#beklemek kaybetmektir

[hicliginruhbulmushali]

Susmayan seslerim var yalnızlığa ne hacet?

[egesizizmir]

Geçmişin üşütüyor seni, istediğin kadar sarıl o battaniyeye, geçmişinde seni sıkıca sarıp ısıtan olmamış ki, istediğini yap yine hasta olacaksın. Birinin seni şimdi gelip sarıp ısıtmasını mı bekliyorsun? Üzgünüm ama bunu kimse yapmayacak, bu yüzden bekleme, beklemek üzülmektir. Beklemek en başından kaybetmektir. Kalk ve hayatını düzelt. Kalk ve kendini sar, isitsana ruhunu! Bunu senin yerine kim yapacak söyler misin? Dön bak etrafında kim var? Bir kez sendelesen, bin kez çelme takacak insanlar. Özür dilerim, belki insanlara dair içindeki son umudu aldı bu satırlar ama insanlar böyledir, bu satırlardan daha acımasızca parçalayacaklar kalbini... Ve iyileşmeyi bekleme, bunu senden başkası yapmayacak. Artık iyileş...

[agircezamahkemesi]

Türlü düzenlerle kirlenmiş olan bu dünyada , Çoğu zaman anlamına vakıf olamadığımız kelimelerle son seslenişim bu sana. Son kez haddimi aşacağım.  Bu dünyaya gelen her canlı öleceği güne kadar bir yol üzerinedir. Kimileri yürüdükleri yolun bile farkına varamadan konar göçerler. Kimileri ise ayağının altındaki toprağın bedenlerimiz için yaratıldığını fark edip yola kıymet verir. Ve herkes yolunu bulabilmek için yaratıcısı tarafından ona sunulmuş en kıymetlisini kullanır. Ben yolumu kaybettiğimde tekrar çıkabilmek için kapkaranlık soğuk kuyulardan, tanrının bana verdiği en kıymetli hikmetin farkına vardım. Bunun adı sevgiydi. İnsan o kadar ürkek oluyor ki bazen, sevgisi karşısında bile boyun eğebiliyor. Yenilmeye de boyun eğmeye de mecbur. Çünkü o kadar güçlü ki O.

Sana bunu küflü sözcüklerimle anlatabilir miyim emin değilim. Ama eğer birgün imkanım olursa kulağına fısıldayabilirim en değerli kelimeleri seçip. O yüzden son kez haddimi aşıp yazıyorum bu cümleleri sana , belki en doğrularını değil ama inan ki en kıymetlilerini seçiyorum kelimelerimin.

İnsan düşmekle kadirdir. Tüm güzel olan şeyler birgün bitmesiyle bilinir. Benim de hayatımda düştüğüm anlar oldu . Yıllarca çıkamadığım zindanlarım. O zamanlarda yanımda İnsana dair kimse yoktu. Sonra her insanın aslında yalnız öleceğini anladım. Fakat tanrının oyunu sanırım , sadece ölüm tek başına oynanacak bir oyun. Geriye kalan herşey için en çok da yaşamak için çocuk kalmak gerekir. Korkmadan yaşamak sınırlara bağlı kalmadan sevmek ve tüm bu kirli düzenin içinde toza,  toprağa ve çamura yani özüne bulanan bedenlerimizle yaşamak için ihtiyacımız var buna. Büyümek beklemek ve zaman kaybetmektir sadece. Kulak tıkamaktır. Benim asıl dostlarım ya ölümüne yaklaşmış yaşlı insanlar olmuştur yada henüz oyun oynamayı yeni öğrenen küçük çocuklar .  Çünkü geriye kalanlar çocukluklarını unuttular. Yani masumiyetini kaybettiler. Ve masum kalmak gibi bir talepleri de olmadı. Yada tekrar masumiyete kavuşma arzuları tutuşmadı. Bunları nereden mi biliyorum, kendimden . İnsan insanı insanda tanır. Ben tüm bu karmaşık dünyayı bedenimde ve aklımda tanıyorum. Fakat bu bedenden de ayrı bir alem var içimde. Bu alemin tek bir dini var . Onun adı da sevgi. Şeriati , tarikatı,  marifeti , hakikati yok . Nedeni sebebi doğrusu yanlışı ahlakı ahlaksızlığı gecesi gündüzü ve dahi tüm sıfatlardan münezzeh.  Bu alem bir ateş . Odunu ise sevgi. Ve yeterince odun atmaz isem bu ateş kalıveriyor cılız bir ışık gibi...

[eskidihayaller]

Beklemek, kaybetmektir.

[yazarhkaratas]

Beklemek, Zamanla kaybetmektir. (Hasan Karataş) https://www.instagram.com/p/CATcL-LHqJI/?igshid=wfl09wyj8i76

[bozkirveyagmur]

Beklemek seni kaybetmektir, gurbet senden uzak kalma acısı, ızdırap sensiz kalma sancısı, hüzün sensiz yaşama yarası.

Çöle İniş, Ali Şeriati

[ruhdoktoru65]

BEKLEMEK KAYBETMEKTİR beklemek kaybetmektir. nasıl ki gitmek kaybetmek ise,beklemek de kaybetmektir. https://www.instagram.com/p/CC1s34jl5vG/?igshid=qdlvkmwiorf7

[canbeycan]

Kurşun sesi kadar hızlı geçer yaşamak, bu yazı da hani her şarkıda bir parça bizden vardır bir parça bu yazışmada sizde olabilirim? Genellem doğru olmasa gerek?..Hadi okuyalım...cc kurşun sesi kadar hızlı geçer yaşamak; öyle zordur ki, kurşunu havada, sevgiyi de yürekte tutmak! geçtiğimiz yollarda kaybettiklerimizin bize en büyük kötülüğü kendilerini tekrar tekrar hatırlatmalarıdır. onlar, bir kere kaybetmekle kurtulamadıklarımızdır. yoklukları hayatımızdaki varlıkları haline gelir. hep ama hep hatırlarız. ne biçim kaybetmektir bu? kim gölgesinden kaçabilir ki? bazen duygularımız bizden erken yaşlanır ve bizden hayatın geri kalanını alır. hayatın, kendini anlayanları cezalandırmasıdır bu. durup, durup ardına bakan kadınlar vardır. geçmişi düşünmekten şimdiyi yaşayamazlar. her şeyi didikleyip duran, mazisinin gölgesinden, anılarının yükünden bir türlü kurtulamayan, gözleri ufuk yorgunu kadınlar. güçlü, köklü bir biçimde yeni arkadaş edinecek yaşları geride bıraktıysan eğer, hasar görmüş eski arkadaşlıkları onaracak çağı da geride bırakmış oluyorsun. zaman ilerledikçe birçok şey, daha zor olmaya başlar. beklentisi yüksek olan kadınların yalnızlığı daha koyu oluyor. büyük lafların gölgesinde geçen hayatlar, bir daha iflah olmuyor, geçip gittiğiyle kalıyor zaman, aşk......her şey! ayrılıkları ayrıntılar acıtır. kadınları mahveden erkekler değil, ayrıntılardır. erkekler, erkekliklerinin tadını alabildiğine çıkartırken, kadınlar bu konuda da umutsuzdurlar. çünkü kadınlık bekler. ummak ve beklemek kadınlığa verilmiş iki cezadır. murathan mungan https://www.instagram.com/p/BquRRAwg1oE/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=w0eo6cr6kgaf

[hicliginruhbulmushali]

Biriyle bunca zaman geçirip, sonunda onun sadece bir yabancı olduğunu idrak etmek... Ne büyük bir kayıp.