravda, v 16tich ma nezaujímalo, kto je Albert Camus, mala som totiž blízky vzťah s plagátmi Toma Delonga.” “Emo girl.” zasmial sa. Smial sa pri každom mojom pokuse o vtip či sarkazmus. So záujmom hltal všetko, čo zo mňa vypadlo, reagoval, pýtal sa. Bolo to vzájomné. Baviť sa s ním mi prišlo tak prirodzené, ako dýchať. Žiadna silená intelektuálna pretvárka. Žiadny small talk.

Začínala mi byť zima. Prešli sme centrom a vošli do pasáže, v ktorej boli jediné dvere s guľou namiesto kľučky. Allen zazvonil na zvonček. “Kam ma to vedieš? Tajuplné.” “Je to kaviareň. Skvelé na ňej je, že ľudia namiesto toho, aby zazvonili, idú radšj niekam inam. Takže je tam kľud. Chodím si sem čítať.” dvere zabzučali a my sme vyšli po točitom schodisku až na najvyššie poschodie. Kaviareň bola tichá, našli sme si miesto v tmavom rohu. Na stole sa pohadzovali knižky. “Dáš si kávu?” spýtal sa, vyzliekajúc si vrstvy oblečenia. “Radšej čaj. Ideálne niečo bez kofeínu.” automaticky som odvetila a následne sa v hlave preklína za to, že ľuďom predhadzujem svoj strach z akejkoľvek látky, ktorá by mi mohla zmeniť tlak. Odišiel za roh. Usadila som sa vo veľkom pohodlnom kresle a vzala do ruky knižku zo stola. Bol to Remarque, moj obľúbený autor zo stredoškolských čias. Zalistovala som v nej a zrak mi padol na lístok, pravdepodobne z pošty, s veľkým číslom 22 založený medzi stránkami. Chvíľu som sa naňho dívala. Vytrhol ma Allen, ktorý sa vrátil s dvoma hrnčekmi zázvorového čaju. “Čo to čítaš?” “Oh, to je Remarque. Čierny obelisk.” vybrala som lístok z knihy a položila ho na stôl. “To nemyslíš vážne.” prekvapene ho vzal do ruky. “To číslo sa mi zjavuje všade. Je na nálepkách po uliciach, na značkách áut, jednoducho všade, kam sa náhodne pozriem.   Pripisujem mu svoju životnú smolu. Pozrela som naňho s predstieranou vážnosťou. “Mám to úplne rovnako.” Neveriacky zdvihol husté obočie a začali sme sa smiať nad tým, že dokážeme obaja veriť takému nezmyslu. Allen vzal papier do ruky a pretrhol ho. “Tu máš. Snáď sa týmto kliatba zlomila.” 

Sedeli sme v kaviarni niekoľko hodín. Väčšinu času rozprával Allen a ja som ho so záujmom počúvala. Bavilo ma sledovať ho ako oduševnene  opisoval svoje záujmy, politické názory, traumy z detstva. Mali sme toho mnoho spoločného, aj keď sme obaja pochádzali z úplne iných prostredí. Za tých pár hodín som nemyslela na Matta, zabudla som na svoje úzkosti a záchvaty paniky. Bolo to príjemné vytrhnutie. Akoby som sa ocitla v bubline. “Budem zatvárať!” ozvalo sa spoza baru. Bublina praskla. Vstali sme a mne sa zatočila hlava, akoby som sedela celé veky. Allen si všimol môj trpiteľský výraz. “Si v pohode?” “Hej, iba závrat. Rýchlo som vstala.” automaticky mi podal ruku, keď som prekračovala taburetku. Mal ju horúcu a vlhkú, nie oveľa väčšiu od tej mojej. Vyšli sme do zimy. Vonku pršalo. “Môj otec býva kúsok odtiaľto. Budeš v pohode ak ťa nechám ísť samu?” spýtal sa s obavou v očiach. “Jasné. Nerob si starosti.” objali sme sa. Existuje niečo ako časomer na objatia? Ako človek zistí, či je to pridlho? Myslím, že toto bolo. Z ničoho nič ma pustil, akoby precitol. “Maj sa Leah. Rád som ťa videl.” odkráčal a stratil sa v hmle. Posledné čo som z neho uvidela bol kúsok vejúceho šálu.

[vincentovo]

2019/10/09 St

Ráno jsem vstávala v 6.30.

Van s Óšimou se zeptali správce Šinmury, jestli by pro mě neměl ještě jedno volné kolo a předchozí den na mě už čekal na dveřích nalepený lísteček s tím, ať se k němu stavím, až budu mít čas.

Zastavila jsem se u něj v 8 hodin ráno a asi jsem ho trochu překvapila, protože jsem hned vybalila, že vlastně spěchám a mám jen 15 minut. On tedy přeskočil veškeré instruktáže s tím, ať si prosím přečtu přiložené papíry.

Jo, ee, měla jsem v plánu si je přečíst… třeba to stihnu až budou vánoční prázdniny.

Do školy jsem dorazila na knop. Učebnici jsem sdílela s jakýmsi Číňanem jménem Jó.

Ach jo, musím si koupit učebnici a nechat zaregistrovat kolo.

Pan profesor na téhle hodině je ale úplně skvělý, jak zdvojnásobený pan Watanabe. Ty jeho grimasy jsou vážně zázračné.

Potom jsem se stavila pro vaječný sendvič a tiramisu a můj den pokračoval hodinou konverzace. Hodina byla fajn, až na to, že jsem si sedla k Číňanům. Tedy nic proti Číňanům, ale bylo to pro mě už prostě moc Číňanů na jeden den.

Po hodině konverzace jsem se vrátila zpět do učebny a časem se dostavil i Danil, tak jsme potom šli společně na orientační kurz pro zahraniční studenty. To byla úplně skvělá ztráta času, protože pardon, ale dělat orientaci dva týdny po příjezdu a dát mi podrobné mapy, kde krásně najdu všechny učebny den potom, co jsem skrz pot a slzy našla všechny učebny skrz vyptávání se lidí a zoufalé hledání na vlastní pěst… hej, to už je fakt trochu pozdě.

Ale aspoň jsem se trochu skámošila s Danilem, a to se taky počítá.

[madaboutyoumatt]

Matt

Miał nieregularne zajęcia. To fakt. Ale potrzebował tą rehabilitację mieć tak często? Jakby ominęli jeden czy dwa dni to by się nic nie stało. No ale nie było co więcej tutaj kombinować. Czym szybciej to zrobi, tym szybciej wróci do działania. Pełna sprawność to pierwsze czego potrzebował. Chociaż teraz trochę żal było mu rozstawać się z tym gipsem.  - No przecież nie podglądam. – jęknął po raz kolejny kiedy Josh sprawdzał czy aby na pewno nie patrzy. Pewnie to przez to, że znowu się wiercił, ale pozostanie w jednej pozycji długo sprawiało, że drętwiało mu ciało a to nie było fajne. Poza tym, korciło go aby zerknąć i dowiedzieć się co tamten robi.  - Możemy iść do kina. Tylko czy grają coś ciekawego? – sięgnął po telefon i zaczął sprawdzać seanse dając różne propozycje a kiedy już wybrali coś i godzinę to zarezerwował im miejsce, dopóki były jeszcze dobre miejscówki.  Potem trochę rozmawiali, ale Josh skupiał się tak mocno na tym co robił, że niezbyt chciał rozmawiać, więc Matt nudził się i delikatnie przysypiał kiedy w końcu dostał znak, że już jest skończone. Usiadł i przetarł oczy a potem zerknął na gips, który nie wyglądał już jak gips. Oglądał go z każdej strony a oczy błyszczały mu się jak u dziecka.  - Kurde, szkoda, że tak późno to zrobiliśmy. Wygląda super. – dobra, po cichu obawiał się, że Josh walnie mu na nim jakiś ogromny swój podpis co byłoby dziwne i żenujące. Jak widać srogo się pomylił.  Matt wychodząc z sali zagadał się z Alanem. Stanęli pod nią aby omówić coś co na zajęciach podpowiedział im profesor. To był dobry plan aby wcielić do ich prezentacji, tylko musieli się zastanowić kto tym się zajmie i gdzie to wsadzą. Beth czekała na niego i to ona poganiała ich, że może za dużo już tej nauki na dzisiaj, że przydałoby się pójść do domu. Wychodzili jako jedni z ostatnich z ich wydziału, chociaż ludzie grupkami stali na zewnątrz na schodach ciesząc się jednymi z pewnie ostatnich bardzo ciepłych dni.  - W takim razie, ja to przygotuję, ale ty byś zaprezentował? Tak chyba byłoby sprawiedliwie.  - A nie lepiej zostawić to na głowie jednej osoby aby wiedziała co robi i o czym mówi?  - Josh. – powiedziała głośno Beth wybijając ich z rytmu. Od razu też pomachała do niego, bo nie widziała go wieki a wyglądał jak zawsze doskonale, to ostatnie nie było tylko jej myśleniem, ale też i jakiejś grupki dziewczyn stojących obok.  - Josh? – zdziwił się Mały a Alana wzrok powędrował za okularnika.  - Znajomy?  Matt nie powiedział nic na te słowa tylko skierował się wprost do niego i do Sam oraz już stojącej obok nich Beth.  - Hej, umawialiśmy się, że przyjedziesz? – za bogów Mały nie przypominał sobie tego. - Alan to jest Josh, Josh to Alan. A to jest Sam.  Alan jak zawsze stanął wyprostowany z wyprężoną klatką. Z miłym uśmiechem podał szatynowi dłoń, byli mniej więcej tego samego wzrostu, ale blondyn był delikatnie szerszy w barkach co było oczywistym, że siłownia nie była mu obca. Ogólnie prezentował się naprawdę dobrze.

[vidbaric]

KAO U KALIFORNIJI / Medulin je zimi omiljeno surfersko odredište

Čekam Andreja Gudca (33) na benzinskoj stanici u blizini Rijeke. Šest je sati ujutro i mraz mi probija kosti. Stiže u maloj, bljedunjavo zelenoj Fiesti. Prvo opazim njegove surf-daske koje je uglavio poprijeko automobila tako da završavaju između dva prednja sjedišta i naslanjaju se na vjetrobransko staklo – to je jedini način na koji ih može prevesti do Medulina. U vožnji je neobično razgovarati s njim, jer ne vidim mu lice. Zanima me kako je sve počelo, kako je uopće saznao da je u moru oko Medulina moguće surfati na valu?

“Prvi put sam otišao surfati u Medulin s ekipom iz Slovenije prije desetak godina”, govori mi dok stišće po gasu u smjeru tunela Učka.

“Mislim da je baš bio Sveti Nikola. Bilo je olujno jugo pa smo se dogovorili da idemo surfati. Kada sam vidio valove ostao sam iznenađen. Bili su veliki, moćni. Izgledali su poput onih kakve sam viđao na oceanu. S obzirom na to da sam svoje surfersko umijeće izgradio na mjestima kao što su Portugal ili Kanari, trošeći velike količine novca na avionske karte i smještaje, činjenica da se može surfati na sat i pol od moje kuće ostavila me je zabezeknutim. Hej, ujutro sam surfao na valovima, a popodne sam doma u Kraljevici i pijem kavu. Nešto dosta neistinito.”

Malo je poznato da je more ispred Medulina gotovo četrdeset dana u godini savršeno pogodno za surfanje na valovima. Pričam o tome s Andrejem, koji mi suzdržano odgovara kako je možda i bolje da Medulin ostane underground mjesto za surfanje. Nema on ništa protiv gostiju, kaže, i sam je često gost-surfer na raznim lokacijama u svijetu, ali tvrdi kako je tridesetak surfera u moru maksimum koji tamošnji uvjeti mogu podnijeti.

S tri strane okružen kamenitim i stjenovitim plažama, te neprestanim vjetrovima koji mogu mjenjati smjer, ali rijetko prestaju puhati, Medulin se pokazao kao jedan od slabo poznatih fenomena sjevernoga Jadrana - mjesto na kojemu je moguće zajahati val upravo kao da si u Kaliforniji ili na Baliju.

Govorim Andreju kako je to zasigurno zbog toga što se negdje na ovome prostoru isprepliću Mediteran i Srednja Europa, što rezultira silnim valovima u moru ispred Medulina, na što on kroz smijeh umiruje moju pjesničku imaginaciju i pojašnjava: “Medulin, Premantura, Barbariga i slična mjesta na koja odlazimo surfati su specifična jer imaju relativno otvoreno more pred sobom… Također, obala je ovdje plitka – što čini golemu količinu tog mora u gibanju da se razbija o plićinu i stvara val. Taj je val zbog neprestanoga vjetra nepravilniji od onog oceanskog, iako se zna dogoditi da i ovdje može biti savršeno i bez vjetra. Dogodi se da je sunčani, mirni zimski dan. Tada se doslovno moram u moru prisjetiti kako sam na Jadranu. Takvih se dana zauvijek sjećam.”

Silazimo s ipsilona i vozimo po lokalnoj cesti u smjeru Medulina. Po ulasku u mjesto Andrej skreće desno za ‘Kamp Kaželu’. Vozimo se nekoliko minuta po blatnjavom makadamu, okruženom niskim mediteranskim biljem i vrtovima. Govori mi kako je većina plaži koje su pogodne za vožnju zapravo u prostoru kampa.

Prolazimo kroz kamp i parkiramo na obali. Ondje je već desetak automobila stranih tablica, a vidim i nekoliko hrvatskih. Izlazim van i odmah stavljam svoju rusku šubaru na glavu. Vjetar mi šamara lice, a toliko je zima da stavljam i rukavice. Istovremeno, Andrej se počinje skidati. Ostaje u kupaćim gaćama, potpuno gol kao da je sredina srpnja. Dok u žurbi navlači svoje petmilimetarsko neoprensko odijelo, šlape i kapu koja mu prekriva čitavu glavu osim lica, žali mi se kako kasnimo i upire prstom prema moru u daljini. Vidim oko dvadesetak ljudi kako sjede na daskama i čekaju valove. Uto čujem automobilsku trubu te se okrenem. Andrej mahne.

“To su Flo i njegova ekipa Austrijanaca”, govori mi dok se srdačno s njima pozdravlja.

Florian Galler (27) je u Medulin s roditeljima dolazio dok je još bio dijete. Još se sjeća prvoga dana kada se odlučio okušati u surfanju.

“Bio je 26.10.2009 godine. Valovi su bili vrlo veliki. Otišao sam potražiti manji val koji je prikladniji početniku kakav sam onda bio. Od tada redovito dolazim surfati ovdje kada su dobri uvjeti, jer Graz je zapravo vrlo blizu. Inače se bavim i snowboardingom, pa se zna dogoditi da jedan dan snowboardam u Austriji, a drugi surfam na valovima u Hrvatskoj. Najveći problem Medulina jest da je obala puna šiljastoga kamenja i krša. Dok je u Portugalu dno pješčano i bezopasno, u Medulinu se pri padovima treba dobro paziti kako se ne bi ozlijedili u plićaku. Ovo mi je od velike pomoći”, završava uz široki osmijeh dok navlači svoje neoprenske papuče. One će ga spasiti od neprijateljski nastrojenoga istarskog podmorja.

Od vjetra slabo čujem što surferi međusobno govore, ali čini mi se kako komentiraju solidne uvjete danas u Medulinu. Andrej mi viče na uho kako će vjetar kasnije pasti te da ću tek onda vidjeti što je ‘pravi Medulin’. Ispraćam ih pogledom dok oprezno ulaze u more, liježu na daske i započinju plivati ka pučini.

Taman po njihovu ulasku trojica Slovenaca izlaze iz mora na obalu. Matevž Pristavec (37), koji u Medulinu surfa od ranih dvijetisućetih, pojašnjava mi kako je danas vrlo dobro za surfanje. Žali se jedino na moćni vjetar koji puše ka obali i kvari val te tako smanjuje doživljaj surfanja.

Najvažnije je dobro odijelo i iskustvo

Sjedam s Matevžom u automobil iz kojega imamo dobar pogled na surfere u moru. Zanima me još ponešto o uvjetima, kada je najbolje doći surfati u Medulin, tko sve ovdje dolazi?

“Medulin najviše radi u jesen. Tada je najviše ljudi jer još nije toliko hladno, a i more je još toplo. Tijekom zime su uvjeti nešto bolji, valovi su veći, ali ne dolazi toliko ljudi jer je vrlo hladno. Treba imati dobro odijelo i više iskustva da bi se surfalo po zimi. Na dobar dan u Medulin zna doći ekipa sa svih strana. Bude tu Hrvata, naravno, ali i Talijana, Austrijanaca i Mađara. Najviše je Slovenaca”, ispriča mi pa odlazi nazad u podivljalo more.

I opet, po njegovu ulasku, jedan surfer izlazi van. Pomislim kako tu postoji neki kodeks, neko nepisano pravilo po kojemu se surferi izmjenjuju na obali, kao vojnici na straži, ne bi li pazili jedni na druge. Medulin se znao pokazati kao vrlo opasno mjesto za surfanje na valovima.

Pružam ruku Peimanu Loftiju (31) iz Mađarske. Zanima me s kim inače odlazi surfati u Medulin, znaju li Mađari da se ovdje može zajahati val?

“Naša surferska zajednica u Mađarskoj je vrlo mala i svi se međusobno poznaju. Prvi put sam čuo za Medulin od slovenskih snowboardera koje sam upoznao u Austriji. Odmah sam informaciju podijelio s prijateljima, a od tada nas je barem dvadesetak posjetilo Medulin u više navrata. Neki su od nas postali i regularni posjetitelji. Ovdje se već osjećamo kao doma.”

Mađari dolaze na jedan dan

Peiman dolazi iz Budimpešte i vozi oko 8 sati kako bi uživao na medulinskim valovima. Govori mi kako su vremenske prognoze danas dosta stabilne i točne, te kako je nemoguće da se odluči na polazak u Medulin, a da ga tamo dočekaju uvjeti koji nisu dobri za surfanje. Spominje mi svojega prijatelja za kojeg govori kako je profesor praćenja vremenske prognoze na portalu Windguru. Ekipa se pred odlazak obično obrati njemu, pa ako ovaj da zeleno svjetlo, kreću iz Budimpešte malo iza ponoći. Po dolasku u Medulin malo odspavaju i odlaze u more. Poslije vožnje, koju surferi nazivaju session, sjedaju u auto i putuju nazad u Budimpeštu.

I dok mi Mađar sve ovo pripovijeda, vjetar i dalje neprestance udara. Dan je općenito tmuran i izgleda kao da bi svaki čas moglo početi kišiti. Ali odjednom, malo iza podneva, vjetar mijenja smjer, smanjuje se, a oblaci počinju propuštati zrake sunca. Prvo sramežljivo i nesigurno, da bi uskoro u potpunosti umakli i prepustili mjesto svjetlosti i sunčevoj toplini. Ono malo surfera što se odmaralo na obali hitro ulazi u more. Vidim Andreja kako mi maše i vičući pokazuje na valove. Ovako izgleda savršeni Medulin o kojemu mi je govorio.

Pitam se do kada su ovi ljudi sposobni surfati, jer neki su od njih u akciji već nekoliko sati. Iz daljine čujem krikove i euforiju svaki put kada netko ulovi kakav super val. Napokon, skidam i svoju rusku šubaru i rukavice. Sjednem na jedan poveći kamen na plaži, zavalim se tako da me sunce ugrije i uperim pogled na valove koji su s prestankom vjetra postajali sve pravilniji i pristupačniji za surfanje.

Predstava je ovdje tek započinjala.

(priča objavljena 17.02.2017., 100posto.hr)

[ksanq-blog]

title:  ❛ Studencki Festiwal Muzyki Rockowej ❛  with: @zhsao

_____

To już dziesiąta próba z rzędu. Sangmin miał już po dziurki w nosie swojej koncertowej partnerki, która z wielkiej łaski postanowiła zaśpiewać do jego podkładu muzycznego. Gdyby nie jego profesor od historii muzyki to w życiu by się na to nie zgodził! Palce już go bolały od samego grania, a dopiero to była przecież próba. Natomiast jego ‘koleżanka’ z roku najwidoczniej nie była zmęczona ciągłym marudzeniem na wszystko. - Złej baletnicy przeszkadza rąbek u spódnicy. - Parsknął pod nosem, stwierdzając że czas na przerwę. Zdjął z siebie pas od gitary, odstawiając ją obok wzmacniacza. - Idę się przejść. - Rzucił tylko nie zwracając uwagi na reakcję jasnowłosej, która coś tam burknęła pod nosem, widocznie obrażona Bóg wie o co. Chłopak udał się więc za kulisy, gdzie tam usiadł na pobliskiej ławce. Zdjął jedynie swój czarny podkoszulek, który postanowił zmienić na świeży. Zdążył się już nieco napocić, stojąc perfidnie na słońcu te parę godzin. Następnie wyjął butelkę wody z plecaka aby się nawodnić. W tym czasie zauważył dziewczynę, którą z resztą już tu widywał. Buzia była dla niego dość znajoma. Dziewczyna plątała się tutaj co chwilę, sprawdzając nagłośnienie sceny, jak i też sprawowała pieczę nad całym sprzętem. Dużo osób na roku mówiło o niej, a że nie lubił plotkować, wiele o niej się nie dowiedział. Mimo wszystko miał jakąś potrzebę nawiązania z nią relacji. Trzeba było przyznać, że dziewczyna przyciągała do siebie innych. - Hej, nie bolą Cię nogi, kiedy tak latasz w tą i z powrotem? - Zaczął, co później w jego mniemaniu nie było dobrym tekstem na początek znajomości. Niestety nie był konikiem w zaczepianiu nieznajomych dziewczyn. Jednak miał nadzieje, że jego szczery uśmiech załatwi wszystko.  - Jestem Kim Sangmin, z pierwszego roku. muzyki - Przywitał się kiedy tylko uniósł się z ławki i delikatnie się pokłonił się przed nią.

[sanikowsky-blog]

ŁIARNAMBEŁAN,HEJ

Dublaż w Polandii miał taki potencjał.

Szkoda, że został skopany przez pewne czynniki.

1. ZSRR

Wprowadzenie PRLu, radzieckich stylów opracowań i czytanie przez jednego lektora dialogów filmu na żywo.

Zostało to do dziś i się nazywa szeptanką [a.k.a. lektor].

Nie żebym nie szanował umiejętności, głosy panów Knapik, Samot, Zduń, Załóg, Olejniczak, Zadura etc.

Jednak stanowienie ponad połowy biblioteki filmowej z tym opracowaniem jest dla mnie niedopuszczalne.

2. Powstanie studiów prywatnych

Zmniejszenie kosztów, konkurencyjność itd, ale w tym wszystkim znikła w pewnym aspekcie pasja [inb4 łubudubu hesusa na krzyżu, wiadomo o którą pasje chodzi]

Spowodowało to też drobny spadek przekazu.

SOF starał się nie pomijać kwestii za wszelką scene i przy okazji udawało mu się trawiać z kłapami [lepiej, gorzej ale jednak].

Porównajcie sobie opracowanie Duck Tales z SOFu i to nowsze z Master Film.

Słychać różnice, która na mój gust daje punkt pierwej wersji.

Dlatego też piszę o “drobnym” spadku.

Trochę większy można doświadczyć przy trzecim punkcie.

3. “Shrek”

Duet Wierzbięta [dialogista] i ś.p. Wizmur [reżyser] byli w stanie stworzyć solidne podwaliny pod jeden z najlepszych dublaży które kiedykolwiek powstały w przypadku szerokiej opinii publicznej [inb4 źródło, źródłem są opinie które możecie pozyskać od przeciętnych widzów telewizyjnej papki].

Dołóżmy do tego też aktorów takich jak Zamachowski, Sthur, Kunikowska, Ferency którzy swoim głosem zrealizowali podwaliny i mamy.

Aczkolwiek, kij ma dwa końce.

Od tego czasu zostały obrane dwie ścieżki.

Pierwotna i Wierzbiętowska

Przy czym pierwsza jest już coraz rzadsza a druga ciągle jest tylko cieniem zamysłu.

Nie jest źle aczkolwiek są pewne ewenementy.

[WSTAWIŁBYM TU PIC ALE NIE WIEM CO TU BĘDZIE DOBRZE WYGLĄDAĆ]

Danny Phantom taki. W oryginale brzmiał jak typowy amerykański karton, który dzięki hermetycznej atmosferze mógł się wpasować odpowiednim opracowaniem który naniesie tegoż ducha amerykańskości.

Przesadzono tam, bartzzzzzo, baaaaaaaaaaaaartzo

Przykład tekstowy [dałbym linki ale musicie sobie sami szukać bo oficjalnych brak a pirackie kopie nie są domeną tego bloga jakkolwiek bym nie chciał tego ominąć]

Oryginał  [odcinek Fanning the Flames/Rockowisko [nawet spoko tylko kto załapie istnienie tego festiwalu z lat 80. uwaga jest tego wincyj] :

Danny - I don’t get it! This Ember McClain comes outta nowhere and suddenly she’s the biggest thing since MP3s! It’s so– Sam - Infuriating how mindless pre-packaged corporate bubble gum is preventing true musical artists from being heard?

Polska wersja :

Danny - Nic nie kumam. Ta cała Ember pojawia się znikąd i z miejsca jest największą rewolucją od czasów MP3-ki. To takie–

Sam - takie wkurzające kiedy chłam w stylu disco-polo uniemożliwia start prawdziwym muzycznym talentom.

W sensie, co balonówka [lub ew. w namyśle styl bubblegum pop lub rock choć one brzmią zupełnie inaczej] może mieć wspólnego z disco-polo, która samo w sobie jest niejednolite i tym bardziej nie ma zbyt wiele wspólnego z tym nurtem [jeżeli to był namysł twórców oryginalnych]?

Lecimy dalej,

Oryginał [Attack of the killer Garage Sale/Napaść Garażowej Wyprzedaży]

Danny - Dash still hasn’t upgraded the software! Oh, no! You’re not getting that upgrade disk and making yourself more powerful! Technus - What? Another great idea! The heck with tutoring! You should be a teacher!

Polska wersja :

Danny - Dash niezaaktualizował oprogramowania! O nie!  Nie dostaniesz dysku z aktualizacją, nie licz na “Starych nie ma, chata wolna, oj będzie bal” Technus - Co? Że też ja sam na to nie wpadłem. Odpuść korepetycje! Odrazu możesz być belfrem [inaczej, nauczycielem, forma pogardliwa].

Raz że “Belfer” [szukanie w słowniku znaczenia? Suabo]

Dwa, ten cytat.

Ująłem to w cytat bo takim on jest.

Przeciętny target za chiny nie załapie tej aluzji [która sama w sobie jest naciągana jak kondom Roberto Cabrerry].

Skąd ten cytat?

Odpowiadam

I ja się pytam, serio?

8-latek czy tam nawet 10-latek ma skojarzyć ten tekst, z tym?

Z kabaretem lat 70.?

Wysokie targety obierają w studiu.

I przy okazji wtrącanie polskich akcencików pełnych schaboszczaków i Zabłockich na mydle.

W innych produkcjach z opracowaniami też potrafią się zdarzyć mniejsze lub większe babole ale robią tyle zamętu, że odciągają od głównego storyline’u. Nie róbcie tego.

4. Wyparcie uniwersalizmu.

Porównajmy sobie skład dublażu lat na skraju mileniów.

Atomówki takie. [Posiłkuje się tu dubbingpedią, bo ona jest w miarę sprawdzona]

Beata Jankowska-Tzimas – Bójka Edyta Jungowska – Brawurka Jolanta Wilk – Bajka Robert Czebotar – Profesor Atomus, Narrator Jacek Czyż – Mojo Jojo Cezary Kwieciński – Mały Arturo Krystyna Kozanecka – Księżniczka Forsiasta Jacek Braciak – As Ryszard Olesiński – On Tomasz Marzecki – Feler Lumpeks Leopold Matuszczak – Burmistrz Beata Bandurska – Sara Bellum Brygida Turowska – Sara Bellum (serie IV-VI) Katarzyna Tatarak – Panna Keane Tomasz Kozłowicz –  Amebowiec Chudy Joanna Wizmur – Babcia Wojciech Paszkowski – Szef Amebowców

i tak z setka aktorów na jakieś 300 postaci.

Niektórym z nich dano jeden głos, epizodyczny, innemu dano nieco więcej ale przy całym rozrachunku nie odczuwa się tego.

I przy okazji trochę tych nazwisk kojarzę spoza mikrofonu [czyt. TV, filmy] i jest nieźle.

INB4 takie czasy, że aktorzy tacy jak Więckiewicz czy Adamczyk nie byli aż tak popularni więc mieli czas na dublaż. IDC. Jak ktoś jest dobry w jednej funkcji, w bliżniaczej nie musi radzić sobie tak samo dobrze aczkolwiek fajnie byłoby wykazać się uniwersalnością [i to się w tym przypadku udaje śpiewająco, Apartka tyż].

Mimo to jednak ona zanika.

Weźmy sobie nową wersje Atomówek.

Julia Kunikowska – Bójka Magdalena Wasylik – Brawurka Natalia Jankiewicz – Bajka Stefan Knothe – Pan Burmistrz Waldemar Barwiński – Profesor Atomus Grzegorz Kwiecień – Narrator Wojciech Żołądkowicz – Mojo Jojo Paweł Ciołkosz – As Jarosław Boberek – Feler Lumpeks Zbigniew Konopka – On (odc. 7), Klementyna Umer – Panna Keane W pozostałych rolach: Julia Kołakowska-Bytner – Maylyn (odc. 1), Jemmica (odc. 17) Paweł Szczesny – Potwór (odc. 1), zwiedzający muzeum ogórków (odc. 2) Klaudiusz Kaufmann – Danny (odc. 2, 33), Anna Sroka-Hryń – jednorożec (odc. 2) [Co tak ciągną tą lektorkę do tych jednorożców, SVTFOE to protip] Krzysztof Plewako-Szczerbiński – szczur Graciarz (odc. 5, 14), On (odc. 30, 32) itd.

Doliczyłem się 34 lektorów na koło 70 postaci z czego jedną postać mają tylko ośmiu.

Reszta ma po dwie, trzy i nie słychać zbytniej różnicy między postaciami tychże lektorów [których nie widuje zbytnio w TV, zazwyczaj są to adepci szkół teatralnych czy jakoś tak].

Ciężko mi powiedzieć, czy to reżyser odpowiada jako kierownik lektorów za ten stan rzeczy czy może aktorzy którzy mogą również narzekać [jak lektorzy którzy mówią że za dużo tekstu do czytania].

Nie wnikam, choć wiem że są pewne układy koleżeńskie, które jeszcze rozbijają jakość opracowań.

5. Brak rezerwacji obsadowej.

Na zachodzie, dublaż ma się dużo lepiej pod względem powszechności. Jakości? Sporna kwestia.

Mają jednak myk [we Włoszech na przykład], iż aktor amerykański ma odpowiednika włoskiego zarezerwowanego tylko do dublażu ról tegoż aktora.

Jak fajnie by to zadziałało w Polsce by nie czuć takich dysonansów jak z Eddie’m Murphy.

Taki Shrek.

Jerzy Sthur podkładał głos postaci osła w której to oryginałem był owy Edek.

Był też ten smoczek Mushu z Mulana.

Też się zgadza korelacja Murphy - Sthur

Mamy teraz “The Haunted Mansion” [Nawiedzony Dwór]. Też z dublażem.

Główna rola Jima Evers’a przypadła Eddiemu.

Komu przypadła w Polskiej wersji?

https://68.media.tumblr.com/454c7a3ae4a819f2cdc72c1c060f2852/tumblr_inline_orr3hdw2Bh1v0bm7f_540.jpg

NIE DO KURWA WIARY!

Nie taki dublaż, kupuje.

————————-

Jestem ciekaw czy kiedyś ten stan się zmieni.

[vincentovo]

2019/09/30 Po

Ráno jsem šla v 9.30 s Kinomurou na poštu, abych změnila přehozené jméno v dokumentech.

Potom jsme šli za Yamazaki kvůli předmětům, ale někde se stala chyba a sraz byl prý až ve 2 odpoledne.

Tak jsme mezitím řešili sim kartu. Kinomura byl ale trochu mimo a k ničemu novému jsme se nedobrali.

Když už jsme měli čas, tak jsme zašli za panem profesorem Suzukim, který mě má na starost. Ten zas hrozně dlouho povídal všechno možné a bylo vidět, že Kinomura je opravdu zoufalý, že se z toho nedokázal vyvlíknout. Původně se snažil o něco ve stylu „To je dobré, já počkám venku“, ale profesor ho zatáhnul s námi do učebny.

Pak jsme sestavovali rozvrh.

Je to zatracená blbost, bez netu se pořádně nepodívám ani na školní sylabus s popisem obsahu jednotlivých předmětů.

Nakonec jsem si nějaké předměty zapsala. Sama pořádně nevím co.

Pak jsme jeli na nákup. Koupila jsem mikrovlnku, kterou neumím zapojit, čouhá z ní nějaký divný další uzemňovací kabel, který jsem v životě neviděla.

Večer jsem koukala na nějaký film z DVD, které mi půjčil profesor, když mi najednou došlo, kde je asi chyba s tím internetem, který mi předtím objednal táta, a nakonec se mi podařilo ho nastartovat.

Pak jsem sáhodlouze psala všem možným lidem. Celkově to pro mě bylo jako druhé Vánoce. …teda letos asi spíš první a taky jediné Vánoce, protože tady nic vánočního nebude.

Ale byla jsem vážně ráda, že jsem se konečně normálně s někým zkontaktovala. Opravdu ráda.

Je fascinující, jak pouhých 6 dní bez jakéhokoli kontaktu se známými dokáže člověka zdeptat. Hlavně když se člověk celý týden snaží usilovně vyřešit všechno, co je potřeba, ale ani po týdnu není vyřízené a zpojízdněné vůbec nic.

Pamatuju si, jak jsme říkaly: „Hej kámo, až se dostanem do Japonska, tak ten první týden to bude drsný, budem pořád něco řešit, ale pokud to zvládnem, tak to bude pohodička.“

Jo, první týden. Až skončí první týden, tak bude všechno vyřešený. Všechno bude fungovat.

Až skončí září a začne říjen, tak se stanu studentem téhle školy, dostanu přihlašovací údaje a budu moct používat aspoň školní připojení k internetu. Týjo, tak to už asi zítra budu mít ve škole net.

Vždycky je hezký mít nějakou naději a mít na co se upínat.