#caritapondok

[copiipastee]

Patepung jeung Jodoh

carita pondok (carpon)

“Dago…Dago….Dago!”

“Tasik…Tasik..Tasik!”

            Teu karasa kuring geus neupi  terminal Cicaheum. Rarasaan karek bieu kuring di imah keneh di Kuningan, ayeuna geus aya di Ibukota Jawa Barat, Bandung. Awak teh karasa cangkeul kusabab diuk dina jero beus aya 6 jam mah, babawaan ngan ukur kantung nu eusina baju jeung ijazah SMP sarta Kursus Komputer anu ku kuring milu salila sataun.

            Kuring datang ka Bandung teh lain teu aya sabab. Hayangna bisa muka lowongan pagawean di kampung, ngan kuring ge butuh pagawean meh ngarubah kaayaan ekonomi kaluarga di kampung samaotna Indung-Rama ka nu Maha Kuasa tujuh taun kapungkur, ayeuna kuring cicing di imah nini di Kuningan. Kuring rek ngadu nasib di kota, sugan we ngarubah saeutik mah kaayaan kuring anu tadina teu boga nanaon jadi boga.

            Wanci geus nunjukkeun kana tabuh 5 sore, kuring bingung rek indit kamana kusabab nembe pisan kuring nincak di Bandung teh. Kuring milih diuk dihareup toko anu geus tutup, lumayan tempatna rada beresih bisa jeung sare neupikeun ka engke subuh tuluy indit neangan pagawean. Tacan aya lima menit meresan samak aya pamuda datang nyampeurkeun ka kuring.

“ Punten, Neng Citra nya?” saurna ka kuring bari cingogo di payunan kuring.

“ Saha nya?” kuring teu apal raraina kusabab eweuh cahaya nu nyorot ka manehna.

“ Neng Citra, ieu abi Kang Anjar nu kapungkur mantuan Abah di sawah!”

“ Astagfirullah, enya Kang Anjar kumaha damang?” kuring teu percaya papendak deui jeung Kang Anjar, baheula mah basa Abah kuring aya keneh sok ngajak budak lalaki anu aya di kampung keun mantuan Abah di sawah atawa di kebon, nya ngan ukur ngored atanapi macul. Anu pang kuring apal mah ngan ukur Kang Anjar tea, kusabab manehna pernah nolongan kuring basa kapacok oray di sawah. Lamun teu salah mah basa eta Kang Anjar umurna karek sapuluh taun ari kuring karek dalapan taun. Kang Anjar tuluy pindah milu Indung-Ramana duka ka mana teu aya beja ka kuring jeung sakulawarga. Ayeuna patepang deui, asa bungah hate teh.

“Neng, naha tiasa aya di dieu kumaha caritana?”

“ Aduh Kang, panjang caritana lamun ku Eneng dicaritakeun mah.” Lain alim carita Kang, tapi kuring geus cape.

“ Oh kitu, ayeuna ngiring Akang uih yu tibatan di dieu teu pantes kanggo Neng Citra mah.”

            Akhirna kuring di bawa ka imah Kang Anjar peuting eta.

“

            Isuk-isuk keneh kuring geus siap-siap rek indit milarian gawe, nya sugan we aya parusahaan atawa pabrik anu narima lulusan SMP.

“ Neng Citra, bade kamana,  meuni geus rapi kieu?” Kang Anjar jol dihareupan kuring bari mawa ci teh jeung goreng pisang dina baki.

“Pan Neng kadieu teh bade milarian gawe.” Ceuk kuring singket.

“Ari Abah jeung Ema di kampung kumaha?” kuring rada reuwas basa Kang Anjar nyebat Abah jeung Ema.

“ Aya naon sareng Abah jeung Ema, Neng?” Kang Anwar masih panasaran.

“ Abah sareng Ema tos pupus 7 taun kapengker!” kuring ngusahakeun teu ceurik di hareupan Kang Anjar.

“ Innalillahiwainnaillahi rojiun?”

            Kuring carita kumaha Abah jeung Ema dipanggil kanu Kuasa. Basa Abah jeung Ema rek indit ka Cirebon numpak motor Abah anu geus rada butut. Sapanjang jalan kaayaan hawa teh mendung jeung turun hujan sareng guluduk anu gede pisan. Sorena aya kabar ti Pa RT lamun Abah jeung Ema meunang kacilakaan motor asup ka jurang. Ti harita kuring asa teu boga sasaha deui anu tempat kuring ngadu jeung carita. Untungna aya Nini anu satia mantuan kasusah kuring, tapi kuring ayeuna sadar lamun kuirng kudu bisa mandiri neupi ka aya kainginan milarian gawe jeung kuring hirup, eta matakna kuirng bet aya di tempat ieu.

“Neng, kaleresan Akang gaduh kios fotokopian caket kampus sareng sakolaan. Lamun Neng bade Insya Allah aya sakedik mah buruh kanggo Neng.” Dina hate mah asa embungeun narima digawe jadi tukang fotokopian jiga kitu, utamina mah dina buruhna anu pasti leutik. Can tangtu kuring bisa ngirim ka Nini di kampung. Tapi, lamun dipikir-pikir mah teu kedah cape-cape milari gawe lamun geus aya nu nawaran. Sabab, milari gawe di Bandung ge sesah.

“Hatur nuhun atuh Akang.”

            Harita keneh kuring langsung diajak ka kiosna Kang Anjar anu teu jauh ti bumina. Kios fotokopina teu alit teu ageung tapi tibatan kios fotokopi anu sejen, ieu mah lumayan lah. Di jero kuring kenalan jeung Oman, Safitri, sarta Ujang anu gawe didinya. Lamun kuring abus jadi aya limaan anu digawe teh. Di dieu mah gawena di bagi dua, ti tabuh 7 isuk neupi  tabuh 1siang, tuluy ti tabuh 2 siang neupi ka 8 wengi . Biasana tukang fotokopi mah paling saeutik aya 2-an, kusabab di dieu caket kampus sareng sakola, jadi we loba anu digawe.

            Teu karasa kuring geus aya di tempat ieu 5 jam-an, cape geuningan jadi  tukang fotokopi teh, kudu bisa ngalayanan palanggan anu  loba pisan. Lamun anu geus bisa mah fotokopi, laminating, atawa ngajilid pasti ganjang beres. Beda jeung kuring anu amatir keneh, pirage motokopi salembar capena teu katulungan, ngan ukur dicarekan ku palanggan. Anu tadina motokopi salembar ngan tilu menit ieu jadi sapuluh menit.

“Kumaha Neng?” Kang Anjar ngareuwas kuring anu keur ngalamun direncangan ku angin anu ngahaliwir keuna raray.

“Cape geuningan Kang.” Ceuk kuring bari seuri, si Kang Anjar ge miluan seuri. Aduh, lamun ningali Kang Anjar seuri mah tambah kasep.

“Neng, aya anu bade Akang carioskeun ka Neng Citra.”

“Bade carios naon Kang?” kuring rada panasaran naon anu bade dicarioskeun.

“ Duh, kumaha nya…? Eng… Neng, Akang aya surat baheula anu tadina bade dipasihkeun ka Neng sateuacan Akang angkat ka Bandung. Pek ku Neng baca.” Dibikeun eta surat anu warnana beuruem ngora ka kuring.

            Kuring baca eta surat teh mimiti ti paragraf kahiji, didinya ditulis lamun Kang Anjar reuseup janten rerencangan kuring, sareng reuseup ka Abah anu tiasa ngajarkeun budak manen di sawah jeung bisa ngaji. Sateuacan Kang Anjar indit ke Bandung, Abah nyarios ka manehna yen kudu ngajaga kuring lamun geus gede. Kang Anjar jangji lamun geus gede rek balik ka kampung tuluy mawa kuring ka kota. Ti tatadi kuring maca eta surat neupi ka tengah-tengah rada teu kaharti naon anu dimaksud nya kuring nanya ka Kang Anjar.

“Punten Kang, maksad ieu surat naon  nya?”

“Neng, Akang geus jangji ka diri sorangan jeung ka Abah, lamun engke Akang geus gede Akang bade ngajak Neng ka kota tuluy hirup di kota. Ehm, anu rada kerenna mah Akang hoyong Neng Citra janten pamajikan Akang.” Hah, kuring rada teu percaya kanu omongan  Kang Anjar.

“ Neng, Akang geus reuseup ka Neng basa Neng hoyong janten rerencangan Akang.”

“ Kang, Neng teh ayeuna tos yatim piatu. Neng kudu tiasa mantuan Nini di kampung, jeung Neng ge nembe 17 taun.”

“Lamun Neng kersa mah, Akang bade antosan Neng neupi ka siap. Kaluarga di kampung ge atos apaleun lamaran Akang ka Neng, utamina Nini.”

“Neng mah ngiring we ka Akang.” Ceuk kuring bari isin-isin.

            Genep taun saterusna kuring jeung Kang Anjar nikah di Bandung, neupikeun ayeuna kuring masih keneh digawe janten tukang fotokopi anu ngabiayaan hirup kuring jeung Nini di kampung.

Ku Tami Nuriksa - XI IPA 3 -