#florence minder

[peterpijls1965]

Een herberg in Firenze

De foto laat de jeugdherberg in Florence zien waar ik een week logeerde tijdens mijn eerste vakantie in Italië. Ik sliep in een zaal met stapelbedden. De meeste andere gasten waren jonge Italianen die geen Engels spraken.

Op mijn beurt beheerste ik het Italiaans niet. Wel begreep ik de baas van de jeugdherberg. Hij kwam me iedere ochtend met handen en voeten vragen hoeveel nachten ik nog bleef. Zijn herberg was populair en mudvol. Dat lag behalve aan de schoonheid van zijn logement dat ik fotografeerde vermoedelijk aan het tarief. Hoogstens 15 euro per nacht in Italiaanse Lire, destijds de Italiaanse munteenheid.

Ik ging met de trein. Buiten Nederland decennia mijn favoriete vervoermiddel, naast taxi's, lijnbussen en binnenlandse vluchten met vliegtuigmaatschappijen die niet het logo van KLM droegen.

In de sneltrein via Maastricht naar Belgie en Frankrijk kwam even na station Luik een Waal naast me zitten, tot Florence zelfs. Hij was iets jonger dan ik toen, namelijk 18 of 19. Hij had een jongere broer van Arnon Grunberg kunnen zijn, al schreef deze toen nog geen boeken.

De Waal studeerde architectuur in Florence. Hij had een korte vakantie bij zijn ouders in Belgie doorgebracht. De hele reis droeg hij een chique regenjas. Zijn haar was bruin krullend. Zijn Engels geaffecteerd, maar niet bekakt. Hij was in zekere zin de eenvoud zelf.

Decennia later trof ik mensen zoals hij, soms ouder, soms net zo jong, in Luik en andere Belgische steden. En twee keer in het restaurant van Chateau Neercanne. Toen kende ik Luik, Brussel en Namen beter dan Harlingen of Delfzijn, en niet omdat mijn Frans zo goed was.

De jonge student architectuur was uren bijzonder spraakzaam. Hij was mededeelzaam over Florence, architectuur en zijn literaire voorkeuren. Eenmaal gearriveerd in Florence deed ik er mijn voordeel mee. De stad was nog lang geen platgewalst pretpark in een hoogseizoen dat nu twaalf maanden duurt.

In Florence deed ik als 20-jarige wat ik tijdens vakanties daarvoor en daarna ook het liefste deed, namelijk doelloos wandelen en toeristische bezienswaardigheden niet speciaal opzoeken, maar ook niet ontwijken.

Ik was melancholisch van aard toen, als ik alleen was. Met GGZ-diagnoses associeerde ik dat nog lang niet, toen. Ik vond mezelf sinds de dood van mijn opa en oma het enige psychisch gezonde gezinslid in de boerenfamilie waar ik opgroeide. Dat vind ik bijna veertig jaar later nog steeds.

Mijn medische en niet-bestaande politiedossiers (ik heb een blanco strafblad) en GGZ-dossiers bewijzen het ten overvloede, voor zover die dossiers niet gehackt, vervalst en online verspreid zijn, net als mijn gehackte Facebook-Messengerberiochten, Hotmailberichten en mijn regelmatig gehacke Linkedinaccount en X(Twitter)-account

Als 20-jarige was ik nog geen functionele alcoholist, en nog niet merkbaar bipolair of manisch-depressief, zoals dat toen genoemd werd. Daarvoor leek ik teveel op mijn vrienden en vriendinnen van toen. En op mijn vader Pierre, net als ik een intelligente, gevoelige man die vatbaar was voor verslaving, maar minder zelfdestructief dan zijn jongste zoon na zijn 35ste. En ik leek ook op de Waalse student architectuur die me in de trein van Luik naar Florence gezelschap hield en een open boek voor me was. Waarvoor dank, tot op heden.

[posthavenblog]

Alles over lastminute reistips en betaalbare Europese avonturen

Het plannen van een spontane reis kan spannend en betaalbaar zijn als je weet waar je moet kijken en hoe je moet plannen. Of je nu droomt van een culturele ontsnapping in Frankrijk, een strandvakantie in Spanje of een oud avontuur in Griekenland, er zijn talloze manieren om goedkope hotels- en last-minute hoteldeals in heel Europa te vinden. Frankrijk staat bekend om zijn romantische allure en rijke geschiedenis. Voor een budgetvriendelijke reis kunt u overwegen om kleinere steden zoals Nantes of Toulouse te bezoeken, waar u charmante straten en lokale cultuur kunt verkennen zonder het hoge prijskaartje van Parijs. Zoek naar hotel vakantie-deals voor boetiekhotels en maak gebruik van het openbaar vervoer om verborgen juweeltjes te ontdekken, zoals de kastelen van de Loire-vallei of de landschappelijke schoonheid van de Provence.

Spanje biedt een scala aan betaalbare bestemmingen, perfect voor een last-minute uitje. Steden als Valencia en Sevilla zorgen voor levendige cultuur, heerlijk eten en prachtige architectuur. Om geld te besparen, boek je vluchten tijdens de daluren en zoek je naar budgetmaatschappijen. Gebruik lokale accommodaties zoals hostels of budgethotels en profiteer van gratis stadsrondleidingen. Mis geen lokale festivals, die gratis entertainment en een diepe duik in de Spaanse cultuur kunnen bieden.

Italië is een schat aan ervaringen, van de met kunst gevulde straten van Florence tot de pittoreske kust van Amalfi. Voor een goedkopere vakantie kunt u overwegen om minder bekende steden zoals Bologna of Lecce te bezoeken. Deze bestemmingen bieden authentieke Italiaanse ervaringen zonder de drukte. Zoek naar agriturismo-verblijven, die vaak maaltijden bevatten en een unieke manier bieden om het platteland van Italië te ervaren. Reizen met de trein kan ook kosteneffectief zijn en u kunt genieten van de prachtige landschappen van Italië.

Turkije is een fantastische bestemming voor budgetreizigers en biedt een mix van historische bezienswaardigheden, levendige markten en prachtige kustlijnen. Istanbul, met zijn rijke geschiedenis en bruisende bazaars, is een must-visit. Voor goedkopere accommodatie kunt u overwegen om in hostels of budgethotels op centrale locaties te verblijven. Gebruik lokaal vervoer zoals bussen en veerboten om te verkennen. Kuststeden zoals Bodrum en Antalya bieden prachtige stranden en betaalbare resorts voor een ontspannen vakantie.

Portugal staat bekend om zijn prachtige kustlijn, historische steden en betaalbare prijzen. Lissabon en Porto zijn geweldige keuzes voor een stedentrip en bieden een mix van ouderwetse charme en moderne attracties. Om te besparen op accommodatie, zoek naar deals voor boetiekhotels of overweeg een verblijf in een pousada (historische herberg). Geniet van gratis activiteiten zoals wandelen door historische wijken of wandelen in het Sintra-gebergte. Vergeet niet de lokale keuken te proberen, die zowel heerlijk als goedkoop is.

Griekenland, met zijn prachtige eilanden en oude ruïnes, is perfect voor een last-minute vakantie. Voor een budgetvriendelijke reis, verken minder bekende eilanden zoals Naxos of Syros, die prachtige stranden en charmante dorpjes bieden zonder de toeristische drukte van Mykonos of Santorini. Zoek naar ferry deals en verblijf in familie gerunde pensions of budget hotels. Athene is ook een geweldige optie voor geschiedenisliefhebbers, met veel betaalbare accommodaties en gratis attracties zoals het Akropolis Museum.

België, vaak over het hoofd gezien door reizigers, is een fantastische bestemming voor een korte, betaalbare vakantie. Steden als Gent en Antwerpen bieden rijke culturele ervaringen en prachtige architectuur. Gebruik het openbaar vervoer of huur een fiets om te verkennen. Zoek naar last-minute hotelaanbiedingen online en geniet van budgetvriendelijke activiteiten zoals het bezoeken van gratis musea op bepaalde dagen of het verkennen van lokale markten.

Flexibele reisdata kunnen u helpen betere deals te vinden voor vluchten en accommodaties. Websites zoals Lastminute.com en Booking.com hebben vaak uitstekende last-minute deals voor hotels en vluchten. Reizen tijdens het dalseizoen kan de kosten aanzienlijk verlagen. Het openbaar vervoer is meestal goedkoper en zorgt voor een authentiekere reiservaring. Soms kan rechtstreeks boeken bij hotels betere tarieven en extra voordelen opleveren.

Met een beetje planning en flexibiliteit is het helemaal mogelijk om aan een betaalbare Europese vakantie te beginnen. Of u nu verlangt naar de culturele rijkdom van Frankrijk of naar de zonnige stranden van Portugal, er wacht een budgetvriendelijke optie op u.

[rausule]

Prominente staatsmanne en Protestante

Die dood van Sidney Herbert het 'n einde gemaak aan Florence Nightingale se droom om die Oorlogsdepartement te hervorm. Inderdaad, vir 'n oomblik, op die golf van teleurstelling, het sy vasgeklou aan 'n laaste hoop: sy het aan Galdstone geskryf en hom gevra om die werk van Sidney Herbert oor te neem. En Gladstone se reaksie was 'n roerende beskrywing van die begrafnis.

Die opeenvolgende staatsekretarisse het probeer om 'n goeie deel van wat gebou is af te breek, maar het nie heeltemal in hul voorneme geslaag nie; en vir nog tien jaar (1662 tot 1872) het Nightingale haar kragtige invloed in die Oorlogsbediening behou. Daarna het sy direkte betrekkinge met die weermag gestaak, en hy het sy energie, met steeds groter toewyding, op meer algemene probleme gerig. Haar werk vir hospitaalhervorming het enorme afmetings aangeneem namate sy toestande in klinieke en werkhuise verbeter het, en een van haar mees noemenswaardige geskrifte het die aanbevelings van die Armregskommissie van 1909 verwag. Die opleidingskool vir verpleegsters wat sy geskep het, met alles wat gevolg het in terme van inisiatiewe, kontroles, verantwoordelikhede en stryd, sou op sigself voldoende gewees het om die energie van ten minste twee mense van normale lewenskrag te absorbeer. En terselfdertyd het haar werk vir Indië, wat begin het met die Army Sanitary Commission in Indië, uitgebrei en in verskeie rigtings uitgebrei. Sy tentakels het tot by die Britse ministerie van Indië getrek en het selfs daarin geslaag om byna ontoeganklike hoë plekke in die hande te kry. Vir baie jare was dit gebruiklik dat die nuutaangestelde visekoning 'n besoek aan Florence Nightingale bring voordat hy Engeland verlaat.

Na baie huiwering het Nightingale haar in 'n klein huisie in Suidstraat gevestig, waar sy vir die res van haar lewe gebly het, tot op die rype ouderdom van een-en-negentig. Haar onsekere gesondheid het geleidelik verbeter, die akute krisisse het minder gereeld geword en uiteindelik heeltemal verdwyn, sy het 'n invalide gebly, maar 'n invalide met 'n eienaardige eienskap: sy was te swak om na onder te gaan, maar kon harder werk as baie kabinetsministers. Sy siekte, wat dit ook al was, was beslis nie sonder sy positiewe aspekte nie: dit het isolasie geverg, en dit was 'n buitengewone, ongeëwenaarde isolasie, kan mens amper sê, wat die hoeksteen van sy lewe was. Die Nightingale het op die bank in die boonste slaapkamer in Suidstraat gelê en die intense lewenskragtigheid van 'n vasberade sosiale persoon gekombineer met die geheimsinnige en aanloklike eienskappe van 'n mite. Hy was 'n lewenslange legende, en hy het dit geweet. Hy het beide die vreugdes van mag geniet, soos daardie Oosterse keisers wat hul outokratiese regering op onsigbaarheid gegrond het, en die kontrasterende bevrediging van roem en anonimiteit. En hy het gevind dat die voorwendsel van siekte as 'n versperring vir mans se oë amper dieselfde doeltreffendheid as 'n hofseremonie gehad het. Prominente staatsmanne en

[denimbex1986]

'Oppenheimer review: Cillian Murphy is stunning in explosive epic

Christopher Nolan's film is of epic length, but a fusion of intersecting narratives feeds into a dramatic climax.

Following the moderate success of futuristic action fantasy Tenet (2020), director Christopher Nolan explores tumultuous events from the past for his latest 70mm epic, namely the race against time to make a nuclear bomb before the Nazis.

Essentially, it’s a biopic of "the father of the atomic bomb", American scientist J Robert Oppenheimer (Cillian Murphy), and charts his journey from acclaimed theoretical physicist in the 1930s to recruitment on the Manhattan Project and his appointment as director of the Los Alamos laboratory in New Mexico where his international community of scientists was tasked with creating a weapon to end the Second World War.

In his sixth appearance in a Nolan film, Murphy takes the lead role for the first time and is joined by an awesome array of talent, ranging from Emily Blunt (as wife Kitty) and Florence Pugh (as leftie lover Jean Tatlock) to Robert Downey Jr as ambitious government adviser Lewis Strauss (pronounced “straws”) and Matt Damon as Leslie Groves, Oppenheimer’s straight-talking military minder at Los Alamos. There are choice cameos, too, from the likes of Casey Affleck, Kenneth Branagh, Gary Oldman (as President Harry S Truman) and veteran British actor Tom Conti as Albert Einstein.

Admittedly, the three-hour running time and plethora of scenes with boffins in rooms trying to turn quantum physics into reality could be a challenge for audiences expecting more all-out action. However, the director leavens the verbiage and slow-burning story with sequences of atom-splitting, Kubrick-like magnificence, and seismically effective sound, not least during the tension-filled detonation of that first prototype device.

There is also a courtroom-thriller aspect here, too, as a 1958 Senate committee (shot in crisp black and white) involving Strauss’s appointment as Secretary of Commerce dovetails with a 1954 hearing into Oppenheimer’s alleged communist sympathies, a process meant to silence his postwar misgivings about the hydrogen bomb and nuclear proliferation. This latter storyline provides Blunt and Damon with their best bouts of thesping and includes a surprisingly surreal sequence, unusual for the director. Yes, the film is of epic length, but the fusion of these intersecting narratives feeds into a dramatically explosive climax.

And anchoring everything is Murphy’s stunning, award-worthy performance. Although sphinx-like in demeanour, the Peaky Blinders star still manages to convey (via those piercing blue eyes and gaunt, chiselled expression) the haunted internal struggle of a man who would describe himself as "the destroyer of worlds."

The Oppenheimer story has been dramatized before, notably in 1980 with the BBC’s BAFTA-winning TV series starring Sam Waterston, as well as 1989 movie Shadow Makers starring Paul Newman as Groves and Dwight Schultz as the physicist. But despite their merits, the combination of Nolan’s cinematic ambition, committed cast and mesmerising music by Ludwig Goransson (Black Panther, The Mandalorian) is hard to resist.'

[rebrandtdebibls]

Almal ken die gewilde figuur van Florence Nightingale, die vroom vrou wat haarself opgeoffer het vir haar buurman, die delikate hooggeplaaste meisie wat afstand gedoen het van die plesier van 'n gemaklike lewe om die ellendiges te help, die 'dame van die lamp' wat in die hel van die hospitaal in Shkoder rondgedwaal het, met die prag van haar goedheid in die bed van die Dierende Steëling-Doelwiel. Maar die waarheid is 'n ander. Florence Nightingale was in werklikheid baie anders as hoe die selfvoldane fantasie haar geskilder het;

Florence Nightingale was in werklikheid baie anders as hoe selfvoldane verbeelding haar geskilder het; dit het op 'n ander manier en met ander doeleindes bedryf, gedryf deur 'n impuls wat geen plek in die algemene verbeelding het nie. ’n Demoon het dit beset. En demone, wat hulle ook al is, wek groot belangstelling. Dit is om hierdie rede dat die regte Nightingale interessanter as die legendariese een was, en selfs minder aangenaam.

Hy kom uit 'n baie welgestelde familie, gekoppel aan 'n groot kring van ander ewe gegoede gesinne. Hy het 'n ruim plattelandse huis in Derbyshire besit, nog een in die New Forest, 'n woonstel in Mayfair om die Londense seisoen en al sy beste onthale by te woon. Dan was daar die reise na die vasteland, waar sy gesin, selfs meer gereeld, die Italiaanse operas bygewoon het, en vlugtige besoeke aan bekendes in Parys. Dit sou natuurlik gewees het om te veronderstel dat Florence, grootgeword te midde van soveel gerief, dit sou waardeer het, haar plig sou nakom in daardie soort lewe waartoe God haar voorbestem het; met ander woorde, trou, na 'n voldoende aantal danse en bankette, 'n goeie pasmaat om vir altyd en gelukkig te lewe. Die suster, die neefs, al die jong vroue om haar was gereed om daardie stap te neem, of?

[easyhaaretipps]

DE GROOTSTE HAARTRENDS VAN HERFST 2022 BRENGEN HET DRAMA

Na een hete en zweterige zomer kunnen we naar de herfst kijken als een kans om weer meer experimenteel met ons haar te worden zonder bang te hoeven zijn voor de onvermijdelijke vochtigheidsstroom. Met enige afstand van de hitte en (zeer noodzakelijke) zomerse up-dos, luidt het nieuwe seizoen een welkome afwisseling in en meer gelaagde mode en haar in beeld. Alessandra Bruno, een styliste bij de Fekkai Salon in New York City, zegt dat als het gaat om het voelen van herfsthaartrends, ze al een verschuiving in de lucht voelt. Ze heeft gemerkt dat zelfs degenen die de hele zomer van hun lange haar hebben gehouden, zich voorbereiden op een grote verandering. Verwacht te zien, "meer schoudergrazende kapsels met binnenlagen voor beweging en halflange snitten", zegt ze. "Face-framing is nu ook groot", voegt ze eraan toe. Dat kan de vorm aannemen van strategische lagen of zelfs een knal.

Van verfrissende lowlights tot lange, zachte lagen, sommige herfsttrends lijken jaar na jaar terug te komen. De haartrends in de herfst van 2022 lijken echter allemaal extremer te gaan dan je ooit tevoren hebt gedaan. Emily Claire, master colorist bij Rob Peetoom Salon in Williamsburg, zegt dat dit een kans is om een ​​kleur te proberen waar je altijd aan hebt gedacht, maar nooit het lef had om het te proberen. Rood is meestal die kleur op ieders lijst. "Herinner je je het rode haar van Kendall Jenner eerder dit jaar nog?", zegt Claire. 'We gaan er nog veel meer van zien, vooral voor brunettes', zegt ze.

Terwijl de bladeren wegvallen, doen al onze haarremmingen dat ook. Lees verder voor de vijf grootste haartrends voor de herfst van 2022 waardoor je je als een nieuw persoon voelt voor het nieuwe seizoen.

DE VRIENDJE BOB VAN DE JAREN 90

Adriana Papaleo, een meesterstylist bij Rob Peetoom, zegt dat de bob terug is voor de herfst en met een aantal nieuwe variaties. Ze raadt aan: "je kunt korter gaan met een zachte lijn bij de kaak" voor een meer androgyne look uit de jaren 90 "of de lengte naar de schouder laten vallen" om wat lengte te behouden, zegt ze. "De bob is geweldig voor dikker haar, en de veelzijdigheid van styling houdt het altijd interessant", voegt Papaleo toe. Met andere woorden, er is dit najaar een bob voor iedereen en we zouden meer moeiteloos gestyled schouderlang of korter haar (bobbelend) moeten verwachten.

View this post on Instagram

A post shared by Adriana Papaleo (@adriana_papaleo)

ROMANTISCHE ROOD

Kendall Jenner en Zendaya zijn misschien eerst rood geworden, maar het is duidelijk dat deze kleur nergens heen gaat in de herfst. "Als het weer kouder wordt tijdens de herfst, duiken we altijd terug in warmere tinten", zegt Emily Claire. Ze zegt dat de rode versie van dit seizoen extra weelderig is: "Warmere, rijkere tinten, zoals karamel en warme kastanjebruine tinten worden echt groots."

View this post on Instagram

A post shared by LACY REDWAY 👸🏾 🧠 💇🏽‍♀️✨♍️🗣💋💪🏾 (@lacyredway)

DE GROTE KOP

Doja Cat heeft net haar hoofd kaalgeschoren en jij ook. Hoewel je misschien niet klaar bent voor zo'n dramatische hak, zegt Alessandra Bruno dat we dit najaar allemaal korter haar zouden moeten overwegen. "Kort haar is leuk en speels, het is veelzijdig en kan minder styling vereisen, afhankelijk van je haartextuur", zegt ze. Immers, "de zomer kan zwaar zijn voor je haar, dus de herfst is de perfecte tijd om een grote knipbeurt te doen en je haar weer in goede conditie te krijgen." Een nieuwe start? Ja graag. Dus overweeg om de leiding van Florence Pugh te volgen en erin te versoepelen met een gelaagde pixie-mul

View this post on Instagram

A post shared by Doja Cat (@dojacat)

MYSTERIEUZE BRUNETTEN

Afgelopen winter keerden een aantal beroemde blondines terug naar hun natuurlijke brunette-roots, waaronder Hailey Bieber. Dit patroon, zegt Krystel Cuadra, een colorist bij Fekkai Salon, zal dit seizoen nog eerder beginnen. "Na maanden in de zon willen mensen hun overdreven verlichte en geoxideerde lokken veranderen", zegt ze. "Dit najaar zullen we mensen zien die hun natuurlijke haarkleuren willen omarmen met slechts een paar zorgvuldig geplaatste highlights." Brunettes, dit betekent een beetje dieper gaan of zelfs kiezen voor tone-on-tone lowlights om dimensie toe te voegen. De resulterende kleuren zullen uiteindelijk uniek voor je zijn, of dat nu meer een koele paddenstoel is of een getaande kastanje. Superdimensionale kleur heeft gewoon een vleugje mysterie

View this post on Instagram

A post shared by Hailey Rhode Baldwin Bieber (@haileybieber)

BOMBSHELL BANGS

Als je het niet aankan om afstand te doen van al je lengte, waarom zou je dan niet een korte, schokkerige pony zoals Bella Hadid verkennen? Een lange pony zorgt voor maximale impact door de minste hoeveelheid haar te knippen door de aandacht op de ogen te vestigen en je hele look te herkaderen. Door de lagen echter lang te houden, kun je je nieuwe pony altijd opzij borstelen voor extra veelzijdigheid.

View this post on Instagram

A post shared by Bella 🦋 (@bellahadid)

[redlabopedagogique]

#La Petite école : Les enfants et l’équipe vous souhaitent un bel été !

Les enfants : Subhi, Yaser, Mairame, Noah, Thierno, Bassam, Mohamed, Mamadou, Valentin, Maïssa, Ahmad, Adnan, Mohammed, Suleyman, Khaled, Ludmilla, Fadi, Mahamad et Fabi.

L’équipe : Maya, Clizia, Zineb, Nathalie, Corentin, Alexis, Claire, Marie et Sophie.

Merci à tous ceux et celles qui rendent le projet de la Petite école possible par leur engagement tant humain que financier :

Maria Abecasis, l’Association Amis sans frontières,  Laurence Baudhuin, Vincen Beeckman, Olivier Belenger, Joseph Beni, Thierry Boutemy, Arnaud Bozzini, Muriel Brio, Muriel Brusselmans , Charlotte Julie et Sandrine du Campus Saint-Jean, Isabelle et Jean-François Cats, François Casier,  Anne et Antonio Castro Freire - Stichelmans, L’equipe du Cemome, Julianne, Marie et Fanny de La CODE, Monsieur et Madame Chavrier-Bouffanais, Celine Colmant, Elisabeth Cremades, Nicolas Dechamps, Maryse Degallaix, Julie De Cartier,  Hélène de Fabribeckers, Carmen De Meyer, Matthias et Thibault De Meyer, Marie-Christine de Saint Georges, Claude de Selliers de Moranville, Laurence De Ridder, Madame La Ministre Caroline Désir, Claire Deveux, Bernard De Vos, Renald Dewinter, Sarah D’Hondt, Aïssatou Diop, Anaïs Domb, D’Ici et d’Ailleurs, Christelle Dister, Valérie Ducoeur, Elodie Druart, Christine Durand-Havenith, Julien Dutertre, Sophie Hubert de la Fondation Joseph DENAMUR, Philippe Ector, Houda El Aouadi, Bénédicte Emsens, Dominique Emsens, Patricia Emsens, Joshua Erber, Jacques Feron, le Fonds Jean Praet, le Fonds Joseph Schepers - Germaine Lijnen, la Fondation MAD Marguerite & Adrien Dassault, la Fondation Poussière d’Étoiles, la Fondation Resurrexit, la Fondation Roi Baudouin, Karine Forel, Véronique Goddeeris, Géraldine Goubau, Claudio Guthmann, Madeleine Guyot, Geneviève Hardy, Maud Hagelstein, Elisabeth Hers, Volkmar Hierner, Véronique Jacques, Marc Janssen, Etienne Jockir, Lahdily Soumia, Céline Lorand, Luca Lucian-Claudiu, Vincent Macaux, Roseline Magnee, Laetitia Mairlot, Nathalie Meert, Eric Mercenier, Jean-Claude Métraux,  Florence Minder, Guy Minder, Pascale de Media Graphics, Etienne Mousnier, Souhayla Nouinou, Gerald Petit, Perspective Brussels, Axel Pleeck, Céline Plumerel, Katharine Ratnoff, Delphine Rotthier, Andres Saavedra Ulloa, Florence & Jean Stoefs, Yasmina Tarari, Gary et Pernelle de l’ASBL Tchaï, Linda Stevens, Antoinette Sturbelle, Jeannine Van Calster, Anne Van Den Boeymants, Christian Vander Stukken, Géraldine Van Houte, Renee Van Langhendonck, Sylvie Vanommeslaghe, Sarah Van Parys, Venedig Meer Asbl, Bernadette Verbruggen, Caroline Verbruggen, Ingrid Von Wantoch Rekowski, Lydie Wisshaupt-Claude.

Un merci particulier à Madame Andrée Geulen, à ses filles, Anne et Catherine Herscovici, ainsi qu’à toutes les personnes qui ont témoigné leur soutien à la Petite école en sa mémoire.

[joostjongepier]

Wat? Suzanna en de ouderlingen (ca. 1622) door Artemisia Gentileschi [en ter vergelijking: Suzanna en de ouderlingen (ca. 1610) door Artemisia Gentileschi]

Waar? Tentoonstelling Artemisia - Vrouw & macht in Rijksmuseum Twenthe, Enschedé

Wanneer? 24 oktober 2021

In het voorjaar van 2020 zou ik naar Londen gaan om daar een tentoonstelling te zien van de grootste zeventiende-eeuwse vrouwelijke kunstenaar: Artemisia Gentileschi. Maar toen was daar corona en werd mijn vlucht geannuleerd. Vervolgens werd de tentoonstelling uitgesteld en toen die er uiteindelijk wel was in de National Gallery, gold er een quarantaineplicht van twee weken. Dus ook toen kon ik de tentoonstelling niet bezoeken. Een half jaartje geleden kwam er een nieuwsbrief binnen van Rijksmuseum Twenthe met verrassend nieuws. Het Enschedese museum wijdt dit najaar een grote tentoonstelling aan Artemisia. Weliswaar met een iets andere collectie schilderijen dan de Londense tentoonstelling, maar zeker niet met werken van mindere kwaliteit. Het midweekje Londen werd dus een weekendje Enschedé. Het enige wat in Enschedé ontbreekt is mijn favoriete pub The Chandos.

Artemisia Gentileschi was in de zeventiende eeuw de beroemdste vrouwelijke kunstenaar. Ze handhaafde zich in een door mannen gedomineerde wereld en werkte voor hooggeplaatste opdrachtgevers, onder wie koning Charles I van Engeland. Artemisia werd in 1593 geboren in Rome als dochter van schilder Orazio Gentileschi, een collega en vriend van Caravaggio. Daardoor kon ze een leertraject volgen dat normaliter alleen voor jongens toegankelijk was. Al snel bleek Artemisia over meer talent te beschikken dan haar broers.

Op zeventienjarige leeftijd werd Artemisia verkracht door Agostino Tassio, haar perspectiefleraar en een vriend van haar vader. Tassi werd aangeklaagd en, opmerkelijk genoeg, veroordeeld tot verbanning uit Rome. De straf werd echter nooit ten uitvoer gebracht. Een getuige stelde tijdens het proces dat Tassi geen schuld trof omdat Artemisia bekend stond om haar slechte zeden: ze had als naaktmodel voor haar vader geposeerd.

Na het proces trouwde Artemisia met Pierantonio Stiattesi. Ze verhuisde naar Florence en baarde vijf kinderen van wie er vier al jong overleden. Later vervreemde ze van haar man en hield er een minnaar op na: Francesco Maria Maringhi. Toen ze hem een zelfportret van zichzelf stuurde, maande ze haar minnaar vooral niet te masturberen voor het schilderij. Ze werkte in Londen samen met haar vader voor koning Charles I van Engeland. Daarna keerde ze terug naar Italië waar ze in ca. 1656 overleed, waarschijnlijk als slechtoffer van de pestepidemie.

Tijdens haar leven ontpopte Artemisia Gentileschi zich tot een zelfstandige en sterke vrouw. Ze weigerde met opdrachtgevers over de prijs van haar werk te onderhandelen. Ze vond dat ze als vrouw niet minder kwaliteit leverde dan haar mannelijke collega’s en dus ook gelijk betaald diende te worden.

Suzanna en de ouderlingen was een populair thema in de zeventiende eeuw dat door menig kunstenaar werd uitgebeeld. Het werk hier in Enschedé is de tweede versie van het werk geschilderd door Artemisia. Ze deed dat op haar negenentwintigste. Suzanna voelt zich betrapt en probeert haar naaktheid te bedekken, maar haar gezicht vertoont geen schaamte, maar eerder verbazing en mogelijk verontwaardiging omdat de mannen haar op deze manier durven benaderen. Dat is heel anders dan de eerste versie die ze op haar zeventiende schilderde en waar Suzanna vooral reageert met schrik en afweer.

[brittvandesteeg]

LEERACTIVITEIT 1

Opdracht 1

1. Tot omstreeks 1500 werden schilders gezien als mensen met een eigen inspiratie

2. Vanaf omstreeks 1500 werden schilders gezien als mensen die hun creativiteit gebruiken om iets moois te maken

3. De tijd van ontdekkers en hervormers duurde van 1500 tot 1600

4. De vroegmoderne tijd duurde van 1500 tot 1800

LEERACTIVITEIT 2

Samenvatting !

De Mona Lisa is het allerberoemdste schilderij van de hele wereld. Het schilderij werd omstreeks 1506 gemaakt. Leonardo Davinchi is de maken van het beroemde schilderij. Mensen moesten zich richten op god en de hemel (het hiernamaals) . Carpe diem was een soort van spreuk voor de mensen, het betekende : pluk de dag. Er was ook nog een andere spreuk, genaamd memento mori (bedenk dat je zult sterven). Italianen hadden ontdekt dat grieken en romeinen vroeger dezelfde mentaliteit hebben gehad. Door die ontdekking hadden ineens veel mensen er belangstelling voor, zelfs de pausen hadden er belangstelling voor. Ook liet paus Julius II een kunstenaar, genaamd Rafaël in 1509 een hele grote muurschildering maken van een verzonnen bijeenkomst. Ook werden geleerden humanisten genoemd, Latijns voor mensenlijkheid. Ze bestudeerden veel klassieke filosofie, literatuur en kunst. Humanisten waren altijd christenen. Er was ook een Nederlandse humanist, genaamd Erasmus. Hij vond dat gelovigen zelf de bijbel moesten gaan bestuderen. Door het bestuderen van oude Griekse bijbelteksten ontdekte Erasmus dat er heel veel fouten inzaten, informatie die helemaal niet klopten. Daarom maakte hij een nieuwe Griekse vertaling voor het nieuwe testament. Veel schilders, kunstenaars en beeldhouwers van de renaissance wilden de klassieke kunst graag overtreffen met dat van hun. Ze probeerden zoveel mogelijk schilderijen te maken dat natuurlijk leek, maar dan meer overtreffend en mooier dan in werkelijkheid. Een voorbeeld van dit hele gebeuren, is het vijf meter hoge standbeeld van David, gemaakt door Michelangelo in 1504. Wat te maken heeft met de vroegere geschiedenis van de joden en het jodendom. De renaissance begon in Italiaanse steden, zoals Florence, Milaan en Rome. Maar werd ook buiten Italië heel populair. Kunstenaars van over de hele wereld kwamen naar Italië, om de nieuwe manier van kunst te leren. Ook Erasmus verbleef een tijd in Italië. In de 16e eeuw werd de renaissance verspreid over Europa

Rond 1500 hadden veel christenen kritiek op de katholieke kerk. Luther had in 1517 een protestbrief geschreven tegen de kerk, omdat hij het iet met de kerk eens was. Protestanten richten kerken op die anders waren dan de normale katholieke kerken. Calvijn uit Nederland kreeg veel aanhang van de mensen. In west Europa was een strijd aan de gang tussen katholieken en protestanten. Uiteindelijk nam Karel V maatregelen tegen alle protestanten. In Nederland voerden Karel V en Filips ll een politiek van staatsvorming en centralisatie. Ze vervolgden ook alle protestanten. Veel Nederlanders waren het er helemaal niet mee eens met de nieuwe samenleving. In 1568 ontstond de Nederlandse opstand tegen Spanje (tachtig jarige oorlog)

Vraag 1.  

Aan zijn kleding en zijn houding, hoe hij erbij staat.

Vraag 2.

16e eeuw, 1500 tot 1600

1516 tot 1556

      Vraag 3.

      A .  ?

      B .  Jaren waarin hij vorst werd van gewesten

      C .  Brugge en Gent

Vraag 4  

1b  

2a

Vraag 5a

?

B ,  A, B en C

Vraag 6

A en D

Vraag 7

C en D

Vraag 8

Meer

Minder

Meer

Minder

Vraag 9

A , B en D

Vraag 10

A en B

Vraag 11

B en C

Vraag 12

A , B en C

Vraag 13

C, A en dan B

Vraag 14

C en D

Vraag 15

Indirecte

Directe  

Directe

LEERACTIVITEIT 3

Vraag 2 pag 7

Ontdekkers en hervormers en ‘s-Hertogenbosch

Kunstenaars en werklieden

?

Vraag 3 pag 11

Kan niet gemaakt worden!

V, W, B en B

Vraag 6 pag 12

Snap de opdracht niet!

Vraag 2 pag 13

A, B en E

Vraag 4 pag 14

Ene is foto is ie jong , en de andere is ie oud

Geen dure kleding , makkelijke en normale kleding

Vraag 9 pag 15

Er zijn nu wel veel protestants-christelijke scholen

Vraag 3 pag 16

Meer mensen werden calvinisten

Filips was veel strenger dan Karel over de calvinisten

?

Vraag 6 pag 17

????

Vraag 9a pag 18

Wanneer een koning zijn onderdanen niet meer beschermt, maar onderdrukt en over hen heerst als over slaven, dan is de koning een tiran.

B Moge in zijn plaats een andere vorst nemen

Vraag 1 pag 22

B ,C,A,E,D

Vraag 2 pag 22

A5c

B5a

C5b

Vraag 3 pag 22

???

LEERACTIVITEIT 4

Gedaan !

LEERACTIVITEIT 5

Gedaan !

Britt van de steeg, H2B 

[ninatrauscht19-blog]

Magnus vraag 7

Ik vond de titel van het boek echt slecht gekozen, op zich zegt het niet veel meer over het boek omdat Magnus een bijfiguur is. Hier onder staan enkele titels, en het opdracht is om te zeggen welke beter of slechter is dan de echte titel; Magnus.

a Caro: ik vindt het een slechte titel. Ten eerste vind ik het niet leuk om titels te hebben die verwijzen naar namen van figuren in het boek. Ik vind het niet origineel. Caro is een bijfiguur, net als Magnus. Zij is de “sleutel” van het verhaal.

b Merlijn: zelfs als Merlijn ook een naam is en dat ik het dus niet leuk vindt net als Caro en Magnus, vindt ik het beter dan de werkelijke titel omdat Merlijn de hoofdfiguur is.

c Nachttrein naar Florence: deze vindt ik heeeeelll slecht, hij heeft in een nachttrein naar Florence, Caro ontmoet toen ze allebei niet konden slapen, begonnen ze te spreken maar dat legt hij heel kort uit in het begin van het verhaal maar dat momentje heeft geen gevolg, behalve dat hij daarna met Caro verkering heeft. Dus deze vindt ik zeker en vast slechter dan Magnus.

d Liefde is vallen en helpen opstaan: deze vind ik niet goed en slechter dan “Magnus”. Het heeft niet veel te maken met het verhaal.

e Een goede dag voor een orgasme: deze zin heeft Cecilia gezegd nadat ze seks hadden gehad samen. Ik vind het een goede titel maar er bestaat beter. Het vat het verhaal goed samen tussen Cecilia en Merlijn en omdat het einde van het verhaal grotendeels over hen ging en dat ze op het einde samen en gelukkig zijn. Maar toch hadden ze beter kunnen doen

mijn lievelingse titel van allemaal is “Merlijn” of “een goede dag voor een orgasme”. Ik vind Merlijn niet heel origineel en dus niet ver gezocht maar dat is ok, hij is de hoofdfiguur. “een goede dag voor orgasme” vind ik origineel maar een beetje raar om als titel te kiezen en het zegt absoluut niks over het verhaal van het geld, Magnus of het pretpark en nog minder over Caro.

[lisamariefastre-blog]

Verwerking Magnus

Vraag 7

a) Caro

Ik vind deze titel net iets te voor de hand liggend. Natuurlijk is Caro een belangrijk personage in het boek, je kunt bijna alle gebeurtenissen naar haar terug te leiden. Maar het is juist daarom dat ik Magnus een betere titel vind, net iets minder voorspelbaar en interessanter.

b) Merlijn

Ik vind Merlijn een redelijk goede titel. Vooral omdat Merlijn zich gedurende een lange tijd voordoet als iemand anders (Walter), wat ervoor zorgt dat zijn eigen naam veel meer betekenis krijgt vanaf dat hij opbiecht aan Cecilia wie hij echt is. Ik zou het boek wel minder snel kopen moest dit de titel zijn, Merlijn doet me namelijk denken aan de “Tovenaar Merlijn” en ik heb het niet zo voor boeken waarin magie voorkomt.

c) Nachttrein naar Florence

Deze titel past volgens mij het beste bij het boek. Het hele verhaal begint dan ook snachts in de trein naar Florence toen Caro en Merlijn allebij niet konden slapen. Toch is het vooral het feit dat ook in het verhaal over de reis naar Zweden de trein aan bod komt, de reden waarom ik het zo’n goede titel vind. De nachttrein die in de verte voorbij komt bij het meer van Genève is een onverwacht, leuk extraatje in het verhaal.

d) Liefde is vallen en helpen opstaan

“Liefde is vallen en helpen opstaan” vind ik een minder goede titel. Het geeft een zeemzoete indruk aan het boek, alsof het verhaal zich af speelt op een roze wolk, terwijl dat helemaal niet het geval is. Desalniettemin vind ik het een heel mooie zin, die waarschijnlijk verwijst naar Merlijn en Caro’s relatie. Caro hielp hem bijvoorbeeld heel goed met zijn epilepsie aanvallen en zijn absences.

e) Een goede dag voor een orgasme

Deze titel trekt meteen je aandacht. He is een grappige en leuke zin die ook nog eens een diepere betekenis heeft in het verhaal. Dat wordt langzamerhand duidelijk in de loop van het boek. Eerst gebruikt Cecilia de zin, waarna Merlijn hem als titel voor zijn toneelstuk gebruikt. De zin blijft terug komen wanneer blijkt dat de toneeltuin hem heeft veranderd (een goede dag i.p.v. een goede dag voor een orgasme) wat volgens mij een soort metafoor is voor wat er met Merlijns leven gebeurt in het verhaal.

[rausule]

Ora sesta In Cv IV XXIII 11, praat van die uur van die dag van die... dood van Christus, stel D. dat, volgens Lukas, dit amper sesde uur was toe ... [die verlosser die Latynse woord ora beteken meester en heer van almal in hierdie tyd en sesta beteken het in hierdie tyd Sesto, Is Hey, geword soos jy is.] gesterf het. In werklikheid, soos getoon deur die Sinoptiese Evangelies (Mark. 15, 33-37; Matt. 27, 45-50; minder bewys Luk. 23, 44-46), is Christus, gekruisig by die o. sesde, gesterf op die negende. Meer as 'n "krap van Dante geneem" (B. Nardi, Essays on Dantesque philosophy, Florence 1967², 122), kan die fout toegeskryf word aan die begeerte om die o te laat saamval. van passie met die oomblik van maksimum verheffing van die son, in harmonie met die leer van art. Thomas (Sum. theol. III 46 9 ad 2). Die voorkoms van If XXI 112 sinspeel op dieselfde probleem van Christus se dood en die aardbewing wat op daardie oomblik plaasgevind het: 'Eden van die eerste uur tot die tweede een, / soos die son van vierkante verander, die sesde uur

Dr De Beer

[denimbex1986]

Oppenheimer review – Nolan’s atom bomb epic is flawed but extraordinary

Christopher Nolan’s account of the physicist who led the Manhattan Project captures the most agonising of success stories

'The wartime Soviet intelligence services had a codename for the Manhattan Project, the US’s plan to build an atom bomb: Enormoz. Christopher Nolan’s new film about it is absolutely Enormoz, maybe his most enormoz so far: a gigantic, post-detonation study, a PTSD narrative procedure filling the giant screen with a million agonised fragments that are the shattered dreams and memories of the project’s haunted, complex driving force, J Robert Oppenheimer, a brilliant physicist with the temperament of an artist who gave humanity the means of its own destruction.

The main event is that terrifying first demonstration: the Trinity nuclear test in the New Mexico desert in July 1945, when Oppenheimer is said to have silently pondered (and later intoned on TV) Vishnu’s lines from the Hindu scripture, the Bhagavad-Gita: "Now I am become Death, the destroyer of worlds..."

This is the big bang, and no one could have made it bigger or more overwhelming than Nolan. He does this without simply turning it into an action stunt – although this movie, for all its audacity and ambition, never quite solves the problem of its own obtuseness: filling the drama at such length with the torment of genius-functionary Oppenheimer at the expense of showing the Japanese experience and the people of Hiroshima and Nagasaki.

Later in the 50s, there is the disillusioned, compromised administrator, hounded by the McCarthyites for his communist connections, nauseated by his own pointless celebrity, by his failure to establish postwar international atomic control and by a single denied thought: the Nazis surrendered long before there was any suggestion they had the weapon, and bombing the defeated Japanese at Hiroshima and Nagasaki was merely to cow the Russians with a ruthless demonstration of the US’s nuclear mastery.

Cillian Murphy is an eerily close lookalike for Oppenheimer with his trademark hat and pipe, and is very good at capturing his sense of solitude and emotional imprisonment, giving us the Oppenheimer million-yard stare, eyeballs set in a gaunt skull, seeing and foreseeing things he cannot process.

Matt Damon is the boorish Lt Gen Richard Groves, Oppenheimer’s exasperated military minder; Kenneth Branagh is his genial scientific hero and mentor Niels Bohr; Robert Downey Jr is the duplicitous Atomic Energy Commission chairman Lewis Strauss; Florence Pugh plays his lover Jean Tatlock, whose heart he broke, while Emily Blunt is his wife, Kitty, also badly treated. Tom Conti plays the sorrowfully detached Albert Einstein, and it has to be said that Nolan, rightly or wrongly, uses non-Jewish actors for Oppenheimer and Einstein, two of the most famous Jewish people in history and in fact doesn’t quite get to grips with the antisemitism that Oppenheimer faced as an assimilated secular American Jew.

There is a horribly gripping scene showing Oppenheimer’s formative experience as an unhappy graduate student in England at Christ’s College, Cambridge. He suffered what amounted to a psychotic breakdown and left a poisoned apple on the desk of his testy supervisor Patrick Blackett (James D’Arcy), which Blackett fortunately didn’t notice and didn’t eat. Nolan coolly invites to see this as a parable for the lost Eden of a more innocent prewar physics, with Oppenheimer as a serpent with Adam’s foolish innocence. And of course there is the creeping biographical irony: how terribly close Oppenheimer came to … killing someone.

The purest payload of fear is delivered in a scene that Nolan handles with forthright gusto. After the successful detonation of the Hiroshima bomb, Murphy shows us Oppenheimer in shock, but also realising he has to address an audience of cheering colleagues and subordinates. He knows it is his duty as a leader to congratulate them and be upbeat, stammering out some fatuous remark about how the Japanese “didn’t like it”, then realising how callous that was, and beginning to hallucinate the horror. Of course, Oppenheimer did not witness the actual use of his weapon, he never saw anything becoming death, the destroyer of worlds, and Nolan takes the decision to look away from it too, to stay in the US, to stay with Oppenheimer himself in all his sudden tragic irrelevance.

Perhaps the film’s most important moment is the one that addresses its own flaw: the legendary postwar encounter in the White House Oval Office between Oppenheimer and President Harry S Truman (played by Gary Oldman), the man who took the final executive decision to drop the bomb. Nolan and Murphy show how Oppenheimer shrinks and cringes into the couch in front of him, like a scared little boy, apparently wanting something like absolution from the president and mumbling that he feels he has “blood on his hands”. Angry and baffled, Truman tells him curtly that all this is his responsibility as president and asks a very pertinent question: does Oppenheimer think the Japanese care who made the bomb? No, they want to know who dropped it. It’s true: concentrating on Oppenheimer is simultaneously fascinating and beside the larger historical point.

In the end, Nolan shows us how the US’s governing class couldn’t forgive Oppenheimer for making them lords of the universe, couldn’t tolerate being in the debt of this liberal intellectual. Oppenheimer is poignantly lost in the kaleidoscopic mass of broken glimpses: the sacrificial hero-fetish of the American century.'

[bruxellescity]

Au théâtre Varia pour bien finir l'année 2021

Au théâtre Varia pour bien finir l’année 2021

Au Varia, il y a plein de choses à faire jusqu’à la fin de l’année… Alors à vos agendas & à bientôt ! Florence Minder – Venedig Meer FAIRE QUELQUE CHOSE (C’EST LE FAIRE, NON ?)  du 25.11 au 04.12 au Grand Varia INFOS & TICKETS Agnès Limbos – Compagnie Gare Centrale IL N’Y A RIEN DANS MA VIE QUI MONTRE QUE JE SUIS MOCHE INTÉRIEUREMENT du 30.11 au 04.12 au Petit Varia INFOS & TICKETS Ilyas…

[redlabopedagogique]

#Rencontre avec Jean-Claude Métraux

Merci à Jean-Claude Métraux d’être venu à notre rencontre vendredi dernier, merci à Florence Minder d’avoir organisé ce moment.

Nous avons échangé autour des notions développées dans son livre La Migration comme métaphore : la notion du don, de l’autonomie, de la reconnaissance, de ce qui fait sécurité et sur la notion de deuil.

Autour de la notion de deuil :

L’individu est confronté au problème du deuil quand, en se déplaçant dans l’espace ou dans le temps, qu’il subit la perte de « quelque chose » auquel il était attaché. Il vivait dans et il était d’un monde ; il vit maintenant, et il essaie d’être, dans un autre.

L’auteur propose une phénoménologie de ce passage en suivant les étapes : quitter un monde où il vivait et dont il était, passer, entrer, vivre et, si possible, être dans un autre. De l’un à l’autre, il subit des pertes : « perte de toi », « perte de soi », « perte de sens », dont il devra « faire son deuil ». L’auteur s’intéresse aux conditions et aux processus qui favorisent la réussite d’un tel deuil.

Jean-Claude Métraux établit cette distinction entre état de vie et état de survie. Pour reprendre ses mots : Les individus en état de vie peuvent se permettre d’élaborer des deuils, les deuils peuvent engendrer des processus de création. Au contraire, les individus qui se trouvent dans un état de survie ne peuvent se laisser aller à aucune forme de tristesse, il y a nécessité de se maintenir pour ne pas diminuer le niveau de vigilance nécessaire à la survie, ainsi ils ne peuvent se permettre de vivre le deuil, on parle alors de deuils congelés.

La Petite école comme lieu sécurisant qui puisse permettre à ces deuils d’être dégelés.

https://journals.openedition.org/lectures/6934

https://app.mhpss.net/?get=292/10.0000www.cairn_.infolautr0320168.pdf

[5lazarus]

Saplings 1980: Merlin, I Am Your Mother

A collaboration with @lennyweasley

Sev stomped into his seventh year NEWT class, already in a foul mood. He was always bad-tempered, but today was particularly worse. Horace had kept him up half the night drinking and grading, and he’d had to suffer through three choruses of the Ballad of Odo the Hero before they’d finished the NEWT-level theory exams. He threw the roll of parchment onto his desk and stalked across the front of the room. The room immediately silenced.

“Not one of you,” he seethed, “not one of you could name me all thirty-six uses of moonstone powder. Though we had spent the entire term using every. Single. One. Of them.” He loomed over a particularly noxious Gryffindor. “And some of you...could not even name me the alchemist who discovered twelve uses of dragon’s blood. And one of you misspelled his name.” He leaned in. The Gryffindor, a sandy-haired bespeckled pillock who had dogged Black’s footsteps those short three years ago, scowled back. This class had been fourth years when he was a seventh year. Sev’s sneer thickened.

There was a single snicker from the back of the Slytherin side: Lucie Rosier, auburn  hair, her brother had asked him to look after her before he had been killed by aurors. He ignored it.

He turned abruptly and stalked to the center of the classroom. “Can any of you explain to me,” he hissed, “why these test scores were so abysmal? Can any of you explain to me why you have failed in basic recitation of the facts?” He flung out his hands. “It’s not as if we were asking you to use logic and critical thinking, no, we don’t expect that from students at your level. A simple regurgitation of the facts would have sufficed. But none of you managed even that.”

He made eye contact with a plump ginger, another Gryffindor. He remembered her: she had spread a rumor he had forced his girlfriend to get an abortion, his seventh year. Florence had never been pregnant and at that point he was just fucking Mulciber, anyway, Florence had figured out she had more fun watching anyway, and it would have been very difficult but not outside the realm of possibility to get him pregnant, but none of them were into that. His eyes narrowed. She looked down.

Sev swept up the roll of essays and brandished them at the silent class. Even Lucie Rosier was looking ashamed now. “So? Anyway of you? Care to explain why?”

Sandy-haired Pillock muttered something to Plump Ginger. Ginger snickered. Sev slammed the roll of essays on his desk. Half the class jumped.

“Care to share the joke?” he said dangerously.

“No,” she mumbled, “sir.”

Sev drew himself up. “You.” He pointed at the Pillock, who pushed up his glasses nervously. “Twenty points for speaking out of turn and you,” he snarled back at Ginger, “another ten points for disrespect.” The Gryffindors were stirred up, muttering to themselves, looking pissed off.

“That’s not fair!” Pillock exclaimed. “She said ‘sir’!”

Sev stared at him, and actually laughed. Bitch, he thought. Little Gryffindor fuckhead bitch. “Perhaps it has not been made clear to you,” he grinned, “but life isn’t fair.”

Even the Slytherins were looking creeped out. There was something demented in his smile.

“The classroom should be!” Pillock said righteously. “You’ve been taking off points for minor infractions since the start of term! You’ve been bullying us, just because--because--”

“Because what?” Sev said, lips tugging into a smirk. He almost could not believe his ears.

“Because you’re bitter!” the Gryffindor finally exploded. “Because you’re bitter you were Professor Snivellus back when you were a student, and you’re still Professor Snivellus now!”

Sev closed his eyes for a second and smiled coldly. He turned his head up to the ceiling, where traces of the manacles that once hung were still visibly, rusty nails, a splash of old blood, and he could almost hear the chain whipping. When he opened his eyes the students were all staring at him, Lucie Rosier looking apprehensive but almost eager, the anonymous Ravenclaws whispering to each other, and Pillock and Ginger were grinning at him, defiant and righteous. He opened his mouth slightly, an oddly sensual gesture, and with his thumb outlined his lips, staring at Pillock intrigued. He had inherited the gesture from Bellatrix Black, Lestrange now, she’d gotten married two months ago, how she would look at the blood traitor resistance, when they would helplessly spit their propaganda back at them. How cute: he knows how to speak. A shame it’s such filth. We’ll just have to cut out his tongue, then. His eyes narrowed, he whipped his wand across his wand: crack. The Pillock flinched, and he started speaking.

At first he began crooning, quiet, from the beginning of the room, walking across the stage that was his teacher’s podium and desk, and eventually he sauntered closer and closer to the Pillock, until he was speaking at a whisper a few inches away from his face, and Pillock was white and shaking and trying to slouch under the table, and it wasn’t until he saw the defiance fade into desperation that he stopped, pushed himself away from the desk and walked, back to the room, back to his podium. With a careless hand, he summoned the papers, wandless, wordless. He undid the leather cord that bound them and snapped the parchment straight. They distributed themselves, a handy charm Flitwick had taught him. Once done, he surveyed the classroom, face cold. Wide frightened eyes stared back at him. Pillock was still shaking, Ginger looked cowed. Lucie Rosier smiled at him, resplendent in her green robes. She looked so much like her brother.

“Miss Rosier,” he said, “can you tell me the twelve uses of dragon’s blood, and their applications in the subtle science and exact art of potion making?’

Minerva slammed her way into the staffroom. “Severus Alexander Snape!” she screeched. “What the hell did you do to Graeme Fawley?”

Sev looked over the edge of his newspaper. He raised a single black eyebrow at her. Horace harrumphed. “Now, Minerva, I’m certain we have to allow for a certain school boy exaggeration….” He waggled his eyebrows at her. Sev smirked. She had said the same thing about him, during the Werewolf Incident.

“He was having a full on mental breakdown when Jody Overcliff ran and brought me to the Hospital Wing, sobbing and shaking and unable to even breathe properly! What the hell went on?”

“NEWT level Potions are very stressful,” Horace said blandly. Severus’ smirk widened. Auriga Sinistra, the new Astronomy professor, who had only been six years ahead of him in school, nudged him. She wrote, on a piece of parchment, “Sluggy 1 McG 0.”

“This isn’t funny,” Minerva snapped. “We are in a war right now, our castle is under siege, and we need to ensure student morale is high, not drive them into hysterics!”

Sev sniggered.

“What is so funny about hysterics, Mr. Snape?” Minerva rapped out.

“Professor Snape,” he corrected her.

“I’ll call you Professor Snape when you start acting like one, young man! Pushing petty rivalries onto your students, oozing your emotions out between classes--you need to straighten up, you’re almost twenty-one now! You have to control yourself and stop bothering other--children. When you start acting like an adult, I’ll treat you like one, young man!”

Sev suddenly snarled, “Don’t call me that, you’re not my mother!’ He threw his newspaper aside and stormed out of the room. Minerva gaped after him.

Horace snickered, “You are acting a little like his mother there, Minerva. More his minder than I am.”

“I am not his mother,” Minerva snarled.

This time, Auriga spoke up. “Really? I remember his first year, he’d always come complaining to the prefects about how you’d be bothering him to wash his face, tuck in his shirt, hold his head up, look at people when he was talking to him...I don’t remember you bothering about other firsties like that, not even before the war started.”

Minerva sank down in the chair Sev had just vacated. “I am not his mother. We don’t even look alike.”

Horace countered, “Have you met Eileen?”

“Who?”

“Eileen Prince. Khadijah and Edward Prince’s girl, Bibi Burke’s sister. Geordie girl. She was captain of the Gobstones team when she was a student, Hufflepuff, worked as an Obliviator in the late 50s. She should’ve overlapped with your time in the Ministry, Minerva.”

Minerva frowned. “I don’t see how this is relevant.”

Horace leaned forward and patted her knee. “You two are quite similar, my dear. Shape of the face and temperament, though Ellie didn’t quite care so much for...decorum as you do. Telling our little snapling to hold his head high and keep himself clean, treat his body and his clothes with respect.”

“Didn’t you take him and James Potter’s wife to Diagon Alley, when Eileen was sick? In his first year,” Auriga was smirking openly. “And you bought him his cat, didn’t you? Malfoy had mentioned it, asked me about it when we handed down the prefect files.”

Minerva closed her eyes. “It was just a...meaningless fit of generosity, it doesn’t mean I care for the boy.”

Auriga said, “Quote ‘I’ll start treating you like an adult when you start acting like one, young man’ end quote. Emphasis my own.” Horace glanced at her. “What? I’m working on a paper.”

With dawning horror, Minerva said, “Merlin I am his mother.”

“Closest thing he has to one,” Horace said cheerfully.

Wordlessly Minerva got up and, dazed, made her way out of the door. Auriga returned to her marking: Sluggy 2 McG -1.