#geen brood

[wieisdesnol]

ik heb ook 0 skills met verven op een canvas bestie het is oke <33

[polldermodel]

Welke boter op brood?

Echte roomboter (like, van melk gemaakte boter)

Halvarine (blueband en dergelijk)

Geheime 3 optie? (Welkuhh dan)

Geen enkele vorm van boter, beleg dr gwn op zonder

[devosopmaandag]

Kralen rapen

Soms lees ik in de trein een boek zonder een potlood bij me te hebben. Ik word daar onrustig van, tenzij het een meeslepend verhaal is. Soms heb ik alleen een balpen bij me en zoek dan in mijn tas naar een stukje papier of ik tik wat notities in op mijn telefoon. Die vergeet ik dan weer of ik raak het papiertje kwijt. Het is vooral frustrerend als de tekst rijk is aan parels of witte glanzende steentjes. Vriendin I bracht eens tijdens een vakantie aan de Griekse kust uren door met het zoeken naar witte marmeren steentjes langs de kustlijn, gladgepolijst door de zee. Misschien doet ze dat wel omdat ze op het gymnasium heeft gezeten en van oudGrieks hield of omdat ze een eigenzinnig en conceptueel kunstenaar is met een sterk ontwikkeld gevoel voor het absurde. Dat die witte steentjes oplichtten hielp haar bij het zoeken. Ik kreeg een handvol van haar.

Ik dacht daaraan omdat ik begonnen ben in een boek van Jan Keij over Sören Kierkegaard (filosofieleesgroephuiswerk). In het boek wordt gul gestrooid met parels of witte kralen zonder gat. Van Kierkegaard heb ik een boekje met aforismen – dat is wel een beetje vals spelen. Een pracht van een kraal: “De mensen zoeken in numerieke sterkte altijd wat Adam al achter de struiken zocht: dekking.” Die sluit mooi aan bij wat ik aankruiste in Keijs boek: “Je kunt geen afzonderlijke mens denken, maar enkel het begrip mens.” De eerste kraal glanst mooier.

Het boek met de meeste kralen uit mijn boekenkast is ongetwijfeld 'De ontdekking van de wereld' van Clarice Lispector. Zij is – al vaker hier vermeld – mijn grootste heldin. Om ze snel te vinden is het boek bezaaid met lelijke plastic bladwijzers van de Hema. Het boek is zo een pastelkleurige bloem geworden

Soms wantrouw ik mijn gerichtheid op kralen zoeken tijdens het lezen. Alles wat glanst is voor eksters en luie lezers, denk ik dan. Maar natuurlijk zijn het ook gewoon geheugensteunen en ze maken het lezen extra plezierig. Al heel lang houd ik van aforismen, maximes en motto's. Het zijn heel kleine, gepolijste artefacten van taal die hun glans maar niet lijken te verliezen. Het Griekse 'Ken uzelf' werkt al meer dan tweeduizend jaar. De mooiste zijn die je zelf hebt opgegraven, zoals deze van Lispector:

Je moet respect hebben voor je zwakte.

… omdat je het geschenk ervaart dat je stoffelijk bestaat.

Wat me geruststelt is het feit dat alles wat bestaat, bestaat met absolute precisie.

Brood is liefde onder vreemden.

Ik wist niet dat je pas liefhebt als je beider onbegrip optelt.

Wat leeft krimpt ineen omdat het leeft.

Zou sterven het laatste aardse genot zijn?

(vertaling: Harrie Lemmens)

[fransopdefiets]

19-6 Skei

Gisterenmiddag at ik een Turkse groentelasagna onder een reuzegroot scherm waarop Turkije voetbalde tegen Georgië. De eigenaar vergat zijn klanten en ging fysiek en mentaal helemaal op in de wedstrijd.

Als mijn tanden ga poetsen loop ik langs twee Duitse caravans van het merk Tabbert. Hé dacht ik, dat merk zie je nooit, behalve bij Roma? Ik kan me hele colonnes herinneren die door Frankrijk reden uit de tijd dat ik daar rond liftte, zo eind jaren 70. Later arriveren er een paar Mercedessen bij en inderdaad, dat moeten Roma zijn. Grappig dat die dan op zo’n toeristencamping staan.

Het was fris maar droog vannacht. Ik experimenteerde een beetje met oplossingen tegen de optrekkende kou en wat helpt is een laagje textiel op het matrasje leggen. De lucht in het matrasje neemt toch de buitentemperatuur aan en die is ‘s nachts een graad of tien. En echt donker wordt het dus niet meer hier, ik maakte midden in de na ht een mooie foto van het meer.

Als ik wakker wordt om half zeven schijnt de zon al volop en koud is het niet. In Lillehammer koop ik nog vers brood, een donker Noors roggebrood, en als ik dan tegen negenen de stad uitfiets komt me een vakantiefietser tegemoet. Dat moet wel een Nederlander zijn, denk ik en als ik mijn hand opsteek, hoor ik toch luid en duidelijk Mogge Frans! Lichtelijk verbijsterd kijk ik om, maar de man fietst gewoon door. Ik heb hem niet herkend, dat is ook niet zo gek met een fietshelm op, maar ik zal het wel verkeerd verstaan hebben. Anders stop je toch even?

Voorlopig volg ik de Gausa naar Skei. Het hellingspercentage neemt gestaag toe en de laatste 15 kilometer golft de weg omhoog met regelmatig klimmetjes van 10%. Daarbovenop heeft de wind besloten om me niet langer in de rug te duwen, maar in het gezicht te waaien. Het is warm en voor het eerst sinds mijn herstart op 3 juni fiets ik in korte broek.

Om 12 uur heb ik nog 12 km te gaan en ik buffel al een half uur tegen die hellingen op. Ik zit dan op 462 meter hoogte en ik moet nog naar 780. Ik heb me vanmorgen voorgenomen om rustig aan te doen, tenslotte heb ik de hele dag. Dus ik stop om de paar kilometer om op adem te komen en als het te steil wordt, stap ik af en loop een paar honderd meter.

Om iets over twee ben ik in Skei. Dat hele Skei is niet zo bijzonder, het is een skiresort en je ziet er vooral chalets. Maar goed, waar ga ik slapen? De camping ziet er vreselijk uit, daar staan caravans hutje mutje. Bovendien, ik ben gewoon misselijk van de inspanning en heb geen zin in kamperen, ik wil luxe en mijn lijf in de watten leggen.

Er zit een huttenverhuur, maar een nachtje hut kost 130 euro. Als ik zeg dat ik dat te duur vind, zakken ze naar 110, maar het hotel heeft kamers voor 90, dus het wordt een kamer met ligbad! Daar zal ik vanavond de gemartelde spieren en pezen eens te weken leggen. Als ik in de lift in de spiegel naar mijn spillebenen kijk, dan denk ik, het is toch een wonder van de schepping dat ik met die kraanvogelpoten zo’n fiets met bepakking omhoog weet te krijgen!

Afstand: 44 km

Tijd 5:24

Afstand tot de Noordkaap zoals een kraanvogel vliegt: 1287 km

[juliettevalgaeren]

Hallo iedereen! Ons eerste zelfstandige weekend zit erop! Zaterdagochtend zijn we allemaal naar een lokaal marktje gegaan dat mijn stagementor had aangeraden. We hebben daar een vers brood gekocht want na een paar dagen ben ja dat toastbrood toch wel beu :)! Voor de rest van de dag zijn we de stad ingetrokken. Op zondag zijn Anne en ik op pad gegaan naar de Joodse wijk. Het was heel speciaal, alleen jammer dat we er geen foto's mochten maken. Verder zijn we nog naar een klein marktje gewandeld. Na een stevige wandeling kwamen we het 'Light Museum' tegen. We wisten niet echt wat we moesten verwachten maar het was echt de moeite waard . Nu dat we zo'n leuk weekend achter de rug hebben, ben ik terug klaar voor een hele week te gaan werken! Tot laterrrrr!!!

[nature-played-a-trick-on-me]

Hoezo moeten mensen na 1 juli toeslag betalen op plastic. Hoezo moet je toeslag gaan betalen op producten die niet zonder plastic verkrijgbaar zijn. Moet ik straks nog meer betalen voor mijn brood? Een halfje volkoren kost €1,09 wat 2 jaar geleden 75 cent was (is bijna anderhalf keer zo duur geworden) en dan wordt dat nog duurder omdat er plastictoeslag komt. Hoezo moeten consumenten betalen en niet de bedrijven die geen plasticvrije keuze aanbieden? Hoe moeren mensen met lage inkomens die extra toeslag gaan betalen, die op bijna elk product zit straks?!?!?

[joostjongepier]

Wat?   Hagar en de engel (ca. 1645) door Carel Fabritius, De engel verschijnt voor Elia (ca. 1642) door Ferdinand Bol en Christus op de Olijfberg (ca. 1715) door Arent de Gelder en ter vergelijking: Zelfportret door Carel Fabritius (ca. 1645)

Waar?   Tentoonstelling Rembrandt en tijdgenoten - Historiestukken uit The Leiden Collection in Hermitage, Amsterdam

Wanneer?   13 maart 2023

Carel Fabritius wordt beschouwd als een van de meest getalenteerde leerlingen van Rembrandt. Op 12 oktober 1654 kwam hij om het leven toen het Delftse kruitmagazijn ontplofte. Daarbij gingen waarschijnlijk ook de nodige werken van hem verloren. Op dit moment zijn er nog elf schilderijen bekend, waaronder het wereldberoemde Puttertje.

Het werk in de Leiden Collectie toont het verhaal van Hagar. Als Sara geen kinderen kan krijgen bij haar man Abraham, laat Sara haar slavin Hagar met Abraham slapen. Uit hun gemeenschap wordt Ismaël geboren. Als Sara vervolgens zelf op hoge leeftijd nog een zoon baart, laat ze Abraham Hagar en haar zoon wegsturen. Met brood en water trekken ze de woestijn in. Na een tijd is het water op. Hagar laat haar zoon kermend achter onder een struik. Omdat ze haar zoon niet wil zien sterven, gaat ze zelf een stukje verderop zitten en huilt. Fabritius toont ons hoe er op dat moment een engel verschijnt die haar wijst op een waterput (Genesis 21:17).

Het gezicht van de engel doet me onmiddellijk denken aan het zelfportret dat van Fabritius bekend is. De manier waarop de gezichten geschilderd zijn, heeft heel wat overeenkomsten: het smalle gezicht, de lange krullende lokken, de dunne, puntige neus, het smalle mondje. Ik wil niet beweren dat de engel het gezicht van Fabritius heeft, maar de manier waarop het geschilderd is doet wel onmiddellijk aan deze schilder denken. Hagars gezicht steekt mooi af tegen het witte gelaat van de engel, terwijl op de achtergrond een broodzak en waterfles oplichten.

Nog een engel zien we op een werk van Ferdinand Bol. Hier verschijnt hij aan Elia. De profeet is de woestijn in gevlucht nadat hij door Jezebel is bedreigd. Stervend van honger en dorst bidt hij om de dood, wanneer een engel verschijnt die hem met voedsel en water laat aansterken (1 Koningen 19:5). Opvallend aan het schilderij is de tegenstelling tussen de oude, uitgebluste Elia en de jonge, vitale engel. Het schilderij is, als je er voor staat, al bijzonder fraai. Bij de Hermitage heb je vanaf een bepaalde plek op de eerste etage zicht op de  grote zaal op de begane grond. Als ik daar naar beneden kijk, hangt het werk van Bol recht voor me. Vond ik het werk beneden al mooi, het wint op een of andere manier nog aan schoonheid nu ik het van grotere afstand bekijk. De engel licht op en zet als het ware Elia in het licht.

Arent de Gelder is met drie werken vertegenwoordigd op deze tentoonstelling. Het meest opmerkelijke is een relatief klein werk: Christus op de Olijfberg. Jezus heeft zich alleen teruggetrokken in de tuin van Getsemane om zich voor te bereiden op zijn komende lijden. Een engel daalt neer om hem kracht te geven (Lucas 22:43). We zien hoe de engel zijn vleugel troostend om Jezus heen slaat. Rechtsonder liggen de discipelen Petrus, Jacobus en Johannes te slapen. Het werk is in grove, bijna impressionistische, streken geschilderd en heeft een uitgesproken spirituele sfeer.

[yfmeurs]

VROUW & BUIDEL

De bezem moest erdoor. De bezem moest door het gezinsleven, de bezem moest door de nederlandse taal, de bezem moest door de politiek, de bezem moest door grenzen, niet alleen die van landen maar ook die van de geluidsbarrières omdat de bezem door de entertainment industrie moest.

Gamification en onbegrenste spektakelzucht.

Uiteindelijk moest de bezem ook door Bureau Jeugdzorg, de bruggenbouwer tussen volksvermaak en terreur. Die hadden zo hard gelobbyd voor een plek onder de zon in het bestuurlijk landschap dat ze uiteindelijk zelfs toegang kregen tot de burelen van heer en meesters in deftig toga die gelooid en genageld op ouderwetse tradities ineens te maken kregen met de vijand van binnenuit, uit eigen gelederen, nieuwe gelederen, nieuwe amice. Ander merit maar net zo verwoestend. Een kartelpartner die met bezem en al zowel aan de andere kant van het hek kan verschijnen als zij aan zij, náást de toga, verbroederd, de loyale democraat, de anarchist, kosmopolitisch links of autoritair rechts, u roept wij draaien ('t om). Een koortsachtig quid pro quo koorddansen waardoor er waarschijnlijk sinddien geen advocaat meer te vinden is die de moed heeft om de macht van die tirannieke kartelpartner af te kappen, ze het vuur aan de schenen legt voor de poorten van de hel want 'daar kunnen ze niet van leven'. Zwarte lijsten en broodroof liggen op de loer, zo gaat dat bij corporatisme. 

Daarnaast heeft de Raad voor Rechtsbijstand voor gedupeerden die het toch niet kunnen laten om nog even te sputteren (ach, daar verdient iemand z'n brood mee, een 'doe je toch nog ièts nuttigs voor de maatschappij' ondertoon), de beslisboom na omme nabij zes stappen al uitgespeeld, resultaat laat zich raden. 'Geregeerd door wie verdient', de freakonomic die dat heeft bedacht moet haast wel een karikatuur zijn uit 'a brave new world' van Aldous Huxley.

En de puissant rijke gooische villabewoners hoefden al nooit diep in de buidel te tasten om niet door de slagkracht van bureau jeugdzorg in de hoek te worden gemept, om onderworpen te worden aan een kompleet inculturatie proces. Ons soort mensen. Zijn die 'geletterden' krankzinnig ?!...Daar kan ik niet op antwoorden maar het is bezopen, inderdaad. Het zou heel goed mogelijk zijn geweest dat er wel in de buidel werd getast om via goeie doelen afkoopsommen te betalen, met als bonus anbi en vog verklaring...dat soort dingetjes, 'n paar zakjes wiet..wiedewiedewiet en rietjes bachanalia. Drugs, dat werd op tv ongegeneerd gepromoot. De proppers daarvan hebben inmiddels zelf 'n gezinnetje, leuk hoor...staan midden in het leven...spelen mee...en zijn daardoor ook nog 's stinkend rijk geworden. Dineren inmiddels met de notabelen van oudsher aan dezelfde tafels, parmantig, trots en fier. 'Kijk mij 's. Helemaal opgeklommen vanaf verkeerde kant van 't spoor. Nu bèn ik iemand, eindelijk.' Dat is wat iedereen wil en dat gun je elkaar! Als je uit een kapitale villa komt.. nie normaal joh...ga je waarschijnlijk geen zangwedstrijd winnen, maar...je weet maar nooit, blijven proberen.

De bezem ging ook door de orde van advocaten. Niet om een stoffig imago op te poetsen, krenten te wegen, vermeende spruitjeslucht te verjagen of om de lucht van wiet woest weg te wapperen met bordjes 'hier mag u drugs roken' of om het witte sterrenstof bijeen te vegen. Nee, de bezems van de boven- en onderwereld waren inmiddels al zo vaak elkaar in de haren gevlogen, een regelrecht quidditch gevecht, dat er af en toe een 'cleansing ritueel' moet plaatsvinden, een tabula rasa. Geen new age event op Bali met een meditatie gong, etnische bamboe stoeltjes en herbeleving van de roaring sixties maar een wisseling van de wacht, nee, geen sexpartner...gek, om het idee van vertrouwen te herstellen, de neuzen weer dezelfde kant op te krijgen in het syndicaat. Dikke neus, drie bier, twee tostie.

Allegorie voor properheid en kuisheid, met generaliseren doe ik velen te kort. Niet iedereen die met pek omgaat wordt ermee besmet. Onbesmet blazoen, het bestaat, zij verdienen oprecht een bezem.

In het museum komt de historische allegorie van bezem en buidel nog steeds tot leven, beladen met een diepgewortelde historische betekenis, zelfs in angstvallig vaste greep van de duivel. Met olieverf door Bruegel vereeuwigd, Adam en Eva, afgebeeld in het aards paradijs onder de schaduw van de boom die kennis van goed en kwaad herbergt, totdat er plotseling iemand in zijn buidel heroine keek en zei, 'Wat 'n leuke dating show is dat !' Het naakt, de naakte 'waarheid', de hedonistische verering van de lichamelijkheid, de totale perversiteit ervan werd opgetild naar nieuwe geestverruiming, 'Adam zoekt Eva'. De nuance is verdwenen. Je verzint het niet ! Nee, zekers niet. Heb ik niet verzonnen, ik doe geen drugs.

Wie niet mee kon komen met de pestcultuur, werd als kwetsbaar gebrandmerkt in plaats van andersom. Criminaliteit 'verdween' omdat het werd verhuld achter politieke processen en de entiteit van 'rechtspersonen'. Verloedering kreeg kans om zich in de maatschappij te nestelen. De middelvinger een gebaar waar iedere voetbalhooligan zijn kind vol trots mee op de foto zette en 'f*ck you' de meest gebezigde emotie. Een politicus riep, 'De wereld verhardt !' Ja, dikke lul, drie bier, twee tostie. Taalverruwing het nieuw elan, in Wassenaar hoorde je 'n nieuw woord onder jongeren, 'kech', dan kunnen de nieuwe zeden niet achterblijven uiteraard.

Een politicus riep, 'Zoek 'n rijke vriend.' tegen 'n vrouw die op huizenjacht was. En dàt was 'n opmerking waarmee het puberbrein, in de krant, en d'r vriendinnen elkaar mee om de oren sloegen, schreef ze. De ironie. Hij had ook kunnen zeggen, 'Zoek 'n statushouder'. Dus vanwaar die verontwaardiging, baas in eigen buidel ?!

De bezem moest ook door de natuur. Wat ìs natuur eigenlijk en zijn wij wel onderdeel van de natuur of slechts 'n zwerm usurpatoire tortelduivels met bezigheidstherapie. De waarheid werd een verkoopprodukt, een kat en muisspel, een haasje over, een kangaroo gerecht, een pennenstreek, de waarheid wordt irrelevant gemaakt door nieuwe berekeningen, statistieken die de beeldvorming kunnen 'maatstaven'.

Er moest namelijk een bezem door de waarheid, want de waarheid paste niet meer in 't verhaal, in het curriculum, in de droom. 

En zo geschiedde dat ik vanuit 'n exclave, in zombie war land, lees dat puberbrein in grand café een stuk appeltaart heeft besteld ter grootte van 'n baksteen. De steen der wijzen had ze daarnaast op het café tafeltje opengeklapt. Zij, liet de financiën niet aan iemand anders over. De boekhouding, verzekeringen, hypotheek, zij deed het zelf. De vriendin niet, die heeft 'n man. Wij, een accountant. Nou denk ik niet dat puberbrein zelf moeite zal hebben met het vinden van 'n rijke man zonder verleden, eentje met wie ze de boekhouding, vrij van ziekelijke achterdocht, wil delen. Anders had ze nooit mee mogen doen met 'de slimste mens', die selecteren nauwgezet op uiterlijke verschijning voor de kijkcijfers. Alle neuzen dezelfde kant op dus. De vriendin veroordeelt ze tot de schandpaal. 'Moedwillige financiële laaggeletterheid' noemt ze de affreuze 'faux pas' van vriendin om man te vertrouwen en nu de vriendin en man uit elkaar zijn is vriendin 'n financieel wrak en de man ineens bekeerd tot 'n kwellende duivel op bezemsteel. Ik denk dat vriendin geen amice, advocaat of onpartijdige accountant heeft kunnen vinden die van dat soort problemen en gedaanteverwisselingen 'kan leven'. Kreupelhout moet branden, verhuftering, sociaal darwinisme. Zullen we het daar eens over hebben ?!  

Disclaimer: 'puberbrein' is niet sexistisch of laaggeletterd bedoeld. Er zijn hele slimme pubers en minder slimme pubers. Dat maakt een mens niet minderwaardig. Ik pretendeer niet dat puberbrein een puber is of onintelligent.

[holiindianrestaurant]

Het blootleggen van het beste Indiaas restaurant van Amsterdam voor heerlijke maaltijden | Holi Indian Restaurant

Amsterdam is een smeltkroes van culturen, en de gevarieerde eetcultuur is een bewijs van deze rijkdom. Onder de vele internationale keukens is Indiaas eten enorm populair geworden, dankzij de gedurfde smaken, aromatische kruiden en verscheidenheid aan gerechten. Als je op zoek bent naar het beste Indiaas restaurant van Amsterdam, zoek dan niet verder. We staan ​​op het punt u door een restaurant te leiden dat de beste Indiaas keuken biedt, waardoor voor elk diner een uitzonderlijke ervaring ontstaat.

Waarom kiezen voor het beste Indiaas restaurant van Amsterdam? Het beste Indiaas restaurant van Amsterdam valt op door zijn authentieke smaken, een rijk menu dat de diversiteit van de Indiaas keuken viert, en een sfeer die je meeneemt naar de straten van India. Met ervaren chef-koks die traditionele kookmethodes en verse ingrediënten gebruiken, brengt elk gerecht een stukje India op je bord. Van tandoorigerechten tot romige curries, en van geurige rijst tot perfect knapperige samosa's, het eten is hier niets minder dan een feest.

Hier zijn een paar hoogtepunten die dit restaurant tot het beste maken:

. Grote verscheidenheid aan gerechten: Of je nu fan bent van klassieke chicken tikka masala of liever een vegetarische dal eet, het menu biedt voor elk wat wils. . Authentieke ingrediënten: De gebruikte specerijen en kruiden zijn rechtstreeks afkomstig uit India, wat een authentieke en onvergetelijke smaak garandeert. . Vriendelijke service: het personeel van dit restaurant doet er alles aan om het u naar de zin te maken, legt de gerechten uit en stelt de beste combinaties voor die bij uw smaak passen.

Kenmerkende gerechten die u niet mag missen In het beste Indiaas restaurant weerspiegelen de gerechten de diversiteit van de Indiase culinaire tradities. Een paar must-try-items op het menu zijn:

Butter Chicken: Malse stukjes gemarineerde kip, gegrild in de tandoor en bereid in een cremeachtige tomatencurry.

Tandoori Chicken: Gekruide en gemarineerde kip met bot, geroosterd op houtskool.

Paneer Tikka: Gekruide, gemarineerde Indiase kaas geroosterd op houtskool.

Veg Biryani: Verschillende soorten groenten met basmati rijst geserveerd met Raita.

Garlic Naan: Indiaas wit brood met knoflook.

Sfeer en eetervaring Wat dit restaurant onderscheidt, is niet alleen het eten, maar ook de algehele eetervaring. Het interieur is ontworpen met een mix van traditionele Indiaas inrichting en moderne elementen, waardoor een warme en uitnodigende sfeer ontstaat. Of u nu een informele lunch of een romantisch diner plant, de setting is ideaal voor alle gelegenheden.

Conclusion Als je in Amsterdam bent en zin hebt in de Indiase keuken, dan zou dit restaurant bovenaan je lijstje moeten staan. Van de authentieke gerechten tot de uitzonderlijke service, het biedt de perfecte mix van smaak, traditie en gastvrijheid. Geen wonder dat het wordt beschouwd als het beste Indiaas restaurant van Amsterdam. Dus of u nu een local of een toerist bent, trakteer uzelf op een onvergetelijke maaltijd in dit culinaire pareltje.

Contact us: (+31) 06 141 74 520 Email: info@holiamsterdam.nl Website: https://holiamsterdam.nl/ Address: Kastelenstraat 105, 1082 EB Amsterdam

[jansiemons]

Mijn moeder - mijn moederkloek

Laatst kwam ik, met het gracieuze tempo van een door de tijd gegeselde, licht voorovergebogen grijsaard — zeg maar gerust ‘oude wijze ziel’ als je de eufemismen verkiest — nog eens op het lokaal kerkhof. Daar waar mijn moeder, mijn rots in de branding, tussen andere groten van onze kunst-gemeente rust. “Wat een gezelschap,” denk ik soms. “En toch moest mijn moeder daar ook bij liggen, wat een ironie.” Alsof zij, de koningin van de pot-au-feu, met hen het intellectuele tafelgesprek zou voeren. Ach, mijn moeder zou het nog kunnen ook, tussen de soep en de patatten door.

Nog steeds denk ik vaak aan het verlies. Niet dat ik het verlies niet een beetje gewend ben, hoor. Ik bedoel, ik ben tegenwoordig ook al mijn eigen autosleutels kwijt binnen het uur. Maar dat gemis, dat gevoel dat diep in de nacht opkomt als ik in mijn dromen rondloop door de kamers van vroeger — dát rouwt. Regelmatig. Het is alsof mijn gedachten dansen op het kerkhof van mijn herinneringen, en daar de grafzerken omarmen als vrienden die ze te lang niet hebben gezien. Wat mis ik toch die tijd toen mijn moederkloek er nog was voor mij, me onder haar vleugels nam en ik even veilig was voor de wind van de wereld. Een soort nostalgie, zo kleverig dat je er haast je schoenen in verliest.

En o, wat mis ik nog steeds mijn mama. Je weet wel, die vrouw die niet alleen mijn brood smeerde maar ook mijn ego, en dat zonder veel commentaar — behalve dan wanneer ze vond dat ik mijn haar moest kammen. "Je bent toch geen zwerver," zei ze dan, alsof ik op weg was naar een sollicitatie als stadsbedelaar. Als ik erover nadenk wat een gat haar afwezigheid heeft geslagen, verdwijnen alle andere zorgen als sneeuw voor de zon. Ze lijken plotseling zo futiel, alsof ik me druk maak over de kleur van het servet terwijl het huis in brand staat.

Haar leven was mooi. Ze heeft goed geleefd, ze heeft zeer lang geleefd, en voor iemand die zich ooit afvroeg of "die Dom Pérignon eigenlijk wel zo speciaal is" had ze behoorlijk chique momenten.

Maar haar einde… nee, haar 'einde' was niet zo fraai, ze heeft afgezien, véél afgezien! Dank je wel, Corona, voor dat hoofdstuk van afstand en koude regels. Niet eens meer een hand op haar hand, geen laatste kus op haar voorhoofd. Nee, we waren instant gescheiden, mijn moeder en ik. Niet door continenten, maar door een wetgevingsmuur dikker dan menig Berlijnse constructie ooit was. Verboden. Weigeringen. Hoe absurd ook. En dan te bedenken dat ze ooit zei: "De enige wet die ik volg, is mijn instinct." Tja, dat instinkt had ook niet tegen een pandemie opgekund door de beslissingen van bepaalde politici uit Brussel.

Toch probeer ik het goede te herinneren, het mooie aan haar. Want hoe kan ik anders? Want een moeder, ja, een moeder blijft een moeder. Al groeit ze uit tot een herinnering, ze blijft de spil waar alles om draait, ook al zijn de wielen al lang doorgerold naar een ander leven. En een mama, ach, een mama is voor altijd een mama. Haar afwezigheid is als een ontbrekende noot in de symfonie van mijn dagen, maar wat een melodie heeft ze nagelaten!

[mijnche]

LEE

13 oktober 2024 Rialto de Pijp Met Mol 5/5 sterren

Deze film was echt heeeeel goed. Ook wel weer even tijdje geleden dat ik een film heb gezien over de Tweede Wereldoorlog, en deze was echt even een andere film dan de anderen. Ook omdat het verhaal apart is. Ik kende Lee Miller helemaal niet, zieke vrouw. Lee Miller, model maar daarna overgegaan op de fotografie. In de oorlog besloten dat ze naar het front wilde om alles vast te leggen voor Vogue. Foto’s van geruïneerde woonplaatsen, soldaten, vrouwen tijdens de oorlog en nog veel meer. 

Toen Parijs werd bevrijd wilde Roland, haar man, dat ze weer terugkwam naar Londen. Maar Lee had net gehoord dat er veel mensen vermist waren, meegenomen en nooit meer gezien. Ze ging met David, haar beste vriend en compagnon, op zoek. Toen kwam ze achter het bestaan van concentratiekampen, wat er daar gebeurde en hoe mensen daar werden behandeld. Staaaaapels en stapels met uitgehongerde, dode mensen. 

Ik snap niet hoe ze hier niks vanaf had kunnen weten. Soldaten weten dit toch, hebben het er onderling erover. En als je niet weet dat mensen worden vergast of moeten werken in kampen. Hoe kwam ze na de bevrijding er pas achter dat er überhaupt mensen ‘ontbraken’? 

Daar ging het toch alleen maar over; dat mensen op de trein moesten en nooit meer werden gezien? Ze werkte bij Vogue, was rijk, kende veel mensen én ging zelf naar het front. Dan weet je meer dan de gemiddelde mens in die tijd, lijkt mij. Ongeloofwaardig, maar was dat miss echt hoe de echte Lee het heeft meegemaakt? 

Overigens bij het concentratiekamp, toen zij daar aankwam met Davy, waren er nog steeds Joden, homo’s, communisten, zigeuners, artiesten, die daar in hun striped pyjamas rondliepen, grijpend naar brood in een kar. Toen dacht ik; wat is met jullie? Waarom zaten die soldaten nog ff lekker te chillen in Hitler’s ‘nederige stulpje’ terwijl mensen daar nog liepen te verhongeren en langzaam te sterven, terwijl ze wel al bevrijd waren. Ga naar huis? Als je die nog hebt dan, of zorg dat die mensen worden opgehaald ofzo, geen idee. Vond strange, maar goed.  Mooi dat ze ging baden in Hitler’s bad, zelf zou ik dat nooit doen.

Mol zei al: ‘hoeveel peuken zij rookt in deze film is echt tering ziek’, hahah dat was ook zo. Ze had iets weg van die vrouw in de luizenmoeder hoe ze zo rookte en dan liep. Moet even google gebruiken hoe ze heet hoor, O ja: Juf Helma hahaha sorry vind weer even een fijne vergelijking en denk dat Leny Breederveld nog nooit is vergeleken met Kate Winslet.

Ik vind die Josh O’Connor wel goed maar slecht gecast als zoon van Lee, klopte niks van. Ook niet als zoon van Roland. Verder goede mensen hoor en die Davy/David Scherman ook heel goed gespeeld!!!!

Heel cool dat aan het einde je de echte foto’s ziet die de echte Lee Miller had gemaakt, naast de foto’s die waren nagemaakt voor de film. En dat er werd verteld hoe het verder liep met Lee, haar familie en vrienden. Geeft altijd een fijne touch zo aan het einde.

Heel indrukwekkend deze film!!!!

AAAAANRADER

[polldermodel]

Hoe noem je brood of koekjes of ander deegwaren dat te lang in een open verpakking heeft gelegen en daardoor niet meer echt lekker is, maar het is in principe nog wel te eten?

-> bol

-> slof

-> iets anders (zet het in comments of tags!!)

-> ik heb hier geen woord voor

[devosopmaandag]

Lezers zijn er om te lezen

Ooit dacht ik dat kunst voor hogere wezens was, zelfs toen ik al student op de kunstacademie in Groningen was. Later meende ik dat poëzie voor hogere wezens was, dat wil zeggen dat er een hogere betekenis in gedichten opgesloten lag, die alleen voor ingewijden toegankelijk was. Dat gold natuurlijk de literaire poëzie. Het helpt om gedichten te lezen en ze zelf te schrijven om daar niet onder gebukt te gaan. Lezen óver poëzie helpt niet echt.

In De Gids, dat eerbiedwaardige literaire en culturele tijdschrift dat al 187 jaar bestaat, leest H.U. Jesserun d'Oliveira gedichten van dichtbij, ofwel hij doet aan close reading. In De Gids van deze maand bespreekt hij Luceberts gedicht 'Dichters zijn om te dichten'.

[ Lees als u wilt het gedicht eerst in de illustratie voor u verder gaat]

Ik lees het gedicht zo:

het gaat over wat een dichter is, door een dichter geschreven, al krijg ik het gevoel dat hij een buitenstaander is, een literator, een criticus. De dichter draagt een masker, het misleidende, heerlijke masker van de poëzie. Hij gaat schuil achter zijn gedichten. Om de diepte van de poëzie te bereiken (hoeveel engelen passen er op de punt van een naald, past een parelpaleis op een grashalm?) zal er ook geleden moeten worden. En is de dichter wel zo bijzonder? Hij (natuurlijk een man) mag dan nog zoveel lammeren Gods of gulden vliezen tevoorschijn kunnen toveren, hij moet toch ook leven, brood op de plank, kost en inwoning, drank, inkt en papier betalen? Maar eenmaal met een welgevulde buik en in zijn warme bed begint toch dat verlangen naar de ware poëzie weer op te spelen. Moeras of niet – want is het niet daar dat dingen gisten? Hoeveel engelen passen op de punt van een speld? Daar zijn theologen elkaar voor in de haren gevlogen. Is dat niet een heerlijke vraag? Een die over essenties gaat, over wat schijn en wat wezen is. Maar die zijn lid betastende Chinese advocaat dan? En is die op een oordeel aforerende rechter de criticus die hem veroordeelt? Verdedigt de advocaat de dichter en/of de poëzie? Is de dichter de advocaat? Zijn ego, zijn dikke ik, zijn nu eenmaal essentieel voor zijn werk. Ach, wat! De dichter is er om te dichten. Basta!, denk ik stiekem.

Daarna las ik het artikel van H.U. Jesserun d'Oliveira en kan niet anders dan onder de indruk zijn van de doorwrochtheid van zijn analyse. Er is een wereld van betekenissen en referenties waar ik geen weet van had en heb. Het is misschien niet poëzie-lezen voor hogere wezens, maar wel voor hyper-specialisten, en zéker voor ingewijden. Ik houd mezelf voor: lezers zijn er om te lezen. Schreef Lucebert ook niet in 'Poëzie is kinderspel' (!): "over het krakende ei / dwaalt een hemelse bode / op zoek naar zijn antipode / en dat zijt gij”.

[fransopdefiets]

11-6 Viborg

Gisterenavond dacht ik nee, niet alweer pizza. Maar wat was het alternatief? Juist, kebab met patat en knoflooksaus. Ik had ook zelf kunnen koken, dat geef ik toe, maar het was koud, ik had nog geen boodschappen gedaan en ik geloofde het wel.

Ik ben altijd een keer wakker als de vogels beginnen, dat is hier rond vier uur. Dan draai ik me nog maar eens om, maar om kwart over zes riep de kebab, ik ben verteerd! Dat werd nog een sprintje op de fiets naar het verderop gelegen toiletgebouw. Op deze camping staan er drie toiletgebouwen naast de receptie en het trekkersveldje is daar zo’n 300 meter vandaan.

Terwijl ik onder dreigende grijze luchten zit te ontbijten met het brood dat ik 3 juni in Geeste kocht en maar niet wil beschimmelen, stuurt Mayke zonnige foto’s uit Cagliari met de subtiele verzuchting dat ze zomaar ineens jarig geworden is. O ja, dat is waar ook en ik zing een verjaardagslied voor haar.

Ik ben nauwelijks vertrokken of het eerste buitje valt, een heel licht miezerig buitje met een hoop wind. Dat zal de hele dag zo doorgaan, dus uiteindelijk hou ik mijn rainlegs maar gewoon aan.

Wat ik me niet meer herinner van de vorige keer, is die krankzinnige helling die je direct vanaf de camping moet beklimmen om op de route te komen. Met koude spieren en knieën is dat geen pretje. Maar als ik dan boven ben, is de beloning een 20 kilometer lang fietspad over een oude spoorlijn naar Silkeborg. Het is een hele lange gestage klim door de bossen en het is er doodstil. In Silkeborg drink ik koffie in een koffiebar waar je je bonen uit mag kiezen, doe mij maar de Italian roast, zeg ik, bij gebrek aan kennis op dit vlak.

Eerder schreef ik dat ik dit keer niet langs Kragelund zou komen, maar hoe ik daar nu op gekomen ben? Vanaf Silkeborg is het alweer een steile klim langs de provinciale weg daar naar toe. Onderweg koop ik nieuwe kaas (de oude uit Zaandijk was te erg beschimmeld), yoghurt, sinaasappels en pruimen. Geen bananen, hoewel veel afstandsfietsers daarbij zweren, vind ik ze onderweg nooit zo lekker. Natuurlijk bezoek ik het kerkje nog een keer, maar dit keer oefent er niemand op het orgel.

Er blijven maar buitjes overkomen met koude windvlagen, volgens mij is het niet meer dan een graad of tien. De wind blijft meer van opIj dan van achter, maar omdat ik veel door het bos fiets, meek ik er niet zoveel van. Maar dan gebeurt er toch een wonder, als ik in de buurt van Viborg kom, waaien de wolken langzaam uiteen en komt er steeds meer zon tevoorschijn.

Eerlijk gezegd, vond ik vandaag de zwaarste dag tot nu toe. Niet vanwege de afstand, maar vanwege de vele steile klimmen. Maar als ik het mij goed herinner, kom ik nu langzaamaan in vlakker gebied.

Afstand: 76,8 km

Tijd: 6 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een rechte lijn: 1.813 km

[letteraal]

Karel van de Woestijne

geboren 1878 in de Sint-Lievenspoortstraat te Gent. Aan zijn geboortehuis hangt een gedenkplaat.

Jeugdjaren: nummer 106 in de Sleepstraat in Gent (waar ook een gedenkplaat hangt)

Verbleef in periode 1900-1906 in Latem; w: allicht met broer Gustave, die drie jaar jonger was en tot 1947 leefde (65 jaar)

Lang Laken, Brussel

Tussen 1920 (~ 42 jaar) tot zijn dood 1929 (51 jaar) UGent, doceerde literatuurgeschiedenis.

Van 1925 (~ 47 jaar) tot zijn dood in in "La Frondaie" op de Oude IJzerenweg 2 (nu Leebeekstraat), Zwijnaarde. w: dat is baantje tussen de twee fietsbruggen aan Maaltebrugge-park.

Wikipedia + w

Wat is het goed aan’t hart van zacht verliefd te zijn,

zijn luimen naar een verre’ of naeren lach te meten,

en, te elken avond weer het kommer-brood gegeten,

weer blij te mogen rijze’ in iedren morgen-schijn,

deed nieuwe liefde-lach het oude leed vergéten.

Ik weet niet wat geluk is; maar uw schoon gelaat

is kalm, en maakt me blijde, en doet mijn leden rillen;

– en’k lach, gelijk een kind dat door een eater waadt,

en, vreemde vreugde in de ogen, aarzelt, in den killen

en ringlend-zilvren vloed die zijne voeten baadt.

Want ik bemin, u, vrouw; en zo mijn dralend schromen

slechts de ogen toé uw tegen-lachen is genaakt:

zo was ik als een kind dat, gerens-blij gekomen

naar glanz’ge vruchten-pracht in lomende avond-bomen,

beducht om zoveel schoons, geen enkle vruch en raakt.

written in dutch by Karel Van De Woestijne (1878-1929)

[backpackerwithtrustissues]

De vloek van Siargao

Eén maand en één dag alweer. Ik zocht even een rustig plekje om te schrijven. Want ik heb weer zoveel meegemaakt. Niet jaloers worden, maar ik lig nu in een hangmat onder palmbomen. Ikzeitochdatikeenrustigplekjezocht. Ikzegtochsorry. 

Ik ben nu op m’n vierde eiland. Van Manilla naar Palawan met een groot vliegtuig. Van Palawan naar Coron met de speed ferry. En van Coron via Cebu naar Siargao met hele kleine propellor vliegtuigen. Dat was best wel spannend. Want het regende kei- en keihard. Waardoor de vliegtuigen niet konden landen. Vertraging dus op een heel klein vliegveld.

Een groepje jonge Spaanse mannen klaagden volgens mij bij de grondstewardess. Alsof zij iets aan de vertraging konden doen. Het leek of ze maar bleven zeiken. Ik had medelijden met de stewardess. Maar toen deed het vliegtuig een poging om te landen. 

De groep Spanjaarden keek naar de landingsbaan en begonnen in koor ‘oooeeee’ te roepen. Ze deden de vleugels van het vliegtuig na met hun armen. En toen begonnen ze keihard te juichen! De landing was gelukt! Dat was zo ontzettend grappig. Er hing meteen een super goede sfeer op het mini vliegveldje. 

Ik vloog in ruim een uur naar Cebu. Daar had ik toegang tot de VIP lounge gekregen van de ticket office. Ze hadden bananencake en Filipijnse Ube gebakjes. Die heb ik allemaal opgegeten. Zo lekker. 

Use is een typisch Filipijnse aardappel-achtige. Fel paars van kleur. Met een soort vannootachtige-vanille smaak. Erg lekker. 

Na zo’n 4 uur vloog ik door naar Siargao. Het eiland met de vloek. Men zegt dat als je eenmaal in Siargao bent, je niet meer weg kunt. Beetje zoals Hotel California, stel ik me voor. 

Ik had op aanraden van wat vrienden gekozen voor hostel Three Little Birds. Geen idee wat ik moest verwachten. Ik kwam van een super-de-luxe groot hostel met zwembad in Coron. Dit was eerder het tegenovergestelde. Het is klein, eenvoudig en informeel. Er hing een groep locals rond. Stoere, gespierde, getatoeëerde donkere jonge mannen met lang haar. Leek op een ‘gang’. Maar het bleek het personeel te zijn. Althans, er is een manager en een chefkok. De andere mannen weet ik eigenlijk niet wat ze doen. Althans, eentje is surf-instructor. 

En er waren een paar stoere gespierde mannen die niet Filipijns waren. Maar ze leken er wel thuis te horen ofzo. Eentje leek op Floki uit de Netflix serie Vikings. Gespierde man met millimeter haar en punt baard. Ik stelde me voor. Hij was Frans en heette dus echt Floki. Althans dat was z’n bijnaam. Super stoere en aardige vent. 

Die avond kookte Italiaanse Francesca een heerlijke vegetarische pasta. Floki deelde brood uit dat hij bij de Franse bakker had gehaald. Dat brood was zo ontzettend lekker! Niet normaal. Een fantastische en super gezellige maaltijd. De Filipijnen aten als een grote familie rijst met kip. 

Ik had 3 nachten geboekt. Om daarna te zien of ik bij zou boeken of dat ik naar een nieuw hostel zou gaan. Ik was er nog niet helemaal uit. Maar op de tweede avond kookten de Filipijnen een family dinner. Je kon je er voor opgeven voor 300 pesos. Da’s ongeveer 5 euro. En dat was zo super gezellig! Heerlijk gegeten. Pasta soep vooraf. En rijst met malse kip als hoofdgerecht. Ik had in een kleine locale supermarkt Kitkat puur gevonden. Die heb ik uitgedeeld als toetje. Feestje compleet.

Stroomstoringen zijn hier dus elke dag. Op zaterdag was deze zelfs aangekondigd. Een hele dag geen stroom. Niet in het hostel maar ook niet in de restaurants en winkels. Dus ook nergens wifi. Bijzondere ervaring. ’S Avonds om 18:00 uur deed alles het weer. Gelukkig. 

Ik heb een dag surfles genomen. Super tof! Maar ook super vermoeiend. M'n ribbenkast voelt helemaal gekneusd van het peddelen voor de golf uit en het zo snel mogelijk opstaan. En ik heb medelijden met m'n schouders. Dat roeien terwijl je op je plank ligt... pfffff zo zwaar. Maar wel super tof! Als ik weer herstelt ben wil ik zelf proberen of ik het kan.

Ik heb 2 nachten bij geboekt. Ik twijfel nog of ik in de kamer zonder airco blijf. In zo’n tropisch en vochtig klimaat als hier heb je binnen echt wel airco nodig. Maar het is nog uit te houden, zolang de ventilator het doet. 

Mijn visum is nog 1 maand geldig. Dan moet ik de Filipijnen weer verlaten. Ik denk dat ik de hele maand hier blijf. Dan kan ik tenminste wat structuur in m’n dagen brengen. Want dat mis ik wel. Nu is het nog best veel uitzoeken. De afstanden zijn te groot om te wandelen. Je hebt echt een scooter nodig. Want elke keer tuktuks wordt te duur. Telkens onderhandelen over de prijs is trouwens ook vermoeiend. Want de eilandbewoners voeren altijd de prijs op als je toerist bent. 

Ik zal ondertussen moeten uitzoeken welk land m’n volgende bestelling wordt. Vietnam? Thailand? Indonesië? Cambodja? Laos? Of zal ik last hebben van de Siargao vloek en nooit meer weg kunnen??