#ben kendi karanlığımda kaybolmuş bir ruhum

[yanlizgecelerr]

Tamam güçlüyüm falan ama yoruldum artık

[reviosinc]

Ben neden sevilmiyorum? Geceleri yatağıma uzandığımda, tavanın gölgeleri arasında kaybolan düşüncelerim bu soruyla başlar ve sessizliğin içinden yankılanarak beni boğar. Kalbim, sevgisizlikten yorgun düşmüş bir kuş gibi çırpınır, her bir atışında biraz daha umutsuzluğa gömülür. Gözlerimde biriken yaşlar, yıllardır kimseye gösteremediğim kırık dökük yanlarımın aynasıdır adeta.

Dışarıda hayat tüm coşkusuyla akarken, ben içimdeki yalnızlığın derin kuyusunda boğuluyorum. İnsanlar birbirine gülümserken, ben neden hep gölgede kalıyorum? Neden hiçbir zaman birinin gözlerinde kendimi bulamıyorum? Sanki herkesin içinde bir ışık var ve ben o ışığın uzağında, karanlığın içinde kaybolmuş bir ruhum.

Kalabalıkların arasında bile yalnız hissetmek ne kadar acı verici. Sesler, kahkahalar, konuşmalar… Hepsi bir araya geldiğinde bile içimdeki boşluğu dolduramıyor. Kalbim, sessiz çığlıklarla yankılanan bir mağara gibi. Kimse duymuyor, kimse görmüyor. Belki de herkes zaten kendi acısıyla meşgul, kim bilir?

Geceler uzun, düşünceler bitmek bilmez. Kendimi her seferinde daha da derin bir sorgulamanın içinde buluyorum. Hangi hatalar, hangi yanlış seçimler beni buraya getirdi? Sevgiye neden bu kadar uzak kaldım? Belki de sevmenin ve sevilmenin ne demek olduğunu bile unutmuşumdur. Hayatımın herhangi bir anında gerçekten sevildiğimi hissetmiş miydim? Yoksa bu da bir hayal miydi, zayıf bir umut ışığı mıydı, bir an için parlayıp sönen?

Zaman geçiyor, yıllar akıp gidiyor. Her geçen gün, sevgiye olan açlığım biraz daha derinleşiyor. Belki de bu sorunun cevabını hiç bulamayacağım. Ama yine de, içimde bir yerlerde hala bir umut kırıntısı var. Belki bir gün, biri beni görecek, benim karanlığımda ışık bulacak. O güne kadar, bu sorunun ağırlığıyla yaşamaya devam edeceğim: Ben neden sevilmiyorum?

[yanlizgecelerr]

Her şeyi zamanına bıraktık zamanımız varmı bilmeden

[yanlizgecelerr]

Ben kendi karanlığımda kaybolmuş bir ruhum.