#bijennest

[onder-zoekend]

22 07 23 bijennest begraafplaats saint-hiaire

[irisgardenecology]

Planten voor gravende bijen

Planten voor gravende bijen

Sommige bijen wroeten in de grond. Waarom? En hoe trek je ze naar je tuin? (more…)

[basartposts]

Tabita Rezaire - Elektronisch Kolonialisme

Ik heb het artikel “Elektronisch Kolonialisme” gelezen door Tabita Rezaire. Het gaat over het feit dat internet geen neutrale technologie (meer) is. Volgens Rezaire is het gebaseerd op het gedachtegoed van het kolonialisme en weerspiegelt het de reële economische machtsverhouding in de wereld. We werken om het zo te zeggen voor Facebook, Google, Instagram ... maar krijgen er niets voor.

Het artikel gaf me een andere kijk op al mijn sociale media apps die ik op mijn smartphone heb staan. Ik begon meer te letten op de reclames etc. waar ik niets mee verdien, maar Instagram miljoenen mee binnenhaalt. Ik kreeg zelfs zin om mee te doen met een project van mijn leerkracht zedenleer, zolang mogelijk geen sociale media apps gebruiken.

Ik vind het ook raar dat ik er niet eerder van heb gehoord, van dit zogenaamde elektronisch kolonialisme. Ik moet Tabita Rezaire gelijk geven, zij komt met serieuze en schokkende standpunten zoals: “Kijk rond je: iedereen is depressief, iedereen is bang, zoveel mensen leven op medicatie om zich in leven te houden.”

Ik heb hier een grafisch werk rond gemaakt:

Het is een reusachtig bijennest. Wij, de internet gebruikers zijn de bijen, alleen voeden we geen larven, maar voeden we sociale media apps. De apps op de achtergrond zijn al degene die op mijn gsm staan, dit is een kleine selectie waardoor je veel dezelfde namen zult zien terugkomen.

Het is dus in het standpunt van een bijenkorf. Ik kwam op het idee door de vorm van een zeshoek die ik snel maakte om vanuit te beginnen, vervolgens heb ik een simplistische structuur gemaakt voor de bijen, en heb ik de zeshoek zoveel gekopieerd en geplaatst dat ik een vorm van een bijennest creëerde. Hieronder een meer doorzichtig lettertype met al mijn sociale media apps in verwerkt. Hierbij een inhoudsverzameling van alle lagen:

[wijwielennaarazie]

Woensdag 06/02/2019

Rampuri

Wanneer ze ons gisteren vroegen om welk uur we willen opstaan, hadden we 8u gezegd. ' Okay, no problem!'

Om 6u45 worden we gewekt. Surrender, de vader des huizes, wil ons voorstellen aan z'n goede vriend Rajendra en we moeten samen thee drinken. Half slaperig gaan we buiten zitten en beantwoorden al hun vragen. Niet veel later worden we van ontbijt voorzien en worden we rondgeleid door de plantage.

Gelukkig gunnen ze ons daarna nog even rust. Om 14u zullen ze ons terug vergezellen en ondertussen kunnen wij wat rusten en bijslapen. (Hangmatje in de zon). Blijkbaar is er iets fout met hun klok, want om 12u30 staan ze daar alweer.

Ze vragen of we honing willen. Een van de zonen gaat gewapend met een brandend stukje stof een bijennest uit een struik halen. Een gevaarlijke opdracht. De rook verdooft echter de bijtjes. En de honing is heerlijk.

Kort erna springt de electriciteit aan en kunnen we ons wassen met water gepompt uit de bodem. Het heeft een heerlijke temperatuur en is bovendien drinkbaar.

Rond de late namiddag wandelen we naar het dorp waar we een korte rondleiding krijgen. De meeste huizen zijn eigenlijk eigendom van Surrender. Het is een beetje de grote landeigenaar daar. Zowel Joanna en ik worden voorzien van traditionele kleren voor het trouwfeest. Tot groot jolijt van de buren.

Tijdens het feest moet Joanna even bij de vrouwen bijven terwijl ik naar een ceremonie moet met enkel de mannen. Ik zie beide vaders van het echtpaar met geld handelen en niet veel later wordt er geld uitgedeeld aan iedereen. Hoe dichter je bij de familie staat hoe meer waarde het biljet. Ik kreeg toch 10 roepie 😂.

Daarna begint het feest. Er is een enorm buffet met heerlijk Indisch eten. Iedereen kan z'n buikje rondeten (1500 gasten). Aan de andere kant van het terrein staat een grote soundsystem waar luide muziek uit knalt. Enkele de jonge meisjes en wat kinderen dansen. Joanna moet hen al snel vergezellen op de dansvloer. Heel de avond lang worden er foto's van ons genomen. De familie moet enkele malen het volk rond ons wegjagen. Maar we amuseren ons enorm en genieten van de muziek. Wanneer we ons zelf aan een danspasje wagen ( op vraag van Surrender en z'n broer) loopt het echter wat uit de hand. We hadden het niet echt door maar er staan op dat moment enkel mannen op de dansvloer (alle vrouwen zijn plots, heel stilletjes naar huis gekeerd). En Joanna krijgt er volle aandacht. Veel van de oudere mannen zijn op dat moment al erg dronken en willen uiteraard indruk maken op Joanna met hun dansmoves (alsof ze beter kunnen dansen dan ik). Maar zowel Surrender als een van de broers voelen zich daar niet zo goed bij en vragen ons of het niet beter is als we stilaan huiswaarts keren. Er wordt ons wat later verteld dat er eigenlijk geen gevaar is, maar dat sommige mannen zich vanwege de drank wat kunnen misdragen.

We nemen dan maar afscheid en keren terug naar ons hutje. Morgen zullen ze ons pas om 9u wekken, gelukkig.

[missmamamie]

...en de egel.

Het is valavond, op mijn buik lig ik uitgestrekt op bed, het hoofd aan het voeteinde, in de aanslag met mijn zaklamp, klaar tot hij komt. Na de vakantie, was hij er plots…eerst wisten we niet goed wat dit geritsel en gesnuif in de struiken betekende, maar door een plotse ontmoeting met Manlief, die ’s avonds zijn dagelijkse sigaretje rookt, werd al snel veel duidelijk…

Er zit een egel in de tuin! Yes!!

Dus vanaf die dag wachten we hem op, hij is zo mooi. Ik ben door het dolle heen, want de egel behoort naast de zwaluwen, landschildpadden en bijen tot mijn top van lievelingsdieren en het feit dat ik er nog nooit één in levende lijve zag, laat staan aanraakte en aaide brengt me naar een niveau van intens diep kinderlijk geluk.

Er zit een egel in mijn tuin, yes!!! Yes!!!Yess!!!

Ook De Kinders staan te popelen om hem te ontmoeten. Ze organiseren geheime bijeenkomsten in het donker van onze slaapkamer, die zich op het gelijkvloers bevindt en wachten geduldig in bijna complete stilte tot het beestje verschijnt. Zalig om te zien… Het internet wordt aangesproken om manieren te vinden, de kleine vriend meer dan welkom te heten: De groene Bekaertdraad moet er aan geloven: op regelmatige afstanden worden er egelpoortjes in geknipt, daarnaast komt een overdekt eethuisje vlak voor het slaapkamerraam met als goodies: kattebrokken, rozijnen, meelwormen en af en toe en vers gevangen slijmerige slak. Het egelhuis is in aanbouw en natuurlijk krijgt het überschattige diertje een naam: Zephyr.

Het is een pienter beestje want als ik de achterdeur, op een avond open laat, omdat De Kinders in de tuin in hun zelf gefabriceerde tent, het is te zeggen een koord met een laken over, willen slapen, betrap ik hem in de garage, op het eten van de duurdere en waarschijnlijk ook lekkerder brokken van Karel, de kat. Ik laat hem rustig doen, tijdens mijn check-up buiten bij De Kinders, maar bij mijn terugkeer blijkt hij spoorloos. Hij zal waarschijnlijk door het felle Tl- licht terug naar buiten gevlucht zijn, denk ik. De volgende nacht echter wordt ik wakker van gesnuif en geknor naast mijn bed en nog voor ik het licht aan doe, flitst door mijn hoofd, damn nu zit hier waarschijnlijk een vies beest binnen, want wat trek je niet allemaal aan met kattenbrokken buiten naast überschattige egels ook, ratten misschien? Maar het is Zephyr en zo komt het dat ik de kans krijg dit mooi diertje voorzichtig aan te raken, op te tillen en te knuffelen. De stekeltjes prikken, maar zijn buikje is zo zacht. Hij kwijlt overvloedig uit zijn mondje en zijn pekzwarte oogjes schitteren… Dat ik zoveel geluk heb, om na het settelen van een bijennest ( zie MissMamaMie en de bijenkoningin.), ook dit te mogen meemaken, doet mij echt iets. Iets? Veel! Vandaar dat ik iedere nacht stilletjes in mijn bed lig te wachten, tot ik hem hoor. Het knarsen van de kattebrokken tussen zijn tanden en het verduwen van het stenen schoteltje met zijn snuit, het smekkelen van zijn mondje in het water,…

Maar plots komt hij niet meer. Ik ben ongerust. Het is nog te vroeg voor een winterslaap, maar één nacht gaat voorbij en nog één. We proberen positief te blijven, maar omdat egels verschillende kilometers afleggen ’s nachts vrezen we toch het ergste… De twee plat gereden egeltjes een paar straten verder, ontnemen mijn hoop, dus beslis ik nog één keer tegen beter weten in zijn schoteltje te vullen… Ik ga met een zwaar gevoel slapen. Plots, heel onverwacht hoor ik de bekende geluiden. Zephyr, de egel heeft die nacht zijn wijfje meegebracht.

Yours truly,

MissMamaMie

[ilkedw]

Opdracht 2: Film

RECENSIE

De laatste jaren heeft Tim Burton het alsmaar moeilijker om zich nog te onderscheiden van filmmakers voor wie zijn donkere kinderlijke fantasieën ooit als inspiratie gediend hebben. Op de duur leek het wel alsof anderen beter Burtoneske films wisten te maken, dan Burton zelf. Maar met ‘Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’ heeft de regisseur een nieuwe adem gevonden. Hij kan het nog. Door Kurt Vandemaele - 27 september 2016 Op de duur weet je niet meer wie wie inspireert. Toen Ransom Riggs destijds een fotoboek wou samenstellen met bizarre, antieken prenten die hij in brocanterieën ()()() en op rommelmarkten gevonden had, stelde zijn uitgever hem voor er een verhaal bij te schrijven. De young adults roman die uiteindelijk de inspiratie werd voor de film, had een toon die zonder het bestaan van Burton wellicht niet diezelfde verbeelding zou gehad hebben. Gefundenes fressen in ieder geval voor de legendarische filmmaker. De film is een donker sprookje, in flashbacks verteld door de grootvader van Jake Portman. Vandaar de milde toon die de oudere Burton als geen ander beheerst. Jake heeft de oude man dood aangetroffen, zijn ogen uit zijn hoofd gerukt. Het is de zoektocht naar de dader die de jongen naar het Wales van 1943 leidt. Het verleden blijkt er toegankelijk doordat de Miss Peregrine uit de titel de tijd kan manipuleren. Een bijzondere dame die ook kan veranderen in een slechtvalk, een peregrine falcon. En onder de kinderen die ze onder haar hoede heeft, zijn er die de groei van al wat plantaardig is kunnen versnellen, die meer kunnen optillen dan de wereldkampioen gewichtheffen en anderen die op een meer nutteloze manier bijzonder zijn : met een bijennest in de maag of een mond vol scherpe tanden op het achterhoofd. Jake kan het vooral bijzonder goed vinden met het meisje dat loden schoenen draagt om niet te gaan zweven. Ze is licht als lucht en laat hem ademen onder water. Zij is Emma en wordt vertolkt door Ella Purnell, die eruitspringt samen met Eva Green en vooral Asa Butterfield, de jongen die eerder ‘The Boy in the Striped Pyjamas’ en ‘Hugo’ mocht spelen. 19 is hij en hij heeft intussen meer films van legendarische filmmakers gedragen dan supertalenten van dubbel zijn leeftijd. ‘Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’ is betoverende cinema zoals weinigen die kunnen maken. Maar omdat verhalen maar zo lang mogen kabbelen als ons veel te korte geduld tegenwoordig kan verdragen, moet er ook actie in en laat Burton zijn verhaal naar het einde toe flitsen alsof we in een game beland waren. De epiloog die erbij komt, moet de kinderen zoethouden. Maar tegen die tijd hebt u zoveel kijkgenot gehad, dat u hem die kleine ontsporingen vast zult vergeven. En bent u het type dat met een boodschap de filmwinkel wil verlaten, dan zult u begrepen hebben dat ook u bijzonder bent. ‘Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’ Regisseur : Tim Burton Acteurs : Asa Butterfield, Ella Purnell, Eva Green, Samuel L. Jackson, Terence Stamp, Rupert Everett en Chris O’Dowd Speelduur : 127 minuten

MENING

[omroepcastricum]

CASTRICUM – Zaterdagavond 25 mei om 19:02 uur is de brnadweer opgeroepen om samen met de ladderwagen van brandweer Heemskerk een imker te assisteren bij, het verwijderen van een bijennest aan de Kievit.

  Er hing een groot nest op zo’n 7 meter hoogte vlak boven het voetpad voor het hondenuitlaat gebied.

Ondanks dat bijen niet gevaarlijk zijn, werden ze uit voorzorg verwijdert. De imker zorgt er voor dat de bijen op een rustig plekje weer de ruimte krijgen.

foto: Hans Peter Olivier / Omroep Castricum

[atevegter]

716 Beertje

Er was eens een grote beer. Hij woonde in een groot bos in een groot land, vlak bij een grote stad. Hij heette Grote Beer en hij zat op een boomstronk vlak bij een bijennest, waaruit hij de honing lepelde, te huilen, want hij wilde niet groot zijn en hij wilde niet in een groot bos in een groot land bij een grote stad wonen. En als je verdrietig bent dan moet je soms huilen, dat wist hij ook wel.…