#en zei dat eurovisie een heel leuk moment is om op Twitter te zijn

[tsuyu-season]

Niet de halve Op1 tafel die fucking Ballads aan het verdedigen is en huilie aan het doen is en huidige acts "kermis gebeuren" noemt 😭😭

[antongecensureerd]

2019-2020 (slot)

Laat ik maar meteen beginnen met een goed voornemen. In 2020 ga ik ''minder minder minder'' aanwezig zijn op social media. Het neemt te veel tijd in beslag en ik haal er al langere tijd geen voldoening meer uit. Af en toe een blogje schrijven is leuk, maar dag in dag uit verzeild raken in ellenlange discussies heb ik geen zin meer in. Het zijn in principe ja/nee spelletjes en iedereen praat vanuit zijn eigen gelijk. Ook ik zei de gek. Ik sta op en het eerste dat ik dagelijks doe is kijken op teletekst. Dat wil zeggen dat ik voor mijn 1e kop thee al op de hoogte ben gebracht over een nieuwe aanslag, de laatste natuurramp en het volgende slachtoffer van zinloos geweld. Dood en verderf. Een mens kan volgens mij de dag positiever beginnen en ik wil onderzoeken of dat voor mij ook gaat werken. Na de ellende van teletekst verplaats ik mijn aandacht naar Facebook en Twitter. Met andere woorden: mijn dag begint eigenlijk met één en al negativiteit. Dat wil ik gaan doorbreken in 2020. Simpelweg omdat ik heel veel heb om dankbaar voor te zijn. Daarbij wil ik mijn focus in 2020 gaan verleggen. Dus, lieve mensen, ik blijf jullie volgen, maar wel op gepaste afstand.

Mijn Columnist van het Jaar (titel wederom geprolongeerd) is Arthur van Amerongen. Man heeft een zeer brede kennis, is ervaringsdeskundige op het gebied van de islam, is gezegend met briljante humor, heeft de wereld gezien en weet waarover hij praat. Daarbij kan hij putten uit een woordenschat waar andere columnisten de hik van krijgen. Beter dan de stukken van meester van Amerongen wordt het niet. Mijn Nieuwkomer van het Jaar is met afstand Eva Vlaardingerbroek. Een hoogopgeleide jongedame met een eigen mening die vanaf dag 1 in de hoek van het fascisme werd geplaatst door de trouwe aanhangers van het politiek correctivisme. Waarschijnlijk is er maar 1 persoon op de wereld die meer bakken stront van goor links over zich heen krijgt en dat is Donald Trump. Toch knap van een 23 jarige zeer aantrekkelijke goed gebekte hoogopgeleide blondine waar een jaar geleden nog niemand van had gehoord. Dan ben je met stip de hoogste nieuwkomer en benoem ik je op persoonlijke titel tot Most Important Person of the Year 2019. Mijn Eva heeft meer kloten dan de voltallige mainstream media. I support Eva!    

Mijn tv hoogtepunten zijn sportmomenten. Ik kan namelijk niet warm of koud worden van de overwinning van Duncan Laurence op het Eurovisie Songfestival. Het ene moment sta hij nog ruim achter na de stemmen van de vakjury en het volgende moment krijg hij 300 punten meer dan de nummer 1 van dat moment. Niet te volgen en volkomen belachelijk, maar het klootjesvolk smult ervan. Mijn Sportmoment van het Jaar was de Wimbledon finale tussen de nog immer springlevende tennislegende Roger Federer en Novak Djokovic. Zelden hebben vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar gezeten. Op 8-7 in de 5e set mag Federer voor de winst serveren en krijgt hij zelfs 2 matchpoints. Londen en miljoenen en miljoenen kijkers all over the world houden de adem in, maar een slappe forehand van Federer zelf en een geweldige passeerslag van Djokovic op matchpoint 2 houden de Zwitser van zijn 9e Wimbledon titel en zijn 21e Grandslamtitel af. De partij gaat door tot 12-12 en vanwege de nieuwe regel krijgt de 5e set op die stand ook een tiebreak. In de tiebreak trekt de onvermoeibare Djokovic aan het langste eind. Dichterbij een volgende Grandslam titel zal Roger Federer volgens mij nooit meer komen. Roger, bedankt!

Mijn 2e moment is het moment waarbij Hakim Ziyech omarmt wordt door een jonge Franse fan tijdens de wedstrijd Lille tegen Ajax. De manier waarom Ziyech en dat ventje op elkaar reageerden bezorgde mij kippenvel. Dat Hakim Ziyech een geweldige speler is wist ik al, maar dat hij met zoveel respect en zo rustig kon reageren op zo'n moment wist ik nog niet. Een diepe buiging mijnerzijds voor de persoon en de mens Hakim Ziyech. Mijn 3e moment was het moment tussen Badr Hari en Rico Verhoeven in de hoek van Badr na de partij. De omhelzingen en het wederzijdse respect dat van dat moment afspatte liet zien dat de kickbokssport ondanks alle ruwe kanten en soms negatieve aandacht ook hele mooie sportmomenten kan voortbrengen. Twee totaal verschillende persoonlijkheden die na zo'n zwaar beladen partij op deze manier met elkaar omgaan. Prachtig om te zien en het toont wederom aan dat sport verbroedert.

In 2020 ga ik me meer toeleggen op het steunen van de nog lijdende verslaafden en daarvoor heb ik al mijn aandacht nodig. Zo af en toe een kritisch stukje, maar geen loze kreten meer mijnerzijds. Ik ga de vaste kern van mijn volgers geweldige dagen en een fantastisch en vooral gezond 2020 wensen. We'll keep in touch!