#den Haag Sculptuur

[joostjongepier]

Wat?   Die Sixtinische Madonna (1512-1513) door Rafaël (met detail), Ganymed in den Fängen des Adlers (1635) door Rembrandt van Rijn (met detail), Weinendes Kind (ca. 1600) door Hendrick de Keyser, Brieflesendes Mädchen am offenen Fenster (1657-1659) door Johannes Vermeer, Die Alte mit dem Kohlebecken (1616-1618) [en ter vergelijking: Oude vrouw en jongen met kaarsen (1616-1617)] door Peter Paul Rubens, Bildnis der ältesten drei Kinder Karls I. von England (ca. 1635) door (Atelier van) Anthony van Dijck [en ter vergelijking: The Three Eldest Children of Charles I (1635) door Anthony van Dijck]

Waar?   Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden

Wanneer?   4 augustus 2024

Hoe vaak heb ik ze niet gezien? Op koektrommels, brillenkokers en kerstballen; om van de talloze parodieën op internet maar te zwijgen. En hier zijn ze dan plotseling in het echt. De twee engeltjes op Rafaëls Sixtijnse Madonna. Het werk is genoemd naar de kerk van San Sisto in het Italiaanse Piacenza, waarvoor Rafaël het schilderde. In de wolken verschijnt Maria met het Kind Jezus, geflankeerd door twee heiligen: Barbara en Paus Sixtus. Mede dankzij een gordijn dat aan beide zijden neerhangt, vormt het gezelschap een driehoek. De, van schattige vleugeltjes voorziene,  engeltjes kijken omhoog naar het tafereel op het schilderij. Op mij maken de engeltjes echter altijd een wat verveelde indruk. Het werk hing boven het altaar en mijn (ik geef het toe, nogal ketterse) opvatting is dat de twee een beetje verveeld wachten tot meneer pastoor eindelijk klaar is met het opdragen van de eucharistie. Hoe het ook zij, ze zijn schattig en ik snap hun aantrekkingskracht wel. Ik vraag me alleen af hoeveel gebruikers van koekentrommel of brillenkoker en hoeveel kerstboomversierder het besef hebben dat deze twee ondeugende engeltjes deel uitmaken van een zo religieus schilderij als Rafaëls Sixtijnse Madonna.

Helemaal aan de andere kant van het gebouw, recht tegenover de Sixtijnse Madonna hangt een werk van Rembrandt: De ontvoering van Ganymedes. Er zijn in de mythologie verschillende versies van het verhaal. De meest bekende komt uit Metamorfoses van Ovidius. Als hij de beeldschone jongeling Ganymedes op de berg Ida een kudde schapen ziet hoeden, raakt Zeus verliefd op de knaap. In de gedaante van een adelaar ontvoert de oppergod de jongen en neemt hem mee naar de Olympus. Daar wordt Ganymedes wijnschenker. Het verhaal is talloze malen uitgebeeld in de kunstgeschiedenis. Daarbij is Ganymedes altijd een zeer aantrekkelijke jongeman. Niet zelden zijn dergelijke afbeeldingen behoorlijk erotisch geladen. Niets daarvan bij Rembrandt. Hij geeft Ganymedes weer als een, allesbehalve mooie, krijsende peuter die van angst zijn plas laat lopen.

In 2020 opende de Gemäldegalerie Alte Meister na zeven jaar renovatie opnieuw haar deuren. Naast schilderijen zijn sindsdien ook sculpturen van voor 1800, die voorheen in het Albertinum werden getoond, in het gebouw te zien. Op een aantal plekken is ervoor gekozen een sculptuur en een schilderij met elkaar te confronteren. Bij Rembrandts Ganymedes is dat mijns inziens zeer geslaagd. Als tegenhanger voor de krijsende baby van Rembrandt, zien we een kopje met een huilend kind door Hendrick de Keyser. Als beide kunstwerken iets duidelijk maken, is het wel dat je van huilen niet bepaald mooier wordt.

De collectie van de Gemäldegalerie heeft ook twee Vermeers in de collectie. Eén daarvan is Brieflezend meisje bij het venster. Dit schilderij trok op de Vermeer-tentoonstelling vorig jaar in het Rijksmuseum veel aandacht omdat er bij een recente restauratie aan de muur achter het meisje een schilderij met Cupido bleek te hangen.

Ook Rubens is goed vertegenwoordigd in het museum. Nu ben ik in het algemeen niet een groot fan van deze Vlaamse meester. Zijn veelal voluptueuze vrouwen zijn aan mij niet zo besteed. Maar schilderen kon Rubens zeker en er zijn een aantal schilderijen van zijn hand die meer naar mijn smaak zijn. Zo hangt in het Mauritshuis in Den Haag Oude vrouw en jongen met kaarsen, een caravaggistisch werk. Hier in Dresden kom ik een schilderij tegen dat daar erg op lijkt: Die alte mit dem Kohlebecken. Ook dit werk laat onmiskenbaar de invloed van Caravaggio zien. Bovendien is de oude vrouw op dit schilderijen zonder meer dezelfde als die op het doek in Den Haag.

En over schilderijen die op elkaar lijken gesproken: bij het zien van Bildnis der ältesten drei Kinder Karls I. von England door het atelier van Anthony van Dijck heb ik een sterk déjà vu-gevoel. Dit werk zag ik vorig jaar in Buckingham Palace. Inderdaad bevindt, volgens het tekstbordje, het origineel van dit schilderij zich nog steeds in bezit van de koninklijke familie van het Verenigd Koninkrijk. Dankzij mijn kunstdagboek kan ik dat werk gemakkelijk vergelijken met de versie die hier voor me hangt. Ik moet zeggen: een zeer nauwkeurige kopie, die je wat mij betreft zo zou kunnen uitwisselen met het origineel. Zelfs de patronen op het vloerkleed zijn op de Dresdense versie exact zo geschilderd als op het origineel.

[regioonlineofficial]

Den Haag – Vluchtig, veranderlijk, ongrijpbaar en imposant. Deze termen zijn perfect van toepassing op de kunstwerken van Berndnaut Smilde. Voor zijn serie 'Nimbus' maakt hij foto's van zelfgecreëerde wolken in iconische gebouwen. Deze week werd zijn nieuwste werk onthuld in het Museumkwartier Den Haag: Nimbus Handelingenkamer 2023. Berndnaut Smilde Kunstenaar Berndnaut Smilde kreeg de unieke kans om voor de expositie MC's Mindgames een installatie te maken in de vorm van een foto van een wolk geschoten in de imposante Handelingenkamer van het Tweede Kamergebouw op het Binnenhof. De foto wordt tentoongesteld op de monumentale gietijzeren aanplakzuil op het Lange Voorhout. De zuil – ook wel bekend als 'peperbus' naar de gelijkenis met een peperstrooier – staat direct tegenover Bodega De Posthoorn. MC's Mindgames is onderdeel van een expositiereeks die wordt georganiseerd door The Hague & Partners tijdens de renovatie van het Binnenhof om de Haagse binnenstad aantrekkelijk te houden gedurende de renovatie. MC's Mindgames wordt mogelijk gemaakt met een bijdrage vanuit de gemeente Den Haag en Stichting Museumkwartier Den Haag. Bibliotheek van het Binnenhof Alles wat er in de Tweede Kamer wordt gezegd tijdens een debat, wordt opgeschreven en verzameld in verslagen. Deze 'Handelingen', zoals de verslagen worden genoemd, staan in de oude bibliotheek van het voormalig ministerie van Justitie; de Handelingenkamer. De ruimte, waarvan de inrichting dateert uit 1883, is ontworpen door rijksbouwmeester Cornelis Hendrik Peters (een leerling van Pierre Cuypers) in Neo-Hollandse Renaissancestijl. Daarnaast zijn vele Chinese invloeden te herkennen: de rood met groene aankleding, de handgreepjes in de vorm van drakenklauwen, de schubben in de dakkoepel en de drakenkopjes aan de balustrades. Vanwege de renovatie van het Binnenhof staat de Handelingenkamer – één van de 4000 vertrekken en ruimtes van het Binnenhofcomplex – voor het eerst in lange tijd leeg. De Handelingenkamer heeft, met 13,5 meter lang, 6 meter breed en 9 meter hoog, plek voor 30.000 boeken Uitvinding van het jaar Omdat de boeken nu tijdelijk elders zijn opgeslagen kon de Groningse kunstenaar Smilde zijn iconische Numbus-serie uitbreiden met een foto gemaakt in de indrukwekkende decor van de Handelingenkamer. Het maken van de wolk is niet schadelijk voor de historische ruimte. "Om een wolk in een ruimte te kunnen creëren heb je een hoge luchtvochtigheid nodig en een lage temperatuur. Dat hadden we nooit kunnen doen als de ruimte vol boeken stond", zegt Smilde. "Het heeft ons een hele dag gekost om de foto te maken, terwijl de wolk slechts enkele seconden in de lucht hing." De serie 'Nimbus', waarin de wolk als tijdelijke sculptuur centraal staat, was het doorbraakmoment voor Smilde. In 2012 roemde Time Magazine deze poëtische ingreep in de ruimte als 'één van de beste uitvindingen van het jaar'. Met tentoonstellingen in onder andere Londen en Bristol (Engeland), Perth (Australië) en Landskrona (Zweden) heeft hij inmiddels een enorme reeks exposities op zijn naam staan. Tijdelijke expositie Mary Hessing, curator van MC's Mindgames, zegt: "Smilde slaagt erin om een kleine, perfect witte wolk in het midden van een ruimte te laten zweven en die op foto vast te leggen. Dat is een zaak van precisie: temperatuur, luchtvochtigheid en belichting moeten perfect afgestemd zijn. Met de juiste parameters tovert Berndnaut met een rookmachine een wolk tevoorschijn. Wonderlijk is dit wel." MC's Mindgames is een tijdelijke expositie in het Museumkwartier Den Haag waarbij een zestal jonge kunstenaars reageren op het gedachtengoed van graficus Escher. De naam, MC's Mindgames, verwijst naar de initialen van Maurits Cornelis Escher. Naast het werk van Smilde zijn de overige installaties te vinden op het Lange Voorhout nummer 78 en in de Kazernestraat 23A. MC's Mindgames is vrij toegankelijk tussen 11.00 en 17.00 uur op de donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag tot en met 29 oktober.

MC's Mindgames is een productie van BinnenhofBuiten, een project van The Hague & Partners. BinnenhofBuiten organiseert evenementen en activiteiten in het Museumkwartier tijdens de renovatie van het Binnenhof, zoals eerder BlowUp Art Den Haag in mei dit jaar. Voor meer informatie, ga naar www.denhaag.com/nl/agenda/mc-mindgames.

[kunstmarktplein]

| BIJZONDERE KUNSTWERKEN | KUNST KIJKEN | KUNST KOPEN Western Model (David Herbert) - 2008 Prijs: € 7.500 Formaat: 426 x 183 x 366 cm ----- Samengesteld uit 21 items Techniek: - multiplex - plexiglas - aluminium buizen - kunststof board - aluminium folie Dit kunstwerk is uitgevoerd door Atelier van Zijderveld in Den Haag ter gelegenheid van FREEDOM, Den Haag Sculptuur 2008, 6 juni t/m 31 augustus 2008. David Herbert (born 16 July 1977) is an American sculptor. He remakes cultural icons such as Mickey Mouse, Superman and a VHS cassette. David Herbert was born in Seattle, Washington. He gained a B.F.A. from the Cornish College of the Arts in Seattle and an M.F.A. from Virginia Commonwealth University in Richmond. #kunstmarktplein #kunstmarkplaats #kunstkijken #bijzonderewerken #kunstverzamelen #kunstvinden https://www.instagram.com/p/CeeSJiJqXv8/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[havenpoort]

Stations op de spoorlijn tussen Haarlem en Leiden

De Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HIJSM of HSM) werd op 8 augustus 1837 te Amsterdam opgericht en was de eerste Nederlandse spoorwegmaatschappij. De oprichters waren de civiel ingenieur Willem Christiaan Brade en de zakenmannen Serrurier en Le Chevelier, allen uit Amsterdam.

De eerste spoorweg die de HSM aanlegde was de lijn van Amsterdam naar Haarlem, die op 20 september 1839 voor het publiek werd opengesteld. 

Hij bereikte Leiden in 1842, Den Haag in 1843 en Delft en Rotterdam in 1847. Deze lijn wordt ook wel de Oude Lijn.

Station Heemstede-Aerdenhout

Het station is gesitueerd op de plek van het oude tolhuis Heemstede aan de Leidsevaart.

Het werd in eerste instantie als "afgedwongen" stopplaats geopend in 1872 en na 8 jaar gesloten. Daarna werd het heropend op 1 oktober 1891 als halte Zandvoortsche Laan, die in 1903 weer werd opgeheven.

In 1928 werd de halte "Heemstede-Aerdenhout" geopend, die in 1958 werd vervangen door het huidige viaductstation. Dit station is ontworpen door station architect Koen van der Gaast.

Station Vogelenzang-Bennebroek

Het station werd geopend in 1842. Het huidige stationsgebouw is ontworpen door Dirk Margadant en stamt uit 1880.

Bij de Spoorwegstaking van 1944 werd het station op 17 september van dat jaar gesloten. Toen de dienstregeling na de oorlog werd hervat, ging het station niet meer open. Het stationsgebouw bleef wel bestaan.

Station Hillegom

Het 1e. station was de halte Veenenburg, dit werd al in 1842 werd geopend. Dit station lag erg ver uit de dorpskern en werd daarom in 1896 gesloten, waarna het vervangen werd door tijdelijke haltes aan de Hillegommerbeek, de Loosterweg en de Doodweg (de huidige Nieuweweg). 

Men dacht enkele jaren na over de locatie van een nieuw permanent station, waar behalve voor het personenvervoer ook een belangrijke rol als goederenstation voor de lokale bloembollenhandel werd voorzien.

In 1898 werd gekozen voor de locatie aan de 2e Loosterweg, waarna de bouw startte. Er werd tussen de beide sporen van de lijn een eilandperron aangelegd, en aan de westzijde een goederenloods met spooremplacement. De wachtruimten en het stonden onder een grote kap op het eilandperron, waar ook een toiletgebouw aanwezig was. Het station opende op 1 mei 1900.

In 1910 werd tegenover de goederenloods een huis voor de stationschef gebouwd. In de oorlogsjaren werd het station gebruikt voor goederentransporten van de Duitse bezetter, waardoor het een doelwit voor geallieerde bombardementen werd.

Bij het uitbreken van de spoorwegstaking op 17 september 1944 werd het station gesloten. Nog voor het einde van de oorlog werd de grote overkapping verwijderd. Na 1945 kwam het station niet meer in de reguliere dienstregeling terug.

Tot in de jaren 50 stopten er in het voorjaar nog wel enkele treinen voor toeristen die de bloeiende bloembollenvelden kwamen bezichtigen en reed er een jaarlijkse bedevaart trein naar Onze Lieve Vrouwe ter Nood in Heiloo. Het perron met de wachtkamers werd in de jaren 1960 afgebroken.

Het goederenstation bleef nog tot in de jaren 80 in gebruik voor het transport van bollen en landbouwwerktuigen per spoor. Op 3 juni 1984 werd het goederenstation echter ook gesloten bij een grote bezuinigingsoperatie van de NS op het goederenvervoer. In de laatste jaren werden nog maar enkele goederenwagons per dag gelost en geladen, waardoor het station niet meer rendabel was. Nadat het emplacement was gesloten en de opstelsporen waren opgebroken, resteerden alleen nog de oude loods en kantoor van het goederenstation en het huis van de stationschef.

Bij de zware storm van 25 januari 1990 werd het dak van de loods afgeblazen, waarna het gebouw met het aanpalende kantoor werden gesloopt. Het huis van de stationschef is het laatste restant van het oude Station Hillegom. Dit is tegenwoordig een gemeentelijk monument.

Rond 1990 gaf de NS aan dat de Bollenstreekhaltes Hillegom en Voorhout heropend konden worden. Hierop volgde een jarenlange discussie tussen de gemeente, bewoners en de NS voordat in het najaar van 1997 definitief besloten om het station Hillegom weer voor personenvervoer open te stellen. Oorspronkelijk zou het station in juni 1998 openen, maar de bouw werd vertraagd en er werd pas in september 1999 gestart.

Het nieuwe station Hillegom werd op dezelfde locatie gebouwd als het oude, waardoor ook dit een eilandstation is. De rails was na het opbreken van het eilandperron altijd op dezelfde plaats blijven liggen, waardoor het eenvoudig was om het nieuwe station op dezelfde plaats te bouwen, de rails hoefden immers niet verlegd te worden. Het eilandperron is via een grote loopbrug met liften bereikbaar. Een loket werd niet gebouwd, passagiers zijn aangewezen op de kaartautomaten. Op 28 mei 2000 werd het nieuwe station geopend. In 2003 is er de 4.5 meter hoge bronzen sculptuur "Landschap en Herinnering" van de beeldhouwer Walter van der Horst geplaatst.

Veenenburg 

Het station lag aan het einde van de Frederikslaan, direct op de grens met Lisse, zodat het destijds voor beide plaatsen gebruikt werd.

Het werd gebouwd op het grondgebied van het landgoed Veenenburg en ontleende daaraan zijn naam. Het station werd zowel voor personenvervoer als voor goederenvervoer voor de opkomende bloembollencultuur gebruikt. Hiervoor waren extra goederensporen aangelegd.

Het station opende op 2 juni 1842 en was toen het eindpunt van de eerste verlenging van de Oude Lijn tussen Haarlem en Leiden. Op 17 augustus 1842 werd de spoorbaan van Veenenburg naar Leiden geopend.

Het station lag ongunstig in duingebied tussen Hillegom en Lisse en voor beide dorpen ver buiten de dorpskern. De reden dat het station juist op deze plaats werd geopend was, omdat landeigenaar Leembruggen bij de verkoop van zijn land voor de aanleg van de spoorbaan had bedongen dat op zijn grondgebied een station zou worden opgericht, zodat zijn kinderen voor hun studie eenvoudig naar Leiden konden reizen. Bovendien mochten hier niet minder treinen stoppen dan op enig ander tussenstation op deze lijn.

Ondanks de verre afstand tot de dorpskernen werd het station wel gebruikt. Nadat in 1866 de spoorlijn was verdubbeld, waarbij breedspoor was vervangen door normaalspoor, werd een groot stationsgebouw gebouwd met daarnaast een koffiehuis.

In 1888 werd nog een nieuwe goederenloods gebouwd. Echter ontstond er in deze jaren steeds meer verzet tegen de afgelegen locatie en de HIJSM wilde liever nieuwe stations elders in Hillegom en Lisse.

In 1891 opende daarom tijdelijke nieuwe haltes in Lisse aan de Delfweg en aan de Pastoorslaan en Doodweg in Hillegom. Na vragen in de Tweede Kamer en een rechtszaak kon station Veenenburg op 1 oktober 1896 uiteindelijk gesloten worden. Ter vervanging heropende tijdelijk de halte Hillegommerbeek, tot in mei 1900 het Station Hillegom op de huidige plaats opende.

Het stationsgebouw werd in 1903 afgebroken. Anno 2019 staat op de locatie van voormalig station Veenenburg nog steeds een spoorhuis en een onbewaakte overweg.

Station Lisse 

Het station is op 1 januari 1891 geopend. Sinds 17 september 1944, bij het begin van de Spoorwegstaking, wordt het niet meer gebruikt voor de reizigersdienst volgens de dagelijkse dienstregeling. Wel hebben er nog jarenlang speciale treinen gestopt in het bollenseizoen. Het werd begin jaren negentig bedreigd met de slopershamer, maar sinds 1994 is in het oude station een restaurant gevestigd.

De lijn Haarlem-Leiden werd in 1842 aangelegd, maar pas in 1891 werd een halte Delfweg aangelegd bij het gehucht Halfweg. De naam werd in 1896 gewijzigd in Lisse (code LIS). Pas in 1904-1905 verrees het stationsgebouw iets ten zuiden van de halte Delfweg. Het is een ontwerp van architect D.A.N. Margadant, die aan deze lijn ook de stations Den Haag Hollands Spoor en Haarlem ontwierp. Het is gebouwd in neorenaissancestijl met art-nouveau elementen. De bijbehorende personeelswoning is in het verhoogde middendeel.

Jarenlang is dit station een gelegenheidshalteplaats geweest tijdens de maanden maart tot en met mei tijdens de grote bloemententoonstelling op het landgoed Keukenhof, op een steenworp afstand van het station. In de jaren vijftig en zestig maakte een aantal treinen van de reguliere dienstregeling dan een extra stop in Lisse. Ook reden er tot in de vroege jaren negentig speciale treinen vanuit België (Bebloemingsritten) en Duitsland (Frau Antje Express) naar Lisse. Voor het laatst werd er gestopt tussen 1998 en 1999, toen Lovers Rail tussen Amsterdam en Lisse reed met de Keukenhof Expres.

Station Piet Gijzenbrug 

een voormalig station aan de Oude Lijn, vernoemd naar Piet Gijs (zoon), die daar vanaf het jaar 1666 een herberg had. Het station was gelegen tussen de huidige stations van Voorhout en Hillegom, bij de kruising van de Leidsevaart met de N443.

Het station werd geopend op 17 augustus 1842 en gesloten voor reizigersvervoer op 17 september 1942. Het stationsgebouw, daterend uit 1873, werd in 1960 gesloopt. Op 3 oktober 1926 werd de naam van het station gewijzigd in Noordwijkerhout.

Station Voorhout

Het eerste station van Voorhout werd geopend in 1892 en werd gesloten op 17 september 1944. Op 1 maart 1997 werd het nieuwe station Voorhout geopend, bestaande uit twee zijperrons.

Station Warmond 

Het station bevond zich tussen het station Leiden en de plek waar sinds 1981 de Schiphollijn aftakt.

Het station werd geopend op 1 november 1843 ter vervanging van de op 7 augustus 1842 geopende spoorweghalte Postbrug, die al snel gesloten was bij gebrek aan reizigers.

Station Warmond lag gunstiger ten opzichte van de bewoonde wereld. Het stationsgebouw dateerde uit 1864. Het station werd voor regulier reizigersvervoer gesloten op 22 oktober 1945, nadat er sinds de Spoorwegstaking van 1944 al geen treinen meer waren gestopt.

Vervolgens viel Warmond in de categorie "stations, niet geopend voor normaal reizigersverkeer". Van 1947 tot 1956 stopten op zondagen in het voorjaar en/of de zomer enkele treinen voor watersporters of toeristen naar de Bollenstreek.

Voor het laatst gebeurde dat op 29 april 1956. De officiële sluitingsdatum van het station was al op 14 september 1952. Het stationsgebouw werd, precies honderd jaar oud, in 1964 gesloopt. Op de plaats waar vroeger het station was, is het traject nu viersporig.

Kort voor de opening van het station vond bij Warmond op 10 maart 1843 het eerste spoorwegongeval in Nederland plaats waarbij een dode was te betreuren. Vanwege een niet goed vergrendelde brug over de Warmonder Leede  ontspoorde de HIJSM-locomotief Vesta  tijdens een proefrit.

24-8-2020

[decosterbo-blog]

Activiteit 5 expo ; De blik van Bruegel - Reconstructie van het landschap, Dilbeek

In 2019 viert Vlaanderen Pieter Bruegel naar aanleiding van de 450ste verjaardag van zijn dood. De uitzonderlijke kunstenaar wordt herdacht met een reeks wandeltochten, tentoonstellingen en evenementen. Het Pajottenland vormt het epicentrum van de festiviteiten. In Dilbeek wordt het kunstenparcours ‘De Blik van Bruegel’ georganiseerd doorheen het geschilderde landschap van Bruegel. Het Kasteel van Gaasbeek pakt uit met de tentoonstelling ‘Feast of Fools. Bruegel Herondekt’ met werken van James Ensor, Gustave Van de Woestyne, Constant Permeke en andere moderne meesters die elk op hun manier geïnspireerd raakten door het werk van Bruegel. 

Informeren (praktisch: wie, wat, waar, hoe)

De Blik van Bruegel is een openluchttentoonstelling - langs belangrijke referentiepunten in de werken van Bruegel met vijftien interventies van kunstenaars, designers en architecten - verspreid over een wandelroute van zeven kilometer over onverharde wegen doorheen het landschap van Sint-Anna-Pede en omstreken. Het wandelparcours heeft de kerk van Sint-Anna-Pede als vertrek- en eindpunt. De tentoonstelling is gestart op zondag 7 april 2019 en loopt tot 31 oktober 2019.

curator: Stefan Devoldere

coördinatie: Kathleen Leys

scenografie: Asli Çiçek

productie: gemeente Dilbeek, Toerisme Vlaanderen

kunstenaars, designers en architecten: Guillaume Bijl, Josse De Pauw, Erik Dhont, Filip Dujardin, Futurefarmers (VS), Gijs Van Vaerenbergh, Landinzicht, OFFICE KGDVS + Bas Princen (NL), Rotor, Georges Rousse (FR), Bas Smets, Koen van den Broek, Lois Weinberger (AT)

vrije toegang

taal bezoekersgids: Nederlands, Frans en Engels

Surfen naar een recensie, standaard.be

Beleven/ reflecteren/ verwerken/ neerschrijven

Het Pajotenland vormt het epicentrum van de festiviteiten naar aanleiding van de 450ste verjaardag van Pieter Bruegels dood. Ideaal om in de buurt wat cultuur op te snuiven. Dilbeek heeft twee Bruegelwandelingen op het programma - best verwarrend die gelijklopende tentoonstellingen. De voorkeur gaat uit naar de openluchtentoonstelling in en over het landschap van  Sint-Anna-Pede en Sint-Gertrudis-Pede. Via hedendaagse artistieke ingrepen van kunstenaars met internationale bekendheid kijkt de toeschouwer naar het landschap met de blik van Bruegel. De rol van het Pajotse landschap wordt opgeroepen en geactualiseerd. 

De glooiende landschappen in de Pedevallei, de uitbundige levenslust van haar bewoners en de bruisende boerenkermissen van het Pajottenland waren een onuitputtelijke bron van inspiratie voor de schilder. Jarenlang een heet hangijzer maar uit recent onderzoek blijkt dat de kerk van Sint-Anna-Pede wellicht model stond voor het werk ‘De parabel van de blinden’. Ook het type watermolen van Sint-Gertrudis-Pede duikt op in ‘De ekster op de galg’. Bruegel trachtte niet de werkelijkheid weer te geven maar creëerde imaginaire landschappen in zijn atelier, samengesteld uit typisch Brabantse kenmerken en elementen die hij op zijn Europese reizen had gezien, tot één geheel met een boodschap vanuit een maatschappijkritische blik. 

Na aankomst aan de kerk van Sint-Anna-Pede, het vertrekpunt van het wandelparcours, was het zoeken naar het bijhorende bezoekerspaviljoen. In het paviljoen naast de kerk kan immers een bezoekersgids - een boekje in handig pocketformaat met een uitvouwbare kaart van de wandeling en een woordje uitleg over de kunstenaars en hun interventies - gekocht worden. Het Brussels ontwerperscollectief Rotor leidt de bezoeker via een pad - met typische klinkers uit de streek - naar een vijfentwintig meter lange haag. Door haar lengte en vier meter hoogte stuit je als bezoeker op een massieve groene façade met slechts één opening die toegang geeft tot het paviljoen. Achter de de haag ligt een serre die vanop straat amper te zien is. De glazen wanden van de serre zijn wit gekalkt, met uitzondering van enkele zorgvuldig uitgespaarde kijkgaten. Zij vormen als het ware mooi gekaderde zichten op de omgeving, een mix van groene natuurelementen en de bebouwing. Ze bieden een eerste bescheiden hedendaagse interpretatie van fragmenten uit landschapstaferelen van Bruegel. Via een trappentoren betreed men een passerelle vanwaar een eerste blik kan worden geworpen op het Pajotse landschap met de kerk van Sint-Anna-Pede als landmark. Het interieur van de kerk is het decor voor de achtergrondinformatie bij de hele expositie. In het koor van de Sint-Annakapel integreert Filip Dujardin een landschapspanorama - een collage van architecturale, stedelijke en natuurlijke landschappen uit de omgeving. Het werk ‘Exit’ van kunstschilder Koen van den Broek wordt geabstraheerd en vertaald in de ruimte onder het spoorwegviaduct. Landschapsarchitect Erik Dhont wil ‘verloren’ fauna en flora opnieuw aantrekken en levenskansen bieden met minimale ingrepen, een opzet waarin hij daadwerkelijk geslaagd is aangezien dit werk aan de aandacht ontgaan is. Office KGDVS & Bas Princen hangen midden in een bebost perceel een cirkelvormige stalen constructie met afwisselend uitvergrote detailopnames uit Bruegels ‘De Toren van Babel’ en spiegelende gordijndoeken die bij het minste zuchtje wind bewegen. De installatie, een maquette van schaal 1/1, nodigt de toeschouwer uit om zich te verplaatsen naar een tussenruimte waar beeld en realiteit bijna naadloos in elkaar lopen. Bas Smets vergroot de galgen uit ‘De Triomf van de Dood’ uit in een akker en confronteert de bezoeker met de de dubbele betekenis van het werk van Bruegel. De lange palen interfereren visueel met de hedendaagse ankerpunten - elektriciteitspalen, hoogspanningsmasten, enzovoort - in het landschap maar tegelijkertijd vormen de wielen een rustplaats voor vogels. Bewust draait hij Bruegels strategie om - wat van veraf vreselijk lijkt, is van dichtbij een onschuldig onderdeel van het landschap. Het eerste artefact van Filip Dujardin is een spiegel waarbij het omliggende landschap opgaat in de contouren van de sculptuur. Aan het idyllische rustpunt waar je afdaalt naar het waterbekken van de molen maakt Lois Weinberger een wilde tuin, een stuk land afgebakend met een aantal deuren - waar momenteel echter nog geen enkele spontane groei te bespeuren valt, en een grazende koe. Landinzicht bouwt een speeltuin met beeldbepalende landbouwtuigen en bijzondere artefacten uit de omgeving, geïnspireerd door het schilderij ’De Kinderspelen’ waar kinderen intuïtief en spontaan met gevonden objecten buitenspelen. Guillaume Bijl bevraagt de authenticiteit van onze talrijke dorpsfeesten met zijn Bruegelfeest in de Ponderosa. Door gebruik te maken van banale chalets, welke in het Vlaamse platteland veelal als tuinhuis fungeren naast de typische fermette, neemt hij  de manier waarop we vandaag met het landschap omgaan op de korrel. Het tweede artefact van Filip Dujardin is een houten constructie in de vorm van een Alpenrots, een typisch element uit de schilderijen van Bruegel. Gijs Van Vaerenbergh draait de werkwijze van Breugel om. In plaats van objecten te ontlenen uit het landschap en deze samen te brengen in één beeld, vertrekt het architectenduo vanuit de windmolen op ‘De Kruisdraging’ voor een indrukwekkende ingreep en plaatst deze opnieuw in het landschap in de vorm van een ruimtelijke tekening uit wapeningsstaal. Future Farmers verbouwt op een akker langs het parcours opnieuw oude graansoorten voor brood en zet op die manier een korte voedingsketen op - vermoedelijk een sterk geïntegreerde ingreep aangezien de betreffende akker niet opgemerkt werd. Georges Rousse creëert net zoals Bruegel een eigenzinnig beeld van de werkelijkheid met zijn trompe-l’oeil. Hij verwijst hiermee naar de onmogelijke utopie van ‘De bouw van de toren van Babel’. Josse De Pauw stuurt de blik van de bezoeker door verhalen te vertellen.

In de tentoonstelling wordt vooral de beleving van het landschap benadrukt. Logisch ook, de tentoonstelling toont de inspiratieplekken van Bruegel, maar wil ook de toeschouwer anders doen kijken naar het landschap en naar de eigen omgeving. Net als in zijn schilderijen wil De blik van Bruegel de gelaagdheid laten zien van het alledaagse en typische Vlaamse landschap. De ingrepen van hedendaagse kunstenaars en ontwerpers versterken dit idee. Tegelijkertijd tonen ze de impact van de almaar toenemende verstedelijking op de bedreigde natuur en uiten ze onrechtstreeks hun groeiend misnoegen over de urbanisering van het platteland in de Brusselse rand. 

De blik van Bruegel is een prachtig traject langs keurig getrimde wegeltjes en dwars door open veld van ongeveer zeven kilometer lang en loopt overwegend via onverharde wegen en paden. Er zijn alternatieve routes voor minder mobiele bezoekers, rolstoelgebruikers en kinderwagens. Naast een kindvriendelijk, verkort parcours biedt men ook huifkartochten en ezelwandelingen aan. De openluchttentoonstelling is niet alleen een verheerlijking van de grote meester Bruegel en het landschap, het is ook een katalysator van de lokale economie. Handelaars promoten hun streekproducten, verenigen brengen theater, adviesraden bedenken activiteiten, enzovoort. Kortom dit bruisend project is een aanrader voor jong én oud. De wandeling wordt zeker herhaald bij heerlijk zomerweer. Benieuwd welke ingrepen de natuur op de tentoonstelling zal uitgevoerd hebben!

Beleefd op 11/04/2019 in de gemeente Dilbeek met mama en oudste zus.

[bartwatching]

Dubbeltentoonstelling Erwin Olaf in Gemeentemuseum Den Haag en Fotomuseum Den Haag. De musea brengen hiermee een eerbetoon aan een van Nederlands beroemdste fotografen. Olaf, die afgelopen jaar veel lof oogstte met zijn portretten van de koninklijke familie, wordt dit jaar zestig - een goed moment voor een groots overzicht. Het Fotomuseum zoomt in op Olafs liefde voor het ambacht en de transitie die hij doormaakte van analoog werkende fotojournalist naar digitale beeldmaker en verhalenverteller. Bovendien brengt hij hier zo’n twintig foto’s bijeen van fotografen die een inspiratiebron voor hem vormden. Het Gemeentemuseum toont het vrije werk van Olaf vanaf het jaar 2000 tot aan zijn nieuwste series, waaronder de serie die hij maakte in Shanghai én zijn meest recente, nog niet eerder getoonde serie Palm Springs. Hier toont Olaf zijn fotografie als installaties, in combinatie met film, geluid en sculptuur. Beide tentoonstellingen zijn nog te zien t/m 16 juni 2019. #ErwinOlaf #Olaf #Tentoonstelling #Expositie #Fotografie #DenHaag via Instagram http://bit.ly/2Je4nqd

[ninakuivenhovenckv-blog]

Ontwerper Design

De beelden van de Roemeense kunstenaar Constantin Brancusi (1876 – 1957) behoren tot mijn favoriete kunstwerken aller tijden.

Hij zocht naar de essentie van vormen: hij liet zo veel mogelijk details weg, tot alleen het allerbelangrijkste overbleef. Hierdoor balanceren de beelden op de grens tussen figuratieve en abstracte kunst. Je komt Brancusi’s werk niet heel vaak tegen in Nederland. Het Kröller-Müller Museum heeft een paar werken in de collectie, en soms is het in tentoonstellingen te zien. 

Vorig jaar was werk van Brancusi te zien in Museum de Fundatie, Zwolle. Curator Hans den Hartog Jager legt uit hoe Le Nouveau-Né (De Pasgeborene, 1920) zelfs het startpunt voor de tentoonstelling Zie de Mens vormde.

Ook Doede Hardeman, de samensteller van de tentoonstelling Van Rodin tot Bourgeois: Sculptuur in de 20ste eeuw die vorig jaar in het Gemeentemuseum Den Haag te zien was, noemt Brancusi het hoogtepunt van zijn tentoonstelling. 

Ik vind Rodin ook zo’n geweldige kunstenaar. Ik ben een aantal jaar geleden naar een expositie van hem geweest en heb daar de tijd van mijn leven gehad! Wat hebben sommige mensen toch veel talent, echt geweldig. 

[omroeppim]

Koninklijke onderscheiding voor kunstenaar Eric Claus uit Broek in Waterland

Ter gelegenheid van de opening van de grote overzichtstentoonstelling van zijn gehele oeuvre ontving de heer prof. E. (Eric) Claus uit Broek in Waterland een Koninklijke onderscheiding. Het lintje werd uitgereikt door burgemeester L.M.B.C. Wagenaar-Kroon, in aanwezigheid van familie en genodigden. De bijeenkomst vond plaats op Beeldenpark De Havixhorst in Schiphorst (Drenthe).

De heer Claus heeft zich in de afgelopen 56 jaar ontwikkeld tot één van de meest toonaangevende beeldhouwers en medailleurs die ons land rijk is. Al vrijwel onmiddellijk nadat hij in 1960 zijn opleiding aan de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam had voltooid, heeft de heer Claus zich door de aan hem verleende opdrachten en de door hem gewonnen prijzen een plaats veroverd in de werelden van de monumentale sculptuur en van de penningkunst.

Als beeldend kunstenaar schiep de heer Claus een omvangrijk, vernieuwend en veelvormig oeuvre. Zo vonden meer dan zeventig monumentale beelden en vrije sculpturen hun plaats in de Nederlandse openbare ruimte. Zij staan in steden en dorpen door het hele land en getuigen van het ambachtelijk meesterschap waarmee Eric Claus de speelse, trefzekere vormen van zijn bronzen tot leven roept met een grote rijkdom aan ideeën. Symbool en expressie vertaalt hij in louter plastische termen. Zo combineert hij zijn vakmanschap met een grote mate van kennis en inleving in het onderwerp. Bij zijn inleving in het onderwerp creëert de heer Claus overigens ook prachtige tekeningen en schilderijen. Buiten Nederland staan enkele van zijn grote beelden in Oregon (Verenigde Staten) en Velje en Silkeborg (Denemarken).

De beelden en portretsculpturen van Eric Claus staan niet alleen in de openbare ruimte. Zij behoren ook tot de collecties van Museum Beelden aan Zee te Scheveningen, Beeldentuin Museum de Fundatie Kasteel Nijenhuis in Heino, Overijssel en Nationaal Beeldenpark De Havixhorst in Schiphorst, Drenthe.

Tevens is de heer Claus betrokken geweest bij de ontwikkeling van de portretgalerij van de Raad van State in Den Haag. Hij vervaardigde voor deze galerij van Oranjevorsten de portretten van Willem van Oranje en Koning Willem-Alexander en heeft meegewerkt aan de uitwerking van het concept met de zes daartussen geplaatste beelden. In opdracht van de Raad van State heeft hij ook een dubbelportret van Koning Willem-Alexander en Koningin Máxima vervaardigd.

Naast zijn vrije plastiek en portretten schiep de heer Claus ook een indrukwekkend aantal bijzonder fraaie en originele penningen (meer dan 350). Met zijn creatieve originaliteit staat hij vooraan in de kring van Nederlandse medailleurs. Zodoende mocht hij penningen vervaardigen voor instellingen die varieerden van de Nederlandsche Bank (diverse penningen) tot het Nederlands-Hervormde Synode en van de Raad van State tot het Hoogheemraadschap Rijnland, de Universiteiten van Leiden, Amsterdam en Rotterdam en de Algemene Rekenkamer.

Eric Claus is ook de maker van de bekendste Nederlandse toneelprijzen: de Louis d'Or en de Theo d'Or voor de beste mannelijke en vrouwelijke hoofdrol, de Arlecchino en Columbina voor de beste bijrollen en de Prosceniumprijs voor een wezenlijke bijdrage aan regie, decor, kostumering en dramaturgie.

De Pelgrimsdeuren in de Onze Lieve Vrouwe Toren / Lange Jan van Amersfoort (2014) vormen een hoogtepunt in Claus' gehele oeuvre. Ook hier manifesteert zich weer zijn groot gevoel voor plasticiteit, vindingrijkheid, innovatie en ambachtelijk vakmanschap. Zij zijn tegelijkertijd een meesterstuk van Nederlandse beeldhouwkunst die de vergelijking kan doorstaan met befaamde bronzen deuren elders in Nederland en Europa.

De heer prof. Claus is benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.

Bron: gemeente Waterland / Wij danken Lucie van Vliet van de gemeente Waterland hartelijk voor het aanleveren van de beelden.

[roelwijnants]

Den Haag Sculptuur Zurab Tsereteli on Flickr.

[roelwijnants]

Den Haag Sculptuur 2013 on Flickr.

Den Haag Sculptuur