#donker vrouwelijke energie

[degrijzewijze]

Ontdek de Kracht van het Donkere Vrouwelijke

🌟 Je bent zoveel meer dan wat de maatschappij ziet. Omarm je donkere én lichte kanten en ontdek je volledige kracht. Lees het nu en laat je inspireren! 🌸✨ #DonkerVrouwelijk #InnerlijkeKracht

[reka-desmecht]

Missie 3-Ballet

Op 31 januari ben ik naar het ballet Bolèro gegaan in de Stadsschouwburg Antwerpen. De voorstelling bestond uit drie delen. Het begint met ‘Fall’ van Sidi Larbi Cherkaoui, een Vlaams-Marokkaanse danser en choreograaf. Die werd gevolgd door ‘Chronicle’ een stuk van Martha Graham. And last but not least ‘Bolero’ van de Franse Maurice Béjart. Dit was mijn allereerste balletvoorstelling. Ik zat helemaal achterin op de drieëntwintigste rij. Het was verboden om foto’s te nemen (ik zat toch super ver dus ik zou geen mooie foto’s gehad hebben) dus gebruik ik er een paar van de officiële website. 

De foto is om een of andere reden super slechte kwaliteit

Review:

Fall - Chronicle - Boléro - zaterdag 26 januari 2019 - Staddschouwburg Antwerpen (Ballet Vlaanderen)

Ballet Vlaanderen stelde weer een drieluik aan choreografieën samen, van de hand van Sidi Larbi Cherkaoui, Martha Graham en de legendarische Maurice Béjart. Het werd een afwisselende avond, die wat mij betreft helemaal juist zat. Ballet Vlaanderen deed het publiek uit de stoelen rechtveren, niet in het minst omdat er weer gepresteerd werd op topniveau!

"Fall" ging in première in 2015, en wordt deze dagen weer opgevoerd in Antwerpen. Deze evocatie van de herfst is een prachtig staaltje esthetiek. Om te beginnen zijn er de zachte kleuren van de kostuums die zorgen voor een bijzonder mooi geheel, naast de wanden opgetrokken uit doeken die zich laten leiden door de wind die hen doet "dansen". De dansers zelf zijn als blaadjes, meegevoerd door de wind, zachtjes dwarrelend, door elkaar. Het geheel is een streling voor het oog! De muziek van Arvo Pärt die het geheel ondersteunt werkt meditatief. Wat een choreografie van Sidi Larbi Cherkaoui! Daarna is "Chronicle" van Martha Graham aan de beurt. Dit stuk, dat gecreëerd werd in 1936 wordt uitsluitend door de vrouwen gedanst en heeft voor mij dezelfde energie als "Giselle", de wervelende productie van enkele maanden geleden. Twee ballerina's die opvallen voor mij zijn Lara Fransen en Nicha Rodboon. Dit is een stukje naar hun hand (en voeten)! De Boléro van Béjart, het iconische werk dat in De Munt werd gecreëerd in januari 1961, blijft een prachtige apotheose. Het ritmische werk, sommige mensen noemen het orgastisch, blijft zorgen voor o's en a's vanuit het publiek. Het is een buitengewoon krachtig werk, en ik ben blij het eens gezien te hebben met een vrouwelijke "Melodie": Drew Jacoby! Haar interpretatie kan mij zeker bekoren. De prestatie van de twee dansers die het Ritme uitbeelden, Philipe Lens en Brent Daneels, behoort voor mij mee tot de hoogtepunten van de avond. Deze twee dansers die we eerder op de avond zagen in "Fall", beelden kracht uit, precisie en tomeloze passie. Dit is wat een mens gelukkig maakt, en doet snakken naar nog meer ballet! 

Mijn reactie hierop:

Ik hou van de zachte kleuren die Cherkaoui heeft toegepast. In plaats van de typische gele, oranje en bruine kleuren ging hij voor wit, grijs en beige. Ik herinner me nog een bepaald stuk zeer goed. Een danser werd opgeheven achter het gordijn, maar zijn lichaam zat voor het gordijn waardoor het leek dat de man aan het zweven was op het doek. Mannen en vrouwen draaiden in het rond net als blaadjes in de wind. Ik vind het heel straf dat ze niet duizelig zijn geworden van al dat draaien. De meisjes stonden alsof het niets was op hun pointes. Ik zag wel een minpuntje: De dansers waren niet altijd even synchroon. Ik heb het mijn vrienden gevraagd en zij dachten net hetzelfde. 

Het tweede stuk was een totale wending. Het podium was zwart evenals de kleren. De muziek was krachtdadig en abrupt. Ik heb nog nooit van het stuk ‘Giselle’ gehoord, maar ik hoop dat het even leuk is. De dans bestond uit terugkerend elementen: vrouwen die paraderen in een stoet en sterke sprongen (ik was zeer geïnspireerd en heb ze daarna zelf geprobeerd. Ik heb zeer veel respect voor mensen die zo een inspanning kunnen volhouden)

Ik kende het stuk Bolèro van Ravel al. Ik heb zelf een vereenvoudigde versie van dit gespeeld op mijn viool.                                                                                De voorstelling heeft inderdaad voor een paar o’s en a’s gezorgd. Het was helemaal donker en plots verschijnen er twee bleek-witte armen (zo wit dat sneeuwwitje jaloers zou zijn). De armen leken op de vleugels van een zwaan en het leek net alsof hij op water aan het dobberen was        .                                  Ik heb geen idee waarom ze hier over Drew Jacoby spreken, want ik heb een man gezien: Wim Vanlessen. Hij sloot zijn danscarrière af met deze Bolèro. De review is wel geschreven over 26 januari terwijl ik op 31 januari ben gaan kijken. Wim omschrijft Bolèro als een soort trancedans en ik geef hem daarin volledig gelijk. Ik werd bij wijze van spreke gehypnotiseerd door de herhaaldelijke bewegingen.                                                                                                            Dit ballet was een groot succes en heeft mij inderdaad doen snakken naar nog meer.

[kennerbreda]

Tour for life: terugblik (deel 1)

Vakkundig rijdt Monique de camper het Italiaanse wintersport stadje Bardonechhia binnen. Na een week relaxen en genieten van het Franse campingleven is het nu bijna zover. De start van de Tour for Life is nu echt aanstaande. 1400 km’s en ruim 15500 hms moeten worden overwonnen in 8 dagen. Met de fiets. Gekkenwerk!

Het Villagio Olympico doemt op aan de rechterkant van de weg. Een Oostblok aandoend complex. Hier worden de wielrenners, ploegbegeleiders en vrijwilligers de komende 2 nachten ondergebracht. Het inchecken gaat gepaard met de Italiaanse chaos. Het gebouw is zo groot en kent zoveel gangen dat de kamer amper te vinden is. Er hangt een naargeestige sfeer. Onvoorstelbaar dat hier Ireen Wust en Sven Kramer hebben verbleven tijdens de Olympische Winterspelen van Turijn in 2006.

Het avonddiner wordt geserveerd in een zaal dat meer lijkt op een doorsnee universiteitsmensa dan een hotel-restaurant. Het is voedzaam maar daar is alles mee gezegd. Ploegmaat Serge meldt zich eindelijk. Helemaal geradbraakt na een helse reis vanuit Rotterdam met ook nog panne aan het begin. Gauw naar het dorp voor een pizzaatje, wijntje en biertje. Gaan we morgen ook doen in plaats van een mensamaaltijd. Moeten toch een beetje relaxed aan die onmenselijke wielertour beginnen.

De zaterdag voor de start gaan we de beentjes losgooien op Col de l'Echelle. Dit is zondag de eerste col van de koninginnenrit. Mooi om even de eerste kilometers te verkennen. De zon schijnt volop. De klim is zwaarder dan verwacht en biedt prachtige vergezichten over de Alpen. De top ligt op 1762 meter, kent een lengte van een kleine 9 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,4%. Serieus klimwerk dus.

’s Middags nemen we het ervan op een alpenweide. Lekker in de zon, potje bier erbij, heerlijk genieten. ’s Avonds scoren we een biefstukje in het dorp voor de officiële aftrap van de Tour for Life wordt gegeven op een soort dorpsplein in Bardonechhia. De laatste informatie wordt verstrekt zoals vertrektijden, na hoeveel km’s de checkpoints zijn gepland en wellicht het belangrijkste: zorg dat je voor 14u ’s middags bij checkpoint 2 bent om de Croix de Fer nog omhoog te mogen rijden. Vorig jaar bleek het daarna te heet te zijn en dus niet verantwoord voor een urenlange steile klim. En het vooruitzicht voor de eerste etappe is zomerhitte dus dat belooft nog wat voor de achterhoede van het peloton.

Zondag 27 augustus gaat de wekker vroeg. Heel vroeg. Het gaat beginnen. Bijna 4000 hoogte meters staan ons te wachten over dik 170 km’s door het Alpenlandschap. Hoe sterk zijn we, kunnen we een beetje mee met de rest omhoog, hoe verteren we de hitte in de middag? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Laten we ons maar overgeven aan het evenement en erop vertrouwen dat we voldoende getraind hebben. We nemen afscheid van onze ploegleidster Monique. Ook zij staat voor een enorme uitdaging. Twee wielrenners verzorgen die ook niet weten waar ze aan beginnen. En daarnaast alleen de camper van camping naar camping brengen. We wensen elkaar succes als we even na 8-en in de vroege morgen vertrekken de col de l’Echelle op.

Het gaat lekker. We klimmen soepel naar boven en halen veel renners en rensters in. De afdaling loopt heerlijk richting Briancon. Dan verschijnt het bord met Col du Lauteret. Het klimmen begint al is het de eerste kilometers vals plat. Na 15 km begint het echte werk met een stijging van 5 tot 6% tot de voet van de beruchte Galibier. Checkpoint 1 doemt op. Harde muziek verwelkomt de renners die worden getrakteerd op soep, broodjes en fruit. We zullen het nodig hebben al voelen de kuiten nog opmerkelijk fris. Maar wij weten ook dat het pas begint na 100 km.

De klim van de Col de Galibier is fan-tas-tisch! Het is zonnig en je kunt heel ver kijken over al die Alpenreuzen die hier liggen. Natuurlijk is de klim zwaar maar het indrukwekkende landschap verdoofd de pijn in de benen. Met nog een paar kilometer te gaan zie ik de top liggen. Als ik goed kijk zie ik 3 mensen met een donker T-shirt aan. Het zijn mijn collega’s die de moeite hebben genomen om me daar op ruim 2600m hoogte aan te komen moedigen. Die gedachte ontroert me en geeft me zoveel kracht dat ook die laatste kilometer met stroken van dik  10% stijging me amper energie lijkt te kosten.

Op de top wacht de tijdige euforie. De beklimming van de Croix de Fer die nog komt en me vooraf net als iedereen heeft beangstigt ben ik even vergeten. Een paar high fives van goede bekenden doen heel veel goed evenals een bosvruchtentaartje.  Dan die afdaling. Die is hemels. Soepel glijdt m’n karretje langs de afgronden. De nieuwe wielen doen hun werk en vakkundig haal ik een paar auto’s in met 70 km/h. In het dal is het druk in het dorp Valloire. We zijn nog altijd met z’n 2-en. Een groot pluspunt dat we elkaar in het hooggebergte niet verliezen en elkaars tempo kunnen verdragen zowel bergop als in de afdaling.

Nog ff de Col de Telegraph op en dan weer een fantastische afdaling voor de kiezen voor we in een soort vallei komen met vette wind tegen. Da’s nog doortrappen om rond 1330 het tweede checkpoint te bereiken. Tot onze verbazing zijn we de nummer 3 en 4. Huh? Bij de allerbeste van het Tour for Life peloton? Dat betekent dat het voor de rest een slijtageslag wordt en de meesten dus de vereiste aankomsttijd van 14u niet gaan halen. We snaaien wat we snaaien kunnen, drinken zoveel als mogelijk en vertrekken richting de top van de Col de Croix de Fer.

De hitte is inmiddels ondraaglijk. Voor het eerst vandaag voel ik me benen tijdens het begin van de klim. Die is overigens loodzwaar met stroken van 10% omhoog. Ik verlies het contact met het wiel van Serge al snel en moet hem laten gaan. Na 5 km zie ik niemand meer maar veel erger wel een bord met “route barree” Nee, het zal toch niet?!?!? Beneden zie ik een motor staan van de organisatie. Ik snel naar beneden en vraag wat er aan de hand is. “ De col is onverwacht gesloten, je moet naar de camping via checkpoint 2” . Dit ga je niet menen denk ik maar ja wat moet je. Waternat van het zweet daal ik af en app naar Monique dat ik onderweg ben. Serge zie ik in geen velden of wegen.

Maar dan raast er een groep wielrenners voorbij en hoor ik Serge roepen: “We mogen toch omhoog”. Zonder te aarzelen sluit ik aan. “Waar gaan we naar toe?”, zucht ik, nog herstellende van die eerste moordende kilometers omhoog van de Croix de Fer. “We rijden de Col de Mollard op en daarna de Col de Croix de Fer.” Ok, denk ik, geen idee waar ik aan begin. Het wordt steeds warmer. Zweet me het apelazerus maar kan nog redelijk omhoog.

Het groepje waarmee we fietsen bestaat uit zo’n 8 wielrenners waarvan 2 vrouwelijke. De jongste daarvan fietst gruwelijk hard. Zij heeft ervoor gezorgd dat deze beklimming met de bezemwagen volgeladen met water en eten toestemming heeft gekregen van de organisatie. Na 10 kilometer klimmen krijg ik het zwaar en moet lossen. Kramp is dichtbij en kan amper meer kracht zetten maar boven komen zal ik. Dat lukt uiteindelijk ook maar vraag niet hoe. Boven wordt besloten dat het onverantwoord is gezien de hitte om de Croix de Fer nog op te rijden. De Col de Mollard heeft van iedereen het uiterste gevergd en da’s niet gek na ook al meer dan 5 km Croix de Fer…….

’s Avonds tijdens de ‘Avondetappe’ waarin de organisatie o.a de dagfilm laat zien, wordt ook het verhaal van Lisette van het Team Samen Sterk vertoond. Zij is hersteld van kanker en is nu zover dat ze Tour for Life kan meefietsen. Laat dit team nu samen met ons vandaag de Mollard te hebben beklommen. Hoe bestaat het. Nog een laatste drankje op deze prachtige dag. Kapot val ik in slaap……..