#dengesizmidilli

[dengesizmidillis-blog]

Şu an o kadar kötüyüm ki anlatamam sana. Öfkeliyim en çokta kendime. Sınırlarımın olmayışına, herkese iyi olmama, öfkeliyim, kırgınım kendime ve beni göremeyen herkese. Daha önce hiç bu kadar görülmek istememiştim. Korkarım benim gerçek kişiliğimle ömrüm uzun ve sağlıklı geçmeyecek.

[dengesizmidillis-blog]

Gerçeklik beni incitiyor derken tam olarak bunu kastetmiştim

her şey olma duygusu ve hiçbir şey olamamanın gerçekliği.

[dengesizmidillis-blog]

Konuşmanın ne tür bir nimet olduğunu tek kelime edemeyecek hâle gelince anlıyor insan. Oysa konuşsam,anlatsam nerde olduğumu nasıl acıdığımı, ölüm ve yaşam arasında beceriksiz bir cambaz kadar çok korktuğumu söyleyebilsem... Susuyorum çünku biliyorum anlamayacaklarını. Göremediğim bir şeyi başkasına göstermek gibi anlayamadığım bir acıdan söz ediyorum.

Çığlık çığlığa delirmek varken sessiz sedasız duvar izliyorum..bu da benim pes etme şeklim.

[dengesizmidillis-blog]

Hissedememek çok boktan

[dengesizmidillis-blog]

Zihnimde yaktığım, yırtıp attığım binlerce intihar notları arasında yaşamaya çalışmanın ağırlığını anlatamıyorum... anlamazlar biliyorum ama keşke anlasalar diyorum... keşke

[dengesizmidillis-blog]

Kendimden vazgeçtim...

[dengesizmidillis-blog]

Kendimi çirkin hissetmek istemiyorum artık...

[dengesizmidillis-blog]

Asıl acıtan acının kendisi değil, sürekliliği...

bitmiyor, sadece bazen belki güneşli bir günde veya kalabalık bir gecede geçtiğini sanıyorsun ama geçmiyor esasında. alışıyorsun zamanla. asla bitmiyor..

[dengesizmidillis-blog]

İnsanların yaşayış şekillerini şimdi bile anlayamıyorum. Mutluluk fikrimin diğer herkesin mutluluk fikriyle tamamen çelişmesinden korkuyorum. Bu korku beni tüketiyor,bazen geceleri kıvranmama, acı içinde inlememe, deliliğin eşiğine gelmeme neden oluyor.

[dengesizmidillis-blog]

İyi olamıyorum

[dengesizmidillis-blog]

İnsanların kötü hissetmesi için her zaman korkunç şeyler yaşamasına gerek yoktur , güzel bir günün sonunda da karar verebilir ölmeye...

[dengesizmidillis-blog]

İnsanın kendini kötü hissetmesi için her zaman korkunç şeylerin olması gerekmiyor ki,nitekim insan güzel geçen bir günün sonunda da karar verebilir ölmeye ...

[dengesizmidillis-blog]

Güneşli bir günün ardından ölebilmeli insan...

[dengesizmidillis-blog]

28.09.2024

Evin bir odası olsaydım sanırım kendi odam olurdum. 21 yıllık yaşamımın çok kısa bir süresinde var oldum çünkü. O kısacık sürede nasıl değiştiğimi , sınırlarımı neye göre ayarladığımı bana en çok odam gösterdi. Evet biliyorum şu an aklıma geldi, sabahın 6'sı ve ben odamla kişiliğim arasında bağ kurmaya çalışıyorum. Şöyle ki çok kardeşli ailelerde herkesin odası olmaz, yatağı bile olmaz - benimki de yoktu- lisenin sonlarında birgün büyüdüğüm(üz)e karar verilmiş olmalı ki bir odamız olmuştu (kız kardeşim yaşam boyu oda arkadaşım oldu da) . Başlarda sadece bir yatak ve elbise dolabı vardı geri kalan kısmı annemin ıvır zıvırlarıyla doluydu. Gereksiz herşey oradaydı. Bize bahşedilmiş bir nimetmiş gibi davranıldı,kimse söz dinlemez kafaya estikçe girer çıkardı, kapı kapanmaz ve kişisel eşyalarımız ortak bir mal şeklinde kullanılırdı.. bir kitaplık bile hayır bir kitap dahi yoktu. Bir süre böyle devam etti sonra para kazandım ve ne olduysa o an başladı değişim. Söz hakkım olmaya başladı odam hakkında ve de kendim hakkında. Kapıları kapadım önce, sonrasında anneme ait olan şeyleri çıkardım (bunu tamamen başarmış sayılmam) , zenginleştirdim ve geliştirdim. Aileme göre oldukça iyi sayılır, bu evin üst sınırlarında ama dürüst olacak olursam fazlasıyla yetersiz nitekim bende öyle. Öyle işte,benimde, kendime ait bir odanın da zamana ihtiyacı var, değişime ,kendini buimaya, özgün olmaya...

[dengesizmidillis-blog]

Farklı evrenlerde yaşıyorum ben kendimki acı verdiği için her an başka yaşamlara sığınıyorum...bunun da bir sonu var... içinde yaşadığım şey bırakmıyor yakamı, sürekli fısıldıyor gerçeklerimi..sonu diliyorum kendim için yine ve yeniden...