#cultuurcentrum hasselt

[antonkusters]

Exhibition dynamics

Hey.

So much has gone into my current Mono No Aware + Yakuza exhibit – it's the largest one I've had in my career to date – that I thought it might be a good idea to describe some of the things happening behind the scenes.

The start

I was invited for a first conversation with Gerhard (the director) about 13 months ago. A simple premise: "next year is a city-wide celebration of the 25th anniversary of the city's relationship with Japan (Hasselt has an exquisite Japanese garden - the largest in Europe), your images often have a connection to Japan, might we find common ground?" As Hasselt is my home town, everything seemed like a very nice potential fit. Gerhard had seen Yakuza exhibited before, and Mono No Aware at Ingrid Deuss in Antwerp. In the larger whole of the city wide celebrations, it seemed logical to display both bodies of work, and to focus on the newer, mostly unseen work of Mono No Aware. They would each get a separate space in the building.

The sketches

As Mono No Aware only ever had been partially exhibited, a lot of production would still have to happen. And I was unsure about impact the huge space of the cultural centre would have on my work. My first sketches started out to try and make the space drastically smaller and more intimate. rooms within rooms, literally creating an environment which could be completely controlled. A natural instinct I suppose:

The elements

As you can imagine, this proved to be too expensive... I had to find a way to work with the space instead of against it. Because I've extensively used Japanese rice paper and goza mats in installations before, maybe they'd come in handy this time as well. Even though the sketches were very basic, they were excited to go for the key elements of high walls, circles, rice paper, goza mats and colour. I could start making a production dossier next.

The dossier

Over the next couple of months all elements of the production had to be dealt with, and in the dossier I would end up including the following things - in no particular order:

a collection of installation views of previous exhibits (so I could reassure everyone that I did indeed know what I was doing)

a list of assumptions specific to the organisation and location

the overall concept of the exhibit and its installation + whatever is tailored to the space/organisation/event

synopsis of each project

a cv and bio, publication tearsheets

a visual overview of the installation elements needed

a complete edit of all the images of the Mono No Aware project (and Yakuza too of course)

current status: what existed already and what not (production-wise)

a general timeline

a budget proposal (artwork production, framing, installation production, artist fees)

transport requirements, storage requirements

personal thoughts and questions

exhibition histories of both projects

specific production sheets for the lab, the frame maker, etc.

Production time

As soon as the budget was approved, I could start production... First setting in motion the things that would reasonably be expected to take the longest or have insecure delivery dates, i.e. ordering the custom made goza mats and rice paper in Japan and getting them shipped to Belgium and through customs. Thanks to my brother and sister-in-law this all went without a hitch.

A schedule of days reserved for the build up was spread out over 3 weeks in April, starting on the 3rd, and the opening being on the 23rd (with a private viewing on the 22nd). The first week would be used for construction of the walls and the painting, while we started sewing the mats. The second week the system to hang up the rice papers would be tested, and on the 18th all the artwork would be delivered and everything would come together.

2D and 3D

Most of my time went into designing the actual exhibit, while communicating with the technical staff along the way as to where they might foresee problems installing, visitor flow, or anything else.

In this specific case, the exhibition space doubled as the foyer of a theatre (seating 900), so I needed to take this reality into account. As a bonus, this also meant that most probably many more people would see the exhibit, literally passing through it on their way to watch a play or a concert.

3D helps me to get a grasp on variables that I can't see in 2D. However, I still always start with sketching on paper, then printing and cutting out all the images and laying them out on a floor plan / wall plan, slowly moving to digital along the way.

In the meantime, things start appearing in the press, and my control strips arrive from the lab. More work to be done. Images are to be printed on different media and across very different sizes (from tiny 8.5x11inch to massive 9ft wide posters), and every digital file needs to be dealt with individually.

Erwin, head technician, tells me it's time to deliver the wall colours: I verify each color with its corresponding color code so the paint can be mixed. The walls need to be painted about 10 days in advance so they can dry thoroughly and self-adhesive posters (or anything else that needs to be stuck) can be applied safely.

All in the while, the tech guys are building the walls. Also a test shoji screen is made at a 1:2 scale. Paint is delivered and painting begins.

And then they deliver the outside banner.

The final stretch

Time for the final stretch. In the last week, everything comes together as the artwork all gets delivered on the same day:

framed images from the framer

posters from the lab

vinyl letters and stickers from the lab

printed huge rice papers from the lab

the custom shoji screens

already produced works from my storage space

I print a paper for every single wall, with a visualisation and all necessary measurements. They remain on the walls until final inspection, so everyone working on a wall has all information at all times.

Sewing goza mats

One of the longest works of this exhibit was the stitching together the goza mats. Everything needed to be sewn together by hand in specific patterns for specific parts of the exhibit. Almost 200 mats in total, it took us four full days with a team of 6 people. Without my family I would've never been able to pull this off. Thanks a million everyone...

Then the posters are installed, the artworks are hung, the rice paper is cut to size and the vinyl letters are attached: we're nearing completion.

At the very last moment we have to hang the final rice papers from the ceiling, which takes a full day and a half. A few hours later, the vernissage.... and all stress melts away.

I'm so incredibly grateful to be able to work with my family and such dedicated and professional people, and an organisation that believed in the concept in the first place. Needless to say, you must come and see... it's totally worth it, I promise.

As a final bonus, here's a video walkthrough.

Have fun, and see you soon,

[innovatietrends]

OVER DRONES, IPHONES EN APEN: DE DIGITALE TRANSFORMATIE IN CULTUUR

Onze Europese cultuurhuizen horen tot de beste, maar ook oudste van de wereld. Een digitale transformatie drong zich dus al langer aan. Corona gaf cultuurhuizen plots belangrijke incentives om hun digitalisering verder te verkennen. De afgelopen maanden zagen we optredens via livestreams, theaterstukken in WhatsApp en robots ter vervanging van dansers op het podium. Technologie kan namelijk geen corona krijgen, noch andere ermee besmetten. Het biedt dus voordelen. Maar terwijl de Europese cultuursector deze digitale transformatie volop omarmt, dreigt ze ook haar eigen leiderspositie te ondergraven.

OVER TECHNOLOGIE EN CULTUUR

Het gebruik van technologische snufjes op het podium is niet nieuw. Sinds 2016 zien we echter wel voorstellingen waarbij technologie het gimmick -gehalte overstijgt. Baanbrekend was daarbij het werk van de Japanse Daito Manabe (Rhizomatiks) genaamd “Shadow”. Zijn stuk omschreef je best als een moderne dancebattle tussen drones en dansers. De drones verkenden samen met de dansers configuraties die hun schilhouten belichtten, verborgen en toonden. Manabe demonstreerde met Shadow hoe technologie een volwaardig deel van de artistieke creatie kon zijn en zelf ook expressief kon zijn. Het droeg bij aan de cultuurervaring van het publiek.

Sindsdien zijn er veel voorbeelden te vinden over technologie op het podium. Zo was er onlangs Improbotics in Theater M. Hierin speelt een artificieel intelligente chatbot mee, die zijn teksten zelf maakt en zo actief deelneemt aan de improvisatievoorstelling.

Tijdens het Impact Festival in Hasselt gingen videokunstenaar Peter Missotten, performer Max Wind en theatermaker Casper Wortmann met hun productie "Dear Lollipop" nog een stap verder. Dit was geen voorstelling mét, maar vóór technologie. Specifiek een voor jouw Android 5.0 en iPhone. Een menselijk publiek was niet toegelaten in de theaterzaal in. Je moest wel vooraf een app downloaden en je toestel installeren in de zaal. Na een uur mocht je de telefoon terug ophalen. In de weken erna vertelde jouw telefoon via de applicatie wat het van het optreden vond.

OVER EUROPA EN CULTUUR

Dear Lollipop werd gecoproduceerd door IMPACT LAB, de Euregionale werking van Cultuurcentrum Hasselt die verbindingen opzoekt tussen de artistieke en de technologische wereld. Europa beseft namelijk dat ze inzake technologieverspreiding achterloopt op Amerika en Azië. In plaats van haar voorlopers te evenaren, wilt Europa zich onderscheiden. Dit doet ze door de laatste jaren te investeren in de combinatie tussen de culturele en creatieve industrieën (CCI) en de technologische wereld. Europa hoopt zo haar unieke stempel op het mondiale innovatiebeleid te kunnen duwen. Creativiteit kan je immers niet programmeren. Cultuur is het laatste wat ons nog onderscheid van artificiële intelligentie (AI) technologie en met historische kunststeden als Parijs, Milaan, Brussel of Stockholm heeft Europa een enorm voordeel.

Maar zijn cultuur en creativiteit nog uitsluitend menselijk? In 2018 liet het Franse kunstenaarscollectief Obvious een computer 15.000 klassieke portretten uit de 1 4de tot de 20ste eeuw scannen. De beelden kwamen uit een online kunstbibliotheek. De computer analyseerde de stijl en de kenmerken van de beelden en distilleerde uit die data een schildermethode. Het zelflerende softwareprogramma stelde op basis van de duizenden portretten eerst regels vast en gebruikte ze dan om zelf een kunstwerk samen te stellen. Een ander deel van het algoritme moest 'raden' of het om een echt of een AI-schilderij ging. Zat het ernaast, dan kon het programma uit die fouten opnieuw bruikbare lessen trekken. Het resultaat was een schilderij dat uit de 18de eeuw lijkt te stammen. Het werk verkocht in 2018 voor 432.500 dollar bij het internationale kunstveilinghuis Christie's. De prijs was daarbij 45 keer hoger dan kunstkenners hadden ingeschat.

Technologie creëert tegenwoordig ook muziek of literatuur. De Japanse literaire wedstrijd Nikkei Hoshi Schinichi selecteerde in 2016 de roman “The Day a Computer Writes a Novel” , een roman geschreven door verschillende auteurs en, voor 20%, door een AI. In 2019 creëerde een Berlijnse collectief een platform genaamd Melodrive, die live en in real time originele muziek componeert. 

Als men geen onderscheid kan maken tussen creaties door technologie of door de mensen, of sterker, als waarde en erkenning wordt gegeven aan cultuur gecreëerd door technologie, zijn cultuur en creativiteit dan wel nog een blijvend voordeel voor Europa?

OVER APEN EN CULTUUR

Er zijn al ontelbare blogs geschreven over de vraag of technologie cultuur kan creëren. Het debat is dan ook brandend actueel. Het leidt tot filosofische vraagstukken over wat kunst juist is. De analyse van deze blog gaat weg van dit cultuursociologisch vraagstuk, omdat het juist van oordeel is dat de gecreëerde producten effectief kunstvoorwerpen zijn door het simpele feit dat we ze als samenleving geld en bekendheid hebben gegeven. Dit is niet de schuld van de technologische sector, maar van de hedendaagse cultuursector die kunst heeft herleid tot een optelsom van geld en roem. Waarschuwde Andy Warhol ons hier niet 30 jaar geleden al voor?

Als we cultuur als menselijk willen blijven beschouwen, moeten we daarom niet kijken naar het eindproduct, maar naar het eigenaarschap. Men kan hierbij de link maken naar de dierenwereld, die deze discussie settelde met de zogenaamde “Monkey seflie”.

In 2014 wordt op het Indonesische eiland Sulawesi de camera van de Britse fotograaf David Slater afgenomen door een kuifmakaak. Terwijl de aap het voorwerp grondig aan het bestuderen was, drukte het ook eindeloos op de ontspanner. Het resultaat was een reeks foto's van een lachende aap, waarbij één selfie zo grappig was dat Slater flink wat opbrengsten maakte door het beeld overal te laten afdrukken.

De dierenbeschermingsorganisatie Peta (People for the Ethical Treatment of Animals) vond echter dat de aap, en niet de David Slater, de auteur was van deze foto en vervolgens de opbrengsten van het werk moest ontvangen. In hoger beroep werd Peta ongelijk gegeven. De rechter oordeelde dat een aap - en bovendien alle andere dieren omdat ze geen mensen zijn - volgens de auteurswet geen status bezit. De rechter betwiste daarbij niet de waarde of erkenning van het artistieke eindproduct, enkel het eigenaarschap. Een dier kan dus wel kunst maken, maar niet bezitten. We moeten dus niet kijken naar degene die de kunst heeft gemaakt, maar wel naar de mens die de voorwaarden heeft gecreëerd waarbinnen men deze kunst kon maken. Deze persoon heeft altijd het eind-eigenaarschap van de creatie.

Met deze conclusie kan Europa zichzelf alvast geruststellen. Technologie kan dus wel degelijk kunst creëren, maar hierachter zit altijd een menselijke createur die de eindverantwoordelijkheid draagt voor het product én het proces. Wanneer persoon afkomstig is uit de culturele en creatieve industrieën, of op zijn minst een samenwerking hiermee aangaat, zal dit altijd het efficiëntst zijn voor technologische innovatie omdat experimenteren met en toepassen van nieuwe technieken, net als het out-of-the-box denken, vervlochten zit in het DNA van elke culturele en creatieve industrie. Alle voorbeelden uit deze blog ontstonden trouwens uit de samenwerking met minstens één kunstenaar. Deze cross-sectorale innovatie blijft de sterkte van Europa’s strategie.

Stef Vonk is 29 jaar en werkt als beleidsmedewerker voor het Departement Cultuur, Jeugd en Media waar hij o.a. mee de innovatie binnen de creatieve sector van Vlaanderen opvolgt. Hij schrijft in eigen naam.

[chadlawsonpiano]

Just Announced! Chad Lawson @ Cultuurcentrum Hasselt in Hasselt, Belgium - March 31st

[aurelielannoy]

Since 2013 our interactive show Fight Night has been touring the world. After 249 shows in Gent, Alsemberg, Hasselt, Leuven, Edinburgh, Antwerpen, Tilburg, Plymouth, Adelaide, Sydney, Ekeren, Amsterdam, Tielt, Berchem, Brugge, Groningen, Gent, Rotterdam, Utrecht, Hong Kong, London, Bern, Roeselare, Turnhout, Tilburg, Rennes, Avignon, Ternat, Vilvoorde, Vancouver, Toronto, Brig, Gent, Charleroi, Mechelen, Le Havre, Vieux-Condé, La Charité-sur-Loire, Vordinborg, Saint Clothilde-Réunion, Mondeville, Vernouillet, Schaffhausen, Schaarbeek, Charleroi, Lille, Amiens, Le Kremlin-Bicêtre, Colombes, Rungis, Alfortville, Tournai, Saint-Genis-Laval, Saint Fons, Fribourg, Neuchâtel, Yverdon-les-Bains, Eindhoven, Creil, Montargis, Landernau, Guidle, Redon, Saint-Herblain, Bayeux, Berchem, Oosterzele, Brugge, La Ferté-Bernard, Le Mans, Cannes, Antwerpen, Genk, Schoten, Schaarbeek & Asse, the 250th show of Fight Night will be in Cultuurcentrum De Grote Post, in Oostende. Come and join us, to vote and celebrate on April 26th, 20:00. Afterwards, there is a debate with Alexander Devriendt, Angelo Tijssens and Belgian politicians, there will be cake and drinks and dancing galore.

[anleemans]

cultuurtip | Kunstendag voor kinderen 19.11.2017

Dit jaar organiseren op zondag 19 november tal van organisaties een kunstige ontdekkingstocht tijdens KUNSTENDAG VOOR KINDEREN. Je kan dan op héél veel plekken met de hele familie kunst beleven van theater, film, muziek, dans,  architectuur, literatuur, beeldende kunst en combinaties daarvan. Je kan voorstellingen bijwonen, je op een tentoonstelling laten rondleiden of aan een workshop meedoen. 

In Limburg zin er 26 activiteiten waar je uit kan kiezen! Ik filterde er 3 uit:

C.a.p.e. KIT | C.R.E.W. 8+ 5,00 EUR cultuurcentrum Hasselt Zet een bril op en waan je voor héél even Alice in Wonderland tijdens deze VR-tour. Van een speciale ervaring gesproken! Stamping Project | Joris van Oosterwijk met de hele familie GRATIS C-mine cultuurcentrum, Genk Kunstenaar Joris van Oosterwijk maakt levensgrote afdrukken van de mensen die hij ontmoet. Misschien wel eentje van jou?! Je kan ook gewoon kijken! Wat gebeurde terwijl de mussen de polka dansten | HETPALEIS e.a. 8+ 6,00 EUR cc Maasmechelen Kunnen mieren zwemmen? Zouden vissen eigenlijk niet liever in de lucht vliegen? Waar denkt gij dat Mars is? Terwijl een meisje wacht op haar moeder praat ze over zichzelf en de wereld.  Stand-upcomedy op kindermaat! En nog 23 andere activiteiten in Genk, Hasselt, Houthalen-Helchteren, Lanaken, Maasmehcelen, Sint-Truiden, Tessenderlo en Tongeren, 

Kunstendag voor Kinderen is een initiatief van de Vlaamse minister van Cultuur dat wordt georganiseerd door het Departement Cultuur, Jeugd en Media.

[architectenhuiskamer]

AHK + AW ‘Walking through spaces’, het volledige beeldverslag van AHK-huisfotograaf Willem Verhaeg kan je terugvinden op onze Facebookpagina. AHK editie07 met dank aan: Assiver bouwverzekeringen | CPE | Desso | Vandersanden Group | Zehnder Group Belgium | C-mine Cultuurcentrum | Stad Genk | Universiteit Hasselt | Architectura

© FOTOGRAFIE AHK-huisfotograaf Willem Verhaeg | verhaegvisualarts@gmail.com

[antonkusters]

Installation view n°37 "Genk 2013" - from my current Mono No Aware exhibit @cchasselt. Japanese rice paper, goza mats and custom shoji screens play an important role in showing - and hiding - the work on display #mononoaware #exhibit #ccha #actandart (at cultuurcentrum Hasselt vzw)

[antonkusters]

Installation view n°1 "Liège (date unknown)" - from my current Mono No Aware exhibit @cchasselt. Japanese rice paper, goza mats and custom shoji screens play an important role in showing - and hiding - the work on display #mononoaware #exhibit #ccha #actandart (at cultuurcentrum Hasselt vzw)

[antonkusters]

So many friends at the opening today... thank you everyone, I feel honored #mononoaware #yakuza @cchasselt #actandart #ccha #micpic (at cultuurcentrum Hasselt vzw)

[antonkusters]

Beautiful 1:2 wooden scale model of the deconstructed shoji screens that are part of the Mono No Aware exhibit installation. A successful test by Erwin, head technician at @cchasselt ... can't wait to see the real thing #mononoaware #exhibit #hasselt #actandart #ccha #yokoso (at cultuurcentrum Hasselt vzw)

[antonkusters]

Goodbye @cchasselt missing you already #exhibition #teardown #mononoaware #yakuza (at CCHA/cultuurcentrum Hasselt)

[antonkusters]

Cutting up, signing and handing out some of my rice paper exhibition prints today at the @cchasselt closing event of Yakuza and Mono no Aware. Let me know if you want one, or better yet just come over and get one there's lots going on here 😊 #mononoaware #yakuza #exhibit #finissage #cchasselt (at CCHA/cultuurcentrum Hasselt)

[architectenhuiskamer]

De eerste samenwerking tussen Architectuurwijzer vzw en Architectenhuiskamer was een succes. Hopelijk hebben jullie er ook van genoten? Bedankt C-mine Cultuurcentrum voor de rondleiding! Bedankt Marius Grootveld voor de architectenbabbel. Bedankt Ben Moors voor de Jazzelarij. Met dank aan: Assiver bouwverzekeringen | CPE | Desso | Vandersanden Group | Zehnder Group Belgium | C-mine Cultuurcentrum | Stad Genk | Universiteit Hasselt | Architectura Meer foto's op onze facebookpagina. © FOTOGRAFIE AHK-huisfotograaf Willem Verhaeg | verhaegvisualarts@gmail.com

[architectenhuiskamer]

De eerste samenwerking tussen Architectuurwijzer vzw en Architectenhuiskamer was een succes. Hopelijk hebben jullie er ook van genoten? Bedankt C-mine Cultuurcentrum voor de rondleiding! Bedankt Marius Grootveld voor de architectenbabbel. Bedankt Ben Moors voor de Jazzelarij.

Met dank aan: Assiver bouwverzekeringen | CPE | Desso | Vandersanden Group | Zehnder Group Belgium | C-mine Cultuurcentrum | Stad Genk | Universiteit Hasselt |Architectura © FOTOGRAFIE AHK-huisfotograaf Willem Verhaeg | verhaegvisualarts@gmail.com

[antonkusters]

View this post on Instagram

A post shared by Anton Kusters (@antonkusters)

The biggest print ever of Zappa looking over Tokyo #exhibit #buildup #mononoaware #yakuza #actandart #ccha @cchasselt (at cultuurcentrum Hasselt vzw)

[antonkusters]

Test rice paper UV prints for the Mono No Aware exhibit. Each 7.6m (25ft) in length, hanging free directly from the ceiling, I'm hoping they'll have an impact on the experience of visiting the space and looking at the work @cchasselt #mononoaware #yakuza #exhibit #ccha #actandart #buildup #funfunfun (at cultuurcentrum Hasselt vzw)