#bloedvergiftiging

[retecool]

De Doodles van Gary Andrews zijn tranentrekkend mooi

De Doodles van Gary Andrews zijn tranentrekkend mooi

Animator en illustrator Gary Andrews’ leven zag er tot voor kort eigenlijk gewoon geweldig uit. Hij was gelukkig getrouwd met de liefde van zijn leven, had twee geweldige kinderen en verdiende goed de kost met zijn tekeningen en animaties (zo heeft hij een tijd bij Disney gewerkt).

Tot in oktober 2017 het noodlottoeslaat. Tijdens een werkreis naar Canada krijgt hij bericht dat zijn vrouw met…

[zensitivitynoordwijk-blog]

Wat weten we van bacteriën

Wat weten we van bacteriën

Algemeen Een bacterie is een microscopisch klein, eencellig organisme zonder celkern, een prokaryoot. Het DNA van bacteriën bestaat meestal uit een enkel ringvormig chromosoom, vaak vergezeld van één of meerdere plasmiden, die eveneens genetische informatie bevatten. Bacteriën kunnen onderling plasmiden uitwisselen (conjugatie). Levensvormen worden traditioneel ingedeeld in twee groepen: de…

[kulabata]

Timothy

Timothy, onze eigen radioloog die we voor hartfalen hadden behandeld en naar Bugando hadden gestuurd, is terug. Ik weet niet wat ze hebben gedaan in Bugando, en of ze onze verwijsbrief niet gelezen hebben of gewoon hebben genegeerd, maar het beleid is shagada bagada. Een iets te vrolijk woord voor deze context, dat zich nog het best laat vertalen als: een teringzooi. Hoewel hij voor een cardiaal probleem is ingestuurd, heeft hij geen cardioloog gezien. In plaats daarvan is hij behandeld door een uroloog vanwege vermeende prostaatproblemen, die hem zijn hartmedicijnen heeft afgenomen en allerlei pillen heeft gegeven die hij niet nodig heeft. Hij moet er ook behoorlijk verwaarloosd zijn, want hij heeft ernstige doorligplekken op zijn rug en is fors uitgedroogd – waarschijnlijk de enige reden dat het vocht achter zijn longen is weggetrokken. Onze vriend komt in slechte conditie bij ons binnen, en we denken eigenlijk dat hij de nacht niet gaat overleven. Op hoop van zegen geven we infuusvloeistof tegen de uitdroging, schrappen de nutteloze medicatie die bovendien zijn nieren om zeep aan het helpen is, geven de hartmedicijnen terug en verwisselen de uiterst gore katheter die hij al anderhalve week in heeft. Meer kunnen we niet doen – het is, zoals de Tanzanianen zeggen mikononi ya Mungu, in de handen van God.

De volgende dag is hier er nog, al gaat het nog niet beter, en plast slechts een paar druppels van de meest geconcentreerde urine die ik ooit gezien heb. Aangezien het hart het al niet deed en zijn nieren nu ook niet meer, kijken we aan tegen multiorgaanfalen in een 75-jarige, een hele sombere prognose. We overleggen met Stella, de diëtiste, en krijgen wat gemalen sojabonen die normaal bestemd zijn voor de kinderafdeling, maar voor Timothy wel gemist kunnen worden. Hier wordt pap van gemaakt, en dat krijgt hij dan over een neusmaagsonde toegediend. Zonder zulk eiwitrijk dieet (sojabonen zijn al snel 60% eiwit), gaat de wond op zijn stuit nooit genezen. We starten ook nog antibiotica, omdat hij steeds meer gaat zweten en zijn bloeddruk inmiddels onmeetbaar laag is - allicht heeft hij een bloedvergiftiging vanuit de vuile katether. We gaan wederom de nacht in met vrees voor zijn leven.

Omdat we naast het ziekenhuis wonen en het raam (met hor ervoor) de hele nacht openstaat, wil het nog wel eens gebeuren dat ik wakker wordt van geschreeuw op het ziekenhuisterrein. Je weet dan dat er iemand overleden is, en soms kun je aan de hoeveelheid stemmen afleiden wie het is, maar meestal niet. Als er even kort geschreeuwd wordt door een persoon en het dan weer ophoudt, dan is het waarschijnlijk een premature baby. Houdt het, ook zo midden in de nacht, een tijd meerstemmig aan, dan is het eerder een ouder, belangrijk lid van de samenleving. De vele aanhoudende stemmen vannacht doen me denken dat Timothy is overleden. Ik maak een mentale notitie: tijdstip van overlijden, 01.15 uur. In de ochtend blijkt hij er echter nog te zijn, maar wederom slechter dan de dag ervoor. Als laatste redmiddel plaatsen we hem over naar de IC, waar hij het best gemonitord kan worden en ook betere vormen van niet-invasieve beademing kan krijgen, want hij heeft inmiddels een hoop zuurstof nodig. Wanneer we hem de IC oprijden, is het hele IC-team in volle gang met de resuscitatie van een andere patiënt, en moet ik ook daarbij bijspringen.

De casus die alle aandacht vraagt is een vrouw die grote vleesbomen aan de buitenkant van haar baarmoeder heeft en nu een bolle buik en een lage bloeddruk heeft, en niet meer bij bewustzijn is. Met de werkdiagnose dat ze vanuit die vleesbomen in haar buik aan het bloeden is en nu in shock is, wordt zo goed als het gaat het verbloedingsprotocol in werking gezet. Aangezien we Timothy vrij snel stabiel hebben, hebben we hier de handen weer voor vrij. Ze reageert amper nog op aanspreken en haalt blazend adem; de bloeddruk kunnen we nog net meten. We zetten het bed Trendelenburg (met het hoofd naar beneden, geven tranexaminezuur, calcium, vocht en een bloedtransfusie, en ik haal een zak plasma uit het lab. Dat laatste moet in deze acute situatie eerst nog een kwartiertje onder de kraan liggen om op te warmen. Als we al een halve zak bloed getransfundeerd hebben, merk ik op dat daar 0-positief op staat, wat niet gegeven kan worden aan deze vrouw, die A-negatief zou hebben. In een acute situatie is dit wel het laatste waar je over wil nadenken, maar het is niet anders: de zak bloed wordt afgekoppeld en de labmedewerkers worden op het matje geroepen. Na enig puzzelen blijkt de uitslag, die vanuit een schriftje met de hand wordt overgetypt in de computer, verkeerd te zijn overgenomen - de vrouw is A-positief. De medewerkers van het lab kunnen er zelf wel om lachen, maar ik even niet, want deze plus/min-fout had een leven kunnen kosten. Gelukkig blijkt zoals zo vaak de natuur weer mild, en na drie kwartier flink klussen van het hardwerkende IC-personeel begint ze een beetje bij te komen en opent weer de ogen. Voor de poorten van de hel weggesleept.

We gaan door met onze visite en worden ’s middags op de gang aangesproken door Ngereja, de clinical officer die het meer als zijn dagtaak ziet om senioriteit uit te stralen, dan om daadwerkelijk een hoop werk te verrichten, of zichzelf bij te scholen. Zo kan hij na een onderwijspraatje waarvan hij geen woord heeft gevolgd, doodleuk zijn vinger opsteken, een blik opzetten van ‘nu ga ik eens even een kritische vraag stellen om te laten zien hoe belangrijk ik ben’ en dan een vraag stellen waarvan het antwoord een minuut geleden besproken is en nog gelezen kan worden op de huidige slide. Momenteel maakt zich ernstig zorgen om de vrouw met de dreigende verbloeding, maar niet om de reden die wij denken:

“Ze heeft al de hele dag geen scheetjes gelaten!”

“Ehm... Ngereja, dat is echt wel even de minste van haar problemen. Ze is vanochtend op een paar minuten na doodgebloed.”

“De hele dag niet!”

“Ja, dat is op zich wel te verwachten met al dat bloed in de buik. Daar gaan de darmen van stilliggen.”

“Bloed in de buik? Er zit helemaal geen bloed in de buik. Ik heb gisteren nog een echo van haar buik gemaakt.”

“En wat heb je daarop gezien?”

“Ascites (vrij vocht in de buikholte)”

“Kun je op een echo dan een onderscheid maken tussen bloed en water?”

“Nee, dat kan natuurlijk helemaal niet!”

“Dus het zou ook bloed kunnen zijn?”

“Ehm... Ja, dat zal dan wel. Waar zou ze dan uit bloeden?”

“Ze heeft allemaal myomen (vleesbomen) op haar baarmoeder.”

“Ja, die heb ik op de echo gezien. Maar die zitten allemaal aan de buitenkant. Dus dat kan helemaal niet de baarmoeder in bloeden.”

“Maar als ze aan de buitenkant zitten, dan bloeden ze...?”

“In de buikholte. Oh ja. Nou doei!”

En weg is Ngereja. Ik ben geen tegenstander van de Socratische dialoog als onderwijsmiddel, maar dit gaat wel heel stroef. Bij het avondeten vertelt Constant dat hij ‘s middags een punctie van de buik wilde gaan doen om zeker te weten dat het bloed was, maar dat hij het met de massale baarmoeder niet aandurfde om blind te prikken, dus dit echogeleid wilde doen. Net toen hij een echoapparaat had gehaald, trof hij op de IC een ietwat verbaasde Ngereja met in de hand een spuit vol bloed die hij zojuist, zonder echo, uit de buik van de patient had gehaald. Als we aan tafel terugrekenen hoe laat dit was, moet het net na ons gesprek zijn geweest. Ik stel me zo voor dat de man na onze conversatie moet hebben gedacht: “Het is wel goed met die twee. Ik ga wel even was ascites uit de buik halen, en dan is gelijk bewezen dat er helemaal geen bloed in zit.” Geen land mee te bezeilen, die vent.

Op het bed ernaast heeft Timothy weer een dag overleefd. Het gaat, zoals we dat noemen, stabiel slecht, maar zolang hij het nog volhoudt, willen we alles graag proberen. Hij is immers een van ons. Helaas, deze nacht is er een teveel. Bij de ochtendoverdracht gaat Chris ons voor om gezamenlijk een moment stilte te nemen om onze collega en zijn vriend van vele jaren te herdenken met een minuut stilte. We zijn boos over hoe het gelopen is, maar aan de andere kant heeft hij tot de laatste dag voor zijn ziekte doorgewerkt en is hij in zijn eigen ziekenhuis gestorven, en ik denk dat dat is zoals hij het gewild zou hebben.

[actuma]

Marc van der Linden belandde in ziekenhuis door bloedvergiftiging

http://startm.nl/Rgbs5p

[surinam-unity]

Bloedvergiftiging doodsoorzaak nummer één

Bloedvergiftiging blijkt veel vaker voor te komen dan gedacht. Volgens onderzoekers aan de University of Washington is sepsis wereldwijd zelfs de belangrijkste doodsoorzaak. from DWTonline.com https://ift.tt/2Rntgla

[charliejansenstudie]

10 notities over het gevoel van opluchting

8 -10 -2019

1. Op 9292 stond er dat mijn bus al was vertrokken maar dit bleek uiteindelijk niet zo te zijn, hij stond er namelijk nog. 

2. Ik ging vrijdagavond nog naar mijn vriend toe die nog aan het chillen was met vrienden. Ik was zelf ook ooit goed bevriend met zijn vrienden maar die vriendschappen waren een beetje verwaterd. Ik dacht dat het ongemakkelijk zou worden maar het was eigenlijk heel gezellig, het voelde weer als vroeger.

3. Mijn huisgenote had ruzie met haar vriend. Ze stonden in de keuken en ik wilde avondeten gaan maken maar ik wilde vanwege hun ruzie niet naar de keuken. Net toen ik toch besloot om naar de keuken te gaan was de vriend weggegaan, dit was voor mij een opluchting. 

4. Maandag zou het gaan regenen net zoals de afgelopen paar dagen daarvoor. Ik had al twee dagen de zon niet gezien, en maandag dus ook niet. Maar maandag scheen de zon. 

5.  Ik kwam erachter dat ik toch wel mee kon op familievakantie.

6. Ik heb een cadeau idee voor mijn vriend kunnen bedenken. 

7. Mijn vriend snurkte niet -> goede nachtrust.

8. Ik keek er tegen woensdag op, maar het viel achteraf wel mee.

9. Ik kan naar de talkshow van mijn moeder komen.

10. Ik had een wondje aan mijn vinger en met die vinger had ik gegrabbeld in een bak met roestende schroeven. Die avond klopte mijn vinger en ik was bang dat ik bloedvergiftiging had opgelopen, ik werd de volgende ochtend met een doodnormale vinger wakker. 

[omroepcastricum]

REGIO – Het onderwerp meningokokkenziekte en de vaccinatie voor bescherming tegen deze ziekte is volop in het nieuws. Maandag 10 september is de landelijke campagne gestart met voorlichting over de vaccinatie.

  Meningokokkenziekte is een ziekte die wordt veroorzaakt door een bacterie, de meningokok. Van deze bacterie bestaan meerdere typen.

In de meeste gevallen word je er niet ziek van. Af en toe dringt de bacterie verder in het lichaam binnen en kan dan hersenvliesontsteking of bloedvergiftiging veroorzaken.

Sinds 2015 is er een toename van meningokokkenziekte type W in Nederland, met name onder jonge kinderen en tieners. De kans om Meningokokken W op te lopen is momenteel gelukkig klein.

Met het vaccineren van kinderen rond de leeftijden van 14 maanden en 14 jaar wordt verwacht een toename in de besmettingen met meningokokken type W te voorkomen.

Heeft u nog andere vragen of wilt u meer informatie, dan kunt u terecht bij de jeugdarts en jeugdverpleegkundige van de Jeugdgezondheidzorg. U kunt uw vraag stellen tijdens een consult.  Bellen of e-mailen kan ook. Tel.: 088-01 00 506  e-mail: rvp@ggdhn.nl.

Meer informatie: www.rivm.nl     www.ggdhollandsnoorden.nl of     www.deelditnietmetjevrienden.nl

[bartincambodja]

Wonden in de tropen

Ik lig op dit moment in mijn bed en van alles gaat door mijn hoofd. Ik heb een klein wondje in de hoek van mijn mond. Waar het vandaan komt, who knows, maar wat er mee zal gebeuren boeit mij immens op dit moment. Op één of ander programma op National Geographic dat gaat over overleven in een tropisch klimaat was er ne kerel en die zei dat wonden veel moeilijker genezen bij een hoge luchtvochtigheid. Aangezien de luchtvochtigheid in Cambodja 86 miljard duizend procent is, heb ik weldegelijk een beetje schrik dat die wonde dus nooit gaat genezen en ik na een tijdje een bloedvergiftiging ga krijgen, dat mijn rottende lippen gaan moeten geamputeerd worden en ik met de innie-minnie getransplanteerde lipjes van een Cambodjaan ga moeten terugkomen ... Niet zo’n leuke vooruitzichten... (mijn reisverzekering denkt wel alles, dus mijn nieuwe cambodja-lipjes gaan me wel niets kosten: na regen in de vorm van rottende lippen komt er een zonneschijn in de vorm van gratis nieuwe lippen! Misschien kan ik twee paar lippen vragen om de ganse omtrek van mijn mond te bezetten... Something to ponder about)

[zusterwendeline-blog]

Waardig

Het is rustig op de woning. Iedereen ligt in bed. Dat heb je als je ouder wordt. Dan ben je eerder moe. Ik pak mijn laptop en loop naar je kamer toe. Ik vind het zo’n akelige gedachte dat je daar alleen ligt. Je bent zo ziek. Het begon afgelopen week, je was niet meer wie je elke dag bent. Je gedroeg je anders. Uiteindelijk viel je flauw en brachten mijn collega’s je naar bed. Daar heb je de hele dag gelegen. Ook iets wat je normaal gesproken niet doet. We probeerden erachter te komen wat er mis met je was. Volgens protocol sloten we samen met de arts een aantal dingen uit. Een blaasontsteking bleef over. En na controle bleek dat je hier inderdaad flink ziek van was. Het avondhoofd en de arts gingen met elkaar in overleg en besloten dat je mocht starten met een sterke antibiotica kuur. Als ik je één tablet om 21:00 uur zou geven en morgenochtend zou je er nog een krijgen, dan zou je jezelf in de loop van de dag alweer wat beter voelen.

Wanneer medicatie veranderd, wanneer de gezondheidstoestand veranderd van een bewoner bellen wij altijd de contactpersoon om deze te informeren. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat ik mijn verhaal had verteld bleef het even stil. “Nee, geen antibiotica meer” zeiden je familieleden. Ze vonden dat je een mensonwaardig leven lijdt.

Mensonwaardig…. Ja, je hebt de ziekte dementie. Maar of dat per definitie mensonterend is vind ik lastig. Je lacht, je loopt zelf rond, je geniet van activiteiten, je geniet van lekker eten, je houdt van een knuffel en soms ben je wat dwars. Maar dat mag. Dat ben ik ook wel eens.

Soms vind ik het lastig om de keuze van familie te accepteren. Dat wat familie kiest en mijn eigen normen en waarden liggen soms mijlenver uit elkaar. Het zorgt voor ethische dillema’s, en de kunst is ervoor te waken dat die ethische dillema’s mij niet hinderen in mijn werk. Maar toch vraag ik het mij af... Wat als we wel gelijk de kuur mochten starten, had je dan nu weer rond gelopen? Geluidjes gemaakt en gelachen? Maar de kuur is niet gestart. En de mogelijkheid is erg groot dat de blaasontsteking een nierbekkenontsteking is geworden. Of misschien heb je zelfs al een bloedvergiftiging.

Nu lig je hier. In je stille kamer. Je familie komt af en toe op bezoek. Je gezicht lijkt nog grauwer door de witte lakens. Ik voel de koorts door de dekens heen, je gloeit. Het zweet staat in pareltjes op je bovenlip en op je voorhoofd. Je krijgt morfine en een slaapmiddeltje zodat je geen pijn hebt, zodat je niet angstig hoeft te zijn. Zodat je niet hoeft te lijden. Je ademhaling is zwakker geworden, blijft zelfs soms weg. Je reageert niet meer op ons als wij je voornaam noemen…

Aan het einde van mijn dienst zet ik wat drinken neer op je kamer voor je familie. Ik heb ze gebeld. Het gaat zo snel, je levert in. Ze vroegen of ik wist hoe lang het ongeveer nog ging duren, of ze direct moesten komen? Ik weet het niet, ik ben geen god, ik ben niet helderziend. Ik kijk nog even naar je, hoe je daar ligt. Doodstil, ademhalend op de automatische piloot, wachtend op dat wat komen gaat. Ik aai je over je gezicht ‘ze komen eraan, ik heb ze gebeld’ fluister ik je toe. Ik laat een klein lampje in je kamer branden en sluit de deur achter mij.

Ik laat een mens achter, een mens wat ooit leefde, lachte en liefhad. Een mens wat ooit zorgde, waardering kreeg om wie ze was. Een mens wat waardig was. Menswaardig….

[kulabata]

Dorito

Dagen dat we lachend en grappend met alle patiënten visite lopen en niets van wat we doen voelt als werk, wisselen af met deprimerende dagen vol schrijnende casus. Je gaat ’s ochtend naar de overdracht en hebt geen idee wat het die dag gaat worden. Vandaag is geen goede dag. Achterin de zaal hebben we een kleine palliatieve hoek ingericht. Het is allemaal casuïstiek voor Dorothy, door mij Dorito genoemd, de 1,50 meter lange, uiterst mollige palliatief verpleegkundige. Dorito was een week met haar eigen zieke moeder in Kenia, en heeft ons daarom niet kunnen bijstaan bij wat er in die tijd is binnengestroomd.

Idi ligt nu al ruim een week bij ons opgenomen. Zoals wel vaker is de anamnese nogal raadselachtig. Volgens hemzelf hield zijn auto ermee op, is hij uitgestapt, en toen van achteren aangereden door een fiets die heel hard ging omdat die van een heuvel af reed. Dat is drie maanden geleden. Sindsdien heeft Idi nauwelijks nog controle over zijn benen, over zijn urine of over zijn ontlasting – een incomplete dwarslaesie. Sinds het ongeluk, of wat er dan ook gebeurd is, heeft hij plat op zijn rug in bed gelegen, en heel soms op zijn zij. Hij is duidelijk ondervoed. De doorligplek op zijn stuit is wekenlang aan het uitbreiden geweest en nu ongeveer drie handbreedtes groot. In de diepte van de wond, die uiteraard verschrikkelijk stinkt door de bacteriën die erin zitten, zien we de zenuwwortels uittreden uit de wervelkolom. Alsof het een anatomisch preparaat betreft, ligt alles tot op het bot open. Op het drukpunt bij de heup is bij het spaarzame draaien ook een caviterende doorligplek ontstaan en is in de diepte het heupgewricht zichtbaar. Het zijn de ernstigste doorligwonden die eenieder van ons ooit gezien heeft. In de eerste week dat Idi er is, zien we niet een keer familie van hem langskomen. Juist bij dit soort patiënten, is het essentieel dat de familie betrokken is, want Idi moet, ook thuis, elke drie uur van houding worden gewisseld. Met zijn paraplegie en algehele verzwakking kan hij zichzelf niet meer draaien. De afwezigheid van familie, is waarschijnlijk precies waarom de wonden zo ver hebben kunnen ontwikkelen. Ook als de familie wel erg betrokken is, duurt het (ook in Nederland) minstens een jaar aan goede zorg en meerdere operaties door een plastisch chirurg om de wond dicht te krijgen. Daarnaast is er revalidatie en fysiotherapie nodig, die niet voorhanden zijn in Shirati. Eigenlijk is deze 30-jarige leeftijdsgenoot ten dode opgeschreven, en is het wachten tot de wond doorbreekt naar de buik en bloedvergiftiging veroorzaakt. En op een plek waar iemand die zichzelf niet kan redden volledig van zijn familie afhankelijk is, en die het laten afweten, lijkt het ook humaner om hem te laten overlijden dan hem op de afdeling zo te laten lijden.

Dat is echter niet aan ons om te beslissen, en bovendien moeten dan eerst alle uiterste pogingen gedaan worden. In ieder geval wordt bij haar terugkomst Dorito gebeld, met de vraag of ze langs wil komen voor palliatieve zorg. Binnen de kortste keren verschijnt de kleine generaal op male ward, worden onze verpleegkundigen rondgecommandeerd, en staat ze de wond te verbinden. Het wondbed ziet er, dankzij de dagelijkse verbandwissels van Frankie en insmeren met honing, al wat beter uit. Met grote zorg pakt ze daarna een teiltje met lauw water en wast de ergste geur van de jongeman af. Het is ontroerend om te zien met hoeveel zorg ze te werk gaat. Als ze dan de volgende ochtend ook nog om 06.00 uur op de afdeling klaarstaat om een familielid te pakken te krijgen (de familie brengt heel vroeg in de ochtend wat eten, en vertoont zich dan de hele dag niet meer) en daaruit een toezegging weet te krijgen dat ze hun best gaan doen, zou je er bijna weer vertrouwen in krijgen. Desalniettemin blijft de kans op herstel heel klein voor deze man, maar zo hebben we in ieder geval alles gedaan.

Verder ligt op onze palliative ward recidivist Mchana, de man die we een paar weken terug hadden gediagnosticeerd met zo’n ernstig nefrotisch syndroom dat hij er compartimentsyndroom van kreeg, en met grote spoed hadden verwezen naar het niercentrum in Musoma. Bij compartimentsyndroom krijgen de weefsels geen bloed, en sterven af. Mchana blijkt ondanks ons zeer dringende advies, de verwijsbrief, en de vele stempels die hij daarvoor heeft gehaald, geen enkele intentie te hebben gehad om naar Musoma te gaan. In plaats daarvan tonen de krasjes op zijn armen en benen dat hij bij de lokale medicijnman is geweest. Toen na enkele weken de benen en vingers toch wel erg zwart werden, besloot Mchana het nog een keer in het ziekenhuis te proberen. De diagnose is eigenlijk direct duidelijk: uitgebreide necrose van beide onderbenen, waar alleen nog wat zwarte, verdroogde, haast gemummificeerde overblijfsels van over zijn. Beide benen zullen moeten worden geamputeerd, in ieder geval vanaf net onder de knie. Zijn vingers, waar we ons destijds verreweg het meest zorgen om maakten, zijn er niet veel beter aan toe. Negen vingers zijn niet meer te redden, de rechterduim kunnen we nog proberen. Mchana is erg verontwaardigd als we vertellen wat er nodig is, en kan ook niet goed uitleggen waarom hij niet naar ons geluisterd heeft, of waarom hij nu wel weer terug is. Ook deze man, begin veertig, houdt waarschijnlijk na alle amputaties zo weinig functie over dat er ook bij hem weinig kwaliteit van leven overblijft. Dorito gaat het nog druk krijgen.

En dan heb je nog dagen dat alle patiënten tegelijkertijd besluiten om stronteigenwijs te worden. Op bed 10, het vervloekte bed waar iedereen domme dingen doet, ligt Jonathan met een gebroken pols. De breuk is zo gedisloceerd dat de hand helemaal niet meer in lijn staat met de onderarm. We moeten proberen om de breuk te reponeren onder sedatie, en dan met enkele k-draden op z’n plek te houden. Jonathan stemt in met de operatie, maar op het moment suprême blijkt helaas dat de boor waarmee we de k-draden moeten zetten, niet is opgeladen. Jonathan schuift op naar het volgende OK-programma, maar dat duurt de familie te lang. De volgende dag wordt een neef op de afdeling betrapt terwijl hij, midden op zaal en zonder verdoving, zelf probeert de volledig verschoven botten te reponeren. Als dat zinvol was geweest, hadden we het natuurlijk al lang gedaan. Jonathan is er wel een beetje klaar mee, en wil niet meer geopereerd worden. In plaats van dat te zeggen, volgt op de volgende OK-dag een stil protest, door niet nuchter te blijven maar in de ochtend een hele homp ugali te eten. Desgevraagd ziet hij van de operatie af - hij gaat liever naar de lokale bone setter. Hopelijk komt hij nog terug, sommige patiënten zien het licht als ze enige dagen van bed 10 af zijn, maar anders zal  hij de hand nooit meer goed kunnen gebruiken. Het is weer een uiterst frustrerende exercitie.

De rest van de cubicle is niet veel beter. De buurman van Jonathan ligt nog opgenomen omdat hij nog steeds zoveel pijn in zijn buik heeft, anders had hij al naar huis gekund. We hebben hem gisteren uitgebreid pijnstilling voorgeschreven.

‘Heb je de pijnmedicatie gisteren opgehaald?’

De man kijkt naar het nachtkastje waar de medicijnen in worden bewaard, dan naar ons, nogmaals naar het kastje, en zegt dan: ‘Nee.’

‘Waarom niet?’

Hij haalt zijn schouders op, en kijkt ons schaapachtig aan. Ik vraag me af waarvoor hij zelf denkt dat hij hier in het ziekenhuis is. Er valt een lange stilte, en dan kreunt hij: ‘Dokter, ik heb zooooo’n pijn...’ Ja, goh.

Nog een bed verder ligt een man met piki piki syndrome. Zijn pols is erg dik, en we adviseren een röntgenfoto van zijn hand. Zijn moeder, een vrouw die zo weinig opleiding heeft genoten dat ze niet kan lezen of schrijven, vindt echter dat ze het beter weet. Ze heeft haar zoon onderzocht en vastgesteld dat de pols ab-so-luut niet gebroken is. We bieden haar en haar rontgenogen terstond een baan aan in het ziekenhuis, maar de wat sarcastische grap lijkt niet te landen (Tanzanianen en sarcasme is sowieso zelden een geslaagde combinatie). Zowel patiënt als moeder eisen onmiddellijk ontslag, zonder verder onderzoek. Waar is Dorothy als je haar nodig hebt om mensen verstandig te maken?

[omroepcastricum]

CASTRICUM – Vanaf half september 2018 ontvangen jongeren, die dit jaar tussen 1 mei en 31 december 14 jaar worden, een uitnodiging voor een vaccinatie tegen meningokokkenziekte.

  Met de slogan ‘Deel dit niet met je vrienden. Haal die prik tegen meningokokkenziekte’ nodigen het RIVM en de Jeugdgezondheidszorg van GGD Hollands Noorden jongeren uit deze vaccinatie te halen.

In 2019 krijgen alle andere jongeren van 14 – 18 jaar een uitnodiging voor vaccinatie. Eén prik is voldoende om ten minste vijf jaar beschermd te zijn tegen meningokokkenziekte.  Verwacht wordt dat vaccinatie van jongeren leidt tot groepsbescherming en daarmee ziekte voorkomt in alle leeftijdsgroepen.

Sinds 2015 worden jaarlijks steeds meer mensen ziek door een besmetting met de meningokok, type W. Deze bacterie kan hersenvliesontsteking en bloedvergiftiging veroorzaken.

De minister van Volksgezondheid heeft daarom in september 2017 besloten tot de invoering van een vaccinatie tegen meningokokkenziekte voor peuters van 14 maanden en jongeren die 14 jaar worden.

Tot en met augustus van dit jaar werden 78 mensen ziek en overleden 18 mensen aan deze ziekte.

Speciaal voor jongeren is de campagnewebsite https://cas105.nl/2p5H3iq ontwikkeld. Op https://cas105.nl/2Ok2Qhv kunnen jongeren chatten met een jeugdarts over dit onderwerp.

Biologiedocenten ontvangen in september een ‘special’ over meningokokkenziekte en de vaccinaties. Zo kunnen zij in de klas aandacht besteden aan de meningokokkenziekte.