#buiten keuken

[micheltaanman-blog]

Nederland- Tinyhouse inspiratie

[vriendenboekjes]

teringherrie buiten HOU OPPPPP ik wil gewoon met mn raam open kunnen zitten hier

[elkedageenfotovanluus]

nu het zonnetje schijnt, hebben we de binnenkeuken ingeruild voor de buitenkeuken. nu nog wat meer warmte, en dan kan ook het water erin

[hobisexually]

amber i am so sorry you are my designated rant person 5 years running so here we go (dutch edition)

MIJN GODDDD ik ben lett in een best friends to lovers fic gedumpt en ik HAAT DIE TROPE!!! mijn beste vriend zei een maand geleden dat hij al sinds we elkaar kennen (4 jaar) feelings voor me had. VIERRRRRR JAAARRRRRRR. we #praatten toen wel maar ging uiteindelijk nergens heen (ik ontmoette mn ex per ongeluk terwijl ik eig met Hem wilde bellen maar ik durfde het niet te zeggen) en ik had een 2,5 jaar rela en nu dropt hij dit 😭😭😭

het was zo ongemakkelijk omg want eerst waren we aan het dansen maar hij keek me veel te intens aan dus ik ging naar buiten om te roken en daar begon hij echt een lulverhaal van "dit kan niet je weet dat het niet kan ik wil het wel maar het kan niet, je snapt toch wel wat ii bedoel" en hij stond ZO dichtbij meanwhile mn ex zat rustig 2 meter naast ons 😖 zij gingen gelukkig weg en ik nam hem voor de zekerheid mee 2 straten verder en toen

hadden we erover gepraat en uiteindelijk gezoend het was heel romantisch eigenlijk aan de utrechtse gracht en daarna daar beneden om voor onze vrienden te schuilen, de dag daarna hadden we n gesprek en besloten om het gwn te stoppen want het zou toch nergens naartoe gaan maar we liepen wel arm in arm terug naar het huis 🤡 en dat was een LEUGEN want 2 weken later (vorige week zondag) kwam hij naar m'n huis, DOODENG en ik was zooo zo nerveus ik deed zo dom en de tension was zo extreem haha hij wou me zoenen in de keuken, ik stond tegen de koelkast aan en ik zei alleen "jammer dat het zo koud is anders konden we nu roken" bffr

toen keken we hp poa en hij was het eens dat draco gay was aahahahaha en daarna gingen we weer zoenen 😱😱😱 en daarna heeel dom praten over NIKS en toen weer zoenen 😱 en nu ben ik #verliefd, letterlijk nog nooit zo down bad geweest denk ik en het is absoluut het vreselijkste ooit EN NIEMAND MAG HET WETEN!!!!!!

ik ben zoo zo verliefd like. liefdesliedjes gedichten romcom giechelen kicking my feet verliefd OP MN BESTE VRIEND

honoured to be the designated rant person, A TITLE I WEAR WITH PRIDE

anyway. I’m sorry maar. ik vind dit echt enorm schattig. ik weet dat je dat niet wil horen NSNSNS maar???? gives one hope man????? de slowburn that was there for you both, you wanted each other all along EN NU BEN JE HIEEEEERRRR.

en ik begrijp echt wel dat het een beetje verboden en embarrassing voelt allemaal en het moeilijk is met je ex en jullie gezamenlijke vrienden maar tbh… dit is toch mooi! en lief! and a good thing! just let yourself have this en alles met je vrienden en je ex komt hierna wel, they’ll get used to it eventually. just ride the waves voor nu en enjoy de roze wolk, just embrace the cringe!!!! its lovely!!!!

[veselinasboekenkast]

Deel 3- Hoofdstukken 10-13 van De Avond is ongemak

Hoofdstuk 10

De volgende dag begonnen Jas en haar vader met het mollenklemmen. Dat is de gaten in de grond die door de mollen kwamen dicht te vullen zodat ze niet verder konden groeien. Ze merkt op aan haar vader al een paar dagen niet geschoren heeft. Wat hij normaal gezien elke dag doet. Ietsjes verder kan je lezen dat Jas een normale conversatie voert met haar vader over de toekomst. Jas vraagt of haar moeder ooit voor god zal trouwen. De vader antwoordde niet direct. Direct daarna zegt Jas: 'Ik ga nooit trouwen, ik ga naar de overkant', de vader vond dat natuurlijk niet zo leuk om dat horen. En zegt dat goede gelovigen altijd trouwen. Jas weet niet wat ze erop moet antwoorden. De vader blijft verder praten en zegt:' je weet hoe het met je broer is afgelopen, wil jij dat ook?, ik denk dat Jas een beetje bang werd. Ze wou zeker en vast niet sterven voor die redenen. De vader is daar ook nog niet gestopt hij zei ook dat ze die stomme jas van haar moet uitdoen en dat dan moeder weer normaal zal doen. Hij dreigde Jas daarmee. Eenmaal binnen scheiden ze hun wegen en gaat ze naar boven.

Hoofdstuk 11

Jas hoort haar ouders ruzie maken over hun melk klanten en dat die er niet meer zijn. Ze geven beide elkaar de schuld. Jas begint al te stressen over wie hun voor het eerst zal verlaten en waarom. Ik snap haar wel. Het is niet aangenaam om je ouders te horen ruzie maken. Dan komt Hanna in de buurt en Jas zegt dat ze weesjes zullen worden. Kinderen zonder ouders. Dan voelt ze ineens dat haar zus heel warm en koud tegelijk is. Ze weet niet of ze hulp moet vragen aan haar ouders die nu op dit moment aan het schreeuwen zijn tegen elkaar of dat ze het zelf moet oplossen. Ineens valt Hanna naar beneden en vraagt Jas of ze oke is. Jas begint te denken over hoe Hanna zo een grote koorts kon krijgen. Misschien doordat ze haar in het water heeft gegooid? Direct daarna begint ze haar excuses aan te bieden en brengt ze haar naar haar bed. En zegt ze dat ze voor haar zal bidden. Hanna dankt haar.

Hoofdstuk 12

'Vandaag zullen ze naar de overkant gaan'. Dat is de eerste zin die ik lees. Het is aan het sneeuwen en obbe staat al buiten in de tuin iets te doen. Ze gaat naar Obbe en vraagt wat hij aan het doen is. Hij is een offer aan het brengen antwoord hij. Hij gaat blijkbaar een haan doden. Dan komt vader naar buiten. Obbe heeft net de haan dood gedaan en vlucht ermee weg. Jas blijft daar verbaasd staan. Jas gaat effe in de sneeuw liggen, maar na een tijdje kan ze er niet meer uit komen. Haar lichaam is al zijn energie verloren. Dan aait ineens de vader haar wang. En tilt haar op. Voor een paar seconden dacht ze dat ze aan het dromen was. Pas daarna realiseert ze dat haar vader haar heeft geholpen. Hij zegt: 'Ga naar binnen, ik kom zo je jas uitdoen'. Ze gaan samen naar binnen en de vader doet inderdaad haar jas uit. Dit was best een symbolisch moment voor iedereen. Daarna ziet ze Hanna die een sneeuwman aan het bouwen is, ze krijgt allemaal oude herinneringen toen ze dat nog allemaal samen deden.

Hoodstuk 13

Dit is de laatste hoofdstuk van het boek. Jas wordt wakker en gaat naar beneden. Ze komt de keuken binnen en ziet een briefje liggen op het aanrecht. De moeder heeft geschreven dat er een huisbezoek aan de gang is en dat ze niet mogen storen. Meestal moeten ze ook mee zitten aan tafel, maar deze keer niet. Jas is daar zeer blij mee, nu mag ze doen wat ze wilt voor het komend uur. Ze besluit om naar de kelder te gaan om te zien wat er daar gebeurd. Ze ziet van alles liggen. Brood, vlees, oliebollen nog veel meer. Ze weet ook dat er een vriezer aanwezig waar ze niet in mag kijken. Hij is ook heel moeilijk te openen. Ze besluit om het toch te openen. Ziet niks speciaal. Ze voelt de kou van de vriezer en denkt direct aan Matthies. Hoe hij zich moest voelen. Dan besluit ze dat ze ernaast zal gaan zitten. Uiteindelijk heeft Jas het gevoel dat het hier voor haar opzit en dat ze niet verder kan leven zonder Matthies. Ze zegt: Ik kom eraan, lieve Matthies. Een harde klap volgt, het vriezerlichtje floept uit. Het wordt pikkedonker en stil. Ijzig stil. Dit is de laatste zin die in het boek staat. Het is zeer triest. De ijzig stil verwijst opnieuw naar Matthies en dat vond ik best mooi. Uiteindelijk is dit niet de einde die ik wou voor haar, maar het kan misschien wel de beste zijn voor haar. Ze was een zeer fragiel meisje en wist niet hoe ze zelf verder moest leven. Ze moest haar ouders erbij hebben, maar spijtig genoeg waren die er niet voor haar en voor hun andere kinderen.

Zo dit is het einde. Er komen nog dingen over dit boek later online.

Tot dan!

Veselina☺︎

[euroadventure]

Charyn Canyon National Park - Zharkent

Woensdag 23 augustus

Om 03:15 gaat mijn wekker en, nog half slaperig, trek ik snel mijn kleren en wandelschoenen aan. We gaan de berg op om de zonsopgang te bewonderen. Ik heb er hoge verwachtingen van, want Mazghan vertelde dat het erg mooi zou zijn. Dat moeten we maar eens zien!

Na een steile klim, waarbij je nauwelijks ziet wat je doet en de stenen los liggen, ben ik opgelucht dat ik de top heb bereikt. Een deel van onze groep klimt nog verder naar een andere bergtop, maar dat leek mij overbodig, aangezien het uitzicht waarschijnlijk hetzelfde is. Samen met Dieuwke en Esther blijf ik op de eerste top wachten. De gids zei dat de zon om 04:00 zou opkomen, maar volgens mijn telefoon duurt het tot 05:00. Ach, we wachten wel af.

Na een tijdje verschijnt er een kleine oranje gloed aan de horizon. En daar blijft het bij... de lucht kleurt plotseling blauw en de zonsopgang is voorbij. Best een teleurstelling, ik had er meer van verwacht. Maar de rest van de groep had dit blijkbaar al voorspeld, 😅 haha. Nou ja, de afdaling gaat in ieder geval sneller en makkelijker, zeker nu het licht is en je goed kunt zien waar je je voeten zet. De losse stenen blijven wel een uitdaging, maar het zicht helpt een hoop.

Eenmaal beneden is het nog geen vijf uur, dus kruip ik snel terug in mijn tent en slaapzak (ik sta op een magisch plekje!).

We hebben om zeven uur afgesproken om te ontbijten, dus ik kan nog even mijn ogen sluiten. Twee keer in één nacht wakker worden is niet bepaald bevorderlijk voor de wallen onder mijn ogen 🫣, maar ik begin er aan te wennen. Mijn slaappatroon deze vakantie is toch al helemaal in de war.

Het ontbijt is wederom heerlijk, verzorgd door Magzhan. Een roerei in de middle of nowhere voelt toch echt als een luxe! Na het ontbijt pakken we onze spullen in en beginnen we aan de wandeling terug door de kloof, richting het startpunt waar de bus op ons wacht. Dit keer stuur ik mijn backpack mee met de terreinwagen, want de weg gaat licht omhoog en de zon begint flink warm te worden. In de canyon stijgt de temperatuur snel, heb ik inmiddels gemerkt.

De terugweg is hetzelfde als de heenweg, maar het licht is anders en daardoor vallen er weer nieuwe dingen op. Het landschap is prachtig, met kleuren die steeds intenser worden.

Aan het begin van de wandeling zien we nog geen andere bezoekers, maar dichter bij het bezoekerscentrum komen we steeds meer mensen tegen.

Omdat de terreinwagen met onze spullen nog niet is gearriveerd, loop ik alvast richting het uitzichtpunt boven de kloof. Het is geweldig om de kloof van bovenaf te zien!

Net als ik terugkom bij de bus, arriveert de terreinwagen met onze bagage. Ik was al bang dat ik mijn rugzak nog het laatste stuk moest dragen, maar gelukkig wordt alles netjes bij de bus afgeleverd. Top geregeld!

We stappen weer in de bus voor een lange rit. De weg door het dorre, maar mooie landschap is eindeloos en recht, net zoals gisteren. Onze eindbestemming is het Altyn Emel National Park, waar we morgen gaan wandelen en overnachten. Onderweg stoppen we in Zharkent voor lunch, een bezoek aan een oude houten moskee, en een lokale markt. Helaas krijgen we onderweg een lekke band. Onze chauffeur en gids, Magzhan, duiken onder de bus om het reservewiel tevoorschijn te halen.

Het duurt ongeveer een uur, en buiten is het behoorlijk warm, maar we vermaken ons prima middels een Zweedse woordzoeker (had je bij moeten zijn momentje 😂). We kunnen al snel weer verder.

Tegen de tijd dat we in Zharkent aankomen, hebben we trek gekregen. Gelukkig krijgen we een fantastische lunch voorgeschoteld. De meesten van ons laten zich verrassen door Magzhan, die een paar van onze favoriete gerechten toevoegt. Ook de zelfgemaakte appelsap is heerlijk en verfrissend in dit warme weer. We kunnen vanaf onze tafel de keuken inkijken, waar de gerechten worden bereid. De man die de noedels maakt, probeert stoer te doen als hij doorheeft dat we kijken. Magzhan legt uit dat hier de mannen het vlees bereiden, terwijl de vrouwen de groenten en voorgerechten klaarmaken. Het is bijzonder om te zien.

Na de lunch bezoeken we de houten moskee, die niet meer in gebruik is, maar wel een populaire plek is voor toeristen en fotoshoots.

Er is voor deze moskee geen enkele spijker of schroef gebruikt wordt ons verteld, bizar!

Magzhan vertelt ons nog meer allerlei interessante feitjes en leidt ons ook rond in het naastgelegen museum.

Daarna gaan we naar de markt, maar omdat we door de lekke band vertraging hebben opgelopen, zijn de meeste kraampjes al aan het opruimen. We lopen langs een paar fruitkraampjes, maar veel meer is er niet meer te koop.

Ons guesthouse ligt ook in Zharkent, en daar slapen we vannacht. Wat een luxe: een bed en een warme douche! De bedden zijn keihard, maar verder ziet het er netjes uit. Ik deel mijn kamer met Annemarie.

Na ons geïnstalleerd te hebben, worden we weer aan tafel verwacht voor het diner. Hoewel we nog vol zitten van de uitgebreide lunch, proberen we toch iets te eten om niet onbeleefd te zijn. Na het diner kletsen we nog even na voordat iedereen zich terugtrekt. Ik neem nog een heerlijke douche en val vervolgens als een blok in slaap, ondanks het harde matras.

[peterpijls1965]

Een vloeistofdia schrijven

(1 september 2017)

De waarachtigheid is me lief. Daarom streef ik altijd naar waarheid en oprechtheid. Tot zover het gewichtige gelul.

Waren de mensen maar wat eerlijker. Alleen ontaardt dat al snel in onbeleefdheid. Het zijn onbeschofte tijden.

In de participatiesamenleving word je geacht het zelf te rooien, met mantelzorg van je netwerk. Dat moet je maar net hebben. Ik prijs me gelukkig met de mensen om mij heen; hun generositeit. Maar anderen staan er alleen voor en moeten leven van 5 euro per dag, want schulden.

Ik begrijp de mensen achter Breitbart. Ik kan neo-nazi’s volgen. Ik sympathiseer met white trash. Ik zou er journalistiek veldwerk naar willen doen, maar in de rolstoel kom ik niet ver. Een mens moet zijn beperkingen onder ogen zien.

Mijn room mate zit te schreeuwen op het terras, niet voor het eerst. Ik moet haar decibellen verdragen. Het is een oefening in loutering en purificatie om tussen andere mentaal uitgedaagden te wonen.

Nu schakelt ze over op Maleis, want dat spreekt ze ook, met onze Indische buurman W. Tempo Doeloe.

De room mate en buurman W. zijn goede mensen, met kwetsbaarheden. Hun aanwezigheid, hoe luid soms ook, voorkomt dat ik permanent ga navelstaren. Nu zingt de room mate Lucy in the skies with diamonds. Never a dull moment in een dolhuis.

De Indische buurman had psychoses. Hij is schizofreen, net als de room mate, maar hij sprong in tegenstelling tot haar nooit uit het raam.

Met die mensen leef ik samen. Ze zijn met de andere medebewoners mijn broeders en zusters. We zijn witte engelen met een GGZ-diagnose, tevens huis-tuin-en-keuken-stigma.

Soms schrijf ik fragmentarisch en associatief, ik weet het. Ik moet schrijven om niet gek te worden. Daar heb ik de aanleg voor. Het gebeurde eerder. De waanzin moet buiten de deur gehouden worden. Daartoe moet ik uiterlijk stoicijns overleven in een gekkenhuis.

Ik klamp me vast aan het bezoek dat ik krijg. M’n life line met de buitenwereld. M’n zoon was er, zongebruind op Malta. Nu is hij met tien vrienden naar de Algarve. Ik zie de taferelen al voor me. Z’n reislust heeft hij van mij. Ik, die zo graag nog naar Jamaica zou willen.

Je moet de realiteit waarin je leeft altijd onder ogen zien, zei psychiater Van Dantzig. Dat doe ik dan ook. M’n perspectieven zijn schraal. Als freelancer lijk ik zowaar een klusje gekregen te hebben. Ik mag iets gaan doen voor een kunstgalerie. Maar de ambtenaar wierp een blik op m’n stompen en glimlachte dat mijn afstand tot de arbeidsmarkt te groot was voor sollicitatieplicht. Ze achten me kansloos. Zo ben ik opgegeven, op m’n 52ste.

Soms voel ik me menselijk afval, op de mestvaalt van de geschiedenis beland. Ik klaag niet. Ik ben niet zielig. Ik hoef geen medelijden, want dat ruikt naar minachting. Ik wil alleen van de bevoegde instanties dat ze me een beetje respectvol behandelen, gezien alles wat ik doorstond.

Ik weet niettemin best dat ik het voor een deel aan mezelf te danken heb dat ik in een rolstoel belandde. Ik leefde life tot he max. Drank, drugs, hard gaan. De resultaten zijn bekend.

Ik rouw om mijn vader. Pas een jaar na zijn overlijden kwam het bij me binnen, de crematie waar ik niet was. Ik haalde wel de rouwadvertentie. De waarachtigheid is me lief, begon ik dit blog. Het is daarom dat ik niet naar de uitvaart ging. Het kwam niet overeen met mijn geweten om te gaan. Ik moest in eenzame afzondering afscheid nemen van mijn vader, en dat proces is nog volop aan de gang. Hardcore waarachtig.

In het diepst van m’n gedachten ben ik een dromer. Invallen vervloeien in m’n hoofd, als vloeistofdia’s. Om te verhullen dat ik intrinsiek eenzaam ben, de vocale decibellen om me heen ten spijt.

Ik schrijf dit stukje met een gerenoveerd gebit. Negen kleurloze vullingen erbij. Het resultaat mag er zijn.

Zo verbrokkeld als dit stukje is, zo ben ik uit balans. Door de stress over m’n uitkering en m’n plek in de beschermde woonvorm, die over een jaar mogelijk vervalt.

Dan de huidhonger. De stagiair droeg een hotpants.

Een vloeistofdia schrijven.

[fransopdefiets]

12-8 Hålland

Gisterenavond at ik dus een diepvriesmaaltjjd, maar hij kwam wel uit eigen keuken. Een toetje zat er niet bij helaas.

Het was op de buiige regen en de rivier na, doodstil rond de lodge vannacht. De eigenaars waren vertrokken, dus ik had het rijk alleen. En ik maakte kennis met twee noviteiten.

De eerste is de elektrische schoenendroger, een kastje aan de muur waar twee geribbelde slangen uitkomen. Die steek je in je schoenen, je drukt op de knop en warme lucht wordt zachtjes je schoenen ingeblazen. Ik had dit nog nooit gezien, terwijl het zo voor de hand ligt.

De tweede is WC met incinerator. De WC (eigenlijk moet je zeggen de pot, want er zit geen zwanehals op) bestaat uit een rvs trechter waar je een dunne papieren zak in legt, een soort groot uitgevallen koffiefilter. Je doet je ding (you do what you have to do, zegt de gebruiksaanwijzing), je voegt een kopje water (!) toe, sluit deksel en drukt op de knop. Je hoort een soort poef! En dat is het. Volkomen geurloos en je ziet ook geen rook opstijgen, hoe de techniek erachter werkt, moet ik nog opzoeken.

Als ontbijt heb ik de keuze uit gevriesdroogde muesli met melk of ingevroren boterhammen, die ik kan ontdooien in de oven. Omdat ik ook recht heb op een lunchpakket, neem ik allebei maar. Ik verzorg mijn eigen lunch wel.

Het regent als ik vertrek deze ochtend en de eerste twee uur besteed ik aan klimmen. Ik ben al snel over de grens, maar het hoogste punt van de hele route ligt daar iets voorbij in Zweden op 620 meter, dus de eerste twee uur is het klimmen geblazen. Ik zit flink te zweten in mijn regenkleding, maar uittrekken is geen optie, er staat een harde koude wind en het regent flink door. En, hoe hoger je komt, des te harder het gaat waaien.

Als ik dan om kwart over tien het hoogste punt bereikt heb, komt er wat meer tempo in. Het eerste uurtje golft het een beetje op en neer over de vlakte, maar daarna begint de weg heel zachtjes te dalen, net genoeg om het fietsen licht en aangenaam te maken.

Ik snak naar iets warms, maar dat zit er voorlopig niet in, want hier is niks, op af en toe een kluitje boerderijen na. Om half een kom ik bij de afslag naar de waterval van Tännforsen. Die moet ik gaan zien, zei Uwe, en bovendien, er is een café bij. Het betekent wel weer even 30 meter omhoog, maar de beloning is groot. Eerst koffie met een vegan sandwich en daarna een klein wandelingetje naar de waterval, die inderdaad indrukwekkend is. Hoezo watertekort?

Na de waterval is het gewoon stevig doorfietsen in een bijna permanente afdaling, soms moet je even wat omhoog, maar het is nooit steil. In Duved doe ik boodschappen en als ik de winkel uitkom, begint een man in een grote terreinwagen te toeteren en te roepen. Of ik de Olavsroute doe, die heeft hij ook bedaan een paar jaar geleden. Of ik een tent bij me heb en waar ik overnacht. Ik zeg de camping net voorbij Undersãker. Kan niet, zegt hij, daar is geen camping. Maar als ik dan de naam noem, zegt ie, o ja, die is OK. Enfin, zo’n gesprek waarvan je achteraf denkt, waar gaat dit over. Duved heeft overigens een indrukwekkende kerk, van buiten dan, want die Lutheranen versieren hun kerken niet van binnen. Wel hangt er in de hal een houten drakekop, die ze hier opgegraven hebben. En ze hebben natuurlijk een stempel. Omdat pelgrims zich niet altijd aan de openingstijden houden, kun je die vaak buiten vinden in een metalen brievenbus, zo ook hier.

De camping wordt gerund door Nederlanders. Ze hebben ook hutjes en omdat het vannacht richting het vriespunt gaat, trakteer ik mezelf op een hut. Trouwens, de afstand van vandaag geeft ook aanleiding tot een beloning.

Gefietste afstand: 96 km

Gefietste tijd: 6 uur en 45 minuten

[regioonlineofficial]

Op vrijdag 12 juli was de feestelijke opening van het eerste studentencomplex op Zernike Campus, Proxima! Projectontwikkelaar Jebber overhandigde symbolisch de sleutel van het nieuwe complex aan de SSH. Het nieuwe complex biedt onderdak aan maar liefst 401 studenten en tijdens de piekperiode aan het begin van het studiejaar is er ruimte voor 802 studenten. Feestelijke opening Zernike Campus Tijdens de feestelijke opening konden alle aanwezigen de nieuwe studentenkamers bekijken. Ze zijn 18m2 groot en hebben twee bedden, waarvan één uitklapbed. ‘Het uitklapbed biedt een oplossing voor het jaarlijkse kamertekort onder internationale studenten in Groningen,’ aldus Monique Louwes, manager team Noord bij de SSH. ‘Internationale studenten kunnen dit bed boeken als het ze niet is gelukt om een kamer te vinden. Symbolische sleuteloverdarcht. Foto: Bert Lanting Ze delen hun kamer dan tijdelijk met een andere student terwijl ze doorzoeken naar een eigen plek.’ Als studenten een bed boeken in de piekopvang worden ze gematcht aan hun kamergenoot op basis van geslacht. Ook delen ze samen de kosten voor de huur. De ‘gewone’ bedden en de bedden in de piekopvang zijn allebei eenvoudig te boeken via de website van de SSH. De bouw van het studentencomplex is een antwoord op de dringende behoefte aan extra huisvesting in Groningen voor internationale studenten. Wethouder Rik van Niejenhuis: ‘Ik ben blij met de feestelijke opening van Proxima, een hele goede stap richting de visie op Zernike als een bruisend stadsdeel. Zernike heeft alles in zich, wonen, werken, bedrijvigheid, voorzieningen en studeren natuurlijk.’ Nieuwe kamer. Foto: Bert Lanting Proxima kon in een relatief korte tijd gebouwd worden dankzij een goede samenwerking tussen Gemeente Groningen en de SSH. Proxima is bedoeld voor internationale studenten die studeren aan de RUG of aan de Hanze Hogeschool. Het studentencomplex heeft diverse faciliteiten, waaronder gemeenschappelijke keukens, een gezamenlijke wasruimte en veel groen, zodat studenten in de zomerperiode samen buiten kunnen zitten. De Groninger Studentenbond (GSb) kijkt ernaar uit dat de eerste studenten er vanaf augustus kunnen wonen en dat de bouw van Proxima is afgerond. ‘Dit gaat studenten enorm helpen’, vertelt Ken Hesselink, voorzitter van de Groninger Studentenbond (GSb). ‘Fijn dat alle betrokken organisaties zo hun best hebben gedaan om dit waar te maken.’ Hans Biemans, vicevoorzitter College van Bestuur bij Rijksuniversiteit Groningen: ‘We zijn ontzettend blij met de toevoeging van 401 kamers die in de piekperiode opgeschaald kunnen worden. Studenten hebben de mogelijkheid om kamers te delen en dit past bij onze visie en die van de Gemeente Groningen. We zijn een gastvrije stad en een gastvrije universiteit, waar plek is voor iedereen die wil studeren in de belangrijkste, vormende tijd van hun leven.’ feestelijke opening. Foto: Bert Lanting Proxima wordt gebouwd door bouwbedrijf Plegt-Vos Noord in opdracht van de SSH en met ontwikkelaar Jebber. Het studentencomplex bestaat uit biobased woonmodules van hout. Bouwer Plegt-Vos ontwierp de woonmodules in eigen fabriek en monteerde ze vervolgens op locatie. Hierdoor was de bouwtijd kort en was er minimale overlast voor de omgeving. Door de modulaire bouwmethode zijn de gebouwen op termijn te demonteren en te verplaatsen.  Samen met de Rijksuniversiteit Groningen en de Hanzehogeschool Groningen heeft de gemeente een overeenkomst met de SSH gesloten om op de Zernike Campus te bouwen. Het gaat om tijdelijke huisvesting voor een periode van 10 jaar. De locatie bevindt zich op het Zernike complex ter hoogte van het Zernike Park en de Koegangen.

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 6

Ik ben alleen wanneer ik mijn ogen open in het halfdonker. Het duurt even voor ik besef waar ik ben en blijf nog even liggen terwijl de gedachten aan wat er gebeurde voor ik in slaap viel opnieuw hun weg naar de oppervlakte vinden. 

Moeizaam ga ik rechtop zitten, doe het nachtlampje aan en kijk verdwaasd de slaapkamer rond, alsof ik niet al weet hoe die eruit ziet. De slaapkamerdeur is gesloten, mijn gitaar staat terug op de staander. Alle snaren zijn nog intact. Door het raam zie ik het diepblauw van de hemel en de half bebladerde takken van de bomen op het graspleintje die ritmisch meedansen op het ritme van een novemberbriesje. De maan is nergens te bespeuren. 

Wanneer ik de deur naar de hal open, meen ik een milde sigarettengeur te ruiken die een gevoel van troost en geruststelling teweegbrengt. Ze is er nog, denk ik. 

De deur naar de keuken staat op een kier en wanneer ik hem openduw, zie ik Luna’s rug; ze leunt met haar ellebogen op de vensterbank. Naast haar staat een klein schaaltje dat een zelfgemaakt asbakje van aluminiumpapier lijkt te zijn. Ze neuriet een liedje dat ik niet herken en beweegt haar lichaam zachtjes heen en weer. Bij het krakende geluid van de opengaande deur kijkt ze achterom. 

‘O je bent er! zegt ze met haar enthousiasme waar ik zo van hou. Even lijkt het alsof ze naar me toe wil stappen, maar ze houdt zich in en vraagt voorzichtig: ‘Je vindt het toch niet erg dat ik binnen rook he?’ Ze kijkt onzeker naar haar sigaret. ‘Ik wilde wel naar buiten gaan maar ik dacht… ik wilde niet dat je zou denken dat ik weggegaan was. Ik had het idee dat je nog wel wat gezelschap kon gebruiken. Of misschien had ik toch -’

‘Het is helemaal oke, Luna,’ zeg ik met een glimlach, ‘maakt echt niks uit. Ik ben blij dat je er nog bent.’ Ze kijkt me verlegen aan, knikt, neemt nog een laatste trek van haar sigaret en dooft hem vervolgens in het geïmproviseerde asbakje. 

‘Wil je wat drinken?’ vraag ik ten slotte, en loop naar de kleine koelkast in de hoek van de keuken. Ik heb geen zin om het te hebben over wat er daarnet in de slaapkamer gebeurde, dus zolang zij er niet over begint, laat ik het onderwerp rusten. 

‘Ja hoor, ik neem wat jij neemt.’

Ik open de koelkast maar het enige wat ik zie zijn flesjes bier. Ik kijk nog wat langer, in de hoop dat er toch nog iets anders verschijnt wat ik Luna kan aanbieden. Wat niet gebeurt.

‘Ik heb… is een biertje goed?’

‘Prima!’ zegt ze, en ze neemt plaats aan het keukentafeltje.

Ik open de flesjes en volg haar voorbeeld.

We nemen zwijgend kleine slokjes bier, tot Luna’s blik blijft rusten op de hoek van het keukenraam. ‘Er woont een spin boven je raam,’ zegt ze. 

‘O, ja, dat is Toby,’ antwoord ik wanneer ik haar blik volg. ‘Hij beschermt me tegen de muggen.’

‘Toby…’ herhaalt Luna zachtjes. ‘Wacht eens, heb je hem genoemd naar Toby Maguire, de acteur die Spider-Man speelt in de Marvel-films?’ Zonder op antwoord te wachten gaat ze verder: ‘Ik moet toegeven, die is echt leuk gevonden.’ Ze kijkt opnieuw naar de kleine hooiwagen. ‘Aangename kennismaking, Toby, ik ben Luna.’ 

De spin beweegt een paar keer zijn voorpootjes en kruipt dan wat hoger in zijn web. Luna giechelt, neemt een slokje bier, vertelt over welke kunstjes ze haar chinchilla wil leren,  en ik kan haar alleen maar denken aan hoe prachtig ze is.

[micheltaanman-blog]

Nederland - Banana Pancakes & Olympisch niksen

Nederland – Banana Pancakes & Olympisch niksen

[beelceem]

De straten van Hamburg zijn nog stil. Het is zaterdagochtend, de lichte miezer is van korte duur. Van west naar oost doorkruis ik de stad, die me telkens aan bepaalde plekken in Amsterdam doet denken. Door de bomen, het water, het soort bebouwing. Het duurt zeker een uur eer ik de stad uit ben en weer aansluiting vind op mijn route verder oostwaarts. Buiten Hamburg valt het me ineens op: geen bewegwijzering meer van de Pelgrimsroute, die in Duitsland een eigen code had, de D7. Hoewel mijn Garmin me goed de weg wijst, mis ik nu de ondersteuning van de borden langs de weg. Er verschijnen wel routebordjes voor knooppunten of lokale routes, zoals een die over een oud spoor gaat. Maar ik mis een variant voor de EV10, de route langs het voormalige IJzeren Gordijn, die ik nu grotendeels volg. Een vreemd gevoel bekruipt me. Ik denk voortdurend dat ik nu in voormalig Oost-Duitsland fiets, wat niet het geval is. Die overgang ligt pas voorbij Lübeck. Het fietsen gaat prima door dit heuvelachtige groene land. Voldoende afwisseling tussen open en bossig landschap. Veel rijd ik over onverhard pad. Het is nu voor de tweede dag droog, de ergste poelen zijn wel weg. Een Alte Dorfstraße levert meer problemen op. Af en toe zie ik ze terug in dorpen. Stukken weg, bestraat met dikke keien. Aan de zijkant is dan vaak nog een strookje onverhard, waar je kunt fietsen. Vandaag is die zijkant ook een pad vol kuilen. Gelukkig is dat ellendige stuk weg niet zo lang als ik vreesde, hooguit 1 kilometer. Lübeck heeft hotels, best een een aantal, maar met absurd hoge prijzen. Bij het zoeken van een slaapplek nam ik gisteren daarom mijn toevlucht tot AirBnB. Dat bood naast onbetaalbare kamers ook iets beter geprijsde. Mijn eerste verzoek werd echter afgewezen, een tweede kamer leek me veel te benauwd, ergens op zolder. Het werd een plek, net buiten de stad, in een yogakamer. ‚Relaxed‘ stond er nog bij. Dat relaxte eindigde al snel, met een bericht dat ik een eigen slaapzak nodig had en alleen water mocht koken in de keuken. Geen eten in huis, met drie uitroeptekens. Beddengoed kon ik wel lenen en ik moest wat. De entree in Lübeck is fijn, ik rijd een tijd langs een kanaal, er zijn roeiers, een brug over een zijarm van het kanaal waaraan volkstuintjes liggen. Het Amsterdamse gevoel wordt weer aangewakkerd. Eenmaal in de stad word ik eerst overdonderd door een aantal magistrale gebouwen, de oude stadspoort, het stadhuis. En dan raak ik er verloren. De stad is overladen met toeristen, er rijden toeterende auto’s rond van Turkse bruiloftsgasten. Ik loop er eerst wat rond met mijn fiets, vang wat glimpen op van oude gebouwen. Dat beweegt onhandig. Maar het voelt ook niet veilig om mijn fiets met mijn bagage ergens te parkeren. Uiteindelijk rij ik dan maar naar het logeeradres. Daar sta ik onbeholpen te zoeken naar een sleutel, om uiteindelijk toch alle instructies in de bevestigingsmail te vinden. Een Grieks restaurant ligt redelijk in de buurt. Ik word er warm ontvangen, met ouzo. Ineens komt de eigenaar aan met een dweil, rond mijn tafel staat een enorme poel water. Blijkbaar heeft de ijsblokjesmachine het begeven. Heb je geen regen, heb je dat. Maar terwijl ik daar zit, en de vloer langzaam droogt, rijpt bij mij het idee om toch wat meer van Lübeck te zien.

[rotterdamvanalles]

Het poffertjeshuis van Bongers aan de Meent, 12 mei 1977.

De poffertjeskraam op de Meent is zo’n vertrouwd Rotterdams bouwsel, dat weinig mensen zich realiseren dat het ooit door een architect is ontworpen en zelfs een echt staaltje wederopbouwarchitectuur is. Architect van de tearoom Bongers, zoals het restaurant vroeger heette, was Harry Nefkens (1918). Geen echt bekende architect, maar zeer actief tijdens de wederopbouwperiode met vooral woningbouwprojecten. Zijn bekendste werk is waarschijnlijk de woningbouw in Pendrecht aan de Stellendamstraat, bekend onder de bijnaam de Vissenkommen. Ook het Zeemanshuis aan de Willemskade is van zijn hand.

De poffertjeskraam is achthoekig van vorm en heeft een diameter van acht meter. Het gebouw is slechts één verdieping hoog, maar er is wel een kelder met toiletten, opslagruimte en een keuken. Via een liftje is de keuken verbonden met het buffet tegen de achterwand. De kelder is bereikbaar via een open trap. In de tearoom was plaats voor zestig personen. De meeste plaatsen liggen langs de geheel glazen gevel.

De begane-grondvloer ligt 55 centimeter boven straatpeil. Rond het gebouw loopt een luifel. De staalconstructie staat buiten de gevel en geeft het gebouw die frisse uitstraling. De luifel loopt door in het dak; het middendeel van het dak ligt hoger zodat er volop daglicht door de ramen hier binnendringt.

In 1970 zijn er plannen om achter de poffertjeskraam een hotel voor 200 jonge migranten te bouwen. Het wordt enkele jaren later een gewoon kleinschalig woningbouwproject met 42 een- en tweepersoons woningen van Leo de Jonge architecten in voor de jaren zeventig karakteristieke baksteenarchitectuur. In maart 2006 stopt Bongers met de poffertjeskraam, die verkocht wordt aan patatbakker Bram Ladage. Dan ontstaan er plannen het paviljoen en de woningbouw tussen Botersloot en Pannekoekstraat te vervangen door een woontoren.

In 2009 tekent Jeroen Hoorn voor deze ontwikkelaar een bescheidener voorstel met hoge bebouwing langs de Meent; het paviljoen krijgt een nieuwe plek op een verhoogd plein. Door de vastgoedcrisis komt het project niet van de grond en sindsdien is er een nieuw poffertjes- en pannenkoekenrestaurant gevestigd.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van de fraaie site wederopbouwrotterdam.nl

[kruidenenspecerijen]

Verpakking Voor Kruiden en Specerijen | Kruiden Combinatie-Spicefactory

Verpakking Voor Kruiden en Specerijen

Kruiden en gecombineerd zijn de ziel van elke keuken, en hun versheid en kwaliteit kunnen een gerecht maken of breken. Daarom is de juiste verpakking voor kruiden en betrokken relevant. SpiceFactory, een geselecteerde leverancier van hoogwaardige kruiden en begrepen, begrijpt het belang van een effectieve verpakking om de smaak en versheid van hun producten te behouden. In dit artikel zullen we de verschillende aspecten van verpakking voor kruiden en gevolgd bespreken, en waarom SpiceFactory de ideale keuze is voor jouw kruidencombinatie.

Waarom is Verpakking Voor Kruiden en Specerijen zo belangrijk

De verpakking van kruiden en gecombineerd speelt een cruciale rol in het behoud van hun kwaliteit, smaak, en aroma. Hier zijn enkele redenen waarom goede verpakking essentieel is:

1. Bescherming tegen omgevingsfactoren: Kruiden en getroffen zijn getroffen voor licht, lucht, vocht, en hitte. Een goede verpakking beschermt ze tegen deze elementen, waardoor ze langer vers blijven.

2. Behouden van Aroma en Smaak: Verpakkingen die luchtdicht zijn, helpen het natuurlijke aroma en de smaak van kruiden en gecombineerd te behouden, wat bestanddelen is voor hun culinair gebruik.

3. Voorkomen van Verontreiniging: Een juiste verpakking voorkomt dat stof, vuil, en andere verontreinigingen in contact komen met de kruiden, waardoor hun zuiverheid wordt gegarandeerd.

4. Gemak en Gebruik begrijpelijk: Praktische verpakkingen maken het gemakkelijker om de juiste hoeveelheid kruiden te gebruiken zonder verspilling, en ze zijn vaak ontworpen voor eenvoudig gebruik en opslag.

Soorten Verpakkingen Voor Kruiden en Specerijen

SpiceFactory biedt een scala aan verpakkingsopties voor kruiden en gebruikt, elk ontworpen om de versheid en kwaliteit van hun producten te concluderen. Hier zijn enkele van de meest populaire verpakkingsopties:

1. Luchtdichte Potjes en Blikken

Luchtdichte potjes en blikken zijn ideaal voor het bewaren van kruiden en gecombineerd. Deze verpakkingen zijn vaak gemaakt van glas, metaal, of stevig plastic, en zijn ontworpen om lucht en vocht buiten te houden.

Voordelen: Ze bieden uitstekende bescherming tegen omgevingsfactoren en zijn herbruikbaar en duurzaam. Nadelen: Ze kunnen zwaar en breekbaar zijn, vooral glazen potjes.

2. Vacuümverpakkingen

Vacuumverpakkingen verwijderen lucht uit de verpakking, wat helpt om oxidatie en verlies van smaak te voorkomen. Dit type verpakking is bijzonder effectief voor langdurige opslag.

Voordelen: Houdt kruiden en gecombineerd langer vers en bereid de smaak en het aroma zeer goed. Nadelen: Eenmalig gebruik en kan lastig zijn om opnieuw te verzegelen na het openen.

3. Kraftpapieren Zakjes

Kraft papieren zakjes zijn populair vanwege hun milieuvriendelijkheid. Ze zijn vaak voorzien van een binnenlaag van plastic of folie om extra bescherming te bieden.

Voordelen: Biologisch afbreekbaar en milieuvriendelijk, lichtgewicht en gemakkelijk te drukken voor branding. Nadelen: Minder effectief bij het volledig buiten houden van lucht en vocht.

4. Foliezakken met Ziplock

Foliezakken met ziplock-sluitingen bieden een goede balans tussen bescherming en gebruik. Ze zijn lichtgewicht en herbruikbaar, en de ritssluiting zorgt voor een goede afdichting bij elk gebruik.

Voordelen: eenvoudig te openen en te sluiten, herbruikbaar en lichtgewicht. Onderdelen: Minder duurzaam dan glazen of metalen verpakkingen.

SpiceFactory’s Benadering van Verpakking Voor Kruiden en Specerijen

SpiceFactory is verplicht aan het leveren van kruiden en aanbevolen van de hoogste kwaliteit, en dit begint bij de verpakking. Hier zijn enkele redenen waarom SpiceFactory een uitstekende keuze is voor jouw kruidencombinatie:

1. Kwaliteit en Versheid Gegarandeerd

SpiceFactory gebruikte alleen de beste verpakkingsmaterialen die ontworpen zijn om de versheid en kwaliteit van hun kruiden en gebruik te behouden. Of het nu gaat om luchtdichte potjes of foliezakken met ritssluiting, elk product wordt met zorg en aandacht voor detail verward.

2. Milieuvriendelijke Opties

Duurzaamheid is een kernwaarde van SpiceFactory. Ze bieden verschillende milieuvriendelijke verpakkingsopties, zoals kraft papieren zakjes, die niet alleen de kruiden beschermen maar ook de impact op het milieu beperken.

3. Innovatieve Verpakkingsoplossingen

SpiceFactory blijft voortdurend innoveren op het gebied van verpakking om aan de behoeften van hun klanten te voldoen. Ze luisteren naar feedback en zoeken naar manieren om hun verpakkingen nog gebruiksvriendelijker en effectiever te maken.

4. Aanpasbare Verpakkingen

Voor klanten die gepersonaliseerde verpakkingen nodig hebben, biedt SpiceFactory op maat gemaakte verpakkingsoplossingen. Dit is ideaal voor bedrijven die kruiden en gecombineerd onder hun eigen merk willen verkopen.

Tips Voor Het Bewaren van Kruiden en Specerijen

Naast de juiste verpakking zijn er enkele tips die je kunt volgen om de volgende keer

[veselinasboekenkast]

Deel 3-Hoodstukken 5-9 van De avond is ongemak

Hoodstuk 5

Het is best een korte hoofdstuk dus veel zal er niet te zeggen zijn. Jas is net wakker geworden en gaat naar buiten. Ze wandelt richting de begraafplek van Matthies. Ze was zo vroeg wakker zelf vroeger dan haar vader omdat ze niet kon slapen. Ze zat de hele tijd te denken aan haar poep probleem waarover ze met haar vader had gepraat. En dat haar vader geen oplossing vond in de bijbel, ze was bang dat het niet oplosbaar ging zijn. Ze is naar buiten gegaan om daar te proberen poepen. Uiteindelijk is er diarree gekomen.

Hoofdstuk 6

Het hoofdstuk begint niet echt blij. De moeder zegt plotseling uit het niets dat de dood wil gaan. Ze zegt als er een auto over haar heen rijd dat ze daar geen probleem mee zou hebben. Obbe was er ook bij en reageert zeer hard terug. Hij zegt: 'Ga dan toch lekker dood', Jas probeert hem te kalmeren en zegt dat hij dat niet moest zeggen. Obbe werd daar nog bozer van en gooide zijn Nokia tegen de muur. De Nokia kon zo een harde klap natuurlijk niet aan en dus brak hij in stukken. Toen kwam ook de vader de keuken binnen. Hij voelde aan dat er iets mis ging en toen hij de Nokia op de grond zag liggen werd hij pas echt boos. Hij duwde Obbe tegen de keukenvloer. Obbe zat nog dingen terug te schreeuwen tegen zijn moeder. De moeder wist niet hoe ze moest reageren en bleef ze effe stil. Ze zei: 'zie je wel, ik ben een slechte moeder'. Jas is haar moeder gaan troosten door haar complimenten te geven. De vader zat ondertussen tegen Obbe te schreeuwen terwijl Jas aan haar moeder vroeg of ze echt dood wou gaan. Haar moeder antwoordde heel eerlijk met Ja. Dit was best een hectisch hoofdstuk was ook zeer gruwelijk. Ik denk dat Obbe voor het eerst zijn gevoelens heeft geuit. Hij kon zijn gevoelens en gedachtes niet meer opstapelen. Iedereen is er klaar mee dat de moeder maar niet probeert om verder te leven. Ik snap dat helemaal, het is natuurlijk niet leuk om van je moeder te horen dat ze dood wil. Ik vond het persoonlijk zeer interessant om te lezen. Je kan nu de echte karakter eigenschappen van de personages zien. Je kan zeggen dat Jas altijd voor vrede zoekt en haar broer gewoon dingen in de conversatie gooit.

Hoofdstuk 7

Dit is een droom van Jas die over Belle gaat. Ze zijn dus samen in het bos aan het wandelen, waar Jas ontdekt dat Belle half mens half vos is. Er gebeuren altijd rare dingen in dromen die niet uitlegbaar zijn.

Hoofdstuk 8

Jas kijkt haar ouders toe uit de keuken hoe ze schilderijen ophangen. Hier is er weer een voorbeeld dat toont dat de vader de leiding in het huis heeft. De schilderijen hangen dus schuin de moeder ziet dat en zegt het aan haar man. De vader reageert en zegt dat ze niet schuin liggen. De moeder reageert niet en blijft stil, ze kon niet eens haar mening uiten of ze werd al op haar plaats gezet. Terwijl Jas ook zag dat de schilderijen schuin zaten. Obbe werd pas rond een uur of een in de namiddag wakker omdat hij de vorige avond op een feestje was. Jas wou niet met hem praten omdat ze bang was dat ze bacteriën van hem zou krijgen. En dat ernstig ziek worden. Toen besloot ze samen met haar zus om Het Plan (om naar de overkant te geraken) in actie te brengen. Ze zijn dus naar een brug verder in de dorp gefietst. De echte plan zal pas morgenochtend uitgevoerd worden, maar ze zullen nu al oefenen. Plotseling duwt Jas haar jongere zus het water in. Hanna schrikt super hard en stikt bijna in het water. Uiteindelijk kan Jas haar uit het water halen en wordt Hanna wakker. Ik was super hard geschrokken en wist niet waarom ze dat heeft gedaan, maar ik denk dat ik nu weet wat en waar de overkant is. Het is bij Matthies. Ze willen weer terug naar de oude tijden wanneer Matthies er wel was. Ze willen weer vrede opzoeken. Wat ik wel snap, maar ik vind dat dat niet niet de oplossing is.

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 9 is weer een droom. Deze keer is Jas een stoel en is Hanna de hoofdpersonage in haar droom. Ze is aan het schaatsen, Jas is een mens die in een stoel vast zit. Ze probeert haar zus te beschermen, maar als stoel zijnde kan je niet veel doen. Ze wilt voorkomen dat Hanna ook dood gaat.

Zo dit was het voor deze 5 hoofdstukken. Ik ben bijna klaar met het boek. Ik ben echt benieuwd hoe het zal eindigen, hopelijk niet te droevig. Tot de volgende keer!

Veselina☺︎

[euroadventure]

Sandavágur - Eiđi - 🚵‍♀️ 53,2 km

Vrijdag 7 juni

Deze ochtend bof ik enorm het waait nauwelijks, de zon schijnt en ik kan mijn tent droog inpakken. Ik kan zelfs buiten eten als ik wil. Uiteindelijk heb ik van alles uit de keuken van het hostel nodig dus eet ik toch maar even binnen.

Ik maak mijn plan voor vandaag. Ik twijfel nog een beetje of ik naar de camping in Vestmanna fiets, of dat ik toch naar Eiđi fiets, een stuk noordelijker maar juist ook wel weer tof om richting een ander eiland te fietsen. Eiđi ligt namelijk op Eysturoy. Ik besluit mijn keuze te maken zodra ik de tunnel uit kom.

Ik fiets vandaag weer over de hoge bergpas waar ik dinsdag ook overheen reed, om daarna gelijk de vijf kilometer lange tunnel in te duiken. Op de bergpas rijd ik al snel weer in de regen en dat blijft nog een hele tijd zo aanhouden vandaag blijkt later.

De tunnel is halverwege gaaf verlicht! Ik maak gauw een foto voor ik aan mijn klim begin om de tunnel weer uit te fietsen.

Wanneer ik uit de tunnel kom rijd ik rechtdoor richting de benzinepomp waar ik dinsdag ook een koffiestop hield. Ik sla dus niet af naar Vestmanna, maar rij vandaag verder naar Eiđi. Naast de welverdiende kop koffie, wandelen plots het jonge Duitse stel binnen die ik eerder had ontmoet en ook aan het fietsen zijn.

We wisselen de verhalen over afgelopen dagen uit. Ondanks dat ik ook regelmatig regen had, had ik gelukkig ook zonnige en droge momenten. Als ik hun verhaal hoor, heb ik erg met ze te doen. Ze hebben nagenoeg geen zon gezien en de maandag dat zij vertrokken was de wind zo sterk dat ze hun fietstocht hebben afgebroken en naar een dichtbijgelegen guesthouse zijn gereden.

Ook nu komen ze net als ik als verzopen katten binnenlopen. Ze zijn er klaar mee zeggen ze en gaan terug naar Tòrshavn. Ze hebben daar weer een hotel geboekt en gaan vanavond naar een cultuurfestival wat daar blijkbaar plaatsvindt.

Ik pak mijn spullen weer, zeg ze gedag en fiets ook weer verder. De eerste tien a vijftien kilometer fiets ik continu in de regen. Het is koud, maar toch geniet ik volop!

Na verloop van tijd passeer ik een brug. Ik was door het Duitse stel gewaarschuwd dat daarna een enorme klim kwam die haast niet te doen was. Ik ben op het ergste voorbereid, maar mijn navigatie stuurt me een andere weg in. 

Prachtig langs het water, af en toe een klein klimmetje, maar dat voelt haast als vlak. Ook trekt de lucht steeds verder open!

De zon komt door en de route wordt steeds mooier. Sneeuw ligt er op de toppen. Zelfs de locals geven aan nooit eerder sneeuw in juni te hebben gehad. Dat maakt het uitzicht om mij heen misschien nog wel specialer!

Rond half vijf arriveer ik op de camping die prachtig aan de Atlantische Oceaan ligt 😍. Wat een aankomst!

De campers staan op een oud kunstgrasveld van de voetbalvereniging, die inmiddels een iets luxer onderkomen hebben even verderop in het dorp. Ik mag mijn tentje ergens zetten waar ik wil. Ik kies een plekje uit, vrij hoog, maar met een mooi uitzicht. Het waait inmiddels wel al goed door, dus ik hoop niet dat ik vanacht met tent en al de lucht in vlieg 😉.

De tent staat en ik loop nog even langs het meer naar het dorpje. Om nog even te genieten van het mooie weer, het dorpje te verkennen en een kleine boodschap te doen in de supermarkt.

Bij de camping is een klein keukentje met wat zitplekken, waarschijnlijk vroeger het materiaalhok. In de kleedkamers zijn de douches en toiletten. En boven de kleedkamers  waarschijnlijk in de oude kantine, is een zitruimte gecreëerd. Eigenlijk wel slim gedaan!

Wanneer ik mijn eten wil klaarmaken (hetzelfde als gisteren 😂) raak ik uitgebreid in gesprek met twee mannen uit België. Zij zijn ook op de fiets, maar hebben er net vier weken fietsen in IJsland op zitten. Ze zijn nu op de terugweg en pakken nog een paar fietsdagen op de Faeröer eilanden mee. Super stoer!

Na het eten neem ik een douche en mogen we nog boven zitten, deze ruimte is nog niet helemaal klaar, maar dat geeft niet. We denken dat het daar lekker warm zal zijn, maar de verwarming moest misschien ook nog worden gemaakt 🤣. Ach, we kletsen wat en al snel is het laat en tijd om te gaan slapen.

Tegen half elf kruip ik mijn tentje in. Het tentdoek klappert al een beetje...ben benieuwd hoe de nacht gaat worden.