#camperaars

[keesdp]

HET VERTREK

Een reis zoals we nu gaan beleven is heel anders dan onze vorige reizen. Of toch niet? Het enige verschil is de boottocht. Naar het noorden gingen we ook al eerder. Maar toch is deze op een of andere manier spannender. Het lijkt wel of er meer op het spel staat. Ik heb een heel schooljaar gewerkt om deze reis mogelijk te maken zonder in de problemen te komen. Misschien daarom wel. Vrijdag 7 juli is mijn laatste werkdag. De kinderen die ik normaal naar huis breng in Maasland zijn om 12 uur vrij voor de grote vakantie. Ik rijd voor de laatste keer richting Iepenburg naar SO Het Avontuur. Op de Wippolderlaan krijg ik de melding op mijn scherm dat de kinderen door de moeder worden opgehaald. Dat is jammer, ik had nog wel even afscheid willen nemen van ze. Ik rijd toch door naar de school om van de leraren afscheid te nemen, kan ik daarna de auto inleveren in het Forepark. Ik schud de leraar de hand en rijd weg. Mijn telefoon gaat en de moeder belt in paniek; Nu rijd U weg en de meisjes hebben wat voor U, komt u nog terug? Natuurlijk doe ik dat. Als ik terug kom rijden staan de meiden van 7 en 12 te springen als ze me zien. De oudste heeft een tasje voor me Er zit een plak chocolade in en een kaart door de jongste geschreven, waarin ze me bedanken voor het rijden met de taxi. Er zit ook een mooi doosje in met een strik erom. In het doosje zit een lederen sleutelhanger met een stalen bandje waarop BEDANKT KEES staat gegraveerd. Ik krijg het er warm van. Met een dikke knuffel van beide meisjes ga ik heerlijk op vakantie.

We zijn op weg. Voor de boottocht heb ik de bullbar aan de voorkant, de achtertreeplank en de trekhaak verwijderd van de auto om onder de zes meter lengte te komen. Een absolute grens voor de Smyril-line. Langer dan zes meter is flink meer betalen.

Het is net als de dagen er voor prachtig zomer weer. We hebben niets te klagen. Als we op de grens van Duitsland en Denemarken willen overnachten, worden we door een parkwachter verteld dat het een natuurgebied is geworden en dat het overnachten niet meer mag, omdat voorgangers er een zooitje van hebben gemaakt. Jammer dat camperaars het voor zichzelf en anderen verpesten. Er komen er steeds meer en de tolerantie wordt steeds minder. Ook in Denemarken staat nu op elke parkeerplaats dat overnachten verboden is en de maximale parkeertijd een paar uur. We zijn genoodzaakt om op campings te overnachten, wat niet goedkoop is in Denemarken.

Hoe meer we naar het noorden komen, hoe slechter het weer wordt. Regen en wind zijn we al maanden niet gewend, maar we zullen wel moeten, op de Faroer eilanden en op IJsland zal het niet beter zijn, maar we zijn er op voorbereid. We hebben er kleding voor bij ons en een lekker kacheltje in de auto gebouwd.

[camperpunt]

Onderhoud van de camper na een lange reis

Beste Camperaar, Na een lange reis is het tijd om de camper grondig schoon te maken en alles goed te controleren. Onderweg kunnen dingen verslijten of stuk gaan, dus houd een lijstje bij van zaken die je moet doen wanneer je terug bent. Zo blijft je camper in topconditie. We hebben hieronder de belangrijkste onderhoudstips voor je op een rij gezet: Gasslangen en aansluitingen Controleer de…

[bonjouronourtour]

Catalonie & Lazio

7 maart - 18 april

👋🏻 Beste lezers, daar zijn we dan weer. Voor een inhaalslag over onze avonturen, raden we je aan om de vorige blog te lezen die over onze laatste weken voor vertrek naar Nederland gaat.

😌 Deze blog is gelukkig iets meer up to date! In Nederland hebben we namelijk een hele fijne tijd gehad. We hebben veel van onze familie en vrienden gezien en waren hier nog aardig druk mee ook. Ondanks dat hebben we helaas niet eens iedereen kunnen zien of spreken, maar dat komt wel weer. Voor ons was de luxe en comfort van het gewone leven in een bakstenen huis met alles erop en eraan stiekem wel heel erg lekker, maar kregen we de laatste dagen toch ook enorm veel zin om Franky weer op te zoeken. Misschien ietsje minder luxe, maar des te meer vrijheid!

🚎 Na een iets onrustigere terugreis met de Flixbus komen we weer aan in Perpignan en vallen met onze neus in de boter: stakingen! Kijk, die kans is in het ‘land der stakingen’ natuurlijk altijd aanwezig dus hiervan raken we ook niet meer in paniek. Het betekent alleen dat onze trein niet rijdt, maar mooie Franse oplossing: we kunnen wel dezelfde treintickets kopen maar dan voor de bus die op dit traject is ingezet. Zelfs de buschauffeur is in de war en verteld ons aanvankelijk dat onze tickets niet juist zijn, maar dit is ons vrij duidelijk verteld van wel, dus blijkt maar weer eens dat je soms gewoon een beetje arrogant en stug moet zijn in dit leven.

We worden vriendelijk opgewacht door de eigenaresse van de stalling waar Franky nog keurig staat en ondanks de problemen in Barcelona start Franky vrolijk weer op, zin om met ons weer door te gaan!

☀️ We blijven even in deze omgeving omdat het weer hier direct erg lekker is, totdat er minder weer opsteekt en we een dag in de storm staan. We besluiten zuidwaarts te gaan waar het weer zonovergoten is: Spaans Catalonie. Niet alleen is het weer hier heerlijk, het heeft ook prachtige natuur, zee en bergen, supermooie dorpjes en stadjes, een vriendelijke bevolking en vooral genoeg gratis camperplaatsen (soms zelfs met gratis stroom). Hier maken we ons even goed nuttig door enorm veel mails te sturen naar potentiële werkgevers aangezien we langzamerhand de spreekwoordelijke bodem van een bepaald potje beginnen te zien. Gelukkig lukt het ons om een leuke werkplek te vinden voor de zomermaanden waar we eigenlijk al best zin in hebben! Maar dat betekent ook dat we nog even de tijd hebben om een mooie ronde te maken.

⛴️ Nu spraken we onlangs met een andere Nederlandse camperaar die de veerboot optie noemde tussen Italië en Spanje (Barcelona - Civitavecchia). We zoeken dit later nog eens verder uit en dan blijkt dit voor ons eigenlijk een heel interessante optie. Zuid-Frankrijk kennen we namelijk wel een beetje en daar komen we ook nog wel, Spanje hebben we gehad, evenals Portugal en Marokko. Dus let’s go! Waarom niet?! Nou omdat Franky toch weer stugge opstartproblemen heeft en Franks op de dag zelf nog een kleine reparatie moet ondergaan, wat gelukkig blijkt te helpen. Op de nacht van 12 en 13 april is het dan zover. Inmiddels hebben we Sarah en Noah (vrienden uit Zwolle die ook met hun camper op pad zijn) op de hoogte gebracht van deze veerboot optie, die voor hen ook interessant is. Zij moeten namelijk de omgekeerde weg bevaren. Ook zij gaan ervoor en komen aan met de boot die ons juist weer de andere kant op zal brengen. Heel ver weg zien we elkaar en wordt er druk gezwaaid en dan kunnen wij op onze Grimaldi Lines veerboot (we blijven stug de term veerboot gebruiken aangezien we vanwege enige vaar-schaamte niet over de immense grootheid van dit haast cruiseschip-achtige vaartuig willen praten) vertrekt uit de haven van Barcelona en brengt ons naar Civitavecchia, dichtbij Rome.

😴 We hebben een goede vaart, al is het slapen wat lastiger vanwege enig geschommel maar vooral vanwege enorm veel getril. We ontdekken op de boot nog een discotheek, soort van wellness (maar niet in gebruik), er is een sjiek restaurant en een minder sjiek, truckers-achtig zelfbedieningsbuffet en er is nog een karaoke avond. Allemaal heel erg leuk maar voor ons totaal overbodig. We nemen ons eigen eten en drinken mee en vermaken ons ook prima. We varen tussen Sardinië en Corsica door en komen mooi op tijd aan in Italië waar we even op adem komen.

🏎️ We moeten direct wennen aan het verkeer. En wel om twee redenen die misschien niet onbekend zijn maar toch met camper extra opvallend en lastig. Als eerst het wegdek. Het is verschrikkelijk en Franky-slopend. Werkelijk, we hebben deze hele reis - inclusief Marokko - niet zoveel gevaarlijk slechte wegen gehad. De tweede reden is daarbij het rijgedrag van de gemiddelde Italiaan, inclusief de vrachtwagenchauffeurs. Samengevat: sjezen & bumperkleven. Niet heel gek dat de snelle Ferrari’s, Lamborghini’s en Alfa Romeo’s uit dit land komen. Buiten de wegen om zijn de mensen juist wat meer relaxed en gezellig, gelukkig.

☔️ We komen de volgende dag aan in Rome en moeten ‘s avonds laat nog even wat tickets zien te scoren. Nou geloof ons, als je dat de avond van tevoren nog moet doen, ben je redelijk de sjaak. Je betaalt de hoofdprijs voor skip-the-line tickets of überhaupt gewone tickets en city passes. Nou ja, het lukt ons al met al toch aardig en we duiken snel ons bedje in. De volgende ochtend worden we niet wakker van de verse geur van pizza, pasta of cappuccino, ook niet van melodieën van Andrea Bocelli of Luciano Pavarotti en zeker niet van een stralend zonnetje. Het is namelijk al vroeg op de ochtend enorm hard aan het regenen op het tedere dakje van onze camper. En nadat we beseffen dat we dit misschien even eerder online hadden moeten checken (wat we niet meer gewend zijn want Catalonië voorzag ons altijd van zonovergoten heerlijk weer), zien we dat de hele dag regen wordt voorspeld. Onze tickets zijn maar 1 specifieke dag geldig, dus we verzamelen onze moed, lopen naar de metro met onze parapluutjes in de aanslag (toevallig is het dan net droog) en stappen uit bij het Colosseum. Niet alleen begint het alweer behoorlijk te regenen, we zien nu ook goed hoe druk Rome is, zelfs op een regenachtige dag als deze. Met onze paraplu’s weten we gelukkig onze bovenlichamen redelijk droog door Rome te bewegen, maar onze voeten krijgen het zwaarder te verduren. Als snel soppen we in onze schoenen en uiteindelijk lopen we zo’n twintig kilometer op onze doorweekte schoenen, door Rome.

🏛️ We zien deze dag wel ontzettend veel (wat best knap is, aangezien er overal een poncho in je gezicht waait of er een paraplu in je oog steekt) en maken er een hartstikke gezellige dag van. We zien van buiten: de Trevifontein, het Pantheon, het Vaticaan, de Engelenburcht en duiken in het Colosseum en wandelen door het Forum Romanum en over de Palatijnse heuvel.

Na terugkomst bij de camper zijn we echt doorweekt, koud en kunnen we amper meer staan. Rome was mooi, maar niet zo mooi als stiekem gehoopt door het verschrikkelijk slechte weer en de enigszins verpeste uitzichten vanwege alle poncho’s en paraplu’s. Het is niet anders.

🍷 Met de camper willen we het ook niet riskeren om nog dagen door Rome te slenteren, in de wetenschap dat in Europa en vooral in Italië in de grote steden geen camper veilig is tegen inbraak. We gaan geen Romeinse goden verzoeken en rijden snel door, waarbij we afspreken met Dave & Anita uit Nieuw-Zeeland die we in Marbella (zo’n drie maand geleden) hebben ontmoet en nu weer op dezelfde plek zijn als wij. In Sperlonga parkeren we naast elkaar en ontmoeten we nog wat Italianen die ons met liefde dit geweldig leuke stadje laten zien onder het genot van een heerlijke aperitivo. Uiteindelijk belanden we weer in ���Harvey The RV’ van onze Nieuw-Zeelandse vrienden waar genoeg ruimte is voor 6 personen om nog wat te eten. Door alle gezelligheid is het namelijk al half 10 ‘s avonds en hebben we alleen een wijntje of biertje achterover gewerkt met wat nootjes. In Harvey wordt er nog wat lekker Italiaans eten bereid en een borrel ingeschonken.

🐝 De volgende dag doen we even rustig aan en genieten we van het mooie strand en het knusse stadje, hoog op de kliffen aan zee. We ontmoeten nog meer jonge mensen, dit keer Fransen en worden door Giovanni (die we gister ontmoet hebben) uitgenodigd om op de boerderij van zijn familie langs te komen. We mogen daar de camper neerzetten, er overnachten en van daaruit Napels gaan verkennen per trein. Dat zullen we morgen gaan wagen. De camper een beetje buiten Napels houden klinkt wel aantrekkelijk aangezien iedereen ons verteld dat Napels allereerst het walhalla is wat betreft lekker Italiaans eten, maar tegelijkertijd ook de Maffia hoofdstad van ‘t land is. Nu hopen dat Giovanni niet stiekem een kleinzoon van Al Capone blijkt te zijn. Hij zegt dat hij imker is… of dat klopt lezen jullie de volgende keer!

Tot dan 😙😉👋🏻

[euroadventure]

Seravezza - Lucca - Pistoia

Zondag 8 mei

Het is een zeer onrustige nacht geweest, iets wat ik na drie nachten van rust niet had verwacht. Het was zaterdagavond dus de jongeren hingen rond op de parkeerplaats en tot 3.00uur 's nachts bleef het een komen en gaan. Lag ik net te slapen, werd het net zo snel ruw verstoord. Er gebeurde verder niks hoor, maar het geschreeuw en de motorgeluiden van auto's en scooters vlakbij maakte het in ieder geval een bewogen nachtje 😉.

Wanneer ik in de spiegel kijk hangen de wallen onder mijn ogen, gelukkig schijnt de zon volop waardoor ik vandaag lekker de hele dag mijn zonnebril op kan houden 😎😂.

Ik rijd in een klein uurtje naar Lucca en laat de voor mij geliefde bergen achter me. Wanneer ik daar arriveer is het al aardig druk. Er blijkt een parade te zijn in oude klederdracht en het is natuurlijk weekend dus ook veel locals zijn hier in de stad te vinden.

Lucca is omringt door een groot vestingwerk van vier kilometer lang en heeft zes poorten om de stad in te kunnen. Ik wandel een stuk over deze stadsmuren en heb daardoor een mooi uitzicht over de stad.

Binnen de muren bevinden zich enkele mooie oude torens, zoals de Torre Guinigi. Verder staat Lucca bekend als de stad van de 100 kerken. Op bijna elke hoek is er dan ook wel een kerk te vinden. De kathedraal van Lucca vind ik in ieder geval het mooiste gebouw.

In het midden bevindt zich het Romeinse amfitheater op het Piazza dell' Anfiteatro. Een ovaal plein waar veel restaurantjes gevestigd zijn.

Daaromheen veel kleine straatjes die naar diverse Piazza's leiden, zoals bijvoorbeeld Piazza Napoleone.

Ik pak af en toe een terrasje, maar na een uur of vijf hou ik het voor gezien. Morgen ga ik weer een stad bekijken, dit keer strijk ik neer in Florence.

Ik rijd alvast een uurtje zodat ik halverwege ben en morgen niet meer zover hoef te rijden. Ik heb een camperplaats in Pistoia gevonden waar ik naartoe ga. Ik kan hier misschien mijn auto wel laten staan en de trein naar Florence pakken? Of ik kijk of er nog een camping is met een plekje vrij. Ik heb al diverse malen gehoord dat het druk is op de campings en dat reserveringen niet altijd meer aangenomen worden. Ik zoek dat vanavond wel uit, eerst maar eens rijden!

In Pistoia kom ik aan bij een parkeerplaats waar je ook als camper mag staan. Er staat nog niemand, behalve twee campers die hier volgens mij al langer geparkeerd staan. Dat betekent in ieder geval dat het veilig is, want er is in beiden niet ingebroken 😉. Toch vind ik het wat stil en rijd ik verder naar een 'officiële' camperplaats van de gemeente. Hier aangekomen blijken er een heleboel campers te staan en ik zie ook mensen rond lopen. Dat ziet er goed uit...toch?

Een van de campers rijd net weg, dus ik kan mooi op deze plek staan 😀. Nou niet dus... Ik krijg in het Italiaans een snauw. Ik begrijp daaruit dat ze enkel hun grijs water gaan lozen en dat ze zo terugkomen. Ok, prima ik ga ergens anders staan.

Op het moment dat ik mij installeer zie ik al dat deze camperaars geen vakantiegangers zijn. Het lijkt eerder een woonwagenkamp 😳.

En halverwege de avond wordt het nog erger. Het was al een af en aan rijden van auto's met muziek aan, maar om 22.00uur komt er een auto de parkeerplaats op scheuren. In het grind op de parkeerplaats rijdt hij rondjes en slipt hij diverse malen expres. Vervolgens gaan de deuren wijd open en knalt er keiharde slager muziek uit de boxen. De mensen komen naar buiten en pakken er ern biertje bij. Ik kijk het een paar minuten aan maar zie vrij snel dat hier slapen mij absoluut geen veilig gevoel geeft en dat deze herrie nog wel even zal gaan aanduren 🙈.

Ik pak gauw alles in en vertrek naar de eerste parkeerplaats. Ik parkeer mijn auto tussen de twee campers die er staan en val daarna in een heerlijke stilte alsnog snel in slaap 😊.

[jessefien]

Dag 97: hallo meneer de douanier!

Om 0u52 klaarwakker. Er zijn net 5 schoten van een machinegeweer net naast onze camper gelost. Ik had bijna een hartattack. Gelukkig slapen we op een bewaakte camperplaats en zei Jesse dat ik moest relativeren... dat was dus wel een machinegeweer e! Maar we leven! Ik had voor de zekerheid twee dikke kussens tegen de alkoof gelegd. Voor als de kogel door de alkoof ging vliegen... Jesse zei dat dat niks zou uitgemaakt hebben. Haha! Veilig belandden we aan de grens van Europa enkele uurtjes later. Met een gekuiste camper en gedouchte camperaars er in. Het is gelukt! Wel eventjes spannend want Wolfje had de sleutel van de camper efkes omgebogen en in twee gekraakt (vraag ons niet hoe...). Gelukkig had Jesse een reserve en was het slechts de sleutel van de kakapot en gaspulle. 't Moest er weer om doen met da vintje! Ma kijk de grens met Griekenland in zicht. Van Ipsala naar Kipi. Opnieuw spannend, want online staan er heel wat berichten dat er slechts 1500 personen per week mogen passeren en dat alleen 'Greek citizens' en 'truckers' binnenmogen. Ook is Ipsala de plaats waar veel vluchtelingen Europa proberen te bereiken. En daarbij ook waar ze die muur hebben opgetrokken om de stroom tegen te gaan. We zagen er ook een paar doelloos langs de straten lopen... al liftend soms. Hee´ triest. Helaas kunnen we ze niet meenemen in Witje. Maar is het familie Flodder gelukt om de grens over te steken!? Jawel wi, een C sneltestje, wat drugshonden en een formulierke later zijn we bijzonder vlot in Griekenland geland. Kalispera Hellas! De Flodders zijn ier! Toptarmac, topweer. De zon brandt zodat het nog eens echt té warm werd in Witje. Ik vind dat zalig e! Jesse reed de hele weg. Wat.een.man! We reden recht de Lidl in! De Lidl e! Oooh twas groot feest om eens gewone chocolade zonder theesmaak of pistachio te vinden en schellekes kaas in plaats van prut! En aaaaaagh rucolasalade! We maakten er een feest van en gingen voor bbq op het strand van Alexandropoulis. Gewoonweg geweldig. We zijn terug in ons Europa! Iedereen aan de kant! Witje is ier!

[camperno-mad]

Hoe organiseren jullie de verslaglegging van je reis?

We zijn benieuwd hoe camperaars de verslaglegging van hun reizen vorm geven. En met name hoe jullie die mogelijkheden met elkaar combineren. We geven hieronder een paar aanzetjes van waar we naar op zoek zijn: Plannen jullie je route van te voren en leg je de route vast in een (digitale) routekaart? Zo ja, hoe…

Hoe organiseren jullie de verslaglegging van je reis? was originally published on Camper NO-MAD

[hildeshongarije]

Blauw en zwart ... en toch niet Club Brugge ...

Zondag 8 september 2019

Donderdag begonnen we met nog een mooie wandeling aan het Tisza-meer.  Wijzelf, maar ook de hondjes genoten.  Er is zelfs een hondenstrand met allerlei speeltoestellen voor de hondjes! Na de lunch vertrokken we om een klein stukje te rijden tot op de grens van Tiszafüred, want daar waren we te gast bij vrienden camperaars.  Zij hebben daar een vakantiewoning en – toeval bestaat wel – ze zijn momenteel hier! Het werd een heel gezellige namiddag en avond, waarbij we culinair werden verwend.  De avond-uurtjes vlogen ook voorbij met een paar spelletjes SOLO. Dat is een variant van UNO, maar dan met enkele extra kaarten, die we meteen de ‘pest-kaarten’ noemden … elkaar de ‘duvel aandoen’ … hilarisch soms!  Na een heel rustige nacht op hun oprit, werden we nog eens in de watten gelegd met een flink ontbijt.  Maar toen was het voor ons tijd om te vertrekken, want wij vermijden graag snelwegen en doen dus een beetje langer over de rit.

Gisteren was er dan wel heel veel werk in te halen in de tuin en moestuin.  Maar de dag begon met een stevig onweer en dito regenbui …  Later werd het gelukkig weer droog en konden we toch tomaten en boontjes oogsten.  Met het schoonmaken en verwerken ervan waren we de rest van de dag wel zoet!  Luc kon niet wachten om het recept van Annemarie uit te proberen: kip-in-de-pot. Maar omdat we geen kip in huis hadden, werd het een variant met lamsvlees, pompoen, prei, kweepeer en aardappel.  Heel lekker!

En vandaag was er weer eens feest in Szigetvár … “Zrínyi Napok”  (Zrínyi dagen) waarbij de oorlog tussen de Turken en de Kroaten, Oostenrijkers en Hongaren herdacht wordt.  In en rond de burcht was er allerlei te beleven … een wedstrijd mennen bijvoorbeeld. De ene kar was al langer en moeilijker wendbaar dan de andere, de ene menner was al meer bedreven dan de andere … Maar het was leuk om hen bezig te zien!

In de straat tussen het plein en de burcht waren hebbedingetjes te koop … lederen voorwerpen en handtassen, keramiek, handwerk, houtsnijwerk … en natuurlijk tal van kramen met speelgoed en snoep … Hongaren kunnen niet zonder!

Re-enactment groepen van Turken, Oostenrijkers, Kroaten en Hongaren bereidden zich in hun tentenkamp voor op de ‘grote optocht’. Gelukkig stamt die oorlog uit een ver verleden en komen al deze nationaliteiten goed overeen.  De ernst waarmee ze zich in hun rol inleven is prachtig om te zien. Zelfs eten doen ze in gepaste stijl!

Maar dan was het tijd om de optocht te beginnen.  In stoet ging het van de burcht naar het stadsplein waar elke groep de kans kreeg om zich voor te stellen aan de burgemeester. Ook een delegatie te paard mocht niet ontbreken.  Wij zaten op de eerste rij op een terrasje te lunchen met onze goede vrienden uit Ibafa!

Af en toe werd hun optreden nog extra kracht bij gezet door enkele schoten in de lucht met oude wapens. Ik kan je verzekeren … wanneer ze dat niet voor je neus doen, dan veer je toch wel enkele centimeters omhoog van je stoel!

En laat dat laatste momenteel echt moeilijk zijn voor Luc.  Bij een nachtelijke sanitaire pauze miste hij drie van de vier treden van het laddertje in de camper.  Gevolg: buik blauw, arm geschaafd en blauw en zijn … euh … zitvlak weigert even die naam eer aan te doen … en kleurt met prachtige variaties op zwart, blauw, geel en groen ….  

In de namiddag en avond zijn er nog muzikale optredens op het grote plein.  We vermoeden dat dit een gekende Hongaarse groep is, want het volk stroomde toe om de artiesten in actie te zien!

Nog enkele weken en we vertrekken weer voor een bezoek aan de familie in Vlaanderen.  Dat wordt nog flink doorwerken in de tuin om alles tegen dan klaar te hebben!

[johndstuff03]

Woensdag 2 oktober 2019

Vanmorgen pas tegen 08:00 uur wakker geworden op de P van Langres. Het was er heel rustig ‘s nachts. Eerst even naar de bakker met de lift omhoog vanaf de P naar het stadje. Er parkeerden al veel mensen die waarschijnlijk naar hun werk gingen in Langres. Het regende een klein beetje, “kunnen we vast wennen aan het weer in Nederland”, dachten we...

Eerst ontbeten en onderweg, maar ‘kijken-hoever-we-vandaag-komen’. Ergens in België zou wel fijn zijn. Dan zijn we al aardig op weg naar Almere en hoeven we donderdag niet meer zo ver. Bovendien kunnen we de stoelen ophalen in Nieuwegein, dat kan dan mooi met de camper. Beter dan met de Prius, daar kunnen ook geen 2 stoelen in... We komen er toch langs en denken dat we zo twee vliegen in één klap kunnen slaan. Alleen even kijken of de stoel door de deur van de camper kan...dat is nog even een dingetje.

Voordat we gaan eerst nog even 1 streepje diesel tanken bij de Intermarché , zodat we precies in Luxemburg kunnen komen om daar de tank helemaal vol te gooien. Dat verschil is best veel, zo’n € 0,50 per liter minder is best lekker meegenomen.

En rijden maar. Is heel goed te doen over de route national, daar kun je eigenlijk overal wel 80 km/uur rijden, met af en toe een dorpje van 50 km/uur. We zien wel veel mooie plekjes onderweg, is ook leuker dan over de autoroute. En…. echt haast hebben we niet.

Op de heenweg door Normandië, en richting Pyreneeën stonden er langs de weg ontzettend veel Kaardebollen. Daar zou ik best wat van mee willen nemen maar om dat nu al te plukken is ook zo  wat. Kunnen we 3 weken lang niet douchen want ja, die moeten natuurlijk ook ergens staan hahaha! Dan ergens op de terug weg maar. Die dingen staan overal, toch…Nou laat ik ze dan toch kilometers lang rijden niet zien…Maar langzaam veranderde het landschap en zag ik gelukkig ook weer kaardebollen langs de weg staan. Maar ja als je tegen de 80 kilometer per uur rijd kun je ook niet zo maar even stoppen. En dan moet je ook nog geluk hebben dát je ergens kunt stoppen. John heeft er dan ook niet zo’n erg in maar ik zag er steeds meer staan. “ John…. er staan hier langs de kant heel veel Kaardebollen!”… Ja…. Nou als er ergens een plek is moet je even stoppen! Zagen we op een gegeven moment toch een mooie pluk bij elkaar staan, maar konden niet op tijd stoppen. Even door gereden en gekeerd en konden ook nog op een mooi stukje aan de overkant van de weg even de camper parkeren. Ik blij met mijn bos Kaardebollen en John blij dat ik daar niet meer over  ‘zeurde’ hahaha… Doorrijden…! Ja, en dennenappels, ik heb er wel wat maar ook daar dacht ik komt op de terugweg nog wel… Nou, dat is niet meer gelukt.

Er passeren heel wat campers, en ook Nederlanders, (die hebben we niet veel gezien deze vakantie) die richting het zuiden rijden. Een tikkie jaloers ben ik wel.  Wat ons opviel deze vakantie is dat er heel weinig passerende campers even een hand op staken om even te groeten. Zal het zijn om dat dit ‘de grijze golf’ camperaars zijn of zijn de camperaars die in de zomervakantie zo blij en vrolijk dat het dan ‘makkelijker’ is om even te groeten. Geen idee! Wij doen het gewoon en moeten dan maar lachen als er weer een stel ‘chagrijnen’ die het dan niet doen ons passeren hahaha…Van mij had het rondtoeren met de camper en natuurlijk met mijn lief en de Dameshond nog wel een aantal weken langer mogen duren. Maar...we vinden het ook weer heel fijn om straks thuis te zijn bij mijn ‘kleine’ meid.

Die is voor het eerst in haar leven drie weken zonder mij geweest. Ook weer fijn om Roald en Melis te zien die zo lief waren om 3 weken op Anoucha ‘te passen’. En natuurlijk onze lieve buurtjes niet vergeten en de rest van de familie die we zaterdag weer zullen zien. Weer slapen in ons eigen bed is ook wel weer lekker… Gelukkig hebben we de blog die we af en toe nog eens door kunnen lezen en de foto’s kunnen bekijken. Want…. je vergeet het snel… Ook ben ik wel weer nieuwsgierig hoe het op mijn volkstuintje is. Opa heeft af en toe een foto gestuurd en zo te zien groeit het allemaal nog goed… Ik denk het onkruid ook haha. hebben we weer wat te doen! En… kijken wat we nog kunnen oogsten… ook altijd leuk en lekker.

In Luxemburg aangekomen getankt en weer door...of nee toch niet. We hadden het idee om eventjes tussendoor warm te eten, dan is de avond wat makkelijker met een stokbroodje en wat erop. Bovendien hadden we nog een restje champignons met kippenvlees, de pasta is zo klaar en we hebben nog komkommer en een appel als salade. Dus in Luxemburg - kort na Luxemburg stad - van de snelweg af en kijken wat we vinden om de Dameshond uit te laten en te eten. Rijden we zomaar een dorpje in en komen we tot onze verrassing langs een camperplek. En ook nog met alles erop en eraan. Keurige plekken met stroom, komt mooi uit want de laptop zat bijna op 12% accu. Die konden we mooi even opladen. Eerst de hondjes uitlaten. Achter de camperplek begon een bospad en dat zijn we ingelopen voor zo een 20 minuten heen en weer terug, er kwam geen einde aan dat pad en midden in het bos zonder ook maar iemand tegen te komen. De hondjes hebben er van genoten want die konden daar gewoon lekker los lopen.

Eenmaal terug gelijk aan de kokelarij. Dat was ook niet echt ingewikkeld. Was heerlijk warm in de camper, want die stond lekker in het zonnetje. Na het eten gelijk maar afgewassen, ‘klaar is klaar’ zeg ik altijd maar.

Weer op weg. We gingen binnendoor naar de E25, die naar Luik gaat. Ik had op de camper-app een camperplaats gevonden tussen Luik en Maastricht. Dat leek John ook wel wat. Zijn we nog niet in Nederland en dan is een pintje in de plaatselijke kroeg bij de kerk ook wel een mooie afsluiting. Eenmaal morgen in Nederland is de vakantie echt voorbij!

We moesten wel dwars door Luik heen manoeuvreren en zijn - volgens mij - door straatjes gereden waar de mensen uit Luik niet eens komen...! Maar uiteindelijk kwamen we - ook nog via een ‘deviation’  - op de camperplek aan in Voeren. Een groot en bijna leeg terrein aan de rand van het dorp. Maar wel met een groot grasveld voor de Dameshond, daar zijn we dus direct naast gaan staan en die konden uit de deur direct door het gras rennen. Het was even na zessen dus de Dameshond hadden trek. Die eerst maar even gevoerd.

En dan aan de blog werken…uhhhhh…even niet. Eerst de spullen maar even wat organiseren, dat geeft wat meer overzicht voor morgen bij het uitpakken van alle kastjes, luiken en laden.

En dan op weg naar het dorp. Het is nog een beetje licht. We konden de kerktoren zien vanaf de P, dus daar zal zeker ook de plaatselijke kroeg wel zitten en… Ja hoor, helemaal goed! Het was een keurig café, een echte ‘mama en pappa’ etablissement, met foto’s van alle carnaval prinsen van de afgelopen 100 jaar aan de muur. Ik heb er een lekker kopje thee en John een Grimbergen gedronken als afsluiter op deze fijne vakantie. Aan de kastelein ook even gevraagd waar we brood kunnen kopen morgen (vandaag dus), want de lokale bakker had een bordje op de deur dat hij alle dagen open is, behalve...donderdag! We hebben ook altijd pech in ons leven zou John zeggen…!

Eenmaal buiten het café leek het of we op wintersport waren, maar dan nog net zonder sneeuw en moonboots. Het was 8 graden… brrrr ! In de camper gauw de kachel aangedaan en...we hadden nog een echt frans stokbrood en wat paté en kaasjes in huis...met een kopje thee erbij...heerlijk!

En nog een laatste potje rummikub...om het af te leren. En 1 keer raden wie er gewonnen heeft!

Dan voor de laatste keer onder de wol in de camper, de kachel kan dan wel uit want het wordt snel te warm. Morgen nog maar een paar kilometer en dan zit het erop. Het uitpakken van de camper is wel even werk nog. Maar de spullen werken we de komende dagen stukje bij beetje wel weg.

[elkedagvakantie]

Maak een roadtrip langs deze Franse campings

1. Maak een roadtrip langs deze Franse campings | 2. Wandeltips voor camperaars in Duitsland | 3. Utrecht lokt toeristen weer | 4. Testen voor je reis werkt nog niet zo goed | 5. Woningruil voor vakantie wint aan populariteit |

Dit is een van de campings die je bij deze roadtrips zou kunnen bezoeken. Foto: Castel Frankrijk staat op geel wat betekent dat we weer van een vakantie in La Douce France mogen gaan genieten. Frankrijk is het meest bezochte land wereldwijd. Om Frankrijk nog beter te leren kennen hebben we de 5 meest roadtrips voor je uitgezocht en selecteerden daar in samenwerking met Castel-campings meteen…

[keesenyvonnaardezon]

20 Wat er allemaal niet gebeurt op de eilanden

Haapsula, een stadje in het westen van Estland, zou je zo voorbij rijden. Dat doen we dan ook in eerste instantie, maar als we bij de veerboot naar Hiiumaa staan, besluiten we toch terug te keren en de boot morgen te nemen.

We rijden de 7 km naar het stadje terug, omdat we onderweg een verlaten landhuis zagen, zonder ramen en zonder dak. De laagstaande zon licht het plaatje uit op een manier die je niet kunt bedenken. Dit moeten we van dichtbij bekijken. Het blijkt al heel oud te zijn en toen de eigenaar overleed is het door de buurtbewoners en later door de Duitsers en weer later door de Russen leeggeroofd van bouwmaterialen. De huidige eigenaar behoudt het zoals het nu is, als toeristische attractie.

Het voormalige station van Haapsula, doet dienst als gratis openlucht spoormuseum. Diverse treinen en locomotieven uit diverse tijden staan op een stuk verroeste rails bij het gerestaureerde stationsgebouw. De trienen laten ze jammer genoeg gewoon wegrotten. Prachtige diesel- en stoomlocomotieven zouden in een ander land gerestaureerd en gekoesterd worden, maar de Russen hadden hier geen geld voor over en de Estoniers hebben geen geld. Het levert ons mooie plaatjes op.

Haapsula, dat zich als een schiereiland met binnenmeer naar het noorden uitstrekt, blijkt verder nog een prachtig kasteel te bezitten en een Kuursaal aan het water, waar de bewoners in mooie kleren naar toe gaan om van een concert te genieten.

Bij de Telecomwinkel, koop ik een prepaidsimkaart van 5 Gb voor € 4 euro.Ik doe hem in mijn mifirouter en hij werkt meteen. Moest ik daar helemaal voor naar Estland komen om het te laten werken? Ongelooflijk, ik heb het geprobeerd in Frankrijk, in Spanje, in Nederland en in Duitsland, zelfs in Finland waar de mobiele telefoon is uitgevonden. Niet werken en hier in een land dat pas van de Sovjet Unie is bevrijd, kan het wel. Eindelijk Wifi in de auto, zodat onze telefoons en tablets en laptop tegelijk met het internet zijn verbonden.

Bij het eerder genoemde stationsgebouw, staan al twee campers en we besluiten daar ook te overnachten. Het blijken Nederlanders die samen reizen.

We maken kennis met Gerrit en Jannie en worden direct uitgenodigd voor koffie. De andere camperaars zien we niet, zeker wandelen. Ze komen uit Harskamp. Ja dat ken ik wel, daar heb ik met een punt vijftig op het pantservoertuig alle baanbordjes weggeschoten, toen ik in dienst zat, want de kartonnen doelen waren te makkelijk te raken.

Gerrit en Jannie reizen onze route door de Baltische staten in omgekeerde richting, zodat we elkaar aardig wat tips kunnen geven. De koffie was trouwens niet te zui... drinken.

De veerboot naar Hiiumaa, het kleinere eiland voor de kust van Estland, is een comfortabele boot met restaurant en gratis wifi. Ik begin aan mijn reisverhaal, maar als ik wil uploaden duurt het een kwartier per foto. Ik geef het op. Na anderhalf uur komen we op het eiland aan. De hoofdstad ligt 40 km naar het noordwesten en we zijn binnen no time weer alleen op de weg. Er is niet veel te doen in Kãrdla, alleen kan je bij de VVV wel douchen voor twee euro.

We rijden door naar de westpunt van het eiland en hebben dan toch nog 100 km gereden vandaag op de teller. We stoppen bij een voormalige haven. Er ligt nog een boot op de kant, maar het is hier rond het eiland zo ondiep dat varen hier bijna onmogelijk is. De veerboten hebben een uitgegraven route, die gemarkeerd wordt met boeien die maar 20 meter uit elkaar liggen, dus uitmikken voor de stuurman.

Het is hier zalig. Het weer is goed, we staan naast een picknick tafel en er is een houten wc aan de overkant van het weggetje, al wordt hij pas de volgende dag door mij ontdekt. Yvonne is dan al twee keer het bos in gegaan met een rol wc papier.

We bezoeken een vuurtoren, die door Yvonne beklommen wordt, ik wacht wel beneden met een biertje. We rijden over een schiereilandje, eten een pannenkoek, zien een leuk kerkje en voor we het weten hebben we het hele eiland gehad en staan we in het zuiden bij de veerboot naar Saaremaa, die over een uurtje al gaat.

Je kan Saaremaa, het grootste eiland van Estland, zien liggen aan de overkant, maar de veerboot vaart toch een route van een uur oostwaarts naar het haventje van Triigi, omdat het daar net diep genoeg is. Ook hier zie je van de andere auto's niets meer terug na een tien minuten rijden. We rijden een weg langs de noordkust naar het westen en komen bij een haventje dat Soula Saddam heet. Saddam betekent haven heb ik al ontdekt. Alleen wat Kihelkond betekend wat we steeds langs de weg zien staan, vergeten we steeds te vragen aan een Estonier. Ik denk natuurgebied of landgoed, want het staat steeds op een bruin bordje.

Het kleine haventje van Soula ligt prachtig en is van alle gemakken voorzien. Het is nog te vroeg om te overnachten, dus gaan we eerst de bezienswaardigheden van de streek bekijken. Alle drie. Eerst de molen heuvel, waar iemand in de tachtiger jaren een paar molens heeft gebouwd, die er uitzien of ze van vroeger zijn en dienst deden als korenmolen of zo. Een kerkje een paar kilometer verder en de derde ben ik al vergeten. Oh ja, de kliffen van Panga, maar die doen we morgen.

We zoeken een plekje in het bos aan het water en maken een vuurtje om de muggen te verdrijven. Hier krijgen we het Expeditie Robbinsongevoel. De ondergaande zon, de opkomende maan, het vlakke water van de zee, de dennenbomen en de geur van het kampvuur en het eten dat Yvonne aan het klaar maken is. Een blik lokaal bier maakt alles tot in de perfectie een vakantie om nooit te vergeten.

Na het eten rijden we het bospad terug naar Soula Saddam, waar niemand meer is. We kunnen dus ook aan niemand vragen of we de elektriciteit en de drinkwaterslang, die hier op elk paaltje zit, mogen gebruiken en of we het prachtig betegelde toilet mogen gebruiken in het havengebouwtje. Dus vragen we dat morgen wel na het gebruik. De volgende morgen is het meisje van de koffietent er weer, en lijkt blij ons weer te zien. Ze ziet dat we van alles gebruik hebben gemaakt en vindt dat niet meer dan logisch. Daar is het toch voor. In een ander haventje deze morgen, bij een koffietent die Rotterdam heet, is een douche waar we voor twee euro met z'n tweeën kunnen douchen. Dit haventje wordt alleen gebruikt door een duikclub die met rubberboten de zee opgaan.

Het is de derde keer dat we een vosje zien. Eerst dachten we dat we een eekhoorn op de weg zagen, maar toen we dichterbij waren en hij rustig wegliep zagen we dat het een heel klein vosje was. De tweede keer was gisteravond toen ik tv zat te kijken (de avondetappe) liep er een over de plankiers langs het water. Yvonne die al op bad lag kwam er uit om hem te zien.

Nu loopt hij gewoon langs de weg als wij aan komen rijden en blijft me aan kijken als ik hem op de foto zet. Zo leuk.

Estland is geweldig, we raden het iedereen aan.

[rtv9nl]

Lopik is klaar voor de camperaar

LOPIK - Op dinsdag 10 oktober 2017 vond de officiële opening plaats van de eerste twee camperlocaties in de gemeente Lopik. De camperlocaties zijn geopend door waarnemend burgemeester J.P.J. Lokker, beginnend bij de boerderij van de familie Rijneveld aan de Lekdijk West 76 in Willige Langerak.

Na het officiële gedeelte ging het gezelschap in colonne met campers naar de tweede locatie, de boerderij van de familie Verhoef aan de Biezendijk 2a in Lopikerkapel.

Foto: gemeente Lopik.

[keesdp]

Afronden en door.

Ik zal het missen, het autorijden op lege wegen in een schitterende natuur. Wat is dat geweldig. En ik heb al wat miljoenen kilometers afgelegd in mijn leven, maar zoals hier, Nou ja, misschien dat Ierland in de buurt komt.

Het land is best groot, 300 km van Noord naar Zuid en 800 km van Oost naar West. Er wonen 338.000 mensen in IJsland, Ongeveer de helft van het aantal inwoners van Rotterdam en daarvan wonen de meeste in Reykjavik en omringend gemeenten.

Wat we onderweg tegenkomen zijn vooral huurcampertjes van het type Doblo of als ze twee keer zoveel neertellen een Renault Master. Ze zijn allen voorzien van teksten als: don´t worry be sexy, of don´t stink while drive. Om duidelijk te maken dat het een rental car is staat er ook over de hele auto de naam van Easycamp, of Gocamper of Cheap campers of Indycamp. Verder rijden er heel veel huurauto's rond van het type Duster van Dacia of Auris van Toyota. Wat er verder rond rijdt is van huis meegenomen of, zoals de Nederlanders van gisteren, in Belgié gehuurd en meegenomen op de boot. Nog altijd de helft goedkoper dan in IJsland huren.

Zoals uit bovenstaande blijkt, hebben we vooral contact met reizigers zoals wij en wafelverkopers, meestal bij musea. De IJslanders zien we eigenlijk alleen bij het afrekenen van boodschappen of consumpties.

Wat wij van IJslanders zien zijn meestal veel te dikke mensen, slecht gekleed. Niet dat de Nederlanders een voorbeeld zijn, ik wil ook niet fatshamen, maar kom op zeg. Ik heb niet 1 charmant geklede vrouw gezien. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Italié of Zwitzerland of Tsjechié. Ik hoop voor de IJslanders dat ze een beetje gezond blijven, want daar ziet het niet naar uit. De vele duisternis in het grootste deel van het jaar zal er wel mee te maken hebben.

Ik kreeg van de Smyril line een update over de vertrektijden. Die bleken hetzelfde dus ik denk, vast een automatisch bericht door de computer op de mail gesmeten. Gisteren hoorde ik van een andere camperaar bij de zoveelste waterval, dat we later vertrekken. huh??? Ik zeg maar de tijden zijn toch hetzelfde gebleven? Ja, zei de in België wonende Nederlander, maar de datum is 1 dag opgeschoven. Miljaar, dat was me ontgaan. Gelukkig geen dag eerder want dan had ik letterlijk de boot gemist. Nu hebben we morgen een dag over, wat zullen we dan gaan doen? Ik heb het gevoel dat ik IJsland uit heb. Morgen dus een vrije dag.

[camperpunt]

Recuperatief overnachten – wat kampeerders moeten weten

Beste camperaars, Ik heb indertijd intensief gesproken met verschillende gemeenten en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) over de regelgeving rond het overnachten met kampeerauto’s in de openbare ruimte. Eén van de belangrijkste onderwerpen die hierbij naar voren kwam, is het recht op recuperatief overnachten – het tijdelijk rusten wanneer verder rijden niet verantwoord is. Deze…

[bonjouronourtour]

Op naar Marokko

28 december - 31 december

⏰ 07:00. De wekker gaat en we vliegen snel het bed uit. Ons hoofd is klaar voor Marokko, na twee dagen van voorbereiden. We komen dan ook veel te vroeg bij de veerboot, rekenend op veel controles. Dit blijkt allemaal hartstikke mee te vallen. Na een tijdje gewacht te hebben kunnen we langzaam in rijen, richting de veerboot rijden.

⛴️ Daar aangekomen zien we tot onze verbazing dat de vrachtwagens keren en met hun achterste de veerboot op rijden. Gelukkig gaan alle auto’s ‘normaal’ erop. Maar dan zijn wij, als eerste camper aan de beurt en krijgen ook wij het signaal: effetjes draaien maar. Dit gaat uiteindelijk vrij soepeltjes, totdat de laatste meters heel nauw worden. Gelukkig is er genoeg bemanning die druk wuivend en zwaaiend aangeeft hoe ver we nog moeten. Helaas blijkt onze helpende hand deze ene taak toch te machtig en laat hij onze camper rustig tegen de vrachtwagen achter ons aan rijden. Stom! We hadden gewoon eigenwijs moeten zijn. Dat leren we tijdens deze reis wel vaker. Schijt hebben aan anderen (hoe serieus ze hun taak ook opnemen en hoe vriendelijk ze ‘t ook doen) en gewoon eigenwijs je eigen ding doen. Vaak weet je zelf toch net iets beter waar je op moet letten of wat handig is. In dit geval bleek het bijvoorbeeld toch ook slim geweest om onze fietsen even binnen te zetten, waardoor geen beschadigingen worden opgelopen.

🐬 Onderweg zien we zowaar, eindelijk maar toch: dolfijnen! En best veel ook en soms zelfs heel dichtbij! Altijd een fantastisch beeld. Na een dik uur varen, rijden we gemakkelijk de veerboot af en tanken we direct retegoedkoop (€ 1,11) in Ceuta: officieel nog Spaans grondgebied op het Afrikaanse continent.

🛃 Daarna rijden we door naar de grensovergang met Marokko, wat iets meer geduld vergt. Dit gaat desondanks redelijk soepel, al worden we een keer onnodig heen en weer gestuurd en wordt onze camper van binnen goed gecontroleerd. Drones zijn niet toegestaan in Marokko, hebben we niet mee. “Wine? Alcohol?” Nou na gisteravond nog op de valreep twee halve liters te hebben weg gewerkt is ons antwoord: “Only 1 bottle of wine”. 1 liter wijn plus 1 liter sterke drank zou toegestaan moeten zijn en die fles wijn blijkt inderdaad geen probleem.

Wapens mag ook niet mee, heel gek. Hebben we gelukkig ook niet. Toch krijgen we die vraag nog een tweede en derde keer als meneer onze wetsuits ziet hangen. “Marine weapons?” Uhm haha “Nooo: Surfing!”

🕌 En zo komen we na 7 checkpoints de grens over van Marokko en rijden we in de richting van Chefchaouen. Onderweg fixen we voor ons beide een eigen sim-kaartje, wat vergeleken met Spanje en Portugal opeens heel duur is hier. Bijna € 24,- voor 2x 10 GB data en de beide sim-kaartjes.

We pinnen wat Marokkaanse Dirhams en rijden door en eindigen nog niet in Chefchaouen maar in Tétouan. Daar horen we de eerste schal van de minaret. En hier kunnen we prettig parkeren achter het politiebureau met een camper naast ons die er al een nacht veilig hebben doorgebracht.

🤨 Toch worden we nog wel lastig gevallen door een groepje jonge jongens die doen alsof ze arm zijn en geld of eten van ons willen. Het duurt best lang voordat ze eindelijk ophoepelen. Van onze buren-campers horen we dat dit niet onveilig is maar gewoon part of the game in Marokko. Zorgen dat je niet zichtbaar bent in je camper, gewoon negeren en als het toch te gek wordt of te lang duurt: dreig met de politie en ze maken zich wel uit de voeten, is het advies. Niet alleen voor hier, maar voor de komende 3,5 week in heel Marokko. Lesje geleerd op dag 1. Verder horen we van deze mensen en andere camperaars die bij ons op de boot zaten dat Marokko eigenlijk veiliger is dan Spanje en Portugal. We gaan het zien.

Die avond schuiven nog een paar campers aan waardoor we in totaal met 5 op een rij staan. Toch verloopt de nacht helaas niet helemaal rustig. Er is een hoop kabaal, veel en hard Arabisch gepraat en geschreeuw en ook nog eens veel verkeer dichtbij. ‘s Ochtends komen er een hoop mensen rondom ons parkeren om lijnbussen te nemen. Soms leunt er iemand tegen de camper aan, zo voelt het. Maar alles blijft heel gelukkig, maar echt lekker slapen is anders.

🚐 Die ochtend rijden we door naar Chefchaouen. De rit is prachtig, door de bergen. De wegen zijn eigenlijk best goed, met wel af en toe een slecht stukje of heel slecht stuk, wat enigszins verraderlijk is. Na een laatste steile klim komen we op de camping van Chefchaouen, middenin het Rifgebergte. Hier blijken enorm veel campers en busjes te staan. Spanjaarden, Fransen, Duitsers, en een enkele Nederlander. Het weer is hier heerlijk, een koele lucht maar toch in de zon hartstikke warm.

🤔 Deze middag komen we bij van de slechte nacht en willen we toch concreter de reis in Marokko uitstippelen, zoals we dat tot nu toe eigenlijk nog nergens hebben gedaan. Maar voor Marokko hebben we, anders dan de vorige bezochte landen, een duidelijke einddatum. Namelijk 23 januari: voor de veerboot terug naar Spanje. Het lastige aan Marokko is alleen: heel veel hoogtepunten zitten in het zuiden: de woestijn bij Merzouga of Zagora, Marrakesh en de prachtige (surf) stranden net boven Agadir, en dit zijn er nog maar een paar. Dit betekent dat we grote afstanden moeten overbruggen, op provinciale kronkelwegen en op tijd terug moeten zijn in Ceuta. We twijfelen nog over een compromis: wel richting het zuiden maar dan juist de woestijn links laten liggen, of juist een heel stuk aan de kust links laten liggen.

🚶🏻‍♀️🚶🏼 De eerstvolgende dag gaan we in ieder geval naar de Medina, de oude binnenstad van Chefchaouen. Deze is blauw en prachtig. Hier heeft een tijd lang een Joodse gemeenschap gewoond, die deze kleur schijnbaar veel gebruikten en dus ook hier hebben toegepast. Soms zien we nog wat terug van Joodse spullen en komen we ook een groep Joodse toeristen tegen.

🚬 Tegenwoordig draait het hier vooral om hasj, cannabis wat in deze regio geteeld wordt en Marokko tot cannabiskoning van de wereld maakt. En de handel hiervan vindt natuurlijk onder andere plaats in de smalle straatjes van de stad. De teelt wordt gedoogd en er worden zelfs stappen gezet tot legalisering, wat in een Islamitisch land als Marokko natuurlijk niet zonder slag of stoot gaat. Maar op deze manier kunnen de kansarme gezinnen die hier voor hun dagelijks brood van afhankelijk zijn, het beter en officieel legaal doen, er meer voor krijgen en houdt de Marokkaanse overheid er ook een verdienstelijke zak geld aan over, is het idee.

Wij genieten van de gezellige straatjes en vriendelijke mensen, waardoor we een veel beter gevoel krijgen dan we door Tétouan hadden gekregen.

⚙️ De volgende dag willen we op tijd weg rijden uit Chefchaouen om hopelijk in Fez te kunnen belanden. Een rit die zomaar 4 tot 5 uur kan duren. Helaas lukt het deze ochtend niet om de motor te starten, waar we in Tétouan ook al wat problemen mee hadden. Na een paar keer gloeien en contact aan- en uitzetten werkte dit toen wel weer, zoals wel een paar keer vaker tijdens onze reis (maar niet vaak). Meestal gebeurt dit wanneer het ‘s nachts en ‘s ochtends wat kouder is. We zijn lange tijd in de buurt van de zee gebleven, wat maakt dat de nachten minder koud zijn. De ‘warmte’ van de zee wordt namelijk afgegeven, maar dat is hier in de bergen niet aan de orde. Gelijk komen er wat behulpzame Italianen ons helpen. Conclusie is dat er iets kapot lijkt. Beetje voorbarig wat ons betreft, maar van ‘t Italiaans worden we ook weinig wijzer. Inmiddels komen meer en meer mensen koekeloeren bij ons, en worden we de attractie van de dag. Zoals de Italianen dat de vorige dag juist waren toen ze met een hele colonne aankwamen zetten en uitgebreid buiten gingen tafelen en wijn drinken. Een Duitse man komt ook even koekeloeren en vraagt ons nòg eens om te proberen te starten. Eigenlijk prima want wij denken nog steeds dat het puur de kou is en met nu een hele groep mensen in, onder en om onze motorkap, kan het wel eens geholpen hebben. En ja hoor, de gezellige Italianen met al hun levenslust en behulpzaamheid hebben hun werk goed gedaan. Franky is iets opgewarmd (of wat het dan ook is) en de motor slaat opeens aan. Wij rijden snel de camping af: op naar Fez.

⛰️ Onderweg kijken we onze ogen uit. Dat we hier rijden met onze eigen auto. Werkelijk een totaal andere wereld. De bergen en rivieren zijn prachtig, de hoeveelheid gedumpt plastic afval zorgwekkend en het aantal mensen (jong en oud) langs de weg die niks te doen lijken te hebben, schrijnend. We worden wel echt door iedereen vrolijk toegezwaaid. Maar we zijn ook een beetje voorzichtig. We horen en lezen namelijk van verhalen dat jongens steentjes naar campers gooien, maar hierbij wordt telkens vermeld dat het zomaar verhalen zijn die een eigen leven zijn gaan leiden, zonder dat dit nog (regelmatig) echt gebeurd. Helaas zijn wij hier wel degelijk slachtoffer van. Groepjes jonge/puber jongens zijn in dit land het gevaarlijkst voor ons tot nu toe. Zij zijn het ook die ons eerst nog met een lach begroeten maar hierbij al iets te gek doen. Zich proberen te bewijzen voor de groep. En ja hoor, met dat we ze passeren zien we opeens de gevreesde bewegingen van 1 of 2 armen en horen we gekletter op de camper of de fietsen achterop en schrikken ons rot. Maar ja we kunnen weinig doen en beseffen ook dat ze zich stierlijk vervelen hier, als ze al überhaupt naar school gaan. En dat groepjes jongens overal op de wereld achterlijk gedrag kunnen vertonen als ze denken zich voor elkaar te moeten bewijzen. Maar steentjes naar voorbijrijdende campers gooien, doe ff normaal zeg.

🏕️ Gelukkig hebben we verder een voorspoedige reis en zijn we exact 4 uur na vertrek aangekomen op de camping in Fez. Betaald en veilig parkeren is wel noodzakelijk hier. Hier aangekomen checken we de schade. Voor zover we zien: geen schade. Opluchting. Niet je meest doorsnee oudjaarsdag. Hier wordt verder geen Oud & Nieuw gevierd, dus wij wachten 00:00 nog even af maar er gebeurt niks bijzonders.

Vandaag gaan we Fez bekijken. De eerste van Marokko’s 4 Koningssteden.

Iedereen die dit leest wensen wij een heel gelukkig nieuwjaar. Vol gezondheid, zegeningen, liefde en geluk! ✨

[euroadventure]

Fervenza do Ézaro - Fisterre - Muxía - Santiago de Compostella - A Coruña

Maandag 11 april

Het waaide afgelopen nacht behoorlijk en mijn campertje schudde dan ook lekker heen en weer. Ik werd af en toe wakker wanneer de wind even behoorlijk aantrok, maar verder een redelijk goede nacht gehad.

Bij het opstaan is het droog, maar niet veel later regent het weer even. Dit blijkt een voorbode voor de rest van de dag...

Deze camperplaats is een ongelofelijk mooie plek. Ik heb Joel de locatie gestuurd mocht hij nog een keer naar deze kant rijden. Nadat ik mijn 'Spaanse vrienden' heb uitgezwaaid rijd ik uiteindelijk ook langzaam weer de berg af. Ik ga nogmaals een kijkje nemen bij de waterval, want er is nu werkelijk niemand te bekennen. Een mooi me-momentje 😉.

Ik vertrek vandaag weer langs de kust naar het noorden en mijn eerste stop is Fisterre, ook wel gekend als 'het einde van de wereld'. Vroeger toen ze nog dachten dat de wereld plat was, dacht men dat dit het uiterste puntje van de wereld was. Onderweg naar Fisterre is het alweer genieten van de mooie uitzichten 😊.

Fisterre is ook een stop van de wandelroute naar Santiago de Compostella en ik zie hier dan ook veel wandelaars. Het is wel een beetje een hele erge toeristische bedoening hier haha. Ik wandel daarom weg van de mensen de berg op richting een mooie rots waarop ik mijn lunch nuttig en geniet van het uitzicht.

Na mijn lunch rijd ik richting Muxía waarbij ik echt tot het alleruiterste puntje rijd. Bij de vuurtoren en het klooster zijn de golven zo extreem hoog, echt bizar!

Op de video lijken ze misschien wat klein, maar zulke hoge golven en zo dichtbij heb ik ze nog niet gezien afgelopen weken.

Nadat ik in Muxía ben geweest rijd ik toch nog even via Santiago de Compostella. Op aanraden van andere camperaars die vinden dat een bezoek aan de kathedraal een 'must-see' is in Noord- Spanje. Het eindpunt voor velen die de St. Jacobsroute wandelen. Bij aankomst komt opeens de regen met bakken uit de hemel, maar zo snel als het komt gaat het gelukkig ook weer weg. Ik bezoek de kathedraal en ben onder de indruk van de buitenkant. De binnenzijde is daarentegen wat kitscherig (vind ik 😉).

Na dit korte bezoekje rijd ik verder naar mijn laatste stop: A Coruña. Hier heb ik een mooie camperplaats aan de kust gevonden en kan ik morgen naar een winkel op zoek die een markeringsbord heeft voor achter op mijn fietsendrager.

De camperplaats is tof! En de zonsondergang is weer een plaatje 🤩.

Naast mij staat een Duits stel, Mattie en Louise, die als trafitie hebben om bij elke mooie zonsondergang met een biertje te proosten. Ik krijg een biertje aangeboden en proost natuurlijk gezellig met ze mee 🍻. We kletsen nog even, maar het wordt al snel fris wanneer de zon onder is. Ik kruip mijn campertje in en na een paar laatste telefoontjes ga ik naar bed. Morgen weer een nieuwe dag...😴.

[jessefien]

Dag 19: Boos bozer Bozen

Lazise. Daar moesten we deze ochtend raken en we kregen een opgewekte Wolf aan tafel! Yes! De dag kan al niet meer stuk. Lunch mee en hop naar het strand. Aan de stroom Hollanders te zien was het strand niet waar we wilden zijn en bovendien was het water hier ook niet zo helder als de andere dagen. Wat doen al die kaaskoppen hier toch? Je moet aan de andere kant van het meer zijn! Maar kijk, we roepen het niet te luid en kuuschen onze schop af. We gaan naar het stadje zelf en genoten van de op en top Italiaanse sfeer. We kochten hopen bollen ijs voor ieder zijn goesting in een gelateria artisanalia en voelden ons precies in de Da Vinci in Brugge. Of is het net andersom 😜. Alleszins smaakt een ijsje met zicht op het Gardameer beter dan op het Muntpleintje. Dank ook aan de zwanen die de restjes van Wolfje zijn ijs de baas maakten. En nu hop, rijden maar. We gaan naar Bozen, want daar hebben we een waslijst van sterretjes op Google Maps gezet. Allemaal dingetjes die we willen zien. Maar eerst een ander sterretje. De cassette legen. Een doorwinterde camperaar weet dat je best niet te lang wacht met de cassette te legen. Sommigen hebben echt professionele cassettes op wieltjes en met bijpassende handschoenen enzo. Wij een simpele bak die Jesse opheft omdat hij soms erg zwaar weegt. Want ja dames en heren, een cassette is onze toilet. En in 38graden wil je dit af en toe geleegd hebben! Ma seg, we willen langs deze weg ook de mensen van de campervoorzieningen on the road bedanken. We zijn danig onder de indruk van de vaak gratis infrastructuur voor water, lozing en cassetteafvoerputjes. Heel aangenaam reizen zo! Maar goed het Dolomietenplan. We begonnen met Lago di Carrezza en waren al meteen onder de indruk. Er is hier in 2018 een zeer zware storm geweest waar we zeker nog 100jaar de impact van zullen zien omdat er enorm veel bomen gesneuveld zijn, maar het stoorde de Dolomietenpieken niet in al hun glorie. En zeker in het avondlicht. Hoe kan de natuur zo schoon zijn! Op de foto's aan de rechterkant zie je wat kaalheid en ontworteld bomen. Kleine inspectie want morgen komen we hier opnieuw. Tis te mooi! We snapten eerst niet welke richting we uit moesten voor Bozen. Want telkens als we 'Bozen' volgen op de gps of de verkeersborden leidde het ons naar Bolzano... Pas deze avond hadden we door dat Bozen Bolzano in het Deutsch is. En dat Zuid-Tirol (waar we nu zijn) dus een deel van Italië is waar het Duits ook erg veel gesproken wordt. Alles staat hier in twee talen en alle dorpen en bezienswaardigheden zijn in de twee talen vertaald. En wij dachten dat het in België al vervelend was met dat Frans en Nederlands. Ma goed, we reden de weg af op een kiezelbaan naar beneden in de schaduw van de Rosengartenberg. Magnifieke view maar als we morgen nog naar boven gaan raken met onze 3200kilo... dat is dan maar voor morgen. Alles wat we al deden pakken ze ons niet meer af!