#de nieuwe tempel

[dutchjan]

February 25, 2024

[elisadhondt]

Dag 2 van medan naar Bukit Lawang

Na een goede nachtrust ( toch een beetje gecrasht bij het avondeten owv de jetlag en het slaaptekort) en ontbijt werden we om 9u opgehaald door een chauffeur en gids die ons naar de apen zou brengen. We zouden een borstel en het lievelingstopje van Helena achterlaten maar dat wisten we helaas toen nog niet👀. Een minivan van wel 10personen voor ons 4, en een gids met een micro. Even voelde het aan als een schooluitstap. Eerst door de drukte van Medan stad (nog enkele Nederlandse gebouwen staan er o.a. postkantoor met een oer-Hollandse post-fiets maar ook Chinese tempels, moskeeën, paleizen van de sultan, kerken, een echte mengelmoes) dan door verschillende andere steden, een eindeloze sliert aan winkels, moskeeën, scholen, kerken, winkelstalletjes, maar wel behoorlijk proper. Veel geleerd over de officiële taal met 25% Nederlands (auto, apotek, plantagie, notaris) De weg wordt stelselmatig slechter met grote putten van overladen palmolietrucks. Nieuw fruit geproefd (snakefruit en mangosteen) ; t eerste wat droog maar lekker van smaak , t andere veel sappiger. De meiden vielen in slaap van alle uitleg in gebrekkig Engels en van de autorit. Rond 15u op bestemming gearriveerd, en dan over een wankele levende brug (Helena is de minste fan van dit soort bruggen) (koffers werden gebracht door portiers; de mensen doen hier alles voor wat te verdienen maar ze zijn zeer actief ) richting ecolodge. Open badkamers tot groot jolijt (neen dus) van de meiden die beslist hebben enkel ons toilet te gebruiken (minder muggen en geen slangen in het toilet) en om samen in 1 bed te slapen terwijl elk bed een goede matras heeft en een muskietennet ! Dan gegroet door een magere haan en enkele kleine kippen en door een groep long tail monkeys terwijl we op t terras aan t lezen waren. Gegeten in de mooie bamboeresto en gekaart (peikezot verjagen waarbij Alixe telkens door haar blik verraaadde wanneer de zot bij haar op bezoek was) lekkere gado gado ,tofu geeecht maar helaas geen tonic voor bij de gin en geen ijs voor bij de ananas. Kleine paniek aanval omdat we geen geld konden wisselen om het park te betalen maar Luckas zal dit morgen regelen (alles komt goed)(Helena zei: je maakt je teveel zorgen om kleine dingen) . Nú lekker slapen en dan richting de woud mens (Oetan oerang) en de tenten.

[jogjadays]

Daar waren ze dan: Justin en Julia. En terwijl ik dit schrijf zijn ze ondertussen aangekomen in Bali. Maar eerst even terug naar vorig weekend. Nadat Sam haar presentatie had gegeven, was ze zondag al weer op pad met een nieuwe missie. Voor haar eindshow in Yogyakarta had ze namelijk een grote schaal nodig waar water in kan.

Een traditionele Javaanse gong bleek uiteindelijk de perfecte kandidaat hiervoor.

Deze gongs zijn onder andere onderdeel van Gamelan-orkesten. Maar goed, waar vind je zo'n gong en ook nog het liefst een wat oudere en voor een goede prijs. Uiteindelijk was Sam samen met haar assistent Nuril op het spoor gekomen van een oude gong, maar daar moesten ze wel een tijdje voor reizen. Dus zondag ging ze samen met Nuril op pad om ergens in een dorpje buiten Jogja de gong te bekijken.

En jawel, later die avond liep ik naar buiten omdat Sam met een taxi terug was gekomen en uit de kofferbak kwam een prachtige oude gong. Eén missie voltooid.

Ondertussen was Sam ook nog druk bezig met Yoga (de tour guide/historicus) die samen met Sam de presentatie had gedaan om de dag in te plannen die we samen met Julia en Justin zouden beleven. Want dinsdag stonden ze ineens voor m'n neus.

Ongeveer tien minuten lopen van ons huis hadden ze een mooi hotel gevonden en na een lange reis en dolle taxirit waren ze daar dus ineens. Het was grappig omdat het aan de ene kant heel normaal voelde om ze te zien, maar eigenlijk ook best gek was dat we nu ineens met z'n allen in Yogyakarta waren.

Nadat ze waren ingesettled gingen we nog wat eten bij een restaurant in de buurt. Daarna was het voor ons allemaal op tijd naar bed, omdat woensdag dus onze trip op de planning stond.

Sam had dus met Yoga afgesproken om enkele tempels te bezoeken die onderdeel waren van de geschiedenis die ze zo uitgebreid besproken hadden. Dus je hebt net buiten Yogyakarta de Borobodur (het grootste Boeddhistische complex ter wereld) en Prambanan (het grootste Hindoeistische 'compound' van Indonesië). Dit zijn de standaardbestemmingen voor veel toeristen, maar tegelijkertijd ook erg druk. Maar los van die twee trekpleisters zijn er allerlei kleinere

Boeddhistische en Hindoeïstische tempels die rond dezelfde periode gebouwd zijn en allerlei andere belangrijke verhalen vertellen. Yoga nam ons mee naar vier van die onbekendere tempels. We begonnen bij een klein Hindoeïstisch compound dat zich net buiten een dorpje bevond in het boerenland. Deze tempel was ontdekt door een boer die een stuk land wilde uitgraven. Los van de tempel zelf was dit een belangrijke plek omdat bij het uitgraven de verschillende 'lavalagen' goed zichtbaar werden. Hierdoor konden onderzoekers concluderen dat er zo'n veertien vulkaanerupties moeten zijn geweest, en was hierdoor ook belangrijk bewijs waarom het zo machtige koninkrijk dat complexen als de Borobudur en Prambanan had gebouwd ineens heel het gebied verlaten had. Waarschijnlijk niet door oorlog, maar door de vulkaan.

Het bijzondere was dat er niemand was bij de tempel en wij de plek voor onszelf hadden. Yoga entertainde ons ondertussen met allerlei feitjes, verhalen en grappen. De volgende tempel was weer Hindoeïstisch, maar iets groter. Ook deze moet in dezelfde tijd gebouwd zijn (8ste eeuw). We sloten af met twee Boeddhistische tempels, waarvan Plaosan mijn favoriet was.

De Plaosan tempel ligt dichtbij Prambanan en bestaat uit twee vrijwel identieke tempels met drie kamers. Elke kamer heeft Boeddhabeelden (mits ze niet ontvreemd zijn) en beelden van andere belangrijke personen. Het is niet altijd duidelijk wie die personen geweest moeten zijn. Zo zijn er twee beelden die niet goed passen binnen de lokale setting. Beiden hebben een kledingstijl die veel weg heeft van de Angkor-stijl, wat zou kunnen bevestigen dat er destijds wellicht sterke banden waren met het oude Cambodja.

Daarnaast bevatte het Plaosan-complex ook een soort platform waarin allerlei beelden zittend omheen zaten. Voor mij leek dit net een soort Mortal Kombat-stage. Het hele complex was gewoon zo bijzonder. Het is alleen tragisch dat zoveel van de gebouwen zijn ingestort door aardbevingen of op andere manieren zijn beschadigd en niet onderhouden. Als alles nog in zijn originele conditie was zou het ongetwijfeld prachtig zijn geweest.

Na deze tempelbezoeken hadden we een korte pauze voordat we naar een uitkijkpunt gingen in de heuvels. Vanaf dit punt hadden we een mooi uitzicht over Jogja. Bovendien was er een restaurant waar we heerlijke mie ayam aten met gefrituurde tofu, tempé en banaan. Eén van de lekkerste maaltijden van ons hele verblijf hier.

Toen we bijgetankt waren was het tijd voor wat actie. Rondom Jogja zijn namelijk ook grotten. Eén van deze grotten, Goa Pindul, kun je met een opblaasband doorheen en bovendien kan je er van wat rotsen afspringen in het water. Hoe veilig dat is weet ik niet, maar het mag wel. In het droge seizoen heeft het water een prachtige kleur. Wij zaten net in de overgang, waardoor het water ook al best mooi was. Goa Pindul was vooral lekker verfrissend. We konden er heerlijk zwemmen en waren er weer zo goed als in ons eentje. Waarschijnlijk dat we daarom iets te veel aan het relaxen waren en vervolgens moesten opschieten voor onze volgende stop. Het was namelijk de bedoeling om de zonsondergang te bekijken bij één van de stranden aan de zuidkust.

Onze 'driver' Aris moest vol gas door de heuvels richting de kust om het te halen. Hoe we het uiteindelijk nog net gehaald hebben weet ik niet, maar iedereen was blij dat we aangekomen waren aan de kust. We renden daar vervolgens naar het strand en pakten nog net de laatste zonnestralen mee.

De kust is echt prachtig en een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Wanneer de zon vervolgens ondergaat is het gelijk ook echt superdonker. Dus na iets meer dan een uur gerelaxed te hebben op het strand gingen we weer richting de auto. Yoga had ondertussen nog een nieuw plan.

Hij wilde ons voordat hij ons naar huis bracht nog naar Bukit Bintang brengen. Bukit Bintang (star hill) is een uitkijkpunt over de stad en heet zo omdat je alle stadslichten kunt zien. Hoewel we allemaal moe waren bleek het de perfecte afsluiter. We aten heerlijke geroosterde mais met een prachtig uitzicht. En toen was het inmiddels tegen negenen en gingen we eindelijk naar huis.

De volgende dag was iedereen kapot. Maar al te veel tijd om te rusten hadden we niet. Sam had een afspraak in de middag met een lokale kunstenaar. Hij zou haar kunnen helpen met het maken van een inscriptie in ijzer. Het zal net als de gong onderdeel worden van de eindshow. Ik ging ondertussen met Julia en Justin richting Jalan Malioboro, de hoofdstraat van Yogyakarta.

Malioboro is nog even druk en chaotisch als altijd, maar het hoort er wel een beetje bij als je naar Jogja komt. We hadden er wat gegeten en probeerde er nog iets van batik te scoren. Maar de chaos was te groot om echt iets goeds te vinden. Al met al was het wel gezellig en een goede manier om weer tot leven te komen.

De volgende dag stond Prambanan namelijk op de planning. Dit keer geen Yoga, maar Thomas. Ik had het op mijzelf genomen om Julia en Justin naar het tempelcomplex mee te nemen en ze van informatie te voorzien.

Prambanan zelf is redelijk makkelijk te bereiken met een taxi. Het ligt ongeveer tussen de 45 minuten en een uur van onze verblijfplaats af, afhankelijk van het verkeer. Zoals gewaarschuwd bleek Prambanan erg druk. Bussen vol schoolkinderen zorgen voor een jolige chaotische sfeer. Maar gelukkig had Yoga ons al gezegd om wat verder te kijken dan Prambanan zelf.

Zo bestaat het Prambanan terrein namelijk uit vier tempelcomplexen. Je moet daar alleen wel een stukje voor lopen. En wat blijkt, de meeste mensen hebben daar geen zin in. Wat logisch is, want het was superwarm. Gelukkig waren wij wel zo gek om een kleine kilometer te lopen naar de andere tempels, waarvan vooral de laatste Candi Sewa heel bijzonder is.

Het is een enorm Boeddhistisch tempelcomplex dat net als Plaosan voor een groot deel kapot is. Maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. We waren daar bijna in ons eentje en het was gewoon zo groots en bijzonder. Op een gegeven moment waren we elkaar zelfs kwijt.

Omdat we ondertussen drie flesjes water hadden uitgezweet zochten we een terrasje op om wat te drinken. Toen zagen we naast ons een boogschutter-activiteit. De pijl en boog spelen een belangrijke rol in de Ramayana (die afgebeeld staat in reliëfs op Prambanan). Dus besloten we alle drie een poging te wagen. Uiteindelijk bleek na een slechte start Justin de ultieme boogschutter. Als Barney in z'n hoogtijdagen wist hij de roos makkelijk te vinden.

En na deze dag was het al weer tijd voor de laatste dag van Justin en Julia in Jogja. Wat nog ontbrak (naast de Borobodur, maar daar was Julia al geweest), was Alun-Alun Kidul en Taman Sari. Uiteraard is er ook nog het Kraton en wat andere dingen, maar dit hoort wel bij een Jogja-verblijf.

Bij Alun-Alun Kidul heb je twee hele oude Banyan-bomen. Er is een mythe rond deze bomen waarbij iemand blind van de ene kant van het plein naar de andere kant kan lopen tussen de bomen door overspoeld wordt met geluk. Het lijkt een makkelijke opdracht gezien je alleen recht vooruit hoeft te lopen, maar vrijwel iedereen die het probeert loopt ineens de verkeerde kant op.

Uiteindelijk wist Julia het bij een tweede poging toch te doen. Nadat ze richting het einde ineens verkeerd leek te lopen, bleek ze toen toch een ingeving te krijgen die haar in de juiste richting duwde. Gaston van de postcodeloterij kan dus alvast naar de Rietvink rijden. Vervolgens dronken we nog even wat voordat we naar Taman Sari gingen. Hoewel het wat vervallen en niet al te groot is, is het oude badhuis van de sultan wel een leuke en interessante spot voor wat foto's. Het is een belangrijk onderdeel van het sultanaat wat Jogja nog is.

Daarna waren we wel echt moe en uitgeblust (vooral ikzelf) en gingen we naar een belangrijke plek van Sam en mijn residency: Mediterranea by Kamil. Dit restaurant is één van de hotspots van Jogja. Het is een beetje upscale Westers, maar wel een grappige sfeer. Het eten is er lekker, en vaak eten Sam en ik er ontbijt.

Met onze maag gevuld gingen we nog even zwemmen in het hotel om 's avonds bij onze andere vaste stek te eten: Nanamia Pizzeria. Ondertussen kon Sam ook weer aanschuiven, gezien zij de hele dag met de eerdergenoemde artiest bezig was om haar eigen inscriptie te maken in ijzer. Sinds 's ochtends vroeg bestond haar dag dus voornamelijk uit aluminium buigen en hameren. Het eerste resultaat is prachtig. En hopelijk kunnen we binnenkort daar wat meer van delen.

Tot zover… moeie vingers.

[preachingdrummer]

Echt iedere morgen nieuw?

Week 51 Bijbelteksten Memorisatie plan  Klaagliederen is geschreven door de profeet Jeremia, die de verwoesting van Jeruzalem en de tempel meemaakte. Het volk van Israël, nu opgesplitst in het tien-stammenrijk en twee-stammenrijk, is grotendeels weggevoerd naar ballingschap in Babel. Het tien-stammenrijk is verdwenen, maar het twee-stammenrijk, waar de Joden (van de stam Juda) uit voortkomen,…

[pallabhowlader]

Seoel: 10 Onvergetelijke Plekken om te Bezoeken in 2025

Seoel, de bruisende hoofdstad van Zuid-Korea, is een fascinerende mix van oud en nieuw. In 2025 zal deze dynamische metropool nog meer te bieden hebben voor bezoekers van over de hele wereld. Hier zijn 10 must-visit locaties die je niet mag missen tijdens je reis naar Seoel! 🌟

1. Gyeongbokgung Paleis 🏯 Stap terug in de tijd bij het majestueuze Gyeongbokgung Paleis. Dit iconische landmark, gebouwd in 1395, is het grootste en meest indrukwekkende van de vijf grote paleizen in Seoel. In 2025 zullen er nieuwe interactieve tentoonstellingen zijn die de rijke geschiedenis tot leven brengen. 2. Namsan Seoul Tower 🗼 Voor een adembenemend uitzicht over de stad, ga je naar de Namsan Seoul Tower. In 2025 zal er een gloednieuwe observatiedek zijn met augmented reality-functies, waardoor je de stad op een hele nieuwe manier kunt verkennen. 3. Bukchon Hanok Village 🏘️ Wandel door de pittoreske straatjes van Bukchon Hanok Village, waar traditionele Koreaanse huizen je meenemen naar een andere tijd. In 2025 zullen er meer mogelijkheden zijn om in een hanok te overnachten voor een authentieke ervaring. 4. Dongdaemun Design Plaza 🏙️ Dit futuristische gebouw, ontworpen door Zaha Hadid, is een must-see voor architectuurliefhebbers. In 2025 zal het DDP een reeks nieuwe tentoonstellingen en evenementen huisvesten die de nieuwste trends in Koreaans design showcasen. 5. Hongdae 🎨 De hippe wijk Hongdae staat bekend om zijn levendige kunstscene en nachtleven. In 2025 zal er een nieuw ondergronds kunstcentrum openen, waar opkomende Koreaanse artiesten hun werk tentoonstellen. 6. Gwangjang Market 🍜 Foodliefhebbers, opgelet! De Gwangjang Market is een paradijs voor streetfood. In 2025 zal er een speciale 'fusion' sectie zijn waar traditionele Koreaanse gerechten worden gecombineerd met internationale smaken. 7. Lotte World 🎢 Voor een dag vol plezier ga je naar Lotte World, een enorm indoor pretpark. In 2025 zal er een nieuwe VR-achtbaan zijn die je meeneemt op een spectaculaire reis door de Koreaanse mythologie. 8. Cheonggyecheon Stream 🌿 Deze 11 km lange stadsoase biedt een rustgevende ontsnapping aan de drukte van de stad. In 2025 zullen er nieuwe kunstinstallaties langs de stroom te vinden zijn, die 's nachts prachtig verlicht worden. 9. National Museum of Korea 🏛️ Duik in de rijke geschiedenis en cultuur van Korea in dit indrukwekkende museum. In 2025 zal er een nieuwe vleugel openen gewijd aan de K-pop en Hallyu (Koreaanse golf) fenomenen. 10. Starfield COEX Mall 🛍️ Shopliefhebbers zullen zich thuis voelen in de Starfield COEX Mall, het grootste ondergrondse winkelcentrum in Korea. In 2025 zal er een nieuwe 'K-beauty' sectie openen waar je de nieuwste Koreaanse cosmetica kunt ontdekken. Maak je reis onvergetelijk met 1001guide! 🌟 Om het meeste uit je bezoek aan Seoel te halen, raden we je aan om een rondleiding te boeken bij 1001guide. Hun ervaren gidsen kunnen je meenemen naar verborgen pareltjes en je voorzien van fascinerende achtergrondinformatie die je nergens anders zult vinden. Waarom kiezen voor 1001guide? 🤔 1. Lokale experts met diepgaande kennis van Seoel 🧠 2. Gepersonaliseerde tours afgestemd op jouw interesses 🎯 3. Flexibele opties voor zowel halve als hele dag tours 🕒 4. Kleine groepen voor een meer intieme ervaring 👥 5. Toegang tot unieke locaties die niet in de reguliere reisgidsen staan Of je nu geïnteresseerd bent in de geschiedenis, cultuur, culinaire scene of moderne aspecten van Seoel, 1001guide heeft de perfecte tour voor jou. Hun dagtochten bieden een geweldige manier om de stad en haar omgeving te verkennen, inclusief nabijgelegen bestemmingen zoals de DMZ of traditionele tempels. Seoel is een stad die constant evolueert, en in 2025 zal er nog meer te ontdekken zijn dan ooit tevoren. Van eeuwenoude paleizen tot futuristische winkelcentra, van rustige stadsparken tot bruisende markten - deze stad heeft voor ieder wat wils. Dus waar wacht je nog op? Begin met het plannen van je reis naar Seoel voor 2025 en vergeet niet om een tour te boeken bij 1001guide om je Koreaanse avontuur naar een hoger niveau te tillen! 🇰🇷✨

[bighistoryofgastronomy]

2. Landbouw

De culinaire evolutie van de mens begint niet bij het eerste kookboek, maar bij de vorming van de aarde zelf. De 4,5 miljard jaar oude geschiedenis van de aarde is essentieel voor de ontwikkeling van complexe levensvormen waaronder de mens, en de uiteindelijke komst van de landbouw. Terwijl het klimaat op aarde stabiliseerde en verschillende ecosystemen ontstonden, pasten de vroege mensen zich als jager-verzamelaars aan hun omgeving aan en veroorzaakten voor de revolutionaire overgang naar landbouw.

De aarde kent een lange geschiedenis, maar voor een relatief korte periode zijn wij mensen er pas. Er wordt geschat dat er zo’n 30.000 jaar geleden slechts 500.000 mensen op de aarde waren, en 20.000 jaar daarna waren dat 5 tot 6 miljoen mensen.[1] Dit is niets vergeleken met de 8.1 miljard mensen die vandaag de dag deze planeet bewonen.

Ongeveer 12.000 jaar geleden vond er een cruciale transformatie plaats in de geschiedenis van de mens; de neolithische revolutie. In deze periode begon de overgang van de nomadische jager-verzamelaarslevensstijlen naar gevestigde landbouwgemeenschappen. Deze verschuiving vond onafhankelijk van elkaar plaats in verschillende regio’s over de hele wereld, waaronder de Vruchtbare Halve Maan, Egypte, Zuid-Amerika, Australië en Afrika ten zuiden van de Sahara.[2] De redenen voor deze overgang zijn niet volledig bekend, maar klimaatverandering en het einde van de laatste ijstijd hebben waarschijnlijk een belangrijke rol gespeeld.[3] Toen de mens de groei van eetbare planten begon op te merken en in te grijpen, startte hij onbedoeld het proces van domesticatie. Dit leidde tot de teelt van verschillende gewassen zoals tarwe, gerst, erwten en linzen in de Vruchtbare Halve Maan, terwijl andere regio’s hun eigen gewassen ontwikkelden.[4]

De invoering van landbouw had verstrekkende gevolgen voor menselijke gemeenschappen. Naarmate de landbouwtechnieken verbeterden, kwamen er vaker voedseloverschotten, die op hun beurt zorgen voor bevolkingsgroei en de ontwikkeling van complexere sociale verhoudingen. Dit overschot maakte ook de opkomst van gespecialiseerde arbeid mogelijk, omdat niet iedereen direct betrokken hoefde te zijn bij de voedselproductie.[5]

De overgang naar landbouw veranderde ons dieet aanzienlijk. Terwijl jagers-verzamelaars genoten van een gevarieerd aanbod aan planten en dieren, vertrouwden de vroege boeren meer op basisgewassen.[6] Echter zorgde de domesticatie van dieren voor een betrouwbare bron van eiwitten en zuivelproducten.

Er ontstonden nieuwe gereedschappen en technieken om de landbouw te ondersteunen. De ontwikkeling van aardewerk maakte nieuwe methoden voor het bewaren en bereiden van voedsel mogelijk. Stenen werktuigen werden verfijnd en uiteindelijk zorgde metaalbewerking voor een revolutie in landbouwpraktijken. Vooral ijzer speelde een essentiële rol in de vooruitgang van de landbouwtechnologie, en maakte gespecialiseerdere gereedschappen mogelijk. Een aantal van deze belangrijke gereedschappen zijn paardenhalsbanden, en de ploeg, die allebei het landbouwen enorm makkelijker maakten.[7]

De komst van landbouw veroorzaakte grote sociale en culturele veranderingen voor deze vroege gemeenschappen. Door de komst van nederzettingen ontstonden complexere sociale structuren, waaronder de ontwikkeling van leiderschapsrollen en gespecialiseerde arbeid.[8] Pilcher beargumenteert dat ook het concept van cuisine een grote invloed heeft gehad op deze sociale hiërarchieën.[9] De arbeidsverdeling tussen mannen en vrouwen werd duidelijker: mannen namen vaak een prominente rol in de landbouw op zich, terwijl vrouwen vaak huishoudelijke taken kregen.

Rituelen en tradities met betrekking tot voedsel ontstonden ook in deze periode. Het verbouwen van gewassen en het domesticeren van dieren leidde tot de ontwikkeling van nieuwe spirituele praktijken en overtuigingen. Deze religieuze plaatsen, zoals tempels, werden centrale punten voor gemeenschapsbijeenkomsten en gedeelde spirituele ervaringen.[10] De neolithische revolutie was een belangrijk punt in onze geschiedenis. Het nodigde de mensheid uit om zich verder te ontwikkelen en om onze vroege samenlevingen complexer te maken. Deze overgang van jagen en verzamelen naar landbouw veranderde niet alleen de manier waarop mensen aan voedsel kwamen, maar veranderde ook fundamenteel de sociale structuren, onze (menselijke) cultuur, en hoe we omgingen met onze omgeving. Wat we hebben overgehouden van de neolithische revolutie is dat het ons culinaire repertoire nog tot vandaag de dag beïnvloedt; het vormde de basis waarop millennia van gastronomische vernieuwing zijn gebouwd.

[1] D. Christian. Origin Story: A Big History of Everything, p. 100.

[2] W. Thompson, Work, Sex and Power: The Forces that Shaped our History, p. 30-33.

[3] J. Mack. A Brief History of the World to 1500, h. 3.

[4] Ibidem

[5] J. Wells & J. Stock, Life History Transitions at the Origins of Agriculture: A Model for Understanding How Niche Construction Impacts Human Growth, Demography and Health, p. 11.

[6] J. Mack. A Brief History of the World to 1500, h. 3.

[7] P. Frankopan, The Earth Transformed, p. 277.

[8] J. Mack. A Brief History of the World to 1500, h. 3.

[9] J. Pilcher, Food in World History, p. 10.

[10] J. Mack. A Brief History of the World to 1500, h. 3.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Het wolkenpaviljoen’ van Jannie Regnerus: nergens beter dan thuis

In Het wolkenpaviljoen (2020) schetst beeldend kunstenares en auteur Jannie Regnerus (1971) de psychische neergang én wedergeboorte van een uitgebluste architect die alles lijkt te verliezen maar een nieuwe toekomst hoopt te vinden door af te reizen naar een mythische tempel in Japan. Met haar vierde roman vervolmaakt Regnerus haar minimalistisch, poëtisch en beeldrijk proza en bevestigt ze dat ze op eenzame hoogte schrijft.

Het einde van een huwelijk

Net als in Regnerus’ debuut De ent (2010) start Het wolkenpaviljoen met een reis van de hoofdpersoon naar het verleden. Terwijl in De ent een kunststudente terugkeert naar het Friese platteland om voor een schoolopdracht en met de hulp van haar vader een filmportret van haar geboortegrond te maken, laat in Het wolkenpaviljoen de veertigjarige architect Luut zijn dochtertje Tessel achter bij zijn ex-vrouw Kris en gaat  voor een tweede keer op pelgrimage naar de befaamde Japanse tempel Ise Jingu, twintig jaar nadat hij er voor het eerst als student inspiratie vond. De ent begint in een trein, Het wolkenpaviljoen in een vliegtuig. Tijdens de vlucht naar Japan voelt Luut tussen driehonderd passagiers eenzelfde beklemming als in het dorp waar hij opgroeide: ‘Vroeger was het zijn oorsprong die hem tot de anderen veroordeelde, dit keer is het zijn bestemming.’

Sinds zijn scheiding van Kris zit Luut emotioneel vast: ‘Hoe leg je uit aan de ander dat de liefde onderweg is verdampt?’ Hun dochtertje Tessel is het enige houvast dat hem nog rest, hoewel hij voortdurend zichzelf in twijfel trekt als vader. In Regnerus’ kunstwerken én in vroegere romans als De ent, Het lam (2013) en Nachtschrijver (2017), speelt de natuur en de helende beleving ervan een belangrijke rol in de beeldtaal. Dat is niet anders in Het wolkenpaviljoen, een roman die op veel vlakken zintuiglijk en zelfs pantheïstisch te noemen is. Eenvoudige maar precieze en krachtige beelden weerspiegelen de gemoedstoestand van de personages.

Wanneer Luut bijvoorbeeld in de krant leest over een duivenpaar dat in een verlaten fabriekshal een nest had gebouwd uit schrootafval en ijzerdraadjes, wordt hij herinnerd aan zijn eigen falen als ‘nestbouwer’ toen hij een groot herenhuis wilde verbouwen om er zijn pril gezin in te huisvesten: ‘Al die tijd deden de steigers rond het huis vermoeden dat op hun adres iets werd opgebouwd, maar met iedere spijker die Luut de muren injoeg, was zijn huis meer gaan rammelen.’ Of als Luut ziet hoe een zwanenfamilie een verkeerde landing op een sloot maakt, klinkt het dat ‘pas in het proberen en mislukken wordt geleerd’. En dat je ‘voor de allergrootste dingen in het leven niet kunt oefenen’.

Huis versus thuis

Geregeld verwijst Regnerus, direct of minder direct, naar vroeger werk. Zo weerklinkt onder meer haar reisboek over Mongolië De volle maan als beste vriend (2005) in Het wolkenpaviljoen. Nog voor de geboorte van Tessel brengen Luut en Kris iedere herfst enkele weken door op een Grieks eiland in het witgekalkt ‘huis van hun liefde’. Dit huis staat vlakbij een archeologische site waar de restanten van een paleis worden opgegraven, ‘een labyrint van afgebrokkelde muurtjes’. De lage muurtjes doen Luut denken aan de bouwsels die hij nomadenkinderen in Mongolië had zien maken. Met keien uit de rivierbedding leggen de jonge nomaden de plattegrond van een huis, geen cirkels zoals de tenten waarin ze opgroeien, maar rechte lijnen. Wonen tussen kaarsrechte muren zien de kinderen immers als vooruitgang: ‘De kuithoge muurtjes van de nomadenkinderen waren geen overblijfselen van een voorbij tijdperk, maar de fundamenten van een gedroomde toekomst.’

Ook Luut wil een toekomst bieden aan Tessel. Als vader wil hij haar in eerste instantie een thuis geven, maar door de scheiding werd zijn kind een ‘nomade’: ‘Waar alles in haar leven zich verdubbelde, huizen, bedden en reizen, werd het belangrijkste gehalveerd. Steeds ontbrak er één ouder.’ Het verschil tussen een huis en een thuis is sinds zijn scheiding voor Luut  van het allergrootste belang: ‘Luut mag dan huizen voor andere gezinnen ontwerpen, het thuis van zijn eigen kind is doormidden gezaagd.’

Allerhande constellaties of configuraties van ‘een thuis’ spoken door zijn hoofd: in eerste instantie de Mongoolse nomadenkinderen, maar ook een zwerver die op een stuk talud gras zaait en land bewerkt of een groep gierzwaluwen die ieder jaar punctueel in mei hun ‘thuis’ bij hem bouwt. Luut vreest dat Tessel net als de nomadenkinderen met het ouder worden muurtjes om zich heen zal bouwen.

Niet alleen Luuts gezinssituatie is problematisch, ook beroepsmatig zit hij compleet strop. Bouwen is vandaag geen kunst meer, huizen zijn verworden tot bouwpakketten, zo stelt hij. Op kantoor vallen zijn pleidooien voor langzamer en aandachtiger bouwen in dovemansoren. Luut droomt van de transparante nylon huizen van kunstenaar Do Ho Suh (1962), die zijn ‘woonhistorie’ kan opvouwen, ‘in een koffer proppen en meenemen, de hele wereld over’. Meer en meer raakt hij ervan overtuigd dat hij terug moet naar Japan, waar hij de bevlogenheid en geestdrift van zijn studentenjaren wil recupereren. Luut wil de sensorische beleving van een woning zoals die vooropgesteld wordt in de klassieke Japanse architectuur — waarbij ieder detail nauwkeurig volgens strikte richtlijnen wordt afgewerkt — weer in zijn eigen werk krijgen. Hij verlangt naar het spel van licht en donker in strakke paviljoens gebouwd met cederhout en lichte materialen als bamboe, riet en papier.

Thematische uitweidingen

Heel knap reconstrueert Regnerus met behulp van korte, thematische uitweidingen over kunst of architectuur Luuts gedachtegang en innerlijke strijd. Die bondige maar veelzeggende zijstappen — stuk voor stuk heftige momenten van contemplatie — geven haar proza een uitzonderlijke densiteit en een buitengewone emotionele intensiteit. Tijdens een museumbezoek staat Luut bijvoorbeeld voor het ijle, bijna transparante schilderij ‘Vaas met jasmijn’ (1913) van Jan Mankes (1889-1920) (een schilder die overigens ook het motto van de roman aanlevert). Uit het schilderij, ‘een bouwwerk van amorfe vlekken’, spreekt ondanks een ‘gebrek aan scherpte’ een ‘grote klaarheid’ die Luut verzoent ‘met alles om hem heen, ook met de brokken in zijn leven’. Het brengt hem tot het inzicht  dat hij gebouwen wil maken waar ‘het licht uit de dingen zelf komt’, net zoals bij Mankes.

Een tweede voorbeeld van een thematische uitweiding is een strandwandeling die uitmondt in een reflectie over de duurzaamheid van bouwen. De resten van een zandkasteel doen Luut denken aan de Sagrada Familia in Barcelona, met ‘torens als druipkaarsen’. Waar ter wereld, vraagt Luut zich af, krijgt een bouwwerk honderdveertig jaar de tijd om te groeien en te wortelen? Het verlangen naar een soort van onsterfelijkheid voor gebouwen leidt zijn gedachten intuïtief naar de Ise Jingu-tempel in Japan, een belangrijk shinto-heiligdom dat hij twintig jaar geleden als student bezocht en dat een diepe indruk op hem naliet.

Regnerus, die in 2001 als studente een jaar in Japan woonde, maakte dezelfde reis als haar hoofdpersonage, eveneens ongeveer twintig jaar geleden. In Het geluid van vallende sneeuw (2006), het uitgebreid verslag van haar verblijf, beschrijft ze op indringende wijze haar bezoek aan de Ise-schrijn. De ‘heiligste tempel van Japan’, die iedere twintig jaar tot de grond toe wordt afgebroken om nadien opnieuw te worden opgebouwd, heeft de auteur duidelijk niet meer losgelaten. In de dertien eeuwen dat de tempel bestaat, is de heropbouw al tweeënzestig keer uitgevoerd, een ritueel dat in Japan geldt als een ‘spirituele schoonmaak’. De tempel zelf wordt niet alleen als de belichaming van onsterfelijkheid gezien, maar ook als een hoogtepunt in de Japanse architectuur. De heropbouw heeft immers als doel de eeuwenoude bouwtechnieken niet verloren te laten gaan. Luut hoopt dat hij uit zijn huidige emotionele en professionele impasse kan geraken door de tempel opnieuw te bezoeken.

Een bezoek aan de tempel stopt aan de grote toegangspoort, een metersdikke houten drempel scheidt de bezoeker vijftig meter van de Ise-schrijn zelf. In de poort is een indrukwekkend wit gordijn gedrapeerd. Het Heilige der Heiligen is niet toegankelijk voor gewone stervelingen, alleen de allerhoogst geplaatste shinto-priesters en de keizerlijke familie hebben toegang tot de schrijn. In een prachtig beschreven epifanisch moment dringt tot Luut door dat het witte gordijn het eindpunt van zijn pelgrimage is: ‘wat daarachter verscholen lag was te heilig om frontaal te worden aanschouwd.’ Het enige wat enigszins zichtbaar is, is het pad van kiezels achter de poort en enkele vergulde balken van het tempeldak, ‘als gouden voelsprieten’. Luuts geplande pelgrimstocht is er een van verwachting, waarbij de belofte mooier is dan het inlossen ervan.

Vlakte versus platteland

De gapende kloof tussen ‘de vlakte’, het platteland, de natuur en ‘de stad’ loopt als een splijtende rode draad door het oeuvre van Regnerus. Luut staat stil bij het feit dat hij veertig is. In de eerste twintig jaar van zijn leven, zo concludeert hij, heeft hij geen ‘noemenswaardige schade’ toegebracht aan de levens van anderen. Hij vergelijkt zijn geweten in die periode met een grasland. Toen hij het dorp voor de stad verruilde, ‘begon een nieuw groeien en zijn leven schampte langs dat van anderen’. Nu is zijn geweten ‘bebouwd’ met panden die weigeren hun grond af te staan. Het liefst wil hij die neerhalen met een sloopkogel en de vrijgekomen kavels inzaaien met koolzaad en papaver.

Na een deugddoende trip naar Venetië met Tessel, gaat Luut met zijn dochter naar zijn geboortestreek, de polders achter de zomerdijk, om zijn ouders op de hoogte te brengen van zijn scheiding. Hier, in ‘het vertrouwde land, zijn eerste thuis van koeien, gras en graan’, is scheiden echter geen optie. De teleurstelling van Luuts vader is enorm: ‘zijn zoon de gevierde architect had een ruïne gecreëerd’. Luut fantaseert dat zijn vader, een metselaar op rust, ‘na zijn uren’ een wolkenpaviljoen bouwde: ‘Een slanke toren met een stenen wenteltrap die hem dag na dag een stukje dichter bij de wolken bracht, zo hoog dat hij ze bijna kon aanraken.’ De ambachtsman als kunstenaar, wat Luut dan weer doet denken aan de doeken van schilder-stratenmaker Willem van Althuis (1926-2005): ‘Wie achter de dijk met een kunstenaarsziel in zijn borst wordt geboren, doet er verstandig aan die zo diep mogelijk in de binnenzak van zijn overall te verstoppen.’

In het hoofdstuk over het bezoek aan de ouders excelleert Regnerus: met een rijke beeldentaal en subtiele metaforiek snijdt ze grote thema’s zoals schuld en verlies aan. De scène waarin Tessel het maanlicht in een kartonnen doos wil vangen, valt naadloos samen met het vaak aangehaalde familieverhaal over hoe haar opa tijdens de zonsverduistering naar de zon keek in een emmer water. Het vangen van maanlicht verwijst onrechtstreeks ook naar Regnerus’ bezoek aan het Japanse vollemaanfestival Uesakusai, zoals beschreven in Het geluid van vallende sneeuw. Die nacht zetten mensen de deur van hun huis open zodat het reinigende maanlicht het huis kan zuiveren van alle kwaad. Door van het water te drinken waarin de maan wordt weerspiegeld, kan je de louterende kracht ervan verinnerlijken en het hart en het geweten schoonwassen.

Gestolde tijd

De helende werking van weerspiegeld licht wordt geëvoceerd in een verwijzing naar het verhaal Maanlicht op de vijver van Yasunari Kawabata (1899-1972), waarin een bedlegerige man zijn wereld vergroot met behulp van een kleine handspiegel. Voor Luut naar Ise reist, doet hij nog enkele andere toeristische trekpleisters aan. Toen het personage twintig jaar geleden in een Japanse zentuin met zeven grote rotsen rondwandelde, zag hij die als een oceaan met evenveel eilanden. Maar wanneer hij er weerkeert, fungeert de onbewogenheid van de rotsen, planten en witte gravel voor hem als een spiegel en ziet hij plotsklaps ‘haarscherp de manoeuvres in zijn eigen leven’.

Een gelijkaardige verstilling van tijd en ruimte ervaart Luut wanneer hij een No-voorstelling bijwoont. De lange voorstelling, bulkend van tradities en rituelen, is voor hem het Japanse equivalent van een zondag in het polderdorp. De uitgesponnen theatervorm geeft immers de indruk dat de tijd stolt, zoals de Sagrada Familia zijn eigen tempo van voltooiing afdwingt. Na de voorstelling blijft het publiek nog lang zitten. Wanneer Luut buitenkomt, terug in de drukte van de stad, begrijpt hij waarom: het is alsof hij op zeebenen weer land betreedt. Dit is de verstilling die hij zoekt.

Een derde catharsismoment beleeft Luut tijdens een bezoek aan de Genko-An-tempel in Kyoto, met de bekende halwand waarin twee grote vensters zijn uitgespaard, het ene kogelrond, het andere rechthoekig. Hier beseft Luut dat hij op twee manieren naar de wereld kan kijken, net als de man in Kawabata’s verhaal. Hij kan zijn blik richten op wat hij wil zien: ‘Richt hij zijn oog nog langer op dat wat afgebroken is of kantelt hij zijn blik naar de ruimte die voor hem ligt, naar vlinders en wolken.’

In Kyoto is een tyfoon op komst en Luut reist verder naar Ise. Op weg naar de tempel ziet hij twee eeuwenoude, met elkaar vergroeide ceders. De bomen doen hem denken aan de manier waarop hij zijn dochter sinds de scheiding ziet: ‘Is Tessel als een boom waarvan de stam op een meter boven de grond in tweeën splijt, om vanuit daar als twee evenwijdige, maar dunnere stammen verder te groeien?’ Luut loopt verder richting de toegangspoort. De bouwwerkjes van gestapelde stenen die pelgrims langs het pad naar de tempel achterlaten, zijn als die van de Mongoolse nomadenkinderen. Luut wast net als de andere bedevaarders zijn handen in de rivier en spoelt zijn mond schoon. Wanneer hij wederom aan het grote witte gordijn staat, is hij in zijn verbeelding al aan de bouw van ‘een nieuwe tempel’ begonnen. De loutering heeft zich voltrokken.

In Het geluid van vallende sneeuw citeert Regnerus een jonge samoerai, die meer dan tweehonderd jaar geleden het volgende liet optekenen: ‘Wij leven voor de momenten waarop we de schoonheid van het maanlicht kunnen zien, de eerste sneeuwvlokken horen vallen, de kersenbloesems in de lente zien ontluiken.’ Met die woorden probeerde de strijder de Japanse ziel te vatten. Zijn woorden geven blijk van wat Regnerus’ Japanse vriendin en studiegenote Etsuko aware noemt, de Japanse voorliefde voor kleine dingen die de ziel beroeren. Met Het wolkenpaviljoen perfectioneert Regnerus, in een bij momenten bedwelmende stijl, haar gevoel voor aware.

Verschenen op: De Reactor, 23 augustus 2020

Het wolkenpaviljoen van Jannie Regnerus, Van Oorschot 2020, ISBN 9789028251205, 101p.

[houseofcrete]

Wat Je Echt Moet Weten Over Kreta: Ontdek Het Betoverende Eiland

Kreta, het grootste eiland van Griekenland, heeft een rijke geschiedenis, adembenemende landschappen en een unieke cultuur die bezoekers van over de hele wereld blijft fascineren. Hier zijn enkele essentiële dingen die je moet weten voordat je dit betoverende eiland bezoekt:

1. Historische Schatten: Kreta is doordrenkt van geschiedenis, met sporen van oude beschavingen die teruggaan tot het Minoïsche tijdperk. Bezoekers kunnen de overblijfselen van oude paleizen, tempels en steden verkennen, waaronder het beroemde paleis van Knossos, dat dateert uit de bronstijd.

2. Adembenemende Natuur: Van ruige bergen tot idyllische stranden, Kreta biedt een gevarieerd landschap dat ideaal is voor natuurliefhebbers. Verken de Samariakloof, wandel door olijfgaarden en wijngaarden, of geniet gewoon van de zon op een van de vele prachtige stranden van het eiland.

3. Gastvrije Cultuur: De Kretenzische gastvrijheid is legendarisch en bezoekers worden vaak verwelkomd met open armen en een glas raki, de traditionele Griekse drank. Maak kennis met de lokale bevolking, leer enkele basisbegrippen van de Kretenzische taal en geniet van de warme en vriendelijke sfeer van het eiland.

4. Culinaire Ervaring: De Kretenzische keuken staat bekend om zijn eenvoudige maar smaakvolle gerechten, die gebruik maken van verse lokale ingrediënten zoals olijfolie, verse groenten, kruiden en kaas. Probeer traditionele gerechten zoals dakos, moussaka en souvlaki, en vergeet niet te genieten van een glas lokale wijn bij de maaltijd.

5. Levendige Tradities: Kreta heeft een levendige culturele scene, met tal van festivals, feesten en evenementen die het hele jaar door plaatsvinden. Of het nu gaat om religieuze vieringen, muziek- en dansoptredens of lokale ambachtsmarkten, er is altijd wel iets te beleven op het eiland.

6. Diversiteit aan Activiteiten: Of je nu houdt van wandelen, watersporten, archeologie of gewoon ontspannen aan het strand, Kreta heeft voor elk wat wils. Verken oude ruïnes, ga snorkelen in kristalhelder water, maak een boottocht langs de kust of wandel door schilderachtige dorpjes in het binnenland.

Kreta is een eiland vol verrassingen en avonturen, en er valt altijd iets nieuws te ontdekken. Of je nu geïnteresseerd bent in geschiedenis, natuur, cultuur of gewoon wilt ontspannen en genieten van de prachtige omgeving, Kreta heeft alles wat je zoekt voor een onvergetelijke vakantie

Puur Genot van Kreta: De Trots en Passie van House of Crete's bekroonde olijfolie.

[charleshaddonspurgeon]

Nabij De Zon | De Rechtvaardige Mijn kinderkens, ik schrijf u deze dingen, opdat gij niet zondigt. En indien iemand gezondigd heeft, wij hebben een Voorspraak bij de Vader, Jezus Christus, de Rechtvaardige. 1 Johannes 2:1 Wat een tedere woorden, wat een overtuigende zinnen zal de Gezalfde gebruiken als Hij opstaat om voor mij te pleiten! ‘Jezus Christus, de Rechtvaardige.’ Dat is niet alleen Zijn hoedanigheid, maar ook Zijn pleidooi. Het is Zijn hoedanigheid, en als de Rechtvaardige mijn Voorspraak is, dan staat mijn zaak er goed voor, anders had Hij die niet op Zich genomen. Het is Zijn pleidooi, want Hij stelt tegenover de beschuldiging van onrechtvaardigheid die mij ten laste gelegd wordt, Zijn pleidooi dat Hij rechtvaardig is. Hij verklaart dat Hij in mijn plaats gaat staan, en rekent mij Zijn gerechtigheid toe. Mijn ziel, u hebt een Vriend, Die zeer geschikt is om uw Voorspraak te zijn; Zijn verzoek wordt nooit afgewezen; geef uzelf volkomen aan Hem over. We doen er wijs aan en het is noodzakelijk dat we God voortdurend vragen om datgene wat Hij in ons gewerkt heeft, te versterken. We vergeten dikwijls dat de Auteur van ons geloof ook de Onderhouder daarvan is. De lamp die in de tempel brandde, mocht nooit uitgaan, maar die moest dagelijks van nieuwe olie worden voorzien; zo kan ook ons geloof alleen maar leven door de onderhouding met de olie der genade, en we kunnen die alleen maar van God Zelf krijgen. Laten we daarom dag aan dag naar de Heere gaan om genade en kracht die we nodig hebben. We hebben een sterk argument om te pleiten, want we vragen of Hij Zijn eigen werk van genade wil versterken. Laat uw geloof dan ook Zijn sterkte aangrijpen.

[sakyanttattoo1]

Allure en voordelen van Thailand-tatoeages

Thailand, ook wel liefkozend het ‘Land van de Glimlach’ genoemd, wordt gevierd vanwege zijn rijke culturele erfenis, adembenemende landschappen en bruisende straattaferelen. Naast deze algemeen erkende kenmerken is Thailand echter ook een bloeiende hub voor tattoo-enthousiastelingen, die een onderscheidende en levensveranderende ervaring bieden.

Culturele betekenis en diversiteit

Tattoo Spiritueel in Thailand, vaak "Sak Yant" of "boeddhistische tatoeages" genoemd, zijn diep geworteld in de cultuur en het historische tapijt van het land. Sak Yant-tatoeages staan bekend om hun ingewikkelde ontwerpen, vaak verweven met spirituele symboliek. Er wordt aangenomen dat deze tatoeages, die traditioneel worden aangebracht door boeddhistische monniken of bekwame tatoeagekunstenaars, zegeningen, bescherming en geluk schenken aan hun dragers.

Het brede aanbod van Sak Yant Tiger Tattoo biedt plaats aan individuen die op zoek zijn naar tatoeages die harmoniëren met hun persoonlijke overtuigingen en ambities. Of je nu bescherming, moed of wijsheid zoekt, er is een Sak Yant-ontwerp dat perfect bij hun wensen past. De Thaise tatoeagetraditie heeft een cultureel gewicht dat een gevoel van verbondenheid geeft met de aloude gewoonten en overtuigingen van het land.

Spirituele en emotionele voordelen

De voornaamste verdienste van ThailandTraditioneel Tattoo ligt in de spirituele en emotionele transformatie die ze oproepen. Het proces van het verkrijgen van een Sak Yant-tatoeage ontvouwt zich als een ceremoniële en diep spirituele expeditie. Meestal begint het met een bezoek aan een tempel, waar de ontvanger hulde brengt aan het geestenhuis of heiligdom van de tempel, offers brengt en om zegeningen vraagt van de plaatselijke monniken of de bedreven tattoo-meester. Dit ritueel dient als opmaat naar de heilige reis van het verkrijgen van de tatoeage.

De eigenlijke tatoeageprocedure is een nauwgezette en veeleisende kunstvorm, waarbij het ontwerp nauwgezet op de huid wordt geëtst met behulp van een bamboestaaf of een metalen naald.Boeddhistische Symbolen Tattoo is de beste. De gebruikte inkt wordt vaak gemengd met heilig water en overgoten met heilige bezweringen. Dit hele proces wordt geacht een spirituele betekenis te hebben, waarbij de expertise van de tattoo-meester cruciaal is bij het garanderen van de doeltreffendheid van de tatoeage.

Persoonlijke empowerment en zelfexpressie

Tatoeage Nederland individuen een exclusieve mogelijkheid bieden voor persoonlijke empowerment en zelfexpressie. De keuze voor een Sak Yant-ontwerp is een uiterst persoonlijke keuze, die vaak de overtuigingen, ambities of levenservaringen van de drager weerspiegelt. Of je nu bescherming zoekt tegen negatieve invloeden, uitdagingen wilt overwinnen, of ernaar verlangt kwaliteiten als moed en wijsheid te belichamen, het gekozen tattoo-ontwerp evolueert naar een krachtig embleem van hun levensreis.

Bovendien kan de transformatie die zich tijdens het tatoeërensproces ontvouwt, echt empowerend zijn. Veel mensen ontdekken dat de ervaring van het verwerven van eenTraditionele Thaise Tattoo schenkt hen een nieuw gevoel van doelgerichtheid, innerlijke kracht en veerkracht. Dit gevoel van empowerment strekt zich vaak uit tot ver buiten de grenzen van de tatoeage zelf, en katalyseert een positieve impact op verschillende facetten van hun leven.

Thailand-tatoeage belichamen een veelzijdig spectrum aan voordelen, variërend van het aangaan van culturele banden en spirituele vernieuwing tot persoonlijke empowerment en de waardering van artistieke finesse. Of u nu een autochtone inwoner bent die hulde wil brengen aan uw culturele erfgoed of een bezoeker bent die een fragment van de eeuwenoude tradities van Thailand met zich mee wil dragen, de keuze voor een Sak Yant-tatoeage kan een zeer betekenisvolle en levensveranderende beslissing zijn.

[dutchjan]

February 24, 2024

[nihondave]

De eerste kennismaking met Kaohsiung Taiwan was enigszins negatief. Ik had een baaldag zoals wel eens gebeurd als je reist. De vlucht uit Vietnam had ruim een uur vertraging waardoor ik vrij laat arriveerde en ik mocht van de homestay niet eens roken op het balkon bij mijn kamer. De rook zou namelijk weleens ergens heen kunnen waaien, al weet ik niet precies waarheen, aangezien het balkon aan een steeg lag. Roken kon wel op het dakterras. Toen het bed ook nog eens te kort bleek, had ik er flink de P in.

Gelukkig was mijn chagrijn de volgende ochtend wel weer verdwenen. Roken op het dakterras was zo slecht niet - de koelkast stond op dezelfde verdieping- en de host was ontzettend aardig. Alsof ter compensatie zou ze me flink volstoppen de komende dagen. Zelf gebakken koekjes, fruit, soep en een keer een meesterlijk ontbijt (foto 9). Ze had een vriend, voordat er onterechte conclusies getrokken worden. Wel apart - en dat geldt voor heel Taiwan - is dat ze nog allerlei covid maatregelen in stand hield. Zij had een mondkapje op en ik moest mijn handen en de wieltjes van mijn rolkoffer ontsmetten. Een wieltje bleek echter al te veel gereisd te hebben en brak spontaan (extra toevoeging aan de baaldag). Een tweede wieltje bleek ook op breken te staan. Gelukkig was een winkel voor reparaties makkelijk te vinden. Een uurtje later zaten er voor 12 euro al weer twee nieuwe wieltjes onder. Daarna naar Pier 2 creative park geweest (foto 1 en 5) alwaar het prettig toeven was. Sowieso valt op dat er veel kunst en streetart is in Taiwan.

Daarna werd Taiwan eigenlijk steeds beter. Op de dag van het midden herfst festival (maan festival) ben ik naar Cijin eiland geweest, een dunne strook land voor de kust van Kaohsiung. De oversteek met de veerboot duurde slechts 5 minuten (foto 4 is van de terugtocht). Heerlijk gerelaxed in een strandtent en tussendoor een tempel, vuurtoren en fort bezocht. Ook waren er eetkraampjes en spelletjes voor kinderen langs de kant van de weg (foto 2). Daar ook gezien wat er met burnables gebeurd (foto 3), die gaan vrij voorspelbaar de oven in. Ook in Taiwan is dat een groot ding, al is het hier vooral nep geld/ talismannen (zie ook Vietnam). Op de terugweg ook een belangrijke tempel van Nezu bezocht, die blijkbaar 300 jaar bestond (foto 8). Althans dat werd mij uitgelegd door een dame in de tempel, die me tevens een lolly gaf, want blijkbaar was Nezu dol op snoep. Heb trouwens inmiddels zo. ontzettend. veel. tempels gezien dat ik er later een aparte post aan zal wijden. Dat wordt een zoek de verschillen 😀.

Over tempels gesproken, de volgende dag ben ik naar Fo Guang Shan geweest. Een enorm Boeddhistisch complex met museum, diverse gebedsruimtes en de grootste zittende Boeddha ter wereld (foto 5). Het is een bizar concept, want enerzijds wordt gepredikt om materiële welvaart en kapitalisme niet na te streven, terwijl anderzijds overal donatieboxen staan, er meerdere winkels zijn en ik nog nooit zoveel pinautomaten in een religieus complex heb gezien. Alles om de gelovigen flink geld uit de zak te kloppen als offer aan Boeddha en andere Boeddhistische goden. Van oorsprong kent het boeddhisme overigens geen goden, maar net als het christendom heeft het vele stromingen ontwikkeld. Hier bidden ze vrij fanatiek, ik zag zelfs een vrouw zichzelf prosterneren, door zich helemaal op de grond te gooien. Het is al met al een goed verdienmodel. Overigens kwam ik er - helaas te laat- achter dat er ook een oudere Fo Gaung Shan tempel is, die is misschien vanuit toeristisch oogpunt interessanter. Zelf was ik niet van plan iets te doneren, maar uiteindelijk toch gedaan. In een van de ruimtes werd mij door een vrouw een soort lego-achtige bloem in de handen gedrukt om te offeren. Ze begon ook een heel gesprek over waar ik vandaan kwam en wat deze Bodhavista (personen die nirvana hebben bereikt, maar op de aarde blijven om mensen te helpen) precies voor was. Het bleek voor betere prestaties op school en werk te zijn. Ik vertelde haar dat mijn baas daar vast blij mee zou zijn en heb toen wat muntgeld in de donatiebox gegooid. Maar dat ga ik declareren 🤪.

In de avond naar de Old Fart DJ Bar geweest. Daar had ik al eens een drankje gedronken en toevallig was ik weer in de buurt. De eigenaren zijn ontzettend relaxte mensen en je mag er binnen roken (zeldzaam in Taiwan). Het bier was er ook vrij goedkoop, een hele pitcher voor zo'n 11 euro. Ze draaien zoals de naam al enigszins impliceert vooral muziek uit de jaren 70/80 en weigeren Spotify. Heel veel contact met de stamgasten had ik niet, ze spraken geen Engels, maar desalniettemin was het gezellig om een paar biertjes te doen. Grappig was ook dat ze allerlei oude Taiwanese liedjes draaiden en dan de hele kroeg mee zong. Bijzonder was dat op een gegeven moment een man van een soort Thuisbezorgd binnen stapte met een gigantische hoeveelheid en verscheidenheid aan eten. Per portie van het een of ander betaal je dan 50 ntd (€1,5). Ik heb vier dingen genomen ( foto 8 varkensvlees, vis, boontjes en gezuurde groenten) en het was heerlijk. Na nog een rondje tequila van een vrouw die aan de bel ging hangen om 2.30 naar het hotel gestommeld.

Op de laatste dag tenslotte, begrijpelijk rustig aan gedaan een rond de Lotus Pond gelopen. Weer veel tempels waaronder in het grote beeld op foto 10. Hij heeft iets met het taoïsme te maken en is volgens mij de main man, maar echt snappen doe ik het niet. Al spreekt dat geloof me wel aan: Go with the flow.

[foballvoetbalshirts]

AS Roma nieuw seizoen voetbalshirts

Het AS Roma-thuistenue is onthuld en fans kijken nog steeds uit naar het uittenue voor 2023/24. Hoe ziet het goedkope voetbalshirts van AS Roma er in het nieuwe seizoen uit? Waar kwam hun ontwerpinspiratie vandaan?

De kleur van dit AS Roma nieuwe seizoen voetbalshirts is afgeleid van het marmer van de oude AS Roma-tempel. Ze willen de monumentale klassieke architectonische overblijfselen in de stad AS Roma prijzen. Ze gaan harmonieus samen met moderne gebouwen en tonen een unieke schoonheid. Het voetbalshirt AS Roma is gemaakt voor de jongere generatie en heeft tot doel de vrije geest van de "wolfswelpen" te tonen, terwijl het de vurige passie en onderscheidende kenmerken van de "Rode Wolven" bevat, met de bedoeling het te verspreiden naar Italië, Europa en zelfs de wereld.

Het voetbalshirts van het seizoen 2023-24 van AS Roma is aangekondigd, dus kijk uit naar het voetbalshirts dat fans via ons een eigen shirt kunnen bemachtigen.

[logboekmamnica]

Definitief ontwerp deel 1

Na het schetsontwerp ben ik verder gegaan met het ontwerp uitwerken. Ik moest verder gaan met de blokken en de baarmoeder wanden. Ik heb een nieuwe maquette gemaakt en de baarmoederwanden niet verder aangepast omdat ikzelf en de regisseur hier eigenlijk al heel enthousiast over waren. Ik ben vooral verder gegaan op de blokken, ik heb goed nagedacht over dat de regisseur het gesprek wilt openen over moederschap in alle vormen en toen bedacht ik het idee dat de blokken tijdens het stuk ook letterlijk konden openen, ook kwam dit idee voort omdat het plan op het begin nog was om muziekinstrumenten voor live muziek op het podium te zetten, de instrumenten konden in de blokken staan en later in het stuk zichtbaar worden gemaakt. Dit idee heb ik weer gepresenteerd en de regisseur vond mijn idee het meest een geheel en duidelijk verhaal, de regisseur haar stel is minimalistisch dus ze vond mijn idee iets te veel. Uiteindelijk heeft Anouk gekozen voor een combinatie van ons alle drie, Floor haar schermen, Lars zijn tempel en dit in de kleur van mijn baarmoeder wand.