#en alles wat er steeds bijkomt

[posititties]

i’m seeing 5sos and louis and niall in the upcoming months and they mean so so so much to me but the only thing i keep thinking about is to down a bottle of pills or throw myself in front of a train

[iemandzoalsik]

Even voorstellen… - door Marloes

Een nieuw gezicht in het rijtje bloggers. Hallo allemaal, mijn naam is Marloes, en schrijven is mijn hobby. Schrijven heeft mij altijd al geholpen dingen op een rijtje te zetten. Daarom ben ik sinds een paar jaar een blogger. Meer uit praktische overwegingen omdat ik aanvankelijk via e-mails familie en vrienden op de hoogte hield van allerlei zaken die speelden toen ik de diagnose ziekte van LEMS kreeg. En toen ik steeds vaker terug kreeg dat mensen dat fijn vonden om te lezen, ontstond langzaam het idee van een blog, https://marloesdewit.blog/. Steeds meer mensen gingen het lezen en zo ontstond het idee om er meer mee te doen. En zie hier het resultaat!

En waar ik dan over wil schrijven? 

Over het leven met de ziekte van LEMS.

Over dat het niet leuk is om gedwongen te worden keuzes te maken die je eigenlijk nog helemaal niet wilt maken.

Over het stukje bij beetje inleveren van dingen die niet meer gaan.

Over frustratie dat er toch weer iedere keer wat bijkomt net als je denkt ja, ik heb de balans!

Over de invloed die het hebben van deze spierziekte heeft op je eigen leven, maar ook op dat van de mensen van wie je houdt en de mensen om je heen.

Over hoe lastig het is om te gaan met minder energie en het altijd maar weer zoeken naar een balans.  

Over leven met een energie gestuurde agenda.

Daarover, maar ook over hoe mooi het is om een kant te leren kennen van je man die je nog niet zo had gezien. 

Om te zien hoe blij vriendinnen zijn als ze iets voor je kunnen betekenen. Dàt ze iets voor je kunnen betekenen.

Over gesprekken die je hebt met mensen van wie je dat van tevoren nooit had verwacht.

Over hoe je, als je niet meer de hele week om je werk heen hebt gebouwd, energie hebt voor andere dingen. 

Over het ontdekken hoe leuk dat kan zijn en hoe blij mensen daarmee zijn.

Over hoe mooi het is om van je hobby, schrijven, meer werk te kunnen gaan maken omdat je daar nu wel de tijd voor hebt. 

Over hoe in de loop der tijd je angst voor hulpmiddelen  toch verdwijnt en je merkt dat het eigenlijk ook wel fijn is dat er hulpmiddelen zijn. 

Over hoe leuk je soms wordt aangesproken door jong en oud als je op je elektrische loopfiets ergens heen gaat. 

Over hoe blij mensen kunnen zijn als je ergens heen komt, en jij dus ook.

En over hoe je er toch mee te maken krijgt dat je rol verandert wanneer je ‘anders’ bent. 

Over dat mensen toch geneigd zijn het woord eerst tot degene die bij je is te richten wanneer je in een rolstoel zit, en wat dat oproept. 

Over dat sommigen er van uitgaan dat als je het één niet meer doet, je dan ook een heleboel andere dingen niet zult willen of kunnen… 

Maar ook over dat je zelf moet uitkijken niet te verzanden in het alleen maar hebben over wat niet meer kan. 

En over dat het ook heel erg lekker èn belangrijk is om met een vriendin ‘vriendinnendingen’ te blijven doen en het niet te hebben over ziekte en alles wat daarbij hoort.

Daarover dus en meer. Over alles wat er voorbij gaat komen. Daarover wil ik schrijven. Dat lijkt me leuk en dat leek het de mensen bij ‘IemandZoalsIk’ ook. En daarom zul je vanaf nu regelmatig iets van me voorbij zien komen en me zo beter zult leren kennen! En ik hoop dat je dat net zo leuk vindt als ik!  En wie weet ook af en toe reageert. Want ik vind het ook leuk om te weten wie jij bent…

[across-the-beaurder]

Nog even in Nederland

Afgelopen week heb ik twee ingrepen gehad in Nederland. Nu ben ik een soort van geforceerd aan het uitrusten op de bank bij mijn ouders thuis. Voelt goed om even wat minder stress te ervaren en niets te hoeven. Ik kan het toch niet helpen dat ik het gevoel heb dat ik evengoed van alles moet doen. Al met al zijn de ingrepen goed gegaan en gaat het iedere dag een stukje beter. Tot 4 augustus heb ik nog hechtingen in me lies en kan ik niet echt veel. Ik lig ook al een aantal dagen op dezelfde houding op de bank. Ook naar de wc gaan is wel een uitdaging op een bil. Zou in dit geval toch handiger zijn geweest om staand te kunnen plassen. Verder vermaak ik me nog prima. Normaal gesproken ben ik erg slecht in het kijken van series of heb ik altijd wel een lijstje met dingen die ik nog moet kijken. Nu kom ik daar eindelijk aan toe. 

Verder heb ik gisteren wat leuke posters/foto’s besteld bij Desenio voor in ons huisje in Duitsland. Ik had al wel langer een bepaald idee qua kleuren en combinaties, maar het is wel even afwachten of het ook zo uitpakt. Ook vond ik het formaat wel lastig kiezen, ik kan niet echt een inschatting maken van hoe het op de wand zou staan. Ik merk ook dat ik zelf wel goed in me hoofd heb wat ik wil, maar dat moet Joerie natuurlijk ook wel goed vinden haha. Wel leuk om straks het huisje nog meer een “thuis” te maken met Joerie samen. Nu ben ik dus lekker thuis in Tuitjenhorn en Joerie in Duitsland en zien we elkaar eventjes niet. Volgens mij is dit de langste periode dat we elkaar niet hebben gezien, maar de tijd gaat best wel snel. Ondanks dat ik vrijwel niks aan het doen ben sinds mijn ingrepen afgelopen dinsdag en woensdag. 

Ik ben er nog niet helemaal over uit wanneer ik precies officieel overga naar Duitsland. Iedere week in augustus is er wel iets waarvoor ik in Nederland zou kunnen blijven. Ik merk ook dat er steeds meer bijkomt als je niet precies weet wanneer je overgaat. Ook zal ik mijn auto in Enschede nog gaan ophalen en naar het MST gaan voor een introductie/kennismaking. Zodra ik daar data voor weet kan ik denk ik een keuze maken. 

[tramgedachten]

- 60% CULTUUR

Zoals jullie wel weten deed Girls go BOOM onlangs een crowdfund. Het geld daarvan gaat naar muziekinstrumenten, verwarming, elektriciteit, opbergruimte,... van ons clubhuis. Girls go BOOM wil meisjes op een podium. Maar waarom eigenlijk, en wat heeft dat te maken met de besparing van cultuur?

ALLES EIGENLIJK DUS. De regering speelt een slim spelletje en zijn zich volledig bewust van wat deze besparingen willen zeggen (laat ons daar maar zeker over zijn). Kunst is een krachtig middel. Het is een kritisch middel (ook al zou je dat hier in Vlaanderen niet altijd zeggen). Het is een manier waarop mensen hun stem kunnen laten horen, waarop ze dingen kunnen verwerken. Wat het niet is, is gemakkelijk.

Het vraagt zelfvertrouwen om een kunstenaar te zijn. Ik ben daar zelf een goed voorbeeld van. Als 26-jarige werk ik voor het eerst, sinds ik begon te studeren, aan mijn eigen film (voor echt, met een budget enzo). Ik deed er zolang over, omdat ik het gevoel had dat het goed moest zijn. En zelfs nu krijg ik HEEL VEEL STRESS als ik denk aan de resultaten. Kunst is mijn leven, dat is gewoon zo. Ik sta al sinds ik klein was (nog kleiner dan nu) op podia. Ik kreeg een camera toen ik 11 was, die ik niet kon neerleggen. Door @marianlomans wou ik elke dag toneel spelen. Door @benjaminsercue kreeg ik vertrouwen in mijn schrijfsels. Ik wou filmmaker worden. Maar ik durfde niet, want wat als ik zou falen? Dus ik werd dan maar 3D-artist.

Ja, nog steeds artiest. Nog steeds zelfvertrouwen nodig. Want elke dag te horen krijgen dat je werk nog niet perfect is, dat je weeral dingen moet aanpassen, misschien wel opnieuw moet beginnen. Dat is zwaar. En vooral, het vraagt tijd. De meeste van mijn collega's gingen naar huis om daar NOG te werken. Aan hun portfolio's, aan hun skills. Samson en Gert hadden er al een liedje over: REPETEREN, REPETEREN EN STUDEREN. Dat is het leven van een kunstenaar. 

Maar dat zien mensen natuurlijk niet als ze naar een schilderij kijken. Of naar een film. De hoeveelheid werk die erin kruipt is enorm. Niet enkel in het afgewerkt product, maar de uren die iedere individu vergaard heeft om tot het niveau te komen om te kunnen werken aan een product dat effectief door mensen bekeken wordt. In mijn opleiding zeiden ze altijd: je moet eerst 10 000 uren aan iets werken voor je er effectief goed in kan zijn. 10 000 uren dat is veel. En meestal zijn die uren onbetaald. Want ja, waarom zou iemand betalen voor kunst? Voor een logo. Voor een albumdesign. Voor een optreden. Kan het geen vriendenprijsje zijn? Zullen we gewoon iets ruilen? Aleh, voor een bak bier?

Mijn papa is zo iemand die naar een museum gaat en zich bij alles afvraagt: “IS DAT NU KUNST? Ik kan dat ook.” En hoewel ik volledig geloof dat mijn papa alles kan, slaat hij toch een beetje de bal mis hier. (Moderne) kunst is voor veel mensen waarschijnlijk BLABLABLA maar daar gaat het niet om... Kunst dient om te inspireren, om dingen in vraag te stellen, om te shockeren, om te informeren. Zonder kunst krijgt een volledige groep in de maatschappij geen stem. Waarom denk je dat minorities zo vaak naar kunst grijpen om hun mening te verspreiden. Omdat kunst dat mogelijk maakt.

Dat Girls go BOOM meisjes wil motiveren om op een podium te kruipen is dan ook niet vreemd. Wie RAGE BECOMES HER las, weet dat er wetenschappelijk materiaal is dat bewijst dat meisjes zelfvertrouwen ontbreken. En wat is er meer empowering dan op een podium te staan en FUCK YOU te zeggen tegen alle verwachtingen die deze kapitalistische maatschappij opleggen. Dat is krachtig. Dat is de vrijheid hebben om kritisch te kunnen zijn.

Dat is wat de basis van kunst zou moeten zijn.

Jammer genoeg kost het geld om zo een werking in elkaar te steken. Ik denk maar aan hoeveel het kost om een vzw op te richten (voor sommigen lijkt dit haast niets, voor ons is dit echter nog een bedrag dat er bijkomt). 

Investeren in materiaal, in mensen, in locaties, al die dingen kosten geld. Onze tijd geven we GRATIS. Ons eigen middelen zijn miniem… Wij doen dit omdat wij dit belangrijk vinden. En de regering weet dat. Of niet? Vlaanderen is een plaats waar jeugdwerk het GOED doet. Vlaanderen is een plaats die steunt op vrijwilligers. (Misschien is dat wel de Vlaamse Canon.) Hoe weet ik dat? Omdat letterlijk iedereen die ik ken wel ergens vrijwilliger bij is. Of dingen vrijwillig doet. Zonder daar iets voor terug te vragen. Dat is mooi. Het is ook heel erg frustrerend... Om als werking telkens mensen te moeten vragen dingen voor niets te doen. 

Subsidiedossiers schrijven is dan ook een kunst op zich. Je moet weten welke woorden je moet gebruiken, welke termen ze willen horen. En je moet bij de meeste instanties kunnen aantonen dat je onderneming, collectief of vereniging een geschiedenis heeft. Zonder subsidies kan je als ‘normale’ organisaties eigenlijk weinig beginnen. Dat is gewoon zo. Dingen organiseren kost geld. Dingen maken kost geld. Kunst kost geld. En dat is niet omdat we hebberig zijn. Of het onszelf gemakkelijk willen maken. Of omdat we, godverdomme, lui zijn.

Zonder kunst kan je MOOIE DINGEN wel vergeten. Kunst is niet enkel wat er in musea hangt. Het begint met de tegels van je vloer, wat je op de radio hoort (ook al klinkt het tegenwoordig allemaal hetzelfde), het is de geanimeerde tekst op een nieuwsbericht en het is UW HELE SOCIALE MEDIA. Zonder kunst wordt de wereld grijs. Denk maar aan iedere sci-fi film die je ooit zag. Kunst is gevoel. Kunst is actie. Kunst is essentieel. En ja, kunst kost geld. 

“Nu wil een partij die als verliezer uit de verkiezingen kwam maar de winst van extreem rechts wil capteren, even van bovenuit bepalen hoe wij ons moeten voelen, wat onze identiteit moest zijn. Hoe zot is dat?” schreef Robrecht Vanderbeeken, vakbondsverantwoordelijke ABVV-ACOD Cultuur in zijn opiniestuk ‘Cultuurwerkers blijven liever bondgenoot van de bevolking’ op www.dewereldmorgen.be vanmorgen.

60% besparen op kunst is zeggen tegen Vlaanderen dat ze niet meer kritisch kunnen zijn. Het schiet in de voeten van de jonge kunstenaars die nog geen budget hebben. Het sluit kunstenaars uit minority groepen al meteen uit. Het geeft dus enkel een stem aan de witte, oudere generatie kunstenaars die al zelfvoorzienend zijn. In andere woorden, alle kennis en mogelijkheden gaan terug naar diezelfde groep die de voorbije jaren de kunstwereld regeerden. En hebben we daar echt nog meer nood aan?

Het antwoord is nee.

Nee. De tijd is aan de mensen die niet meer in kotjes willen zitten. Oké, beste regering, we hebben jullie gehoord. Als jullie ons niet meer ondersteunen dan moeten we gewoon nog meer doen wat we al doen. #wedoenhetzelfwel want dat is waar we uit noodzaak goed in zijn geworden. 

Maar dan niet verschieten als jullie niet het laatste woord zullen hebben.

[hetrodevaandel]

KOERDISTAN ONAFHANKELIJK?

Ondanks veel druk en de nodige spanningen lijkt het er toch op dat de regering van Zuid Koerdistan door gaat met het houden van een onafhankelijkheidsreferendum op 25 september. Zuid Koerdistan is een autonoom gebied, dat nog steeds onderdeel is van Irak. Er wordt al jaren over onafhankelijkheid gesproken, maar tot nu toe zijn de Koerden in het zuidelijk deel steeds deel blijven uitmaken van de Iraakse natie. Dit vooral onder druk van de Iraakse regering in Bagdad, de Amerikanen en Turkije. Het lijkt er op dat daar nu een einde aan gaat komen. Maar, zoals alle dingen in de regio, is er nog niets zeker.

 Het referendum is uitgeroepen door de KDP, de partij van Barzani, die in Zuid Koerdistan de dienst uit maakt. Op zich is het niet verwonderlijk dat men nu over gaat tot een stemming, omdat de Koerden in het zuiden niets te verwachten hebben van de Iraakse staat. Zeker zijn over de jaren concessies gedaan om de Koerden bij Irak te houden, en sinds het ontstaan van het autonome gebied is de onderdrukking door de Arabieren weggevallen. Maar deze onderdrukking is zeker niet vergeten. Nu het er op lijkt dat de Koerden het referendum werkelijk gaan doorzetten, komen er weer dreigende tonen uit Bagdad. De Iraakse Arabieren hebben de Koerden nooit als gelijken geaccepteerd, en hebben het autonome gebied alleen maar getolereerd om te voorkomen dat Irak uit elkaar zou vallen.

 Bagdad is echter niet de enige partij in het conflict die zich tegen het referendum verzet. Ook de Amerikanen, die nog steeds grote invloed hebben in zowel Irak als Zuid Koerdistan, willen niet dat het referendum gehouden zal worden. Zij geven als reden dat een stem voor Koerdische onafhankelijkheid de strijd tegen de IS zal belemmeren. Dit is een onzinargument, want uiteindelijk zijn het vooral de Amerikanen zelf die de strijd tegen de IS en andere islamitische extremisten vertragen en belemmeren. De ware grond voor de Amerikaanse druk is dat men bang is dat een versplintering van Irak de Amerikaanse invloed in de regio zal verminderen. Zoals de zaken nu staan kan men de boel controleren. Maar als Zuid Koerdistan officieel onafhankelijk wordt zal dit veel moeilijker gaan. Washington is bang dat er nieuwe bondgenootschappen zullen ontstaan, die door de Amerikanen maar moeilijk af te remmen zullen zijn. Dit is een nieuw bewijs dat het Washington altijd alleen maar om de eigen belangen gaat, zonder ook maar een seconde rekening te houden met de belangen van de mensen in de betrokken gebieden zelf.

 Zoals te verwachten valt komen er ook dreigende woorden uit Turkije. De Turken zijn doodsbang dat een onafhankelijk Zuid Koerdistan de strijd van de Koerden in Turkije zelf een nieuwe sterke impuls zal geven. Er zijn immers al autonome Koerdische gebieden in Syrië, die door de Koerden zelf zijn vrijgevochten, en als hier nog een onafhankelijk Zuid Koerdistan bijkomt, beginnen zich echte fundamenten voor het ontstaan van een grote Koerdische natie af te tekenen. Dat is de ergste nachtmerrie die Ankara zich maar kan voorstellen. Er zijn dan ook al dreigingen geweest om militair in te grijpen als de onafhankelijkheid een feit wordt. Jarenlang heeft Barzani de contacten met Turkije goed gehouden. In dit proces heeft hij de Koerdische zaak meer dan eens verkocht en verraden. Dat hij nu toch lijkt door te zetten is een koude douche voor de Turken, die merken dat ze blijkbaar minder invloed over de KDP hebben dan eerder het geval was.

 Alleen Israel heeft zich tot nu toe uitgesproken als voorstander van het referendum en de Koerdische onafhankelijkheid. Als de stemming doorgaat zal Israel ook meteen de nieuwe Koerdische staat erkennen. De reden voor de steun is niet moeilijk te vinden. Israel staat tegenover een grote overmacht van Arabische landen, en is dus een natuurlijke bondgenoot van de Koerden. Een groot onafhankelijk Koerdistan zou voor Israel gunstig zijn, omdat dan de kaarten in het Midden Oosten opnieuw geschud zullen worden. Dit soort nieuwe bondgenootschappen zouden een frisse wind betekenen, en mogelijk minder invloed van buiten af.

 Toch is het referendum onder de Koerden zelf ook niet onomstreden. Veel Koerdische groepen en partijen kijken met zorg naar de ontwikkelingen of zijn gewoon tegen de stemming. Hiervoor bestaan een aantal redenen. Ten eerste is er bij veel Koerden grote wantrouwen tegenover Barzani en de KDP. Te vaak heeft Barzani in het verleden deals gesloten met de bezetters van Koerdistan en de imperialisten. Dat zijn veel mensen niet vergeten. Daar komt nog bij dat men bang is dat onafhankelijkheid van alleen Zuid Koerdistan, de onafhankelijkheid van heel Koerdistan in de weg zal staan. Nu al is het zo dat er grote verschillen zijn tussen de Koerden in de verschillende bezette delen, en dat proces zou nog kunnen toenemen als alleen Zuid Koerdistan onafhankelijk wordt. Vooral als deze onafhankelijkheid volledig in handen van Barzani ligt zijn er grote gevaren, wordt door tegenstanders gezegd.

 CONCLUSIE

 Voor de Koerden moet het niet uitmaken wat Irak, Amerika of Turkije willen. Al deze krachten hebben zich in het verleden en ook het heden schuldig gemaakt aan het onderdrukken of gebruiken van de Koerden. Het aantal slachtoffers dat dit aan Koerdische kant heeft gekost loopt in de miljoenen. Waarom zouden hun argumenten dus moeten meewegen? Dat Israel een onafhankelijk Koerdistan steunt is leuk en meegenomen, maar ook dat mag geen invloed hebben op de beslissing. Het gaat er nu om wat de Koerden zelf willen. In ieder geval een deel van het Koerdische volk kan zich daar nu over uitspreken, tenminste als Barzani toch weer niet omvalt en de stemming uitstelt. De Amerikanen hebben een aanbod gedaan om dit voor elkaar te krijgen, maar zowel Barzani als het Zuid Koerdische parlement hebben het aanbod afgewezen. Of dit hun laatste woord is zullen we in de komende dagen zien.

 We moeten er eerlijk over zijn, de omstandigheden die het referendum omringen zijn niet perfect. Er is te veel KDP invloed, en de Koerden die niets zien in deze stemming hebben sterke argumenten. Maar als Zuid Koerdistan voor onafhankelijkheid stemt worden er feiten geschapen waar niemand meer omheen kan. Dat zou een belangrijk stap zijn richting een volledig onafhankelijk Koerdistan. De Koerden hebben nu een kans die waarschijnlijk nooit meer terugkomt, als er geen gebruik van wordt gemaakt. Het wordt tijd dat er aan alle onofficiële constructies een einde komt en dat de naam Koerdistan duidelijk op de wereldkaart kan worden bijgeschreven. Dat is het belang van het referendum. Een groter belang kan er eigenlijk niet zijn. Na de stemming kunnen de Koerden dan beginnen met een beslissingsproces over hoe het nieuwe Koerdistan er uit moet komen te zien. Dat zal nog een lang weg zijn, maar wel een positieve weg. Mocht alles op het laatste moment toch niet door gaan, zullen de Koerden en ook de rest van de wereld zien wie de boel heeft verraden. Ook dat zal dan een feit zijn. Het meest positieve van dit alles is dat de Koerden hun lot nu in eigen handen nemen. Na lange jaren van onderdrukking en vernedering. Uiteindelijk telt alleen de eigen kracht. Andere dingen hebben geen waarde.