#beni annem bile sevmedi

[gelmemeyegidenbirisblog]

"İsterdim mutlu aile tablosunda yer almak"

[dumanlikafalar]

Neyime ki sevda benim ?

Beni annem bile sevmedi.

[negecmisenedegelecege]

Göz yaşımdan silen olmadıgından bu kadar kin doluyum. Ben sevdiklerimden bile nefret ediyorum. Çünkü onlar bile zahmet edip parçalarımı birleştirmek istemedi. Kendi içimde düzeltemediğim tuhaf giden şeyler vardı. Farkındaydılar. Bir şeyleri yalnız halledemiyordum. Ben kendimden nefret ederken onlar sadece izlediler. Oysa bende hak ediyordum bu hayatı gülerek yaşamayı. Her gün farklı erkekle gezip etrafa enerji saçmayı. Son zamanlarda ataklarım çogaldı. Evden çıkmayalı bile aylar oldu. Kimse gelmedi. Çok yakınlarımda vardı aslında. Gerçi en yakınım Annem bile umursamazken onların umursamaması normale yakındı fakat asla normal degildi. Yüzüme çarpan sert rüzgar ıssız bir çölde oldugumu sanki burada dogup sonsuza kadar tek başına yolunu ararken ölecegimi hissettiriyor. Üşüyorum ama uzanan eller hiç sıcak hissettirmiyor. Kimse iyi olmam için beni sevmedi. Erkekler yataga atmak için kadınlarsa bir kaç bez parçası kıyafetimden yararlanmak için benimleydi. Bana kalan neydi? Soguk yataklar. Sabahın beşleri ve amaçsızlıklarla dolu bir hayat. Ölüm apartman boşlugu kadar yakın. Bir gün tek başarım bu olacak.

[gelmemeyegidenumut]

Annem peki ya

Sevemezmi bir çocuk kalbini

Kendi canından bir parçayı sevemezmi

Sevmesi bile nefret mi etmeli

Hani sorsa halimi

Yaşarımda ölürüm de ruhu duyar mı beni

Kahve gözlerini verdi bana gülünç ve acı

Aldığım yaşlı gözlerin izi kalmış bende

İster sev ister sevme

Ne bu keder ve acı

Annemin bana hediyesimidir ki

Sevmedi zaten hiçbir zaman beni

Beni ve bu çocuk kalbimi

Nefret mi etmeli

Vaz mı geçmeli

Hayatından

Yoksa sadece o çaresiz hayatına devam mı etmeli

Başkalarında aradım ben her zaman sevgiyi

Başka yerlerde başka insanlarda

Başka hayatlarda

Ama hiçbir zaman bulamadım gerçek sevgiyi

Belkide yoktu gerçek sevgi

Masallarda mı olur sadece, mutlu aile çerçevesi...

Çerçevemi kırdılar bir tek ben sığdım

belkide bu yüzden kalbimin kanlı vahşeti

[avaremsblog]

neyime sevda benim, beni annem bile sevmedi.🥲

[sirius8611]

Ve yine bir dertli gün ve yine ben. Neden yazıyorum hiç bilmiyorum ama her halde űzgünüm o yüzden. Belkide ben yaza hiç girmedim yada girmiycem o yüzden bilmiyorum hiç ne olduğunu da anlamıyorum. İçimde beni kaplayan bir hüzün. Ve şey ben sınavlarımı veriyordum bu gün bir tane daha verdim. Nasıl geçtiğini hiç anlatmayayım çünki zordu yani onu yazmak falan. Bir tane sınavım kaldı onu da verirsem rahatlıycam. Belki bu yaza ben hiç girmesem. Şu an tek istediğim şey sessizlik ve huzur. Ben huzuru insanda arayan birisiyim ama bulabilir miyim bilmiyorum. Hiç benim aradığım o huzuru bulamadım. Hayatımda olan her kes kim olduğu fark etmez bana baskı ulguluyor. Her kes kendi yararına kendi için kullanmaya çalışıyor. Bu insanlar neden bu kadar iki yüzlü anlamıyorum ben. Hatta annem bile beni sırf oğlu mutlu olsun onun rahatı yerinde olsun diye kulanıyor. Ben belkide salağım buna izin veriyorum. Ama beni gerçekten belkide (eminim aslında) bu hayata hiç bir insan sevmedi. Ben daha öyle bir insan görmedim ki beni gerçekten yakından tanıyan. Neye ağladığı mı neye güldüyü mü bilen. Şu an bunları yazarken bile ağlıyorum ama tabi ki de kimse fark etmiyor bile bunu. Benim ağladığım geceleri kimse bilmiyor. Beni hiç bir insan bu hayata teselli etmeye çalışmıyor. Artık kimseyi umursamıyorum bende. Ama bana ruhsuzsun diyorlar. Belkide böyle olmak gerekiyordur...

[hergecehuzun]

Şarkı öneirmisin

Kubilay Karça - Beni Annem Bile Sevmedi

[1gelmegidersinn]

Biri beni niye sevsin ki… annem sevmemiş beni, beni doğuran kadın sevmedi bi başkası niye sevsin. Yıllarca çabaladım gözüne girmek için beni de sevsin diye ama onun gözünde çiçekleri bile benden daha değerliydi. Niye hiç görmedin beni anne neden… en dipteydim ya en dipte tek bi sebebim yoktu sabah uyanmak için, tek bi sebep aradım günlerce bi kere yanıma gelmeni bekledim, nasılsın demeni bekledim, her gece abimle dertleşmelerini dinlerken odamdan benimde yanıma gelmeni bekledim gelmedin…herkesin yanında oldun ama benim yanıma yanlışlıkla bile uğramadın.

[gamze-naz]

Baba.. Görüyor musun bitiyorum ben, günden güne eriyorum sanki. Ruhum bir vazo misali yere sertçe atılmış ve paramparça olmuş gibi.. Seninde payın var o kırıklarda. Ama sen bunu bile bilmiyorsun ki. Çünkü sen o kadar yoksun ki, ölüden farkın yok benim için. Neden onlara o kadar iyiyken bize bu kadar kötüsün ki.. Sen neden bizi hiç sevmedin baba.. Senin istediğin gibi bir evlat mı olamadık? Ama o zmn annem de bizi sevmezdi.. Aksine o senin yerine de sevmeye çalışıyor bizi. Aklıma her geldiğinde 'acaba bizi neden sevmedi' demekten ben yoruldum baba.. Çoğu kızın ilk aşkı babasıyken, sen nasıl benim ilk yara izim oldun, baba? Baba sen o kadar yoksun ki ben babam var demeye korkuyorum.. O kadar şeye ağlamazken konu sen olunca ben o bıraktığın küçük yaralı kız çocuğu oluyorum. Baba.. Baba sen bana neden inanmadın? Beni koruman gereken yerde, senden korunur oldum ben..

[gelmemeyegidenbirisblog]

"Sevemedi be kimse bizi"

[kullerimden]

beni annem bile sevmedi, sen ne kadar tanırsın ki beni?

[terrynoww]

ÖLÜMÜ ÇOK İSTEDİM AMA CESARET EDEMEDİM.

29 senelik hayatımda ölümü düşünmediğim 1 sene olmadı belki de. Çocukken dayak yerdim Allah'a al canımı derdim büyüdüm ezildim Allah'ım al canımı dedim bir insanın anasının babasının fiziki olarak olup bütün zorluklara kendi göğüs germesi ne kadar zor bir bilseniz..

Küçüklükten gelen travmalarım var mesela biri bana bağırınca ellerim ayaklarım titriyor korkuyorum cevap veremiyorum bazen susmakla yetiniyorum bu da bir çok kez ezilmeme neden oldu arkadaşlarım için de..

Beni kimse sevmedi dedim ilk yazım da nasıl anlatsam ben birine aşık olduğum zaman onun çevresindekilerin ona zarar verdiğini görünce susamıyorum bence bununla görüşme sana zarar veriyor diyorum. Tabi ki onun seçimi her zaman arkadaşları oluyor ben her zaman dış kapının dış mandalı ama seneler sonra hep haklı çıkıyorum acaba o insanlar beni sevgisiz alakasız bıraktığı için pişman oluyor mu ki ? Bana sorarsanız benim gibi biri hayatlarında olmadığı için çok mutlulardır.

Beni doğuran ana beni sevmedi ki elin oğlu kızı beni sevsin arkadaş kardeş sevgili olarak....

Dedim ya çok ezildim diye bu sene ilk defa bunu hem kendime hem babama açıkladım bir konuşma sırasında psikolojim o kadar kötüydü ki benim 7 senedir ne çektiğimi hiç biriniz bilmiyorsunuz ben çok ezildim dedim ve ağlamaya başladım.. Asker adamım ama artık sevgisizlik özlem bir ailenin olmaması o kadar ağır geliyor ki insana size anlatamam..

Bu yazımda sadece içimden gelenleri yazdım konu sapmış sıkılmış olabilirsiniz ama ben yazdıkça rahatladığımı farkettim gerçi hiç okuyucum yok ama olsun kendim yazıp kendim okuyorum diyelim.

Eğer bir gün bir operasyonda ölürsem bunu ailem sevdiklerim okur belki.

Annem geçse karşıma düzgün bir şekil de konuşsak tek soru sorardım neden beni sevmedin hep beni kullandın neden ? tek sorum bu olurdu. Şuan annem beni başka adama değişti onuda söylemek isterim. Ben doğu görevime giderken o adam gelmesin yanında sen tek gel dediğim için benimle görüşmedi. Ya ben bir operasyonda vurulsam ölsem ? Sen bir annesin bu senin vicdanına sığar mı ? Eğer ki sığarsa eyvallah. Eğer diyorsan benim tek kızım var sen yoksun. O zaman boynum kıldan ince. Ama bir insanın annesinden soğumasını size anlatmak isterim. Nasıl bir his biliyor musunuz ? Anne kelimesi geçince kalbiniz nötr kalıyor ne sevgi ne özlem hiç bir şey yok 29 senelik evladını 1 senelik hiç tanımadığın adama değişiyorsan oğlunun kalbinde en küçük kırıntı da bile olamazsın. Sen benim annem olamazsın. Sen benim psikolojik sorunlarımın en önündesin. Keşke anneannem ölmeseydi de sen ölseydin o kadının kalbi o kadar temizdi ki bir gün sinirlendiğim de anneme sen annen gibi bir anne asla olamazsın dedim. Annemin bana cevabı biliyorum ve olamam annem gibi demişti. Benim annem dediğim şahıs hayatını kızına ve yanındaki adama adadı babam hala annemi seviyor. Bugün annem gelse eve dönücem dese babam beni siler. Yani anlayacağınız bugün ölsem arkamdan ağlayan 1-2 kişi anca var oda arkadaşlarım ve sevgilim. Eğer doğu görevinde ölürsem hakkım aileme kesinlikle helal olmasın.

Sadece içimi dökmek istedim. Beni dinlediğiniz zaman ayırdığınız için teşekkür ederim. İyi geceler.

21.09.2022 20.23

[sahipsizmektuplar]

19.16, İntihar Düşüncesi... 20 Eylül 2022

Kendimi bulmaya çalıştığım bir dönemdeyim. Ve çok yoruldum... Yemin ederim çok yoruldum. Bi çıkış yolu bulamıyorum artık. Ailem öyle bunaltıyor ki nasıl çaresiz hissediyorsam ölmeyi ister oldum artık. Sanki herşeyden kaçmanın tek yolu ölümmüş gibi... Babamın gerçek yüzünü görmekten korkuyorum. Ve görürsem intihar ederim biliyorum. Artık ne din ne başka bi şey... Umrumda değil. Ben mutlu olamıyorsam kime neye ayak uyduramadığım umrumda değil. O kadar yalnızım ki... Geçen sene en azından yanımda olurdun sen. En azından bi çıkış yolum vardı... Her şeyi sana bağlamak değil niyetim ama her yol sana çıkıyor. Senin eksikliğin beni bitiriyor. Gel demiyorum, gelmediğin için üzülmüyorum. Ama kendimi bulamadığım için çok üzülüyorum. Çünkü sen varken böyle değildim. Ben eski kızı istiyorum.

Eski kafalı, dindar bir ailede doğmak ne iğrençmiş. Çağımızın ebeveynlerinin çoğu böyle. İğrenç bir zihniyetleri var. Baskı üstüne baskı... Tek dert para pul, geçim derdiymiş gibi bizim dert edindiklerimizi dertten saymıyorlar. Hani diyorum öyle dinimi seviyorum falan ama bazen öyle bir yerde buluyorum ki kendimi... Hiçbir şey umurumda olmuyor. Git geller yaşamaktan bıktım.

Annemin her seferinde bana seni kimse sevmeyecek demesi... İleride bu kafayla kocandan dayak yersin demesi... Sırf o yaşadığı için benim de yaşamam için bana gözlerimin önünde beddua etmesi...

Tamam, sevilecek biri olmadığımı biliyorum...

O da sevmedi, gitti...

Ama bunu duymak istemiyorum! Artık kimsenin beni seveceğine inancım kalmadı anne. İlk başta sana, sonra anneme teşekkür ediyorum.

Anne sana benzemekten korkuyorum. Diğer dünyada yanıp yanmayacağımın hesabını yapmaktan yoruldum, o yüzden senin kadar kısıtlayıcı biri olmak istemiyorum. Ama ya sana benzersem? Ben çok korkarım dışlanmaktan, istenmemezlikten... Seni de pek kimse istemiyor. Herkese annem deyince bir korku çöküyor. Sanki ben bilmiyor muyum? Girdiğin ortamları huzursuz ediyorsun. Ya senin gibi olursam?...

9 yıllık arkadaşım bile benden sakınıyor kendini. Başkalarının yanında eğlenebiliyorken, benim yanımda kendi olmaktan korkuyor gibi... Canım ne kadar acıyor biliyor musun?! İnsanlara Rumeysa denilince birden içlerini korku salmaları, ciddiyete bürünmeleri... Canımı yakıyor. Ben korkunç biri değilim...

Değişmek için çok çabaladım. Hayatım olmuş birini unutmak anca ölünce olurdu. Çok yabancılık çektim bu şehirde. Yürürken hayalini de getirdim peşimde. Yatarken sana sarılarak değil, bana sarıldığını hayal ederek uyudum ve yapmadığımda ise uyuyamadım. Sabah uyanınca yanımda sen varsın gibi gözlerimi açtım. Sensizliğe böyle meydan okudum aylardır. Bütün eksikliklerim bir yana, ailem bu evi bana cehennem ederken senin cennetinden mahrum kaldım. Ne demek istediğimi anladın... Gerçek ailemi kaybettim. Yıllardır istediğim şeyi veremeyen ailemden sonra sende bulduklarım aile kavramından fazlasıydı. Sen gidişinle beni altüst ettin. Hayata tutunacak dal bırakmadın. Ne kadar çabaladıysam da toparlanamadım. Hep en başından başladım. Düştüm, tekrar kalktım. Hiç bir boka yaramadı! Daire çizdim durdum aylardır. Gel diye bir çok kez yalvardım! Çok yalvardım! Çok istedim!.. Ettiğim duaların kabul olduğunu bile hissetmiştim oysa bir cuma gecesi... Hiçbiri bir boka yaramadı! Beni eksik bıraktın, yarım bıraktın!! Şimdi sensizlikle başa çıkamıyorum sevgilim. Hayatın bana attığı tokatlara sensiz sabredemiyorum. Bak, ne yaşarsam yaşayayım, sen varsan hepsi çözülür. Sen bile bile gelmedin... Bir kerecik göğsünde dinlenemedim... Bir kerecik yanında ağlayamadım, derdimi anlatamadım sana. Sana sensizliği anlatmama izin vermedin. Oysa bir sarılsak içimdekiler İnşirah ferhalığına kavuşurdu... Derin bir nefes alırdım, seni hissede hissede geri verirdim sonra. Kalbini göğsümde hissedip boynuna dolardım ellerimi. Yüzünü koklardım, kalbimi göğsüne yaslardım... Ben yaşayamıyorum işte böyle. Anladım ki insan aşksız yaşayamaz, sevilmeden yaşanılmaz. Ne yazık ki, annemin hep dediği gibi; benim sevilecek bir yanım yok... Bu bir nevi intihar cümlesiydi...

Gerçekten bir gün intihar mektubu yazar mıyım bilmiyorum. Ama şimdiden kafamda zemin yapmış durumda intihar düşüncesi...

Bir arasan, bu kalp delirir....

Gel desem?

Diyemem, peki...

Umutsuz olmaz, aşksız yaşanmaz...

O sen olsaydın,

Benim yanımda...

[gribirbariyerdenibaretimbombos]

Merhaba. Ben Elif. Bunu okuyorsanız büyük ihtimale bunu biliyorsunuzdur. Bu yazı bu bloga attığım en uzun ikinci yazı olacak, yani tahminlerimce. Çünkü bu yazıda ilk gerçek aşkımdan bahsedeceğiz. Dikkat etmemiz gereken şey ilk aşkımdan değil, ilk gerçek aşkımdan bahsedecek olmamız. 

Eğer benimle yeni tanışmış biri olsaydınız büyük bir ihtimalle benimle ilgili ilk düşünceniz ne kadar şıpsevdi olduğumla ilgili olurdu veya belki de bana aşka aşık derdiniz. Fakat gel gör ki ben bunların hiçbiri değilim. İlk aşkım yedi yaşlarımda annemin çocukluk arkadaşının oğlu yani benim de çocukluk arkadaşım olan Doğukan’dı. Hatta Doğukan’a o kadar aşıktım ki anneme bile anlatmıştım! Kimse de beni durdurup dememiş ki ‘Elif sen n’apıyorsun? Kızım daha yedi yaşındasın bir bekle.’ İlk aşkım böyleydi ve çok gariptir ki Doğukan’ı hiçbir karşılık almadan 13 yaşıma kadar sevdim ve vazgeçişim tek bir gecede oldu. 

Ve sevgili Ulaş... İlk gerçek aşkım. Son bir buçuk senedir hayatımdaydı. Fakat biz son bir aya kadar konuşmadık bile! Tanışmamız bir sohbet grubunda olmuştu. O İstanbul’da, ben ise İzmir’deydim. Arada ne söylemesi ne de yazılması kolay kilometreler vardı. Ulaşla ilk tanıştığımız zamandan itibaren onunla asla duygusal bir bağ kuracağımı düşünmedim. Fakat sonra bir şeyler oldu ve on sekiz gün önce bir iişkiye başladık. Her şey çok güzeldi. -Buraya kadar bakıldığında ‘Nerede bu aşk?’ diye düşünebilirsiniz. İnanın ben bundan sonrasında bile o bağın hangi sırada, hangi anda oluştuğunu hâlâ anlamıyorum.- Sonra sözler verilmeye başlandı, sonra hayaller kurulmaya, sonra kilometreler sayılmaya... Ve bundan sonrası tam bir hüsran. Bir anda tavırları değişti. Bir anda o kadar soğuk bir insan oldu ki tanıyamadım. Ve bu sabah, saat tam 11:31′de bir mesaj yazdım; bir şey mi oldu? Ve cevap çok gecikmedi, saat 11:47′de bir yeni mesaj; elif, ben yapamıyorum, aklımda başkası varken olmuyor. 

İşte tam o an, tam o saniyede fark ettim; ben aşık olmuşum. Ve tam o an, aşk Dünya üzerindeki en acımasız duyguydu. En çok can yakan, en çok içimi yakan o duygu. Ve hayatıma hoş geldin; ‘ellerimi şimdi kim ısıtacak?’ sorusu. 

İşte bu benim gerçek aşk hikayem. Şuan tarih 30 Mayıs 2022 · 02:56. 

Ve son olarak, 

Merhaba Ulaş,

Bu benim sana veda mektubum. Şu hayatta ellerimi ısıtmasını isteyebileceğim tek kişi sendin. Bana basketbol öğretmesini istediğim tek kişi sendin. Sabaha kadar konuşmalarımı dinleyen tek kişi sendin. Babamın kırdığı kalbi toplamayı teklif eden ilk kişi sendin. Kalbime gelip hoş gelen ilk kişi sendin. Yanına yatıp yıldızları izleyecek kadar güvenebileceğim tek kişi sendin. İyi ki vardın, keşke hep var olsaydın. Seni seviyorum. Bu arada seni seviyorum dediğim ilk kişi de sendin. Senden vazgeçişim nasıl olacak bilmiyorum çünkü bana gelişini daha çok yeni anlamıştım.

Başka bir evrende, Kordon’da, çimlerde senin yanında olabilirim. Birlikte yıldızları sayarız. Bitince de ayrılırız. Belki hiç sarılamadık, belki Alsancak sokakları bizi hiç tadamadı fakat bir köşe başında, elinde bir mimoza buketi, her zaman oralarda bir yerlerde olacaksın. Bu evren bizi sevmedi ama başka bir evrende yanımdasın sevgilim.

Ben senden gidemem, sende özle dön olur mu? Daha diyecek çok şeyim var fakat bugünlük bu kadar. Renkli rüyalar sevgilim.

~🦋✨

[esvedleyal]

f.

Benim bir derdim var küçüklükten beri. Saydım da tam on iki yıl geçti. On iki yıldır ağlıyorum ben geceleri. Seni ilk gördüğüm anı hatırlamıyorum ama o anda evrenin bir yerlerinde büyük bir şeyler olmuş olmalı. Kozmik bir şeyler ya da İsa’nın çarmıha gerilişi gibi bir şey. Herkesten fazla sıktın elimi, ben sildim herkesi ama bir senin izin belli. Sol yanağımın üstünde derin bir iz sevgili. Bir gün okuldan çıkarken parmağına bir buse kondurup sol yanağıma değdirmiştin. Sen bunu yaptıktan sonra her gün okul çıkışları yeniden yapman için yanında bekledim, hiç bilmedin. İlk öptüğüm sendin, son olmanı dilerdim. Seni öpmeyi bir kenara bıraktım, ben seni bir daha göremeyeceğim. Oysa ne çok isterdim, isterdim ki serin bir yaz akşamında gözlerine bakabileyim, başım omzuna değdiği an ağlayabileyim. Boş bir meydanda sırtın dönük yürürken, ismini haykırabilecek cesaretim olsun isterdim. Ben kimim? Sen beni hatırlamazken, hayatında yerim yokken kimim ben? Kimse hatırlamasın beni, kimse sevmesin. Bir şehri daha terk ediyorum şimdi. Tüm hüzünlerim başa sarıyor. Anne kalbimi neden gazete kağıtlarına sarmadın, bardakları sardığın gibi? Bu öyle bir acı ki sol göğsüme saplı bir bıçağı yavaşça çekiyorlar sanki. Umarım senin canın asla böyle acımaz sevgili. Bir çocuğun kalbinin daha hassas olduğunu zannederdim. Çocukluğum otursa karşıma, nasıl dayandığını sormak isterdim. Biliyor musun sevgilim, kimse bana sen gitmesen olmaz mı demedi. Galiba kimse beni senin gibi sevmedi. Ben yıllar geçse de o hissi hep arayacağım. Sen de beni sevmiştin bir zamanlar, bir zamanlar tek başıma taşımıyordum bu sevdanın yükünü. Artık kaldıramıyorum, çocukluğumdan kalan bu yarayı saramıyorum. Hiç aklına gelmiyorum belki, belki unuttun beni sevdiğin günleri. Bana da öğret, dayanamıyorum. Bugün kimsem olmadığını fark ettim ben. Annem bile sevmiyor beni. O bile beni sevmezken senden beni sevmeni beklememem aptallık değil mi? Hem biliyor musun ben artık üzmüyordum da annemi. O beni üzüyordu, benim seni üzdüğüm gibi. Sen beni affetmedin ama ben afettim annemi. Tüm bunları dinlemek istemezsin belki ama anlatabileceğim bir sen varsın. Hiç senin yanında olamadım. Sen tutunacak bir dal ararken çocukça heyecanların peşinden koşuyordum ben. Geç oldu ama anladım. Binlerce kez özür dilerim. Umarım her şey yoluna girer, iyi geceler.