#harona

[ask-these-fantrolls]

Belshn, Driguz, Harona, Ponvah and Teruqa my beloved!! --MunK

[They love you too!!!! We're all SUPER HYPED for you to be back on tungle.hell!]

[dailybutterfly]

Butterfly #26: Teniorhinus harona

Image credits: 1, 2, 3

Found in Angola, the Democratic Republic of the Congo (Shaba), Tanzania, Zambia, Malawi, Mozambique, Zimbabwe and Botswana, there are two generations of this butterfly every year.

[ask-the-jester-buds]

VENTEEERRRRRRRRRR MY CHILD!! I MISSED YOU!! (you're truly ask-these-fantrolls)

[Venter missed you too!! They also missed Harona and their best friend Ponpon!]

[But they really wanted to continue their vacation with Pygmlo] @ask-these-fantrolls

[angelandgypsy]

Check out this listing I just added to my Poshmark closet: Nwt Mara Hoffman Harona Bustier Crop Top.

[lintasbatasindonesia]

Polisi Berhasil Ungkap Hilangnya Tiang PJU di Surabaya, Tersangka Pencuri Diamankan

SURABAYA – Personel Satuan Reskrim Polsek Sukolilo Polrestabes Surabaya menangkap seorang pria pelaku pencurian tiang besi lampu jalan di Taman PUPR Jalan Keputih Tegal Taman Keputih Sukolilo Surabaya.  Satu pelaku adalah, Bernabas Benaka Bulu (24) mereka merupakan warga Harona kalla Laboya Barat Sumba Barat.  Kompol Soleh Kapolsek Sukolilo Surabaya, menyebut, tersangka diamankan petugas pada…

[cthloud]

dios anigo me clave una torta helada ñero pq leí que eran 215kal enronces dije BUENO hay gente gorda d kierda que le parece bajo las calorías x debajo d 300 Y DSO A LA NOCHE UN TACO CON 300 KILOS D HARONA Y ACEITE AQQ

[alexeyhmr]

Немного рассказал об участии в сборнике "Ладья Харона" - https://www.newsler.ru/culture/2021/04/01/sbornik-ladya-harona-postapokalipsis-v-maloj-forme Спасибо Тиму за организацию, а крутым авторам - за компанию😉 #фантастика #ладьяхарона #алексейсидоров (at Viatka) https://www.instagram.com/p/CNIOf5qshqg/?igshid=j0qted3fiwhs

[ask-these-fantrolls]

Who would host their partner if something were to happen to their hive. (District blackout/bombing/general hive problems)

{Oooh lemmi give you a few OptionsTM :D

Bel would host you at his hive even if he didn't know you well, so he'd DEFINITELY offer a partner a place to stay!

Ceupid, of course, practically lives with his mate Sidere already! They switch between apartments but hosting each other would be no sweat

It would depend on the partner, but if Artume considered you one of his treasures, he would think it's irrisponsible to not keep you safe and in his grasp

Dri would let you stay, of course. But he's make you feel terrible about the whole time! Teasing you for needing him and all that. UNLESS you were his mate Elymaz, in which case he would be so tickled to have him there!

Farfel would let you in... but the problem would be letting you out

Here's hoping you don't get weirded out about Harona having a separate bed for her puppet. Or for him moving on his own when he has his nightly lament about missing is skull

Totally! Kokoro loves you and wuld love to take care of you.

Lastly, Teruqa would be totally fine with letting a partner stay with him, but it's more because he knows how terrible it is to not have a safe place to live.]

[snap221me]

Hivernage 2020 : Voici Seydou Harona Diarra, première victime de la foudre (photo)

Hivernage 2020 : Voici Seydou Harona Diarra, première victime de la foudre (photo)

Hivernage 2020 : Voici Seydou Harona Diarra, première victime de la foudre (photo)

SeneNews.com

[ask-the-jester-buds]

HAUNTED HOUSE REACTIONS

These were planned to be out for halloween, but as you all know I got very sick and I had a lot of work so I couldn’t make them on time QwQ/)

They were all based on those funny haunted house reactions and were a whole lot of fun to make.

Featuring:

Harona, Ponvah and Driguz @ask-these-fantrolls

And Plaska @the-troll-brood

[angelandgypsy]

Check out this listing I just added to my Poshmark closet: NWT Mara Hoffman Harona Bustier Crop Top.

[filtrmag]

Caijeva in James zmagovalca halfpipe kvalifikacij v Calgaryju, Štante osemnajsti

Včeraj zvečer, po našem času, so bile v kanadskem Calgaryju na sporedu kvalifikacije snowboard tekme za svetovni pokal v halfpipu.  V moški konkurenci je brez presenečenj najbolje nastopil Avstralec Scotty James, pri dekletih pa je najboljšo oceno kvalifikacij prejela Kitajka Xuetong Cai. V edini snowboard disciplini ki je na sporedu olimpijskih iger že od samega začetka (od leta 1998), je v olimpijskem Calgaryju naš edini predstavnik na tekmi, Tit Štante, osvojil osemnajsto mesto. Danes, ob 20:30 po srednje evropskem času, bodo v Kanadi na sporedu še kvalifikacije v slopestylu z Najem Mekincem.

V halfpipe finale (na sporedu bo jutri) so se poleg že omenjenega Avstralca Scottyja Jamesa, katerega zaščitni znak so boksarske rokavice, uvrstili še po dva Japonca (Ruka (2. mesto kvalifikacij) in Kaishu Hirano), dva Švicarja (Jan Scherrer (3. mesto kvalifikacij) in David Hablützel), dva Američana (Chase Bleckwell in Lucas Foster) ter en Nemec (Andre Höfflich) in Kanadčan (Derek Livingston). Med dekleti se bodo v finalu najbolje ocenjeni kvalifikantki Xueton Cai iz Kitajske (prejela je enako oceno kot Scotty James v moški kategoriji - okroglih 90.00 točk), pridružile še tri Japonke (Ruki Tomita (3. mesto kvalifikacij), Mitsuki Ono in Harona Matsumoto), Američanka Maddie Mastro (2. mesto kvalifikacij), Španka Queralt Castellet in Švicarka Verena Roher.

Tit Štante, ki se je po decembrski poškodbi roke v švicarskem Laaxu vrnil na tekme, je že v prvi kvalifikacijskih vožnji v Calgaryju dokazal, da z zanesljivo opravljeno vožnjo, brez večjega tveganja, lahko računa na uvrstitev med najboljših dvajset. V drugo je bil še malenkost boljši (v prvo je prejel oceno 48.50, v drugo pa 53.50 točk), na koncu je to zadostovalo za osemnajsto mesto. ˝Z uvrstitvijo in pa obema vožnjama sem zelo zadovoljen. Na prvih uradnih treningih sem bil sicer bolj zadržan, saj je halfpipe zelo leden. Padca na poškodovano roko si pač nisem smel privoščiti. V kvalifikacijah pa sem se sprostil in zadovoljiv rezultat je tu˝, je bil po zadnji letošnji tekmi za svetovni pokal v snežnem žlebu zadovoljen 21-letni Celjan, ki sicer biva in študira v ameriškem Koloradu. ˝Dobro okrevam, čeprav še vedno snowboardam z opornico  na roki. Se pa na snegu z dneva dan počutim bolj udobno˝, še dodaja Štante. Z rezultatom varovanca je zadovoljen tudi trener Matevž Pristavec. ˝Že samo dejstvo, da se je mesec dni po operacijo odločil za nastop v ledenem halfpipu je uspeh. Še bolj pa me, v tem kontekstu, veseli dejstvo, da je pogumno stopnjeval in nadgrajeval vožnje in v zelo močni konkurenci z letos nepremagljivim Avstralcem Scottyjem Jamesom na čelu, osvojil osemnajsto mesto,˝ pravi Pristavec, ki upa, da se bo danes podobno kot Štante izkazal tudi mladi up Naj Mekinc. 18-letnega Ljubljančana danes ob 20:30 po našem času čakajo kvalifikacije predzadnje tekme za svetovni pokal v slopestylu.

[dailymailcoid]

Polemik Lahan Investor Menutup Akses Jalan Desa di Sumba Barat Dailymail.co.id, Sumba - Seorang investor asing asal Inggris dilaporkan menutup akses jalan di Desa Harona Kala, Kecamatan Lamboya Barat, Kabupaten Sumba Barat, Nusa Tenggara Timur ( NTT).

[afirmacja-w-istocie]

Miłości nie dość mi.

Kochać Cię to za mało, chcę Ciebie Kochanie całą.

A nasza miłość będzie już zawsze wartością stałą.

Robić z Tobą cokolwiek jest przyjemnością niebywałą.

Ojeju z czatu daje nieco światła memu światu.

Lądy odkrywam nowe w sobie, gubię wszystkie fobie.

I tracę chore myśli w mojej pokręconej głowie.

Nie raz pragnienia szalone, a serce od cierni uwolnione.

A to wszystko przy Tobie, nie raz nie radzę sobie w rozmowie...

Wiem często głupoty plotę, ale dla Ciebie piszę zwrotę.

Łaskawy los pozwala mi słyszeć Twój kojący głos.

Oczami zaspokajam się i zyskuję niebywałą moc.

Czekam godzinami i myślę o Tobie zarywając noc.

Hektolitrami spijam z twoich oczu słodkie szczęście.

Morskimi falami zalewasz moje płonące serce.

Yennefer przy Tobie Słońce dosłownie mięknie.

Lalki Barbie wszędzie, każda pajęczynę przędzie.

Oj dla mnie jest to niepojęte, spluwam na przynętę.

Victoria bo wchodzisz na ich miejsce, to jest piękne!

Elizejskie będziemy razem zwiedzać pola, nadeszła już pora.

Mijamy Harona, rzucamy tylko jedngo Obola.

Yin Yang jak ten znak nasza wspólna dusza połączona.

Niebiesko oka Nimfa spacerująca po wodzie.

Enigmatyczna postać ukryta w zamarzniętym lodzie.

Emanuje ciepłem, topię wzrok w jej niewinnej urodzie.

Dążę tylko do niej w każdej swojej myśli błogiej.

[zaraeynews-blog]

Harona  -  ہارونہ    

Click to read more

اردو نام ہارونہ انگریزی نام Harona جنس لڑکیوں کے نام زبان عربی معنی قاصد، پاسبان تفصیل ہارونہ اشتیاق، ہارونہ توفیق لکی نمبر 6 موافق دن سوموار, جمعرات موافق دھاتیں چاندی

[tutaj-smoki-blog]

Moje ulubione płyty 2017 #50 - #41

#50 Coloresantos - Tercer Paisaje

Shoegaze'owy zespół z Chile, debiutujący bardzo obiecującym materiałem, utrzymanym w dość klasycznej konwencji. Powykrzywiane, kwaśne riffy w ciekawy sposób korelują z surowymi, post-punkowymi strukturami rytmicznymi; ładne, eteryczne melodie dryfują pomiędzy słodyczą Cocteau Twins z czasów “Heaven or Las Vegas” i gotycyzmem tego samego zespołu z okolic “Garlands”. Chociaż miejscami jest to granie bardzo “przez kalkę”, to cechą odróżniającą Coloresantos od wielu innych wykonawców, bawiących się w shoegaze w dzisiejszych czasach, jest godna pochwały dbałość o kompozycje, skutkująca niezaprzeczalną przebojowością tego materiału. Piosenki są ważniejsze od “klimaciku” i nie odnoszę wrażenia, żeby ktoś, kto nie ma zbyt wiele do powiedzenia, chował się za toną efektów i próbował mnie zahipnotyzować samym brzmieniem. Ten materiał sprawdziłby się także w surowszej odsłonie i dlatego polecam posłuchać “Tercer Paisaje”, jeśli macie ochotę na shoegaze w 2017 roku. Ja, w każdym razie, na takie granie zawsze mam ochotę.

#49 Biosphere - The Petrified Forest

Nie widziałem nigdy filmu “The Petrified Forest” Archiego Mayo, ale z opisu fabuły wydaje mi się, że jest to kino jak najbardziej dla mnie. Klasyczny obraz z 1936 roku wywarł wpływ na Geirze Jenssenie, który NIE ZWALNIA TEMPA i nie przestaje nagrywać ciekawych płyt. Podziwiam go za tę równość i konsekwencję - dla mnie jest to jedna z najważniejszych postaci w muzyce elektronicznej ostatnich dwudziestu paru lat. Lubię myśleć o nim, jako o doświadczonym rzemieślniku, który do perfekcji opanował poruszanie się w swojej stylistyce. Mistrzu, któremu nie zdarzają się pomyłki. Nawet, jeśli swoje najlepsze rzeczy nagrywał jeszcze w latach 90., utwory Biosphere brzmią nadal tak charakterystycznie, że nie sposób ich pomylić z niczym innym.

W trzydziestosześciominutowej impresji na temat prekursora kina noir, Jenssen w swoim stylu kreuje intrygującą przestrzeń (kolejna sprawa, za którą uwielbiam Biosphere, to sposób, w jaki muzyka wyobraża przyrodę), w której umieszcza postaci z filmu, pozwalając im odgrywać swoje kwestie w zupełnie nowym otoczeniu*. Każdy z sześciu utworów utrzymany jest w nieco innej stylistyce, album sprawia wrażenie muzycznego słuchowiska radiowego, w którym przewijają się różni twórcy, lecz niezmywalne piętno brzmieniowego i kompozycyjnego myślenia Jenssena sprawia, że każde kolejne nagranie jest logiczną kontynuacją poprzedniego. Wyraźnie dominuje tu duch lat 90. - poza naturalnie przychodzącą na myśl “Substratą”, przewijają się skojarzenia z dwoma pierwszymi albumami Autechre, czy “Selected Ambient Works”.

Zabawne, że kiedy już w końcu obejrzę “Skamieniały las”, będę miał w głowie właśnie tę muzykę, ale tak to jest, gdy po trzydziestce cały czas ma się klasyki do nadrobienia.

*w linkowanym utworze samplowana jest kwestia Joan Lorring, która nie występuje w filmie Mayo z 1936 roku - miała wówczas 10 lat. Domyślam się, że sampel może pochodzić z odcinka serialu “Robert Montgomery Presents” pod tytułem “The Petrified Forest” (1950), jeśli ktoś jednak skojarzy zdanie “here in this desert it’s just the same thing over and over again” z innym filmem z jej udziałem - niech da znać.

#48 Radosław Kurzeja - Noce

“Noce” żyją. Niemalże biologiczna struktura dźwięku wciąga w oszałamiający świat utkany z lęków. Boję się “Nocy”, w taki sposób, w jaki bałem się nocnych ciemności w dzieciństwie. Widma przyczajone w mroku śledzą każdy ruch śmiałka zagubionego w tej niezwykłej przestrzeni. Ciekawość nakazuje iść naprzód, znajdować przejścia pomiędzy pułapkami, brnąć głębiej w rządzącą się swoimi prawami dziwaczną strukturę snu na jawie. Noce nieprzespane, zdecydowanie zimowe; leśne, przyprószone śniegiem ścieżki, wzdłuż których rosną majestatyczne, złowrogie drzewa. A pomiędzy nimi, jak świetliki, skrzą się niespodzianie śliczne melodie, wskazujące bezpieczną drogę do prawdziwego świata.

Radek Kurzeja nagrał swoje opus magnum. Ten język, ta wyobraźnia brzmieniowa, te pomysły aranżacyjne, to wszystko było mi od dawna znane, ale efekt końcowy w postaci szalenie wciągającego, sprawnie unikającego monotonii, kompozycyjnie zaskakująco przystępnego materiału, przeszedł moje oczekiwania. Każdy numer zdaje się być drobiazgowo wypracowaną i wykoncypowaną perełką, efektem mrówczej pracy nieprawdopodobnie cierpliwego artysty, który warstwa po warstwie, układa zapierający dech w piersiach muzyczny pejzaż. W tym elemencie, muzyka Radka przypomina jego prace plastyczne, z którymi również gorąco polecam się zapoznać - https://www.instagram.com/algorytmfantastyczny/

Chcę wierzyć w to, że “Noce” są dopiero początkiem artystycznej drogi i z ekscytacją czekam na nowe nagrania.

Radku - kłaniam się nisko.

#47 Art Feynman - Blast Off Through The Wicker

Luke Temple, jeden z założycieli Here We Go Magic, nagrywający też pod swoim własnym nazwiskiem, debiutuje w tym roku jako Art Feynman. Jestem sympatykiem dwóch pierwszych albumów Here We Go Magic, ale w późniejszych latach trochę straciłem ich z pola widzenia, nie słuchałem też solowych albumów Temple'a. Być może był to błąd, ponieważ “Blast Off Through The Wicker” w urokliwy sposób zaprasza do podróży starym, wysłużonym pociągiem, z którego okien pasażerowie obserwują stale zmieniający się krajobraz. Koła dudnią afrykańskimi rytmami, pejzaże przypominają czasem te malowane przez Radiohead na “The King of Limbs”, przez Blur na “Think Tank”, słychać wyraźnie echa kraut-rockowych legend (przychodzi mi do głowy Can, jako główny punkt odniesienia), w przejściach pomiędzy wagonami Alan Vega spotyka młodego Briana Eno.

Temple bez wątpienia jest gościem, który słucha bardzo dobrej muzyki i nie ukrywa swoich szlachetnych inspiracji, którymi z pasją geeka inkrustuje zgrabnie napisane piosenki. Piosenki poruszające wyobraźnię i serce, zachęcające do ponownych odtworzeń. To również zasługa bardzo przyjemnego, analogowego brzmienia, głęboko zanurzonego w oparach lat 70. Definicyjny album na długie, zimowe wieczory, dobry towarzysz podróży na kartach atlasu. Na niedzielne popołudnia, gdy naprawdę nigdzie nie trzeba się spieszyć. “Czas relaksu, relaksu to czas”.

#46 Manu Delago - Metromonk

Polecam obejrzeć klip i posłuchać na słuchawkach tego, co tu się dzieje, może to być najładniejsza i najciekawsza rzecz, jaką dziś zobaczycie *w internetach*. Zwłaszcza, jeśli nie znaliście hangu - niezwykłego instrumentu perkusyjnego w kształcie kosmicznego spodka, wydającego przemiłe dla ucha dźwięki („Metromonk” dostarcza czystej, fizycznej przyjemności obcowania z brzmieniem). Wirtuozem hangu jest austriacki kompozytor Manu Delago, który współpracował m.in. z Björk, Cinematic Orchestra, a w styczniu wydał swój trzeci, solowy album. Minimalistyczne aranżacje stanowią szkielet dla interesujących kompozycji, wirtuozeria, choć onieśmielająca, nie przysłania treści, na którą składają się porywające instrumentalne pasaże i całkiem przebojowe, niemalże popowe piosenki. W centrum wszystkiego znajduje się jednak akustyka. W czasach, gdy potwornie skompresowany dźwięk atakuje nas w salach kinowych, w stacjach radiowych, w stale cierpiących z powodu „loudness war” produkcjach muzycznych, wytchnienie można odnaleźć w łagodnym, naturalnie zdynamizowanym brzmieniu „Metromonk”, którego szlachetność łagodzi skutki uboczne życia w hałasie współczesności.

#45 Kedr Livanskiy - Ariadna

Jana Kedrina nagrywająca pod pseudonimem Kedr Livanskiy tworzy w Moskwie, ale w jej piosenkach wyczuwam lodowate tchnienie rosyjskich pustkowi zza Uralu, o których czytałem duzo w dzieciństwie (gdy moim największym marzeniem turystycznym było zobaczenie tundry i tajgi). Surowe, wyostrzone bity rozcinają taflę syntezatorowych odcieni czerni, a nad pogrążonym w arktycznej nocy światem, niczym duch w poświacie zorzy, unosi się matowy, zatopiony w pogłosach wokal Livanskiy. Język rosyjski nie należy do moich ulubionych, ale tutaj sprawdza się doskonale. W jego miękkim, śpiewnym charakterze, czuć poruszającą tęsknotę i samotność. Taki to album - tętniący samotnością i rezygnacją, niesionymi poprzez bezkres.

#44 Mark Eitzel - Hey Mr Ferryman

Hey Mr Eitzel, it’s been a while.

Powrót Marka Eitzela był pierwszą dużą premierą roku 2017 i zwiastował, jak udany będzie to rok. Lider American Music Club, przy wsparciu Bernarda Butlera, swój emocjonalny, amerykański songwriting (ulice i bary San Francisco po zachodzie Słońca, bohater w płaszczu i kapeluszu) połączył z barokową, brytyjską wytwornością, cechującą twórczość pierwszego gitarzysty Suede. Slowcore’owy, medytacyjny charakter piosenek Eitzela dopełniają po spectorowsku ujęte orkiestracje, wszelka surowość kompozycji topnieje pod naporem melancholijnego ciepła.

Wciąż jest to jednak Eitzelowe „męskie granie”, poezja znad szklanki z alkoholem, kolejny rozdział „Straconego weekendu”, oswojona, dobrze znana depresja, opowiedziana przez człowieka, w którym czasami dostrzegam tytułowego, mitologicznego Harona, czekającego nad brzegiem, by przeprawić zagubioną duszę na drugą stronę.

#43 Peaking Lights - The Fifth State of Consciousness

Zawsze miałem do nich słabość. Może nie od samego samego początku, ale przy okazji „936” poczułem coś na kształt zauroczenia. Trudno było w 2011 roku nie cieszyć się tymi kosmicznymi dubami, prześnionymi w dream popowej drzemce. To była psychodelia XXI wieku, lśniąca kolorami neonów, delikatna i figlarna, na lekkiej fazie, pełna endorfin, muzyka przenosząca w świat szczęścia i bezpieczeństwa, świat z pogodnych, dziecięcych rysunków. A później tęskniłem. Żadne kolejne wydawnictwo Peaking Lights nie sprawiło mi takiej frajdy, jak „936”, przez co zauroczenie mijało. Zacząłem zapominać.

„Fifth state…” przywraca to lekko przetarte uczucie. Znów wszystko błyszczy pełnią dźwięku, melodie urzekają, przypominają się nieoczekiwanie. Jeśli przy okazji „Lucifer” i „Cosmic Logic” miałem wrażenie, jakby materiał nie był wystarczająco dopracowany, a produkcję potraktowano z przesadną nonszalancją, tutaj dominuje poczucie, że Aaron Coyes i Indra Dunis zatroszczyli się o najdrobniejszy szczegół, włożyli w ten album ogromną pracę, jak przystało na dzieło, którego tematem jest „a story of overcoming the shadow to rise above”. 72minutowy rezultat spełnia wszystkie oczekiwania, jakie mogłem żywić względem Peaking Lights, ukazuje duet w szczycie twórczego potencjału. Czy jest ich to najlepsza płyta? Tak. Czy moja ulubiona? Być może, coraz bardziej.

#42 Demen - Nektyr

Wiemy o niej niewiele, jakby aura tajemnicy otaczająca szwedzką artystkę, Irmę Orm, miała jeszcze bardziej zaciemnić obraz jej twórczości. Poza imieniem i nazwiskiem, wiemy jeszcze, że część materiału z „Nektyr” została wysłana do Kranky w anonimowym mailu, kilka lat temu.

Reszta leży w gestii wyobraźni. Ja wyobrażam sobie, że mamy rok 1984, bezpieczne założenie, zważywszy na to, że nie mogę mieć z tamtego czasu żadnych wspomnień. This Mortal Coil wydają „It’ll End in Tears”, 4AD ugruntowuje, krok po kroku, swoją ikoniczną pozycję w świecie alternatywy, z wyraźnie zarysowanym, gotyckim obliczem. „Nektyr”, na swoich prawach, w całkiem teraźniejszym, dark ambientowym kostiumie, nawiązuje do twórczości TMC, do Cocteau Twins z, mniej więcej, połowy lat 80. (by nie traktować tego porównania jedynie hasłowo, wskażę na „Victorialand” i epki z okresu między „Head Over Heels” a „Blue Bell Knoll”), wspomnę tu także o Love Spirals Downwards, czy Faith and the Muse (bo lubię), bawiąc się z cierpliwością słuchacza, który wytęża zmysły, by odnaleźć się w monochromatycznej, gęstej strukturze dźwięku, naznaczonej mrocznym pięknem i mistyką cienia.

#41 Broken Social Scene - Hug of Thunder

Broken Social Scene to jeden z tych zespołów, które najmocniej kojarzą mi się z poprzednią dekadą, z moją młodością, z paleniem papierosów późną nocą, alko w plenerze, powrotami z imprez, z ludźmi, których nie widziałem od 2008, 2009 roku. “Feel Good Lost”, “You Forgot it in People” i “s/t” z 2005 towarzyszyły mi przy wchodzeniu w dorosłość i z perspektywy trzydziestu dwóch lat, które mam za sobą, muszę powiedzieć, że jest to jedna z tych muzycznych przygód mojego życia, które darzę największą czułością. Jednocześnie, nie wyszło to nigdy poza poziom dużej sympatii, nie przerodziło się w fascynację. W 2017 roku wiele spraw zaprzątało mi głowę, ale nie czekałem na kolejne wydawnictwo Broken Social Scene. A jednak, bardzo się ucieszyłem z tego powrotu.

Czy był to tylko brak oczekiwań, czy włączył mi się już syndrom starego rockersa i sentyment wziął górę, przeżyłem duże wzruszenie, gdy znajomo brzmiące intro przeszło w ekstatyczny ‘Halfway Home’, definicyjny bss-owy numer, w sobie znany sposób łączący podniosłość z totalnym luzem w graniu. Na całej płycie spotykamy się z patosem, który nie drażni, za to momentami autentycznie porywa, niezaprzeczalną urodą linii melodycznych, brzmiących równie świeżo, co 12 lat temu w nakładających się na siebie partiach wokalnych. Ten zespół nigdy nie musiał wymyślać się na nowo i nadal w swojej estetyce rozdaje karty, nie starzeje się, nic nie traci ze swego uroku. W jednej ze scen nowego “Twin Peaks” Shelly mówi o Jamesie, że “zawsze był cool”. Broken Social Scene też byli, tylko że naprawdę, i chyba nigdy się to nie zmieni.