#buhay fangirl

[ano-po]

My quite old cousin was lamenting about celebrity break ups of 2023 and she quote,

"There are just two people you want to see together, you know. It's hard to explain but... you just want them together and you try to look for videos and pictures of them together even though they are clearly made-up"

Oh cousin, you do not know the battles I've been.

You don't know my sinful ships,

The "videos and pictures" I made myself,

The written stories I made up for them,

You don't know it all.

You do not know the battles I've been.

But I stayed silent.

[taaaaangi]

So, I’ve been MIA in my friends radar and life for the past weeks? months? and I’m actually enjoying it lol. Sobrang piling tao lang yung kinakausap and kinukwentuhan ko ng mga ganap sa buhay ko lately. Wala lang, naappreciate ko lang yung mga taong nandyan and naaalala ako kahit na...... Anws,  I’m enjoying my private life rn. Nag eenjoy ako mag fangirl sa SB19 and Treasure. haha

[chang-enh]

long-lost passion

Pagkagising kahapon, unang nag-caught ng attention ko pagopen ng messenger "new gc for CvSU University Games 2023." Actually, mixed emotion: nostalgia, excitement, at kaunting worry haha

Going back to my college days, varsity ako ng Sepak. Sobrang nagustuhan ko 'tong sports na 'to. Naging advantage ko rin yung pagiging flexible ng katawan ko– kaya kong mag-split, which is part ng training since legs ang pinaka gamit na part sa Sepak. Aside sa benefits bilang varsity, sobrang goods din mga teammates no'n at si Coach kaya nagustuhan ko talaga. Pagtungtong ko ng 3rd year, sobrang hectic na ng sched ko 7am to 8:30pm ang klase ko. Ang oras ng training ay 4pm onwards, so may tatamaang subject/s. Kinailangan kong mamili: i-drop yung subject/s para makapagtraining at mag5th year o i-let go ang sepak at grumaduate on time. Decision: grumaduate on time.

Fast forward today. So magkocoach ako ng Women's Team ng Sepak ng Campus at excited much ako haha pero may worry at the same time kasi sobrang tagal na talaga. Tbh, ang worry ko talaga is kung makocoach ko ba talaga sila effectively. Pero syempre, I'll do my very best. Looking forward ako dito, hindi magiging madali dahil sa training plus yung iba pang ganap ko sa buhay (work, master's, pawrent of 4, fangirling) pero ik na it'll be worth it.

[thedailysentiments]

Appreciation Post 💖

Arrianne, thank you for always looking after me in all ways. Sobra kong na-appreciate yung pag-comfort mo sa akin regarding Liam's passing and yung pakikinig mo sa kwento ko tungkol sa fangirling life ko.

Ever since narinig ko yung balita na wala na si Liam, I am not feeling myself, but I am trying to get by. Sobra talaga akong affected sa nangyari. Some people may think na, artista lang yan, di ka dapat nalulungkot sa pagkawala nila dahil hindi ka naman nila kilala. That's the sad part for someone like us na may iniidulong tao for a long time and then suddenly, wala na, tapos yung iba ay napaka-insensitive pa. Hindi nila alam yung pakiramdam na yung taong hinahangaan mo at naging part ng buhay mo ay wala na, it is the same feeling as losing someone close to you.

Alam mo, gustong-gusto ko talaga marinig yung words na, "magiging okay din ang lahat." Pero as someone like me na Directioner for 13 years (and counting) and forever a Liam girl, baka medyo malayo pa ako sa acceptance stage, for now I am still in my emotional state and nasa point of grieving pa ako. Alam kong lilipas din yung lungkot at sakit na dinadala ko, but I will still hold on to the memories na binigay nila sa akin throughout the years and I will always and forever cherish them hanggang huli.

And lastly, gusto ko lang sabihin na, "Treat People With Kindness." No matter how people wronged you, just ignore them. Alam ko na you are matured enough to handle those kind of people na walang ibang ginawa kundi magpakalat ng chismis at alam ko na never kang bababa sa level nila. Don't accept negativities in life, but rather, radiate positivity. I know na it can be stressful, but keep doing what you always do. Ishe-share sa iba, pero never magpopost ng kababawan at immaturity. I salute you for being so brave when it comes to standing up for yourself, sana ganyan din ako katapang, pero in my case, I choose not to add fuel to the fire, I would not speak up unless necessary.

I'm sorry kung mahaba tong babasahin mo. Hahaha! Sentimental lang talaga akong tao lalo na kung yung tao ay walang ibang ginawa kundi ang magpakita ng kabutihan sa akin from the very beginning. I am just grateful na nakilala kita. And again, thank you so much for everything. If ever na kailangan mo ng mapagsasabihan ng problema or kung anoman yan, I am always willing to listen and ready to lend an ear. I am always one message away.

Love lots 🤍

[aboonice]

To my lovely moots, co-Carats, specially to sebong.

Its been 3 months since dumating kayo sa buhay ko. Life is hard, broken hearted at that time, mentally unstable. Its is true na, darating ang mga unexpected persons sa buhay mo. Kayo yon,ikaw.

Twitter is my safe haven. Safe space where I can tweet whenever I want to say, kahit walang may pake. Share whatever happens to me every single day. Army ako noon, naging hiatus ng 3 years. Di na nakaahon,adulting hits hard. Nawala ako sa line ng happiness ko,which is fangirling. 2023, nakabalik ako sa pag fafangorl, pero this time ,multi fandom na, pero SEVENTEEN is something else. Imagine, 3 months, pero I gained so many moots in twitter which really I dont do before as an Army. Lakas ng impact ng sebong sa buhay ko ngayon. GOM anlala ko magstream last year, lowkey,kase ayoko nga noon mag stan ng marami. But, kinaen ko mga sinabe ko.

I can do my work properly kapag naiisip ko na at the end of the day my sebong akong uuwian. After my work, I can talk to my few co-Carats, bardagulan, delulu kung sink na naman bias sa isang buong araw. Liv,Joo and Dee really help me to be alive again because of their short stories (oo na delulu na po talaga ako), brainstorming ng mga gagawin pa nilang stories every madaling araw sa space.

Nakakahelp din saken yung mga post ng carats of how they feel about their bias sa seventeen, kase nakakarelate ako. I feel so alive again. Maraming issues sa fandom but, at the end of the day, we are still there for our boys,Seventeen.

Marami saten, naligtas ng kpop, from our anxities,depression,suicidal thoughts, hugs to all. And Seventeen is one of those people who help us to be alive again. Their music, their friendship,their love, napupunan nila yung emptiness. Sana ganon din tayo sa kanila.

Lastly, I write this letter to say thank you to my moots here in X, na nakilala ko kayo because of Seventeen. May mga naging rant person agad ako, and thank you for that. Hugs to everyone na may mga silent battle pero kinakaya dahil sa Sebong. Thank you thank you Seventeen, co-carat. You make me feel alive again. OA ba? Suler appreciated ko la g kayo kahit di pa talaga tayo nagkikita kita in perso ,pero sana makita ko kayo lahat sa concert day hihi.

Suportahan natin ang Seventeen hamggat kaya naten.

Hugs to all co-Carat!

[enchantedtomeetyouts]

Ew who is Taylor Swift anyway?

This dream has been 18 years in the making. Yes! Those who knew me back then alam nila kung gano ko ka fan girl ni Taylor Swift. Fangirling before is far different from now. Ibang-iba teh! Back then, there was no Wifi pa para mag YouTube or Spotify to easily access tunes. Instead, we relied on the daily top 10 charts and lyric books. Di naman din ako pinanganak with a golden spoon just to have a walkman or mobile phone na pwedeng lagyan ng music. Mostly nang hihiram lang ako sa mga classmate ko, para i-memorize yung song nyang ‘Our Song’. I vividly recall spending hours in the computer shop, memorizing entire albums in just two hours – that was all I could afford since it cost ₱15/hour! Makaipon lang ako ng 15pesos nun takbo na 'ko agad sa computer shop! hahaha

Since alam ng ekonomiya ang kahinaan ng mga katulad kong mahirap na Swiftie. Itong si Selecta! I had to save every day just to buy a Cornetto sa 7-11 bayan, hoping to win concert tickets or even merchandise para sa RED TOUR nya. Halos mamaga na nga lalamunan ko nun. Di ko pinaparinig kay mama pag ubo ko. Araw-araw ice cream. There was even one time when I didn’t have enough fare to get home after buying an ice cream! So, we waited, hoping that someone we knew would pass by, and we’d ask them for a piso 😝 “Pst pauwi kana? Pahinge naman piso.” And guest what? Di ako nanalo kahit isa HAHAHAHA. I don’t remember them na, pero sa mga nahingan namin ng piso, THANK YOU! 🤣

With those experiences, sinabi ko talaga na mag-aaral ako ng mabuti so that I could immediately find a job after graduation. Di ba main character atake ko. Tapos di pa man ako graduate, nung yung buong mundo tinawag syang snake!

You don't know how scared, stressed, and sad I was during that time. I was worried that she might stop making music and di na mag tour pa. I was sad that kung kailan unting push ko na lang ggraduate na 'ko at mag kakawork and I still wouldn't get to see her. At that time, it was considered shameful to idolize her. People will judge you if you’re a Swiftie. Kaya ending ‘every day is like a battle’ peg ko nun. Ang dami kong kalaban na fandom. Charing. Kahit sa schoolii nakikipag 1vs2, minsan 3 pa sila, just to defend Taylor. You forgive you forget but you never let it go. Charing ulit. Hahahaha

People might say, 'Why are you defending her like that? She doesn't even know you'. Yes! She doesn't know me. She doesn't even know that I exist but I’m a Swiftie. She is aware of the existence of Swifties.

Taylor Swift has been my constant companion through all my struggles, from my first crush to my first heartbreak. So why would I not defend the person who helped and accompanied me (through her songs) through my silent battles when I was young? People haven't always been there for me, but her music always has.

Taylor Swift was judged for having exes who hurt her and for creating heartbreak songs. And ganon nga ata talaga ang mundo, they’ll judge and laugh at you by voicing out your pain without truly understanding the pain that caused you.

Being a Swiftie was the best decision I made back then. And if given the chance to go back and do it all over again, I-click ko ulit yung "Tim McGraw" to listen to it AGAIN.

Things happened because I needed to go through them. Para gawing exciting at masaya yung journey ko. Kaya pala namiss ko yung Speak Now tour, Fearless World tour, Red Tour, 1989 Tour and Reputation tour kasi God prepared something big for me. Going to Eras tour with my Mom is isa sa na accomplished ko sa buhay and it feels like my Mama finally met my bestfriend too! 🥹

Maraming tao di makakaintindi sa mga tulad nating ‘Fangirl’. But who cares? As long as wala tayong tinatapakan na tao at mabuti tayong mamamayan, keber na sa mga little judgements.

And sa mga fans na di pa nakikita Idol nila. Kapit lang, your time will come too. Trust the process and believe that God is preparing something big din sayo. Trust me, HE NEVER FAILS.

Love,

Helly Swift 🫶🏻✨

[inbetween-dalines]

ahahahaha, natatawa naman ako sa buhay ko sa mundo....nakakaloka ba??? kaibigan ko medyo naging obsessed na fangirl, si Baemin Gung-Foo

nakakaloka lang, pero bakit nga ang bidanaangastignaangsikat talaga nung mga teens nahihiya ako pero kahit KuyaMhawi ay sikatsikatdin kahit papaano

paano na nga yan, eh aalis lang kami ng bahay para makaginhawa

nahihiya naman ako

[annlouisedeleon89]

When love beats all odds. Mayaman- Mahirap romance ba hanap mo? Sige na basahin mo na. First time ko magbasa ng popfiction ni Marco Jose na wattpad writer. Nasipat ko siya pagkatapos ng Book launching at booksigning namin sa Philippine Book Festival sa World Trade Center last June 4, 2023. Bandang Hapon na kami natapos eh so ganoon. Kahit sabi ng kasama ko na GGSS yun like damn girl! He's so damn handsome in person. Fangirling aside, here are my thoughts about his book Tell Me Where It Hurts.

Nicholas Spark is his Anchor.

Nagustuhan ko yung Chapter 22 Noah and Allie reference na "You and I were different. We came from different worlds, yet you were the one who taught me the value of love" kung saan nakarelate yung karakter ni Ara Angeles sa karakter ni Noah sa pelikula na adaptation ng The Notebook ni Nicholas Sparks.

Amo-Katulong Relationship

Natuwa ako sa pagkakasulat niya ng kwento ni Ara at Aivann dahil para itong reminiscent ng mga teleserye na pinanood ko noong bata ako kasi idolo ko si Ms. Kristine Hermosa na original na Ina sa Pangako Sayo (kaway kaway mga EchoTin shippers). At Prinsesa ng Banyera kung saan nagtitinda ng isda sa palengke ang karakter ni Kristine.

May pangarap na umasenso sa antas ng buhay pero hindi oportunista at gold digger.

Gusto ko yung linya ni Ara Angeles na "Ipinanganak akong mahirap pero hindi ko hahayaan ang sarili kong mamatay na mahirap. Ang ganda sa karakter niya maprinsipyo si Ara at nagtatrabaho ng marangal at may dignidad.

What's Wrong With Secretary Kim with a twist.

Reminiscent ito ng karakter ni Minyoung as Secretary Kim dahil may kabanata sa libro na nagtrabaho siya bilang secretary tapos nagresign. Ang Twist ay ang matagumpay niyang naitago ng 7 years ang anak niya sa biological father nito. Nalaman na lang ni Aivann noong umuwi na ito ng bansa for good.

Second lead syndrome na naging villain pa.

Nagustuhan ko yung pagkakasulat ni Marco Jose sa karakter na si Samuel. Akala ko talaga second lead syndrome na. Bigla palang may patanim na poot at paghihiganti kay Aivann Montemayor dahil sa first wife nito. Nakakaloka din yung may bigla na lang pumasok na kapatid ni Walter tapos tinawag na Aivann's mistress si Ara.

Hindi ko masyadong gets kung paano pa nakabuntis itong si Samuel eh may sakit na nga si Walter noong mga panahon na nagcheat si Aivann sa girlfriend niya. Paano pa mabubuntis ang isang babaeng may taning na ang buhay? Eh si Jamie Sullivan nga A Walk To Remember nategi na after ng last wish na ikasal sa nobyo.Siya pa kaya na ganoong malala na din ang sakit. Medyo yun yung weakness nung part ng conflict.

Yung kwento natapos sa umaatikabong romansa

Siyempre may silver lining ang kwento. Kinasal si Aivann at Ara at yung kambal na anak iniwan muna sa mga lola para makapagromansa pagkatapos ng seremonya ng kasal sa simbahan.

The Title of the books is very MYMP

Yun yun eh yung song ng MYMP na si Juris pa ang vocalist kasama si Chin sa Make Your Mama Proud acoustic and beyond album. selling point para sa akin ng libro plus yung cover very Aga Mulach and Mikee Cojuanco movie Forever ang feels.

Yung Kabanata na Ako Na Lang

Dito sa chapter na ito ko naintindihan yung title mismo ng libro.

Para kasi siyang eksena sa Chinese Drama na Meteor Garden kung saan si San Cai ay bigla na lamang naging human shield kay Dao Ming Zi noong binugbog siya ng mga lalaki sa isang madilim na silid. Ganoon ko navisualized yung eksenang pambubugbog kay Aivann na part of the grand scheme of revenge ni Samuel. May pagka the Glory yung feeling sa karakter ni Samuel. Marco Jose I commend you for that!

[sanamawari]

Ang tagal ko nang hindi naririnig mga kanta ni Ed Sheeran. I am a fan for so long. I guess I ventured out too much on other artists' music para makatakas sa sobrang familiarity, pero alam kong babalik at babalik pa rin ako sa tahanan ni luya.

I made a playlist for all of his songs. It's like first time ko ulit marinig mga tracks- umiiyak pa rin ako sa Even My Dad Does Sometimes. Kinikilig pa rin ako sa Overpass Graffiti. Hindi ko pa rin masabayan 'yung rap part sa U.N.I., kahit pa sabihin mong mas mabilis ang You Need Me I Don't Need You.

Wala lang. Parang nabalik ako sa pagiging college student kung saan ang problema ko lang dati ay kung papaano makakatapos sa essay, makakapasa sa exam, at hilingin na maging vacant ang next subject.

Simple lang ang buhay ko dati. Mga kanta lang ni Ed ang comfort songs ko. Pero ngayon... I guess... I'll say na marami nang nangyari at marami na rin akong gusto bilang nadaragdagan ang karanasan ko sa mundo.

When kaya sunod na concert mo, Ed? Miss ko nang sumigaw hanggang mabingi ako at ang katabi ko. Wala na akong magiging kasama mag-fangirl, pero alam kong magiging worth it 'yon kahit mag-isa lang ako.

AHH... why am I being sentimental these days?

[rosejanampo]

Buhay Fangirl na naman!🥰😍

[kozumekinnie]

Harana | Kazuha x GN! Reader

Kaedehara Kazuha x Gender Neutral! Reader

SFW; Fluff

WC: 900+

Language: English and Tagalog

Listen as you read

It was just 10 in the morning but your eyes already felt droopy. You couldn’t focus in class so you excused yourself to the bathroom. Fiddling with the hem of your sleeves, you stopped walking when you heard a familiar voice sing,

“Panalangin ko sa habang buhay, makapiling ka, makasama ka,

It was Kazuha. Average student probably has fangirls since he plays instruments and has a decent voice. 

You walked straight to the bathroom instead of greeting him directly. After splashing water on your face, you sat down on the wide marble sink and pulled out your phone. 

You were now swaying your feet at a faster pace as you read his text messages. You always took a liking to Kazuha but not to the point where you want to date him ,he just seemed admirable. Looking at the time, you realised that it was still time for lecture so you hurriedly went back to the room. You caught Kazuha’s gaze upon entering the room, before you looked away he shot you a small smile, just to make your heart jump. You were confused as to why you felt that way, you just admired him right? You sat down and forced yourself to listen and messily wrote down the notes.

Time quickly passed and soon it was already lunch time. When you walked out of the classroom, you saw Kazuha asking for Xinyan’s guitar from the other section. You stood from afar observing him. As soon as he got the guitar he went straight to the stairs, you didn’t see him bring food so you went to the canteen to buy food for the both of you. Luckily, you were the first section to get dismissed so there were no lines.

“Ate dalawa po neto, yung isa half rice lang po,” you said choosing different food for the both of you. 

You were now walking to the quadrangle when you saw him already sitting on the stone table by the tree, with his hair neatly tucked behind his ear and his bench towel on his shoulder. He looked in your direction and waved, you raised the two plastic bags you were carrying to show him you got food.

“Uy nag-abala ka pa,” Kazuha said, reaching for the plastic bag you offered.

“Ano ka ba, mura lang naman yan. Tsaka lunch di ka kakain?” you asked.

“Pano mo naman nalaman na di ako kakain?” he asked, raising his left brow.

“Well nakita kita nung pababa ka tapos wala ka man lang dalang pagkain,” you explained.

“Ikaw talaga ang hilig mo mag-abala para sa iba,” he said, pinching your cheek.

Him pinching your cheek is normal at this point, you’re friends but you barely hangout and you even just found out that he can sing. 

“Kain kaya muna tayo,” you suggested.

“Ikaw kain ka na, kantahan kita,” he said, smiling at you.

You opened your food as he sat down beside you, facing you as he prepared the guitar.

Kazuha started strumming the guitar to the tune of ‘Harana’.

“Wow harana, sino haharanahin mo?” you asked.

“Ikaw,” he smiled, tucking your loose bangs behind your ear.

His gesture made you turn away and take a sip from your water to hide the fact that this made you flustered.

“Oh ba’t parang gulat ka? Bawal ba?” he chuckled, while he rested his chin on the guitar looking at you with puppy dog eyes.

“May sinabi ba akong bawal? Di mo na nga tinuloy eh,” you said, looking back at him.

“Ikaw kasi,” he said, sitting straight back and started strumming again.

Uso pa ba ang harana? Marahil ikaw ay nagtataka

You slowly tucked away your lunch, giving him all your attention. You stared at his lips, as he softly sang the words.

Sino ba ‘tong mukhang gago? Nagkandarapa sa pagkanta at nasisintonado sa kaba

His gaze shifted from the strings to you, he smiled. His soft heartwarming smile was, he was smiling at you. This made you feel warm and fuzzy. He continues the song while you were lost in his eyes, you didn’t really have the chance to be this close to him because he was always with Tomo. You saw how he has light freckles all over his face, you saw how soft his hair is as it fell in front of his face. You slowly reached to his messy hair and tucked it back behind his ear. He stopped strumming but continued to sing as he held your face with his strumming hand,

“Sa’yong tingin, ako’y nababaliw, giliw,” he softly sang.

It was a moment between the two of you, you didn’t mind what the other students would think of the situation.

“ANO BA YAN RESPETO NAMAN SA SINGLE,” Beidou exclaimed from the opposite table from where you were.

The both of you were startled giving them an apologetic look, while your cheeks were both red.

“Tara kain na tayo,” he said, opening the meal you brought him.

The bell already rang when the both of you finished eating. He stood up and threw both of your trash then held out a hand for you to hold when you stood up.

“Tara,” you said.

The both of you were walking side by side, when he stopped before advancing to the stairs,

“So, pwede ba kitang ligawan? Araw araw kitang haharanahin dahil sa una pa lang ikaw ang aking panalangin,” he asked, rubbing the back of his neck anxiously.

“Pwede, I’d love that,” you replied, making his cheeks redder than before.

That was always his panalangin, for you to be his mamahalin. 

Masterlist | Twitter

[losterthanlost]

September 14, 2022

Hello.

hi so nung september 6 pala nagtweet ako sa priv na I don't need saving.

kasi, marami kasi ako nakikita mga fans na like na save daw sila ng artist etc etc. Just being honest, I am happy for them. kasi they found happiness sa mga lodis. saved them, kept them sane during their dark times. good for them.

pero kasi ako hindi ganun. pero since nung fan ako ng skz (ophxs name drop na ako hahaha yolo) marami ako nakita na nagpopost about skz saved them. basta parang emotionally attached sila sa artists. ako, attached din sa artists pero hindi talaga emotionally. pero kasi ewan anong problema ko. dahil cguro sa sobrang pagka people pleaser ewan dow boang. dahil sa mga nakikita kong mga emotionally attached fans, naging emotionally attached din kuno ako. shemz. anong problema ko hoy.

ayun. family famliy chuchu. ako rin kuno. pero parang totoo yun para sa akin nung time na yun. pag naiiyak ako, totoo talagang naiiyak ako. pero ngayon ko lang narealize na dahil cguro yun sa nafifeel ko ang feelings of attachment ng IBAng fans sa kanila. pero hindi talaga directly akin yun na feelings of attachment. hahays.

pero umabot pa rin naman yun sa point na totoo na talaga akong emotionally attached sa kanila. but it resulted to me thinking of them highly. parang pedestal ata term ng iba para dito. like as in. di ko naman talaga core genre and music nila. pero naapreciate ko pa rin naman. like nagugustuhan ko pa rin naman. pero kung di ako attached sa members, I doubt I would ever like their songs. but I have no regrets tho. becausethe experience helped me appreciate that genre. which then helped me like nct music and eventually taylor's reputation album. hahahahahahahah. grabe noh? sensya na. chill genres lang po kasi ako sanay. di masyado sa edm range. lalo na sa "noise music" genre. pero ayun nga, walang perfect na tao, may mga issue sila katagalan, and then natanggal pa ng member etc etc. so ayun. so yung parang reputation nila sa isip ko kung saan naka-attach din ang emotions ko, after ng mga issues na yun, ayun nasira po. hahhaha. huhuhuhu.

pero oks lang. no regrets naman ako. I needed to go through all that to realize the importance of being honest to myself and to others. actually di lang kpop panggulo sa utak ko non na nagpush sa akin to be honest. pati yung faith/religion aspect ng buhay ko panggulo rin sa utak ko. grabe. wew. nagbreak down ako nun. akala ko intense crying lang tawag non. breakdown pala. hahahaha.

so ayun nga, diba di ako honest noon. pero gradually, hindi agad-agad, yung pagiging honest ko sa mga LIKES and DISLIKES ko. ngayon, I can finally say na honest na ako sa part na'to. kung di attractive sa akin ang bagong debut na group, di ko na binibigyan ng 2nd thought. kung may mga kanta sa album ng mismong current ult ko, di ko na pinipilit sarili ko na pakinggan ulit yun. pag di ko na feel mag gawa ng mga gawain kuno ng fans like duty shit shit, di ko na ginagawa. kasi isa sa pamressure noon na grabe very suffocating, ay yung voting voting. wew. grabe yon. yung parang ang sama-sama na naming tao pag di kami nakavote. tapos pag nanalo ang group, di daw pwede maki celebrate ang mga di nagvote. potangena talaga yun. like, ??? eh achievement yun diba. happy ako eh. bawal matuwa? so ayun. hahaha. basta di na po ako nagpapapressure sa mga ganon. grabe masama sa storage ko po. daming apps na kailangan idownload tapos di naman yumayaman pilipinas dahil doon.

so okay tapos na ako diyan na aspect. pero etong emotional attachment in the context of being saved, ito ang di ko pa narealize since noon. akala ko sa likes and dislikes lang ako and fangirling style lang ako may honesty problem. pati rin pala sa emotional attachment na 'to.

kasi di ko po talaga ng saving. everytime I say thank you <insert kpop grp/mem> for keeping me happy/sane throughout chuchu. it feels halfhearted. but back then I still post it anyway. pero nung sep 6 ko lang talaga narealize na kaya pala half heated kasi di naman talaga totoo. di totoo na kailangan ko ng savior. di totoo na naging fan ako because they made me happy during my sad times. I became a fan because I liked their songs. as in nacheck ko halos buong discography nila bago ako nagseryoso kilalanin members. tapos, unlike sa skz, nagustuhan ko ang kanta nila ang I actually listen to their songs casually. as in, anytime of the day, anywhere. kasi tuwing fangirl time lang ako nakikinig kanta ng skz eh. like, yan ang reason naisip ko na di ko pala talaga core genre ang skz. ang mga ults ko ngayon ang core genre ko.

okay balik sa part na di nga ako needed saving na fan. trip ko lang talaga sila. kaya ayan ngayon finafollow ko na mga members and mga releases nila. kasi trip ko una una ang music nila. nakaka-drain kasi ang stan ng stan ng kung sinong lumabas or kung sinong meron. hahays. bata pa ako noon eh. di na ako babalik doon.

as ehn. grabe for almost 3 years, basically throughout the pandemic, sa kpop na umiikot utak ko. hahays. masama na ata to. lalong lalo na ngayon na year kasi loa ako first half of the year and applying for loa na rin for the rest of the year. gawaing bahay lang and mandarin class ang pinaka inaatupag ko. kaya maraming time for kpop to rule my mind. hahays. nakakapagod na actually. i mean di naman like nakakpagod as in nagrereklamo ako. kasi masaya naman po maging fangirl. pero like, parang wala akong ngafifeel na accomplishment kasi phone laptop lang ako. hahays. grabe. di naayos sleeping habit ko the whole time na nag loa ko. sabi ko pa naman sa sarili ko na aayusin ko health ko while loa. pero di po. mas lumala ang dark circle ko sa mata. as in. dark na po siyang legit. ang stressed ko tignan. 21 pa naman ako. naging less physically active din ako. bilis ko nang hingalin. pero kasi mas naging bitter kasi ako this year kasi yknow my familia is very samok. ingay ingay. jusko. hahays. basta ang point is nae-exhaust ko ang energy ko mostly for kpop kasi tagal matulog. hahays. so masama na for me huhu.

aaaagh basta. ayun na nga. dapat maging mas honest na ako sa sarili ko sa mga alam kong kailangan kong gawin. tinatamad na nga ako manood ng content nila eh. makinig ng mga kanta nila ayun na lang ang kaya kong gawin. manood ng mga mvs nila occasionally. kung ano lang talaga trip ko. oo nanood ako sa tiktok ng mga videos related sa kanila pero di rin good for my health ang tiktok kasi nga puyat and overstimulation of the brain. nakakabobo po. ilang beses ko na tong naprove sa sarili ko. like dahil sa overstimulated brain ko. di na ako makapag-isip ng susunod na gagawin. ang lungkot lungkot ko after. kasi nga wala na akong pinapanaood so di na masaya ang aking brain. pero antok na ako ang masakit na mata ko kaya stop na ako. wew. very unhealthy of me. basta list ko mga di ko na dapat ginagawa.

ay wait bago ako maglista sabihin ko nalang dito na nag-iisp na akong i-let go nct. like, maging unupdated fan na lang ako nila same sa reveluv and swiftie life ko. di naman ako updated sa mga whereabouts ng nga artists na'yan. pero fan pa rin ako nila and nakikinig pa rin ako sa mga kanta nila. kasi core genre ko 'tong dalawa eh. pati nct core genre ko na rin sila. pero updated fan ako nila masyado. ayoko na. parang muscle memory na nga lang pag-open and pag-iiscroll ko sa twitter ko eh. sheesh. not good at all. jusko. dapat di na ako maging zombie mode. recently napaisip na rin ako about sa "kung papasok na kao sa kwarto or uupo titigil para mag-open phone imbes na gumawa ng chores, edi ano magagawa ko? wala. mag cecellphone pa rin naman ako. wala naman akong mabuting mapapala diyang aside sa sakit sa mata and sad feelings".

so kanina and yesterday dahan-dahan ko nang ginagawa. kasi yung mga pinggan hinugasan ko kanina imbs na dumirecho ulit sa kwarto. nice one self. ngayon balak ko na linisin sana top bunk. ibaba lahat. pero antok na ako eh. mas maganda ata matulog na lang after ko sulatin entry na'to.

so ayun nga dapat maglista na ako ng mga things:

gawa ng household chore imbes na magopen phone

uninstall tiktok. wala naman akong topic na pinopost doon. uninstall ko na lang rin pati twitter. tapos unsuscribe sa spotify. (done both)

kung di ko na feel alamin pangyayari sa buhay ng mga lodi ko, edi di ko na alamin. di na ako mapepressure manood ng contents nila. bahala na sila diyan di naman mawala mga vids na yan. di na rin ako bibili albums kahit unsealed pa yan or any merch.

~~~~

lalog out na sana ko kaso naisip ko na mas makaka-let go cguro ako ng maayos kung magsusulat ako ng tbh sa lahat ng lodis ko. as in honest feelings and thoughts ko especially about sa pake ko sa kanila. di ko alam kung dito ko isusulat sa entry na to or iseseperate entry ko. i quote reblog ko na lang cguro. sana di lumabas sa tags. baka kasi may makakita tapos magalit pa sakin pag may sinabi akong di positive. so what? journal ko naman to. my own head.

oki nanayt na cguro. bagay na bagay sa feelings ko ngayon ang why ni bazzi. I need to let go na talaga. good nyt. :>

[lunatells]

HAPPY 14TH BIRTHDAY GRACENOTE!

I can't exactly remember when I started loving this band. Basta at first I was so into their rendition of When I Dream About You (WIDAY).

Di ako yung typical Fangirl niyo kung tawagin. Kumbaga Silent Fan lang ako ng banda or ng mga iniidolo kong artists. Since taga province ako and mahina luob ko sa mga ganyan ganyan.

Jan. 20, 2018 isa sila sa banda na tutugtog sa Magsaysay Park sa Kalibo, Aklan (My hometown). Sobrang tuwang tuwa ako that time kasi atlast makikita ko na din yun hinahangaan kong banda. But unfortunately, di kami nakapasok kasi sobrang puno na talaga. Wasted pa ako nun kasi kasagsagan siya ng Kalibo Ati-atihan Festival namin. Nawala nadin sa isip ko na ang dami namin relatives na pwede ko icontact para mameet ko in person yung Gracenote kasi nga nakapag alak na. 😅

So fast forward tayo...

Since nag decide ako na mag work sa Manila, isa agad yung banda nato yung naisip ko. Sabi ko pa nun, Ngayon nasa Maynila na ako malabo parin naman yung chance na makita ko sila since malaki yung Maynila at bukod sa bago palang din ako sa lugar e, nahihiya ako makihalubilo sa kung kani kanino.

Tamang follow/join lang ako nun sa group/FanPage nila. Inggit kasi nakakapunta sila sa gigs and shows ng Gracenote. Though nag a'update naman kung saan at kailan, bukod sa malayo e di konrin talaga kabisado amg Maynila

Until....

I saw a post na may Mall Show sila sa Robinsons Manila. Sobrang lapit lang nun sa place ko. Di talaga maipinta mukha ko that time.

May 4, 2018

First Time!

First time ko sila nakita.

First time ko sila marinig tumugtog ng live.

First time nakapag pa autograph kay E

First time nahawakan yung kamay ni E

First time nakapag papicture ka E

First time palang, quotang quota na ako.

After that day, sobrang dami ng gigs and mallshows nila yung napuntahan ko. Naabot pa nga ng Sucat para lang mapanuod sila.

I am happy and di ako nagkamali na suportahan 'tong banda na 'to.

Iba e. Iba talaga! Kung pwede ko lang sila ipagdamot. Pero hindi, happy ako sobra for them sa mga naa'achieve nila. Daig pa Nanay madalas.

Ngayon, they are celebrating their 14th Anniversary!

CHEERS TO 14 & MANY MORE YEARS TO COME MY BELOVED GRACENOTE! 🥂

Kasama niyo kami hanggang sa kabilang buhay.

Loving you!

- In in

[aeriaan]

matured na ba ako dahil tanggap ko nang may asawa o mag aasawa na yung mga ibang finafangirl ko nung teenager ako? char amfeeling hahahaha kung 15 yrs old self ko yan di ko maimagine parang magkukulong ako nang 3days sa kwarto hahahahahaha sarap lang din ireminisce mga fangirling b4 hehe :<< @lukehemmings sana maging masaya ka lalo sa buhay mo 🤍 you will always be my @luke_is_a_penguin <33

[joyceebels]

Fangirling!!

Masaya talaga maging isang ng fan ng mga kung ano anong trip ko sa buhay..

pag naalala ko yung sarili ko... ahahaha

---

Erik Santos

Highshool ako, mga singer iniidolo, ang pinaka first kong naging idol si Erik Santos, ewan ko hndi ko naman napapanood ang pagsali nya sa contest na sinalihan nya.. pero basta gusto ko lang mga kanta nya...

Naalala ko pa dati, every sunday, uso pa yung mga dyaryo dyaryo.. tas sa loob nun may parang song hits.. ahahah sinisilip ko muna kung kanta nya ba yung nandun bago ko bilhin yung dyaryo na yun.. ahahahh

Naalala ko din dati, sa computer sumasali pa ako sa mga fansclub nya.. ahahah inaalam kung san parte sya ng mundo nag malltour, ahahah

Naalala ko din, yung araw kung kailan ko sya exact nakita, october 16, sa pavilion, may malltour kasi sya.. hindi ako bumili ng album nya kasi alam nyo estudyante, pamasahe lang ang dala (wala pa nga kasi sinamahan lang ako ng pinsan ko.. ahahahaha sa kanya lahat ng gastos..) tapos dala dala ko yung photo album na panay picture ni erik santos (na hanggang ngayon nasakin pa yun) gusgusin pa ako nun, tas pinakiusapan lang ng pinsan ko yung gwardya na baka pde akong papasukin kasi magpapa autograph lang kay erik santos.. ahahahaha ang saya ko kaya yun.. ahahahah

Isa yun sa hindi ko malilimutan sa pagiging fangirl ko.. ahahahaha

----

Silent sanctuary

Nagwowork na ako nito..

Meron isang banda na sobrang gustong gusto ko yung mga kanta.. ahahaha.. panay hugot kasi.. yung Silent Sanctuary tss..

Pag may sched sila dito sa laguna hindi ako nakakapunta, kasi wala talagang time pumunta at alam nyo sobrang strict ng parents.. ahahahah

Uso na nito i download mga kanta nila.. ahaah kala mo naman nakakarelate ako, pero basta lang gusto ko yung nga kanta nila.. ahahaha

Eh 1 time, sobrang lapit lang nila isang sakay lang ng jeep andun na ka sa gig nila.. ahahahaha pero ang nangyare, pang gabi ako.. ahahahaa at bawal biglaan mag leave.. ahahaha ayun pinalampas ko.. ahahahah

Year 2019 siguro or 2018, fan pa din ako, kaya 1 time na nasaktuhan na wala talaga pasok, sugod ako kahit ako lang mag isa, makita lang sila at mapanood kung gano sila kagaling humugot ng mga kanta nila.. ahahaha

----

Matabangutak

Hanggang nauso naman yung mga libro libro.. ahahaha kilala nyo naman si Matabangutak di ba?!

Dito ko lang sya nakilala sa tumblr, namangha ako kung pano sya mag blog, kung pano sya bumuo ng mga salitang makakarelate ka, kung pano sya gumamit ng mga words para maramdaman mo din kung anong mga sinusulat nya.. ahahahah

Uso pa nun yung ever Feb 14, may Feb fair sa megamall, eh dahil malapit lang sa megamall yung work ko dati.. nakikipag unahan pa ako sa pila makita lang sya.. ahahaahah

Dala dala ko yung 4 nyang libro.. ahahahha kala ko nga hindi ko na sya malalapitan, pero dumaan na sya sa harap ko, hindi ko pa ba lalakasan yung loob ko para harangin at pirmahan lang yung mga librong dala dala ko.. ahahahaha

---

Eros atalia

Medyo may pagka spg ang mga sinusulat nya, yung tipong dapat 18 and above ka na para maintidihan mo ang mga sinusulat nyang mga libro..

Malalalim, matatalinhaga at mapapaisip ka lalo sa mga ibang words na hindi mo magets dahil sobrang pagkatagalog.. ahahahah

Every year, almost 4 years na ata ako naattend ng bookfair, isa sya sa mga inaabangan ko, kasi nababa ko mga libro nya.. ahahahaha

Year 2019, with lexii... Hindi ko inaahasan talaga na andun sya.. natameme ako, sabi ko sa sarili koo grabeeee fan nya akoo.. ahahhah tipong last money ko nalang hawak ko, bumli ako ng book nya at pinapirmahan ko sa kanya with picture.. ahahahah

---

Ilan lamang sila sa nakita ko, nakamayan ko, napicturan.. ahahaha

mag uumpisa ka talaga sa pamasahe lang, mga patapong magazine, dyaryo, hanggang sa..

Aabangan mo na sa tv, kung san sya lupalop nag mo malltour..

Sobrang happy lang maging fangirl, magastos lang talaga, kung anong item meron sila at kung saan ang malltour..

Ikaw?! Danas mo din ba? Or ako lang talaga?! Ahahahahaahhhahhh

[gheethatyoulove]

Si Sir Egay, at ang mga sanga-sangang gusto ko lang ikwento tungkol sa Janus Silang.

Ikatlong Janus Silang na nang malaman ko ang tungkol sa mga libro ng Janus Silang. Needless to say, ikatlong Janus Silang na rin ang naabutan ko nang makilala ko si Sir Egay bilang manunulat, may akda ng mga librong ito. Sa isang IG post ng kaibigan ko unang nakita ang libro. Nakaladlad ang pahina ng libro sa pagkakabukas nito, iyon ang partikular na kuha nya ng litratong ipi-nost nya sa IG. Interesante ito. Janus Silang, nabasa ko. Ako bilang napakahilig sa libro at walang specific na genre ang nililimita sa sarili, na-curious ako sa Janus. Minessage ko kaagad sya, nakalimutan ko na kung via text ba o pining ko sya sa IG, o nag-comment nga ba ako sa post nya, basta alam ko hiniram ko agad sa kanya ang librong Janus, hindi ko pa noon alam na series pala ito.

Nang maipahiram nga sa akin ng kaibigan ko ang Janus 1, nasa kasipagan ako ng pagbabasa. Wala akong hilig, at wala rin akong alam sa mga computer games - isisingit ko lamang ang maikli kong kwento at mga opinyon tungkol sa computer games bago ko ituloy ang sinasabi ko. Sinubukan ko dati ang Dota, pero nahilo ako sa galaw ng screen kapag ginagalaw ang mouse, at naguguluhan ako sa mga keys na dapat pindutin. Napakawalang utang na loob ko pa sa matyagang nagtuturo sa akin noon kung paano laruin ang Dota, kasi habang naglalakad ang player nya sa tabi ng player ko (player nga ba ang tawag doon? Character? Hero?) e bigla akong tumira at napatay ko sya. Sinubukan ko rin ang Left4Dead pero gaya ng sa Dota, nakakahilo ang screen at nakakalito ang mga pinipindot. Minsan nga, sa gitna ng laro, hindi ko na kaya ang hilo ko at nakatitig nalang ako sa screen katulad ng player ko na nakatitig lang din sa kakampi kong naka-bigti habang kinakain ng zombie. Hindi ko rin naman alam kung anong dapat pindutin para iligtas sya o para patayin yung zombie, nagsumbatan at nagtawanan nalang kami ng ilang araw dahil dito. Kaya malamang, hindi talaga para sa akin ang computer games, pero kung doon iba-base, hindi ko alam kung bakit tinuloy ko pa rin ang pagbasa ng Janus Silang, samantalang doon nagsimula ang kwento, sa paglalaro nina Janus ng Tala, isang computer game. Mabuti at hindi ganoon ang batayan ko para basahin ang isang libro, at bukas din naman ako sa iba't ibang kwento. Hindi naman porque hindi ako naglalaro ng computer games e hindi na ako pwedeng magbasa ng may kinalaman dito.

Na-hook ako sa unang Janus palang. Tinandaan ko ang hindi ko pa kilala noong si Edgar Calabia Samar. Alam ko na noong marami pa akong babasahing mga sulat nya. Kung malalaman ni Sir Egay, baka matawa sya kasi sa puntong ito, iniisip ko noon na matanda na sya. Isang manunulat na hasang hasa na ng panahon. Nakikita ko sya kung hindi kay Manong Isyo, e kay Manong Joey. Siguro sa choice of words nya all through out the book, nasa isip ko noon na madaling i-imitate ang pananalita ng kabataan pero mahirap magtunog matanda kung hindi ka talaga matanda (pero hindi ako sigurado dito), kaya marahil naisip ko noong matanda na ang manunulat na si Edgar Calabia Samar. Si-nearch ko sya sa Facebook. Nasa Japan sya, pero ang mas hindi ko inaasahan e, bata pa pala sya! Malayo kay Manong Joey, marahil kay Manong Isyo din. Naguluhan ako, at lalong humanga kasi nga, ang tingin ko sa unang libro palang ng Janus, napakahusay ng manunulat nito, marahil ay nasa ka-edaran na ito ng kanyang buhay at pagsusulat.

Paghanga at pagkamangha.

Hanggang Janus 3, nanghihiram pa rin ako sa kaibigan ko. Minamadali ko pa syang ibigay na ang kasunod dahil ganoong klase ang Janus series, parang di ka papatulugin ng ending ng bawat libro. Palala ng palala ang mga pambibigla ni Sir Egay sa mga pangyayari sa Janus, andaming mga "Whaaaaat??" moments habang nagbabasa. Alam na alam din nya kung paano mapapamahal ang readers sa bawat character kaya naman kapag--- tigil ko na muna siguro tong mga komento kong ito, baka madulas ako sa mga pangyayari. ☺️ Basta, sa ika-apat na Janus, sarili ko ng libro ang binasa ko na sinadya ko sa MIBF2019 noon para na rin makita si Sir Egay sa personal (at makapag-fangirl). Itong Janus 4 na ito, ang hirap makatulog pagkatapos basahin, lalo na't wala pa ang susunod (at huli sa series) na libro nito. Anong kasalanan namin kay Sir Egay at ganito sya gumawa ng nobela? Nangwawasak, pero napakaganda. Swerte din akong naka-kumpleto pa ng sariling mga kopya ng una hanggang pangatlong Janus. May Eight Muses of the Fall din ako, Mga Nilalang na Kagila-gilalas at Samantalang Sakop at Iniibig. Sana mahanap ko rin ang kopya ng iba pa nyang mga libro, gusto ko din silang kilalanin at maging mga kaibigan.

Sobra kong hinahangaan si Sir Egay, bilang manunulat at bilang tao. Parang napakaraming matututunan sa kanya, na hindi naman nya ipinagdadamot ipamahagi. Katunayan, ang pag-live nya sa IG para sagutin ang mga tanong namin sa mga libro nya, at pagkakaroon ng podcast sa Spotify, sobrang na-appreciate ko dahil mga paraan ito para maabot nya kami. Bilang isang tagahanga, hindi ko nararamdamang kinakailangan ko pang tumingkayad para lang maabot sya. Nagulat pa nga ako noong unang beses nya akong mapansin sa Twitter. Nakikita ko ring sinisikap nyang mag-reply sa lahat ng nagpapa-abot sa kanya ng mensahe. Kaya kung makakaabot man sa kanya ito, gusto ko sabihing may tatlong bagay akong gusto ipagpasalamat sa kanya. Una, sa pagbabahagi sa amin ng kanyang panulat. Ang saya sa puso noong pumila ako ng mahaba noong MIBF para makadaupang palad sya, knowing na ganun kahaba ang pila ng mga tulad kong kumakapit at tumatangkilik sa mga libro nya. Madami ang mga tulad kong nakakahanap ng insipirasyon sa mga kwento't pagbabahagi ni Sir Egay. Pangalawa, sa pagpapa-unlak nya sa request ng asawa ko last year (2019) na mabigyan nya ako ng video greeting sa birthday ko. Palagi kong dadalin yung saya na binigyan nya ako ng oras para mabati ng happy birthday. At pangatlo, dahil sa Janus Silang, nakahanap ako ng kaibigan. Nakilala ko si Jam sa Twitter, at sa simula pa man, pinagkasundo na kami ng mga libro. Naging daan ang mga libro ni Sir Egay para makatagpo ako ng isa sa mga importanteng maaari kong matagpuan, kaibigan. Kaya, sobrang salamat, Sir Egay. Sa mas marami pa pong dahilan ng mga ipagpapasalamat ko sa iyo!