#ben de nediyorbu diyorum kendime sıklıkla

[keskinbicak]

yıllar geçti. keşke bir saniye bile geçmeseydi ama yıllar yıllar geçti. bir zamanlar 16 yaşındaydım, şimdi ise inanması güç ama 25 yaşındayım. yaşımdayım mı yaşındayım mı bilmediğim bir ayrıntı. zihnimin içinde boğuştuğum sonsuz konuşmaların devam etmesinin beni tescilli bir deli yapmasından endişeliyim artık. geçen 9 yıl boyunca çıkmaza düştüğüm her an peşine düştüğüm bir cevap var. sorusu ise *ben kimim? * cevabını bulduğumu sandığım her an büyük bir çukura düşmüşüm, bunu şimdi anlıyorum. anlıyorum anlamasına da bu bir şeyi değiştiriyor mu emin değilim. şimdi yine desem ki ben cevabı buldum, desem ki artık ben kimim biliyorum, daha da büyük bir çukur içinde olduğumun farkına varmaksızın yine aynı soruyla karşılaşana kadar kendi aldatmacamda kaybolup gideceğim.

bir şeyler değişir umuduyla anlattım, kendime anlattım, en yakınım dediklerime anlattım, hiç tanımadıklarıma anlattım, göğe, taşa, geceye anlattım... anlattım ama değişen yalnızca ben de eksilenler oldu. anlatmak değiştirir mi bir şeyleri, ben öğrenemedim. çok anlattım ama öğrenemedim. yalnızca eksildim, ilerlemek isterken ya yerimde saydım ya geriledim ya da kayboldum. anlatmaktan kaçamam, insan olarak geldim bu dünyaya 25 yıl önce. insanım ben. beni insan kılan nedir onu da bilmem ya. ben bu dünyada ne öğrendim diye sorsam kendime, en baskın cevabım şu olurdu: *insan anlatmazsa delirir. ama kime neyi anlatacaksın? insan biri duysun ister içinde kopan kıyameti, açan çiçekleri, acıyı, iyileşen yaraları, asla kapanmayacak olan yaraları, kabuk bağlamış yaraları kendi tırnaklarıyla mütemadiyen kazımayı.. ve bir çok şeyi anlatmak istiyor insan, aynı şekilde duyulmayı, anlaşılmayı.