#bengüzelim

[sairruhu]

Güzellik nedir?

Güzellik algısı insanlarca şöyle tanımlanır: pürüzsüz yüz,köfte dudak, sırma saç, ince bacaklar, ince parmaklar, ince bel , ince çene, küçük ve şekilli burun, uzun kirpikler ,renkli gözler, büyük göğüsler ve yuvarlar popo.

Peki ben kendimi güzellik algısına göre değerlendirirsem?

Sivilceli ve lekeli cilt, yuvarlak burun, sarkmış alt karın, kalın bacaklar, kalın parmaklar, siyah gözler, kısa ve kepekli saçlar, bakımsız tırnaklar, biçimsiz kirpikler, şekilsiz popo, sarkık çene altı…

Hiç bi güzellik algısına uymuyorum. O zaman güzel değilim. Güzel değilsem çirkinim. Peki çirkin ben sevilir miyim?

Bu sorular ve sorunlarla yaşamaktansa biraz kendimi değiştirsem ya?

Sivilceler için bakım ürünleri, burnunu yaptır, dudağa ruj ve glosslar, her gün çalış bacakları ve parmakları incelt, kendini kas ki çene altın sarkmasın, kirpiye rimel, göze lens bide korse takarsam artık güzelim.

Fakat bu ben değilim ki. Ben benim işte. Tüm kusurlarımla ben benim. Güzel değilim belki ama ben benim. Eğer olur da bi gün aynaya baktığımda gördüğüm kişi değişirse. İste asıl o zaman kendimi kötü hissederim. Çünkü ben benim ve ben benken güzelim.

[yorgunkirmizi]

Uzun zamandır eski fotoğraflarıma bakmıyordum. 15-18 yaşları arasındaki halime. Bilmeyenler için şu an 22 yaşındayım. En yakın arkadaşımla birlikte eski fotoğraflarımıza baktık güldük videolarımızı izledik eğlendik. İlk başlarda beni mutlu eden şey sonradan beni yavaş yavaş mutsuz etmeye başladı. Fotoğraflarıma bakıyorum, oradaki kız ben değilim. Giyinişim değişmiş, kilo almışım falan evet ama olay o değil. Gülümsemem farklı resmen, daha mutluyum her halimden belli. İlginç olan şey ben o zamanlarda da çok mutsuz olduğumu hatırlıyor olmam. Ama demek ki şu anki halim kadar değilmiş.

Arkadaşımla fotoğraflara bakmaya devam ettik ve bir anda “Ben ne kadar güzelmişim.” dedim. Bunun o zamanlar farkında değildim. Kendimi her zaman ortalama bir güzelliği olan ve çekici bir yanı olmayan bir insan gibi görmüştüm. 

Birkaç gün sonra yine tek başıma eski fotoğraflara bakmaya başladım, kendi kendime “ne kadar güzelmişim.” diyip durdum. Fotoğraflara bakıyorum ne zaman nerde nasıl çekildiklerini hatırlıyorum hepsini. Yüzüme bakıyorum ne varmış bu kadar beğenilmeyecek bende? Neden beni bu kadar çirkin olduğuma inandırdılar? Kimse bana gelip güzelsin demezdi. Belki annem babam ve en yakın arkadaşım derdi ama o zamanlar sevgili olduğum kimse bana bunu söylememişti. Nedense hep benden daha iyisini bulabileceklerini ama bana razı olduklarını düşünmüşümdür. Kiloluyum diyordum kendime, bakıyorum neredeyse zayıf sayılırım. Kendi kendime “keşke o zamanlara dönüp kendime ne kadar güzel olduğumu söyleyebilsem” dedim. Umursamamayı, zaten istediği çoğu şeyi başardığını söyleyebilsem. 

Bazen 15 yaşıma geri dönebilmeyi çok istiyorum. İnsanlar “Sen de küçükmüşsün.” dediklerinde “ne var be yarı otuz!!” diyebilmek istiyorum. Dershanemi, aptallarla dolu okulumu bile özlüyorum. Belki hayatımda en özgür olduğum anlardı ama ben çoğunu kendimden memnun olmayarak harcadım. Bu konuda kime kızmalıyım ondan bile emin değilim. Çevremdeki insanlara mı yoksa kendime mi? Bilmiyorum. Ama artık şunu öğrendim; başkalarının gözünden kendini görmeye çalışmamalısın. Sen, sen olduğun için güzelsin.