#bilmədik

[petr1chorr]

Hansı birimiz uşaqlığını düzgün yaşaya bildi ki? Uşaq ikən hər birimizin sonsuz xəyalları olub. Başqa uşaqlara özənərdik. Özəndiyimiz uşaqlar da başqa uşaqlara özənirdi yəqin. Kimimizin oyuncaq maşını yox idi, kimimizin Barbi kuklası, kimimizin də mişqası. Sanki gələcək hər daim bir addımlığımızda idi, bizlə birgə addımlayırdı. Xəyallarımızın gerçəkləşməməsi ehtimalını əsla düşünməzdik. Hesab edərdik ki, hər zaman hər şey istədiyimiz kimi olacaq. Bu, gələcəkdə bizi daha çox üzəcəkdi. Amma bizim bundan xəbərimiz belə yox idi. Gün keçdikcə ətrafımızda gördüklərimizdən daha çox şey qatırdıq gələcəyimizə. Əslində həyatımız eyni ilə bir dəftər kimi idi. Bu dəftəri yazmağa doğulduğumuz andan başlamışdıq. Uşaqlığımızda hər gün bu dəftərə onlarla səhifə əlavə edirdik. Xəyallarımızı, sevdiklərimizi, itirdiklərimizi... Böyüdükcə anladıq ki, bəzi səhifələri boşuna yazmışıq, dəftər artıq dolub. Yazmağa səhifə qalmadığı üçün yazdığımız bəzi səhifələrdən imtina etməli idik. İmtinasına boyun əydiyimiz səhifələr isə əslində gerçəkləşməsi mümkün olmayan xəyallarımız idi. Çünki yaşımız artdıqca anlamışdıq bu xəyallarımızın gerçəkləşə bilməyəcəyini. Artıq bu səhifələri silməyin zamanı gəlmişdi. Bəlkə, asanlıqla yazmamışdıq bu səhifələri, amma geridə qoymalı idik nəticədə. Yazdığımız o qədər səhifə, qurduğumuz milyonlarla xəyal bir anda yox olmuşdu. Yazdığımız həmin səhifələri bir-bir sildikcə, həyata qarşı sevgi və istəyimiz də yavaş-yavaş tükənirdi. Zatən yazmaq istədiklərimizin neçəsini yaza bilmişdik ki, o sətirlərə? Bəlkə 5, bəlkə 10. Yazdıqlarımız yazmaq istədiklərimizin yanında heç nə idi. Hər zaman bir şeylər əskik idi yazdığımız bu sətirlərdə. Nə sevgimizi tam tökə bildik bu sətirlərə, nə də nifrətimizi. Sözlərin kifayət etmədiyi yerlərdə hisslərimizlə görünməyə çalışdıq. Güldülər hər zaman. Anlamırdılar çünki. Dəftərə yazdığımız üç-beş sətri oxusalar anlayardılar, bəlkə, amma hisslərimizi anlamırdılar, anlamaq istəmirdilər. Bizi hər zaman yazdıqlarımız qədərilə gördülər, sadəcə yazdıqlarımızdan ibarətik zənn etdilər. Oysa görünməyən, amma mövcud olan hisslərimiz o qədər çox idi ki. Bizi güldürən, kədərləndirən, ağladan və sevindirən hisslərimiz... Sadəcə gülümədiyimizi, xoşbəxt olduğumuzu gördülər. Hər zaman xoşbəxtik zənn etdilər. Fərqinə vardıq ki, qaranlıq öz işini çox yaxşı görüb. Qaranlıq göz yaşlarımızı, dərdlərimizi, b��tün üzüntülərimizi çox yaxşı gizlətmişdi öz qanadları altında. Qaranlıq haqqımızda hər şeyi bilsə də, istəmədiyimiz müddətcə əsla ən zəif nöqtəmizdən vurmazdı bizi. Sanki qulağı var idi, çox gözəl dinləyirdi, amma dilsiz idi, danışmırdı. Bir sözlə, dostu olmayanın ən yaxşı dostu idi qaranlıq. Bizlər bir gün gec də olsa həyatlarımızın xəyallarımızdan daha güclü olduğunu öyrənəcəkdik. Dopdolu xəyallarımızı bir şəkildə həyatlarımıza sığdıra bildik də, kiçik həyatlarımızı bu xəyallara sığdıra bilmədik əsla. Nə dünyaya sığa bildik, nə də xəyallarımıza. Özümüzə sığındıq, öz qaranlığımıza və oranı hər şeydən daha çox sevdik.

[fakhriia]

Mənə dağı keçib, təpədə dənizi seyr edəcəkmişik kimi hiss etdirmişdin. Dağı aşa bilmədik..

[ismailovapari]

Verə bilmədik könlümüzü əsl sahibinə onun bunun əlində ziyan olub getdi.

[tozlukuceler]

- Bizə nə vaxt payız gəldi ki, belə? Bilmədik...

[nurajab]

"Hər şey fərqli ola bilərdi, insanlar bu qədər sıradan olmasaydı. Məsələn, niyə insanlar evliliklərinin ilk gecəsində sevişirlər? Evlilik sözünə diqqət edin, bir Ev var o sözün başında. Niyə ilk gecəni mətbəxdə kofe içib, söhbət edərək keçirmirlər? Axı insanlar bir ömür, bir ev, bir yastıq paylaşacaqlarsa, bir-birlərini sevişərkən yox, danışarkən tanımalıdır. Sən mənimlə bir yastıqda yox gəl bir fincanda, bir kitabda, bir mahnıda, bir filmdə qocalaq. İlk ruhlarımı, tanışsın, sonra bədənlərimiz. Gəl qucaqlayım səni, ruhum a��rıyır, sonra sevişərik. Heyif, çox heyif. Ruhumuzu cismimiztək qoruya bilmədik. Adamlar ilk qadınlarını, qadınlar isə xətallarını qorumalıdır. Sonra maşınınızı, bədənlərinizi qoruyarsınız çirkli əllərdən. Çünki ruh yorulanda bir kafedə əyləşib “Ruh əkizim” gələn qədər bir fincan kofe gətirin deyə bilmir."

[naf1la]

Ay və Sirius da qovuşdu bir biz qovuşa bilmədik zalım oğlu

[yagubov]

Eynən Poladın Elifi sevdiyi qədər sevdim səni. Elif ömürlük poladın qəlbinə məskən salaraq dünyasını dəyişdi, sən isə əğyarə gedərək məskən saldın qəlbim də. İkimiz də qovuşa bilmədik. Nə Polad Elifinə, nə də mən sənə..

[gunel-25]

Deyir:"Eşqdir mehrabı uca göylərin, qədrini bilmədik bomba şeylərin". Sağ ol, şair.

[sabiihva]

Biz bir yerdə olmağı bacara bilmədik, böyüməyi bacara bilmədik, ayrılmağı bacara bilmədik, hələ əlvidaları heç bacarmadıq ama bir cür uzaqlaşdıq bir birimizdən iki yad olduq birdən. Biz ən gözəl bir birini tanıyan, yad olmağı bacaran iki insan olduq..

[mancerra]

Bir yerdə keçmişdi uşaqlığımız,

Duyğulu,qayğısız şirin çağımız.

Zəncirvari idi sevgi bağımız.

Sevgiylə keçərdi dəqiqələrimiz

Sonda daşa dəydi məhəbbətimiz.

Məktəbə bir gedib ,bir də gələrdik.

Biri-birimizə sevgi bəslərdik.

Sevinclərimizi yarı bölərdik.

Nur saçan vaxt üzümüzə bəxtimiz.

Sonda daşa dəydi məhəbbətimiz.

Xoşbəxt olmaq idi, arzularımız.

Elə ki, bilindi xoş rəftarımız.

Sinifdə yayıldı eşq məcaramız.

Çiçəklənən gündən bu istəyimiz.

Sonda daşa dəydi məhəbbətimiz.

Saf sevgi düşmüşdü ürəyimizə.

Hamı qibtə ilə baxardı bizə.

Həsəd aparardı sədaqətimizə.

Dildən dilə düşdü ülvi sevgimiz.

Sonda daşa dəydi məhəbbətimiz.

Məktəbi bitirdik dəyişdi zaman.

Əsdi başımız üstə çən duman.

Aramıza girdi ayrılıq,hicran.

Vüsala çatmadı heç qismətimiz.

Sonda daşa dəydi məhəbbətimiz.

Bilmədik, kimdədir bütün günahlar.

İkimiz də çəkdik fəryadlar,ahlar.

açılmadı eşqimizdə sabahlar.

Bizə qalan oldu öz həsrətimiz

Sonda daşa dəydi məhəbbətimiz.

Sevgilin unutmur xatirələri

Sevgilərlə keçən gözəl günləri.

Boş yerə sızlatdiq biz ürəkləri.

Ayrılıqla bitdi həyat dərsimiz.

Sonda daşa dəydi məhəbbətimiz

[saudade2111]

Çox gözəl xəyallarım var idi. Çox dərin, çox incə, çox gözəl xəyallarım var idi. İçim yanır, içim... gərçəkləşdirə bilmədik heç birini. Qismət olmadı deyib keçdik buna da. Çox haqsızlıq elədik biz bizə, Görəcəyimiz gözəl günləri əllərimizlə sonsuzluğa buraxdığ. Bir gün qismət olsa, qarşıma çıxsan, mən soruşmadan cavab ver bu sualıma-

Şeytanın gunahı qədər sevmişdim səni,

Sən isə bir körpə günahı qədər sevmədinmi məni?..

[turalabdul]

Burda başlamışdıq ama burda bitirə bilmədik...

[khalildeninciler]

Bizdən biz olmadı, biz bizimizə sarıla bilmədik, uzağ qalmağı seçdik, uzağdan qəlbimizdə yaşatmağı seçdik bir birimizi, ruhumuz xoşbəxtliyi dadmadan, qəlbimiz hüzura qovuşmadan,hisslərimiz hisslərimizi tanımadan, birlikdə uşağ ruhumuz bir birinin əlindən tutmadan, yarım qaldığ, yarımçığ yaşamağı seçdik, bir bədəndə iki qəlbin yaşamağının qarşısını aldığ, bir birimizin saçına toxunmadan sonlandırdığ, əlimizi tutmadan əlimizi buraxdığ, biz güclü idik, birlikdə üzüldük, güldük, bir birimizi incitmədən, anlayarağ bu yerlərə gəldik, sadiq qalarağ, sayqı göstərərək. Biz heçkəsə baxmadığ, heçkəsdən örnək almadığ, biz bizimizi kəşf elədik, hər zaman yorğunluğlarımızda məlhəm olarağ yaşandı bu Biz, ama sonlandı, istənmədən də olsa, məcburda olsağ qalmadı Bizdən heçnə, kəsildik Bizimizin imtahanından, yorğun deyildik əksinə, daha da çox yaxınlaşmağ üçün çalışırdığ, günlərdən gözəl günlərimsən, aylardan ən gözəl ayımsan, illər deyə bilməyəcək qədər az oldu bu bizə, bəlkə bir gün qarşılaşarığ, bəlkə də bir gün yenidən birlikdə olarığ, o günləri həm gözləmək istəyirəm, həm də istəmirəm, sonunu bilmədiyimizdi, sonunu bilmək üçün yaşamağ lazım idi, ama biz UDUZDUĞ.!🪐🤍

[nurajab]

Zen, bişirdiyin keksə daraşmış qarışqalar da öldü.

Daha səndən heç nə qalmadı bu şikəst evdə.

Daha mən öyrəndim ki, tarix üşüməyi qucaqlaşmaqçün,

sevginisə bir ömür uzaqlaşmaqçün yaradıb.

Uşaqlıqdan, gənclikdən, qocalıqdan başqa

bir də onsuzluq dövrü olur insan ömrünün.

Yalandı, Zen... Yalandı.

İnsanı qocalıq yox, onsuzluq dövrü öldürür.

Qucaqladığım bütün qadınları birləşdirib

özümə bir ana düzəldə bilmədim..

Bəzən bu nəhəng ömür bircə sözdən ibarət olur: "Gəlmədi.."

Zen, qadını ən çox atası unudur.

Ən çox xatirələr xəstələndirir adamı.

İştahın olmur yemək yeməyə,

yaşamağa,

..gəlməyə.

Nədənsə metro çıxışlarından heç vaxt "O"na tərəf çıxmadıq.

Heç vaxt tapa bilmədik unutmağın reseptini.

Əlimizdə onu axtarmaq öldü,

ayağımızda çıxıb gəlmək..

Sənə gülmək gətirəcəm, qızım, doyunca gülmək..

Daha buruq saçlar unutmasın.

Sən də unutma, Zen, sən də unutma:

Ayrılıq haqqında deyilmiş ən gözəl söz – ayrılmamaqdı.

[kenanogan]

Köhnə dostlarımı xatırladım bu gün. Çörəyimi, suyumu böldüyüm. Böyüyəndə bir yerdə böyüdük çoxuyla, amma bir yerdə yaşlana bilmədik. Ürəyimdə böyük bir yemək masası var, stulları boş qalan. Onları xatırladıqca, bir bir durub getdikləri günlər yadıma düşür. Bu gün qarşılaşsaq bir yerlərdə qucaqlaşmaq əvəzinə ən çoxu quru bir salamdan ibarət olacağımız çox acıdır əslində. “Sənin üçün çox darıxmışdım”ın yetkin həyatda yeri yoxdur çünki. Uzaq və xəyali qəhrəmanlarıq artıq bir birimizçün. Gəlib çatdığımız yerlər, getdiyimiz yollar bir birinə çox uzaqdır. Ağ qara şəkillərin içinə atılmış, olduğu yerə aid olmayan başqa rəngdə kadrlarıq artıq, əzizlərim. Yenə də darıxıram sizinçün. Ümid edirəm yaxşısız. Gözlərinizdən öpürəm.

[yagubov]

Biz də ailə ola bilərdik. Təəsüf ki, bilmədik..