#blog'o'powieść

[blogstory]

This is ENGLISH version (version written in Polish can be found in earlier posts, although english is original language of this post).

Post from the series : "Honey, I shrunk my brain." This time, I’ve shrunk my brain because I needed more space in my scalp -for really big ideas. And what an idea I do have, truly enormous one, big as a f*ck. Idea for a new series about unusual superheroes, origin stories of each are tied to proximity to original Avengers.

It all started when I opened the App Store today, and this graphic was displayed: 

I accidentally more or less know who the lady in the picture is and where she came from. She's a character from the series *WandaVision*, where she plays the not-so-interesting nemesis of the main character. She’s part of Marvel IP, which belongs to the nefarious WOKE Disney corporation that, for several years now, has been continuously violating our childhood heroes and diluting well-known IPs by multiplying sequels, prequels, and spin-offs. Recently, Disney has focused on releasing spin-offs that no one asked for, telling stories about characters that no one cares about. One such example is Agatha. 

Personally, I can’t wait for a spin-off about the extra who stood in the background on the sidewalk during alien attack on New York in the first Avengers film. I definitely want to know more about him -why was he standing there, what’s his story? Was he there for a long time or just briefly? Was he waiting for someone or just standing there for no reason? He could potentially gain superpowers from contact with alien technology used during the mentioned attack on New York, becoming the "Incredible Extra-Man." He could be the first member of a whole new pool of Extra-Avengers, joined by Tony Stank, who, through a mix-up, received a package addressed to Tony Stark and thus came into possession of Iron Man’s suit, which had just came from the dry cleaning. He painted it with Hammerite to protect it from rust (after all, it’s iron, and it’s good to preemptively slap some anti-corrosion shit on it…), and thus Stank became Hammerite-Man. There’s also Ant-Man’s neighbor, who was fed up with ants infesting his home due to his unusual proximity, thus poisoning himself with Raid, this was how he become Raid-Man. Admittedly, he mainly suffers from vivid hallucinations and a terrible headache, you can’t have everything right away. Over time, after exceeding a certain dose of Raid, he’ll even start glowing at night. The team is rounded out by Natasha Romanoff, a former Russian Olympian who became an exotic dancer, a YouTube celebrity, and a part-time Fame MMA fighter

ideas I’ve got an idea for a new series about unusual superheroes, each of whom hails from the neighborhood of familiar Marvel heroes. 

It all started when I opened the App Store today, and this graphic was displayed: 

I accidentally more or less know who the lady in the picture is and where she came from. She's a character from the series *WandaVision*, where she plays the not-so-interesting nemesis of the main character. She’s part of Marvel IP, which belongs to the nefarious WOKE Disney corporation that, for several years now, has been continuously violating our childhood heroes and diluting well-known IPs by multiplying sequels, prequels, and spin-offs. Recently, Disney has focused on releasing spin-offs that no one asked for, telling stories about characters that no one cares about. One such example is Agatha. 

Personally, I can’t wait for a spin-off about the extra who stood in the background on the sidewalk during alien attack on New York in the first Avengers film. I definitely want to know more about him -why was he standing there, what’s his story? Was he there for a long time or just briefly? Was he waiting for someone or just standing there for no reason? He could potentially gain superpowers from contact with alien technology used during the mentioned attack on New York, becoming the "Incredible Extra-Man." He could be the first member of a whole new pool of Extra-Avengers, joined by Tony Stank, who, through a mix-up, received a package addressed to Tony Stark and thus came into possession of Iron Man’s suit, which had just came from the dry cleaning. He painted it with Hammerite to protect it from rust (after all, it’s iron, and it’s good to preemptively slap some anti-corrosion shit on it…), and thus Stank became Hammerite-Man. There’s also Ant-Man’s neighbor, who was fed up with ants infesting his home due to his unusual proximity, thus poisoning himself with Raid, this was how he become Raid-Man. Admittedly, he mainly suffers from vivid hallucinations and a terrible headache, you can’t have everything right away. Over time, after exceeding a certain dose of Raid, he’ll even start glowing at night. The team is rounded out by Natasha Romanoff, a former Russian Olympian who became an exotic dancer, a YouTube celebrity, and a part-time Fame MMA fighter.

What do you think about it? Do you have your own original ideas that you want to add? Let me know in the comments.

[blogstory]

---

Reading information. Reading time: ADHD friendly, 10 minutes. Języki/Languages: Polski/Angielski. Disclaimer: STRONG LANGUAGE, STRONG THOUGHTS & IDEAS Uwaga: WULGARYZMY! Treści o charakterze kontrowersyjnym.

---

Porady żywieniowe i Kuchenne Rewolucje funduje Andrew Tate.

Czyli co mi powiedzial Andrew o Shusi. Przekaże wam też kilka naprawdę ciepłych słów Tate'a o steku i kilka nieco chłodniejszych o tatarze.

Cześć Andrew, niedawno opuściłeś Rumunie, która zafundowała ci wikt i opierunek. A propos wiktu, chciałem Cię zapytać kto twoim zdaniem je Sashimi i Sushi? Słyszałem ze masz e tej kwestii mocno wyrobione zdanie. Andrew: "Tomek, słuchaj. Sushi to żarcie dla cipek, leszczy i ciot. Ciężka kasa za surową rybę, z sosami, które smakują jak słone gówno - Ponzu czy Unagi to jeden chuj, to wszystko sos sojowy w różnych proporcjach rozmieszany z innym (mniej lub bardziej sfermentowanym) sosem sojowym lub, uwaga, istny delikates - z octem. Jak podadzą to z Sake to masz 3 w 1 - a gdyby polewali tym Shoguna z kataną w łapie, fundującego jakieś niewieście Bukake, filmowane kamerą Sony - byłoby absolutne, totalne Japońskie all in one. Czysta esencja kraju Kwitnącej Wiśni.

Najlepsze Sushi tnie mistrz, który już od pierwszego dnia życia ćwiczył oprawianie ryb ostrym jak brzytwa nożem. A chuj mnie w temacie boli. Dla mnie mogą to ciąć szatkownicą do sałaty - bo sposób ciecia tego gówna nie zmienia to faktu, ze Sushi jest dla pedałów.

Prawdziwy mężczyzna je krwawe steki! Rwie mięso, najlepiej zębami, wprost z boku byka, którego wcześniej zajebał gołymi rekami, na arenie corridy lub w colosseum. Najlepiej jak by byczą kurwę oprawiał nago nasmarowany oliwą. Słyszę już te głosy, że jest to wizja homoerotyczna. Ja ma to ma jedną odpowiedź: huj w dupę pedały, jak bym was dorwał to bym was ruchał w dupe . Wracając do meritum. Tak jak to opisałem wyżej- je prawdziwy facet. Prawdziwy facet grilluje rozgrzaną lufą swojego gattlinga GAU-17 lub w wersji minimum AK-47, chrupkość uzyskuje granatem odłamkowym! Tak jest! Hipsterskie sflaczałe fujary, nie staje wam bo się daliście mentalnie wykastrować. Uczestniczycie w porodach, trzymacie swoje baby za rączkę i razem z nimi płaczecie! Cioty. Facet nie płacze, a jak ma olej w głowie nie uczestniczy w tak traumatycznym zdarzeniu jakim jest poród! Zreszta kto ma iq większe od ameby- każe swojej babie zrobić cesarkę, bo nie ma nic gorszego jak cipka przez którą przeciśnięto rzecz wielkości piłki do koszykówki! Równie dobrze możesz jak taką cipke dmuchać worki od odkurzacza! Tem sam efekt. Prawdziwy facet nie łka, i oszczędza sobie udział w oglądaniu jak malutka cipka jego kobiety wybucha rozerwana głową dziecka, która ma zwykle wielkość piłki do koszykówki, do kompletu traum, dobrze zobaczyć jak jej podwiązują żylaki odbytu, których zapewne nabawi się prąc jak niemiecki U-Bot w sztormową falę. Albo jak chirurg zszywa jej perineum po tym gdy pękło podczas porodu! Miej rozum- unikaj tego co może zafundować ci smutek impotencji! Bo nawet najwięksi twardziele wymiękają mentalnie gdy okolice intymne ich kobiety zamieniają się na ich oczach w tatar.

Rozumiem, dzięki Andrew. Następnym razem zapytam cię co sądzisz o frutti di mare.

Powiedz moim czytelnikom co Ty jesz na śniadanie.

Andrew Tate: ja z rana jem cygaro, popijam szkocką single malt. W weekendy gdy mam więcej czasu bo nie muszę zaganiać moich dziwek do roboty. Zwykle jem krechę koksu, którą popijam Burbonem.

Samo zdrowie Andrew.

Andrew: Zdrowe rzeczy są dla cip. Prawdziwi twardziele wypalają cygaro lub dwa przez sen.

---

"Andrew: healthy stuff is for pussies..."

---

English version:

Nutritional Advices and some kitchen revolutions with Andrew Tate.

So, what did Andrew tell me about the Japanese delicacy - Sushi, also I present you his warm words about steak and some colder ones about tartare.

Hi Andrew, you recently left Romania, which provided you with food and accommodation.

Speaking of food, I wanted to ask you: who do you think eats Sashimi or Sushi? I've heard you have a very strong opinion on this matter.

Andrew: "Sushi? It's food for pussies, losers, and sissies. Overpriced raw fish with sauces that taste like salty crap - Ponzu or Unagi, it's all the same shit, just soy sauce mixed in different proportions with another (more or less fermented) soy sauce or, what a surprise, with a real delicacy - vinegar. If they add sake, you've got a 3 in 1

- if they poured this over a shogun with a katana in one hand, manga comic in other, making a Bukkake film, shot with a Sony camera, it would be absolute, total Japanese all in one. True essence of the Land of the Rising Sun.

Sushi is supposed to be cut by a master who has been practicing filleting fish with a razor-sharp knife since day one of his life? I couldn't care less. For all I care, they could chop it with a lettuce shredder - it doesn't change the fact that Sushi is for fags.

A real man eats bloody steaks! He tears the meat with his teeth straight from the side of a bull he killed with his bare hands in the bullring or the coliseum. I should also mention that he should kill the beast naked, shiny thanks to olive oil. I can hear fags jabbing that's homoerotic image. I have one answer for such accusations: If I would catch those fags I would butt rape em' with no mercy - that's how I hate fags. . Anyways back to meritum Picture that I have painted above. That's how a real man eats. A real man grills with the hot barrel of his GAU-17 Gatling gun or at least AK-47 and gets the crunch with a fragmentation grenade!

That's right! You hipster limp dicks, you can't get it up because you've been mentally castrated. You participate in births, hold your baby's hand, and cry with them!

Pussies. A man doesn't cry, and if he has any sense, he doesn't participate in such a traumatic event as childbirth! Anyway, anyone with an IQ higher than an amoeba makes his woman have a C-section because there's nothing worse than a pussy that's been stretched to pass something the size of a basketball! You might as well blow vacuum cleaner bags for exactly same effect.

A real man doesn't whine; he spares himself from watching his woman's pussy explode as a basketball-sized child head pushes through.

To top it off, seeing her hemorrhoids tied off from straining like a German U-Boat in a stormy wave, or the surgeon stitching up her perineum after it teared during childbirth!

Use your brain fellas - avoid anything that might give you trauma and impotence! Even the toughest guys crumble when their woman's intimate areas turn into tartare before their eyes."

What does Andrew Tate eat for a breakfast?

Tate: In the morning, I eat cigar and wash it down with a bottle of a single malt whiskey...

Thanks Andrew, next time I would like to ask you about frutti di mare.

[blogstory]

Smutna Jolanta

Nad wszystkimi wyborami, na każdym życiowym zakręcie, nad wszystkimi jej związkami, niezależnie od tego gdzie i jak poznawała kolejnych pokęconch niczym Fusilli mężczyzn (warto nadmienić, że zawsze, zaprawdę zawsze - lokowała energię seksualną szalenie niewłaściwie, mając wręcz nadprzyrodzony talent do wyłuskiwania z czeluści chaosu, z objęć losu, z ramion wszechświata kompletnych popaprańców.) Wisiał Jolancie nad głową, ponad ramieniem za plecami - majak ojca.

Majak ów czyhać potrafił w łóżku, na bankiecie, na teoretycznie romantycznej kolacji, w samochodzie odwożącego Jolę do domu absztyfikanta - pojawiał się we wstecznym lusterku szczerząc kły, rechocząc pod nosem, szydząc lub niekiedy nawet wprost pokazując ohydne, podłe wulgarne gesty.

Szeptał do ucha, brzęczał wewnątrz głowy wciąż oceniając Jolę i jej życiowe wybory... Poniżał, beształ, oceniał uwłaczał godności. Potrafił przeczołgać, boleśnie zranić, dokuczyć będąc li tylko majakiem. Bladą projekcją podświadomości. Emanacją nawarstwionych przez lata emocji, żalu i uraz do prawdziwego człowieka.

Potraficie zatem wyobrazić sobie jaki mógł być Jolanty ojciec, ten realny z krwi i kości. Przysypiający po kolacji z gazeta w ręku, puszczający siarczyste ciągnące siarkowodorem bąki gdy zasypiał. Apodyktyczny, oziębły, nieobecny, nieczuły wymagający, strofujący - kawał sukinsyna, który zamienił Jolanty dzieciństwo i dojrzewanie w wersje psychopatycznej musztry i gry w - jesteś córuś moją jedyna życiowa pomyłka, kawałkiem gówna na autostradzie sukcesów. Wstydliwą wpadką, godną wyparcia a już na pewno tego by ukrywać fakt, ze istniejesz przed światem.

Jako, że był Jolanty ojciec w pewnych kręgach znany. Będąc lat wiele cenionym wykładowcą uniwersyteckim, następnie rektorem, członkiem, przewodniczącym honorowym gościem, zaszczytnym kolegą, uznanym ekspertem, ważną personą - tu tam i owam. Nie raz i nie dwa odbierającą gratulacje, nagrody, medale ordery i granty z rąk rozlicznych ministrów, miał zatem przed kim tatko Jolantę ukrywać.

Jolcia całe życie głodna uwagi ojca, czekała latami niczym wierny kochający labrador na choć jeden ciepły gest, na okruch uwagi, skrawek zainteresowania, bylejaki, choćby najdrobniejszy dowód ze jednak ją kocha. Tak czeka do dziś, co raz bardziej nienawidząc mężczyzn, pragnąc miłości i jednocześnie pałając nienawiścią do całego samczego rodu, w którym bez przerwy odnajduje nic wiecej jak odbicie ojca...

[blogstory]

Faster und Bitter

Adam był od małego mimo kilku przykrych skaz, powstałych podczas trudnego porodu, skazany na sukces. Fakt, ze wyciągnięto go na ten świat kleszczami, ochrzczono alkoholowym oddechem zapijaczonego lekarza dyżurnego, a na koniec oddano niewłaściwej matce był w czasach w których się narodził czymś absolutnie  normalnym. Ta odrobina przemocy która wydała go na światło dzienne - przyprawiła mu szelmowskiego zeza rozbieżnego oraz autystyczną hardość - o czym nieco dalej.

W kraju gdzie wszystko robi się na opak, Adam musiał mieć łatwiej ponieważ jak nie wielu innych umiał i lubił brać pewne sprawy od dupy strony... To czy zamiłowanie do pieszczot analnych warzywami, które preferował Adam jest zaburzeniem, normą czy wynikiem zastosowania kleszczy podczas porodu spędza sen z oczu jego przybranej przez PRL-owski chaos matce oraz profesorowi Starowiczowi od lat wielu. Bynajmniej nie Adamowi. On urodzony za czerstwej komuny dojrzewał już po jej upadku, w czasach radosnego wytrysku na ulice brudnych miast setek plansz i banerów anonsujących prosperitę seks szopów i egzotycznych głownie z nazwy salonów masażu.

Wytrysk ten nie pozostanie bez znaczenia w życiu Adama podobnie jak i fakt iż sam odporny na wdzięki dam doznawał licznych wzwodów i ejakulacji kupując włoszczyznę.

Z niecnym błyskiem w oku ( tym patrzącym nomen omen ostro w prawo) maskując potężną erekcję nabywał u nic nie podejrzewających sklepikarek: bakłażany, cukinie, marcheweczki, marchwie potężne, ogórasy i ogóreczki oraz wiele innych, no żesz kurwa nać - powiedzmy to wprost - fallicznych owoców warzywnej ewolucji. Były też wyjątki od fallicznie warzywnej fiksacji psyche Adama - dynie oraz owoc z rodziny dyniowatych Citrullus vulgaris zwany arbuzem.

Widywano Adama jak po zakupach dokonanych za drobne od mamy biegł zdyszany badać - perforacje, jamy i otwory swego drobnego ciała przy użyciu seksownie delikatnej cukinii lub soczystego bakłażana w pobliskim parku.

Wszystko to może i zakończyłoby się wykolejeniem i degrengoladą gdyby nie cudowny splot okoliczności - dorastał Adam w czasach iście magicznych gdy każdą pasję można było za pomocą samochodu i łóżka polowego przekuć sukces. A z odrobiną determinacji i mimo fiksacji analnej z głową na karku Adam perspektywy miał bardziej tęczowe niż obecna tęcza na placu zbawiciela. Tak tez wszedł trochę od tyłu ale skutecznie Adam na dwa dziewicze ale bliskie mu rynki - spożywkę i w reklamę. W to pierwsze z wiadomy przyczyn w drugie - bo lubił rzeczy ładne a jak mu się wtedy zdawało o to co ładne w reklamie się rozchodzi.

Żył jak gotował, gotował jak żył - szybko, mocno wszystko zgodnie z mottem zaczerpniętym z jedynej książki jaką przeczytał - niemieckiej książki kucharskiej zgodnej z dietą Pięciu Przemian. Czyli Faster und Bitter. Jako człowiek o nieskomplikowanym wnętrzu odnosił same sukcesy - bez skrupułów i refleksji, żyje się ponoć naprawdę szybciej a ponoć i lepiej .

I wszystko było by piękne gdyby nie fakt, ze w swoim apartamencie wśród armatury Villeroy und Boch pośród głośników Bang and Olufsen między Wzmacniaczem Marantza a sprzętem od Apple - ajfonem, iMac'iem, MacBookiem, Mac'iem Pro z 27 calowym Cinema Display w zestawie które nie wiadomo po co mu tak naprawdę były - czuł się szalenie samotny i niezrozumiany. Gdyby tak choć raz spotkać kogoś przed kim mógłby zdjąć maskę, kogoś kto razem z nim popieściłby ogóreczka, cukinię i bakłażana... Gdyby tylko... Niestety w aluminiowych obudowach seksownego sprzętu odbijała się tylko pustka, on i jego ukochany pies o imieniu krowa.

[blogstory]

Włosiennica, Medjugorje oraz zgubne skutki kultu onana...

Brat Eustachy od najmłodszych lat nosił w sobie potrzebę aby być blisko Pana. Jednak mimo wrażliwości na ontologiczną podszewkę wszechświata Eustachy miał też inną mroczną stronę. Starał się Eustachy walczyć ze swoimi demonami jak tylko umiał. Ćwiczył silną wolę umartwiajac wątłe ciało. Jeżeli spał, to tylko na gołej pryczy przywdziewając wcześniej włosiennicę, jeśli jadł to niewiele, zadowalając się garnuszkiem gotowanej cebuli, który musiał mu starczyć, nie raz, na kilka tygodni. Biczował się do upadłego metalową dyscypliną odmawiając seriami hosanny i różańce. Nosił pasjami wokół domu krzyż pokutny, który własnoręcznie był wykuł z litego bloku twardego jak stal granitu.

Niestety miast poznać swe charyzmaty, poczuć dzięki swym staraniom, iż jest bliżej tronu pańskiego. Eustachy wciąż musiał odpędzać brudne włochate myśli, które niechybnie od 14 roku życia podsuwał mu sam chyba szatan. Im bardziej wypierał, im mocniej walczył tym potężnej wzbierała w Eustachym żądza niezdrowa. Wciąż jak bumerang wracały natrętnie w umyśle biedaka kobiece krągłosci. Majaczyły owe niewiasty w lubieżnych pozach, wydając niezdrowe jęki rozkoszy, jęki odbijające się głośnym echem w rozwibrowanej mlodzieńczym erotyzmem wyobraźni Eustachego.

Jako, że w szkole w kraju nad Wisłą w którym dorastał nasz bohater uczyli li tylko tekstów narodowych wieszczy, religii oraz ograniczonego do minimum programu z pozostałych przedmiotów, szczególnie omijając tabu jakim było wychowanie seksualne oraz wątki pokrewne na lekcjach biologii. Nie miał szansy Eustachy dowiedzieć się cóż właściwie się z nim dzieje. Zamiast tego usłyszał podczas katechezy mnogość okropnych historii o tym jak zły kusi młodych chłopców podszeptując im zbereźne, ochydne, plugawe wszeteczeństwa aby nakłonić do sromotnego, nomen omen, grzechu jakim jest stosunek przedślubny.

Dzięki takim naukom młody Eustachy tuż po seminarium porzucił myśl o dalszych studiach i pracy z wiernymi wśród których niechybnie byłyby tak kuszące go swymi krągłosciami niewiasty i postanowił uciec przed swymi okropnymi myślami tak daleko jak to tylko możliwe. Wybrał słynący z klauzuli czystości klasztor Medjugorje, gdzie surowe reguły narzucały duchowy reżim a ilość pokus ograniczona była do absolutnego zera.

Przez kilka dobrych lat trwał nasz dzielny Eustachy we względnym spokoju, ktory zaburzył mu tylko raz widok niemłodej już córki rolnika, która towarzyszyła wyjatkowo ojcu jeden raz gdy ten dostarczał jak zwykłe do klasztoru produkty, ktorych braciszkowie sami nie mogli wyhodować.

Wybiczował jednak Eustachy z siebie solennie plugawe wzwody chorej wyobrazni. I tak oczyszczony trwał dalej unikając kontaktu ze światem zewnętrznym.

Wszystko byłoby piękne, wszystko byłoby proste, dobre jak codzienne obowiązki w klasztorze gdyby pewnego dnia porzeor chcąc zasilić nieco kasę biednego zboru, nie wpadł na pomysł sprzedaży wyrobów klasztornych przez internet. W tym celu zmuszeni byli założyć braciszkowie stałe łącze i przysposobić do owej pracy jakiś komputer. Pech lub czort chciał, że jednym wystarczająco młodym i obeznanyn przez to z tematem nowych technologii mieszkańcem klasztornych murów był brat Eustachy.

Przystąpił do zadania z entuzjazmem godnym lepszej sprawy, bez lęku i obaw. Głównie przez fakt, że komputer podarował ich zgromadzeniu sam biskup Ratzinger. Przecież dar Kongregacji Nauki i Wiary nie mógłby stać się zalążkiem czegoś podłego.

Przez wiele dni i nocy zakładał Eustachy partycje, instalował system oraz odpowiednie oprogramowanie. Dumny z pierwszych efektów przeor wyłączył Eustachego ze zwykłych obowiązków nakazując mu zgłębienie tajników trudnej sztuki stawiania strony na WordPress'ie oraz stworzenia na tej bazie sklepu z klasztornymi wiktuałałami.

Tak mijały dni, mijały tygodnie a brat Eustachy zniknął za drzwiami celi gdzie miał pracować nad lepszą przyszłością klasztoru napędzaną nowymi mediami. Zaniepokojeni jego nieobecnością, oraz faktem, że coraz rzadziej schodził nawet na posiłki. Postanowili bracia sprawdzić cóż Eustachy poczynił za postępy w pracach nad ich stroną i sklepem.

Jak potężne było ich zaskoczenie, jak okrutna trwoga spadła na nieszczęśników gdy weszli do komnaty tajemnic Eustachego. W momencie gdy otworzyli drzwi Eustachy oddawał właśnie cześć Onanowi. Radośnie dokonując samogwałtu przy twardej pornografii. Tak wyszło na jaw czym zajmował się szelma całymi tygodniami.

Odłączywszy podłe plugastwo z sieci wyciągnęli wierzgającego Eustachego z celi. Tymczasowo umieścili go pod kuratelą najbardziej barczystego z mnichów a sami zebrali się uradzić cóż poczać ze sprawą i jak ją potraktować. Czy uznać problem za opętanie i wezwać egzorcystę. A może zwyczajnie wydalić zbereźnika z klasztoru, nie wnikając w przyczyny i motywacje. Pragmatyczni mnisi uznali jednak, że jedno ani drugie nie wchodzi w rachubę. Wezwanie kogoś z zewnątrz i ujawnienie sprawy byłoby kompromitacją. Wyrzucenie biedaka niezależnie od tego co powoduje jego skłonności, poza mury klasztoru na ten plugawy pełen pokus świat byłoby niczym wepchnięcie alkoholika do monopolowego.

Powodowani troską i miłoscią bliźniego mnisi uradzili, że najrozsądniej, najbezpieczniej i całkiem sprawiedliwie, za to ze gdy oni pielili mozolnie grządki, przepisywali starannie manuskrypty oraz uczciwie i szczere się modlili ich brat oddawał się grzesznym rozkoszom będzie go wrzucić na tydzień lub dwa do lochu gdzie oniegdaj sięgnęła surowa ręka świętej inkwizycji wydobywając tam żelazną dziewicą zeznania z podobnych mu grzeszników. A później - cytując przeora "zobaczy się cóż z tym fantem zrobić".

Tak się też stało, skończył Eustachy w kazamatach karmiony raz na tydzień przez niemego i ślepego mnicha sucharami i wodą.

Miną tydzień, dwa, trzy tygodnie. Mijały miesiące a później lata i wszyscy zapomnieli o biednym Eustachym, wszyscy poza niemym i ślepym mnichem który grzesznika dokarmiał, jednak nie miał ani siły ani sposobności aby o nim jakoś reszcie zgromadzenia przypomnieć.

Tylko Pan i sami braciszkowe wiedzą czemu tak postąpili. Czy skazali Eustachego na niebyt celowo a może w natłoku obowiązków i pędzie ku Chrystusowi zwyczajnie o grzesznym Eustachym zapomnieli. Nikt o to nie pytał bo nigdy już o nim nie rozmawiali.

[blogstory]

Entropia wszechświata, Hegel i cierpienia młodego Wertera...

Ryszard Marcel był młodym zdolnym i przystojnym motion designerem jednak nękały go różne demony. Często budził się zlany zimnym potem, z rozdzierającym krzykiem a gdyby go zapytać co się stało oburknąłby "znów mi się śniła moja była" i splunąlby zapewne przez lewe ramię robiąc znak krzyża mimo, że był agnostykiem. Oto kilka słów z jego pamiętnika który znalazłem w wannie po tym jak pomieszkiwal u mnie po rozstaniu z pewną przepiękną naturalnie rudowłosą wrotkarką. Właścicielką zielonych oczu wspaniałych biblijne jędnych piersi oraz pary najpiękniejszych pośladków jakie Ryszard miał okazję w życiu docenić. A docenił ich sporo. To wszystko byłoby bez znaczenia gdyby pod tym opakowaniem nic nie było, ale było to wszystko czego Ryszard mógł w kobiecie pragnąć a długo by wymieniać. Biedny chłopak, patrzyłem na jego degregoladę i cierpienia bezradny mogąc zaproponować jedynie xanax i wódkę. Mając na względzie ten fakt, bądźcie dla Ryszarda Marcela wyrozumiali...

Są takie dni kiedy trwanie staje się nieznośne i nie jest to cierpienie werterowskie ani ból istnienia łkajacego Marka Grechuty, a absolutnie organiczny typ męki. To był jeden z tych dni kiedy mięśnie, ścięgna, żyły i tętnice, każda komórka ciała przypomina Ci czym w istocie jesteś - kawałkiem mięsa. Wstałem z barłogu, przetarłem opuchnięte ślepia oceniwszy bukiet absmaku w ustach. Spróbowałem zlokalizować telefon, który czort przykrył ogonem razem ze zdarzeniami dnia poprzedniego. Gdy udało mi się go zlokalizować wyświetlacz obwiescił mi godzinę dwunastą. Wszystko znów było zimne i twarde. Już wiedziałem, że czas będzie dziś upływał niczym peeling papierem ściernym. Próbowałem dodać sobie otuchy gorącym prysznicem niestety jest on prawdopodobnie nawiedzony przez pustynnego ducha. Próbował mnie rozciać strumieniem śmierci, niczym wodna piła. A gdy to zawiodło chciał mi łachudra zwyczajnie rozbić głowę ciężką końcówką natrysku.

Po przejściach z kabiną prysznicową, wygramoliłem się z łazienki w jeszcze gorszym nastroju niż przedtem. Ubierając się pomyślałem, że może przytulę się do kaloryfera aby doświadczyć choć odrobiny ciepła jednak był on tak niedostępny emaliowany, że wydawał się być wręcz zimny a nawet oziębły jak ten spiżowy Chopin co mu wyznawałem miłość w parku Łazienkowskim, lubieżnie obściskując, parę nocy wcześniej. Po szybkiej analizie czym skonczyła się moja interakcja z prysznicem uznałem, że bezpieczniej będzie nie próbować żadnych zbliżeń z kaloryferem. Ów subkub nawiedzający łazienkę mógł mieć też władzę nad centralnym ogrzewaniem.

Opadłem bezwładnie na kanapę, chwilę popatrzyłem jak jakaś serialowa gwiazda opowiada w telewizji śniadaniowej jakich w kuchni używa naczyń przy czym niezwykle szybko i zręcznie przeszła od zalet patelni grilowej do tematu poprzedniego męża. Co przygnebiło mnie jeszcze mocniej. Byłem bliski zwątpienia w ludzkość a najbardziej w samego siebie. Zebrałem resztki sił aby sięgnąć po pilota. Po drodze znów napotkałem telefon, zatem sprawdziłem maile i włączyłem "Faceboga". Nie spodziewałem się tam spotkać proroka Izajasza, ani doznać oświecenia jednak stream gówna, który dane mi było obejrzeć przez tych kilka chwil, był jeszcze okrutniejszy od telewizji śniadaniowej. Moja depresja jeszcze bardziej zgęstniała. W połączeniu z nieznośnym bólem głowy który właśnie mnie nawiedził trwanie stawało się istną torturą...

Może by tak zająć się czymś konstruktywnym, pomyśleć o entropii wszechświata, rosnącym nieuporządkowaniu wszelkich układów zamkniętych albo przynajmniej przeczytać gazetę. Mimo, że są chwile gdy lubię takie proste przyjemności w tym danym momencie, gazetę, entropię oraz cały wszechświat miałem absolutnie w dupie.

Człowiek żyje jednak w niewoli mechanizmów. Jedni w wyparciu inni w zaprzeczeniu, są też tacy którzy stosują projekcję i przeniesienie. Ja znajduje w sobie ciągoty do wszystkich wyżej wymienionych jeśli chodzi o moje demony. Lubię też racjonalizować moje kretyńskie wybory. Cóż przynajmniej potrafię być ze sobą boleśnie szczery w tym jak umiem się sam oszukiwać.

Doprowadziwszy się do stanu wręcz dysforycznego. Patrząc na świat i życie jako pasmo udręk i niepowodzeń. Uznając wszystko za absolutną marność pozbawioną sensu i skazaną na zagładę. Mogłem porzucić, po raz kolejny, postanowienie noworoczne o utrzymaniu swego ciała i umysłu w stanie absolutnej trzeźwości. Na co komu pieprzone zen kiedy nie ma po co żyć, sensu brak a nawet gdyby się przypadkiem znalazł można go podważyć. Już Hegel stwierdził przecież, że nie ma takiej tezy wobec której by nie można postawić antytezy. Facet przecież miał łeb nie od parady i trudno się tu z nim nie zgodzić.

Tak więc odnalazłem moje magiczne puzderko, pełne smakołyków godnych produkcji typu Trainspotting albo czegoś równie obrzydliwego no i koniecznie z lat 90tych. Odpedziłem myśl o zgubnym wpływie leków i używek na mózg niczym natretną muchę. I oddałem się mrocznym procedurom, których tu nie opiszę że względu na bezczelną inwigilację internetu oraz autocenzurę. Później urwał mi się film...

Gdy udało mi się odzyskać świadomość wyświetlacz telefonu obwiescił mi godzinę dwunastą. Wszystko znów było zimne i twarde. Już wiedziałem, że czas znów będzie dziś upływał niczym peeling papierem ściernym.

[blogstory]

Walentynki

Gdy byłem małym chłopcem miałem zwyczaj rano obserwować jak na nasze osiedle przyjeżdża śmieciarka. Z fascynacja obserwowałem sapiącą za oknem maszynę w działaniu, myśląc o tym jak musi być fajnie takową prowadzić oraz móc obsługiwać zamontowane w niej mocarne mechanizmy takie jak jak zgniatarka i podnośnik. Jako rezolutny dzieciak zauważyłem problem kontaktu panów z MPO z odpadami i brudem jaki niechybnie towarzyszył procesowi ładowania kontenerów na chalaśliwą bestię. Jednak jak u każdego chłopca na plus przeważała fascynacja technologią, mocą i momentem obrotowym.

Wspomnienie to niechybnie towarzyszy mi często gdy myślę o moich związkach z kobietami. Rzecz jasna nie można wysnuć prostej analogii jednak niewątpliwe są pewne paralele.

Zwykle wybranki na wstępie zdają się prezentować jako fascynujące i złożone. Tak, że włącza się we mnie naiwny mechanizm nakazujący ignorować koszta dodane. Wszelkie mniejsze i większe wady ukryte. Drobne defekty i felery, wszystko to co można uznać myśląc jasno za garb który trzeba będzie nosić wchodząc w daną relację.

Człowiek tak jest zaprzatniety wyciskaniem przysłowiowych guzików w nowej zabawie, że zupełnie ignoruje wspomniany śmietnik i fakt że niebawem temat może mocno śmierdzieć. Dodatkowo gówno lubi się przylepiać do butów, a czyszczenie podeszw często zabiera sporo czasu i nie należy do przyjemnych.

Warto dodać, że z czasem traci się motywację do podjęcia kolejnych prób więcej pije, mniej śpi. Człowiek siwieje, mocniej się garbi ma więcej odcisków, generalnie staje się modelem po przejściach i z tak zwanego odzysku.

Przeczytałem kiedyś takie "haiku" wydrapane w publicznej toalecie - kto nie kocha siebie nie pokocha nikogo. Powiecie, ciekawe rzeczy facet znajduje na ścianach, kiedy inni na ścianach (i nie tylko) w przestrzeni publicznej widzą zwykle jakieś obelżywe zawołania. Powiem wam to co czasem spotykam na mieście to jeszcze nic w porównaniu z tym co potrafię zostawić. Oniegdaj w windzie popełniłem akt węglem a w pewnej knajpie znalazwszy w kieszeni ołowek podczas intoksykacji w kabinie - strzeliłem szybki portret byłej. Trzeba przyznać dzięki temu dziewczyna wreszcie znalazła się we właściwym miejscu i oprawie.

Bo nie ważne czy wasze związki zamieniają się w gówno czy nie. Ważne jest by umieć z każdego doświadczenia umieć wyciągnąć inspiracje.

A jeśli nie jesteście kreatywnymi, nie umiecie rysować, pisać, grać na banjo lub przynajmniej na bałalajce. No cóż - współczuję bo macie, mówiąc kolokwialnie przejebane.

Z dedykacją Aline co dni spędzała pięknie pachnąc.