#de Heilige Franciscus

[toosvanholstein]

Hoe de Eugubini volledig uit hun dak gaan voor Sant'Ubaldo

Waarom worden in Italië de inwoners van Gubbio betiteld als 'de gekken van Gubbio'? Vanwege het Festa dei Ceri op 15 mei. Ik stond er middenin en doe hierbij verslag in woord en natuurlijk ook veel beeld. Een eeuwenoud feest dat niemand licht vergeet.

de drie Ceri in de basiliek Weken van tevoren, zo weet ik ervaring, merk je ‘t al in de middeleeuwse straten van Gubbio. Overal hangen de heiligenvanen uit de ramen. ‘t Gonst, ‘t ruist. Groepjes van vooral mannen zijn op z’n Italiaans opgewonden in discussie bij de diverse bars. Want het Festa dei Ceri, het Feest van de Kaarsen, zit eraan te komen op 15 mei. Maar eerst moeten op de 1e zondag…

[contemporaryclassicalfan]

Goebaidoelina reikt naar de hemel in Franciscus' Zonnelied

Op 4 november 2024, tijdens de tiende editie van de Amsterdamse Cello Biënnale, presenteren Cappella Amsterdam en de cellist Pieter Wispelwey het indrukwekkende Zonnelied van Sofia Goebaidoelina. Het stuk, in het Engels aangekondigd als Canticle of the Sun, is gebaseerd op het gelijknamige loflied op de Schepping van de Heilige Franciscus. Met haar rotsvaste geloofsovertuiging is Goebaidoelina…

[rotterdamvanalles]

Het Breeplein met de Beukendaal voor de aanleg van de tram, oktober 1965. Links de Heilige Kruisvindingkerk. 🆕️

Bree heeft de betekenis van 'breed'. De Breeweg heette van 1895 tot 1934 Varkenoordse Blindeweg.

De beuk (Fagus sylvatica) is een plant uit de napjesdragersfamilie (Fagaceae). Een deel van Vreewijk heeft straten in een boomthema.

De wijk Tuindorp Vreewijk in Rotterdam-Zuid werd vanaf begin jaren 1900 gebouwd. In de eerste jaren hoorden de katholieke Vreewijkers bij de parochie van de Sint-Franciscus van Assisikerk in de Afrikaanderbuurt. Deze kerk stond echter op grote afstand van Vreewijk en door een groeiend aantal katholieken werd het noodzakelijk een eigen kerk in Vreewijk te stichten. In 1922 werd de Orde van het Heilig Kruis, de paters Kruisheren, verzocht om het beheer van de nieuwe parochie op zich te nemen. Pater W. Mulder O.S.C. werd aangewezen als rector voor de parochie in oprichting.

Er werd een hulpkerk van de Franciscusparochie gebouwd aan de Enk 142. De kerk had 300 zitplaatsen en was in het voorjaar van 1922 gereed. Op 9 april van dat jaar werd de eerste mis gehouden. Op 23 augustus 1923 werd de parochie Heilige Kruisvinding officieel opgericht en werd de hulpkerk verheven tot parochiekerk. Rector Mulder werd de eerste pastoor van de nieuwe parochie.

De parochie kocht een stuk grond voor de bouw van de definitieve kerk en een aanpalend klooster voor de paters. Hier werd begin 1926 mee gestart. Terwijl de eerste muren al gebouwd waren werd de symbolische eerste steen gelegd op 3 mei 1926, de katholieke feestdag van de Heilige Kruisvinding, die volgens de overlevering exact 1600 jaar daarvoor had plaatsgevonden. De bouw van de kerk kostte fl. 325.000,-. Begin 1927 was het gebouw gereed en op 23 februari van dat jaar werd de kerk voor de eerste mis ingewijd door J.W. van Heeswijk, de deken van Rotterdam.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[rijksmuseum-art]

Christ on the Cross, with Mary, John, Mary Magdalene and Sts Cecilia and Barbara (left) and Peter, Francis and Jerome (right), Museum of the Netherlands

Christus aan het kruis. Links van het kruis ondersteunt Johannes Maria, Maria Magdalena knielt aan de voet van het kruis. Links de heilige Cecilia en de heilige Barbara. Rechts de heilige Petrus, de heilige Franciscus en de heilige Hieronymus. Afkomstig uit het klooster Mariënwater, te Koudewater bij 's-Hertogenbosch.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.8386

[joostjongepier]

Wat?   Sint Franciscus (1943), Lidwiena (1948), Lidwiena van Schiedam (1957), De bekoring van Sint Franciscus (1953), KZ (1966) en Deportatie (1954) door Aad de Haas

Waar?   Tentoonstelling In de geest van het verzet in Museum Chabot, Rotterdam

Wanneer? 30 maart 2022

Aad de Haas schilderde vaak religieuze thema’s. Eén van zijn favoriete heiligen was Franciscus van Assisi. Diens leven in armoede en kritiek op de materialistische instelling van de kerk spraken de kunstenaar aan.

Een andere favoriete heilige was Lidwiena van Schiedam, een jonge vrouw wier heldhaftig lijden veel mensen inspireerde.

We komen beide heiligen ook tegen in het latere, meer expressionistische werk van de schilder. Die schilderijen lijken in geen enkel opzicht op zijn vroege werk. Het is minder dromerig, feller, agressiever zowel in vorm als in kleurgebruik. Ik sprak hier, na het bekijken van de tentoonstelling, over met de vrijwilliger die de kassadienst had. Hij opperde dat het oorlogsverleden van de kunstenaar (gevangenschap, onderduiken) hier mogelijk mee te maken had. Het is inderdaad niet ondenkbaar dat die ervaringen door zijn hoofd hebben gespookt en zijn werk hebben beïnvloed. Werken als KZ en Deportatie wijzen mogelijk ook in die richting.

[dodoens365-blog]

323. Van Kerst en het kindeke

Hoe vierde men Kerstmis in de 16e eeuw?

Een vast onderdeel van Kerst in gelovige middens is nog steeds de middernachtmis. Nergens in de bijbel staat hierover iets vermeld, vermits ook de viering van de geboorte geen bijbelse basis heeft. Sinds de 5e eeuw verspreidde het gebruik van die nachtelijke viering zich vanuit Italië over de rest van Europa. Zo sloop heel stilletjes de viering van de terugkeer van het onoverwinnelijke licht, met kaarsen en bijeenkomsten opnieuw  in het feest.

Franciscus van Assisi start rond 1200 met een andere gewoonte: de kerststal. Gebaseerd op het evangelie van Lucas stelt hij een tafereel samen van het gezin rond de kribbe, de aanbiddende herders en de drie koningen. In de loop van de middeleeuwen wordt die uitbeelding verder uitgebreid. De levende kerststal wordt uitgewerkt tot processies en kerstspelen, waarin het verhaal wordt nagespeeld. Muziek en kerstliederen vullen dit geheel aan.

Deze middeleeuwse traditie gaat in Mechelen overigens elk jaar nog trouw door! De levende kerststal stond dit jaar opnieuw op de binnenplaats van brouwerij het Anker! Misschien een ideetje voor volgend jaar?

Ook thuis had de 16e eeuwse katholiek een kerststal staan. Geen kerstboom, die had Karel de Grote in de 9e eeuw al verboden omdat al dat groen in huis een heidens gebruik was!

Bij protestantse gelovigen was dat niet helemaal hetzelfde. Protestanten en calvinisten grepen terug naar de oorspronkelijke bijbelteksten en kwamen tot de conclusie dat kerst vieren niet strookte met het Heilige Boek. Het was ongeoorloofde zondigheid. Het feest werd dus afgeschaft, inclusief de middernachtmis! Feesten afschaffen blijkt doorheen de geschiedenis bijna onmogelijk te zijn, en onder druk van de gelovigen moest de mis opnieuw worden ingevoerd. Naar de geest van de Beeldenstorm in 1566 kon een kerststal toch echt niet. Luther vond het perfect oké om de barbaarse kerstboom opnieuw in de huiskamer neer te zetten. En zo sloop die ook opnieuw in het christelijke feest. Heidense gebruiken kruipen waar ze niet gaan kunnen…

Overigens bestond tijdens de 16e eeuw onduidelijkheid omtrent de kalender, dus vierde in de 16e eeuw niet iedereen gelijk Kerst. Ook nu nog viert de orthodoxe kerk haar lithurgische feesten volgens de Juliaanse kalender. Hun Kerst valt pas op 7 januari!

[sirisastensomeren]

Inschrijfavond voor het Vormsel

De vormselwerkgroep van de parochie Heilige Franciscus is bezig met de voorbereidingen voor het Vormsel, dat op vrijdag 29 mei om 18.30 uur door Deken Paul Janssen wordt toegediend in de H. Maria Presentatiekerk in Asten.

[toosvanholstein]

!Uitdagingen te over!

Er wachten weer keramische uitdagingen op me in het Italiaanse Gubbio. Met o.a. een uitdaging door de heilige Franciscus en een wolf. Of wat te denken van een halve meter hoge UOVO's, ei-vormen? En niet te vergeten een reeks borden om op te avonturieren.

Voor de vijfde keer! Voor de 5e keer alweer verkeer ik een aantal weken in deze ruimte: het atelier van Rampini Ceramiche d’Arte in het Italiaanse Gubbio. Die prachtige middeleeuwse stad in Umbrië. Een jubileum-verblijf zogezegd. Had ik dat kunnen bedenken toen ik hier voor ‘t eerst in 2019 belandde door deelname aan een expositie? Nee dus.Toen was ik nog volledig keramiek-onschuldig, nu staan er…

[annemijnschrijft-blog]

Barmhartige zorg

"Quando arriverà un malato sia condotto ad un letto e là, come fosse il Signore, date lui quanto di meglio la casa ha da offrire."

"Als een zieke komt, breng je hem naar een bed en daar, zoals de Heer het zou doen, geef je hem het beste wat het huis te bieden heeft."

Dat "un malato" zich in "een zieke" vertaalt had ik als dokter wel kunnen raden, maar voor de verdere vertaling van deze huisregel, opgesteld in 1140 door de tweede Grootmeester van Orde van Malta, Fra Raymond du Puy, was ik aangewezen op mijn Italiaans sprekende equipe-genoot Karoline. Zonder haar had ik tijdens mijn week vrijwilligerswerk in Rome veel bijzondere verhalen van bedevaartgangers gemist. We hebben ons op de EHBO-post in het Vaticaan die week aan Fra's huisregel gehouden.

De afkondiging van het Heilig Jaar van de Barmhartigheid door paus Franciscus op 8 december 2015 betekende voor de Orde van Malta de start van een bijzonder jaar. Van over de hele wereld kwamen gelovigen naar het Vaticaan en haar grote basilieken, om daar de heilige deur 'naar de barmhartigheid van de Vader' te betreden. Het was de taak van de Orde om de bedevaartgangers medische zorg en ondersteuning te bieden. Om dit te realiseren werd een beroep gedaan op teams uit verschillende landen, waaronder drie equipes (15 man) uit Nederland. Dat ik de kans kreeg om als dokter mee te gaan met een van die equipes was werkelijk een unieke ervaring. In Rome verbleven we in een kazerne op loopafstand van het St. Pietersplein, tussen de Italiaanse soldaten en samen met alle andere internationale teams van de Orde. Door de hele stad waren vanwege een verhoogde terreurdreiging massaal soldaten gestationeerd. Na een grondige controle aan de poort van de kazerne mochten we aansluiten in de rij voor de vrouwen- en mannenslaapzalen om ons lakenpakket en een wc-rol op te halen. Geen luxe, maar wel sfeer. In de mensa kregen we van de Italiaanse Orde uitleg over de regels op de EHBO-posten in de basilieken die we gingen bemannen (Sint-Pietersbasiliek, Santa Maria Maggiore, Sint-Paulus buiten de Muren en Sint-Jan van Lateranen). Onze primaire taak omhelsde het bieden van respectvolle zorg aan de bedevaartgangers, ook als paus Franciscus onverwacht op audiëntie zou komen, of als de post rustig was. De gedachte dat we hem misschien van dichtbij gingen begroetten ontlokte een gezonde spanning. Dit werd verder versterkt door een uitleg over hoe te handelen bij een terroristische aanslag op het Vaticaan. We kregen een band met het rode Maltezerkruis om onze arm, en identiteitskaarten om onze nek. Allemaal waren we in tenue de ville: blauw jasje, witte blouse, grijze rok. Het gaf een bijzonder gevoel van samenhorigheid. 

Het was even puzzelen om de Italiaanse eetgewoontes in de mensa onder de knie te krijgen, maar al gauw begrepen we dat pasta eigenlijk altijd vooraf aan de hoofdmaaltijd komt, en dat je 's morgens alleen een zoete, kleffe croissant eet. We aten wat de pot schafte, en dat viel niet tegen. Alhoewel, de ontdekking dat er op de hoek van het kazernecomplex lekkere cappuccino's verkrijgbaar waren bood wel uitkomst voor de koffie uit de grote soeppannen. Iedere ochtend gaf de teamleider van iedere equipe aan de keuken door op welke momenten we in de mensa aten, en wanneer we lunchpakketten mee wilden naar de EHBO-posten. Alles werd afgetekend op lijsten, en stond dan 's morgens vroeg klaar, mits je in het Italiaans, of met handgebaren, aan de koks duidelijk kon maken dat je de pakketten kwam ophalen.

Een van onze equipes had meteen de eerste zaterdagmiddag dienst in de Sint-Paulus buiten de Muren. Iedere dienst was het de taak van de dokter en de verpleegkundige(n) om samen alle medicijnen, apparaten, verbanddozen en andere materialen te controleren, een heel checklist manifest. De EHBO-posten waren goed uitgerust, van adrenaline ampullen en zuurstofflessen tot een ECG-apparaat en een (ouderwetse) uitzuigmachine. In een dagboek werden de gebruikte pillen en pleisters systematisch genoteerd, evenals het aantal patiënten en de gestelde diagnosen. Voor iedere patiënt moest een formulier ingevuld worden met allerlei medische gegevens. Als de patiënt snel een ambulance nodig had kwamen er nog meer formulieren en noodnummers aan te pas. De ambulances van de lokale ziekenhuizen en het Rode Kruis mogen het Vaticaan namelijk niet betreden. Binnen de muren van het Vaticaan levert de Orde van Malta de zorg om een patiënt te stabiliseren, buiten de muren nemen de ambulancebroeders het over.

Zondagochtend stond het St. Pietersplein bij zonsopkomst al afgeladen vol, met nog veel meer bedevaartgangers in de omringende straten wachtend op een plekje. Zwaaiend met onze identiteitspassen wisten we de ergste rijen te omzeilen, maar een glimlach van de mannen van de Zwitserse Garde zat er niet bij: ze hielden trouw en nors de wacht, met rechte rug, gekleurde strepen, baret en speer. De opkomende zonnestralen, de aankomst van de kardinalen en de Paus, het gegalm van de muziek en het meezingende publiek deed me begrijpen waarom zoveel gelovigen van over de hele wereld hier naartoe kwamen. Die sfeer is niet te beschrijven of vast te leggen met een selfiestick, die sfeer moest je meemaken.

Vergeleken met de drukte op het St. Pietersplein heerste er een rust in Sint-Paulus buiten de Muren. Op de EHBO-post ging ik met verpleegkundige Marie-Cecile meteen aan de slag met de checklists, onze andere drie teamgenoten liepen afwisselend rondjes door de kerk. Tijdens het introductiepraatje waren we gewaarschuwd dat er onverwachte controles door de Orde plaats konden vinden. En jawel hoor, we waren nog niet goed en wel geïnstalleerd of daar was de 'controledienst': of alles goed verliep op onze post? Gelukkig hadden we net ontdekt dat er formulieren ontbraken, dus met onze oplettendheid scoorde we meteen punten. Wederom was het Karoline die het woord voerde in het Italiaans. Er werd meteen rondgebeld om dit in orde te maken, en wij konden ongestoord verder met de lijsten. De eerste dienst waren we hier een groot deel van de dienst mee bezig, het was namelijk best een uitdaging om met Italiaans-Engelse lijsten alle typen verband, ampullen en naadjes van elkaar te onderscheiden. De diensten in de Santa Maria Maggiore, Sint-Paulus buiten de Muren en Sint-Jan van Lateranen waren rustig, maar tijdens iedere dienst zagen we wel een aantal patiënten. Van mensen met dikke voeten van het vele lopen, tot schaafwonden, blaren en verzwikte enkels. Het was mooi om te ervaren dat we met kleine dingen veel voor de mensen konden betekenen. Veel luisteren en geruststellen, in combinatie met huis-tuin-en-keuken adviezen (draag goed schoeisel, eet en drink voldoende).

Op dinsdagmiddag waren we uitgenodigd voor een bezoek aan de Villa Malta, gelegen op de Aventijnse heuvel aan de Piazza dei Cavalieri di Malta 4. We liepen door een besloten doolhof van tuinen met een schitterend uitzicht over Rome, en kregen een rondleiding door de kerk Santa Maria del Priorato en de grote kapittelzaal, waar iedere vijf jaar het Generale Kapittel en de Grote Staatsraad bijeenkomen voor het kiezen van een nieuwe grootmeester. Oog in oog met de portretten van alle voorgangers van de huidige grootmeester luisterde ik naar de rijke geschiedenis van de Orde. Zelfs de nummerborden van de auto's hadden een eigen kenteken vanwege de extraterritoriale status van het grondgebied: SMOM (Soevereine Militaire Orde van Malta). Ik herkende de afkorting van de nummerbordjes van de golfkarretjes op het St. Pietersplein, waarmee de zieken naar de EHBO-post vervoerd worden. Woensdagavond was er in het Palazzo Magistrale aan de Via Condetti 68 een feestelijke bijeenkomst voor alle internationale teams, en kreeg iedereen een lintje uitgereikt. Daar waar vanaf 1834 de grootmeester en de Soevereine Raad zetelden, brachten wij die avond een toost uit op het Heilige Jaar van de Barthartigheid. 

Op woensdag en zaterdag was onze equipe aan zet op het St. Pietersplein. Van de dokters uit de andere equipes hadden we al gehoord dat je op het Vaticaan samen met Italiaanse dokters werkt, en dat je je eerst een beetje moest bewijzen voordat ze taken uit handen gaven. Woensdagochtend, keurig op tijd, troffen we dott. Salvadore en zijn team op de post aan de zijkant van het plein. Dott. Salvadore is een gepensioneerd chirurg die nu nog eens per week op de EHBO-post van het Vaticaan werkte. Hij sprak een beetje Engels en was een zeer warme dokter om mee samen te werken. Terwijl hij enkels zwachtelde, deed ik de bloeddrukmetingen. Samen vingen we een meneer op die niet meer kon lopen. Door goed naar het Italiaans te luisteren ving ik 'dolore', 'sciatico', en 'lombaggine' op, het ging dus over rugpijn. Salvadore vertelde me het hele verhaal: de patiënt was sinds een paar dagen plots slingerend gaan lopen. Door zijn instabiliteit was hij op zijn rug gevallen en had hij nu pijn in zijn onderrug. Salvadore keek mee hoe ik het neurologisch onderzoek verrichte en gaf af en toe binnensmonds commentaar om mijn bevindingen te bevestigen: onduidelijke spraak ('disartrico'), slordige bewegingen ('atassia') en de afwijkende voetzoolreflex ('aah, un Babinski!'). We waren het erover eens dat deze patiënt naar een ziekenhuis ingestuurd moest worden. Salvadore regelde de ambulance, terwijl ik mijn bevindingen opschreef in het Engels. Op mijn telefoon liet ik de vertaling van mijn conclusie in het Italiaans aan Salvadore zien: 'un infarcto cerebrale cervelletto'. Hij knikte. Zonder verhaal van de patiënt was ik niet tot deze diagnose gekomen. 

In tegenstelling tot de goede samenwerking op woensdag, begon de zaterdagdienst op het St. Pietersplein wat stroef. Ditmaal werkten we samen met een anesthesioloog. Omdat er die dag een audiëntie zouden plaatsvinden stond het plein al voor zonsopkomst afgeladen vol. Drie van onze equipe-genoten werden met oranje hesjes aan het publiek ingestuurd, om binnen de verschillende vakken op het plein de wacht te houden. Samen met verpleegkundige Marie-Cecile bleef ik achter op de EHBO-post. In eerste instantie werd er nauwelijks met ons gecommuniceerd door het Italiaanse team. Waar kon lieten we onze handen wapperen, namen we een bloeddruk op of deelden suikerwater uit. Vanuit de mensenmassa reed het SMOM-golfkarretje met stretcher op en af om flauwgevallen mensen naar ons toe te brengen. Vaak waren het ouderen die al vanaf vroeg op het plein stonden, zonder ontbijt of medicijnen. Geëmotioneerd vertelde een oudere dame uit Hawaii hoe ze naar dit moment had toegeleefd en dat ze zo snel mogelijk weer terug het plein op wilde om de paus te zien en te horen. Wij lieten haar echter pas gaan met meer kleur op haar wangen. Even later werd er een bibberende oudere meneer binnen gezet. Van de anesthesioloog kreeg hij warme thee en een deken. Er liepen mensen in en uit, maar verder werd de meneer niet nagekeken. Toen ik informeerde of we deze meneer niet wat systematischer (volgens ABCDE-opvang) moesten nakijken, was het antwoord dat wij alleen moesten stabiliseren en dat de ABCDE te uitgebreid was voor nu. Na aandringen werd hij toch op een bedje gelegd en keken we hem gezamenlijk na. Hij zag er uitgeput en benauwd uit, ademde snel. Toen hij 40 graden koorts bleek te hebben nam de anesthesioloog de zorg vliegensvlug over, prikte infusen en diende vocht toe. Niet veel later werd hij opgehaald door de ambulance. Ik was verbaasd, maar tegelijkertijd opgelucht dat de anesthesioloog uiteindelijk snel en adequaat gehandeld had. Uiteindelijk bleek ook zij een aardige en bekwame dokter, maar door de taalbarrière duurde het wat langer voor het ijs gebroken was. De ochtend vloog om, we zwaaiden naar de paus die vlak langsreed, en toen zat onze laatste dienst er alweer op. 

Het voelde inmiddels alsof ik mijn equipe-genoten al jaren kende, wat hadden we veel bijzondere momenten met de hele groep meegemaakt. Als nieuwkomer en dokter zonder vrijwilligerservaring had ik me een week eerder nog wat schuchter op Schiphol gemeld, maar inmiddels kende ik de warmte, openheid en gezelligheid van de groep, en wist ik hoe uniek het was geweest om als dokter in Rome op het Vaticaan hulp te mogen verlenen tijdens het Heilig Jaar van Barmhartigheid. Deze ervaring heeft me wederom doen inzien dat geneeskunde veel meer is dan alleen medisch inhoudelijke zorg bieden, en dat het geloof hierin voor veel mensen een prachtige rol kan vervullen. Wat ik in Rome heb gezien en meegemaakt was barmhartige zorg, en dat is wat mij betreft de beste zorg die het huis te bieden heeft.

[rotterdamvanalles]

Het Sint Franciscus Gasthuis aan de Schiekade 63, 1913-1921. Dit gedeelte van het ziekenhuis werd op 12 juni 1893 geopend.

In november 1891 deed pater Hubertus Antonius Kusters (1837-1906) aan de congregatie van de derde orde van Sint-Franciscus van Assisi te Rotterdam het voorstel de fondsen van de congregatie te besteden voor de oprichting van een ziekenhuis voor kosteloze opname van rooms-katholieke arme zieken. Ook was er het voornemen om zieken in de woningen van particulieren hulp te verlenen. Het Sint-Franciscus Gasthuis begon in mei 1892 op de bovenetages van een distilleerderij aan de Oppert in het centrum van Rotterdam onder het patronaat van de heilige Franciscus van Assisi. Op 26 mei 1892 werd het officieel geopend. Op de eerste etage waren drie zalen ingericht voor in totaal twaalf patiënten, terwijl de tweede etage de slaapvertrekken voor de zusters Augustinessen waren. Al in augustus 1893 werd uitvoerig gediscussieerd over mogelijkheden tot uitbreiding van het Gasthuis, omdat het bestuur bij herhaling een patiënt had moeten afwijzen. Een half jaar later, in september 1892, besloot het bestuur de behuizing in de Oppert die weinig voldeed en onvoldoende ruimte bood, te verruilen voor een pand aan de Schiekade (Oostzijde, nr. 64).

Schiekade 64 (1893), inrichting operatiekamer

Men omschreef het in die tijd als een in alle opzichten solied huis, 23 meter breed, hoog van verdieping, doelmatig verdeeld wat licht en luchtverversching betreft en waarop met betrekkelijk weinig kosten een tweede verdieping kon worden opgetrokken, die geheel en al naar behoeften kon worden ingericht, terwijl aan het sousterrein en de zalen op den beganen grond geen noemenswaardige veranderingen behoefden (te) worden aangebracht. De verbouwing, waardoor 70 bedden konden worden geplaatst en 20 slaapplaatsen voor het verplegend personeel werden verkregen, werd uitgevoerd onder leiding van de architect H.J. Dupont. Op 12 juni 1893 werd het nieuwe Sint Franciscus Gasthuis geopend. Een belangrijke verandering die in het nieuwe gebouw kon worden doorgevoerd was de inrichting van een operatiekamer. Dankzij de goede reputatie die chirurg P.A.J.M. Spaapen (1866—1941) wist op te bouwen, groeide de afdeling chirurgie van het nieuwe ziekenhuis zeer snel.

De fotograaf is Cornelis Vreedenburgh en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[wimjee]

Sint-Landricuskerk, Echt. De oorsprong van de parochie van Echt gaat terug tot het tijdvak 400-700, maar het oudste schriftelijke document waarin van een kerk gewag wordt gemaakt is van 928. Toen werden patronaatsrecht en tiendrecht van de parochie geschonken aan het Sint-Servaaskapittel te Maastricht. Deze kerk was toegewijd aan Sint-Anna en mogelijk ook aan Sint-Remigius. Later werd Sint-Landricus de tweede patroonheilige en na 1722 de enige. De kerk was romaans en opgetrokken uit mergelsteen. In 1477 werd de romaanse kerk vervangen door een laatgotisch bouwwerk, terwijl het koor in 1400 werd gebouwd. In 1873 volgde een ingrijpende verbouwing door Pierre Cuypers waarbij de kerk met twee traveeën naar het westen werd vergroot en de romaanse toren werd gesloopt om vervangen te worden door de huidige, neogotische, toren. Einde 1944 werden de kerk en de toren sterk beschadigd door oorlogsgeweld. In 1946 volgde herstel, met uitzondering van de torenspits. In 1958 werd de betonnen torenbekroning geplaatst. In 1966 werd de kerk zwaar beschadigd door brand, en daarna hersteld. In 1992 was er schade ten gevolge van de aardbeving, welke in 1994 weer werd hersteld. Het betreft een driebeukige laatgotische hallenkerk. Twee eiken koorbanken zijn 17e-eeuws. Er zijn vier 18e-eeuwse biechtstoelen. Het marmeren doopvont is uit de 2e helft van de 17e eeuw. Mogelijk uit de 16e eeuw is een houten kruisbeeld en uit de 17e eeuw zijn een houten beeld van Sint-Marcoen en een terracotta-beeld van Sint-Franciscus. De kerk bezit een mogelijk 13e-eeuwse klok. In 2014 werd de kerk een officieel bedevaartsoord voor de Heilige Edith Stein, welke in het karmelietessenklooster van Echt verbleef. In de kerk bevindt zich een herdenkingsaltaar ter ere van Edith Stein, bestaande uit een lessenaar met drieluik van de hand van kunstenaar Karin Deneer en een vitrine met de koormantel van Edith Stein, die zij droeg toen zij in 1942 gearresteerd werd. [Bron: wikipedia] https://flic.kr/p/TBLBiC April 23, 2019 at 05:41PM

[dominikanid]

View this post on Instagram

A post shared by Dominikan Indonesia (@dominikanid)

St. Peter's Basilica EN: We need the Holy Spirit to give us new eyes, to open our minds and our hearts to face the present moment and the future having learned this lesson: That humanity is one. No one is saved alone. No one. #Pentecost PT: Precisamos que o Espírito Santo nos dê olhos novos, abra a nossa mente e o nosso coração para enfrentar o momento presente e o futuro com a lição aprendida: somos uma só humanidade. Ninguém se salva sozinho. Ninguém. #Pentecostes ES: Necesitamos que el Espíritu Santo nos dé ojos nuevos, abra nuestra mente y nuestro corazón para enfrentar este momento y el futuro con la lección aprendida: somos una sola humanidad. Nadie se salva solo. Nadie. #Pentecostés IT: Abbiamo bisogno che lo Spirito Santo ci dia occhi nuovi, apra la nostra mente e il nostro cuore per affrontare il momento presente e il futuro con la lezione appresa: siamo una sola umanità. Nessuno si salva da solo. Nessuno. #Pentecoste FR: Nous avons besoin que l'Esprit Saint nous donne des yeux nouveaux, qu'il ouvre notre esprit et notre cœur pour affronter le moment présent et le futur avec la leçon apprise: nous sommes une seule humanité. Personne ne se sauve tout seul. Personne. #Pentecôte PL: Potrzebujemy, aby Duch Święty dał nam nowe oczy, otworzył nasze umysły i serca, aby stawić czoło obecnej chwili i przyszłości w oparciu o otrzymaną lekcję: jesteśmy połączoną ludzkością. Nikt nie zbawia się sam. Nikt. #Pięćdziesiątnica DE: Es ist nötig, dass der Heilige Geist uns neue Augen gibt, uns Sinn und Herz öffnet, damit wir gegenwärtige und zukünftige Herausforderungen so angehen, wie wir es jetzt gelernt haben, dass wir nämlich eine einzige Menschheitsfamilie sind. Niemand rettet sich allein. Niemand. #Pfingsten #Repost @franciscus • • • • • • (di Rome, Italy) https://www.instagram.com/p/CA4wzyBl9DM/?igshid=1jm5vc9qce7mu

[rijksmuseum-art]

Virgin and Child with Saint Anne and Saints Francis and Lidwina, with Donors (Anna Selbdritt), Museum of the Netherlands

De heilige Anna te Drieën. Anna zit op de troon, lezend in een boek. Aan haar voeten zit Maria met het Christuskind op schoot. Links knielen zes mannelijke stichters in aanbidding met de heilige Franciscus, rechts vier stichteressen met de heilige Lidwina. Op de trappen van de troon knielen vijf kinderen. Engelen in de lucht houden de gordijnen aan weerszijden van de troon omhoog.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.9056

[joostjongepier]

Wat?   Narcissus, St. Franciscus, mediterend en Maffeo Barberini door Michelangelo de Merisi da Caravaggio en Medusa door Gian Lorenzo Bernini

Waar?   Tentoonstelling Carvaggio Bernini - Vroege barok in Rome in het Rijksmuseum, Amsterdam

Wanneer?   14 februari 2020

Het Rijksmuseum besteedt in een unieke tentoonstelling aandacht aan de vroege barok in Rome. Het museum doet dat aan de hand van twee grote Italiaanse kunstenaars uit de zeventiende eeuw: Michelangelo Merisi da Caravaggio en Gian Lorenzo Bernini.

Vijfendertig jaar geleden zag ik op een tentoonstelling van Hollandse en Vlaamse schilderkunst uit De Hermitage in Museum Boymans van Beuningen voor het eerst werk van Hollandse caravaggisten. Door het werk van de leerlingen nieuwsgierig geworden naar werk van de meester, bezocht ik korte tijd later Rome. Ik ging ik op zoek naar alle schilderijen van Caravaggio in die stad.

Een tijd later bezocht ik Rome opnieuw, toen de stad culturele hoofdstad van Europa was. In dat kader werden verschillende thema’s uitgelicht. Eén zo’n thema was Bernini. Zoals ik eerder op zoek ging naar alle werken van Carvaggio in de Heilige Stad, deed ik dat nu naar werk van beeldhouwer Bernini.

Van beide kunstenaars heb ik sindsdien veel werk gezien en mijn fascinatie voor beiden bleef tot de dag van vandaag. Inmiddels is het 2020 en er is slechts een treinretourtje Amsterdam voor nodig om werk van beide kunstenaars te kunnen bewonderen.

Al gelijk in de eerste zaal hangt één van mijn favoriete Carvaggio’s. Hoewel het werk voor sommige kunsthistorici nog steeds omstreden is, zijn de meeste deskundigen het er inmiddels over eens dat het werk van de hand van Caravaggio is: Narcissus. De op zichzelf verliefde jongeman buigt over het water om zijn  spiegelbeeld te bewonderen. In dezelfde ruimte is ook Medusa te zien. Niet de bekende door Carvaggio geschilderde versie, maar een uit marmer gehakte buste door Bernini. We zien niet, zoals gewoonlijk, het inmiddels door Perseus afgehakte hoofd. Het werk van Bernini toont de gorgon op het moment dat de slangen uit haar hoofd beginnen te groeien. Het haar is nog zichtbaar tussen de serpenten. Medusa’s gezicht vertoont een levensechte mengeling van schrik, verbazing en ergernis.

Na mijn Romeinse zoektocht naar werk van Carvaggio heb ik veel van zijn schilderijen gezien. Ik bezocht daartoe onder andere tentoonstellingen in Amsterdam, Utrecht, Londen en Madrid, musea en kerken in Italië, Malta en Duitsland. Toch zie ik hier op de tentoonstelling in het Rijks weer twee ‘nieuwe’ werken van de meester. Er zijn van Caravaggio meerdere doeken met Franciscus van Assisi bekend> Eén daarvan is ‘St. Franciscus mediterend’ uit Cremonte. De diepe rimpels in het hoofd van de heilige benadrukken hoe intens hij in contemplatie verzonken is. De schedel op de grond licht op, evenals het voorhoofd van de heilige. De opengeslagen bijbel ligt half in het donker, maar de opengeslagen pagina baadt in licht, dat afstraalt op de Franciscaner monnik.

Een andere voor mij onbekende Carvaggio komt uit een particuliere collectie: ‘Maffeo Barberini’. De hand van de kardinaal rust nog op het boek waarin hij schijnbaar heeft zitten lezen. Hij kijkt de toeschouwer aan met een blik, die doet vermoeden dat hij met zijn gedachten nog deels bij zijn literatuur is.

[groningsnieuws]

Een jaar in het spoor van de heilige Franciscus

De Norbertusparochie Oost-Groningen besteedt een jaar lang aandacht aan de heilige Franciscus van Assisi en begint daar deze week mee. meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://www.dvhn.nl/groningen/oldambt/Een-jaar-in-het-spoor-van-de-heilige-Franciscus-24872416.html&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNGAFFGsiJrxR-OW2nUwlmrEU4ntAw