#enorm opgelucht

[fransopdefiets]

24-7 Storeng

We aten allebei ons eigen ding gisterenavond, Mayke een zak garnalen en ik een biefstuk en samen aten we daar worteltjes, tagliatelle en courgette bij. Toe was er dan nog yoghurt met blauwe bessen.

Van de midzomernachtzon was niks te zien om middenacht, de ruimte russen de twee bergen waar de zon zich moest manifesteren, was gevuld met nevel. De hele nacht stond er een harde wind die de tent deed flapperen, maar bij het opstaan is het windstil en worden we omhuld door een wolk, elke beweging die je maakt, brengt je in contact met miljoenen fijne waterdruppeltjes. We ontbeten in de keuken en daarna pakten we de tent nat in.

We verheugen ons enorm op de koffie in Oksfjordhamn, we hebben er dan 20 kilometer opzitten, maar helaas, de winkel daar is voorgoed gesloten. Een nieuwe kans is 26 kilometer verderop in Sørstraumen, daar is weer een winkel. Maar eerst moeten we over een heuvelrug, dat betekent 7 kilometer klimmen naar 420 meter hoogte over de oude E6 die nu als fietspad dienst doet. We doen er een uur over om boven te komen en worden beloond met koude mist en kuddes elanden.

Na de snelle en ijskoude afdaling begint het te regenen en een blik op de weerapp vertelt ons dat dat tot morgenmiddag zo doorgaat.

Met vooruitziende blik hebben we gisteren al een luxe hut geboekt in Storeng op het Arctic Fjord Camp. Met die wetenschap is het fietsen in de inmiddels stromende regen goed te doen.

In Sørstraumen is de Mats Kroken gelukkig open en ze hebben er zelfs een soort snackbar ingebouwd, waar je stukken pizza en worstebroodjes kunt eten (en alles wat er in de winkel te koop is natuurlijk). Daar komen we weer een beetje op verhaal, zodat we de tweede klim van vandaag onder ogen kunnen zien. Die is wat korter, maar veel onrustiger, omdat je tussen de auto’s fietst, we gaan in vier kilometer naar 270 meter. Als we boven zijn, (wat mij meer moeite kostte dan in de ochtend) komt ons een jongen op een vijftig jaar oude Oost-Duitse brommer tegemoet, die eerder net als wij in de Mats Kroken zat op te drogen. Hij is zijn drinkvest kwijt en moet het hele eind weer terug en wil van ons weten of wij dat vest in de Mats Kroken hebben zien hangen. Dat hebben we en hij rijdt opgelucht verder.

Als we daarna omlaag sjezen, slaat de regen recht in je gezicht en wurmt zich tussen je capuchon en je hoofd door naar binnen.

Na de boodschappen in Burfjord haalt de brommerrijder ons met opgestoken duim weer in.

Tegen vier uur komen we aan op de camping en onze hut heeft de allure (en de prijs) van een hotelkamer. We hebben een prachtig uitzicht over de fjord.

Afgelegde afstand: 72,5 km

Gefietste tijd: 6,5 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een strakgespannen touwtje: 176,3 km

[bucklemonster2]

29/07/2023 Dromen door Emilia Sameyn  (Nederlandse Versie)

Hallo allemaal, ik had een aantal interessante dromen op één nacht. Dus besloot ik ze te delen. Voel je vrij om ze te gebruiken in je creatieve werken, of te speculeren over hun betekenis.

Bedankt - Emilia Sameyn

(wat ik zag in mijn droom, gemaakt met AI en GIMP)

1. De duivelsjongen

 Ik droomde dat ik naar een van die waargebeurde misdaadverhalen op YouTube keek. Het ging over een man die een vrouw vermoordde. Het zijn de jaren 80, een man ontdekte dat zijn vriendin de liefde had bedreven met een duivel, een letterlijke duivel, dus besloot de man haar te vermoorden. Hij werd echter op de één of andere manier geteleporteerd van de jaren tachtig naar de vroege jaren 2000. Hij was in de war, maar dat hield hem niet tegen, hij vond zijn ex-vriendin en vermoordde haar! Die duivel werd boos toen hij dit hoorde! Hij ziet tijd echter niet-lineair, dus uit blinde woede, of omdat hij wilde dat zijn zoon zou opgroeien met een moeder, hij stuurde de man uit 1980, twintig jaar vooruit in de tijd! De man werd gestraft voordat hij haar doodde, maar hij doodde haar, wat leidde tot de boze duivel en zijn straf. Het kind was natuurlijk bedroefd, maar hij kon tenminste bij zijn moeder opgroeien.

2. Extreemrechts VS Bronies 

Ik liep 's nachts met een groep Bronies (volwassen fans van My Little Pony). Het was in mijn straat. Om de één of andere reden waren er Nazi's die in de straat aanwezig waren, ze liepen vooruit. Ze leken rumoerig en waren al bezig een van hun 'vrienden', een mede-nazi, te schoppen totdat hij op de grond viel. Ze bleven hem schoppen, niet te hard, als een "grap". Een vriend van mij zat aan de kant van de straat, hij was in de war. Hij vroeg me: "Moet ik lid worden van de nazi's of de linkse Bronies?" Ik zei, kies niet voor haat, kies voor liefde, we kunnen enorm cringe zijn, maar we zijn tenminste niet gewelddadig en vol haat. De nazi's leken dichterbij te komen. Ik ben een persoon die meestal voorbereid is wanneer dingen fout gaan. Ik keek of ik iets had om me mee te verdedigen, maar ik had mijn paraplu niet. Ik keek rond en zag een plastic spuitfles. 'Ik zou dat kunnen gooien, als het mis gaat. Als afleiding of 'wapen'. ' dacht ik. Maar, het was al te laat, de nazi's kwamen dichterbij en besloten ons als doelwit te nemen. Een greep me bij mijn shirt en trok me naar hem toe. Hij was een kop groter dan ik, maar mager. Ik was natuurlijk bang en greep instinctief met één arm naar zijn nek. Ik dacht bij mezelf "nek en knieën zijn de zwakke plek, misschien kan ik tegen zijn knieën schoppen. De nazi wilde me echter alleen maar intimideren en trok zich weg. Waarschijnlijk besefte hij dat het niet slim was om zichzelf pijn te doen of te sterven tijdens nachtelijke vechtpartijen. Hij probeerde echter te doen alsof zijn intimidatietechniek werkte, alsof hij besloot dat we 'te zwak' waren of zoiets. De nazi's gingen weg en ik was opgelucht dat er niet echt gevochten werd.

3. Vele zielen, één lichaam

Ik droomde over hoe ik dood was. Het bleek dat er niet één, maar tussen de 10 en 20 zielen in mijn lichaam zaten! Een man in een uniform, een engel, liet ons een projectie op een scherm zien: 'Oké, allemaal, dit wordt ons volgende leven!' Op het scherm zagen we een glimp van onze toekomst: een zesjarig meisje, haar lange haar was tussen blond en bruin. Ze leefde gewoon haar leven. In het ene fragment was ze aan het spelen in de tuin, in het volgende at ze een boterham. De zielen om me heen zagen eruit als gewone mensen. Sommigen waren rond de 20, maar de meesten waren van middelbare leeftijd en ouder. De meesten waren stil, sommigen riepen positieve reacties uit. 'Oh dat is leuk!' 'Wat een lieverd!', zei een 80-jarige vrouw. Ik besefte dat elke individuele persoon op aarde, elke persoonlijkheid, eigenlijk meerdere persoonlijkheden waren. Elke persoon had 10 of 20 persoonlijkheden in zich. Maar als ze leven, lijken de persoonlijkheden te vergeten dat ze talrijk zijn, en versmelten ze tot één persoonlijkheid. 'Dit zijn wij' wordt langzaam: 'dit ben ik'. Een andere factor kan zijn: als baby moeten onze hersenen zich ontwikkelen en vergeten we onze vorige levens. Elke "mini"-persoonlijkheid draagt min of meer bij aan die "grote" persoonlijkheid. Ook al heeft elke persoonlijkheid zijn eigen angsten, hoop en dromen, ze lijken het niet erg te vinden om als één persoonlijkheid te werken. Wanneer we ons leven leiden, voelen we waarschijnlijk verschillende dingen vaak op hetzelfde moment. Er zijn verschillende manieren waarop we kunnen reageren en we kiezen of doen altijd één optie. Deze 'mini'-persoonlijkheden zouden kunnen verklaren waarom we tegenstrijdige emoties hebben. De ene 'persoonlijkheid' wil dit, en een andere 'persoonlijkheid' wil iets anders. Het zijn misschien de stemmen in ons hoofd, wanneer één kant van je zegt: 'Doe het nu, gast!' terwijl een ander zegt: 'Wacht even, doe het niet, wat zijn je andere opties, schat?' Viola, dit waren mijn dromen. Hopelijk vond je het leuk ze te lezen! - Emilia

[fionainfrankrijk]

Good girls

Onze labrador meiden zijn ‘Good Girls’ met hoofdletters. Het is nog steeds een cadeautje om iedere dag mijn leven met hen te delen.

Zelfs de kleinste meid Pommetje-horle-piep, is een echte Good Girl aan het worden. Ze komt als een kanon aangesjeesd als ze buiten geroepen wordt en doordat ze zo’n aanhankelijk blij ei is vergeef je haar puberstreken. Als je met je 9 maanden je eigen ijsbeer knuffel onthoofd of op de bank springt als we er niet zijn dan valt het mee toch?!

Inmiddels zijn we terug in Nederland en is de zomer voor ons in Frankrijk voorbij. In Frankrijk zijn ze Good Girls want daar zijn het de enige honden in ons dorp die niet blaffen, op de lange autorit op weg naar Nederland zijn het Good Girls want ze geven geen kik, en terug in ons piepkleine huisje ook want daar pakken ze de draad van hun leven probleemloos op. Alles is best en alles is goed wat hen betreft.

In Frankrijk hebben ze geleerd om tijdens de wandeling met de neus op de grond overheerlijke hertenkeutels of zwijnendrollen te vinden en de lekkernij op te eten. Ja, het zijn heuse stofzuigers! In Nederland zouden ze dit missen. Nederland is een schoon land en wild en de sporen ervan vind je niet in de Randstad. Althans, dat was mijn gedachte.

In de week van aankomst was het in Nederland erg warm. Daarom wilde ik m’n Good Girls tracteren op een uitje naar het hondenstrandje in Scheveningen. Samen met ome Frutsel de Norfolk terriër van dochterlief trokken we er op uit. Even later keek ik met lede ogen hoe Biba op het volgeladen strandje een groot stuk plastic met inhoud naar binnen werkte. Hap slik weg! Haar getrainde neus had deze tractatie heel snel in het zand weten te vinden. Wat een knappie he?!

Maar dit was foute boel. Niet lang hierna zat ik met Biba bij de spoedeisende hulp van de Dierenarts. Het stuk plastic moest eruit gebraakt worden en ze had hiervoor een prikje gekregen om de braakneiging op te wekken. Wat was ze misselijk en wat was ik opgelucht toen de boosdoener, een enorme plastic bal, eruit kwam. Haar darmen hadden het niet gered, nee Biba had dit voorval zeker niet overleefd. Ik was dankbaar dat ik het had gezien ondanks het feit dat ik het niet verwacht had op het ‘schone’ Nederlandse strand!

Maar onze grote Good Girl was de volgende ochtend weer volledig zichzelf en gelukkig hebben we op 14 september haar 3e verjaardag kunnen vieren. Een dag ervoor hebben we in Maastricht haar halfzusje Nova gezien en hebben 4 Good Girls heerlijk samen kunnen ravotten, wat werkelijk een genot was om te zien!

Je leven delen met 2 van die kanjers betekent voor mij Geluk. Bij het slechte familie nieuws van laatst hielpen ze me er doorheen en lieten ze me weer lachen. Ik zou niet zonder mijn Good Girls willen zijn!

[kayungcheungdevries]

New goals 2021

Nieuwe rondes, nieuwe kansen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn gedachten los op papier heb gezet. Altijd heb ik ze voor lange tijd bij me gehouden en vooral voor mij gehouden. Dit werkte op een gegeven moment niet meer en het kostte mij veel energie. 

Met 2021 het nieuwe jaar in, hoop ik nu meer mijn gedachten hier kwijt te kunnen om hier meer rust te vinden in mijn hoofd. Daarnaast zal ik de leuke anekdotes die ik mee maak zoveel mogelijk hier vast leggen. 

Wat is er in 2020 gebeurd in mijn leven: 

1. Wintersport Laatste keer wintersport in Saalbach-Hinterglemm. Op het nieuws las ik dat er corona-besmettingen waren vastgesteld in een hotel vlakbij ons (het was ook in Oostenrijk). Ik besefte toen niet hoe ernstig de situatie was en ging nog lekker elke dag snowboarden. 

2. Club van Morgen Ik heb me opgegeven voor de Club van Morgen. Ik heb een filmpje van mezelf opgenomen (op wintersport) voor de aanmelding. Het was echt een mega stap voor mij om dit te doen. Ik wilde aan mezelf werken (klinkt raar en vooral suf), maar ik zat vast in mijn bepaalde structuur en ritme. Helaas was ik het niet geworden, maar heb hiermee wel een persoonlijke coach gekregen om aan mezelf te werken. Dit is de reden dat ik nu deze dingen hier op wil schrijven en wil delen (of niet)

3. Corona - Corona - Corona (Lockdown 1.0) Ik (en de rest van de wereld ook) moest mijn leven aanpassen. Alle verplichtingen weg, alle “moetjes-gevoel” in mijn hoofd bleef nog wel. Ik noem het maar afkickverschijnselen. Het duurde even bij mij voordat “opgejaagde gevoel” weg was. Ik voelde me eerst sober en wist niet waar het vandaan kwam. Ik was ook heel erg moe en lag soms al om 21.00 uur in bed. En dan ook nog de combinatie met thuiswerken, privé, geen sport (door een stomme voetblessure) ik stikte erin. 

4. Zomervakantie 1.0 We hadden vliegtickets geboekt om mijn zusje (die in New York woont) op te zoeken. Maar de Corona gaf roet in onze leven en we hadden nog gehoopt om toch naar Amerika te kunnen gaan. Maar helaas, het mocht niet baten. The trip was gecanceld! Over de hele wereld heerst corona. Echt hoe erg was dat! Het heeft mijn leven behoorlijk beïnvloed. Ergens keek ik wel tegenop om mijn zusje op te zoeken. Ik was soort van wel bang voor een reactie ergens. Allereerst omdat Amy in Singapore zit, Allert in Australië en hun wilden wij ook bezoeken, maar wie als eerst? Het zit vooral in mijn hoofd, kromme gedachten (kom ik later op terug). Bang voor haar reactie, ik zie haar gezicht en reactie al: nee hoor, ik ben niet boos. Ik ben teleurgesteld. Ik ben jouw zusje, ik kom elk jaar naar Nederland om jullie bezoeken. Dus jullie moeten nu mij bezoeken. Maar toen uiteindelijk er een negatief reisadvies werd gegeven, kan ik die argument gebruiken en antwoordde ze dat het heel erg jammer vond, maar heel erg begrijpelijk. Ik raakte opgelucht omdat ik zo tegenop zag tegen de andere reactie die heel erg geprent zat in mijn hoofd. 

5. Zomervakantie 2.0 We zijn 2 weken op vakantie geweest naar Frankrijk. De 1e week was met mijn schoonouders en met mijn moeder. Dat was een huge mile-paal voor ons. Want wie neemt nou je ouders mee op vakantie? Nou, wij dus. Ik denk niet dat mijn broers dat zullen doen met de zomervakantie. Aan de ene kant vind ik het wel sneu dat mijn moeder elke zomer haar vakantie (nu gepensioneerd) in Zaltbommel doorbrengt en van verjaardag naar verjaardag hopt om ons te zien. Maar door de Corona viel een hoop verjaardagen af en kon het niet doorgaan. Uiteindelijk was het een leuke vakantie met de schoonouders en mijn moeder, maar het kost mij wel wat energie omdat ik niet zo goed weet wat mijn moeder denkt en wilt. Het zijn hele lieve mensen en uiteindelijk was het allemaal goed gegaan. Geen verplichtingen in die week. De 2e week waren we op vakantie geweest met de Wijnmaalens en Karin en Renzo. Dat was een hele leuke vakantie. Achteraf had ik nog wel een weekje met zijn viertjes willen gaan. Ik merkte achteraf dat ik toch een beetje rekening hield met andere mensen. De gehele ontspanning kwam niet helemaal uit. En 2 weken vakantie was toch aan de korte kant. 

6. Lockdown 2.0 Weer werden de regels weer verder aangescherpt. Hebben we net onze vrijheid terug. Moeten we een stukje van onze vrijheid inleveren. Gelukkig zijn we nog op tijd op vakantie geweest hebben we toch kunnen genieten van de vakantie. Weg uit de sleur, weg thuis werken. Maar toen dacht ik, ik laat me niet weer pakken als toen in Lockdown 1.0. Ik heb hier ritme aangebracht, thuis hebben we een werkplek ingericht. Privé en werk zijn gescheiden en ik heb een crossfit-abonnement gekregen van Jurryt en sporten is toch mijn enorme uitlaatklep. Zonder sporten, zonder endorfine kom ik de dag lastig door. 

7. Coach De laatste half jaar heb ik samen met een coach, psycholoog, aan mezelf gewerkt. Een reis in mijn gedachten gemaakt, het begon (het begint altijd) bij mijn jeugd, mijn ouders, hoe ik gevormd ben, waarom ik zo reageer op bepaalde situaties, welke triggers er zijn als ik me in een bepaalde situatie kom. En hoe ik nu eruit ben gekomen. Daar wil ik mij het komende jaar op focussen en die gedachten en daar meer over schrijven. Dat is waar ik over ga schrijven! En hopelijk kan ik dit vasthouden! 

[anoniemus]

Ik heb een half jaar geleden de jongen van wie ik lange tijd zot heb gelopen ontvolgd op sociale media. In het begin voelde ik me enorm opgelucht. Maar nu begin ik steeds meer ‘s avonds aan hem te denken en aan de tijd die we samen hadden. En vooral hoe hij het nu zou stellen...

[stichtingspots]

Het is gewoon wachten op de uitbraak van een nieuw Corona virus

Opiniestuk door Simone Eckhardt, directeur stichting SPOTS

China heeft een verbod in handel en consumptie van wilde dieren ingesteld. Aanleiding is de recente corona uitbraak. Het is niet de eerste keer dat de wereld met zo’n virus geconfronteerd werd en waarvan de bron altijd lijkt te liggen in (illegale) handel en consumptie van wilde dieren. De wereld leert langzaam zo het lijkt maar gelukkig pakt China nu wel aan. Daarmee doet ze vele malen meer dan onze eigen Regering en Kamerleden, notabene onze volksvertegenwoordigers. En dat is op zijn zachtst gezegd, te schandelijk voor woorden.

Met verbazing heb ik de afgelopen weken debatten bijgewoond en communicatie gevolgd van onze betrokken Ministeries en Kamerleden over het coronavirus. Waar het vooral ging om hoe het virus in te dammen maar waar met geen woord gerept werd over de oorzaak van deze uitbraak. Ik begrijp dat damage control nu van belang is. Maar regeren is ook vooruit zien. Je zou dus van onze Kamerleden, alsook betrokken Ministers, verwachten dat ze visionair zijn op dit onderwerp. En het ook hebben over hoe een nieuw virus te voorkomen is. Je zou verwachten dat onze politici er als de kippen bij zijn om ons burgers in de toekomst voor een nieuw virus te behoeden.

Het virus heeft immers al vele mensenlevens gekost. Het is eigenlijk niet eens meer de vraag of het virus Nederland bereikt. De vraag is eerder; wanneer? De Wereldgezondheidsorganisatie vreest het moment dat het virus voet zet in Afrika. Als dat namelijk gebeurt, gaat dit vele duizenden mensen het leven kosten. Naast dit alles is er de enorme economische schade. En de pijnlijke duidelijkheid die door deze uitbraak is blootgelegd. Namelijk dat wij zo afhankelijk zijn geworden van China, dat door deze crisis bij ons lege schappen en tekorten dreigen.

Het lijkt mij allemaal voldoende om vanuit de politiek te zeggen ‘hoe gaan we dit in de toekomst voorkomen’. Je zou verwachten dat Kamerleden op de barricades staan om onze betrokken bewindslieden aan te sporen bij China aan te dringen op een verbod op handel en consumptie van wilde dieren. Geen woord… Slechts twee Kamerleden, van de SP en Partij voor de Dieren, namen de moeite hierover te spreken. Gelukkig komt China nu dus zelf in actie want van onze politici hoeven we dat kennelijk niet te verwachten.

China’s besluit is een enorme doorbraak maar er is wel 1 loophole. Dieren die gebruikt worden voor ‘medicinale’ redenen, daar mag nog steeds in gehandeld worden. En die mogen nog steeds geconsumeerd worden. En daarin zit wel een groot gevaar. Veel wilde dieren worden (illegaal) verhandeld omdat er in Azië, vraag is naar hun lichaamsonderdelen. Deze zouden heilzaam werken tegen allerlei kwalen en ziektes en worden daarom verwerkt in de traditionele Chinese medicijnen (TCM). Dit leidt niet alleen tot een onvoorstelbare leegroof van de natuur. Het leidt ook tot een zeer reële kans op de uitbraak van een nieuw virus. Essentieel dus om dit punt te adresseren.

Gedurende onze lobby in de politiek is het mij wel duidelijk geworden; TCM is een ‘hot’ item. Het ligt te gevoelig bij China om er vanuit politiek Den Haag teveel over te (kunnen) zeggen. China houden we immers graag te vriend.…..   Ik vrees dus dat de politiek het laat zitten bij dit besluit van China en opgelucht adem haalt. TCM gaat ze zeker niet agenderen.

Het is dus gewoon wachten op een nieuw virus……

Simone Eckhardt

Directeur stichting SPOTS

[wijwielennaarazie]

Afscheid van India

Na 4 maanden nemen we 'voorlopig' afscheid van het fantastische India. Voor ons beide was dit een tweede India-ervaring, want zes jaar geleden zijn we hier (niet samen) de sfeer al eens komen opsnuiven. Is India op die tijd al zoveel veranderd ? Zijn wij op die tijd al zoveel veranderd? De cultuurshock was deze keer alleszins veel minder hard. Ondanks de enorme hitte hebben we hard genoten van het mooie, gastvrije zuiden. Een mooie afwisseling tussen drukke steden, authentieke vissersdorpjes, paradijselijke stranden, tempels, kerken, moskeeën...

Ook het religieuze Varanasi blijft een prachtige plek waar je, ondanks de drukte, tot rust kunt komen langs de mooie ghats.

Maar na 4 maanden beseffen we ook hoeveel energie India van ons opslorpt. Vooral de laatste twee weken kregen we het hard te verduren. Amper privacy, voortdurend aangestaard worden, het onvoorspelbare en gevaarlijke verkeer, de miscommunicaties, de obsessie voor geld en de daarbij horende leugens en scams... Dit leidde soms tot grote frustratie.

Hoewel we opgelucht zijn India te verlaten, weten we ook dat we India al snel weer zullen missen.

'India is great!' ... Is it? Het blijft alvast een verslavende, fascinerende uitdaging hier te reizen. 'We'll be back!'

[keesdp]

DE UITLEG

Nu al terug?

We zijn naar het zuiden gereden, het Sauerland. Door de vele haarspeldbochten en het bewolkte weer raak ik mijn gevoel van richting kwijt. Als we de volgende dag een bij de toeristen-informatie gekregen fietsroute willen rijden die begint in Meschede vanuit Bestwig waar we hebben overnacht, rijden we naar het oosten in plaats van het westen. Daar komen we pas achter in het volgende dorp, zo’n 7 kilometer verder. Via een andere route fietsen we weer terug naar Meschede waar de Hennesee route begint. We hebben er dan al 16 kilometer door fantastisch natuurgebied opzitten.

De route is hartvormig over voormalige spoorlijnen die nu geweldige fietspaden hebben opgeleverd, rond de Hennesee een langgerekt stuwmeer. Het is prachtig weer en we genieten volop. De stuwdam heeft het meer zo’n 100 meter boven Meschede opgeduwd. Vanuit het park kan je met de “Hemeltrap” van 300 treden naar de dam klimmen. Wij gaan juist naar beneden met de fiets. Een helling van 13% zorgt weer voor een hoge snelheid waarmee je het stadje in komt. Als ik beneden ben duurt het even voordat Yvonne er ook is. Ze vindt het maar niets.

De volgende dag besluiten we naar de dam te rijden met de camper. Ik zet de fietsen achterop de fietsendrager en gaan naar de parkeerplaats boven bij het meer waar de rondvaartboot aanlegt. We gaan varen vandaag. Op het privé parkeerterrein, waar je op eigen risico parkeert, Zie ik een parkeervak waar ik achteruit in kan, zodat het uitstekende fietsenrek en overhang dan boven het gras zit en daardoor de auto niet zo ver uitsteekt. Ik voel iets raars als ik achteruitrijd. Alsof ik over iets heen rijd. In mijn camera die in de achterbumper zit, zie ik alleen maar blaadjes. Als ik uitstap blijkt er een stalen haring lijkt het wel, tussen de blaadjes in de grond te steken, die de fietsendrager op de trekhaak heeft omgeduwd en daarbij het rechterachterlicht heeft vernield. Op het oog allemaal niet zo erg, maar het blijkt dat het achterlicht het niet meer doet. Het moet vervangen worden. Morgen gaan we wel op zoek. Eerst varen.

Aan de zuidkant van het meer na een half uur varen gaan we een uurtje van boord om wat rond te lopen. We ontdekken een mooie camperplaats bij een camping en besluiten daar vanmiddag te gaan staan. Een mooie plek in het bos met elektriciteit zuiltjes om weer alles op te laden.

De volgende morgen laad ik de fietsen af om een ritje te maken langs het meer naar Meschede. Nu blijkt dat Yvonne haar achterwiel niet meer wil draaien. Hij loopt vast op de remblokken omdat er een enorme slag inzit. De receptioniste van de camping geeft ons het adres van een grote fietsenzaak in Meschede. Ik laad de fietsen weer op de fietsendrager en we gaan weer de mooie weg naar beneden langs het meer. Yvonne is opgelucht dat ze dat niet hoeft te fietsen. De fietsenmaker heeft er duidelijk geen zin in zo vlak voor het weekend een achterwiel uit te richten van die Hollanders en zegt dat hij geen onderdelen kan krijgen van een Gazelle en zeker geen achterlichtunit van die Hollandse fietsendrager. Volgens mij is hij van Duitse makelij, zeg ik. En van die fiets hoef je geen onderdelen te hebben alleen geduld en een spakensleutel. Toch zie ik aan hem dat hij ons niet als klant wil. Dan gaan we maar naar huis, we zitten tenslotte geen dagen verder maar 300 kilometer. We overnachten weer in Emmerich en zijn de volgende dag in anderhalf uur thuis. Ik bestel op internet een achterlichtunit voor 36 euro en heb het wiel van Yvonne in een half uur weer recht met een spakensleutel. Toch wel weer fijn om thuis te zijn. Het zal wel weer gaan kriebelen bij mij, als het weer mooi weer is, dan wil ik weer op avontuur.

[krullenbos]

Ik heb net met veel huilen aan Babs verteld dat ik toch gevoelens voor haar heb en ik niet weet wat ik moet doen. Ik wil graag contact houden want het is zo enorm lang geleden dat ik me zo enorm op m'n gemak voelde bij een persoon, en ik weet dat dat wederzijds is en ik wil niet dat dat verdwijnt want dan heb ik niemand meer om moeilijke en fijne momenten mee te delen op zo'n intieme manier. Maar als ik haar blijf zien dan doe ik mezelf alleen maar meer pijn en verdriet. En ik weet het gewoon niet meer. Maar ze was lief, begripvol en geeft me alle ruimte die ik nodig heb. Ze heeft me beloofd niet weg te gaan uit mijn leven, en dat is ook het laatste wat ik wil. Ik ken Babs nog maar zo kort, maar ben binnen zo'n korte tijd zulke goede vrienden geworden, en ik geef om haar, zelfs buiten mijn verliefdheid om.

Ik haat het om zo snel verliefd te zijn, maar nu we inmiddels een tijdje verder zijn en ik lichtelijk opgelucht ben kan ik dingen al iets beter in perspectief zien en zie ik ook wel groei bij mijzelf. Normaliter had ik het contact verbroken, of was ik passief gaan reageren. Maar ik wil dat nu niet, deze vriendschap is mij te veel waard. En het feit dat ik het heb durven zeggen tegen haar is bewijs van groei dit jaar.

[stefselfslagh]

Saskia en Tanja de Coster: “Wij zijn niet de dochters waarop onze ouders gehoopt hadden.”

Dit interview verscheen op zaterdag 2 februari in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Met Nachtouders schreef Saskia De Coster (42) een prachtig boek over de niet-biologische moederliefde. Praten over haar roman, doet ze voor één keer samen met haar zus Tanja (44): net als zij een lesbische 'meemoeder', net als zij afgekeurd door ouders met een voorkeur voor heteroseksuele kinderen. "Wij hebben ons echt aan elkaar vastgeklampt."

Saskia woont in Antwerpen, Tanja in Amsterdam. Saskia is schrijfster bij uitgeverij Das Mag, Tanja topadvocate bij internetbedrijf Airbnb. Saskia is strijdvaardig, Tanja diplomatisch. Saskia's gedachten proberen elkaar op weg naar de uitgang voorbij te steken, die van Tanja wachten geduldig hun beurt af.

Tot zover de verschillen.

De gelijkenissen dan.

Ze hebben allebei zwart haar. Ze zijn allebei lesbisch. Ze mogen zich allebei de niet-biologische mama van een vierjarige worm noemen. En ze zijn allebei speciaal voor mij naar een Borgerhoutse bar gekomen om te praten over Nachtouders, de nieuwe roman van Saskia die onrechtstreeks ook over het leven van Tanja gaat.

In Nachtouders reizen Saskia en haar partner Juli naar een hippie-eiland voor de kust van Vancouver om de biologische vader van hun éénjarige zoontje te bezoeken. Tussen de Canadese oerbomen wordt Saskia achternagezeten door een stoet van ongemakkelijke vragen. Mag een niet-biologische mama zich wel een échte mama noemen? Hoe doe je dat, 'een bloedeigen niet bloedeigen zoon' grootbrengen? Is het moederschap compatibel met het schrijverschap? En is het wel een goed idee om je beste vriend tot spermadonor te promoveren?

Nachtouders is een warmbloedige roman over een vrouw die al een kind had, maar nog een moeder moest worden. Al mag u er ook een liefdevol pleidooi in zien voor minder krap bemeten opvattingen over het ouderschap. Of een ode aan de vriendschap. Of een afrekening met de schortdragende, Libelle-blogposts likende moederkloek. Of zelfs een poging tot rehabilitatie van de aandoening genaamd zwangerschapsfobie. Nachtouders is het allemaal. En nog meer.

Terwijl de eigenaar van Bar Bakeliet veertigersdoping serveert - muntthee, spuitwater, wortelsap - vraag ik Saskia waarom ze het hoofdpersonage van haar boek naar zichzelf heeft vernoemd. Ik verwacht een wat schizofrene uitleg over het verschil tussen het schrijvers-ik en het reële ik. Maar ze voelt niet de minste behoefte om achter haar gelijknamige personage dekking te zoeken.

"De Saskia in Nachtouders, dat ben ik. Haar verhaal is mijn verhaal. Maar niet enkel dat van mij. Nachtouders is de kroniek van élke ouder die weleens gewankeld heeft. Dat de hoofdpersonages twee lesbische mama's zijn, is al bij al een anecdotisch gegeven. Waar het boek écht over gaat, is: wat betekent het om een ouder te zijn? Kan je het ouderschap leren? Is ouderliefde een bedreiging voor romantische liefde? Dat zijn vragen die niet enkel voor lesbische mama's interessant zijn. En ook de bloedbandkwestie - kan je wel de ouder zijn van een kind dat je genen niet draagt? - is voor veel mensen relevant. Denk maar aan al die ouders die zich in nieuw samengestelde gezinnen over niet-biologische kinderen ontfermen."

Toen je in Canada was, werd je omringd door biologische verwanten van je zoon. De vraag 'Ben ik als niet-biologische mama wel een volwaardige mama?' drong zich plots in alle meedogenloosheid aan je op.

Saskia: "Ja. Die vraag stond natuurlijk al langer op de uitkijk, maar ging in Canada pal voor me staan. Voor ik moeder werd, vergeleek ik een niet-biologische moeder altijd met een droge zee. Of met een natte woestijn. Iets onmogelijks, een leugen. Gedurende de eerste maanden van mijn moederschap werd dat idee alleen maar bevestigd: telkens als mijn partner onze zoon borstvoeding gaf, voelde ik me volslagen nutteloos en overbodig. Maar gaandeweg heb ik geleerd dat niet dna, maar wel tijd en aanwezigheid de echte ingrediënten van het moederschap zijn. Het feit dat mijn zoontje en ik - onder meer in Canada - steeds meer tijd met elkaar zijn beginnen doorbrengen, heeft ons langzaam maar zeker samengevoegd. Sterker nog: door veel samen te zijn, heb ik het gevoel dat er tussen ons haast iets biologisch' gegroeid is. Als hij lichamelijke pijn voelt, is het alsof ik die pijn zelf ook ervaar. En als iemand iets lelijks over hem zegt, borrelt er in mij een verontwaardiging op die je gerust onder de noemer 'oerkracht' mag catalogeren. Ik heb mijn zoon niet gebaard, maar ik heb wel degelijk een moederinstinct."

Heb jij ooit de waarde van je niet-biologische moederschap betwijfeld, Tanja?

Tanja: "Nee. Voor mij is het moederschap een rol die je speelt. En is de biologische band totaal onbelangrijk. In mijn ogen ísmijn dochter ook mijn biologische dochter: ze zou niet méér op mij kunnen lijken, mocht ze wél mijn dna hebben. Ik denk dus niet dat het biologische ouderschap wezenlijk verschilt van het niet-biologische. Al weet ik dat uiteraard niet zeker: ik heb nog nooit een kind op de wereld gezet."

Saskia: "Volgens mij voelt een biologische mama zich toch nog op een andere manier met haar kind verbonden dan een niet-biologische. Een kind in je lichaam laten groeien: dat is bijna het equivalent van extra ledematen aanmaken. Het geeft je moederschap allicht een bijkomende, lichamelijke dimensie. Als ik naar mijn zoon kijk, zie ik hoe nadrukkelijk zijn biologische verwekkers in hem aanwezig zijn. Terwijl ik mijn eigen genen niét in hem gereflecteerd zie. Maar dat wil uiteraard niet zeggen dat ik minder van hem hou. Of een minder goeie mama ben."

Nog niet zo lang geleden was je er nochtans van overtuigd dat je fundamenteel ongeschikt was voor het moederschap. Je durft het in Nachtouders nauwelijks te schrijven, maar toen je partner aanvankelijk twee miskramen kreeg, was je stiekem opgelucht.

Saskia: (knikt) "Ik dacht gewoon niet dat ik het in me had om een moeder te worden. En ik dacht ook: 'We hebben het zo goed samen, Juli en ik, waar is zo'n gezinnetje in godsnaam voor nodig?' Je moet weten: wat Tanja en ik vroeger qua gezin hebben meegemaakt, was niet van die aard om te zeggen: 'Jàà, dat willen wij later ook!' Maar Juli had me van in het begin van onze relatie duidelijk gemaakt dat ze ooit een kind wilde. Stap voor stap ben ik haar in die droom gevolgd."

Tanja: "Ik heb kinderen lange tijd niet eens als een optie beschouwd. Het was al moeilijk genoeg om uit de kast te komen. Om mezelf ervan te overtuigen dat het me ooit zou lukken om gelukkig te zijn met een vrouw. Aan kinderen dacht ik helemaal niet. Pas een jaar of zes geleden hebben mijn vrouw en ik tegen elkaar gezegd: 'Eigenlijk kunnen wij ook kinderen krijgen. Dat is niet zo moeilijk.'"

Wanneer Juli in Nachtouders op het punt staat om te bevallen, denkt Saskia: 'Het is zover, we gaan de sekte van het Moederschap betreden.' Moeders zijn baardloze Bhagwans?

Saskia: "Met de zin die je citeert wilde ik de figuur van de traditionele moederkloek hekelen. Je weet wel: de overbezorgde, cupcakes bakkende moeder die haar armen spreidt en met een brede smile 'Kom maar bij mama' zegt. Moederkloeken hébben iets sektairs. Ze zijn heel betrokken en bulken van de goeie intenties, maar ze zijn ook enorm verstikkend en bezitterig. Ze gaan ervan uit dat ze intuïtief weten wat het beste is voor hun kinderen en vergeten dat ook vaders een zorgende rol kunnen spelen. En ze hebben de hardnekkige neiging om het leven van hun nageslacht volledig over te nemen: 'Doe nu maar gewoon wat mama zegt, dan komt alles goed.' Dat is een vreselijk ouderwetse invulling van het moederschap. Een goeie opvoeding vertrekt bij het kind, niet bij de ouder. Je moet ook luisteren naar je kinderen. Hoe kan je hen anders geven wat ze nodig hebben?"

Je wantrouwt ouders die zich bedienen van een setje onwrikbare principes?

Saskia: "Ja. Daarom verzamel ik op sociale media ook getuigenissen van ouders die net als ik weleens met het ouderschap worstelen (onder de hashtag #nachtouders, red.). Ik wil de mythe van het perfecte ouderschap ontmantelen. Ouders die precies weten hoe ze hun kinderen moeten opvoeden, bedriegen zichzelf. Je moét als ouder twijfelen, dat is net gezond."

Delen jullie gelijkaardige opvattingen over het moederschap?

Tanja: "Ik ben wat soepeler dan Saskia. Eén of twee snoepjes: wat maakt het uit? (lacht) Saskia is dan weer speelser."

Saskia: "Zeg maar gerust dat ik bij momenten nog kinderachtiger ben dan mijn eigen zoon. (lacht) Maar over het algemeen denk ik dat wij allebei papa-mama's zijn: zot als het kan, streng als het moet."

Tanja: "We zijn ook uitsloofmama's, vrees ik. We willen heel graag dat onze kinderen zich goed in hun vel voelen. Het zou fijn zijn, mochten de psychologen van onze kinderen later niet naar dezelfde verhalen moeten luisteren als onzetherapeuten." (lacht)

Zijn niet-biologische mama's betere mama's? Omdat ze hun moederschap bij gebrek aan een bloedband moeten 'verdienen'?

Saskia: "Dat zou best kunnen. Zelf heb ik in ieder geval lange tijd het gevoel gehad dat ik extra mijn best moest doen. Een beetje zoals wanneer je een kind van vrienden onder je hoede krijgt voor één nacht. Dan denk je ook: 'Er mag met dit kind echt niks gebeuren, want ík ben er verantwoordelijk voor.'"

Tanja: "Ik ben sowieso een overachiever, dus ook als mama. (lacht) Al heeft mijn bewijsdrang meer te maken met het feit dat ik lesbisch ben dan met mijn niet-biologische moederstatus. Ik wil de wereld tonen dat ook lesbische mama's goeie mama's kunnen zijn."

Hoe beledigend is het om als zogenaamde meemoeder te moeten horen: 'Maar jij bent óók een mama, hoor!'?

Tanja: "Heel beledigend. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar het klinkt als: 'Maar jij mag ook meespelen, hoor!'"

Saskia: "Mensen zeggen me soms dat mijn zoontje zo hard op mij lijkt. Ook dat is lief bedoeld, maar het klopt natuurlijk niet: een jongetje met blond haar en blauwe ogen kán gewoon niet op mij lijken." (lacht)

Waarom hebben jullie het biologische moederschap overgelaten aan jullie partner?

Tanja: "Het eerlijke antwoord is dat ik geen zin had om zwanger te worden. Het leek me gewoon niet zo leuk. Mijn vrouw zou het trouwens ook niet opnieuw willen doen. Als we nog een tweede kind willen, is het aan mij, zegt ze."

Saskia: "Een kind dragen: ik zou het echt niet kunnen. Alleen al het idee dat er in mij een levend wezen met een bewustzijn en een ziel zou groeien, zou mij volledig doen flippen. En ik zou doodsbenauwd zijn dat dat kind niet meer uit mijn lichaam zou geraken. Maar voor je gaat denken dat ik een nutcase ben: zwangerschapsfobie is een officieel erkende aandoening. Ik heb een ziekte, mijnheer." (lacht)

Over wie de biologische vader van jullie kind moest worden, hadden jullie duidelijk andere opvattingen. Saskia, jij koos voor je beste vriend; Tanja, jij voor een anonieme donor.

Tanja: "Correctie: een half anonieme donor. Als mijn dochter achttien is, kan ze contact opnemen met die man. Maar mijn vrouw en ik kennen hem niet, nee. Al weten we wel dat hij donker haar en donkere ogen heeft. Net als ik. Ik wou genetisch toch een béétje vertegenwoordigd zijn." (lacht)

Waarom moest jullie donor voor jullie naamloos blijven?

Tanja: "Omdat we niet wilden dat er nog een derde ouder zou zijn. Dat leek ons veel te complex."

Is de biologische vader van jouw zoon een derde ouder, Saskia?  

Saskia: "Toch niet. Hij is een donor, geen papa. Al moet ik daaraan toevoegen dat we hem wel als een potentieel vangnet beschouwen. Als onze zoon begint te puberen, sturen we hem gewoon naar Canada. Kan hij wat hout gaan hakken. (lacht) Het is dus niet uitgesloten dat zijn biologische vader in zijn leven ooit een rol zal spelen. Maar welke rol, dat weten we nog niet."

We bespreken hoe de almachtige buitenwereld anno 2019 oordeelt over twee vrouwen die samen een kind opvoeden. Tanja vertelt dat ze ooit een Amsterdamse taxichauffeur in verwarring bracht door hem te vertellen dat ze samenleefde met een vrouw. "Die kerel moest daar erg lang over nadenken. Pas na een minuut of tien zei hij: 'Ah! Ik begrijp het. Jouw man heeft gewoon twéé vrouwen.'" (lacht)

"Het goeie nieuws is: over het algemeen vinden veel mensen ons verhaal - en bij uitbreiding dat van álle lesbische moeders - heel bevrijdend. Ze leren eruit dat er niet één weg is naar het geluk. Niet iedereen moet dezelfde template volgen. Het is toegestaan om onconventioneel te leven en te denken."

Dat de zussen De Coster een onorthodox bestaan mochten nastreven, was tijdens hun jeugd nochtans een goed bewaard geheim. Ze groeiden op in het Vlaams-Brabantse Linden, als dochters van West-Vlaamse immigranten met een voorliefde voor regels van het ijzervaste type.

In Nachtouders omschrijft Saskia haar ouderlijke nest als volgt: "Wij mochten thuis niks. Wij wisten van niks. Wij geloofden in traditie. Wij lieten meters afstand tussen elkaars lichamen. Wij praatten over niks. Wij zeiden niks."

En zo omschrijven Saskia en Tanja hun gezinsverleden in Bar Bakeliet:

Saskia: "Wij waren niet de dochters waarop mijn ouders gehoopt hadden."

Tanja: "We waren te anders."

Saskia: "Ze hadden heel strikte verwachtingen van ons."

Tanja: "Waaraan we niet konden en niet wilden voldoen."

Saskia: "Gevolg: we liepen compleet verloren."

Tanja: "Terwijl onze thuis net onze haven had moeten zijn."

Saskia: "Ik was de artistieke. Degene die altijd alles vuil maakte."

Tanja: "Ik was de diplomatische. Degene die altijd probeerde te bemiddelen."

Saskia: "Ik werkte mezelf voortdurend in nesten. Alles wat ik thuis aanraakte, ging kapot."

Tanja: "Er waren zoveel regels dat we permanent gestresseerd waren."

Saskia: "Gelukkig hadden we elkaar."

Tanja: "Wij waren een nest op zich."

Saskia: "Jij hebt mij gered."

Tanja: "Je hebt jezelf gered. Ik heb je alleen maar in de goeie richting geduwd."

Een hartverscheurende passage uit Nachtouders: nadat Saskia haar ouders het heuglijke nieuws heeft gebracht dat ze lesbisch is, zegt haar moeder: "Nog een geluk dat jij nooit kinderen zal hebben. Dat is het enige goeie dat ik eraan kan zien." Die woorden hebben in een Lindense huiskamer ooit écht in de lucht gehangen, zegt Saskia. "De periode van onze coming out was een heel nare tijd. Mijn ouders waren razend."

Tanja: "Ik was als eerste uit de kast gekomen. Toen Saskia een jaar later volgde, gaven mijn ouders mij de schuld. Ik had zogezegd 'reclame' gemaakt voor mijn geaardheid. 'Gij zijt ermee begonnen, gij hebt Saskia besmet.' Ik heb geantwoord: 'Lesbisch zijn, is óf een kwestie van nurture óf een kwestie van nature. In geen van beide gevallen ben ik verantwoordelijk.'"

Saskia: "Mijn ouders denken dat wij lesbisch geworden zijn om hen te koeioneren. Om contrair te doen. Ze geloven niet dat homoseksualiteit echt bestaat. 'Jullie zijn tegennatuurlijk. Word maar rap opnieuw normaal of ge hangt uzelf nog op.' In hun ogen vallen wij hun manier van leven aan. Bedreigen we hun normen en waarden."

Tanja: "Nadat we ons geout hadden, schaamden mijn ouders zich kapot ten opzichte van de buren. In de buurt waarin wij zijn opgegroeid, was homoseksualiteit not done, om het zacht uit te drukken."

Saskia: "Ons overbuurmeisje was een onversneden butch (lesbienne met masculiene eigenschappen, red.). Maar haar ouders hadden een sprookje rond haar geweven: 'Binnen een maand trouwt ze met een diamantair', zeiden ze trots. En als dat huwelijk vervolgens niet plaatsvond: "Ze heeft haar trouwfeest met een half jaar uitgesteld. Maar hij komt eraan, haar diamantair.' Het was vreselijk om te zien hoe dat meisje gebukt ging onder de dwang om zichzelf anders voor te doen dan ze was. Wanneer we haar tegen het lijf liepen op homo- en lesbiennefuiven, zei ze altijd: 'Ik kom hier gewoon als sympathisant.' Het was in het Linden van de jaren negentig niet evident om uit de kast te komen."

Tanja: "We hebben allebei vrij lang gewacht met onze coming out. Ik was al 23, Saskia 22."

Saskia: "Ik ging kapot van de zenuwen toen ik het thuis ging vertellen. Ik belde aan, haalde diep adem en hield mijn handen tegen mijn buik geklemd. Toen mijn moeder de deur opendeed, zei ze vrijwel meteen: 'Ik weet wel wat ge mij komt vertellen. Ge zijt zwanger.' Dat was, denk ik, een geval van wishful thinking: ze had het allicht minder erg gevonden als ik zwanger was geweest."

In Nachtouderszeggen je ouders over je zoon: 'Het is niet jouw kind en dus ook niet ons kleinkind.'

Saskia: (knikt) "Mijn ouders konden al niet aanvaarden dat Tanja en ik met een vrouw samenleefden. Dat we met die vrouw ook nog eens naar een laboratorium waren gegaan om een kind te maken, kon er helemáál niet in."

Tanja: "Veel mensen kunnen nauwelijks geloven dat mijn ouders het zo moeilijk hebben met wie wij zijn. Maar homofobie is nog altijd een realiteit. En niet eens een uitzonderlijke. In Nederland is het meest gebruikte scheldwoord op school 'homo'. En in België zijn er sinds een aantal jaren wel vooruitstrevende LGBTQ-wetten, maar dat wil nog niet zeggen dat ook de mentaliteit van de mensen geëvolueerd is."

'Mensen kunnen veranderen. Maar ouders ook?', vraagt Saskia zich in Nachtouders af. Is er een kans dat jullie ouders nog tot een vorm van voortschrijdend inzicht komen? Na het lezen van Nachtouders misschien?

Tanja: "Ik heb de hoop allang opgegeven dat mijn ouders tot inkeer zullen komen. En dat heeft mijn leven een stuk gemakkelijker gemaakt. Blijven hopen op iets wat toch niet zal gebeuren, is heel pijnlijk en frustrerend."

Saskia: "Diep in mij zit er nog altijd een kleine Saskia die hoopt dat ze haar ouders op een dag zal horen zeggen: 'We zijn trots op jou. We staan achter je.' Maar als ik eerlijk ben, denk ik niet dat ze ons ooit nog met andere ogen zullen bekijken. Tenzij ze zelf nog eens een crush krijgen op iemand van hetzelfde geslacht, natuurlijk. (lacht) In Nachtouders schrijf ik: 'Het is een keuze: je principes boven je kinderen stellen.' Wel, hoe langer ik zelf een kind heb, hoe minder ik begrijp dat mijn ouders die keuze gemaakt hebben. De liefde die ik voor mijn zoontje voel, is zó overweldigend, zó onvoorwaardelijk. Hoe kan je dat nu ondergeschikt maken aan iets anders?"

Tanja: "Ik vind het nog altijd heel erg dat mijn ouders mij niet aanvaarden. Maar sinds ik zelf een kind heb, kan ik het gemakkelijker loslaten. Ik heb nu mijn eigen gezin. Ik hoef niet meer zo nodig achterom te kijken. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik de houding van mijn ouders begrijp. Dat doe ik, net als Saskia, steeds minder."

En toch, Saskia, lijk je in Nachtouders soms te twijfelen tussen woede en begrip: "Mijn ouders proberen. Het is ook absurd wat we doen. Twee vrouwen gaan even, tegen alle natuurwetten in, een kind maken terwijl de wereld ten onder gaat door de overbevolking."

Saskia: (zucht) "Een ouder-kind-relatie is heel ingewikkeld. Hoe hard je ouders ook zijn, je blijft je soms afvragen: 'Ligt het aan mij?' En zoals ook uit Nachtouders blijkt: de opvattingen van mijn ouders hebben me onvermijdelijk mee gevormd. Ik ben zelfs een tijdlang homofoob geweest. Ik walgde van mijn eigen geaardheid. Ik keek in de spiegel en dacht: 'Wat voor iemand ben ik nu toch? Ik haat mezelf.' Allemaal het resultaat van de conservatieve, heteroseksuele moraal die mijn ouders in ons gepompt hebben."

Hebben jullie nog contact met jullie ouders?

Saskia: "We zien elkaar één keer per jaar. Maar ik sluit niet uit dat we na dit interview uit elkaars leven zullen verdwijnen."

Jullie hebben nog een oudere zus en een jongere broer. Steunen zíj jullie?

Saskia: "Onze zus niet, onze broer wel. Hij mag dan wel in de voetsporen van mijn ouders getreden zijn, hij heeft ons nooit veroordeeld. Dat vind ik groots."

Bij wijze van afzakkertje vraag ik Tanja of ze Nachtouders al gelezen heeft. "Nee", antwoordt ze. "Ik lees de boeken van Saskia niet. Ze zijn voor mij too close to home. Te persoonlijk, te herkenbaar. Maar dat neemt niet weg dat ik ze principieel briljant vind. Ik steun Saskia onvoorwaardelijk."

"Ik begrijp heel goed dat je mijn boeken niet leest", zegt Saskia. "En ik vind het ook helemaal niet erg. Zo kan je tenminste niet kwaad zijn om iets wat ik wel of niet geschreven heb." (lacht)

Waarna ze allebei hun zwarte jas aantrekken, met een perfect gesynchroniseerde glimlach afscheid nemen en arm in arm de avond induiken. Ook zussen met een verschillende fabricatiedatum kunnen eeneiig zijn.

[actuma]

Femke Bol wint unieke dubbelslag met Europese titel op 400 meter horden 

Femke Bol is erin geslaagd om vrijdagavond voor een unieke dubbelslag in een groot toernooi in de atletiekwereld te zorgen. Nadat ze 2 dagen geleden al Europees kampioen werd op de 400 meter zonder hindernissen, lukte dat haar nu ook op de 400 meter horden.  De 22-jarige Bol won in een tijd van 52,67 en daarmee was ze zelfs ruim 2 seconden sneller dan de nummer twee, Taktsjoek uit Oekraïne. Het brons ging ook naar een Oekraïense, namelijk naar Rzizhykova.  Bol was opgelucht na haar winnende race. "Ik hoef geen gekken dingen te doen, moest gewoon een nette race neerzetten. Maar er is ook een klein beetje opluchting. Ik loop mijn tweede beste tijd van dit seizoen. Ik ben geen machine. De druk was enorm", gaf de winnares na afloop aan. Foto: https://www.gnu.org/licenses/fdl-1.3.html Read the full article

[mommy-britt]

20 week echo

Hé allemaal,

Ik had jullie een extra blogje beloofd over de 20 week echo. Deze hebben wij vanmorgen vroeg gehad.

Mijn partner ging met mij mee naar de verloskundige, hier op 5 minuut loopafstand. Deze heeft uitgebreid gekeken naar onze baby om te kijken of alles goed was.

We kunnen met veel blijdschap zeggen dat alles voor nu goed lijkt. Geen downsyndroom, geen open ruggetje of hazenlipje.. of andere aandoeningen. Hier ben ik enorm opgelucht over! Ik vreesde dat de baby wat klein zou zijn door mijn medicatie maar gelukkig groeit kleine baby goed met de curve mee!

We hebben even alles uitgebreid kunnen zien en mijn partner was voor het eerst bij een 20 weken echo. Deze was helemaal gekluisterd aan het beeldscherm en vond het allemaal zo bijzonder om te zien! *smeltmomentje*

Ik zal hieronder nog een paar mooie echo foto’s plaatsen. ❤️

Ps. Einde vd week komt mijn normale blogje weer online!

[hetluchtigeleven]

de Wijsheid van een 15-jarige

“Als ik nu op instagram kijk, lijkt het alsof dit de tijd is dat ik mijn eerste zoen moet krijgen. En dat ik een vriendje moet hebben. Maar ik weet helemaal niet of ik dat wel wil, ik wil eerst mijzelf leren kennen” vertelt ze voorzichtig aan me.

Ik kijk haar aan. Ze is 15 jaar. “Wauw” denk ik bij mezelf. Ik ben even stil en voel enorme dankbaarheid dat ze dit durft te delen met me.

“Het is zo bijzonder dat je dit ziet, dat je het doorhebt. Je moet helemaal niets namelijk. Je kan de rest van je leven bezig blijven met ‘wat hoort’ óf je kiest ervoor om jouw eigen leven te leiden. Het is echt prachtig dat je dit nu al herkent, en zo dichtbij jezelf kiest te blijven. Dit is een inspiratie voor iedereen."

Ze glimlacht opgelucht.

– Dat ik dit soort gesprekken mag hebben, is werkelijk een van de mooiste dingen die ik mag betekenen in het leven. Dankjewel voor het vertrouwen.

[lolaumarova-breitner1]

Reflectie #1 (atelier)

Mijn onderzoek bestaat uit de onderwerpen verbinding en beweging. Na de eerste twee weken geëxperimenteerd te hebben met klei, kwam ik erachter dat ik het medium heb onderschat. Het is vele malen zwaarder om beweging en verbinding te verbeelden met klei dan ik in mijn hoofd had. Ook heb ik gezien dat de soort klei veel uitmaakt bij dit proces. Ik heb klei gekocht welke te zacht was om mee te werken en daardoor heel moeilijk was om mee op te bouwen, omdat zowat elke vorm in elkaar zakte. Dit zat nogal tegen, omdat ik niet naar mijn eigen verwachting kon werken. 

Na het spreken met Karen (mijn begeleider) hierover was ik enorm opgelucht, want ik heb mijn frustratie kunnen uitleggen en haar advies heeft mij rust gegeven. Ik ben uit praktisch oogpunt gaan werken met klei, omdat ik dit het meest recent heb gedaan en het mij makkelijker afging dan ik dacht. Dus mijn attitude van ‘doe ik wel gewoon’ speelde een grote rol in mijn beslissing om te gaan keramieken. Wat in real life natuurlijk heel anders is verlopen. Maar omdat dit zo demotiverend werkte raakte ik enorm afgeleid van mijn proces. Ik begon andere dingen te doen, zoals knoopjes leggen in mijn plastic zakjes, dingen in mijn atelier op te ruimen en kleine schetsen maken op papier met verschillende materialen. Toen heeft Karen mij geadviseerd om mezelf ‘los’ te maken van het idee ‘klei’ en te kijken wat ik buiten dit idee nog meer kan. Zo ben ik daarna gaan mindmappen en heb mezelf de ruimte gegeven om research te doen naar andere materialen.

De dag erna waarop atelier plaatsvond heb ik een gesprek gehad met Selby. Ook hem heb ik mijn frustratie uitgelegd, maar Selby reageerde anders. Zijn advies was om juist nu niet bij de pakken te gaan neerzitten. Teleurstellingen en hindernissen zijn onderdeel van een leerproces. Ikzelf ben gewend werken te maken welke gelijk resultaat geven. Sneldrogend en makkelijk sturend materiaal zijn voor mij de makkelijkste manieren om mijn kunst te maken, maar kleien is een proces van tijd welke mooi is om te ervaren. Dit heeft mij geïnspireerd tot het proberen van een andere klei en op mijn eigen manier te werken met keramiek en het aangaan van dit proces. Hoe doe ik dit tóch op mijn eigen manier?

[aaibaar]

!!!!

Nog 3 dagen te gaan tot mijn bachelorproef-deadline en het enige wat ik nog moet doen is

- een samenvatting in het Engels van 2500 tekens schrijven

- wachten op (hopelijk nog) een reactie en feedback van mijn promotor 

- de lay-out fixen

- nalezen nalezen nalezen

en dan ben ik dus ook gewoon klaar????

Ik ben zó trots op mezelf, nu al, en zo opgelucht ook (ondanks dat ik gisterennamiddag opeens nog enorme verwerkingsfouten ontdekte in mijn associatiedata - die zijn gelukkig al opgelost!) want nu wéét ik gewoonweg dat ik het af ga krijgen.

I did it!!! (Toch bijna)

[ikbensingle]

Waarom ik niet in hard-to-get spelen geloof

Je kent het vast wel. Je bent aan het daten met een man en ineens hoor je minder van hem. Je checkt je telefoon. Geen bericht. Na een paar uur vraag je je af: 'heb ik iets verkeerds gedaan?'

Je blijft er mee bezig en slaat aan het Googelen. De online datingcoaches vertellen je dat je 'hard to get' moet spelen. Je bent cool, je hebt een eigen leven, je gaat toch niet zitten wachten op een appje van een man?

Inderdaad, denk je, en je probeert het van je af te zetten. Maar ondertussen knaagt het toch. Je voelt je onrustig. Maar je gaat zeker niks sturen, want het is zijn beurt. En ondertussen blijf je je rot voelen.

Ik ben het niet eens met dit soort adviezen van dating coaches. Spelletjes spelen in het daten? Niet doen. Want wat gebeurt er in deze situatie? Juist. Je gaat voorbij aan je eigen gevoel.

Ik heb het ook weleens gehad. Ik zou op tweede date gaan met een man en hij liet vijf dagen niets horen. Vijf dagen. Kan gebeuren, kun je denken.

Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik vind het fijn als de man waarmee ik date met mij in contact blijft tussen de dates door. Daar heb ik behoefte aan. En een man die dat niet doet past niet bij mij.

Ik heb in die vijf dagen geprobeerd om het los te laten en niks in te vullen over waarom hij niks stuurde. Maar mijn gevoel, mijn lijf, wist het al. Het zit niet goed.

En toen ik hem de dag voor de date appte of onze date nog stond, kreeg ik het antwoord dat ik eigenlijk al wist. Hij had geen zin meer in een tweede date en was me dat eigenlijk vergeten te vertellen.

Ja, wat een ... !! (vul hier een scheldwoord in ;-) Vond ik ook. Maar wat ik hiervan heb geleerd is dat ik nooit meer aan m'n eigen gevoel voorbij moet gaan. Ik voelde allang dat deze date was uitgetuned. En met zo'n man wil ik helemaal niet daten.

Dus mijn boodschap is: blijf bij jezelf. Wat voor een vriendin werkt, hoeft niet voor jou te werken. Iedereen is anders en bij iedereen past weer een ander persoon.

Wat voor regels en spelletjes datingcoaches ook adviseren, doe wat voor jou goed voelt. De regels van het daten bepaal jij en niemand anders.

Als je maar in gedachten houdt dat je geweldig bent en een man in z'n handjes mag knijpen dat hij met jou op date mag. En geloof dat ook echt.

Zeg elke dag tegen jezelf: 'Ik ben de hoofdprijs. Ik ben leuk, knap en slim en een enorme catch'. Met zo'n zelfverzekerde attitude ga jij namelijk mannen aantrekken die jou op waarde schatten.

En dus niet vijf dagen niks laten horen, zoals mijn date. Ik ben lekker doorgegaan. Natuurlijk was ik teleurgesteld, maar ergens ook opgelucht dat het klaar was met deze meneer.

Want het voelde als trekken aan een dood paard. En daten moet juist makkelijk gaan en je moet jezelf kunnen zijn. Zo niet. Next!

Ik hoop echt dat jij jezelf op nummer 1 zet en als een lot uit de loterij ziet. Dan gaan de mannen dat ook doen.