#avondwake | Explore Tumblr posts and blogs

enthusiasticfreesoul · 7 years ago

Text

De rollercoaster van afgelopen maanden & een nieuw begin.

Lieve allemaal,

Alweer een tijd geleden schreef ik voor het laatst. En wat is er ontzettend veel gebeurt na mijn laatste blogpost. Pas nu voel ik dat het tijd is om echt even rustig te gaan zitten en mijn verhaal te schrijven.

Nadat ik had besloten om te stoppen met mijn studie ben ik me volledig gaan focussen op de zorg voor mijn moeder. Het ging steeds slechter met haar en mijn gevoel zei dat dit de juiste keuze voor mij was.. ik wist dat het niet lang meer ging duren, dat zei mijn intuitie.

Ik vertelde mijn baas dat ik er even niet zou zijn. Gelukkig hadden ze daar heel veel begrip voor. Ik heb ongeveer een maand voor mama gezorgd. Ik was ongelofelijk moe. Niet alleen omdat ik voor haar aan het zorgen was, maar ook omdat ik al aan het rouwen was. Mama veranderde steeds een beetje meer.. door de tumoren in haar hoofd, de medicijnen en haar lever die steeds slechter werkte, veranderde haar gedrag. Ze was mijn mama niet meer. Ze werd extreem euforisch, nu was mama altijd al heel enthousiast en positief, maar dit werd irritant. Soms was ze ook fel, maar gelukkig kwam dit niet vaak voor. Ze was erg druk.. wilde zooooveel vertellen. Nu was het al een kletskous (goh, van wie zou ik het hebben?), maar dit was echt vermoeiend. Bijna elke dag moest ik vreselijk huilen in bed. Wie is dit? Mama is er nog, maar eigenlijk is ze al weg. Waarom heeft nooit iemand mij verteld dat het ook zo zou kunnen lopen? Ik had echt geen flauw idee. Ik was op alles voorbereid, behalve op dit scenario. Met alle liefde heb ik voor mama gezorgd, natuurlijk. Ik ben ZO blij dat ik goed naar mijn gevoel heb geluisterd, once again.. bewijst het maar weer dat goed naar je intuitie luisteren je heel veel goede dingen kan brengen. Ondanks dat mama zo veranderde, heb ik natuurlijk echt nog genoten van de mooie momenten met haar samen. We hebben uren gepraat, geknuffeld, gehuild. Ik ben blij dat ik dit nog voor haar heb kunnen doen, na alles wat zij voor mij gedaan heeft. Jeetje, wat heeft ze het de afgelopen 10 jaar zwaar gehad. Je merkte dat bijna nooit. Natuurlijk hadden we gesprekken en natuurlijk was ze wel eens chagrijnig, of was ze verdrietig. Ze was ook een mens. Ik was zelfs blij als ze zo’n bui had, ik zei : “Mam, je emoties toelaten is ook belangrijk. Positief zijn is niet alleen maar de hele dag een lach op je gezicht toveren.” En daar hebben we het vaak over gehad. Mama ging steeds meer over haar gevoel schrijven op haar blog en gaf toe dat ze het af en toe hartstikke zwaar had en een rotdag had. Ik vond dat fijn om te horen (ik las haar blog niet omdat ik natuurlijk met haar woonde, dus alle verhalen had ik al... minstens 2 keer gehoord, haha!). We kwamen zo nog dichter bij elkaar. De band was altijd al heel sterk, maar vooral in het laatste jaar zijn we erachter gekomen dat we nog veel meer dingen gemeen hadden. Ik leerde van haar en zij leerde van mij. Dat vond ik een heel mooi compliment. Ik ben daarnaast ook zo blij voor haar dat ze de documentaire nog heeft kunnen meemaken! Haar laatste missie was om minstens 1 vrouw te redden en dat is gelukt. Ze was daar zo blij mee! En het allermooiste is nog dat er nu een ondertitelde versie komt! “Oops, my boobs.” Mama zou zeggen: “Hoe gááf is dat?!”. Helaas ging mama op 1 dag heel erg achteruit. Ik was doodsbang. Daar zat ik dan, ‘s ochtends vroeg.. wat moest ik in hemelsnaam doen? Gelukkig kwam de huisarts al snel (de huisartsenpost vond het niet levensbedreigend genoeg en liet mij dus een uur wachten... een uur duurde NOOIT zo lang, het leek wel 2 weken). Binnen no time had ik de familie allemaal gebeld en waren we allemaal samen bij mama. 2 dagen later is zij overleden. Ze overleed in het bijzijn van ons allemaal. Toen ze lag te sterven hielden Mike en ik haar hand vast.. we hadden muziek op staan. Opeens hoorde ik mama haar stem in mijn hoofd: “Ik wil dat je jouw afspeellijst op zet”. Ik had de dag voor haar overlijden een afspeellijst gemaakt met een paar liedjes die ze de laatste tijd veel luisterde.Ze was toen al niet meer bij bewustzijn. Ik volgde mijn intuïtie maar, want dat was het denk ik. Toen ik de afspeellijst opzette, werd ze opeens veel rustiger en begon ze langzaam te ‘gaan’. Ze stierf uiteindelijk op het lievelingsliedje van mijn oma “Que sera, sera”. Het liedje die ook getatoeëerd staat op mijn arm. We keken elkaar allemaal vol verbazing aan... wow, wat bijzonder! Ik wist het zeker: ik heb mama echt gehoord. Dit kan niet anders. Er is echt meer tussen hemel en aarde. Ik was daar al van overtuigd, omdat ik heel vaak van die ‘gekke’ dingen heb meegemaakt, maar nu was het voor mij zeker. Het moment daarna was verschrikkelijk. Ik heb nog nooit zo hard en luid gehuild. Ik dacht dat ik voorbereid was op wat komen zou gaan, maar dat was ik helemaal niet. Het is zo heftig om je ouder te zien sterven. Je kunt je daar nooit op voorbereiden. Daarna begon de rollercoaster. De avondwake en crematie waren ontzettend mooi, mama had bijna alles zelf geregisseerd.. het stond allemaal in haar boekje geschreven hoe ze het wilde hebben. Er waren zoveel lieve mensen. En jeetje wat hebben we veel mooie kaarten met prachtige woorden ontvangen, nog ontzettend bedankt daar voor!

Daarna besloten Mike en ik om meteen de huur op te zeggen. Wat zouden we anders moeten doen? Dan zouden we een maandje wachten, een maandje extra huur betalen.. middenin de maand december zitten. Niet fijn. En het is hoe dan ook toch verschrikkelijk om het huis te moeten leeghalen, dus we dachten: dan maar all the way. We begonnen met het leegruimen van het huis en wat was dat heftig, maar ook heel mooi. Veel mooie herinneringen kwamen naar boven. Mike en ik hebben een heleboel mooie gesprekken met elkaar gehad en veel tranen gedeeld. Onze band is echt sterker geworden. Het missen van mama doet vreselijk veel pijn, maar we zijn blij dat we elkaar nog hebben en precies begrijpen wat we voelen, ook al zijn we zo verschillend.. dit is iets wat we altijd zullen delen. 4 weken na mama’s overlijden besloot ik om er even tussenuit te gaan. Mama overleed een dag voordat ik naar Valencia zou gaan met mijn vader. Dat hadden we dus geannuleerd. Maar ik wilde nog steeds zo ontzettend graag heen, helemaal nu! Ik had er enorm naar uitgekeken en besloot om dan maar in mijn eentje te gaan. Het werd een maandje later dan gepland. Op het moment dat ik in de taxi zat en de stad binnen reed, voelde ik me meteen weer thuis. Wat is dat toch een heerlijk gevoel! Ik had een leuke studio geboekt, waar ik 5 dagen verbleef. De eerste dag was ik nog ontzettend hyper, mijn lichaam stond echt op overleven. De dag daarna was ik opeens ontzettend moe. Ik heb heel erg veel geslapen. Zonde, zou je zeggen, maar ik had het echt hard nodig. Ik gaf er maar aan toe en was aan niemand iets verplicht. Ik ben 2 keer uit eten geweest met de jongen (of nou ja, jongen.. jongeman, haha) waar ik mee aan het daten was van de zomer in Valencia, we hebben nog steeds contact. Af en toe belden we ook, vooral in de week dat mama op sterven lag. Hij is een enorme steun en we vinden elkaar heel erg leuk. We zijn nog niet samen, we doen het rustig aan en zijn vooral heel erg dankbaar dat we elkaar hebben ontmoet. Beide zitten we niet in een ideale situatie en hebben we dingen waar we aan moeten werken. Dat neemt niet weg dat we ons erg op ons gemak bij elkaar voelen. Het is nu gewoon de juiste tijd nog niet en dat is helemaal niet erg. We kunnen uren kletsen, lachen en zijn niet bang om ons kwetsbaar op te stellen. We zijn erg open over onze gevoelens en dat vind ik echt een cadeautje! We hebben tegen elkaar gezegd: wat er ook gebeurt.. hoe het ook loopt, we blijven hoe dan ook goede vrienden. Want elkaar verliezen willen we zeker niet. Het was heel fijn om hem weer te zien, helemaal niet vreemd! We hadden elkaar al 3,5 maand niet gezien maar het voelde als gisteren, we pakten het meteen weer op. Daarnaast ben ik met een lieve vriendin een paar keer wat gaan eten en drinken. En in de tussentijd rustte ik uit, ging ik soms even een kleine wandeling maken.. wat souvenirtjes kopen enz. De laatste dag zat ik in mijn eentje op een terras met mijn gezicht in de zon. Ik voelde me opeens zo intens gelukkig. Ik kreeg tranen in mijn ogen van geluk. Ik voelde de liefde van mama door mijn lijf stromen en ik voelde haar steun. Mama vond het geweldig dat ik me daar zo thuis voelde en gunde het mij enorm om daar te gaan wonen. Ze vond het dan ook heel erg dat zij mij ‘tegenhield’, wat natuurlijk helemaal niet haar schuld was.

Het was confronterend om alleen op vakantie te gaan, maar tegelijkertijd ook heel erg goed. Het was een soort warming up... zo is het dus straks ook als ik hier woon.. dan kan ik mama niet bellen. Maar toch voelde ik haar aanwezigheid. Ik heb flink gehuild, voelde me echt hartstikke rot.. maar tegelijkertijd voelde ik dus ook geluk. En zo zal het zijn. Ik vond het fijn om te ervaren, te weten dat ik ook nog steeds dat geluksgevoel kan hebben, daar, zonder mama.

6 weken na mama’s overlijden leverde ik de sleutel in. Met een paar traantjes verliet ik het huis. Oké, dat was het dan. Geen ouderlijk huis meer, geen thuisbasis. Een nieuw hoofdstuk. Ik was vlak voor mijn vakantie naar mijn vriendin en vriend verhuisd. Ik slaap nu in een klein kamertje, ik ben blij dat ik een dak boven mijn hoofd heb.. maar het was erg wennen. Natuurlijk niet vanwege dat kamertje, maar vanwege het feit dat alles zo snel gegaan was en ik nu bij een stel in huis woonde. Ik moest daar even aan wennen, wilde niet teveel zijn. Maar het gaat hartstikke goed en ik vind het hartstikke gezellig! Het verloopt allemaal heel natuurlijk. Toen ik net terug was van vakantie, ging ik meteen door met het leegruimen van het huis. We waren nog lang niet klaar. 2 tantes kwamen helpen, 1 van mijn tantes was er iets eerder en we hadden een fijn gesprek. Ze vroeg waarom ik niet eerder naar Valencia ging, omdat ik haar vertelde dat ik eigenlijk echt wel klaar ben in Nederland. Het voelt zo doelloos. Ik zei dat ik niet wilde vluchten en Mike niet zo snel wil achterlaten. Ze vertelde dat het helemaal geen vlucht is. Ze zei: “Je wilt dit al 2,5 jaar! Je bent er al zo lang mee bezig.. ik denk niet dat dat een vlucht is, die klap krijg je later toch nog wel.” En dat was ik helemaal met haar eens. Dat was een mooi inzicht, het is helemaal geen vlucht. Ik heb mijn leven even op pauze gezet voor mama, maar anders had ik er 2,5 jaar geleden al gewoond. Wat houd mij nu nog tegen? M’n tante adviseerde om gewoon eens te gaan kijken naar appartementen en banen en dan te besluiten wanneer ik zou gaan. En ja, hoor! Binnen no time had ik een appartement gevonden... en wat voor een! WAUW. In de allerleukste wijk van Valencia, Ruzafa! 3 slaapkamers, hartstikke ruim. Ik mocht er zo snel mogelijk in als ik zou willen. Nou goed, ik dacht aan februari.. Ik belde Mike op en natuurlijk vindt hij het niet leuk, maar hij wist natuurlijk al heel lang dat ik zou gaan. Het scheelt ook maar 2 maanden. Hij is heel blij voor mij en gunt mij dat geluk, maar natuurlijk is het niet makkelijk. En dat geldt ook voor mij, het is wel mijn eigen keuze.. maar ook ik zit daar straks ‘alleen’. Gelukkig is Valencia heel dichtbij en hebben we afgesproken dat we elkaar zeker een paar keer per jaar gaan opzoeken! Ik was door het dolle heen, maar een paar minuten later moest ik vreselijk huilen. Ik keek naar een foto van mama en zei: “Shit, mam... ik ga eindelijk.. en nu kan ik het je niet eens vertellen.” Ik deelde alles met mama, een beetje teveel zelfs, haha. En dat mis ik zo ontzettend erg. Ik ga een heel nieuw leven beginnen in Spanje.. eindelijk, maar ik wil het zo graag delen met haar. En ik had haar zo graag bij me gewild, met haar door de leuke straatjes willen struinen.. laten zien waar ik ga wonen enzovoorts. Ze is wel bij me, dat voel ik en weet ik. Ik heb het idee dat ze ook een beetje aan het sturen is. Ik weet zeker dat ze heel blij voor me is en zou zeggen : “Hoe krijg je DAT nou weer voor elkaar?” , want dat zei ze altijd. Hoe vaak ze wel niet dacht: “Oh god waar begin je nu weer aan..” en dan kneep ze ‘m wel even. Maar ze was altijd blij om te zien dat ik het toch voor elkaar kreeg en altijd vol verbazing HOE ik dat voor elkaar kreeg. Ik kan het zelf soms ook niet geloven, maar ik geloof heel sterk in de wet van de aantrekkingskracht. Dat heeft mij al heeeel veel mooie dingen gebracht. Vertrouwen op je kunnen en je gevoel is gewoon ontzettend belangrijk.

Daarom weet ik dat het tijd voor mij is om te gaan over een paar weken. Mijn taak zit er op, hier. Het is tijd om mijn vleugels uit te slaan. Ik heb daarom mijn baan ook opgezegd, om van de laatste weken hier te genieten. Ik ben nog steeds erg vermoeid en kom nu pas echt aan mezelf toe. Rust wil ik, quality time met alle lieve mensen om me heen en ik moet een heleboel regelen voor mijn emigratie. PLUS: de taal leren. Want dat is ook belangrijk (oh ja joh?). Het is een enorme rollercoaster geweest, en nog steeds.. maar ik weet zeker dat we het op de juiste manier hebben gedaan. De juiste manier, voor ons. Het voelt goed zo en we gaan allebei een mooie toekomst tegemoet. Ik blijf zeker schrijven en houd jullie op de hoogte over mijn avonturen in Valencia. 1 februari emigreer ik. Het is ongelofelijk dubbel, maar ik ben ook heel erg blij dat ik mijn vleugels uit ga slaan. Met mama op mijn schouder :-) Liefs, Stèphanie

0 notes

enthusiasticfreesoul · 8 years ago

Text

Omgaan met verlies

Vorige week vrijdag, 3 februari. Mijn verjaardag.

Opa belde om me te feliciteren, hij kon niet komen want hij was een beetje ziekjes. Hij zei nog: “Je bent ziek he, ik voel me ook niet zo lekker... ik denk dat ik een griepje heb”. Ik wenste hem beterschap en hing op. Niet wetende dat hij minder dan een week later zou overlijden.

Op zondagochtend fietste ik langs mijn opa's huis, wat ik eigenlijk nooit doe als ik naar het station ga.. maar deze dag wilde ik even een andere route nemen. Ik zag precies op dat moment mijn oom naar binnen lopen. Het was heel vroeg in de ochtend, ik vond het vreemd en het voelde niet goed.

Na mijn werkdag vertelde m'n moeder dat mijn opa in het ziekenhuis lag. Ik ga niet schrijven wat er allemaal precies is gebeurt, want dat zou mijn opa niet fijn vinden..maar, het waren hele akelige dagen.

Mijn opa was er heel erg slecht aan toe, en binnen 4 dagen was hij overleden. Slopende dagen, wachten op uitslagen... hij was niet meer wakker en ik heb dus geen afscheid van hem kunnen nemen. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo ziek was. Ik heb nog lieve dingen tegen hem gezegd in de hoop dat hij het op een of andere manier zou horen of doorkrijgen.

En toen zag ik mama. Extreem verdriet. Mijn hart brak toen ik haar zo bij mijn opa zag. Het was haar maatje, haar steun en toeverlaat. En dat was wederzijds. Ik dacht: “Ja, nu staan wij hier voor opa... maar wij staan straks ook zo voor mijn mama”. En toen ging ik kapot.

We praten veel over de dood, we hebben alles al besproken.. maar om het nu ook echt weer zo mee te maken, is ongelofelijk confronterend. Verschillende scenario's spelen zich 's nachts af in mijn hoofd. Moet ik nu 2 mensen die me zo dierbaar zijn, verliezen? Hoe ga ik dat overleven?

De afgelopen dagen ben ik constant bij mama gebleven om haar te steunen en dat blijf ik ook doen. Het is slopend, maar het is nodig. Ze heeft natuurlijk geen partner dus Mike & ik vangen haar op. Ik was bij het regelen van de avondwake en begrafenis. Pff, dat is heftig. Mama gooit er af en toe een : “dat zou ik ook wel mooi vinden” in.. dat komt binnen.

Maar wat is het fijn om te zien dat het verliezen van een dierbare ook zoveel mooie momenten brengt. Al dagen zijn we met de hele familie samen, we hebben verschrikkelijke galgenhumor.. en hebben regelmatig de slappe lach. We huilen samen, we knuffelen... en we zijn gewoon samen.

Dat is echt heel erg fijn. Je hebt elkaar hard nodig in zulke tijden. Vannacht ben ik in opa’s huis blijven slapen met mama. We lagen in het bed van mijn opa. Opeens kwamen er allemaal mooie herinneringen naar boven. Vroeger lag ik namelijk altijd zo met mijn lieve oma, die een tweede moeder voor mij was. Dan keken we ‘s ochtends lekker tv en lagen we te knuffelen. Opa had ze in de logeerkamer gedropt... arme opa, haha. Mama en ik konden allebei maar niet slapen en toen kregen we mooie gesprekken en lag ik heerlijk in haar armen. En ook toen kregen we de slappe lach. Van kwaad tot erger ging het.. maar zo zouden opa en oma dat graag zien. Zij waren precies zo. We hebben het natuurlijk niet van een vreemde, he. Het was vreemd om in dat bed te liggen, en tegelijkertijd heel mooi. Dit moment ga ik nooit meer vergeten.

Gisteren zag ik een envelopje liggen, dat was nog voor mijn verjaardag. Er zat een verjaardagskaart in, van mijn opa. Dat was heel onwerkelijk. Een week geleden was hij er nog, niets aan de hand.. en nu is hij er opeens niet meer?! Het huis moet verkocht worden, het huis waar mijn ooms & tantes allemaal zijn opgegroeid, waar de kleinkinderen over de vloer kwamen tot op de dag van vandaag. Wat zitten er een mooie herinneringen in dat huis, wat is daar veel gebeurd. Dat zal heel vreemd zijn. En heel pijnlijk.

Dat is het leven, dat weet ik. Maar het is zo erg om iemand plotseling te moeten verliezen. Ik had hem nog zo graag even een dikke knuffel en een kus willen geven. Ik had hem nog zo graag willen bedanken voor de mooie tijden die we samen hebben gehad. Hij was een hele lieve, trotse opa.

Aan de andere kant ben ik blij dat het verliezen van een kind hem bespaard is gebleven. Maar, ik ben wel bang voor wat komen gaat. Hoe moet je daar mee omgaan? Hoe hebben andere mensen dat gedaan, die zoveel dingen hebben meegemaakt? HOE?

Ik schreef laatst al dat het allemaal nogal veel was en ik door de bomen het bos niet meer zag. Mama lag toen in het ziekenhuis. Gelukkig is ze er weer een beetje bovenop gekomen. Ikzelf heb de draad weer opgepakt na die verdrietige dag en dat ging goed. En nu kwam deze klap. BAM.

Ik doe maar wat, ik weet ook niet hoe ik het moet doen. Wat voor mij werkt is toch elke dag mijn dankbaarheid uiten, er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. En een slachtofferrol aannemen heeft geen zin, daar bereik je niks mee. Wel vind ik het belangrijk om emoties toe te laten en goed naar mijn lichaam te luisteren. Ik merk bijvoorbeeld nu dat ik echt kapot ben. Ik heb al dagen amper geslapen en krijg fysieke klachten door alle emoties. Daarnaast ben ik hooggevoelig en sowieso al gauw moe als ik met veel mensen in een ruimte zit. Ik ben net een spons, die alle emoties van anderen opneemt.

Ik trek me heel even terug en pak m'n rust. Ik laat mijn tranen maar gewoon vloeien. Ik denk aan alle mooie dingen die het leven mij biedt en heeft gegeven. Ik denk aan mijn dromen, mijn toekomstplannen. Ik denk aan mijn lieve vrienden en familie die ik voor geen goud had willen missen. Ik denk aan alle mooie kansen die steeds op mijn pad komen. Ik denk aan mijn missie. Ik denk aan mijn innerlijke kracht. We moeten sterk zijn, wat er ook gebeurt. We moeten door de pijn heen, er niet voor weglopen. Er dwars doorheen, hoe erg het ook is. Dat is de enige manier om het te verwerken. Ik bedenk me in dit soort situaties altijd dat ik altijd mezelf nog heb. Geluk kun je niet laten afhangen van een ander, of externe factoren. Want dat kan altijd wegvallen. Geluk moet je echt in jezelf zien te vinden. En dat is voor iedereen anders. Natuurlijk betekent dat niet dat je afstand moet nemen van de mensen en andere externe factoren die je een gelukkig gevoel geven, daar kun je heel dankbaar voor zijn. Dat ben ik ook. Maar van jezelf houden is toch wel heel belangrijk. Het geeft je kracht, je weet dat er altijd minstens 1 iemand is die van je houdt en die altijd bij je blijft, en dat ben jij. Jijzelf.

Ik geef mezelf een dikke knuffel en ik zeg: “You got this, je komt er wel”. Liefs,

Stephanie

0 notes