#een oude bekende van ons

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟Nieuw

De eerste reeks instellingen voor community’s is nu beschikbaar. Beheerders van community's kunnen de naam, slogan, avatar, headerafbeelding, tags en beschrijving wijzigen. Je vindt een link naar deze instellingen in de zijbalk voor je community op desktop, of in het contextmenu op mobiel.

De popup voor community-uitnodigingen heeft een nieuwe look, inclusief een teller voor het aantal uitnodigingen dat je nog hebt.

Community’s geven nu in hun header aan of ze openbaar of privé zijn.

Beheerders van community’s kunnen nu leden tot moderators promoveren.  Moderators kunnen berichten verwijderen, en we zijn deze functie nog aan het uitbouwen, dus de komende weken kun je een aantal veranderingen verwachten!

We hebben het API-endpoint voor blogberichten (EN) bijgewerkt met de optie om de sorteervolgorde en een "na"-tijd op te geven. Dit is een aanvulling op de huidige optie om berichten van "voor" een specifieke tijd weer te geven. Bij het gebruik van de standaardoptie of de "voor"-optie worden berichten in omgekeerd-chronologische volgorde ("aflopend") gesorteerd. Met "na" en "sorteren = oplopend" kun je in plaats daarvan berichten van oud naar nieuw sorteren, beginnend op een bepaald tijdstip.

🛠️ Fixes

Omdat secundaire blogs nog geen berichten op community’s kunnen plaatsen, wordt je primaire blog nu altijd geselecteerd bij het plaatsen van berichten op community’s.

Bepaalde activiteiten vanuit community's, zoals vermeldingen in berichten en reacties, en binnenkort ook uitnodigingen, tellen nu mee voor je ongelezen activiteitentotaal.

🚧 Nog mee bezig

We zijn ons bewust van advertenties die in de Android-app automatisch audio afspelen, soms behoorlijk luid, en werken aan een oplossing!

🌱 Binnenkort

We werken aan het hernoemen en lokaliseren van communitylabels naar contentlabels in onze officiële clients (Web, iOS en Android), en van richtlijnen voor de community naar richtlijnen voor gebruikers. We hopen dat deze wijziging mogelijke verwarring over de relatie tussen deze twee en Tumblr community’s zal voorkomen. (Deze helpartikelen zijn momenteel alleen beschikbaar in het Engels. De vertalingen volgen binnenkort).

Heb je een probleem? Bekijk de bekende problemen en dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels) als je probleem daar niet tussen staat. We nemen dan zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community.

Wil je Tumblr rechtstreeks met een bijdrage steunen? Bekijk dan de nieuwe Abonneebadge in TumblrMart!

[joostjongepier]

Wat?   Gezicht op Delft (1660-1661), Gezicht op huizen in Delft, bekend als Het straatje (1658-1659), Sint Praxedis (1655), Christus in het huis van Maria en Martha (1654-1655) en De koppelaarster(1656) door Johannes Vermeer

Waar?   Tentoonstelling Vermeer in het Rijksmuseum, Amsterdam

Wanneer?   10 februari 2023

Maar liefst vierhonderdzestigduizend bezoekers kwamen in 1996 naar het Haagse Mauritshuis voor een tentoonstelling met tweeëntwintig werken van Johannes Vermeer. Ik was op 19 april van dat jaar één van de vele bezoekers die hun entree maakten in een speciaal voor de gelegenheid over de Hofvijver gebouwde tent. De Volkskrant (9  november 1995) opende een artikel over deze expositie met de zin: “Volgens kenners is het een gebeurtenis van eens in de paar honderd jaar.” En daarmee is maar weer eens aangetoond dat kenners er soms verschrikkelijk naast kunnen zitten. We zijn inmiddels ‘slechts’ zevenentwintig jaar verder en in het Rijksmuseum in Amsterdam start opnieuw een tentoonstelling met uitsluitend werk van Vermeer. Dit keer zijn er maar liefst achtentwintig werken te zien. Daaronder bevindt zich een drietal werken uit de New Yorkse Frick Collectie die normaal nooit worden uitgeleend. Een grootscheepse verbouwing van dit museum zorgt voor de unieke uitzondering op de regel. De verbouwing was voor Rijksmuseum-directeur Taco Dibbits aanleiding om te proberen zoveel mogelijk werken van de zeventiende-eeuwse meester bij elkaar te brengen in Amsterdam. En dat is gelukt!

Als ik de expositie binnenkom, tref ik in de eerste zaal gelijk twee bekende werken aan: Gezicht op Delft uit het Mauritshuis en Het straatje uit het Rijksmuseum. We beginnen onze tocht langs het werk van Vermeer in zijn thuisstad Delft. Hoewel ik vaak in zowel het Rijksmuseum als in het Mauritshuis kom en beide werken goed ken, zorgt het feit dat ze in een andere context hangen ervoor dat ik met nieuwe ogen naar de werken ga kijken. Over Het straatje schreef ik eerder in dit dagboek: “In mijn jeugd was kunst niet alom aanwezig. Al mijn kunstervaringen dateren dan ook van mijn studententijd en daarna. Allemaal, behalve één. Ooit hadden we bij ons thuis een kunstkalender. Waarschijnlijk hadden we die als presentje voor Nieuwjaar gekregen van een verzekeringsmaatschappij of zo. Nu zouden we zoiets een ‘premium’ noemen, maar die term was toen (goddank!) nog niet uitgevonden. Enfin, hoe de kalender in ons huis terecht kwam doet voor dit verhaal ook niet echt ter zake. Wél het feit dat één van de reproducties grote indruk op mij maakte. Zo sterk zelfs dat ik nu, pakweg vijftig jaar na dato, nog steeds weet welk schilderij op de kalender was afgebeeld.” Wat bij zowel Het straatje als bij Gezicht op Delft onmiddellijk in het oog valt is de geweldige manier waarop Vermeer licht weergeeft.

Johannes Vermeer werd in 1632 geboren in Delft, waar hij in 1675 overleed. Hij was 21 jaar oud toen hij trouwde met Catharina Bolnes, met wie hij veertien of vijftien kinderen kreeg, van wie er bij zijn overlijden nog elf in leven waren. Aanvankelijk was Vermeer gereformeerd, maar bij zijn huwelijk trad hij toe tot de katholieke kerk. Behalve schilder was hij ook kunsthandelaar en voorman van het Lucasgilde.

Na zijn huwelijk schilderde Vermeer een aantal grote werken met historische verhalen. Het werk dat mij het minst aan Vermeer doet denken is Sint Praxedis. Praxedis was een Romeinse adellijke dame die in de tweede eeuw lichamen van christelijke martelaren verzorgde. Vermeer schilderde dit werk naar voorbeeld van een Florentijnse schilder

Christus in het huis van Maria en Martha is al veel meer een ‘echte’ Vermeer. Het schilderij is gebaseerd op een verhaal uit het Evangelie van Lucas: “Toen ze verder trokken ging Hij een dorp in, waar Hij gastvrij werd ontvangen door een vrouw die Marta heette. Haar zus, Maria, ging aan de voeten van de Heer zitten en luisterde naar zijn woorden. Maar Marta werd helemaal in beslag genomen door de zorg voor haar gasten. Ze ging naar Jezus toe en zei: ‘Heer, kan het U niet schelen dat mijn zus mij al het werk laat doen? Zeg tegen haar dat zij mij moet helpen. De Heer zei tegen haar: ‘Marta, Marta, je bent zo bezorgd en je maakt je druk over zoveel dingen. Er is maar één ding noodzakelijk. Maria heeft het juiste gekozen, en dat zal haar niet worden ontnomen” (Lucas 10:38-02 NBV21). Je ziet aan Vermeers Martha dat ze het eigenlijk te druk heeft om zich ook nog eens druk te moeten maken over de luiheid van haar zuster. Een beetje gehaast zet ze een mand met brood op tafel, terwijl ze Jezus vraagt Maria een standje te geven. Jezus straalt volkomen rust uit. Terwijl hij reageert op Martha’s klacht, wijst hij op Maria die stil luisterend aan zijn voeten zit. De drie protagonisten van het verhaal staan centraal. Bijfiguren ontbreken en ook is er nauwelijks iets van de omgeving te zien. Vermeer richt zich volledig op de kern van het verhaal. De verstilling die de latere werken van de schilder zal kenmerken, is ook hier al volop aanwezig.

Een omslagpunt in het werk van Vermeer is De koppelaarster. Religie en mythologie maken plaats voor een bordeelscène. Daarna zal Vermeer zich vooral richten op verstilde huiselijke taferelen en tronies van vrouwen.

[peecee-columns]

Het onderwijs is niet gebaat bij oppervlakkige schijn

Het had zo gaaf kunnen zijn: oud-premier Mark Rutte fulltime als leraar voor de klas. Het zou tevens een prachtig statement zijn geweest, wanneer de voorheen belangrijkste man van ons land na zijn jarenlange behuizing van het comfortabele Torentje - met fantastisch mooi uitzicht over de Haagse Hofvijver - nu zou kiezen voor een iets minder geoutilleerd klaslokaal met uitzicht op het betegelde schoolterrein. Een ruimte waarin hij vijfentwintig lesuren per week pubers zou mogen vertellen over zijn opgedane ervaringen en zijn brede kennis zou mogen delen. Misschien zou hij zelfs wel geregeld van lokaal moeten wisselen, zoals dat geldt voor veel leraren, of in de rij moeten staan voor de koffieautomaat.

“Voor 150 Kamerleden spreken lastig? Vrijdag het achtste uur is ook topsport”, zei hij vorig jaar juli nog tijdens een interview met EenVandaag. Een paar dagen daarvoor had hij bekendgemaakt dat hij de politiek zou gaan verlaten. Meteen daarna volgde het grote speculeren: zou hij na zijn politieke carrière daadwerkelijk voor een fulltime baan in het onderwijs kiezen? Hij had daar immers eind 2022 op gezinspeeld. En met zijn twintig jaar ervaring voor de klas, als gastdocent op een Haagse Scholengemeenschap, zou het niet eens ondenkbaar hoeven zijn. Volgens oud-rector Kars Veling is hij een heel vaardige docent. “Als leerlingen het niet met hem eens waren, leidde dat nooit tot frictie. Hij ging dan juist het gesprek aan.” Laat dat nu net een goede eigenschap van een leraar zijn, om op die manier een sterke en constructieve band op te bouwen met zijn leerlingen.

Maar het mocht dus niet zo zijn. In de aanloop naar de Nationale Onderwijsweek en de daarbij behorende Dag van de Leraar werd Rutte op 1 oktober geïnstalleerd als nieuwe secretaris-generaal van de NAVO. Hij nam het leiderschapsstokje over van Jens Stoltenberg, die tien jaar lang de chef was van de internationale militaire organisatie. Tijdens zijn eerste werkdag benoemde de oud-premier onder andere het belang om een miljard inwoners uit de NAVO-landen veilig te houden. Op de site van de NOS viel verder te lezen dat Stoltenberg Rutte ziet als de ideale opvolger ‘omdat hij de perfecte achtergrond en ervaring heeft.’

Een bekende uitspraak van de schilder Edvard Munch is: “Ik schilder niet wat ik zie, maar wat ik zag!” Hij prefereerde tijdens zijn actieve schildersleven niet de oppervlakkige schijn, maar juist wat er werkelijk gebeurt of was gebeurd. Ik moest hier aan denken naar aanleiding van de uitspraken van respectievelijk de oud-rector van de school waar Mark Rutte lesgaf en de lovende woorden van Stoltenberg, als oud-chef van de NAVO. Beiden spreken ze vol lof over de aanpak van Rutte en de ervaringen die hij in de decennia hiervoor heeft opgedaan. Ervaring is een waardevol bezit, dat bestaat uit een cumulatief geheel van levenswijsheid, doorzettingsvermogen, geluk en tegenslag. Onlosmakelijk kenmerken die ook in het onderwijs van belang zijn om jongeren de weg te wijzen richting volwassenheid.

Teleurstellend is het feit dat Mark Rutte juist de ‘oppervlakkige schijn’ een tijdje ophield, door te refereren aan zijn werk als toekomstig fulltime leraar. Multinationals hoefden niet op hem te rekenen, dat maakte hij hier en daar geregeld duidelijk. Waarschijnlijk een politiek trucje, dat hij met zijn ervaring als vooraanstaand politicus heeft ingezet. Onderwijs was met name tijdens de jaren dat Rutte actief was in de politiek immers een ondergeschoven leerling, met als gevolg dat de huidige lerarentekorten groter zijn dan ooit. Het onderwijs schreeuwt dan ook al jarenlang om rolmodellen die bewust en zonder eerdergenoemde oppervlakkige schijn of dubbele (school)agenda’s kiezen voor een baan als leraar. Vooralsnog veelal tevergeefs. Het beroemdste schilderij van Edvard Munch (De Schreeuw) kan wellicht symbool staan voor deze onderwijscrisis, als roepende in een leeg klaslokaal.

#onderwijs #MarkRutte #EdvardMunch #de schreeuw

[bighistoryofgastronomy]

2. Landbouw

De culinaire evolutie van de mens begint niet bij het eerste kookboek, maar bij de vorming van de aarde zelf. De 4,5 miljard jaar oude geschiedenis van de aarde is essentieel voor de ontwikkeling van complexe levensvormen waaronder de mens, en de uiteindelijke komst van de landbouw. Terwijl het klimaat op aarde stabiliseerde en verschillende ecosystemen ontstonden, pasten de vroege mensen zich als jager-verzamelaars aan hun omgeving aan en veroorzaakten voor de revolutionaire overgang naar landbouw.

De aarde kent een lange geschiedenis, maar voor een relatief korte periode zijn wij mensen er pas. Er wordt geschat dat er zo’n 30.000 jaar geleden slechts 500.000 mensen op de aarde waren, en 20.000 jaar daarna waren dat 5 tot 6 miljoen mensen.[1] Dit is niets vergeleken met de 8.1 miljard mensen die vandaag de dag deze planeet bewonen.

Ongeveer 12.000 jaar geleden vond er een cruciale transformatie plaats in de geschiedenis van de mens; de neolithische revolutie. In deze periode begon de overgang van de nomadische jager-verzamelaarslevensstijlen naar gevestigde landbouwgemeenschappen. Deze verschuiving vond onafhankelijk van elkaar plaats in verschillende regio’s over de hele wereld, waaronder de Vruchtbare Halve Maan, Egypte, Zuid-Amerika, Australië en Afrika ten zuiden van de Sahara.[2] De redenen voor deze overgang zijn niet volledig bekend, maar klimaatverandering en het einde van de laatste ijstijd hebben waarschijnlijk een belangrijke rol gespeeld.[3] Toen de mens de groei van eetbare planten begon op te merken en in te grijpen, startte hij onbedoeld het proces van domesticatie. Dit leidde tot de teelt van verschillende gewassen zoals tarwe, gerst, erwten en linzen in de Vruchtbare Halve Maan, terwijl andere regio’s hun eigen gewassen ontwikkelden.[4]

De invoering van landbouw had verstrekkende gevolgen voor menselijke gemeenschappen. Naarmate de landbouwtechnieken verbeterden, kwamen er vaker voedseloverschotten, die op hun beurt zorgen voor bevolkingsgroei en de ontwikkeling van complexere sociale verhoudingen. Dit overschot maakte ook de opkomst van gespecialiseerde arbeid mogelijk, omdat niet iedereen direct betrokken hoefde te zijn bij de voedselproductie.[5]

De overgang naar landbouw veranderde ons dieet aanzienlijk. Terwijl jagers-verzamelaars genoten van een gevarieerd aanbod aan planten en dieren, vertrouwden de vroege boeren meer op basisgewassen.[6] Echter zorgde de domesticatie van dieren voor een betrouwbare bron van eiwitten en zuivelproducten.

Er ontstonden nieuwe gereedschappen en technieken om de landbouw te ondersteunen. De ontwikkeling van aardewerk maakte nieuwe methoden voor het bewaren en bereiden van voedsel mogelijk. Stenen werktuigen werden verfijnd en uiteindelijk zorgde metaalbewerking voor een revolutie in landbouwpraktijken. Vooral ijzer speelde een essentiële rol in de vooruitgang van de landbouwtechnologie, en maakte gespecialiseerdere gereedschappen mogelijk. Een aantal van deze belangrijke gereedschappen zijn paardenhalsbanden, en de ploeg, die allebei het landbouwen enorm makkelijker maakten.[7]

De komst van landbouw veroorzaakte grote sociale en culturele veranderingen voor deze vroege gemeenschappen. Door de komst van nederzettingen ontstonden complexere sociale structuren, waaronder de ontwikkeling van leiderschapsrollen en gespecialiseerde arbeid.[8] Pilcher beargumenteert dat ook het concept van cuisine een grote invloed heeft gehad op deze sociale hiërarchieën.[9] De arbeidsverdeling tussen mannen en vrouwen werd duidelijker: mannen namen vaak een prominente rol in de landbouw op zich, terwijl vrouwen vaak huishoudelijke taken kregen.

Rituelen en tradities met betrekking tot voedsel ontstonden ook in deze periode. Het verbouwen van gewassen en het domesticeren van dieren leidde tot de ontwikkeling van nieuwe spirituele praktijken en overtuigingen. Deze religieuze plaatsen, zoals tempels, werden centrale punten voor gemeenschapsbijeenkomsten en gedeelde spirituele ervaringen.[10] De neolithische revolutie was een belangrijk punt in onze geschiedenis. Het nodigde de mensheid uit om zich verder te ontwikkelen en om onze vroege samenlevingen complexer te maken. Deze overgang van jagen en verzamelen naar landbouw veranderde niet alleen de manier waarop mensen aan voedsel kwamen, maar veranderde ook fundamenteel de sociale structuren, onze (menselijke) cultuur, en hoe we omgingen met onze omgeving. Wat we hebben overgehouden van de neolithische revolutie is dat het ons culinaire repertoire nog tot vandaag de dag beïnvloedt; het vormde de basis waarop millennia van gastronomische vernieuwing zijn gebouwd.

[1] D. Christian. Origin Story: A Big History of Everything, p. 100.

[2] W. Thompson, Work, Sex and Power: The Forces that Shaped our History, p. 30-33.

[3] J. Mack. A Brief History of the World to 1500, h. 3.

[4] Ibidem

[5] J. Wells & J. Stock, Life History Transitions at the Origins of Agriculture: A Model for Understanding How Niche Construction Impacts Human Growth, Demography and Health, p. 11.

[6] J. Mack. A Brief History of the World to 1500, h. 3.

[7] P. Frankopan, The Earth Transformed, p. 277.

[8] J. Mack. A Brief History of the World to 1500, h. 3.

[9] J. Pilcher, Food in World History, p. 10.

[10] J. Mack. A Brief History of the World to 1500, h. 3.

[euroadventure]

Turgen vallei (Tian Shan gebergte)

Maandag 19 augustus

Vroeg in de ochtend word ik wakker en de zon schijnt al volop! Wat een verademing na de grijze mist van gisteren.

De omgeving ziet er meteen een stuk mooier uit. Ik laat mijn matje weer leeglopen, rol mijn slaapzak op en begin mijn spullen in te pakken. Ik heb zin om op pad te gaan vandaag. Maar eerst ontbijten we met z’n allen in het zonnetje, terwijl onze tenten drogen door de combinatie van zon en een beetje wind. Dit gaat gelukkig snel.

De stemming is goed, iedereen heeft er zin in, hoewel Laura helaas ziek is geworden. Ze heeft de hele nacht overgegeven en moest zich terugtrekken op het ‘openbaar’ toilet. Waarschijnlijk komt het door het slechte water waar we gebruik van maakten. Terwijl we ons kamp opruimen, komen er plotseling een paar lokale nomaden aangereden op paarden: twee volwassenen en een kleine jongen. Ze hebben een geweer bij zich, want ze zijn op jacht, zo vertellen onze gidsen, die met hen kunnen communiceren. Het is grappig dat ze graag met ons op de foto willen, terwijl wij dat eigenlijk net zo graag met hen willen! Een paar van ons mogen zelfs op hun paarden zitten. Zelf ben ik wat huiverig voor paarden, dus ik houd wat afstand.

Net als wij willen de nomaden de rivier oversteken, die gisteren buiten haar oevers was getreden en helemaal bruin was geworden. Ze waarschuwen ons dat als hun paarden niet durven oversteken, wij dat zeker niet moeten proberen. Ze gaan het testen en inderdaad, de paarden weigeren de oversteek. Dat betekent voor ons dat we helaas niet hoger zullen klimmen om de gletsjers en meren – het hoogtepunt van de tocht – te zien.

We besluiten terug te lopen over het pad van twee dagen geleden, maar kiezen een alternatieve route door het Tian Shan-gebergte. Het uitzicht blijft grotendeels hetzelfde, maar de weg is nieuw voor ons, wat het toch interessant maakt.

Helaas voelt Laura zich te ziek om verder te gaan, dus een van de gidsen blijft bij haar, samen met Dieuwke. De rest van ons zet de tocht voort met de andere gids. We lopen nog een klein stuk samen, maar bij de rivier nemen we afscheid.

Over 2,5 dag zien we elkaar weer in Bathan, waar zij op ons zullen wachten. Voor hen wordt het een zware dag, want ze moeten de route die wij in twee dagen aflegden, in één dag teruglopen. We hopen maar dat alles goed gaat, gezien Laura's gezondheid.

De zon schijnt gelukkig de hele ochtend en middag, met af en toe wat wolken. Hoewel we een stuk over een bekend pad lopen, is het landschap prachtig.

Nadat we een paar rivieren zijn overgestoken, komen we in een gebied vol paarden, koeien en stieren. We moeten er dwars doorheen, en hoewel de dieren ruimte maken, kijken ze ons soms aan alsof ze willen zeggen: "Schiet op, anders kom ik achter je aan."

Na enkele kilometers door heuvelachtig terrein bereiken we een prachtig gebied met kleine meertjes en een stromende rivier, de perfecte plek om te lunchen.

Tot onze verrassing zijn we aangekomen bij het onderkomen van de nomaden die we eerder die ochtend ontmoetten. Ze nodigen ons enthousiast uit om aan de enige tafel – een oude ijzeren plaat – te lunchen. De nomaden maken de tafel schoon en we bereiden onze maaltijden. We krijgen van hen een klein bolletje kaas, gemaakt van koemelk. Het is keihard en ontzettend zout. Hoewel het niet mijn smaak is, neem ik het beleefd aan en geef het later aan onze gids Alek, die het heerlijk vindt.

Dennis mag nog een kijkje nemen in het huisje van de nomaden. Het is heel eenvoudig, met alleen de noodzakelijke dingen: een plek om te koken, een tafel, een stoel en een bed. Ze vertellen ons dat ze hier vooral in de zomer verblijven en 's winters terugkeren naar de bewoonde wereld. Wat een bijzonder leven, en wat een gastvrijheid!

Na deze geweldige lunch trekken we verder. We moeten meteen weer een rivier oversteken, nog maar een rivier hierna, belooft Alek. Het landschap blijft indrukwekkend en na een paar kilometer komen we bij onze kampeerplek aan. Hier zijn verschillende plekken voor tenten en er is zelfs een kampvuurplek. Dat is fijn, want de avonden worden snel fris.

Het is halverwege de middag wanneer we onze tenten opzetten. Esther en ik maken eerst een kop koffie en genieten van een snack. Kort daarna zitten we gezellig met z’n allen in de zon te eten en te drinken. Heerlijk! We besluiten meteen maar onze avondmaaltijd te bereiden, nu we toch bezig zijn.

Na het eten stelt Alek voor om tien minuten omhoog te klimmen, de berg op, voor een mooi uitzicht over de vallei en ons kamp. Niet iedereen gaat mee, en sommigen klimmen hoger dan ik, maar iedereen geniet op zijn eigen manier.

Eenmaal terug bij het kamp maken we de kampvuurplek klaar. De avond valt hier snel; om 19:00 uur is het al donker, dus we zitten op tijd rondom het vuur. We spelen een spelletje genaamd ‘I see the moon through the spoon’. Ik begrijp er niets van, terwijl de rest de clou allang door heeft. Een spel dat ik niet snap, is niet aan mij besteed, haha.

Rond tien uur kruipen we allemaal onze tenten weer in. Het was een heerlijke, en vooral droge, dag!

[levisgeekstuff]

RW Lion

Een tijdje geleden schreef ik al eens een stukje over uitgeverij Nona Arte. Vandaag is het de beurt aan RW Lion, wat eigenlijk de natuurlijke opvolger is van Nona Arte 👉

Meer zelfs, het is eigenlijk ongeveer dezelfde uitgever. Eind 2011 werd het Nona Arte van Andrea Rivi opgekocht door de grotere Italiaanse uitgever RW EDIZIONE. Die had net ook de Europese licentie voor DC Comics binnengehaald. De ‘Distinguished Competition’ bleek nogal een taaie klant te zijn voor haar licentiehouders. Die mogen niets anders uitgeven dan DC-materiaal. Einde dus voor de Marvel comics bij Nona Arte. Maar het team achter Nona Arte, met oa. ook oude bekende vertalers als Peter De Bruin en Olav Beemer, bleef wel gewoon aan de slag. Zij verzorgden vanaf 2013 de ‘RW Lion’ imprint uitgaven. Zo herken je bij een aantal van de eerste uitgaven van RW, zoals '100 Bullets’ of 'Transmetropolitan’, de typische TPB manier van uitgeven van Nona Arte.

Vertigo

Er volgden echter al snel veel meer uitgaven. Doordat RW Lion een Europese speler was, en de printkosten dus mooi gespreid kon worden door grote oplages, werd er veel mogelijk. RW wou dan ook het maximale uit hun DC licentie halen. 

Opvallend was dat daarbij voor een groot stuk ook naar het meer volwassen materiaal van Vertigo werd gekeken. Zo verschenen luxe hardcover uitgaven van klassiekers als Sandman, Preacher en Fables. Dat leek aanvankelijk nogal een wilde gok. Veel lezers van Nederlandstalige comics stonden wat aarzelend tegenover deze (mooie maar ook vrij prijzige) uitgaven. Na eerdere mislukte pogingen met mature verhalen van oa. De Vliegende Hollander zat de schrik er dik in om weer met een onafgewerkte reeks te blijven zitten. Gelukkig bleek die vrees achteraf ongegrond en werden deze reeksen (op Preacher na) wél volledig uitgegeven. 

Superhelden…

Naast het meer volwassen Vertigo materiaal verscheen er ook zéér veel superhelden materiaal van DC. Dat bestond uit een mix van echte klassiekers zoals Batman Year One, Killing Joke, Green Lantern Rebirth en zelfs Ronin van Frank Miller. Daarnaast ook recenter materiaal van de New 52 reboot zoals Wonder Woman en véél Batman uitgaven. Dat alles verscheen steeds in hardcover, maar wel op verschillende formaten al naargelang het verhaal. Een aantal verhalen verscheen zelfs op het oversized 'absolute' formaat.

… en uitstapjes

De inhoudelijke keuzes over wat een vertaling kreeg en in welke vorm, gebeurde in Italië. Daar zaten al wel eens vreemde kronkels bij. Zo verscheen toegankelijk materiaal zoals de New 52 Batman reeks van Scot Snyder en Greg Capullo in een duur hardcover formaat. Het behoorlijk ontoegankelijke ‘Multiversity’ van Grant Morisson verscheen dan weer als goedkopere losse comics. 

Ook inhoudelijk waren er soms uitgaven bij die, hoewel op zich wel goed en leuk, commerciëel toch niet altijd zo verstandig leken. Denk maar aan het eerder onbekende Vertigo verhaal ‘Ergens een God’. Of ‘Black Orchid’, dat in de jaren ‘80 al eens vertaald werd door Baldakijn, maar ook toen zonder succes. Zelfs bij de superhelden waren niet alle keuzes even logisch. Zo is de 'New 52 Green Lantern' écht geen goed instappunt voor nieuwe lezers.

En dan was er nog de plots nieuwe vertaling van ‘Hellboy’ en ‘Sin City’. Die waren nog maar enkele jaren eerder vertaald door De Vliegende Hollander. Wie echter hoopte dat het gewoon om de laatste deeltjes van die eerder niet afgewerkte reeksen ging, kwam bedrogen uit. Er werd opnieuw begonnen bij nummer 1 én in een ander formaat. Niet zo slim bleek al snel. 

Knappe hardcover uitgaven

Allemaal heel fraai materiaal. Het levert een mooi stukje boekenkast op 😎. Ik moet zeggen dat ik ook écht wel blij was met deze uitgaven destijds. Vroeger was ik stiekem altijd jaloers op al die prachtige Franstalige vertalingen van comics in knappe hardcovers. Nu was dus ook de Nederlandstalige markt eindelijk aan de beurt. 

Foutjes en ergernissen

Toch liep niet alles van een leien dakje. Zo kwam er wel eens een foutje voor in het drukwerk. ‘Batman: Jaar Eén’ verscheen bijvoorbeeld per ongeluk deels in kleur, deels in zwart-wit. Daardoor was een dure terugroepactie en herdruk nodig. Het team vertalers werd ook uitgebreid met Hans Pols en Arco Van Os. En ook daar sloop al wel eens een foutje in het vertaalwerk. Allemaal niets onoverkomelijks, maar in een moeilijke markt en met relatief dure uitgaven is dat natuurlijk best te vermijden. 

Hoewel het management van RW in handen bleef van Andrea Rivi in Italië, was er uiteraard ook wel een ‘chef’ in Nederland. Die werd echter overladen met taken. Van het regelen van de distributie tot het voeren van marketing en communicatie. Dat is natuurlijk wel érg veel werk voor één persoon. En hoewel dat allemaal met de beste bedoelingen gebeurde, liep er onvermijdelijk wel eens iets mis. Zo liep de distributie bijvoorbeeld niet altijd optimaal. En er was ook eens een misverstand met een niet door DC goedgekeurde promotieposter. 

Vermoedelijk door tijdsgebrek kwam er van een échte website ook nooit veel in huis en gebeurde de communicatie van RW Lion met de Nederlandstalige fans vooral via Facebook en het forum van ‘De Getekende Reep’. Overigens wel knap dat ‘Bernard van RW' daar heel openlijk durfde communiceren. Oók over wat niet goed ging. 

Begin van het einde 

In 2016 besloot oprichter en boegbeeld Andrea Rivi RW vaarwel te zeggen. Dat had een grote impact op de uitgeverij. Zo gebeurden er heel wat herschikkingen binnen het bedrijf zelf en werden er ook heel wat contracten herbekeken. DC zelf nam de touwtjes ook veel strakker in handen van haar vertalingen. Dat leidde uiteindelijk tot een grote bijsturing van de koers van RW Lion. Waar ze eerder voor véél uitgaven gingen, werd dat aantal sterk teruggedraaid. Er werd ook besloten om volop in te zetten op de nieuwe ‘Rebirth’ reboot van DC. Dat maakte dat een aantal lopende ‘New 52’ reeksen zoals Batman, Superman, Wonder Woman en Green Lantern werden afgebroken om meteen door te springen naar ‘Rebirth’. Dat bleek geen te beste keuze, want veel lezers bleven zo wat verweesd achter met onafgewerkte series. Daarnaast was het voor de Nederlandse tak van het bedrijf ook knokken om de laatste delen van de Vertigo reeksen zoals Fables en Sandman er nog door te krijgen, want het hoofdbureau wou daar eigenlijk mee kappen. Voor Sandman en Preacher is dat helaas niet meer gelukt en is van beide reeksen het laatste deel nooit verschenen, al was het achter de schermen wel zo goed als klaar. Zonde.

In 2019 viel dan definitief het doek voor RW Lion. Het contract met DC liep af en werd vanaf 2020 voor de Nederlandse markt overgenomen door Dark Dragon Books. Hoewel de 6 jaar met RW best woelig waren, leverden ze toch een groot aantal zeer mooie uitgaven op. Met meer dan 230 titels op hun naam hebben ze zeker een waardevolle bijdrage geleverd aan de wereld van de Nederlandstalige comic.

[steininbeeld]

27 juni 2024.

"Grootmoeders oorbel"

De Leycesteria formosa struik is een vrij zeldzame verschijning in ons land. Haar Nederlandse naam grootmoeders oorbel, dankt de plant aan de bijzondere hangende bloemen. Het is de moeite waard om deze goed van dichtbij te bekijken. De bloempjes zijn wit en hebben roodpaarse schutbladeren in een aantal ‘etages’. Hierdoor lijken het inderdaad een soort oorbellen, wel van groot formaat. In de schutbladeren ontstaan bessen die verkleuren van rood tot donkerpaars. Bijzonder aan deze struik is dat het mogelijk is tegelijkertijd bloemen en vruchten te zien. Bij andere planten zijn meestal de bloemen weg als de vruchten verschijnen.

De plant is ook bekend onder de namen karamelbes en fazantenbes. De takken zijn hol en hebben wel iets weg van bamboe of riet. Ze bereiken een hoogte van anderhalf tot twee meter en gaan dan sierlijk hangen. De struik is afkomstig uit het gebied rond de Himalaya en is in zijn Latijnse naam vernoemd naar een Engelse rechter in Bangladesh.Formosa slaat niet op de oude benaming van Taiwan, maar is Latijns voor mooi gevormd. Hij staat in onze tuin.

[keynewssuriname]

25 mei 2025: Mama Sranan, a bigi ede boi en Mooi Meid

Ergens in het tweede deel van de voorbije week lukte het me na een hele poos weer een keer te zitten met een oude bekende voor een diepzinnig gesprek. Het was geen toeval. Ik was al een tijdje op zoek naar haar. Hoewel ze overal te zien en aanwezig is, bijkt het altijd knap lastig deze vrouw te pakken te krijgen. Nu meer dan ooit. Maar het lukte me uiteindelijk toch om haar te spreken: Mama Sranan. Ze verduidelijkte, nadat we elkaar uitgebreid en hartelijk hadden gegroet, dat haar tijd erg waardevol is en dat ze zich altijd moeilijk vrij kan maken. De komende tijd zelfs nog minder. Haar nadere uitleg: de komende twaalf maanden gaan bij veel leiders van haar kinderen dingen als eerlijkheid, verantwoordelijkheid, opofferingsgezindheid, moed en eenvoud ondergeschikt worden aan oppervlakkigheid, ijdelheid, djaf, loze beloften, leugens, ontkenning en misleiding. Ze maakte het al zoveel keer eerder mee een heeft geen zin in nog meer. Maar belangrijker, Mama Sranan stoort zich aan het idee dat ondanks de zichtbare negatieve gevolgen het foute gedrag waarschijnlijk dit keer een stuk erger zal zijn. De ruim twaalf maanden die er aan zitten te komen gaat ze daarom besteden aan andere belangrijkere zaken. Terwijl de verantwoordelijken weer een flinke portie van de ongezonde pap opdienen, gaat zij zich voorbereiden op wat er mogelijk daarna komt. Mama Sranan was duidelijk in een minder positieve bui. En snel in ons gesprek wordt het voor mij duidelijk waar de oorzaak lag. “Heb je het niet gehoord?” vraagt ze me met een geërgerde blik. 9000 volwassen mannen en vrouwen hebben ze bij mij aan de borst gelegd voor bobi merki!”. Ik wist direct wat ze bedoelde. Ze verwees naar de cijfers over ‘Lanti’ waar Bronto eerder in de week mee heeft gesmeten. Die jongen van Somo vertelde dat 9000 van de 52.000 ambtenaren niet eens een werkplek hebben. “Voor een op de zes lantimans is er niet eens plaats om te werken, maar ze krijgen wel elke maand geld. Kan jij je dat voorstellen?” vraagt Mama me duidelijk boos. Maar dat was niet alles. In bepaalde gevallen werden 30 en 40 salarissen gestort op één rekening en ontving zelfs een aantal overleden personen maandelijks nog loon. “Hoe kan dat? Deng wan kir mi met al die parasieten” zucht Mama. Al jaren wordt ‘Lanti’ een waterhoofd genoemd. Maar die ‘bigi ede boi’ is niet zo geboren, weet ze. Hij is tot een gedrocht en financiele hebie gemaakt door zij die de baas waren de afgelopen 30, 40 jaar. Iedereen bracht loyalisten, die al voor zichzelf kunnen zorgen, bij mij voor bobi merki. Dat gebeurde volgens Mama vooral in de twaalf maanden voor de verkiezingen. “Maar je kan nu vragen tot je een ons weegt”, zegt ze. “Niemand heeft het gedaan. No wan sma ab’ na bigi ede boi.” Uit alles wat ze meemaakte trekt Mama Sranan wijze lessen. Ze gaven ‘Lanti’ een waterhoofd en nu wil ze alles eraan doen om te voorkomen dat ze ook ‘Mooi Meid’ zullen verpesten. “Want vergis je niet. Bijna alles wat ze tussen nu en 25 mei 2025 gaan zeggen en doen is bedoeld om Mooi Meid te kunnen vangen”, klinkt het overtuigd uit Mama’s mond. Deze had ik niet direct door. Ze ziet de vraagteken op mijn voorhoofd en begint te lachen. “Blaka gowtu (zwart goud) toch”. Toen wist ik het. Mooi meid: de olievoorraden voor de kust. Volgens Mama Sranan heeft ze deze dochter zo lang mogelijk verborgen gehouden en bewust ervoor gezorgd dat ze ook moeilijk bereikbaar was. Maar ze hebben haar ondertussen ontdekt en weten de ze misschien al in 2027 kan beginnen vruchten te produceren. Deze dochter is volgens Mama zo vruchtbaar dat ze voor alle andere kinderen welvaart kan brengen. Het kan het begin worden van een mooi tijdperk, denkt ze. Maar waar ze ook als geen andere van doordrongen is, is dat veel van de ‘verleiders’ gedreven worden door onverzadigbare hebzucht en drang naar macht. “Kijk maar in de wereld hoe vaak dat is gebeurd. Ik hou mijn hart vast”, verzucht ze zich. Mama luisterde mee, twee zaterdagen geleden, op de verschillende partijbijeenkomsten waarmee het verkiezingsjaar werd ingeluid. Ze heeft door dat veel leiders extra gemotiveerd zijn om in de komende maanden alles te doen om via kiezers Mooi Meid te ‘vangen’. Dat is voor de meesten zelfs het belangrijkste doel. Maar een behoorlijk deel heeft duistere bedoelingen, weet Mama zeker. “In de verkeerde handen zal mijn meisje veranderen van een onmeetbare zegen in een oneindige vloek.” Na deze onheilspellende woorden groet ze en vertrekt. Maar voor Mama gaat verklapt ze nog dat ze de komende maanden vooral gaat bidden voor wijsheid op 25 mei 2025. 597 TOT BAM Read the full article

[peterpijls1965]

De feestgrot

Bovenstaande foto van rotswoningen in Valkenburg is een eeuw oud. Turfstekers in de Peel overnachtten destijds in eenpersoons plaggenhutjes. Ze zijn te zien in de buurt van het bezoekerscentrum in Ospel. Het zijn nagebouwde shelters voor veenarbeiders, zo groot als een ruime doodskist, van wilgen en takken met bladeren boven een ondiepe kuil.

Breed hadden de bewoners van rotswoningen en plaggenhutjes het meestal niet, naar onze maatstaven, maar waren ze arm? Om precies te zijn: voelden ze zich arm?

Armoede is een klein decennium terug op de politieke agenda. Wat is de definitie? In het geval van slachtoffers van de toeslagenaffaire en ten onrechte stopgezette uitkeringen is de aandacht terecht. Maar juist veel van die mensen wachten tevergeefs op een oplossing. De kwestie is te ingewikkeld geworden.

Mensen met geld die weg willen uit de stad om de hectiek van het plattelandsleven te proeven, liefst zonder onnodig veel contact met locals, zie ik alleen nog maar in campers op doortocht of op de fiets.

De trend om zonder veel voorbereiding in pipowagens, campers of vervallen huisjes te wonen buiten de bewoonde wereld (off the grid) lijkt doodgebloed. In mijn gemeente pakken mensen die een eigen huis willen weg van de drukte het grondiger aan: ze kiezen voor zelfbouw, met hulp van familie en vrienden. Of ze nemen het voortouw om op eigen grond huizen voor gelijkgestemden te bouwen, met vergunning. Beide voorbeelden zag ik het afgelopen jaar meer dan eens in Venrayse kerkdorpen of buitengebieden.

Er is, in ieder geval in de media, veel belangstelling voor huizen van stro, de daarop volgende juridische vete tussen de zelfbouwers (altijd vreemden) en de plaatselijke buren, maar dan vergeet ik de tiny houses en de verbouwde kapel.

Nu Nederland meer dan ooit weer een rangen- en standensamenleving is geworden - de verschillende inkomensklassen hebben nauwelijks omgang met elkaar, volgens de overheid - is het met name de woon- en wijkkeuze die ons onderscheidt van de ander. Dat is bijvoorbeeld een buurman met een hond en een auto.

Een stadsdeel dat ooit prima in orde was, kan door de instroom van tweeverdieners met titels en een oppas in een oorlogszone veranderen. Denk aan Amsterdam-Noord.

In grotten gevonden skeletten, planten- en bloemensporen en koolstofdateringen vertellen ons dat intelligente wezens die wij voor neanderthaler en Cro-magnon uitschelden beschaafd samenleefden in groepen en hun doden eer bewezen.

Zogenaamde neanderthalers in heel Europa stonden bekend om hun zorg voor invalide geraakte familieleden (mank door slecht geheelde botbreuken) die ze tot hun overlijden verzorgden. Dat gebeurde in warme grotten in Spanje, bijvoorbeeld.

In Engeland is de grot en daarin wonen, werken of munitie opslaan, een veelbesproken onderwerp. De derde foto onder de Valkenburgse grotwoning laat een Brits grothuis zien dat voor onze jaartelling al bewoners had.

Na de oorlog dachten veel Engelsen dat de grotwoning een folly was, een nutteloos gebouwtje. Denk aan een theehuisje van baksteen in een wei.

In de 18e eeuw was de grotwoning een luxe drankhol van de plaatselijke edellijken.

Pas vrij recent werd duidelijk dat lang daarvoor een koning in ballingschap in de grot had gewoond.

Ver voor onze jaartelling maakten de notabelen van die tijd al melding van de grotwoning, in bewaard gebleven teksten.

#beowulf

[medewerkers]

Hoi Tumblr.

Als je vóór november 2022 lid bent geworden van Tumblr en voornamelijk het web gebruikt om je berichten te plaatsen, zou je bekend moeten zijn met onze twee berichteditors: de oude berichteditor en de nieuwe berichteditor (de oudgedienden noemen deze de ‘bèta-berichteditor’).

Hieronder zie je de oude berichteditor

En dit is de nieuwe berichteditor

Vanaf 15 mei wordt de oude berichteditor stapsgewijs uitgefaseerd. Alle nieuwe berichten die je via het web opstelt, zullen gebruikmaken van de nieuwe berichteditor. Deze wijziging zal naar verwachting rond 15 juli afgerond zijn.

Deze wijziging heeft alleen gevolgen voor accounts die vóór november 2022 zijn aangemaakt. Nieuwe accounts maken standaard al gebruik van de nieuwe webeditor.

Dit heeft geen gevolgen voor het plaatsen van berichten vanuit de app, aangezien de app bijna vier jaar geleden al naar de nieuwe functie gemigreerd is. Als je berichten met de app maakt, gebruik je deze editor al!

Dit heeft geen invloed op wat je in een bericht kunt opnemen, alleen hoe je dat kunt doen. Alle verschillende mediatypen zijn nog steeds beschikbaar; je gebruikt alleen de contentblokken in de nieuwe webeditor in plaats van de knop bovenaan het dashboard voor het type bericht dat je wilt maken. Met de nieuwe editor kun je bijvoorbeeld gemakkelijk (en tijdens het schrijven!) beslissen om je tekstbericht te wijzigen in een bericht met een foto van je hagedis. Klik gewoon op het rode afbeeldingsicoontje, selecteer een afbeelding en voilà. Je hagedis zal de harten van de gebruikers stelen.

Als je je berichten liever met de oude editor op het web plaatst, lees dan gauw verder.

Hoe kun je je het beste op deze wijziging voorbereiden?

Zodra de overgang naar de nieuwe editor is afgerond, is het niet meer mogelijk om de oude editor te gebruiken. Je zult echter voorlopig nog wel berichten kunnen bewerken als deze met de oude editor zijn gemaakt. Hier volgen enkele tips om je op weg te helpen:

We nodigen je uit om de nieuwe editor vóór de volledige omschakeling uit te proberen en er vertrouwd mee te raken. Dit is ook een kans voor jou om ons op de hoogte te brengen van eventuele problemen die je tegenkomt, zodat we de editor verder kunnen verfijnen.

Geef ons je feedback, vooral als je van de oude naar de nieuwe editor overstapt. We komen graag meer te weten over je ervaring: welke workflows die je in de oude editor prettig vindt, zou je graag in de nieuwe zien?

Als je een blogsjabloon gebruikt, zorg er dan voor dat deze compatibel is met berichten die via de nieuwe editor zijn gemaakt. Is dat nog niet het geval, zorg er dan voor dat je je sjabloon aanpast.

Voor gebruikers die gespecialiseerd zijn in het bewerken van reblogs, heeft @rpschtuff een geweldig bericht geschreven waarin in detail (en in het Engels) wordt uitgelegd hoe je dit met de nieuwe webeditor doet.

Voor XKitters: XKit Rewritten is speciaal ontworpen om compatibel te zijn met de nieuwe editor. Je zult dus deze specifieke versie moeten gebruiken bij het maken van je berichten.

Dat was het voor nu. Heb je vragen over de nieuwe berichteditor? Aarzel dan niet om contact op te nemen met ons ondersteuningsteam. Voor andere opmerkingen stuur je een kort bericht naar de blog @wip.

Bron: Staff

[joostjongepier]

Wat?   Hagar en de engel (ca. 1645) door Carel Fabritius, De engel verschijnt voor Elia (ca. 1642) door Ferdinand Bol en Christus op de Olijfberg (ca. 1715) door Arent de Gelder en ter vergelijking: Zelfportret door Carel Fabritius (ca. 1645)

Waar?   Tentoonstelling Rembrandt en tijdgenoten - Historiestukken uit The Leiden Collection in Hermitage, Amsterdam

Wanneer?   13 maart 2023

Carel Fabritius wordt beschouwd als een van de meest getalenteerde leerlingen van Rembrandt. Op 12 oktober 1654 kwam hij om het leven toen het Delftse kruitmagazijn ontplofte. Daarbij gingen waarschijnlijk ook de nodige werken van hem verloren. Op dit moment zijn er nog elf schilderijen bekend, waaronder het wereldberoemde Puttertje.

Het werk in de Leiden Collectie toont het verhaal van Hagar. Als Sara geen kinderen kan krijgen bij haar man Abraham, laat Sara haar slavin Hagar met Abraham slapen. Uit hun gemeenschap wordt Ismaël geboren. Als Sara vervolgens zelf op hoge leeftijd nog een zoon baart, laat ze Abraham Hagar en haar zoon wegsturen. Met brood en water trekken ze de woestijn in. Na een tijd is het water op. Hagar laat haar zoon kermend achter onder een struik. Omdat ze haar zoon niet wil zien sterven, gaat ze zelf een stukje verderop zitten en huilt. Fabritius toont ons hoe er op dat moment een engel verschijnt die haar wijst op een waterput (Genesis 21:17).

Het gezicht van de engel doet me onmiddellijk denken aan het zelfportret dat van Fabritius bekend is. De manier waarop de gezichten geschilderd zijn, heeft heel wat overeenkomsten: het smalle gezicht, de lange krullende lokken, de dunne, puntige neus, het smalle mondje. Ik wil niet beweren dat de engel het gezicht van Fabritius heeft, maar de manier waarop het geschilderd is doet wel onmiddellijk aan deze schilder denken. Hagars gezicht steekt mooi af tegen het witte gelaat van de engel, terwijl op de achtergrond een broodzak en waterfles oplichten.

Nog een engel zien we op een werk van Ferdinand Bol. Hier verschijnt hij aan Elia. De profeet is de woestijn in gevlucht nadat hij door Jezebel is bedreigd. Stervend van honger en dorst bidt hij om de dood, wanneer een engel verschijnt die hem met voedsel en water laat aansterken (1 Koningen 19:5). Opvallend aan het schilderij is de tegenstelling tussen de oude, uitgebluste Elia en de jonge, vitale engel. Het schilderij is, als je er voor staat, al bijzonder fraai. Bij de Hermitage heb je vanaf een bepaalde plek op de eerste etage zicht op de  grote zaal op de begane grond. Als ik daar naar beneden kijk, hangt het werk van Bol recht voor me. Vond ik het werk beneden al mooi, het wint op een of andere manier nog aan schoonheid nu ik het van grotere afstand bekijk. De engel licht op en zet als het ware Elia in het licht.

Arent de Gelder is met drie werken vertegenwoordigd op deze tentoonstelling. Het meest opmerkelijke is een relatief klein werk: Christus op de Olijfberg. Jezus heeft zich alleen teruggetrokken in de tuin van Getsemane om zich voor te bereiden op zijn komende lijden. Een engel daalt neer om hem kracht te geven (Lucas 22:43). We zien hoe de engel zijn vleugel troostend om Jezus heen slaat. Rechtsonder liggen de discipelen Petrus, Jacobus en Johannes te slapen. Het werk is in grove, bijna impressionistische, streken geschilderd en heeft een uitgesproken spirituele sfeer.

[peecee-columns]

Nederland heeft last van het kleine-honden-syndroom

Je ziet het geregeld in het straatbeeld: kleine(re) honden die zich ten opzichte van grote(re) honden lijken te moeten bewijzen door zichzelf te overschreeuwen. Daardoor geven ze het signaal af dat ze niet van plan zijn onder te doen voor hun grotere soortgenoot en er wel degelijk rekening met ze moet worden gehouden. Dit soort imponeergedrag leidt meestal tot een hoop kabaal, onrust tussen de betrokken viervoeters en ongemak bij de baasjes.

Ons land lijkt bij vlagen ook last te hebben van dit zogenaamde kleine-honden-syndroom, waarbij uitgaan van de underdogpositie geen optie lijkt te zijn. Dat kan zich uiten door bijvoorbeeld op sportief gebied niet onder te doen voor de prestaties van gerenommeerde sporters uit de grote landen. Nederlandse sporters hebben in de loop der jaren wereldwijd erkende topprestaties weten te leveren in de diverse sportdisciplines op individueel en teamniveau. Met de komende Olympische Spelen in het vooruitzicht zal de wens om de aansluiting in de top van het klassement te handhaven niet minder groot zijn geworden.

Nederland heeft daarnaast ook op cultureel gebied een naam hoog te houden. Denk hierbij aan internationaal bekende namen van onder andere beeldende kunstenaars, schrijvers, architecten en acteurs die de kunstsector rijk is en die de Nederlandse kunsteer verdedigen. Echter, de kunstsector ervaart steeds meer tegenslag en tegenwerking. Was het bijvoorbeeld niet oud-staatssecretaris Halbe Zijlstra, die in 2011 naar grootse erkenning verlangde door rigoureuze bezuinigingen in de cultuursector door te voeren? ‘De afwegingen die gemaakt zijn bij de bezuinigingen zijn desastreus voor een gezonde ontwikkeling van de cultuur. Want wanneer men onkunde als winst beschouwt, verarmt een beschaving’, sprak destijds de internationaal beroemde kunstenares Marlene Dumas over de voorgestelde plannen om de culturele sector uit te hollen en plat te walsen.

Later volgde de coronapandemie. De wereld kroop in zijn schulp en er volgde enkele jaren een noodzakelijk opgelegd gevoel van introspectie. Ook hier vielen klappen voor de culturele sector, met als verbindende thema’s: hoe houden we het hoofd boven water en is er nog perspectief? Er kwamen toegiften in de vorm van subsidieregelingen en kunstmatige tegemoetkomingen om hoop te houden en het werk te kunnen continueren. Dit neigde naar willekeur en het scheve beleid zorgde daarbij geregeld voor onrust. De flexibele creativiteit van de getroffen culturele instanties en zzp’ers die, veelal noodgedwongen, gezamenlijk aangepaste manieren vonden voor het vervaardigen en onder de aandacht brengen van nieuwe kunst(vormen), verbroederde en is prijzenswaardig te noemen.

Het volgende doemscenario diende zich al snel daarna aan. De huidige formerende politieke partijen zijn namelijk voornemens om de belasting op alles wat van culturele meerwaarde is - denk bijvoorbeeld aan boeken, kranten, musea, concerten, theater - te verhogen van 9 naar 21 procent. Dit betekent dat onze politieke leiders wederom het nut en de urgentie van kunst en cultuur in brede zin weten te devalueren tot een grootschalige hobby die te veel geld kost in plaats van dat het iets oplevert. Het kleine-honden-syndroom komt beschamend tot uiting, doordat Nederland zichzelf naar de tweede plaats lanceert op de lijst van Europese landen met het hoogste btw-tarief op cultuur.

De boekenbranche nam hierdoor op 22 mei meteen het initiatief om een petitie te starten tegen het plan van de exorbitante btw-stijging. Op het moment van schrijven staat de teller op 277.609 mensen die de petitie ondertekenden. Het toont aan dat het belang van mogen genieten van kunst, in woord, beeld en nog zoveel meer, breed gedragen wordt en dat deze btw-verhoging zal leiden tot verschraling van het aanbod, verarming van de beleving en vergroting van de kansenongelijkheid. En dat maakt het in de ogen van velen niet alleen een onverteerbaar, maar tevens ook een hondsbrutaal besluit.

[beniouarainoutlet]

Ontdek de tijdloze schoonheid van Marokkaanse Vloerkleden en Berber Kleden bij Beni Ouarain Outlet in Nederland

De allure van Marokkaanse tapijten, bekend als Marokkaanse vloerkleden, en Berberkleden heeft interieurliefhebbers over de hele wereld gefascineerd. Deze voortreffelijke handgemaakte tapijten worden gevierd vanwege hun ingewikkelde ontwerpen, rijke geschiedenis en ongeëvenaard vakmanschap. Bij Beni Ouarain Outlet in Nederland zijn we gespecialiseerd in het aanbieden van authentieke Marokkaanse en Berber-tapijten die een vleugje tijdloze elegantie in elke ruimte brengen. Laten we ons verdiepen in de fascinerende wereld van dit unieke textiel en ontdekken waarom ze een perfecte aanvulling zijn op uw huis.

Het rijke erfgoed van Marokkaanse Vloerkleden

Oorsprong en geschiedenis

Marokkaanse Vloerkleed zijn afkomstig uit verschillende streken van Marokko, elk met hun eigen stijl en weeftradities. Deze tapijten worden al eeuwenlang door Berberstammen vervaardigd en dienen vaak als functionele kunstwerken in hun huizen. Vooral de Beni Ouarain-stam staat bekend om zijn opvallende witte of crèmekleurige tapijten met eenvoudige, geometrische zwarte patronen.

Symboliek en design

De ontwerpen van Marokkaanse tapijten zijn meer dan alleen decoratief; ze zijn doordrenkt van culturele betekenis en persoonlijke verhalen. Elk symbool en motief vertegenwoordigt verschillende aspecten van het Berberse leven, van vruchtbaarheid en bescherming tot natuurlijke elementen en dagelijkse activiteiten. De wevers verwerken deze symbolen vaak in hun werk, waardoor een verhaal ontstaat dat hun ervaringen en erfgoed weerspiegelt.

Het vakmanschap achter Berber Kleden

Handgemaakte uitmuntendheid

Berberkleden, of Berber-tapijten, worden zorgvuldig met de hand vervaardigd met behulp van traditionele technieken die van generatie op generatie zijn doorgegeven. Het proces omvat het scheren van wol van lokale schapen, het schoonmaken en tot garen spinnen, en het vervolgens op een weefgetouw tot ingewikkelde patronen weven. Deze arbeidsintensieve methode zorgt ervoor dat elk vloerkleed uniek is en van de hoogste kwaliteit.

Materialen en duurzaamheid

Het primaire materiaal dat in Berberkleden wordt gebruikt, is wol, bekend om zijn duurzaamheid, zachtheid en natuurlijke isolerende eigenschappen. Bij Beni Ouarain Outlet zetten we ons in voor duurzaamheid en ethische inkoop. Onze vloerkleden zijn gemaakt van natuurlijke, milieuvriendelijke materialen en we ondersteunen eerlijke handelspraktijken die de ambachtslieden en hun gemeenschappen ten goede komen.

Waarom kiezen voor Marokkaanse Vloerkleden en Berber Kleden voor uw huis?

Tijdloze esthetiek

De tijdloze aantrekkingskracht van Marokkaanse vloerkleden en Berberkleden ligt in hun veelzijdigheid en het vermogen om verschillende interieurstijlen te complementeren. Of je nu een moderne, minimalistische ruimte of een gezellig, traditioneel huis hebt, deze vloerkleden voegen warmte, textuur en een vleugje exotische charme toe. Hun neutrale kleuren en geometrische patronen maken ze een ideale keuze voor elke kamer.

Kwaliteit en duurzaamheid

Investeren in een Marokkaans of Berber-tapijt betekent het aanschaffen van een kunstwerk dat de tand des tijds zal doorstaan. De hoogwaardige wol en het deskundige vakmanschap zorgen ervoor dat deze vloerkleden niet alleen mooi, maar ook duurzaam zijn. Met de juiste verzorging kan een Marokkaans vloerkleed of Berberkleed een geliefd erfstuk zijn dat van generatie op generatie wordt doorgegeven.

Culturele verbinding

Het bezitten van een Marokkaans of Berberkleed is een manier om verbinding te maken met een rijk cultureel erfgoed. Deze tapijten zijn meer dan alleen vloerbedekking; het zijn uitingen van kunst, geschiedenis en traditie. Door een vloerkleed van Beni Ouarain Outlet te kiezen, ondersteunt u het behoud van oude weeftechnieken en het levensonderhoud van de ambachtslieden die deze meesterwerken creëren.

Beni Ouarain Outlet: uw bestemming voor authentieke Marokkaanse en Berber-tapijten

Onze collectie

Bij Beni Ouarain Outlet in Nederland bieden we een samengestelde selectie authentieke Marokkaanse vloerkleden en Berberkleden aan. Elk vloerkleed in onze collectie wordt zorgvuldig uitgekozen vanwege zijn kwaliteit, design en vakmanschap. Van de klassieke Beni Ouarain-patronen tot levendige, kleurrijke ontwerpen van andere Berberstammen: wij hebben een vloerkleed voor elke smaak en interieur.

Persoonlijke service

Wij begrijpen dat het kiezen van het perfecte vloerkleed een persoonlijke reis is. Ons deskundige team staat klaar om u door het selectieproces te begeleiden en u deskundig advies en persoonlijke aanbevelingen te bieden. Of u nu op zoek bent naar een statementstuk of een subtiele toevoeging aan uw interieur, wij helpen u graag bij het vinden van het ideale vloerkleed voor uw huis.

Toewijding aan kwaliteit

Kwaliteit staat centraal bij alles wat we doen bij Beni Ouarain Outlet. We werken nauw samen met bekwame ambachtslieden om ervoor te zorgen dat elk tapijt aan onze hoge normen voldoet. Onze toewijding aan uitmuntendheid betekent dat u kunt vertrouwen op de authenticiteit en duurzaamheid van elk vloerkleed dat u bij ons koopt.

Transformeer je ruimte met een Marokkaans Vloerkleed of Berber Kleed

Een Marokkaans vloerkleed of Berber Kleed toevoegen aan je huis is meer dan alleen een designkeuze; het is een uitnodiging om een ​​stukje cultureel erfgoed en kunstenaarschap te omarmen. Deze tapijten brengen een unieke mix van schoonheid, geschiedenis en vakmanschap met zich mee die elke ruimte in een oase van comfort kan veranderen

[rotterdamvanalles]

Luchtopname van de binnenstad vanuit het oosten, 9 september 1952. Op de voorgrond de Mariniersweg, de Pannekoekstraat met in het midden de Gemeentebibliotheek aan de Nieuwemarkt en daarachter de PTT gebouw aan de Botersloot. Verder onder andere het spoorviaduct over de Binnenrotte en de beschadigde Laurenskerk.

Van de website Platform Wederopbouw Rotterdam:

Wederopbouw is het begrip dat gebruikt wordt voor de herbouw van Nederland na de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog. In de architectuur en stedenbouw betreft het vooral de periode van 1945 tot ongeveer 1968. Rotterdam is dé Wederopbouwstad van Nederland. Hier is de wederopbouw het best zichtbaar, vooral in het centrum. Door het bombardement van 14 mei 1940 was het hart van de stad verwoest. Maar ook andere steden als Middelburg, Arnhem, Nijmegen en Den Helder werden zwaar getroffen. Rotterdam heeft de wederopbouw het meest rigoureus aangepakt en de nieuwe ideeën over de functionele stad het meest consequent toegepast. Rotterdam stond niet bekend om zijn stadsschoon, dus er werd zoveel geruimd dat er een tabula rasa ontstond voor een nieuwe, betere, mooiere stad.

“Het wordt mooi, Rotterdam wordt een mooie stad.” Rotterdam wordt ruim, het zal de allure krijgen van een wereldstad: het snelle verkeer, de brede boulevards, de hoge gebouwen zullen gezamenlijk een sfeer van bedrijvigheid scheppen, die in overeenstemming is met het hedendaagse leven. Gemoedelijk zal het niet zijn, maar we zien op het ogenblik liever een rij glanzende auto’s dan een rijtuig met oude dames en voelen ons beter thuis in een winkel van glas en spiegels, dan in een bedaagde kruidenierszaak, waar de geur van kruidnagelen, zeep en kandij ons aangenaam prikkelt. Rotterdam zal onze stad zijn, de stad van de mens uit de twintigste eeuw.

Rein Blijstra in Het Vrije Volk 13-11-1952

De foto is gemaakt door KLM Aerocarto en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Platform Wederopbouw Rotterdam.https://wederopbouwrotterdam.nl/artikelen/wat-is-wederopbouw.

Bericht van 2024

[euroadventure]

Garmisch-Partenkirchen - Partenklamm - Bichl

Donderdag 8 augustus

Vandaag zou het slecht weer worden. Iets later vanmorgen dus ik sta redelijk op tijd op. Ik heb gisteravond uitgevonden dat de Partenklamm, een kloof of gorges, hier op loopafstand vandaan ligt. Dat is mooi! Ik heb nu een prima parkeerplaats gevonden en dan hoef ik niet alles weer in te pakken.

Ik loop rond half negen al richting de kloof. De wandeling er naartoe duurt zoiezo al drie kwartier, maar veel dichterbij kon ik toch niet parkeren.

Het is nog rustig en de wandeling is relaxed. Bij de ingang van de kloof koop ik een kaartje en loop deels door gangen langs het kolkende water.

Het is echt mooi! Met soms een kleine waterval 🤩.

Het lijkt ook een beetje op de kloven in Zwitserland en Slovenië vind ik.

Aan het einde van de kloof kan je via twee verschillende wandelroutes terug naar de ingang. Ik loop de route waarbij ik een pauze hou bij de 'Kaiserschmarren hütte'. Voor wie weleens op wintersport is geweest, is de naam van deze hut bekend 'comfortfood' 😉.

Na mijn latte momentje trekt de lucht steeds meer dicht, donkerblauwe luchten kleuren de omgeving.

Ik wandel op mijn gemakje terug en stop nog even bij eiserbrug, de naam zegt het al een ijzeren brug over de kloof heen. Vanaf de brug ook een mooi en ver uitzicht de kloof in.

Uiteindelijk arriveer ik weer bij mijn campertje, wel nadat ik nog een ommetje had gemaakt langs de supermarkt. Ik ben net terug en het begint te spetteren, tien minuten later regent het even keihard om vervolgens in miezer over te gaan. Gelukkig blijven de buien niet zo lang hangen als in Nederland. Rond twee uur, half drie is het al weer droog. Ik besluit om via een bergpad richting het centrum te lopen. Ondanks dat het af en toe begint te druppelen, maar dit niet echt doorzet, loop ik rustig naar het oude gedeelte van de stad. Het is verrassend mooi met alle gekleurde gevels.

Het valt me wel op dat het er heel erg rustig is, nagenoeg niemand op een terrasje te vinden. Toch heel anders dan bij ons.

Het is rond half vijf wanneer ik terug ben en een uurtje later kook ik lekker buiten. Moet wel kunnen vind ik 😊.

Wanneer ik even naar de wc wil bij het zwembad krijg ik mijn auto niet op slot. Ik was de sleutel vergeten uit het slot te halen en nu heeft de auto een paar uur 'aan gestaan' en is mijn accu leeg. Verdorie, wat nu?

Ik spreek een paar mensen aan en een Deense man wilt helpen, maar heeft geen startkabels (ik ook niet...). Gelukkig een Spanjaard is behulpzaam en rijdt zijn camper voor mijn auto. Samen met de Deense meneer laden ze mijn accu weer op. Alleen moet ik nu volgens hen er wel even mee gaan rijden. Ik Google en lees dat ik tenminste een half uur tot drie kwartier moet rijden en lees dat de snelweg mee pakken het beste is.

Ik wilde op deze plaats blijven staan, maar morgen wil ik toch richting de Achensee op anderhalf uur rijden vanaf hier, dat ik net zo goed nu maar alvast een stuk kan rijden. Uiteindelijk vind ik in Bichl een mooi plekje. Mijn campertje heeft het goed volgehouden. Nu hopen dat het morgen ook nog werkt!

Ik had eind van de middag een bed geboekt in een hut in het Rofan gebergte bij de Achensee. Ik dacht dat ik alles had geregeld, maar blijkbaar had ik binnen twee uur na mijn boeking een bevestiging moeten geven. De mail was bij mijn ongewenste mail gekomen en ik was natuurlijk druk met mijn accu. Ik heb dat over het hoofd gezien en nu zou mijn reservering gecanceld zijn 🙈... ik stuur een mail en na een paar keer bellen krijg ik eindelijk iemand te pakken. Het blijkt morgenavond vol te zitten, maar hij regelt toch nog wat voor mij in een 'lager'. Met vijf man op een rij. Nou ja, doe maar, ik wil gewoon lekker wandelen!

Nog op muggenjacht in mijn campertje, maar om half elf ben ik zo moe en gaat het licht eindelijk uit.. 

[tjenkehpala]

“Mijn oude leven heb ik achter mij gelaten en mijn nieuwe leven ga ik tegemoet en wil ik graag delen met anderen.” Deel 1.

Ik ben ikke. Mijn naam is Junus Sohilait vernoemd naar mijn opa, 2e generatie Molukker. Mijn vader Paul sohilait. Mijn moeder Ona Siwalete beide van kampong Alang. In 1951 zijn we aangekomen en kort erna in de maand juli ben ik geboren In Middelburg en ben ik de oudste van 9 kinderen. Later verhuisde ons gezin naar Ijsseloord. Ik ben trots op mijn vader door wat hij allemaal heeft meegemaakt. Mijn vader zat in het ondergrondse verzet van de RMS en is tevens één van de oprichters van de KPK (Korps Pendjagaan Keamanan) tevens was mijn opa KNIL militair. Wat ik nog van mijn vader kon herinneren is dat hij altijd principieel was en heeft gezegd; zolang Ambon niet vrij is ga ik niet terug”. In 1990 werd het anders en had hij nog het verlangen om naar Ambon te gaan. Wij kwamen erachter dat hij in opdracht van het verzet in Nederland een brief moest afleveren bij het ondergrondse verzet op Ambon. Dit vertelde hij in het vliegtuig tegen mijn zus die ook meeging. Zij moest beloven dat wanneer hij in Ambon opgepakt zou worden, ze met mijn moeder direct terug zou gaan en zijn paspoort mee te nemen. De reis heeft hem een stuk rust gebracht toen de opdracht voltooid was en kon hij pas van zijn vakantie genieten. Na deze vakantie overleed mijn vader. Mijn moeder is een lieve en zorgzame vrouw met een groot hart die 9 kinderen heeft opgevoed. Ik heb een strengere opvoeding dan mijn jongere zusjes en broertjes en de meeste klappen gehad wat resulteerde dat ik vaak van huis wegliep. Mijn vader was een harde werker en zorgde hij ervoor dat wij niks te kort kwamen. Wij zijn een muzikale familie en hebben wij dit aan onze vader te danken. Muziekinstrumenten had hij voor ons gekocht en heb ik mezelf alles aangeleerd. Als freelance percussionist heb ik bij veel Nederlandse bands gespeeld en hierin veel ervaring opgedaan. Nu ben ik gitarist geworden. Zo heb ik in een jazz café in Jakarta “the Black Cat” gespeeld, samen met gitarist Jantje Manusama en bekende zangeres Davavina Radja uit Jakarta. Samen met mijn toenmalige vriendin hebben we een zoon die vernoemd is naar een percussionist uit Brazilië, mijn schoonvader en mezelf; Pancho, Paulinho, Uno. Door veel aan het werk te gaan was ik gestopt als muzikant. Ik was lasser, maakte overuren en was vaak in het buitenland te vinden. Dit heeft ertoe geleid dat ik in een een burn-out terecht kwam, wat me overigens veel pijn en verdriet heeft gegeven. Toen ik 55 jaar oud was heb ik verschillende herseninfarcten gehad waardoor ik alles opnieuw moest leren, anders ging denken, voelen en uiten. Ik was verlamd geraakt en kreeg Afasie. Hierdoor kon ik niet meer werken met als gevolg afgekeurd te zijn voor mijn werk. Het revalidatie traject van jaren begon en woonde ik toen in Rotterdam. Vanaf mijn 20e tot mijn herseninfarct heb ik een leven van pijn en verdriet gehad. Ik heb veel geleerd van het vroegere leven en wil ik nu het leven leiden dat mij gelukkig maakt. (Lees verder in deel 2.)