#borderlinep pd

[mydizzymidposts]

                                          17/12/2020

Jestem tak bardzo zmęczona, tak bardzo, bardzo zmęczona. Myślami, bezsensem, znudzeniem, monotonią.

Boję się przepustki świątecznej. Będę sama, w obcym, pustym mieszkaniu, otoczona alkoholem i fajkami, z własnymi myślami, z którymi tak sobie po prostu nie radzę.

Wczoraj z M. i A. rozmawialiśmy o smutku. I zdałam sobie sprawę, że tak zdrowej, normalnej emocji nie czułam już dawno.  Ja odczuwam chroniczny smutek. Nie ma w nim nic oczyszczającego, inspirującego. Wręcz przeciwnie - odbiera mi wszelkie zdolności. Składanie zdań jest trudne, gubię wątek, gdy mówię. O wszelkich czynnościach artystycznych, mam wrażenie, nie ma mowy. Nauka gry na ukulele nie wchodzi, jeśli chodzi o rysowanie - zupełnie brak mi weny. Mam tyle myśli, ale żadnych obrazów.

Brzuch boli mnie coraz częściej. Chcę uderzyć głową w ścianę, aby ten mózg wypłynął, odłączyć się, przestał działać, a wraz z nim cała ja. Tak też powiedziałam wczoraj na terapii.  “Po śmierci nie ma nic” odpowiedziała terapeutka.  Przeraża mnie to, Ale z drugiej strony jest w tym coś romantycznego i pociągającego. Jeśli nie ma nic, a co za tym idzie - nie odczuwam nic, nawet tej kurewskiej pustki i samotności, to brzmi to wręcz kusząco. 

Wysiadam, całkowicie wysiadam. Może już na następnym peronie, wysiądę, zniknę, przestanę istnieć, przejdę przez podziemne korytarze, położę się, zniknę. 

Odnoszę wrażenie że moje monologi to totalny chaos, nieuporządkowane myśli, których nawet pisemnie nie umiem ujarzmić. Choć moim zamysłem było aby, no właśnie, móc wyrzucać z siebie wszystko. Za bardzo się przejmuję wszystkim. A to, co powinno być dla mnie ważne - jest mi całkowicie obojętne.

Zastanawiam się czy ten sześciomiesięczny pobyt cokolwiek pomoże, czy wytrwam. To nie tak, że położyłam się i czekam na cud. Wkładam w to całe moje siły, pozostała mi wola walki, przetrwania, zmiany. Kawałek mnie chce się zregenerować, zacząć potrafić żyć, funkcjonować, dawać sobie radę z najprostszymi czynnościami.

Tymczasem wciąż śnię, że umieram. Przepiękny sen. Przyjemny.