#beetje lang deze keer

[remidavs]

Na een eerdere pittige week die mooi eindigde met genieten van de kleine dingen… kan ik deze week zeggen dat de grote last voorbij is.

De pijn en het ellendige gevoel worden veroorzaakt door een stimulator voor mijn beenmerg. De eerste keer gaf deze amper last, maar ook amper resultaat. Vorige keer was dus effectiever. Toch naar productie van neutrofielen… maar het hakte ook een stuk harder in op mijn lichaam. Gelukkig mindert het neveneffect ook na een tijdje waarbij ik nu na een “goede week” terug ben bij de lastjes van voor mijn pauze… beetje misselijk, last van cortisone maar niks zo erg dat ik ziek ben of niks kan doen. Dus oef.

Nu vooral

Ook een mijlpaal voorbij. De laatste sessie carbotaxl is voorbij! Dat wil zeggen weg van de allergische reacties op doe taxol maar wel op naar een andere mogelijks pittigere cocktail voor mijn lichaam… EC zou 4 keer mijn vriend moeten en dat tweewekelijks in de hoop dat mijn lichaam dat trekt. En daarvoor is die beenmergstimulator nodig. Eerlijk, ik ben er toch een klein beetje bang voor… de oncoloog gaf me alvast voltaren en paracetamol mee voor de inspuitingen in de hoop dat het niet zo erg wordt als de vorige keer… want dat… dat willen zij ook niet.

Hoe het eruit gaat zien: optimaal, dus plan A:

Pembro ( de immunotherapie) en EC met daarna lonquex (die vieze spuit) en twee weken later EC en lonquex, twee weken later EC en lonquex om nog twee weken later dat hoofdstuk af te ronden met Pembro en EC

Daarna een pauze van 3 weken of iets meer (afhankelijk van de mogelijkheden van het OK) de operatie… best spannend.

De immunotherapie blijft normaal nog wat langer doorgaan omdat ze daarbij lange termijn enorm positieve resultaten bij ondervinden en daar lijk ik geen nevenwerkingen bij te ervaren dus dan gaan we daar gewoon voor…

Plan B: als mijn bloedjes niet mee willen op de lonquex gaan we voor driewekelijkse therapie

Plan C: al de reactie op de lonquex te hevig is of mijn lichaam de drie weken niet trekt, dan vervroegt de operatie…

Maar ik ga voor plan A en hoop om tot 3 te geraken, vooral uit realisme en zelfbescherming. Maar alles wat anders is, vind ik ook best ok. Zolang het lichamelijk draaglijk blijft, want mentaal heb ik nog wel ruimte voor een paar stootjes, af en toe… dankzij alle steun rondom me blijft dat zo en dat is heerlijk.

Nu dus op naar een tweewekelijkse therapie waarbij ik op 17/10 op check-up moet om dan de go te krijgen voor de dag erna. Volgende sessie is 3/11 gepland, uitzonderlijk check-up en chemo op hetzelfde moment. En daarna steeds op vrijdag de check-up en de week erna op maandag chemo. Dus idealiter laatste dosis op 2/12. In de hoop om chemo nevenwerkingenvrij te zijn voor de feestperiode dus spannend…

Maar eerst nog een paar leuke dingetjes proberen plannen voor we er terug

In vliegen en genieten van de mooie dagen…

Geniet van de mooie dagen! 😘

[geschiedenisish]

Dystopische Nederlanders

Ok, euhm, hoe ga ik dit uitleggen.

Ik heb inmiddels nogal wat ervaring met zo'n beetje heel christelijk Nederland. En er zitten écht rare types tussen.

Ik wil er hier even twee noemen in aantocht naar de Amerikaanse verkiezingen, op basis van een Tumblr post die ik zojuist gerebloged heb.

De eerste is Gezin in Gevaar.

Ze zullen het je zelf niet snel melden, maar deze website en Youtube account, die het bestaan van een kleurrijk boekje over homohuwelijken zien als het einde der tijden, zijn bedacht door de organisatie Civitas Christiana. De Nederlandse tak van TFP. TFP zijn een organisatie die ons terug willen sleuren naar een tijd nog vóór het concilium van Trent uit de 16e eeuw! Gezin in Gevaar zijn het daar volledig mee eens, al zullen dat zelf niet toegeven. Hoe ik dat weet? Omdat Hugo Bos de secretaris is van CC én de baas van GiG!

Iedere keer als je een nieuwsfragment ziet over de week van de Lentekriebels, over 'bezorgde ouders' of over 'fouten bij de Rutgers stichting', weet dan dat journalisten in de propaganda van Gezin in Gevaar zijn getrapt. De organisatie heeft gelijk, soms gaat Rutgers te ver in haar seksuele voorlichting, maar het feit dat een hyperconservatieve christelijke organisatie de conversatie kan leiden omtrent dit onderwerp, Hugo wordt vaak geïnterviewed in reportages over dit onderwerp, maakt dat we deze organisatie dringend in de gaten moeten blijven houden, en we ze beter niet meer kunnen uitnodigen om de conversatie te leiden over dit onderwerp!

De tweede organisatie bestaat niet meer, maar dat maakt ze niet minder dystopisch. Waar nu de macht in Nederland in handen is van de VVD, was dat rond 1900 anders. Terwijl Aletta Jacobs, Jacobus Schoondermark, Jan Rutgers en Frederik van Eeden bezig waren met de eerste emancipatiebeweging, moesten zij vechten tegen de extreem-conservatieve ARP, oftewel "Anti-Revolutionaire Partij". (Zij waren wel niet de machtigste partij though. Dat waren de liberalen en/of de katholieken. Maar de ARP zaten wel echt ALTIJD mee in de regering!)

Nou denk je misschien dat dit een hele pacifistische partij is die gewoon rust willen, maar nee. Revolutie verwijst hier naar een specifiek revolutie; namelijk de Franse Revolutie! De ARP waren anti-democratie en anti-scheiding van kerk en staat. We leren allemaal op school dat het algemeen vrouwenkiesrecht geruild moest worden tegenover vrijheid van onderwijs. En wie stonden er aan de andere kant van die ruil? Juist ja, de ARP! ZIJ zijn de reden dat de Nederlandse overheid tot op de dag van vandaag betaalt voor evolutie- en klimaat-ontkenners in het Nederlandse onderwijs!!!!!!!!! En dat zoiets OOK NOG in de GRONDWET staat vastgelegd!?!?!?!?!!?

Weet je waarom Nederland zo moeilijk Indonesië af kon staan? VANWEGE DE ARP die op dat moment de macht hadden en twee "politionele acties" uitvoerden omdat zij Indonesië zagen als "hen door God gegeven". (Al speelden hier decennia aan kleinering van het Indonesische volk in de Nederlandstalige wetenschappelijke literatuur wel een rol in, maar soit.) Als laatste waren de ARP ook verantwoordelijk voor Hendrik Colijn, de man bekend als de meest incompetente minister-president uit de vaderlandse geschiedenis. (Google ff op “Gaat u maar rustig slapen”, een van de oudste Nederlandse memes.)

En wat veel mensen niet weten is dat deze dystopische organisatie is opgericht door Abraham Kuyper. Kuyper is zo'n beetje de belangrijkste man in de ontwikkeling van het Nederlands protestantisme na 1800. In die tijd had je twee type hervormers; progressieven en conservatieven. Kuyper was grotendeels deel van de laatste categorie. Hij vond de mainstream kerk, de Nederlands Hervormde Kerk, te progressief, en richtte de Nederduitse Gereformeerde Kerk op, die zes jaar later al weer over ging in de "Gereformeerde Kerken in Nederland". Lange tijd DE conservatieve tegenhanger van de NHK. Kuyper heeft er voor gezorgd dat een groot deel van Nederland éxtra conservatief geworden is! Vooral in de Biblebelt!

Dus even voor de duidelijkheid. Christenen die ons EEUWEN TERUG de tijd in willen sleuren, dan wel naar de 16e, dan wel naar de 18e eeuw, bestaan nog steeds of hebben in een recent verleden bestaan (De ARP is in 1974 opgegaan in het nog steeds bestaande CDA, net als de katholieke partijen. Het CDA is wel aanzienlijk progressiever dan de ARP ooit was though.)

Absurd conservatisme is niet iets uit een ver verleden. Vandaag de dag kunnen mens nog steeds het halve land achter zich krijgen met uitspraken als "alles was beter voor de emancipatiebewegingen van 1960" of "Alles was beter in de Gouden Eeuw, daar moeten we weer naar terug."

DIT. IS. NIET. NORMAAL. zoals Innuendo Studios het zo mooi zegt in zijn nieuwste video. CC die de Week van de Lentekriebels in zijn volledigheid willen afschaffen is niet normaal, ARP die willen dat de staat betaalt voor christelijk onderwijs en vooral voor wetenschap-ontkenning is niet normaal. Incels die vinden dat we terug moeten naar gender rollen van vóór 1960, zijn niet normaal.

Dit soort dingen ZIJN niet normaal en MOETEN ook NOOIT normaal WORDEN. Maar dat lukt alleen als WIJ een streep trekken. Anders doen zij het namelijk voor ons. CC heeft de streep gezet. Ieder jaar proberen zij tijdens de Week van de Lentekriebels het NORMAAL te maken dat OUDERS als ENIGEN hun kinderen sexuele voorlichting mogen geven. EN NIEMAND ANDERS!!!!!!!!!!!

We weten allemaal hoe slecht en problematisch thuisonderwijs is, al helemaal voor zoiets gevoeligs als sexuele voorlichting. Maar ieder PowNews of Telegraaf spotje over de Rutgers Stichting maakt CC's mening meer normaal, en die van ons minder. LAAT. DIT. NIET. GEBEUREN.

Stem! Praat! Verkondig! Want als wij het niet doen, dan doen zij het wel! Het is ze al eens gelukt in 1900, maar weet je wie het toen ook gelukt is? De feministen! ZIJ kregen algemeen kiesrecht al in 1919 na algemeen mannenkiesrecht in 1917 én algemeen onderwijs voor kinderen! (Beter bekend als de leerplicht. Anders had je nu nog steeds in de fabriek gewerkt!) Ook was het onder druk van de feministen dat het kinderwetje van Van Houten werd ingevoerd en het kiesrecht al in 1887 werd verbreed. (De feministen waren in die tijd voornamelijk een one issue partij voor algemeen kiesrecht, andere feministische zaken stonden op de tweede plaats. Zoals bijvoorbeeld kinderbescherming en -rechten, ook begonnen door de feministen.) In andere landen duurde algemeen kiesrecht veel langer! Omdat NEDERLAND een sterke traditie van feministen heeft die niet over zich heen laten praten! Die netwerkten en vechten voor hun idealen. (Van Houten kwam ook niet met het idee voor zijn wetje. Dat idee kwam van de feministen maar konden ze alleen via hem in de Kamer krijgen.)

Dus verkondig! Want er zijn voldoende Nederlanders, zo zie je nu, die graag over je heen praten met hoe ZIJ de wereld graag zouden zien! En dat doen ze dan ook nog eens in eufemismen! Sta. Dat. Niet. Toe. En noem het middeleeuwse, christelijke beestje bij de naam!

Maak HUN mening niet NORMAAL. Zelfs als de Telegraaf en PowNews dit wel doen.

[fransopdefiets]

15-7 Stokmarknes

Gisterenavond raakte ik in het keukentje aan de praat met een Franse hoogleraar bedrijfskunde. Die was na zijn burn-out 5 jaar geleden gaan fietsen. Hij had een heel simpele aanpak, je kiest een windrichting en fietst zo ver mogelijk. Bijgevolg was hij al via Mongolië naar Australië gefietst, had hij de Verenigde Staten doorkruist (en ontdekt dat de winters daar bitterkoud kunnen zijn), was hij nu op weg naar de Noordkaap en daarna wordt zijn bestemming Johannesburg. Op mijn vraag waar hij van leeft, vertelde hij over Woofing, een website die overal werkplekken aanbiedt op ecologische boerderijen tegen kost en inwoning. Verder heeft hij genoeg spaargeld totdat zijn pensioen ingaat (en dat is in Frankrijk 5 jaar eerder dan bij ons). O ja, wat at ik? Risotto met paddestoelen uit de zak, niet van Adventurefood, maar van Firepot. Die zijn twee keer zo duur, maar echt veel lekkerder!

Vanmorgen lig ik om half zeven al te stoven in de felle zon, dus er zit niks anders op dan op te staan. Zodoende ben ik een uur te vroeg voor de ferry, maar de ferry is ook een uur eerder dan de dienstregeling beweert, dus ik kon zo aan boord stappen. Er is geen koffie op de pont, maar aan de overkant ligt het stadje Melbu en daar hebben ze een bakker met koffie en kaneelstange en terras.

Ik zit al een beetje te plannen op het traject Gryllefjord - Tromsø. Ik neem donderdag de eerste ferry van Andenes naar Gryllefjord, die komt aan circa half elf aan en dan is het nog 74 kilometer naar de camping met een klim naar 300 meter hoogte over 4 km. Dat wordt dan een heel lange dag. Opknippen kan, maar dan ben je minimaal 150 euro voor een nachtje hotel kwijt. Er is één hotel met 3 kampeerplekken. Die moet je wel tevoren reserveren, dus ik dien meteen maar een verzoekje via de email in.

Na Melbu kan ik kiezen links- of rechtsom het eiland naar Stokmarknes. Ik kies voor rechtsom en word beloond met een bijzondere houten zeskantige kerk in Hadsel. Binnen hangt een bijzonder schilderij van een rijke en een arme man die bidden. Met rode lijntjes tussen hun hoofd en het landschap wordt duidelijk gemaakt waarvoor ze bidden. Het hoofd van de rijke man is met een aantal lijntjes verbonden met burchten, legers; schepen en andere materiële zaken, het hoofd van de arme man is rechtstreeks verbonden met de Hebreeuwse letters voor JHWH in de hemel.

Als ik weer buiten kom, zie ik bordjes in het gras met de tekst koffie en wafels, die wijzen naar een bijgebouwtje. Binnen zitten twee bejaarde dames sokken te breien en ik begroet ze met Goodmorning! Coffee and waffles! En ja hoor, het wafelijzer gaat aan, het beslag staat al klaar. We raken een beetje aan de praat en de dames zijn zussen, Karin en Ut. Ik zet ze op de foto, daar hebben ze groot plezier in.

Dan is het nog een minuut of twintig naar de camping. Er is niemand, maar er is wel een bord met sleutels van vacante hutten. Die zijn niet veel duurder dan een tentplaats, dus ik pak een sleutel en installeer me. Na een wasje kom ik de Franse hoogleraar weer tegen, die had een ferry later en ging linksom en werd beloond met prachtige uitzichten.

In de middag bezoek ik het Hurtigrute museum, over de geschiedenis van deze kustverbinding in het noordelijke deel van het land. Er staat een compleet passagiersschip uit 1955 overdekt op het droge waar je doorheen kunt lopen. In een aparte ruimte staat het salongedeelte van een vooroorlogse voorganger, de s.s. Finnmarken. Dat schip is vlak na de oorlog voor de sloop aan Nederland verkocht, de sloper sneed de sectie met de salons eruit en verkocht die aan een manege in Beekbergen, waar dat deel jaren lang als overnachtingsaccommodatie heeft dienst gedaan. Een aantal jaren geleden hebben de Noren die sectie weer teruggekocht en in het museum gezet.

Gefietste afstand: 49,5 km

Gefietste tijd: 4 uur

Lengte van de straal van de cirkel die de Noordkaap als middelpunt heeft: 494,3 km!!! Onder de 500!!!

[oldsailors]

6-2 Avigliana

We aten gisterenavond in de Balkankelder, een nogal vreugdeloze bedoening. Er hingen wat mannen aan de bar en in de eetzaal zaten een moeder en dochter en een stel deelnemers aan de run. Dat waren een vader en een zoon, die graag hun verhaal met ons deelden over de aanschaf van hun auto en wat ze er allemaal voor werk aan gehad hadden.

We aten daar een snoekbaarsfilet en Rösti Bombay (u mag raden wie wat at), vooraf kregen we een bordje botersla, rauwkost en flink veel slasaus.

Ons Airbnb is een enorme zolder boven een soort van Keukenconcurrent en dat zien we terug in de keukenhoek, dat aanrecht meet toch al gauw 11 meter. Om kwart over zeven op, we ontbijten en laten twee bordjes en kopjes achter in de groot formaat afwasmachine.

We zijn een kwartiertje voor sluiting bij de start en halen de route voor vandaag op. We kiezen weer voor de korte route, nu van Basel naar Turijn. De opdrachten voor vandaag zijn: 1. Lever de langste spaghettisliert in die je kunt vinden. 2. Smelt twee ons fonduekaas op je hete motorblok en lever een filmpje in van dat proces. We kijken elkaar even aan en halen onze schouders op.

Vanaf Basel rijden we door de bergen naar Balsthal. Dan over de snelweg via Bern richting Lausanne, maar al vrij snel gaan we weer de B-wegen op. We slingeren ons door Zwisterland heen, jammer genoeg is de St. Gottharspas afgesloten en moeten we door de tunnel. Tot ons genoegen zien we ook nog wat sneeuw, oude verpieterde sneeuw weliswaar, maar toch. Vanaf de tunnel is het een lange afdaling naar Aosta en dan naar Turijn over de snelweg. Daar valt niet veel aan te beleven, behalve dat de uitlaat steeds meer lawaai gaat maken en wij steeds meer bij de groep gaan horen. Onderweg komen we voortdurend andere deelnemers tegen dienons dan begroeten met geclaxonneer en sirenes. Dan is het toch wel een beetje jammer dat wij er niks tegenover kunnen stellen.

Onze bnb bevindt zich aan een meertje bij Avigliana en de instructies zijn zo onduidelijk dat we eerst twee keer vastrijden in een soort van niemandsland. Het moet hier prachtig zijn, maar het is stikdonker, dus we krijgen er niet veel van mee.

Dat is ook wel een beetje de tragiek van deze onderneming, je zit de hele dag in de auto, je rijdt door de prachtigste landschappen, je ziet de indrukwekkendste middeleeuwse kastelen en kerken, maar er is geen tijd om iets te bekijken.

[magheteenonsjeminderzijn]

Zondag uitslaapdag dus dat doen we dan ook 😅 Althans ik, want Marcel heeft er al 2 uur fietsen op zitten als ik wakker word. Verkleumd tot op het bot maar hij heeft wel lekker gefietst.

Ik start de zondag met een kom yoghurt met muesli en lijnzaad. Daarna ga ik boodschappen doen bij AH voor het avondeten van vanavond en morgenavond.

Weer thuis ga ik ook meteen koken. Voor Marcel maak ik een ovenschotel tortelloni carbonara en een schotel lasagnette. Daar kan hij vandaag en morgen van eten en de rest kan in de diepvries zodat hij niet hoeft te koken volgende week. En voor de moeders doe ik wat lasagnette in een bakje.

Tijd voor een late lunch met 3 crackers Philadelphia Light. Na de lunch ga ik met een koffer en thuisblijvers informatie naar Mike en Natasja om de Paasei kaarsjes op te halen die mam heeft besteld. In de koffer heb ik een cadeautje gestopt met een kaart. In het pakje zit een lucky shirt dat Mike kan dragen als hij gaat gokken en op de kaart heb ik geschreven hoe leuk ik het vind om deze trip met hem te maken.

Ik blijf maar heel even en ga dan weer naar huis om de kaarsjes leuk in te pakken zodat mam ze als bedankje aan de dames van de wijkverpleging kan geven.

Als dat klaar is pak ik alles voor mam in (de hemdjes die ik gisteren heb gekocht, een kaart en 5 bakjes eten) en rij naar Amstelveen. Ik laat mezelf binnen en schrik een klein beetje als ik mam met open mond in pap zijn stoel zie liggen. Maar ze opent haar ogen. Gelukkig, ze sliep gewoon! 😅

Ik pak alles uit, we kletsen wat en drinken een kopje thee en na een uur ga ik weer huiswaarts. Rond 16.30 kom ik thuis. Ik heb nog 2 kaarten meegekregen van mam om op de post te doen. Ik vergeet ze natuurlijk te posten dus dat doet Marcel nog even. Ik neem een mandarijn als tussendoortje en daarna ga ik beneden nog een beetje stoffen en maak ik de wc’s schoon. Als ik daar klaar mee ben ga ik even op mijn gat zitten.

Ik krijg trek dus ik ga mijn eten voor de komende 2 avonden maken. Ik maak weer de champignons met biefstuk. Dat vind ik zo lekker. Dit keer eet ik het met volkoren basmati rijst. En dan komt er weer even een Yvonnetje voorbij. Ik weeg 80 gram rijst af voor 2 dagen en gooi de rijst terug in de rijstkoker. Ik was even vergeten dat de binnenpan er nog niet in zit. Oeps een deel van de rijst zakt weg naar de bodem. 74 gram krijg ik er uit de rest blijft zitten. Ik roep Marcel en onder ‘ hoe krijg je dit soort dingen toch elke keer weer voorelkaar’ probeert hij de rijstkoker aan de onderkant te openen. Dit lukt niet en uiteindelijk krijgt hij een schroef ook niet meer terug in de pan. De rijstkoker mag niet meer gebruikt worden en wordt weggegooid dus ik moet weer eens op de ouderwetse manier de rijst koken.

Marcel kiest voor de tortelloni vanavond en ik ga lekker aan de biefstuk met champignons.

Als we aan de cappuccino gaan komt Nynke nog even langs om mij een fijne vakantie te wensen. Zo lief en attent! Ook nodigt ze Marcel uit om een avond te komen eten. Dat wordt 1e Paasdag. Leuk voor Mars! Dinsdagavond is hij al uitgenodigd door zijn moeder, dan halen ze wat eten en woensdagavond eet hij bij Koen en Hannah. Hij heeft het nog druk en geen eens tijd om alles wat ik nu van tevoren heb gemaakt op te eten 😅 Hij gaat ook nog 2 avonden schaken dus die avonden kan hij wat eten uit de diepvries halen.

Ik ga mijn benen insmeren met zelfbruinende crème en ga dan met blote benen en voeten een halfuurtje lopen op de loopband. Daarna babbel ik online nog een halfuurtje met Susan die inmiddels zijn aangekomen in Las Vegas. Ik stel voor aan Marcel om nog een film te kijken op Netflix. We komen uit op Equalizer 3 met mijn favoriete acteur Denzel Washington. Ik zie hem liever in een andere rol, maar op zich een lekkere afsluiter van deze zondag.

[bramsnor]

Hoi….. hier is Kato weer,

Ja ik beleef dagelijks iets maar ga niet alles aan jullie vertellen. Het moet wel nieuw of interessant zijn om te lezen anders haakt straks iedereen af. Ik vraag me toch wel eens af of ik het niet voor "de kat zn viool" zit te doen, van een enkeling krijg ik wel reacties gelukkig, bedankt daarvoor.

Vandaag dus zo'n dag dat de moeite waard is om te (laten) schrijven. Vanmorgen bij de 2e wandel (de 1e doet het vrouwtje altijd) vond ik het al zo kort dus dacht er komt weer iets. Wel dat klopte, we gingen eerst in de auto, altijd leuk, boodschapjes halen/brengen. Daarna een eind rijden langs een rivier, toen een smal weggetje over en mocht ik er uit en kreeg gelijk de lange lijn aan.

Na een kort loopje stond ik oog in oog met een verre nicht van me denk ik. De baas begon een heel gesprek met haar baas, maar "mijn nicht" mocht niet van haar baas met mij spelen. Iets over ziektes of zo, jammer! Maar zal wel ergens goed voor zijn. Even later bleek er nog een "flinke neef" zich gedeisd op commando, zich achter een bosje te zijn.

Bleken dus beiden van een schapenhouder te zijn en mijn twee familieleden zijn opgeleid om echte schapen te drijven. Je kent ze wel van die hondsoorten die met een hele dikke gekrulde jas bijna wit in groepen in het land zomer en winter rond struinen. Uiteindelijk moest mijn neef een korte demonstratie geven hoe dat in zijn werk gaat. Ik vond het razend interessant (die neef trouwens ook). Dat zou ik ook wel willen leren.

Na een lang lang gesprek gingen we eindelijk verder een leuk land weggetje af, heerlijk wat een nieuwe geuren daar, geweldig. We hebben samen heel wat afgestruind, kwam zelfs een "slapende" haas tegen, had geen ogen meer dus denk een hele diepe slaap. Ik mocht er nauwelijks aan ruiken van de baas, dus weer door.

Op de terugweg moest ik ineens op een boomstam gaan zitten, nou ja, ik moest dus "poseren", snapte er geen reet van. En dat heeft hij wel een paar keer herhaald, snapte er niets van natuurlijk, nu wel kijk maar hier boven. Na deze ervaring zijn we na zo'n drie uur stekkeren weer naar huis gereden, kon ik eindelijk een beetje bij "maffen". Als er weer iets nieuws gebeurt laat ik het weer vermelden. Groetjes,

Kato 🐕

[inktvlekken]

iets over biseksualiteit en 'queer joy'

mijn biseksualiteit was nooit iets wat ik verborg, maar ook nooit iets wat ik als een belangrijk genoeg onderdeel van mijn identiteit zag om er open over te zijn. ik pass gemakkelijk als hetero, al mijn vorige relaties waren met vrouwen, als ik er niet over begon, namen mensen aan dat ik hetero ben. ik hoefde me ook nooit ergens onveilig te voelen om mijn genderexpressie, zelden om mijn geaardheid.

sinds ik een niet-hetero relatie heb, kan ik echter moeilijker om mijn biseksualiteit heen, want ik moet uit de kast komen elke keer als ik over mijn partner begin. dat komt met allerlei moeilijkheden, alleen wil ik daar deze keer niet over schrijven.

want ik besef steeds vaker dat het ook een bevrijding is om openlijk biseksueel te zijn, om, dankzij mijn partner, vaker omringd te zijn door mensen die niet aan deze verwachtingen voldoen en al die manieren waarop zij samen zijn met anderen, waarop ze met gender experimenteren, de open ruimtes die dit creëert.

ik besef hierdoor steeds vaker hoe gemakkelijk ik in bepaalde patronen terugval, in bepaalde genderrollen en verwachtingen van hoe een relatie eruitziet en van wat het betekent om een man te zijn. ik begin in te zien hoe dingen waarvan ik dacht ze persoonlijk waren, problemen die ik had met seks, een maatschappelijke dimensie hebben. dat herkennen maakt het makkelijker om er iets mee te doen, in plaats van het onuitgesproken, onwennig in mijn onderbuik te laten rotten.

ik laat mijn haar weer groeien. ik draag een pin met een regenboog en met de biseksuele vlag naar mijn werk. ik zet hij/hem achter mijn naam in de afsluiting van mijn e-mails. ik ben meer open, over mijn huidige relatie en mijn vorige relaties, over de liefde, over seks. zoek niet langer eindeloos naar de juiste woorden. biseksueel, panseksueel, het maakt niet zoveel meer uit, het zijn geen diagnoses meer voor wat er een beetje mis met me is. en ik weet inmiddels dat biseksualiteit er niet voor iedereen hetzelfde uitziet, dat je dat op allerlei manieren in kan vullen.

mijn partner doet me oogschaduw op voor een queer feest. het is een vorm van intimiteit die ik niet verwacht had, hoe dichtbij hen hiervoor komt, de zorgvuldigheid waarmee hen werkt. ik leen een van hun broeken, die is te lang, hen vouwt de pijpen op tot de broek past, ook dat is plotseling intiem. ik pak hun handen vast om hen overeind te trekken, wil ze niet meer loslaten (hier blijven, hen zachtjes kussen). we dansen tot vier uur 's nachts, zoenen zorgeloos, delen buiten een sigaret en even vergeet ik dat ik me onveilig zal voelen zodra we naar huis lopen, want dit, hier, en naast hen, is precies zoals het hoort.

de volgende ochtend trek ik een overhemd aan. mijn kapitalismekostuum, zoals mijn partner dat noemt, maar het voelt niet als een kostuum, ook dit voelt gewoon als mezelf. sinds ik aangekomen ben, bezit ik steeds minder kledingstukken die ik draag vooral om niet op te vallen, om mijn lichaam te verbergen.

en ik voel me goed, en comfortabel. seks, mannelijkheid, mijn lichaam, mijn relaties: het zijn niet enkel meer dingen waar ik niet echt over nadenk, want meer dan ooit voelt het alsof ik ze zelf in kan vullen, een vorm mag geven, voelt het alsof er geen gebaand pad is dat ik af moet lopen, mag het fluïde zijn.

meer dan ooit voelt het alsof er zoveel te experimenteren is, zoveel openligt, en dat is niet alleen eng of moeilijk, het is ook een onvoorstelbaar prachtig uitzicht.

[midlifeinla]

0scardag 12 maart 2023

In de straten een bizarre mix van zwervers en dagjestoeristen achter een hek waar continu geblindeerde SUV´s langs passeren. Ik merk een verloren gereden acteur op die vast staat met zijn chauffeur voor een hek. "But I´m nominated tonight", zegt hij met licht teleurgestelde stem tegen de politieagent. Een half uur later zie ik hem dan toch uitstappen, al zwaaiend, aan de andere kant van het hek. Maar niemand anders herkent hem. #danielbruhl

Die avond staat hij nog op het podium om mee de Oscar te ontvangen voor beste Foreign Language Film.

Na deze petite histoire beweeg ik me richting WeHo, West-Hollywood, de gaybuurt van L.A., om de Oscars mee te volgen.

Ik passeer eerst nog even bij Amoeba Music op Hollywood & Vine, een platenwalhalla, om enkele vinylplaten te zoeken die een vriendin van me graag wou. Maar de buit valt tegen. Enkel hiphop en pop in de zaak.

In het park achter de Roxy is er ook een kijkparty, van Elton John, die me een beetje te duur leek. Om aan te schuiven bij dat feestje moet je 6000 euro op tafel leggen.

Het gejuich bij elke belangrijke winst doet me denken aan een wereldkampioenschap van de Rode Duivels. De Oscars zijn zowat het Eurovisiesongfestival van de States.

Later die avond beweegt een colonne geblindeerde SUV´s zich over Santa Monica Boulevard, naar WeHo, waar ondertussen Go-go-dansers halfnaakt op platformen aan het dansen zijn, om eerst bij Elton langs te springen en daarna verder door naar de Vanity Fair-party in Beverly Hills voor een uitgebreid fotomoment.

Ik zie Billie Eilish, Lady Gaga, Rihanna en Lenny Kravitz passeren en ook een resem acteurs die opeens niet zo belangrijk meer lijken. Ook Justin Bieber loopt hier ergens rond, gehuld in een tapijtje om zijn ex te vermijden. Ik ben wat verzadigd in het sterrenspotten. Zelfs een verloren gelopen Nobelprijs-winnares boeit me nog amper.

Zoals Hugh Grant het die avond nog in een interview zei: "It´s all a bit Vanity Fair", doelend op het boek van Thackeray, niet op het feestje. Een verwijzing waarbij hij merkte dat die interviewster het niet door had. Op haar volgende vraag over wat hij die avond aan had van kledij reageerde hij heel laconiek "My suit".

Bij Vanity Fair zie ik nog een plethora van ontplofte jurken en glimmende smokings met een edgy twist passeren. Geen hemdloze herenkostuums deze keer. Wellicht omdat het best fris was in mistig L.A. De etiquette in restaurants en hotels is ook wel wat strikter. Of misschien is Californië wat preutser of gevoeliger op dat vlak.

In de befaamde Larry Edmunds cinemaboekhandel op Hollywood Boulevard hangt er dan ook een bordje, no shoes, no shirt, no entry.

Ik begeef me nog even naar Carney´s. Het hotdog restaurant in een afgedankte treinwagon op Sunset. Er is een wachtrij van mensen in galakostuum die na drie uur vastzitten in een zaal wel een klein hongertje gekregen hebben. Ze mengen zich in de treinwagon tussen twintigers die van een RPG-party komen en enkele verdwaalde zwervers die laat op de avond met hun verzameld bedelgeld snel nog een goedkope maaltijd komen halen.

Ik zou zo een Martin Parr-achtige foto kunnen nemen.

[devosopmaandag]

Schoonheid op aarde I

De tweede door Rokus Hofstede vertaalde roman van Charles Ferdinand Ramuz heet 'Schoonheid op aarde'*, dat zich afspeelt in een dorp aan het meer van Genève. Het is niet minder dan een betoverend boek, het verhaal en de stijl – maar over dat laatste een volgende keer. Ik raakte al snel vertrouwd met de dorpelingen, die door de komst van een jonge vrouw van slag raken. Als eerste is er de bijna twintigjarige Cubaanse Juliette, een vrije geest en zuivere schoonheid, haar oom, de bekrompen, opportunistische Milliquet, zijn lastige en jaloerse echtgenote, de dikke, vrijgezel Rouge, die leeft van de visvangst en die zich over Juliette ontfermt, zijn lange en magere hulp, de volgzame Décosterd, Marguerite, het nieuwe dienstertje, de gebochelde Italiaanse muzikant, Maurice, de jongeman die Juliette bespiedt, het meisje Émily, dat verliefd is op Maurice, de duistere Savoyaard. Zo opgesomd lijken ze universele en tijdloze romanpersonages. Het dorp, de bergen en het meer vormen het decor voor verhaal van Ramuz.

Twee weken zijn we nu in een klein dorp in de Allier, in de noordelijke Auvergne. We zijn voor twee maanden bewoners in een heel oud huis, met muren zo dik als je onderarm. Er is een flinke steen voor het tuinhekje geplaatst, want het gaat er stijl naar beneden. Vanuit de tuin hoor je het ruisen van de diepgelegen Bouble, die zich door een 'gorge' een weg baant. Hier zijn het de groene heuvels, de koolzaadvelden, het riviertje, de kloof, en de abdij van de Benedictinessen die de enscenering vormen van ons tijdelijke leven op deze plek.

Als eerste is er de beetje gedistingeerde Deen, van wie het huis huren en die hier veel oude huizen bezit. Onlangs kocht hij het 12e-eeuwse Hôtel de Dieu. Er is de Schotse overbuurvrouw die met haar Franse echtgenoot uit Thailand hierheen is verhuisd, er is de oude Engelse hippie-kunstenaar. De windgong, die aan de bloeiende appelboom in zijn boventuin hangt, verzacht de gure wind. Er is de bakkersvrouw, die op zondagmorgen nerveus wordt van de lange rij wachtenden. Dan is er de vrolijke zoon van het kruideniersechtpaar, die mij vol trots het potje ansjovis overhandigde, de hele dikke winkelier die mij de enige emmer toonde die hij in de winkel had en die me te groot was. Er is de kwezelachtige non in de winkel van de abdij, die al die geurende luxigheden die de nonnen zelf maken, absoluut niet nodig heeft. Naast ons woont een jong echtpaar met een engelachtig en ernstig meisje met zwarte krullen. En dan is er nog de licht verontrustende jongeman, die rondjes loopt voor de kerk en die verzonken in gedachten je overal in het dorp tegenkomt.

Je kan de werkelijkheid tegemoet treden als het binnenstappen in de Vival, je boodschappen doen en klaar ben je. Is de werkelijkheid van dit dorp en zijn bewoners wel stof voor een roman? Misschien niet, maar ik ben er zo ontvankelijk voor geworden door Ramuz – en Rokus Hofstede.

* 'Schoonheid op aarde' | Charles Ferdinand Ramuz (1878-1947) | oorspronkelijk verschenen in 1927 | vertaling Rokus Hofstede | Uitgeverij Van Oorschot | 2022

[dwalendinhetniets]

Wie is de mol 2019 - aflevering 2

Rick Paul en Nikkie samen op die toren is goud

Oh wow echt knap dat Rick Paul die cijfers ziet want ik kan er echt geen onderscheid in maken

Tot tien tellen kan best nog moeilijk zijn, zoals Nielson hier demonstreert

Het blijkt dat de hele groep moeite heeft met rekenen, wat mij erg geruststeld want ik bak daar ook niks van

"Hiervan waren er maar twee goed" en Nielson meteen: Toch twee! 🤩 Hahahahahhaaha

Sinan, het klopt dat de groep geen structuur heeft maar dat maakt dit programma juist zo vermakelijk xx

Oeh Laser Labyrinth klinkt heel gaaf

Meneer 'we moeten meer en duidelijker communiceren' Sinan is af omdat de andere groep met hem aan het communiceren was hmmmm

Ik zou trouwens zo hard omvallen tijdens deze opdracht maar toch lijkt het me leuk om te doen lol

Ah balen Niels, maar je hebt het toch 1,5 minuut vol weten te houden

Oh nee Nikkie laat je geld niet vallen 😱

Sara hoezo pak je niet het geld maar je naambordje? Beetje verdacht dit

Lang leve de yoga en pilates lessen die Evi volgt

Heel leuk die opnames met de jokers

Geniaal bedacht dat ze de beloningen voor het verlaten van de kamer iedere keer doorwisselen

OOOH die laatste boodschap is vals

Oeh of je joker kwijt of een vrijstelling

Woah Evi wordt echt heel erg verdacht door iedereen

Drie met hetzelfde aantal fouten, oeioeioei

Aaah Evi was het langzaamste :(

[jansiemons]

Belabberde GSM-signaal in Sint-Martens-Latem

Voel jij je ook wel eens gefrustreerd door het belabberde GSM-signaal in onze pittoreske gemeente, waar kunst en natuur hand in hand gaan, en het signaal lijkt op een eigenzinnig kunstwerk gemaakt door een hyperactieve kleuter met een liefde voor abstractie? Beeld je een meesterwerk in, zoals de Mona Lisa, maar dan met zoveel gaten dat het lijkt alsof Da Vinci per ongeluk zijn schilderij door de papierversnipperaar heeft gehaald. Terwijl je langs Latem-golf wandelt, is je smartphone beter te gebruiken als een moderne fakkel, want bellen met de GSM is er soms ongeveer net zo succesvol als proberen te communiceren via rooksignalen in een storm. Ja, hier in Latem krijg je op sommige plaatsen nog echt het gevoel dat je verbonden bent... met het verleden.

Stel je eens voor: je bent aan het wandelen in onze gemeente. Je voelt je als een ware ontdekkingsreiziger, klaar om je epische tocht onmiddellijk te delen met de wereld. Helaas, wanneer je je telefoon tevoorschijn haalt, blijkt de technologie je in de steek te laten. Geen streepje bereik, geen wifi-wolkje in de buurt, alleen jij en een paar eksters die je aanstaren alsof je hun laatste pinda hebt gejat! Misschien is het een sluwe zet om je gedwongen te laten genieten van de pracht van de gemeente, zonder afleidingen van het digitale tijdperk. Of misschien is het gewoon dat het signaal geen fan is van de geur van vers gemaaid gras en besloten heeft een pauze te nemen. Wie zal het zeggen?

Laten we hopen dat je niet midden in de nacht, wanhopig en half slapend, dringend je dokter moet bellen, niet omdat je denkt dat je een hartaanval krijgt, maar omdat je plotseling denkt dat je de oplossing hebt gevonden om het GSM-signaal te verbeteren. De enige vereiste? Een beetje lenigheid en een goed werkend GSM signaal. Dus daar sta je dan, in je pyjama, die al zijn beste dagen heeft gehad, en je moet een ingewikkelde choreografie uitvoeren. Begin maar met een elegante sprong, alsof je een ballerina bent die per ongeluk op de verkeerde stage is beland. Vervolgens moet je op één been balanceren, met je andere been in een positie die je normaal alleen in yoga ziet. En net wanneer je denkt dat het niet gekker kan, moet je ook nog eens een paar keer op en neer springen als een hyperactieve kangoeroe. Natuurlijk, terwijl je dit allemaal doet, probeer je een signaal te vangen dat harder speelt dan verstoppertje. En als je dan eindelijk die ene cruciale streep op je scherm ziet verschijnen, voelt het alsof je de jackpot hebt gewonnen, en dan valt het signaal alsnog weg... Toch besef je, terwijl je hijgend en puffend naar je scherm staart, dat dit misschien niet helemaal het revolutionaire idee was dat je in gedachten had.

Het lijkt er soms op dat de providers in Latem een geheim genootschap hebben opgericht. Ik stel me zo voor hoe ze in een donker achterkamertje bij elkaar komen, gehuld in mantels, fluisterend: "Laten we de inwoners van Sint-Martens-Latem eens een beetje spanning bezorgen." Welke provider je ook kiest, het voelt alsof je meedoet aan een bizarre spelshow, waar de grote vraag is: "Heb je vandaag een signaal of niet?" Adrenaline gegarandeerd! Eigenlijk zouden ze er een loterij van moeten maken. "Gefeliciteerd, je hebt vandaag 3G gewonnen! Morgen misschien 4G of 5G, of... helemaal niks!" Spannend, hè?

We leven natuurlijk wél in het jaar 2024, een tijd waarin technologie wonderen verricht. We hebben zelfrijdende auto's die ons chauffeur spelen, drones die ons pakketjes afleveren zonder dat ze verstrikt raken in de boom van de buren, en zelfs slimme koelkasten die ons eraan herinneren dat we de melk al voor de vierde keer deze week zijn vergeten te kopen. Maar een eenvoudig betrouwbaar GSM-signaal overal in Sint-Martens-Latem? Nee, dat is blijkbaar té hoog gegrepen. Je zou haast denken dat die gigantische GSM totempaal aan de sporthal — die meer weg heeft van een Olympische likstok — ons zou trakteren op een perfecte verbinding, maar in de praktijk is het meer een zoektocht naar mobiel bereik, waarbij de schatkaart lijkt getekend door een dronken piraat.

Dus, laten we de handen ineenslaan en samen een revolutionaire manier van communiceren herontwikkelen hier in Latem. Wie weet, misschien kunnen we duiven trainen om onze berichten over te brengen. Niet dat ik er ooit in geslaagd ben een duif iets anders te leren dan op mijn auto te richten, maar je weet maar nooit. Of wat dacht je van rooksignalen? Kan alleen wat lastig zijn bij windkracht zes, maar hé, het is de moeite waard om te proberen, toch? En als we echt ambitieus willen zijn, misschien kunnen we zelfs telepathie onder de knie krijgen. Al lijkt me dat best lastig, want mijn gedachten zijn soms zo rommelig dat zelfs ik er geen touw aan vast kan knopen. Tot die tijd, houd ik mijn smartphone dicht bij mijn hart, streel hem zachtjes en fluister lieve woorden in de hoop dat mijn provider op magische wijze besluit om een paar extra balkjes signaal mijn kant op te sturen. En als dat niet werkt, nou ja, dan is er altijd nog het oude vertrouwde blik-met-touw-systeem.

[euroadventure]

Turgen vallei (Tian Shan gebergte)

Zaterdag 17 augustus

De eerste nacht in mijn tent zit erop. Vanacht onweerde het nog behoorlijk en ik moet eerlijk toegeven dat ik dat echt niet zo tof vond. Het lijkt in een tent ook zoveel keer erger dan wanneer ik thuis ben. Gelukkig is de nieuwe dag weer aangebroken!

Vandaag weer lekker wandelen! Ik heb net geluk, tussen de buitjes door trekt het open waardoor ik mijn tent nagenoeg droog kan inpakken 🏕👌🏻! Daarna ontbijten we onder de bomen omdat het alsnog net begint te regenen...hmm dit is toch altijd minder leuk.

We vertrekken later dan we wilden, want onder de bomen proberen een paar mensen nog hun tent te drogen door deze in de wind op te hangen aan de takken. Zeker de tent van Jolanda, nou ja tent...🙈, lekt al zo erg dat haar spullen, waaronder haar slaapzak al nat zijn na de eerste nacht. Heel vervelend voor haar!

Uiteindelijk gaan we weer op pad. We mogen gelijk een rivier oversteken, maar dit keer over een paar gladde boomstronken. Net als een deel van de groep kruip ik maar voor de zekerheid op mijn handen en voeten over de balk 😂. Mietje! hoor ik mezelf denken...maar ach ik wil gewoon niet gelijk een nat pak dat komt vanzelf wel door de regen.

Ondanks de miezer en donkere wolken, zijn de kleuren geweldig om te zien. Felgroen met daarboven donkerblauwe luchten. Prachtig om vast te leggen met de camera!

Ik vind het zonde om overal voorbij te wandelen zonder vast te leggen op camera als dat kan. Dus bombardeer ik mezelf maar min of meer als de reisfotograaf van de groep 😆 hihi, waardoor sommigen hun camera lekker in hun tas kunnen laten zitten.

Na een goede anderhalf uur lopen komt er een rivier in zicht waar we doorheen moeten lopen. De waterschoenen gaan weer aan.

Gisteren ging het vrij gemakkelijk, maar deze rivier is wat heftiger en een stuk breder. De stroming trekt aan de benen en ik ben dan ook blij dat ik wederom goed gebruik kan maken van mijn wandelstokken. Niet iedereen heeft wandelstokken bij zich, maar dat is eigenlijk haast onverantwoord. En dus worden de wandelstokken door de gids een paar keer heen en weer gebracht zodat iedereen veilig kan oversteken.

We bereiken uiteindelijk allemaal de overkant met haast gevoelloze benen. Het water was namelijk behoorlijk koud.

Na een korte snackpauze lopen we verder. Eigenlijk zouden we na deze rivieroversteek de tenten al opzetten, maar we zijn nog niet moe en kunnen nog prima een stukje verder wandelen. Dat scheelt morgen dan ook weer een stuk, aangezien we de komende dagen nog lange stukken moeten afleggen. Uiteindelijk komt de zon weer steeds meer door en wordt alles om ons heen nog mooier.

Na een derde rivieroversteek en nog een paar honderd meter te gaan arriveren we uiteindelijk bij onze kampeerplaats en hebben we weer geluk dat we de tenten droog kunnen opzetten.

We kamperen nu tussen twee rivieren in, een net achter ons, degene die we als laatste gepasseerd hebben en een naast ons die we morgen over gaan steken.

De gidsen geven wel aan dat we niet te dicht bij de rivier de tenten mogen opzetten. De rivieren zijn namelijk al een stuk breder dan vorige week en al deels buiten hun oorspronkelijke oevers getreden. We zoeken dan ook een plekje wat hogerop.

Iedereen is weer vrolijk nu het weer is opgeklaard. We worden zelfs getrakteerd op een mooie regenboog 🌈.

Natte kleren en spullen kunnen verder drogen in het zonnetje én we kunnen wederom buiten eten. We hebben hier helaas geen vuurplaats en dus wordt het snel behoorlijk fris. Ook is het hier al een stuk vroeger donker, rond 19uur, dan ik de afgelopen weken gewend was. Ach, we hebben onze hoofdlampjes bij dus kunnen we nog prima een beetje buiten rommelen totdat de regen er weer aankomt. Dat wordt weer vroeg mijn slaapzak inkruipen. Gelukkig heb ik mijn e reader nog meegenomen en kan ik voor de afwisseling nog een boek lezen.

De rest van de avond blijft het regenen, en behoorlijk veel ook. Ook het onweer keert weer terug. Dat alles bij elkaar maakt zelfs dat de rivieren naast ons ook heftiger worden...is dit een voorbode voor de dag van morgen?

[fransopdefiets]

Het masterplan

De resterende dagen van de vakantie van 2023 heb ik natuurlijk niet in ledigheid doorgebracht. Ik was immers weer lekker ingefietst en begon meteen plannen te maken voor volgend jaar. Is dat niet een beetje vroeg, zult u denken. Nou ik vind van niet. Volgend jaar ga ik met pensioen en dat betekent dat ik ongeveer half mei op kan stappen en in theorie nooit meer hoef af te stappen. Dat laatste is om een aantal redenen niet mijn plan, maar ik vind wel dat ik dit keer een extra groot plan moet uitvoeren. Het ultieme pensioenplan, zal ik maar zeggen. Tenslotte ben ik nu nog fit genoeg voor een bijzondere onderneming (of twee of drie). 

Maar waar gaat een mens dan heen? Aan de zijderoute naar Peking of een rondje Afrika ben ik mentaal nog niet toe, maar een trip van een paar maanden lijkt me wel wat.  Omdat ik vlak voor de zomer vertrek, vallen Midden en Zuid-Europa af. Daar mag je temperaturen boven de veertig graden verwachten met ernstige oververhittingsverschijnselen of uitdroging tot gevolg, als je niet al voor die tijd door een bos- of bermbrand verteerd wordt. Trouwens, het omgekeerde komt daar ook voor, in juli kun je in Italië knock-out geslagen worden of al je botten breken door hagelstenen zo groot als tennisballen. Of verzuipen in de modderstroom van een overgelopen rivier na heftige regenval.  Schotland en Ierland zijn dan meer geschikt qua klimaat, maar weer wat klein voor mijn ambities.  En zo, starend naar de kaart van Europa, viel opeens het kwartje. Natuurlijk, je moet groot denken, Hoving! Scandinavië! Dat is groot, mooi en koel!  En ik had deze woorden nog niet opgeschreven of de storm Hans trok over Noorwegen en Zweden en liet een spoor van vernielingen in de vorm van overstromingen en aardverschuivingen achter zich. 

Zo ontstond, al dan niet tegen beter weten in,  het volgende plan, pak de Bosatlas er even bij. Ik fiets van Zaandijk naar Hirtshals in het noorden van Denemarken. Daar neem ik de boot naar Kristiansand in Noorwegen. Dan volg ik de Eurovelo 1 langs de westkust naar de Noordkaap. Daar aangekomen maak ik een selfie met het monument en fiets dan via het begin van de Eurovelo 7 (Noordkaap-Malta) door de kop van Finland en dan langs de Sverigeleden 1 naar Haparanda aan de Botnische golf. Vervolgens zak ik af langs de Zweedse Oostkust en ga dan zo’n beetje diagonaal via Linköping naar Gothenburg of Malmö. En dan ben ik al weer bijna thuis!  Alles bij elkaar zo’n 8 a 9.000 kilometer en goed voor pakweg 4 maanden fietsen. Nou hoor ik sommigen van jullie al denken, wat een praatjesmaker, dat redt ie nooit. Nou ja, daar ga ik dan achterkomen, maar dat is nog geen reden om er niet aan te beginnen. 

Ik heb er nu al zin in en moet nog tien maanden wachten voor ik kan vertrekken. Die kan ik fijn besteden aan het vervolmaken van mijn uitrusting, de aanschaf van muskietennetjes, een grote beurt voor de fiets, het infietsen van een nieuw zadel en het werken aan mijn conditie. In de komende afleveringen ga ik wat dieper in op de verschillende onderdelen van de route.

[joostjongepier]

den japanischen Sektor door Thomas Klingenstein en Es geschah im November door Kani Alavi

Waar?   East Side Gallery, Berlijn

Wanneer?   13 augustus 2024

In de loop van de dag steeg de temperatuur langzaam maar zeker tot ruim dertig graden. Een beetje te warm om na een lange rondleiding en bezoek aan de Reichstag-koepel nog meer te doen. Ik besluit dus tot een rustpauze in het hotel en om half zes trek ik er weer op uit om toch nog even wat kunst te gaan bekijken. Niet in een museum dit keer, maar gewoon op straat. Bij vorige keren is het er niet van gekomen, maar nu bezoek ik de East Side Gallery. Ooit was het een stuk van de Berlijnse Muur, waarvan de bouw precies vandaag 63 jaar gelen begon. Nu is het de langste openluchtgalerie in de wereld. Onmiddellijk nadat op 9 november 1989 de muur was gevallen, begonnen 118 artiesten uit 21 landen de muur te beschilderen. In september 1990 werd de openluchtgalerie geopend en ruim een jaar later kreeg deze de monumentenstatus. Inmiddels is het monument meerdere malen gerestaureerd.

Het aardige van de galerie is de afwisseling in werken. Dat geldt zowel voor kwaliteit als voor stijl van de werken. Tot de populairste schilderingen behoort Mein Gott, hilf mir, diese tödliche Liebe  zu überleben van Dmitri Vrubel, bekender onder de titel Der Bruderkuss. Het werk toont Leonid Brezhnev en Erich Honecker bij de viering van de dertigste verjaardag van de DDR. Het reproduceert een foto van Régis Bossu.

Een ander populair werk is Test the Rest van Birgit Kinder. Een Trabant breekt door de muur. Mijn ervaring met dit DDR-autootje doet vermoeden dat niet de muur, maar het blikken voertuig de geest had gegeven bij deze confrontatie. Ooit had ik het genoegen om als passagier te mogen meerijden in de Trabant van een collega in de DDR bij wie ik logeerde. Ik herinner me dat het portier aan de passagierskant dermate was doorgeroest dat je je hand er doorheen kon steken.

Om bij het thema ‘auto’s’ te blijven: de Duitse kunstenaar Georg Lutz Rauschebart brengt de cruciale rol van Michail Gorbatsjov bij de vreedzame revolutie en de Duitse hereniging in herinnering. De Sovjet-president komt op ons toe, gezeten achter het stuur dat blijkt te bestaan uit een hamer en sikkel. Op de achtergrond zien we de Brandenburger Tor.

Heel aardig vond ik zelf Umleitiung in den japanischen Sektor door Thomas Klingenstein. Het werk refereert aan de verdeling van Berlijn in vier sectoren: Frans, Engels, Amerikaans en Russisch. De omweg naar de Japanse sector brengt ons bij de berg Fuji. Deze vulkaan is onder meer bekend van de houtsneden die Katsushika Hokusai ervan maakte. Iedereen kent de beroemde ‘Grote Golf’ uit deze serie. Daarmee verwijst deze schildering tegelijk naar de toenmalige politieke situatie als naar de kunstgeschiedenis.

In Es geschah im November geeft Kani Alavi op een heel eigen manier de gebeurtenis van 9 november 1989 weer. Als een vloedstroom komen mensen aangespoeld. De muur kan de stroom niet houden en de mensenstroom breekt er doorheen.

[gekruidengeroerd]

‘Anneke Jam’ en even Stet in.

Iedereen weet wat er bedoeld wordt als iemand aan tafel twee vraagt. ‘Kan iemand even de “Anneke Jam” doorgeven?’ De inhoud van de grote pot rode bessenjam mindert snel.

De wind beweegt met ons mee en wij op onze beurt bewegen mee met de wind. Als een lichte bries alleen vroeg in de ochtend en op het eind van de middag uit haar bed wil komen volgen we haar ritme. Soms ratelt de ankerlier zelfs al voor zonsopgang op het voordek

Vieren de fok een beetje en nemen ondertussen een hap vanaf ons bordje op schoot.

Overdag vieren we lange siësta’s, gaan de stad in en bestellen koffie met Duitse taart.

Zwemmen rondjes om de boot en plukken onrijpe pruimen voor limonadesiroop. De 10.000 stappen op onze stappenteller halen we met gemak.

In het stadje Usedom proberen we net als 20 jaar geleden een nylon keukenschort te kopen. Zo ééntje die je als een vest met knopen aantrekt. Achter het fornuis is dit schort niet aan te raden, want voor je het weet sta je in vuur en vlam. Maar bij het dek schrobben kan het prima.

Vijf minuten voor sluitingstijd koop ik nog snel een paar kilo tomaten bij de groenteboer. ‘Aus eigene Garten’, zegt de verkoopster.

De nieuwe fiets app is even wennen. Zonder creditcard kan er tegenwoordig geen fiets meer gehuurd worden. Na een half uur lukt het me om twee fietsen te bevrijden van hun slot. We hebben nog 3 uur de tijd voor een fietstochtje. Zes uur staat vanavond als vertrekmoment gepland.

Fietsen richting de brug, steken het water over, hebben de wind in onze rug en er is niets aan de hand. Met een elektrische fiets zouden we zeker niet sneller gaan.

Dan ineens versnelt iemand de tijd en zijn de wijzers van de klok vooruit gezet. Het is onzeker of het pontje waar we mee over willen steken wel vaart. Gaan we 35 km terug tegen de wind in, of 15 km wind mee naar het pond? Besluiteloos, fietsen we een paar kilometer terug draaien dan weer om en bellen dan de patatzaak naast de pond, waar je een kaartje moet kopen om te checken tot hoe laat de pond nog vaart. 17.00 uur steekt de pond voor de laatste keer over vandaag. We hebben nog 35 minuten en moeten nog 15 km.

Met mijn rechterhand druk ik mijn bovenbeen naar beneden om wat extra druk op de trapper te uit te kunnen oefenen. Dit gevoel ken ik ergens van en talloze fietstochten van Uithuizermeeden naar de middelbare school in Warffum komen naar boven. Voor mijn gevoel altijd tegenwind.

Speeksel loopt uit mijn mondhoeken en mijn lippen zijn kurkdroog. Het zure appeltje wat ik onderweg plukte helpt maar een klein beetje.

Zeg tegen Hans dat hij maar vooruit moet fietsen om de pond tegen te houden. Bij hem is de fut er echter ook wel uit. Samen zwoegen we voort. Fietsen nog een keer verkeerd. Nog vijf minuten en twee kilometer te gaan.

Op onze laatste druppels diesel rijden we een gehuchtje binnen waar de patat #kar net haar luiken laat zakken. Fiets maar door gebaart de eigenaresse, koop maar een kaartje op de pond. Nog 40 meter. De schipper ziet ons aankomen en wacht. Zet mijn fiets op de stander, val op een bank neer en kan geen pap meer zeggen.

De prijs voor de pond 25 euro voor ons samen voor 10 minuten maakt me ook niet meer uit. Zo blij dat we deze overtocht gehaald te hebben. Bellen naar de Najade dat we te laat zijn maar dat de schade meevalt.

Aan de overkant bestellen we twee ‘Radlers Citroen’, klokken die achterover en stappen snel weer op voor de laatste 7 km terug naar Usedom

Echt heel relaxed in drie uur tijd meer dan 60 km gefietst zonder pauze. Nu alleen nog maar even eten koken voor de groep.

In Nederland zou het niet kunnen, even per ongeluk bij een Sail langs komen waaien. In Stettin kan dit echter wel. Zonder dat we het wisten wacht na 24 zeearenden, 2 ijsvogels en ontelbare aalscholvers op wit gescheten bomen, Sail Stettin op ons.

Meerdere drie en viermasters liggen afgemeerd langs de wal. Voor de nacht mogen we blijven liggen, maar de volgende ochtend om acht uur moet de Najade vertrokken zijn. Voor de zekerheid komt de organisatie ook om vijf uur in de ochtend nog even langs om er echt zeker van te zijn, dat we de gemaakte afspraak niet vergeten. Al vroeg varen een rondje langs de schepen. Vanaf ons achterdek zien we dat er op andere achterdekken briefings worden gegeven aan de bemanning. Daarna zoeken we helemaal achterin Stettin een plekje voor de kant. Een braakliggend terrein, niemand weet van wie het is. Op deze plek zou ik echter met gemak een kruidenwandeling kunnen geven.

Terwijl we denken op het eind van de wereld te zijn beland, zien we na het oversteken van het veldje, ineens de tram, lijn 11 staan. Voor 2 slotties per persoon kunnen we een kwartiertje later in het centrum uitstappen om even de Stet in te gaan. Dit grapje heb ik vandaag nog maar drie keer gemaakt vandaag. Als de doorsnee passagiers van de tram, symbool staan voor de doorsnee bevolking van Stettin, dan gaat het niet goed met Polen, tandeloze monden, ingevallen wangen, afgetrapte pantoffels, drank neuzen en trieste blikken zitten om ons heen

We halen glep bij de sklep, en leren dat de bakker, als het personeel gewisseld wordt, de winkeldeur tijdelijk op slot doet. De kas wordt opgemaakt en het nieuwe team start met een lege kas.

Bij de slager staan de kasten vol potten ingemaakte augurken, bietjes en paddenstoelen. Achter de kassa bij de supermarkt staan flessen met 98% alcohol.

Betalen kan alleen maar cash en in slotties natuurlijk. De euro is hier ver te zoeken

Met dezelfde tramconducteur als op de heenreis, hij zwaait als hij ons ziet, rijden we terug. Zo’n herhaalde ontmoeting geeft onmiddellijk het gevoel iedereen hier in de stad te kennen en laat je thuis voelen

Naast een gezonken vracht schip meren we af in een piepklein Pools haventje. Verschillende wilgen zijn de nieuwe lading en vullen de ruimten tussen de spanten in. Wel veel goedkoper dan het aanleggen van een nieuwe steiger en de bolders zitten er al gratis op. Waterlelies omlijsten deze bijzondere afmeerplek.

Vijf Polen, allemaal met een fles bier in de hand, komen informeren naar onze buitengewone meet apparatuur. Dit moet wel een technisch hoogstandje zijn, want hoe weten we anders in vredesnaam waar we kunnen varen met zo’n groot schip in deze ondiepe wateren. Als Derk vervolgens met onze peilstok naar voren komt duurt het even voordat ze van hun verbazing zijn bekomen. Havenbewoners noemen ze zichzelf, ze zijn van hier, en wonen in de haven.

Zwaluwen zitten als muzieknoten op de elektriciteits- draden. In de glep verbazen we ons over de afmetingen van de tomaten en de kolen. Tussen de groenten in staat een grote emmer met ingemaakte augurken. Venkelbloemen versieren de bovenkant.

Rügen ronden we voor de helft, via Swinoesie steken we over naar Sassnitz. Zeilen langs de Königsstuhl, laten de zon de krijtrotsen beschijnen en draaien weer om.

De Razende Roland tuft en toetert door de heuvels en door de bossen van Rügen

Als ik veel te hart een gravel pad naar beneden raas hoor ik haar in de verte Oeoeoeoeoe…

Het silhouet van Stralsund met haar vele kerken en hoge pakhuizen is al weer zichtbaar aan de horizon. Bijna terug bij af en de pot met Anneke Jam is leeg.

Van 6 tot 13 september kun je nog opstappen voor een avontuurlijk zwerftocht over de Nederlandse en Duitse Wadden naar Rottumeroog en naar de Duitse Waddeneilanden. We hebben nog 6 kooien beschikbaar. We starten en eindigen in Lauwersoog.

[dagenvanonrust]

Ze zeggen dat er een storm op komst is

Bij het ontwaken deze ochtend overkwam me een gevoel dat ik niet kon plaatsen. Een soort onbehaaglijk, droevig gevoel, alsof er iets ergs staat te gebeuren, iets waar ik geen vat op heb en alleen maar lijdzaam zou kunnen toekijken hoe de tragedie zich ontvouwt. Ze zeggen dat er een storm op komst is, misschien heeft het daar wel mee te maken. 

Op dit moment glijden donkere wolken over de huizen en de eerste druppels kletteren al tegen het raam. Ik heb je nodig, lieve maan, maar je bent nergens te bespeuren. Toch weet ik dat je er bent, ergens aan de hemel, hoog of laag, nieuw, vol, wassend of afnemend, je bent er, altijd, ook als ik je niet kan zien. Een beetje zoals de liefde van een ouder die je maar om de zoveel tijd ziet, of die van een voormalige geliefde die je tien jaar na de relatiebreuk nog steeds ieder jaar een kaartje stuurt om je een gelukkige verjaardag te wensen. 

De afgelopen dagen waren ronduit leeg. Ik heb niemand gezien, niemand gesproken, behalve enkele kassiersters en de getatoeëerde apothekeres van de apotheek op de hoek van de straat die zei dat het belangrijk is om mijn medicatie niet op een lege maag in te nemen. Ik maakte een of ander flauw grapje waar ze niet om moest lachen. 

De regen valt nu met bakken uit de hemel, in de verre verte hoor ik de eerste donderslag… 

De afgelopen dagen waren ronduit leeg en ik had te veel tijd om na te denken. Ik dacht na over mensen die wensen dat ze konden vliegen maar geen idee hebben waar ze dan heen zouden gaan. Dagenlang, nachtenlang heb ik daarover zitten nadenken, tot het me ineens te binnen schoot. Het was een hete nacht in de vroege zomer en het duurde eeuwen voor ik eindelijk in slaap was gevallen. Ik droomde dat ik achterna werd gezeten door een roedel wolven. Ze kwamen dichter en dichter en elke keer ik me omdraaide, zag ik hun glimmende tanden, ik hoorde hun gegrom. En net voordat een van de wolven me te pakken kreeg, werd ik wakker, badend in nachtzweet, mijn hart op hol. Maar toen wist ik het, eindelijk wist ik het. 

Ik begrijp nu dat het niet zozeer is dat mensen ergens heen willen vliegen, maar eerder dat ze ergens van willen vluchten, en er is zoveel waar we van zouden kunnen vluchten. Wolven, noodweer, armoede, oorlog, huiselijk geweld, slechte schoolresultaten, werkgevers die je op zaterdag bellen om langs te komen om nog even dit of dat dossier in orde te brengen, lange rijen aan de kassa, veel te luide muziek in cafés, drugsverslavingen en alle andere soorten verslavingen, liefdesverdriet en alle andere soorten verdriet. Maar misschien nog het meest van onszelf. 

…Ik kijk uit het raam. De straten staan blank en er lijkt geen einde te komen aan de regen. De donder wordt luider en af en toe verlicht een bliksemschicht de kamer… 

Weet je nog, lieve maan, toen ik vertelde dat het mijn droom was om even sierlijk en poëtisch te kunnen schrijven als John Williams? Of dat ik zo goed kon componeren als die andere John Williams terwijl ik nog steeds alle akkoorden door elkaar haal? Ik vraag me af of zij zichzelf wel wilden zijn, of zij ook ergens van wilden vluchten. Geld en roem zijn veel, maar lang niet alles. Misschien wilden zij ook graag iemand anders zijn, Shakespeare of Mozart of wie ze ook bewonderden. Of misschien wensten zij wel dat ze nooit waren beginnen schrijven of componeren en wilden ze liever iemand middelmatig zijn, iemand die vrij is van de verwachtingen van anderen, vrij van verantwoordelijkheden, vrij van het leven. 

En nadat ik ontwaakte en die angstaanjagende droom van me had afgeschud, maakte ik ook de bedenking… ik denk dat ik nu wel begrijp waarom mensen bang zijn om te sterven en niet om te leven. Misschien is het wel zo dat mensen die bang zijn om te sterven bang zijn om hun kinderen niet te zullen zien opgroeien, bang dat hun ouders niet trots genoeg op hen waren omdat ze hun schooldiploma niet behaalden, bang omdat ze er spijt van hebben dat ze nooit tegen dat ene meisje zeiden hoe ze zich voelden en omdat ze uit onzekerheid en zenuwachtigheid hun hoofd wegdraaiden toen dat meisje hen probeerde te zoenen. 

…Ik stel me voor hoe het water van onder de deur de woonkamer binnenstroomt. Ik voel mijn voeten nat worden… 

Misschien zijn mensen wel gewoon bang om te sterven omdat ze niet alles uit het leven haalden wat eruit te halen viel. Omdat er veel meer inzat dan ze zich voor mogelijk hielden.

…De donder wordt oorverdovend, de bliksemschichten oogverblindend, en het water reikt inmiddels tot aan mijn knieën… 

En ik denk dat het zo lang duurde vooraleer ik tot dit besef kwam omdat mijn eigen leven bestaat uit niets anders dan getatoeëerde apothekeressen zonder humor, goedkope wijn, nachtelijke wandelingen, kruiswoordraadsels, bedenkelijke horrorfilms uit de jaren ‘80, verloren vriendschappen, geliefden die ik gekwetst heb en spijt en spijt en spijt van dingen die ik gedaan heb of net niet gedaan heb.

…Het water komt tot aan mijn middel, het stijgt nu razendsnel…

En ik ben bang om te sterven omdat ik niemand trots heb kunnen maken, omdat ik geen kinderen zal zien opgroeien, omdat ik mijn hoofd wegdraaide toen ze mij wilde zoenen, want ik was elf en had nog nooit iemand gezoend, en ze zal nooit weten wat ik voor haar voelde omdat ik me erna te hard schaamde en haar niet meer aan durfde te kijken.

…Het regenwater staat inmiddels zo hoog dat ik het kan proeven… 

Ik denk aan alles wat ik in het leven verkeerd gedaan heb, aan de vrienden die geen vrienden meer zijn en aan de harten die ik heb gebroken. Ik denk aan wat ik had kunnen hebben, aan alles wat ik aan me voorbij heb laten gaan, aan de dromen die slechts dromen bleven. Niemand zou ooit trots op mij zijn, ik zou nooit een boek of een symfonie schrijven, en ik zou mijn jeugdliefde nooit vertellen wat ik voor haar voelde. 

…Het lukt me nauwelijks nog mijn hoofd boven het water te houden en ik dreig te verdrinken in mijn eigen spijt. Het onweer bevindt zich vlak boven mijn hoofd. Ik hap nog een laatste keer naar adem en probeer, in die laatste seconden die nog resteren, te berusten in het leven dat in een oogwenk aan mij voorbij is gegaan. En plots…

…Begint het water te zakken. In een onwezenlijk snel tempo begint het te zakken, alsof iemand de stop van een vol bad heeft uitgetrokken; als een film die achterstevoren wordt afgespeeld verdwijnt het weer richting de deur en er blijft geen druppel meer over. 

Ik kijk uit het raam. De regen is gestopt en de wolken maken plaats voor een heldere hemel, vervuld van sterren. En ik zie de maan, hoog aan de hemel, die me vredig toelacht. En ik ben blij. Het geluksgevoel wentelt zich als een warm deken om me heen. Want ik leef, en er is nog tijd. Nog tijd genoeg om plooien glad te strijken, om haar te vertellen wat ik voor haar voelde, om iemand trots te maken, op welke manier dan ook, want misschien hoef ik helemaal geen boek te schrijven, of een symfonie, of wat dan ook, misschien is het genoeg om gewoon mezelf te zijn en te appreciëren wat ik heb, ook al is het niet veel. Maar vooral om vrede te nemen met het leven en al haar onvolmaaktheden. 

Ze zeiden dat er een storm op komst was. 

Ze zeiden niet dat de storm ook zou gaan liggen.