#coulissenlandschap

[twafordizzy]

Bernlef gebruikte Zutphen om een doel te bereiken

Bernlef gebruikte Zutphen om een doel te bereiken

bron beeld: ad.nl Tsja, de oude binnenstad van hanzestad Zutphen. Die kwam me weer voor de geest toen ik het korte verhaal Koffie verkeerd van Bernlef las. Ik kom er eens per week, minimaal. Het is een bekoorlijk stad, gelegen aan de traag, dan weer snel stromende IJssel. Poort naar een schitterend coulissenlandschap waar kastelen de attracties zijn. Het is er goed toeven. De hoofdpersoon uit…

[brilmans]

Fossielen uit de Boulonnais

Mijmeren in het coulissenlandschap

Vandaag aan de dag gilt half Nederland moord en brand wanneer een boerenbedrijf moet verdwijnen. Zelfs al dient dit een groter en wat mij betreft nobel doel. En dat is prima. We leven tenslotte in een vrij land, iedereen mag roeptoeteren wat hij wil, maar naar mijn mening is het wel mosterd na de maaltijd. Dat had men veel eerder moeten doen! Tussen 1950 en de opkomst van de Boeren Burger Beweging zijn namelijk al zes op de zeven landbouwbedrijven verdwenen: opgeslokt door de schaalvergroting en de rationalisering! Als men zich daar destijds al had over opgewonden…

Met het verdwijnen van de vele landbouwbedrijven, zo realiseerde ik me toen ik onlangs in de Boulonnais op vakantie was (ooit moet ons platteland er zoals daar hebben uitgezien), verdween ook het bijbehorende coulissenlandschap. Van de kleine onregelmatige door heggen en houtwallen afgeschermde percelen is zo goed als niets meer over. Doodzonde! Temeer omdat het dit coulissenlandschap met zijn kleinschalige ambachtelijke boerenbedrijven en waarde voor de natuur nu deel van de oplossing zou zijn geweest.

Maar goed, as as meel was aten we iedere dag pannenkoeken!

Sporen uit het verleden

Behalve een prachtig coulissenlandschap heeft de Boulonnais ofwel het achterland van Boulogne-sur-Mer een prachtige kuststrook. Imposante kliffen strekken zich uit van Wissant in het noorden tot aan, pak hem beet, Équihen-Plage in het zuiden. Om de zoveel kilometer tref je op of onder de kliffen, zelfs Duitse degelijkheid blijkt niet opgewassen tegen de wet van toenemende entropie, onderdelen van de Atlantikwall. Behalve de Duitsers lieten ook Napoleon, de Germanen en de Romeinen hun sporen na in de regio. De streek ademt het verleden.

Een van het klif gedonderd 'blockhaus'.

Fossielen uit de Jura

Ook van bewoners uit de Jura zijn in de Boulonnais sporen terug te vinden. Vooral onder de kliffen en langs de kust. Het betreft miljoenen jaren oude fossielen van koralen, weekdieren, stekelhuidigen en gewervelde dieren. Met een beetje mazzel zijn er zelfs botten en tanden te vinden van de tot ieders verbeelding sprekende Plesiosauria.

Omdat het in mocht, in de Boulonnais is het toegestaan is fossielen uit de brokken klei- en zandsteen die onder de kliffen liggen te hakken, en omdat het kon, ik hield de afgelopen meivakantie verblijf in Boulogne-sur-Mer, ben ik op zoek gegaan naar deze Fossielen. En met succes. Al bij mijn eerste bezoek aan het strand was het raak. Direct. Het eerste stuk waar mijn oog op viel bleek een wervel. Naar alle waarschijnlijkheid van een bepaalde Plesiosaurus. Ja, dat leest u goed. Een ple-si-o-sau-rus! U begrijpt, ik kon mijn geluk niet op.

Een wevel van (waarschijnlijk) een plesiosaurus in situ.

Met een topvondst op zak zocht ik nog enkele avonden verder. En ik vond van alles. Prachtige schepen, enkele aanzienlijke ammonieten, een wervel van een onbepaalde vis en nog een flinke wervel. Hoewel laatstgenoemde wervel behoorlijk verrold is, zou ik hem op basis van de vorm volgens een collega-verzamelaar voorzichtig kunnen toeschrijven aan een pliosaurus. Welke zullen we echter nooit weten.

Wervel van een pliosaurus (diameter 8 cm).

Wervel van een vis (diameter 1,5 cm).

Wat betreft de determinatie van de schelpen en ammonieten durf ik geen enkele uitspraak te doen. Daarvoor ontbreekt het mij aan kennis. En dan kan ik op basis van beperkte bronnen wel wat gaan lopen roeptoeteren, het is tenslotte een vrij land, maar in de wetenschap is dat ongewenst. Daar heeft men liever gefundeerde uitspraken en anders niets.

Een ammoniet (diameter 18 cm).

Een pina-achtige schelp (lengte 16 cm).

Een fragment van een enorme schelp (lengt 13 cm)

Zo en nu ga ik pannenkoeken bakken!

[fransopdefiets]

3-6 Sedelsberg

Gisterenavond aten we sushi in Emmen volgens een ondoorgrondelijk tariefmodel. Het lijkt zo te werken, je betaalt een prijs persoon per half uur. Daarvoor mag je zoveel eten als je kunt, maar als je in dat halve uur niks eet en alleen maar kletst, ben je dat geld wel kwijt. Voor de drankjes en de betere hapjes gelden toeslagen, dus een beetje roergebakken rundvlees bijvoorbeeld, kost 3,50. Zo kwamen wij uiteindelijk op iets van 50 euro de man, en wat we nou precies gegeten hebben? Geen idee, je bestelt alles via een ipad op tafel, die fotootjes van de hapjes laat zien. Dus je klikt aan wat er lekker uit ziet en 3 minuten later staat het op tafel. “Wat heb jij?” Dat weet ik niet precies, iets met zeewier geloof ik, maar lekker hoor”.

Vanmorgen rijd ik om half negen weg richting Meppen. Op advies van Bob en Hetty neem ik niet de directe weg, maar een knooppuntenroute en ik moet zeggen, het is een prachtig coulissenlandschap.

In Meppen koffie met een croissant en meteen een degelijk en loodzwaar Duits Landesbrot ingeslagen, daar kun je op fietsen.

Onderweg lunch ik Brüneforth aan een vijvertje bij een oude watermolen en een openluchtkapel, waarvan het dak uit gebogen takken bestaat. En er is, o leve het buitenland, een toiletgebouwtje met warm en koud stromend water en wc-papier, alles keurig gepoetst. En het kost niks. Waarom is zoiets in Nederland ondenkbaar?

Ik gebruik de lunch om me te oriënteren op een camping en dat valt niet mee. Opgedoekt, ruhetag, of gewoon geen zin vandaag om de telefoon op te nemen. Ik besluit gewoon richting Frysoithe te rijden, als ik dan onderweg niks tegenkom, dan is daar vast wel een hotel. Het is trouwens heerlijk fietsen vandaag, zacht glooiende heuvels en windje in de rug, ik hou het tempo er zo wel in.

In buurt van Frysoithe gekomen, besluit ik de hotels aldaar te bellen, maar die nemen niet op. Ik probeer een paar gästhause, maar met hetzelfde resultaat. Dan zie ik dat er een mini-camping is, hier niet zo ver vandaan. Die nemen ook niet op, maar ik besluit er toch naar toe te fietsen. En verdomd, na tien minuten word ik teruggebeld en in het Nederlands te woord gestaan. “Wilt u een kampeerplek of een kamer?” “Nou doe mij maar een kamer!”

Morgen doe ik rustiger aan en fiets ik maar een klein stukje en ga ik onderweg wat musea bekijken (volgens het boekje kom ik langs wat interessante plekken).

Afgelegde afstand: 98,8 km

Afstand in een rechte lijn naar de Noordkaap: 2211 kilometer

[renewolf99]

Varen boven het Twentse land. #ballonvaren #coulissenlandschap #twente #fujixt3 (at Enschede, Netherlands) https://www.instagram.com/p/ChypirPsmdE/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[denkendelendoen]

weg

‘Het regent’, denk ik als ik wakker word na bijna 12 uur slapen. Wanneer ik de gordijnen open, zie ik dichte mist. Dat zijn de druppels die ik op het dak hoor tikken. Gisteravond heb ik teveel tijd en data verspild door te zoeken naar een geschikte daginvulling voor vandaag. Sauna, museum, ik moest voor allebei vroeg op. Ik gooide mijn telefoon aan de kant en viel om half 10 in slaap om vervolgens om half 4 rillend van de kou wakker te worden. De kachel die de hut verwarmt, heb ik voor het slapen uitgezet en het raam staat op een kier. Slaapdronken hijs ik me uit het eenpersoonsbed en trek het raam dicht. Fuck, ik moet pissen. Schoenen en jas aan, zaklamp op mijn telefoon aan en daar strompel ik het erf over. Dit leek me vooraf al het minst leuke van deze vakantie.

Maar gelukkig is het in het badkamertje redelijk warm en voelt het legen van mijn blaas als een opluchting. Als ik terug in bed kruip, ben ik blij dat ik bij het opstaan de tegenwoordigheid van geest had om de dekens dicht te slaan, ze voelen nog warm. Als ik een uur of vijf later uit mezelf wakker word, voel ik me suffig maar uitgerust. Ik zet het kacheltje op vol vermogen en steek weer het erf over. Met ontbijt kom ik terug. Mijn hoofd is wazig, mijn lichaam onrustig. O ja, mijn pillen. Ik spoel ze weg met koffie en wacht tot ze mijn denken helder maken. Intussen eet ik en lees ik mijn boek uit. Als ik naar buiten gluur, zie ik de hond achter zijn baas aan hobbelen die in een overall kluiten aarde en stenen in een aanhanger schept. De mist trekt niet op dus besluit ik te gaan lopen en mijn camera mee te nemen. Gisteren was het koud, helder en zonnig. Nu is het koud.

Ik stop wat spullen in mijn rugzak en loop warm aangekleed naar buiten, groet Arnold en vraag hem waar ik in de buurt mooi kan wandelen. Hij adviseert me een stukje te fietsen naar een landgoed 5 kilometer verderop en daar een wandelroute te nemen. We raken nog even aan de praat en daarna stap ik op de fiets. Al snel merk ik dat de mist het coulissenlandschap omtovert tot iets mysterieus. Het is doodstil en ik ben helemaal alleen. De landweg slingert tussen weilanden door, nu en dan afgewisseld door stroken bos en losse rijen bomen. Al snel sta ik stil langs de kant. In het gras staan twee zwarte pony's, omhuld door mist. Het is prachtig.

Bij de boerderij verderop begint een hond waaks te blaffen. Shit. Maar ik blijf rustig en de hond doet wat hij moet doen: mij wegjagen. Ik fiets verder en word bevangen door de contouren van kale bomen in het grijze omhulsel. Bij een brug over een smalle vaart stop ik. Aan de linkerkant is wat bos en rechts weiland.

Ik schiet plaatjes als mijn oog in de verte een eenzaam boompje ziet opdoemen. Het staat aan de grasrand, vlakbij het water. Verderop staan reuzen van bomen, dicht bij elkaar gekropen. Samen sterk en op veilige afstand van de eenling. Ik probeer vanaf de brug in te zoomen met mijn camera maar het is te ver. Wat mijn oog ziet, komt niet in beeld.

Ik kijk naar mijn schoenen. Het zijn de enige die ik bij me heb, uit praktisch oogpunt. De bovenkant is gemaakt van gaasachtige stof en het weiland is nat. Jammer, dan maar natte voeten. Ik loop voorzichtig door het gras, al kijkend naar het scherm van mijn camera. Niet goed, ik moet nog dichterbij. En dan op een meter of 10 (kan ook meer of minder zijn want ik kan niet goed schatten), heb ik het juiste punt bereikt. Ik klik een paar keer, kijk dan om me heen. Er is niets. Alleen gras, bomen en ik. Wij en de mist.

De nevel bepaalt ons gezelschap. Het raakt me. Ik weet niet zo goed waardoor maar dat maakt niet uit. Ik vind het adembenemend. Geluk trekt door me heen. De anonimiteit, die ene boom en mijn oog die dat ziet en het vast wil leggen. Het is prettig. Ik maak een paar selfies met mijn camera. Ze zijn niet mooi maar ik zie de glans in mijn ogen die ik gisteren miste.

If you don't like what you see, see what you like. Geen idee waar dat opeens vandaan komt maar het maakt dat ik in een filosofische bui raak en mijn tenen die zeer doen van de ijskoude nattigheid niet meer voel. Als in trance fiets ik langzaam verder. De eindeloze landweg is vol kronkelige gevaarten die plotseling verrijzen in de mist. Ik zie patronen in takken en moet steeds denken aan een schilderij van Jan Mankes dat ik morgen hoop te zien in museum More. Soms lijkt een groep bomen een grillige tros slangen en even verderop is het net een landkaart vol miniscule haarvaten. Dan zie ik links een boerderij, amper te onderscheiden. Er staan bomen omheen en als ik iets dichterbij kom, doemen twee paardenfiguren op die vlak voor de boerderij staan. Ik blijf er een tijdje naar kijken en vraag me af of de paarden echt zijn want ze staan roerloos en met geheven hoofden. Ik bedenk dat dat gezien de agrarische omgeving niet waarschijnlijk is.

Misschien zijn de paarden in de war door de mist. Gisteren was het zonnig en dreef het stralende licht mensen naar buiten. Nu zie ik niemand. Men laat zich niet verleiden door meer dan vijftig tinten grijs. Hoe beter ik kijk, hoe enthousiaster ik word. Overal lijken verrassingen te zijn, de wereld op zijn spannendst. Als je het maar ziet. Wil zien. Ik kom aan bij het landgoed en parkeer mijn fiets. Langzaam begin ik te lopen met mijn camera in de aanslag. Ik hoor vogels en vallende druppels. Zo tussen gevallen beukenblad lijkt het wel een scène uit The Lord of the Rings.

Maar dat komt ook vast doordat de hut waar ik verblijf omgeven is met wegwijzers naar plaatsen uit LOTR. Arnold had me vanmorgen een paar geplastificeerde A4tjes met foto's laten zien van een kostuumparty. Voor zijn dochter die naar Zweden ging en samen met zijn vrouw helemaal fan is van de Hobbits. Hij bleek een gezellige prater en naar eigen zeggen 'slechts een boerenzoon' die vervolgens een enthousiast verhaal begon over bijen en imkeren en wortelhout uit Zweden. 'Alleen als je het leuk vindt hoor! Het zijn mijn hobby's.’ Mensen met interessante hobby's zijn gepassioneerde vertellers en hoewel de kans groot is dat je met allerlei onbelangrijke details wordt overladen, moet je de kans niet laten schieten om iets te leren en iemand de kans geven kennis te delen. Arnold vertelde me waarom het niet goed gaat met bijen. Ik vroeg hem of hij ook honing verkocht. 'Alleen aan mensen die heel geïnteresseerd zijn dus ik ga een potje voor je zoeken.' Toen hadden we het nog even over ganzen en herten. Wat een lieverd. Zijn ogen glommen toen hij een anekdote opdiepte over een stuk hout dat hij had gevonden in de Zweedse wouden.

Hij had een slager wijsgemaakt dat het elandenpoot was. Hij grinnikte nog om zijn eigen grap, ik mocht deze man. Tijdens het lopen kan ik misschien nog wel wild tegenkomen, denk ik, tot ik naar mijn zalmkleurige waterdichte jas kijk. Die zou elk hert of zwijn van drie kilometer afstand zien, zelfs in deze dichte mist. Overal zie ik vormen, kleuren, composities en ik maak foto na foto. Nadat ik door een stuk beukenbos ben gelopen, kom ik bij een open gedeelte. Voor mij ligt een glooiend veld waarop lichtgroene stoppels staan, met her en der omhoog geschoten dunne stelen. De felgroene kleur en de stengels zijn zo absurd in contrast met de grijze nevel en de zwartbruine dode bomen om me heen, dat er een surrealistische sfeer ontstaat.

Het is daar dat ik denk: zonder deze dorheid geen leven. Het is alsof de lege takken om amnestie smeken: haat ons niet, we lijken dood maar zijn het niet. Veroordeeld zijn we, maar niet gevangen. Je verlangt lente om haar zichtbare schoonheid. Keer ons niet de rug toe nu we in ruste zijn. Je wilt de cyclus, maar alleen de passages die je aanstaan. Het één bestaat niet zonder het ander. Omarm.'

Ik loop door en eindig bij een weg naast een landhuis dat niet toegankelijk is voor bezoekers. Daarom besluit ik terug te lopen, ook omdat ik me opeens verkleumd voel en moet plassen. Ik neem dezelfde weg terug. Opeens jaagt de mist me angst aan en verschijnt achter iedere boom en nieuw onaangenaam idee. Wat als ik iemand tegenkom met minder leuke bedoelingen? Wat als ik hier doodga? Opeens ben ik blij met mijn felgekleurde jas. Zo zal mijn lichaam sneller opvallen tussen de bomen en goddank heb ik mijn paspoort vanmorgen in mijn rugzak gestopt. Dat maakt identificatie een stuk makkelijker. De dikke grijze nevel maakt me licht paranoia. Weg mysterie. Het beperkte zicht wordt claustrofobisch. Met een benauwd gevoel vind ik mijn fiets. Gelukkig ben ik bedeeld met een goed oriëntatievermogen en redelijk richtingsgevoel. Ik sjees terug naar de hut. Halverwege schiet een eindje voor mij een hert de weg over. Wild. Wie had dat ook alweer gezegd: moed is niet het ontbreken van angst maar ondanks angst toch doorgaan met het goede. Dat ging vast over verzetshelden en hobbits met ringen. Maar dit was toch ook een beetje mijn moed. Nat en verkleumd kom ik aan in Midden-Aarde. Onder de hete douche laat ik alles van me afspoelen. In mijn hut drink ik brandnetelthee uit een elandenmok en begin te schrijven.

[noodles84]

Houtwallenlandschap bij Meppen, Drenthe by Jeroen Hillenga on Flickr.