#halfacht

[kronieken]

Nous allons un corridor

Nous allons un corridor

Flandricismes of ‘Frans met haar erop’.

Onder mijn vroegere leerlingen bevond zich een vrouw die onderwijzeres was in het college van onze streek. En die vrouw vroeg zich af waarom de jongens zo slecht Frans hadden leren spreken. Maar toen ze de les enige maanden gevolgd had, vond ze het antwoord: het waren uitdrukkingen die uit het Vlaams vertaald waren. Hier volgende lijst met tussen haakje het…

[inekevermeulen]

Overleven in de winter

December: koud, nat, donker, hate it! Vertrekken en thuiskomen in het donker, dat is toch gewoon vreselijk! Mijn kinderen hebben wel de tijd van hun leven: ze denken dat ze elke dag lekker laat mogen opblijven! Jammer genoeg trappen ze ’s morgens niet in het smoesje ‘het is nog nacht, kijk maar naar buiten’, nope, om zes uur staan ze naast ons bed, klaar om erin te vliegen. Vorige week heb ik ze wel eens kunnen misleiden. Manlief was er ’s avonds niet en eerlijk, ik was moe en wilde gewoon in de zetel ploffen. Dus om halfzeven heb ik hen meegedeeld: ‘het is al zeven uur, snel naar bed’! Waarschijnlijk had karma het in de gaten en werd ik gisteren ziek, de griep, of zo voelde het toch. Warm en koud, mottig, moe, wat een vreselijk gevoel! Dat ook nog eens in het weekend waarin er veel deadlines waren èn ik naar Bart Peeters zou gaan! Bart Peeters dan maar geluisterd op de radio terwijl ik wenend in de zetel lag. Vandaag was het al iets beter, ik voelde me niet meer ellendig, alleen nog vermoeid. Het deed me denken aan hoogzwanger zijn, ik kon me 10 minuten inspannen, (en met inspannen bedoel ik een boterham smeren of de was ophangen, geen toertje gaan lopen) daarna moest ik een uur gaan liggen.

Dochterlief had door dat ze niets aan mama zou hebben en besloot dan maar op eigen houtje dat ze bij haar nichtje/beste vriendin zou gaan logeren. Raar maar waar, daar kon ze wel flink eten en tot halfacht slapen. Van zoonlief had ik eigenlijk ook geen last, zijn nieuwste obsessie is namelijk niemand minder dan zijn papa. Hij is altijd al een papaskindje geweest, maar tegenwoordig is het echt erg. Als manlief naar het toilet gaat, hangt hij aan zijn been, wanneer we papa hebben afgezet aan het station, zucht hij op weg naar huis hoe hard hij papa al mist, wanneer papa even aandacht durft te geven aan zijn zus, komt hij ertussen. Kortom, mama is duidelijk overbodig. Papa moet zijn eerste plaats wel delen, niet met mij hoor, met Pokémon natuurlijk.

We proberen hem af en toe op andere gedachten te brengen door over iets anders te praten of ander speelgoed boven te halen, maar helaas, het enige wat er daarna uitkomt, is een weetje over Pokémon. Dochterlief is iets makkelijker te beïnvloeden. Ze wil gewoon alles wat ze op dat moment voor zich ziet. Een zin/vraag van dochterlief kan zijn: ‘Ik wil een boterham met choco mag ik cornflakes wil je me helpen met een puzzel waar is mijn tutje ik wil drinken?’. (ik weet niet welk leesteken ik hier moet zetten…) Ze praat de hele dag door, de héle dag, zeer vermoeiend!

Maar ik vind het fantastisch om te zien hoe ze nu zelf ideeën krijgen, waarvan wij het zaadje hebben geplant. Dat ze zelf om een fruitje vragen en geen koekje, of dat ze spontaan vuilnis rapen van de grond en het in de vuilbak doen, maar ook wel dat ze met een speelgoedstrijkijzer over de muur beginnen te schuren omdat ze dat nog nooit hebben gezien of dat ze je tegen je voeten geven als je per ongeluk het s-woord gebruikt.

Dat zaadje planten is ook wel een beetje beroepsmisvorming, als leerkracht is het ook geweldig om te zien hoe leerlingen zelf plannen, inzichten of ideeën krijgen, met een klein beetje aanzet. Dat ze enthousiast worden over een project omdat ze er zelf in geloven. Daarom doen we het toch, niet voor die woensdagnamiddagen vrij, die ‘maar 22 uur werken’ of al die vakanties! Maar allez, gelukkig is het bijna kerstvakantie, want ik begin wat moe te worden.