#astrid de pauw | Explore Tumblr posts and blogs

antongecensureerd · 5 years ago

Photo

‘‘We got him’‘

Onafhankelijkheidsdag werd in ons land groots gevierd met de veroordeling van het ''kopstuk van de poldermaffia'' Willem Holleeder. Kopstuk zet ik expres tussen aanhalingstekens, want dat blijft pure speculatie. Na een mega proces werd het levenslang voor Neerlands bekendste crimineel. Met veel tromgeroffel, trompetgeschal en een afsluitend knallend vuurwerk werd Willem Holleeder voorgoed achter de deur geplaatst. Over de lengte en de zwaarte van de straf ga ik het niet hebben. Willem was een beroepscrimineel. Punt. Al zal hij de hand hebben gehad in 1 van de 5 moorden dan is levenslang in mijn ogen al op zijn plaats. In feite hadden Cor van Hout en Willem Holleeder na de ontvoering van Freddie Heineken en Ab Doderer al levenslang achter de tralies moeten verdwijnen. Waar ik het wel over wil hebben is de motivatie van het vonnis van de Amsterdamse rechtbank. Zelden of nooit heb ik meegemaakt dat een rechter (Frank Wieland) in zo'n complexe zaak alle ingebrachte stukken van het OM als waarheid ziet en alle tegenargumenten van de verdediging van tafel veegt. Een zaak die bestaat uit ontelbare dossiers afdoen met ''zij hebben gelijk en u liegt'' vind ik op z'n zachtst gezegd merkwaardig. Dat het grote Holleeder-proces een trial by media zou worden stond voor mij en heel Nederland vanaf dag 1 vast, behalve voor de grote regisseur van het media spektakel. Speurneus Peter. R. de Vries***, de Joop vd Ende & John de Mol van de misdaad journalistie,, zag dat als enige weer anders. Willem had er zelf een mediacircus van gemaakt, riep Peter bij Pauw en Saskia Belleman knikte instemmend. Wiens brood men eet diens woord men spreekt. (*** zie slot)

Toevallig ken ik een aantal hoofdpersonen uit deze zaak persoonlijk. Uit mijn jeugd. Zo waren John Mieremet, Sam Klepper (geen slachtoffer Willem Holleeder) en Cees Houtman vaste klanten in de discotheek Cup Final van mijn vader. In mijn twenties zag ik de mannen ruim 1,5 jaar in het weekend en soms ook doordeweeks. Cees wat minder frequent, maar John en Sam waren altijd aanwezig. John heeft zelfs zijn vrouw Ria bij ons in de zaak leren kennen. Hun criminele loopbanen stonden nog in de kinderschoenen, maar dat ze in het criminele milieu zouden belanden stond vast. De recherche liep geregeld bij ons binnen om te kijken wie er bij ons over de vloer kwamen. Bij binnenkomst werden ze steevast door de boys aangesproken bij hun voornaam. Eén keer heb ik zelf meegewerkt aan het verbergen van één van de boefjes. Hij smeekte me om zich te mogen verstoppen in het voorraad hok. Zo gezegd zo gedaan. Helaas voor hem moest ik het hok openen en werd hij geboeid afgevoerd. Het kwam mij op een reprimande van Bromsnor te staan, maar leverde me vooral veel goodwill op bij de boys. Ook Cor van Hout en Willem Holleeder ken ik vanuit mijn jeugd. Wel een stuk minder goed dan de eerder genoemde mannen. Cor ''Flipper'' van Hout was een geboren boef en dat straalde ook van hem af. Stuk voor stuk jongens van de straat en daar geldt nu eenmaal het recht van de sterkste. Over Willem Endstra en Thomas vd Bijl kan ik kort zijn. Die heb ik persoonlijk niet gekend. Ik wil even de lijst slachtoffers met jullie doornemen. Te beginnen met Cor van Hout.

Corretje was de oud-beste vriend van testbeeld en misdaadjournalist Peter R. de Vries. Op zijn begrafenis sprak deze moraalridder de volgende historische woorden: ''De meest bijzondere man die ik ooit heb ontmoet is dood''. Daarna volgden nog een aantal olijke gebbetjes van ons lachebekje over hun diepe en innige vriendschap. Over de eerlijkheid en de trouw naar elkaar. Als we Peter moeten geloven was Cor in een ander leven misschien wel directeur van Unilever geworden. Beter nog: directeur van de Stichting Vluchtelingenwerk met een hoge functie binnen de Verenigde Naties. Waarschijnlijk op het departement van Mensenrechten. Cor was immers een mensenmens. Eigenlijk een lieverd. Een goedzak. Dat Cor zijn kapitaal heeft verdiend met overvallen, de ontvoering van Freddy Heineken en Ab Doderer en drugshandel zijn zaken waar we volgens Peter niet te zwaar aan moeten tillen. Kattenkwaad. Kwajongens streken. Dat Corretje iedereen beledigde als hij dronken was (en dat was hij bijna altijd), riep dat hij mensen ging vermoorden en zijn vrouw constant belazerde maakt voor Peter ook niet uit. Peter zag zelfs het buiten de deur neuken van Cor met een redactielid van zijn programma door de vingers. Cor was Cor en Cor was een bijzonder mens. Trots als een aap met 7 snikkels vertelde Peter dat Cor op zijn verjaardag kwam en hij op de verjaardagen van het gezin van Cor. Oude jongens krentenbrood. In gedachte zie ik Peter & Cor zingen : ''Wij zijn 2 vrienden, jij en ik. Hoebahoebahoebahop''. Ik stel voor dat Cor postuum alsnog geridderd wordt. Lees je even mee, Peter?

Cees Houtman was een zware jongen, John Mieremet ook. Mannen waarmee niet viel te spotten en mannen die een confrontatie niet uit de weg gingen. Beroepscriminelen met een over mijn lijk mentaliteit. Dat mijn persoonlijke band met John (en Sam Klepper) altijd goed is gebleven laat ik buiten beschouwing. ''If you live by the sword, you die by the sword". Over Willem Endstra zijn genoeg verhalen bekend, maar op de één of andere manier is deze man nooit vervolgd. Willem Endstra had contacten tot op het hoogste niveau en Willem Endstra werd bewust gespaard door justitie. De reden zal altijd gissen blijven, maar de verhalen doen al jaren de ronde dat vele mondjes gevoed werden met crimineel geld uit het Endstra imperium. Zowel Cees Houtman, John Mieremet als Willem Endstra hadden plannen om Willem Holleeder te laten liquideren. Dit was bij justitie bekend. Het laatste slachtoffer Thomas vd Bijl was een jeugdvriend van Cor van Hout die zich ook bezighield met de handel in drugs. Vlak voor zijn dood werd hij nog gearresteerd voor een drugstransport van 800 kilo, maar omdat hij met de politie praatte over Willem Holleeder, Dino Soerel en waarschijnlijk Stanley Hillis werd hij na 13 dagen als enige verdachte op vrije voeten gesteld. Praten met de politie is in dat milieu een doodzonde. Wie praat gaat zwijgen. We kunnen er nog kort of lang over praten. Alle mensen is deze zaak zaten tot over hun oren in de zware criminaliteit.

Willem Holleeder heeft volgens het wetboek van strafrecht levenslang verdiend. Ik denk persoonlijk dat Willem dat ook wel begrijpt. Wat hij en ik en velen met ons niet zullen begrijpen is de verering van de slachtoffers. Met de romantisering van Cor van Hout als kers op de taart. De man die zijn dochtertje met een downsyndroom Bo nooit heeft willen zien, want dat paste niet bij zijn status. Dezelfde Bo die wel regelmatig werd opgezocht door ome Willem Holleeder. Niet dat dit hem een beter mens maakt, maar toch. Met de dood van Stanley Hillis en de levenslange veroordelingen van Dino Soerel en Willem Holleeder is er een eind gekomen aan een tijdperk. Met de dood van Willem Endstra zijn er veel mensen uit het milieu hun kapitaal kwijtgeraakt. Centjes die in stenen zitten en waarvan de oorsprong moeilijk te achterhalen is. Panden en projecten, noem maar op. Laat ik het erop houden dat de erven Endstra niet op een houtje hoeven te bijten. Hetzelfde geldt voor de familie van Cor van Hout en hun best friend forever Peter R. de Vries. Ook die hoeven de rest van hun leven niet naar de voedselbank. Peter heeft zijn hele carrière te danken aan de Heineken ontvoering en de daaruit geboren vriendschap met Cor van Hout. Het blijft voor mij daarom ook een raadsel dat Sonja als weduwe van Cor van Hout deals over crimineel geld met justitie en de FIOD kan sluiten. Puur om haar luxe leventje te kunnen blijven bekostigen met bloedgeld. Hoe dan? Zelf nog nooit 1 dag gewerkt. Ze zeggen dat misdaad niet loont, maar daar zullen vele nabestaanden toch net iets anders over denken.

(*** Héél toevallig werd het boek Judas groots in de media gepresenteerd aan de vooravond van het proces tegen Willem Holleeder, héél toevallig schreef Astrid Holleeder tijdens het proces het boek Dagboek van een getuige,héél toevallig werd de serie Judas tijdens het proces op televisie uitgezonden en héél toevallig was via Videoland de serie Dossier Holleeder van John vd Heuvel te volgen. Vanavond wordt héél toevallig het 3e boek van Astrid Holleeder exclusief bij RTL Boulevard gepresenteerd. Dat is héél toevallig de zender waar Peter R. de Vries en John vd Heuvel op de misdaadtrom slaan)

2 notes · View notes

abattoirferme · 6 years ago

Text

“Troupe” (2018, i.s.m. de gemeente Sint-Katelijne-Waver)

“Vanavond is het eindelijk zover in het dorp: er wordt een grote bruiloft gevierd!

Iedereen is uitgenodigd en alles staat in rep en roer: het koor oefent nog één keer zijn gezangen, de schilder legt de laatste hand aan zijn cadeau, de wijn wordt geperst, de tafel gedekt, de klokken geluid en het café krijgt nog een laatste opblinkbeurt. Alles staat klaar voor het feest der feesten waarin deze inwoners de liefde, het leven en de bloeiende toekomst van het bruidspaar willen vieren.

Tot een oorlog binnen walst...”

In 2018 vieren en herdenken de inwoners van Sint-Katelijne Waver de honderdste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Deze oorlog liet wereldwijd sporen na en ook deze gemeente bleef niet gespaard. Toen de frontlijn voorbijgeraasd was, waren de dorpskernen van Sint-Katelijne-Waver en Onze-Lieve-Vrouw-Waver verwoest en geplunderd. Inwoners trokken op de vlucht en het dorp bestond uit uitgebrande en gesloopte woningen, kerken, scholen en gebouwen. Het vee liep los over de omgewoelde velden. Talloze soldatengraven tekenden het landschap. Er heerste ongerustheid en verdriet over soldaten en niet-teruggekeerde vluchtelingen.

“Troupe” is het resultaat van meer dan 500 inwoners van Sint-Katelijne-Waver die hun overgave, energie en tomeloze inzet hebben gebundeld voor een totaalspektakel. Honderd jaar na het einde van WO I, brengen ze een ode aan de herkansing van de mensheid na een catastrofe. Samen tonen ze wat er mogelijk is wanneer een gemeenschap gelooft in verzoening, jongeren, hoop, vrede, samenwerking en toekomst.

“Troupe” kende veel repetities, vergaderingen, omzwervingen en gedaantes voor het zijn uiteindelijke vorm vond. Samen zijn we vertrokken vanuit de talenten van honderden individuele deelnemers: van decorbouwers tot spelers, van tekstschrijvers tot muzikanten, van vendeliers tot ruiters. Gaandeweg ontstonden er ook kruisbestuivingen: dansers tonen hun kunnen op de muziek van de harmonie, de vendeliers leiden met hun vlaggen het spreekkoor in, muzikanten leerden zingen, acteurs hielpen decors te bouwen, enzovoort. Het maken van “Troupe” is een wilde rit geweest, een tornado, een wave – maar bovenal: een feestelijke smeltkroes.

Productie: Gemeente Sint-Katelijne-Waver & Abattoir Fermé Regie: Maja Westerveld. Met medewerking van: Anita Van Bael, Ann Jéhansart, Ann Vandervorst, Caroleine Maks, Christel Pelgrims, Demi Jacobs, Erik Beullens, Elke Maes, Ferry Bottenheft, Geert Eskens, Hilde Cammaer, Jo Vermuyten, Katrien Van Bael, Leonie Lenz, Lieve Janssens, Marthe Vandervorst, Miek De Souter, Nicolas Lenz, Sofie Stroobants, Sylke Pex, Tom Hofman, Tom Hofmans, Veerle van Winkel, Marleen Van Cappellen, Ria Cauwenberg, Olga De Landtsheer, François Jacobs, Dries Van Echelpoel, Jozef Van Loo, Nick van Sprengel, Peter Wery, Tom Van den Wyngaert, Stefan Serneels, Tom De Haes, Jan De Vries, Natasja Mariën, Gitte Mattheus, Christel Peeters, Lieven Pollet, Geert Vanhauwaert, Joke Verreth, Stefanie Verbist, Carina Vertongen, Karlien Belmans, Sofie De Greef, Hendrik De Wilde, Else Jansen, Gert Goossens, Karen Lamoen, Katrien Willems, Lies Baarendse, Lynn Raymenants, Jakob De Wilde, François Crauwels, Maaike Pauwels, Sofie Van den Acker, Wilfried Van den Acker, Pieter Pauwels, Eddy Luytens, Paul Bernaerts, Martine De Winter, Sam Liekens, Bert Vanhauwaert, Veerle Vermeulen, Bernd Bastens, Eva Bastens, Els Devos, Haike Hoozee, Elyana Joris, Eva Van Herbruggen, Ille Le Page, Andy Livens, Marijke Vanroy, Liesbeth Saels, Marc Truyers, Marina Op de Beeck, Helena Neirinck, Daniël Le Page, Hilde De Smet, Maria Van den Eynde, Katleen De Prins, Kristel Donkers, Anja Verhoeven, Leen Eeckhout, Shana Denorme, Erika Franckx, An Macouter, Hanne Kinne, Myriam Franckx, Andy Livens, Kyara Denorme, Ferun Kinne, Rein Voorspoels, Mattia Pujvani, Shana Denorme, Kobe Asselberghs, Ignace Terwage, Yannick De Louker, Geert Schelstraete, Hans De Weerdt, Sofie Lemmens, Robbe Van den Brande, Vincent Verhelst, Emma Van den Brande, Peter Devries, Marc Dockx, Niko Geens, Kristof Ceulemans, Ronny De Munter, Wim D'Hollander, Koen D'Haene, Sven Vervloet, Gie Lamber, Aad Versteden, Jesse Spiessens, Robbe Pluys, Quinten Prinsen, Glenn Dirickx, Ann-Sophie van Capellen, Jan De Kunst, Kristel Ceulemans, Lise Fol, Zoë Verschooten, Patrik Spits, Thibeau Spits, Catherine Spits, Lauranne Spits, Anke van Hoof, Gwen Symons, Lieze Masy, Laure Verstreken, Inge Teughels, Ingrid Vermeiren, Jutta Schroven, Kato Schroven, Julie Frans, Maud Geysels, Laura Van Dyck, Kheara Hendrickx, Jana Van Oosterwyck, Morgan Andries, Paulien Verhaegen, Anouk Briers, Lore Hellemans, Lotte Vervloesem, Fien Craenen, Bo van den Broeck, Marit Kets, Fleur De Vooght, Lynn De Doncker, Janne Vos, Louise Bertens, Laura Van Itterbeeck, Karolien Wauters, Nette Van Oosterwyck, Sytske Vermeulen, Renee Van Itterbeeck, Axelle Deprey, Maud Champagne, Jade Kerstens, Gabriella Van der Veken, Britt Agneesens, Laura Ritondo, Pheadra Van Kogelenberg, Lauke Robberechts, Aurelie Gevers, Evelien Snoeckx, Esther Snoeckx, Elke Snoeckx, Ellen De Reymaeker, Margot De Schoenmaeker, Marit Ramon, Mare Hens, Jozefien Hens, Tine Vermeylen, Amelie Van Camp, Laurien Lemmen, Julie De Wit, Axelle Van der Steen, Jade Quintin, Janne Schelfhout, Juliette Kennis, Femke Cauwenberghs, Jip Van den Zegel, Lene Ceulemans, Annelore Laevers, Louve Van Hoof, Frauke Van Lent, Eline Lemmen, Willemien De Wael, Kaat Schelfhout, Camille De Wit, Floor Bosmans, Ysmin Vanormelingen, Iris Vanormelingen, Julie Wauters, Amelie Vandenbergh, Kiara Bruneel, Amber Stoel, Indra Symons, Ilyas Afras, Maissan Boujida, Jolien Casteels, Selina Cesar Paixao, Beau den Toom, Luciana De Roovere, Naomi De Timmerman, Alizé Dewachter, Caro Frans, Alyssa Goedert, Lore Hellemans, Julie Hinninck, Nélia Lassouli, Lucas Leysen, Kaat-Fee Mathys, Marie Mertens, Jan Panasik, Alexie Pianet, Gitta Pouliart, Fleur Sterckx, Cedric Taveirne, Karlien Torfs, Axelle van der Steen, Marie Vangenechten, Sena Akarca, Femke Cauwenbergh, Olivia Ceunen, Faye Chan, Robine Dehaes, Fien Ingels, Kyante Jacops, Jade Kerstens, Anna Korsch, Janne Laurent, Boukje Lens, Jitse Liekens, Brent Op de Beeck, Frie Pinto Castanheira Lopes, Gitte Rodyns, Janne Schelfhout, Quinten Seymons, Elke Snoeckx, Marie-Anne Tansens, Thijs Van Overloop, Toon Vermeulen, Jarno Verschooten, Femke Versweyveld, Louve van Hoof, Dalia Dirlik, Evelyne Lemmens, Sofie Smekens, Jolien Buelens, Hannah Geerts, Siebe Stevens, Sara Blommaert, Jasmine Johri, Jo Op de Beeck, Jaroslava Sernavska, Lieselotte Beke, Mira Cools, Vic Van Ouytsel, Myrthe Engelen, Caprice Verhaegen, Jarne Droog, Bo Demeulenaere, Alexis Vissenberg, Ward Schoeters, Maurits van Buren, Loes Vercammen, Kara De Bakker, Magnus Tanssens, Nimke Borremans, Nysa Houman, Audrey Biesemans, Loran De Graef, Senne De Graef, Inaya Et-Taïbi, Ella Op De Beeck, Kobe Selders, Eline Viaene, Jakob Andries, Katinka Comyn, Warre De Bakker, Jenna De Ceuster, Janne Elsen, Billy Bob Hellemans, Inaya Rappoort, Kenji Vandekerckhove, Fleur Vertommen, Mats Verschueren, Heidi Van Dievel, Katja Rogiers, Natascha Knegtel, Kristien Pijl, An Mondelaers, Marc Marnef, Katrien Goetelen, Ingebord De Cooman, Kristien Pijl, Anne Belmans, leden Gezinsbond Katelijne-Pasbrug, Gwenny Blondé, Inge De Beuckelaere, Marleen Vekemans, Tina Vanderauwera, Isabelle Fossé, leden Gezinsbond Onze-Lieve-Vrouw-Waver, kindjes Buitenschoolse Kinderopvang, Jacques Wilms, Maria Buelens, Maria Cuykens, Denise De Cat, Hortanse De Wachter, Rita Dewals, Hilda Janssens, Jeanne Peeters, Lucien Pessendorffer, Gertha Portael, Swa De Kunst, Wim Van Engeland, Maria Scholdis, Godelieve Sterckx, Rita Van De Weyer, Maria Van Den Eynde, Maria Van Engeland, José Verrept, leden Okra Centrum, Leen Dries, leden Gezinsbond Sint-Katelijne-Waver, Chris Van Camp, Ghisleine Pelgrims, Bertha Daems, Maria Pluym, José Herckens, Elza Utterhoeven, Anna Herndrickx, Flora Gillis, Jeanne Van Dyck, J. Buelens, Jean Himpe, Simone Marcus, Joanna Verschueren, bewoners WZC Sint-Elisabeth, Paula Hofmans, leden Okra Goede Herder, Yente Belis, René De Munter, Theo De Vos, Ludo Govaerts, Karin Vervliet, Dag Kinne, 't Grom, Gidsen Sint-Katrien, Scouts Jan Breydel, School De Leerexpert, Transport Van Dievel, Wim Verhuur, Ivarem, Katelijne Motors, Fam. Van Den Zegel, Jan Broes, Alfons Hendrickx, College Hagelstein, Basisschool Hagelstein, Ben Andries, Dominique Baeten, Jos en Nicole Uytterhoeven, Luc en Astrid Uytterhoeven, Kerkfabriek Onze-Lieve-Vrouw-Waver, Ben Goossens, Ghislain Vansumere, personeelsleden gemeentebestuur Sint-Katelijne-Waver, politiezone Bodukap, KVLV Hagelstein, Landelijke Gilde Driekoningen, KLJ Hagelstein, BBC SKW, Rode Kruis, Cubic, Delimex, Kees Verwaard, Marc De Pauw, Georges Verschoren, Jan De Smet, Stef Lernous, Sven van Kuijk, Nick Kaldunski, Danny Blommaers, Hanna Scholiers, Seppe Janssens.

#abattoir fermé #troupe #2018 #txt

4 notes · View notes

stefselfslagh · 2 years ago

Text

Handleiding voor oprechte excuses.

Dit stuk verscheen op 17 september in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Van Bart De Pauw tot Will Smith, van Gert Verhulst tot Beyoncé: steeds vaker bieden publieke figuren al dan niet in tranen hun 'diepgevoelde' excuses aan. Maar zijn de verontschuldigingen wel van goede kwaliteit? Stef Selfslagh puurde uit de spijtbetuigingen van de jongste maanden een snelcursus sorry zeggen.

Er gaat tegenwoordig geen week voorbij of iemand biedt ons met ogen die schuldbesef moeten rapporteren zijn excuses aan. De Amerikaanse acteur Will Smith zei sorry omdat hij stand-up-comedian Chris Rock tijdens de Oscaruitreiking een pets in het gezicht had gegeven. Neil Parish van de Britse conservatieven verontschuldigde zich omdat hij in het Lagerhuis naar niet nader gespecifieerde porno had gekeken. Prins Joachim, zoon van prinses Astrid, vroeg vergiffenis omdat hij tijdens de covidcrisis 'wat kan mij mijn voorbeeldfunctie schelen' had gemompeld en naar een lockdownfeestje was gegaan. Koen Pelleriaux van het GO!-onderwijs sloeg mea culpa omdat hij in een interview gesuggereerd had dat onze leerkrachten de ambitie hebben van een boomstronk. En Beyoncé bood haar excuses aan omdat ze op haar nieuwe album een zin zingt die mogelijk beledigend is voor mensen die lijden aan spasticiteit.

Sommigen zien in de explosie van het aantal publiekelijke geuite sorry's een geruststellend teken van beschaving. 'Ik ben blij dat de maatschappij eindelijk wat minder bot wordt. Laten we daar dankbaar voor zijn en rond een met respect voor fauna en flora aangelegd kampvuur gaan zitten.' Anderen zien in onze excuseerdrang het ultieme bewijs dat we in een hypersensitieve tijdgeest leven waarin altijd wel iemand zich gekwetst voelt. 'Ik zeg het al jaren: de Westerse cultuur is een slachtoffercultuur geworden. We moeten ons dringend opnieuw vermannen en ja, ik ben er fier op dat ik met het woord 'vermannen' zowel transvrouwen als panseksuelen schoffeer.'

De waarheid ligt vermoedelijk ergens in het laffe midden. Het is prima dat er vragen gesteld worden bij onze geïnstitutionaliseerde ongevoeligheid voor alles wat buiten het eigen referentiekader valt. Maar dat neemt niet weg dat die maatschappelijke herijking soms tot redeloze buitensporigheden leidt. Wanneer een songtekst zo ongevaarlijk moet zijn dat alleen mensen die nadrukkelijk beledigd willen worden er nog aanstoot aan kunnen nemen, zijn we niet de meest weerbare versie van de mensheid die we kunnen zijn.

Maar of u de huidige sorrycultuur nu lovens- dan wel betreurenswaardig vindt, er is vooral een probleempje met de sorry's zélf. En dat komt hierop neer: onze excuses klinken veel te vaak als insults, added to injuries. Wat op sociale media of in persoonlijke gesprekken de indruk moet wekken een verontschuldiging te zijn, is in werkelijkheid vaak niets anders dan een verwijt, een beschuldiging of een uitvlucht. Daarom: een snelcursus sorry zeggen, en wel in de vorm van tien bruikbare adviezen. Zo hoeft u na uw initiële sorry niet ook nog eens sorry te zeggen voor de manier waarop u sorry hebt gezegd.

1. Zeg sorry voor uw gedrag, niet voor de reactie van de ander.

Toen kunstenaar Jan Fabre zich in de rechtbank moest verantwoorden voor geweld, pesterijen en ongewenst seksueel gedrag, las zijn advocate een handgeschreven brief van hem voor. Daarin stonden onder meer deze zinnen: 'Ik bied mijn oprechte verontschuldigingen aan aan wie zich door mij gekwetst voelt. Ik wens jullie de anarchie van de schoonheid en de liefde toe.' Dat klinkt grootmoedig, maar het betekent eigenlijk: 'Het probleem is niet dat ik mij ten opzichte van jullie misdragen zou hebben, het probleem is dat jullie provinciale zieltjes zo snel gekrenkt zijn.'

Ook in het stalkingproces tegen televisiemaker Bart De Pauw werden er excuses uitgesproken. 'Ik wil graag mijn verontschuldigingen aanbieden aan alle mensen die mijn gedrag storend vonden", zei De Pauw in de rechtbank van Mechelen. 'Het spijt mij voor al jullie gevoelens van ongemak en verdriet.' Vrij vertaald: 'Het is onbegrijpelijk dat jullie mijn gedrag storend vonden, maar aangezien jullie blijkbaar al bij het ontvangen van een paar speelse sms-berichten emotietjes van ongemak voelen opborrelen, zal ik maar sorry zeggen.' Sorry zeggen voor de reactie van de ander in plaats van voor je eigen gedrag is in deze age of apology een klassieker. Het lijkt alsof je sorry zegt, maar wat je écht doet, is de ander ridiculiseren. 'Het spijt me dat je je gekwetst voelde' betekent zoveel als 'Wat ben jij lichtgeraakt, zeg'. 'Ik betreur ten zeerste dat je aanstoot hebt genomen aan mijn gedrag' wil zeggen 'Ik wou dat jij mentaal niet in de middeleeuwen was blijven hangen.'

De geveinsde verontschuldiging zegt maar één ding: 'Jij bent het probleem, niet ik.' En dat is uiteraard het laatste wat de persoon die u gekwetst heeft, ertoe zal aanzetten om u opnieuw in de armen te sluiten. Knoop het dus in uw toerekeningsvatbare oren: excuses dienen niet om u te helpen ontsnappen aan uw verantwoordelijkheid. Ze zijn bedoeld om de ander te overtuigen van uw schuldinzicht.

2. Erken wat er gebeurd is.

Een verontschuldiging is geen verontschuldiging als ze niet eerlijk benoemt wat er gebeurd is. Een zin als 'Ik herinner me niet dat ik je gisteren een lachkoe heb genoemd, maar als ik dat toch gedaan zou hebben: sorry dan' is qua spijtbetuiging niet echt efficiënt. De waarheid heeft haar rechten, zeker als je op vergeving uit bent.

Om nog even terug te keren naar de zaak-De Pauw (de beste 'hoe richt ik mezelf communicatief ten gronde?'-casus in jaren): volgens Bart De Pauw zélf kan hem alleen maar verweten worden dat hij 'sms-jes met flirterige toon' verstuurde. Dat die flirterige toon bij momenten behoorlijk dreigend was en dat 300 sms'en per week in elke rechtbank ter wereld volstaan om het woord cyberstalking te rechtvaardigen, heeft hij nooit over zijn lippen gekregen. Het maakt zijn latere excuses hopeloos ontoereikend: je kan niet geloofwaardig sorry zeggen voor iets wat je volgens jezelf niet gedaan hebt.

Hoe moeilijk het is om ten volle te erkennen wat je fout gedaan hebt, bewees ook de Amerikaanse komiek Louis CK, die er een gewoonte van had gemaakt om in het bijzijn van vrouwelijke collega's ongevraagd te masturberen. 'Ik ben mij nu pas bewust van de omvang van de impact van mijn acties', schreef hij in zijn verontschuldingsbrief. Waarmee hij eigenlijk bedoelde: 'Ik dacht godverdomme dat jullie het leuk vonden dat ik voor jullie ogen mijn blote lul leegschudde. Krijg nou wat.' Een reactie die het geloof in het empathisch vermogen van de heer CK alleen maar verder heeft aangetast.

3. Verdrink uw excuses niet in zelfmedelijden.

Sommige mensen slagen erin om tijdens het uiten van hun doorvoelde excuses vooral aandacht te vragen voor hun eigen lijden. 'Ik voel me zo verschrikkelijk slecht dat ik jou dit heb aangedaan. Soms vraag ik me af of ik nog wel verder kan met mijn leven. Ik voelde me al langer kut, maar nu ik weet dat ik jou heb teleurgesteld, vind ik 's ochtends nauwelijks nog de moed om op te staan.'

Nu is het niet per se verkeerd om de ander mee te geven dat u afziet: een minimum aan hartzeer bewijst dat u niet de koude etterbak bent waarvoor u sinds uw misstap wordt aanzien. Maar als u meer woorden besteedt aan uw eigen kwellingen dan aan de pijn die u bij de ander hebt veroorzaakt, belandt u onvermijdelijk aan de verkeerde kant van de narcismeschaal.

Neem daarom een voorbeeld aan de Japanners. Een Japanner gaat bij het uitspreken van zijn verontschuldigingen ook in overdrive, maar niet om medelijden op te wekken. "De directeur van een failliete bank speelt geen toneel als hij huilend om vergiffenis vraagt", schrijft een redacteur van de Nederlandse krant Trouw. "Hij neemt oprecht de verantwoordelijkheid die zijn functie met zich meebrengt en accepteert de bijbehorende schande. In Japan is je excuses aanbieden een kwestie van weloverwogen door het stof gaan en je aangetaste eergevoel herstellen."

Onthoud: in tranen gedrenkte nederigheid is goed, van pathos doortrokken zelfmedelijden niet.

4. Zeg alleen sorry als u het meent.

Het is niet omdat sommige mensen met een rood aangelopen gezicht eisen dat u uw excuses aanbiedt dat u dat ook moet doen. Toen er onlangs een video opdook waarin de Finse premier Sanna Marin met vrienden aan het feesten was, riepen zedenmeesters 'dat haar gedrag niet strookte met de ernst van haar ambt' en 'dat ze maar beter met geloofwaardige excuses kon komen.' Sanna Marin reageerde op de heisa door te melden dat ze net als iedereen recht heeft op een privéleven, dat ze net als iedereen haar vrije tijd met vrienden doorbrengt en dat ze net als iedereen van plan is om dat in de toekomst te blíj́ven doen.' Case closed, moraalridders terug in de mand.

Ook al smeekt uw omgeving u om sorry te zeggen, spreek het woord alleen uit als u het ook meent. En als uw omgeving wel érg vaak op excuses aandringt, verander dan van omgeving. Vorige zomer miste de Engelse voetballer Markus Rashford een penalty in de EK-finale tegen Italië. Op vraag van de communicatie-adviseurs van de Engelse voetbalbond sloeg Rashford mea culpa: 'Het enige wat ik kan zeggen is sorry. Ik wou dat het anders was gelopen.' Terwijl hij uiteraard had moeten zeggen: 'Gemiste penalty's horen bij voetbal zoals Jennifer Saunders bij Joanna Lumley. Wie dat niet kan aanvaarden, moet maar een curlingfan worden.'

Nog dit: als uw excuses wél van de gemeende soort zijn, wacht dan niet te lang om ze te overhandigen. Will Smith wachtte vier maanden om zich in een video rechtstreeks tot Chris Rock te richten. Dat doet vermoeden dat zijn excuses veeleer geïnspireerd waren door zijn tanende populariteit dan door een aanval van uitgestelde spijt. Timing is ook in sorryland álles.

5. Een mondelinge sorry is beter dan een schriftelijke.

Een mondelinge sorry zegt: 'Ik heb een fout gemaakt en ik voel me niet te beroerd om je persoonlijk om vergeving te komen vragen.' Een schriftelijke verontschuldiging zegt: 'Ik heb een fout gemaakt maar ik moet vandaag ook nog naar de stomerij dus dump ik mijn excuses gemakshalve maar even in je mailbox.' Met andere woorden: het gaat niet alleen om wat je zegt, maar ook om hoé je het zegt.

Juliette Schaafsma en Marieke Zoodsma, excuusonderzoekers - ik verzin niks - aan de universiteit van Tilburg, wijzen er in cultuurtijdschrift rekto:verso op dat de uitvoering bij het maken van excuses cruciaal is. "In 2008 verontschuldigde Australië zich omdat het gedurende tientallen jaren honderdduizend Aboriginal-kinderen had weggehaald bij hun ouders. Toenmalig premier Kevin Rudd richtte zich in het parlement rechtstreeks tot de afgevaardigden van de Aboriginal-gemeenschappen, die persoonlijk aanwezig waren. Ook was de ceremonie live op televisie en op grote schermen rond het parlementsgebouw te volgen."

"Vergelijk dat met de excuses die George W. Bush in 2004 aanbood voor de mishandeling van Iraakse gevangenen in de Abu Ghraib-gevangenis. De Amerikaanse president verontschuldigde zich tijdens een persconferentie met de Jordaanse koning Abdullah II. Maar waarom tijdens een persconferentie, en waarom in Jordanië? Dit was geen collectief ritueel waaraan ook slachtoffers deelnamen, alleen een onderonsje waarin Bush de politieke belangen van de VS veilig stelde. Zijn spijt had vooral betrekking op de imagoschade voor de VS, en minder op het leed van de slachtoffers, die hij niet eens aansprak."

Lang verhaal kort: als Jan Fabre nog eens een platform krijgt om zijn slachtoffers zijn excuses aan te bieden, doet hij dat beter in eigen persoon in plaats van het aan zijn advocate uit te besteden.

6. Na sorry komt niks meer.

Sommige spijtbetuigingen lijken verdacht veel op verwijten. Ze beginnen wel met een sorry, maar focussen al snel op wat de ander verkeerd heeft gedaan. 'Sorry dat ik een volle fles gin naar je hoofd gooide, maar als jij niet gezegd had dat mijn haar niet goed lag, had ik dat natuurlijk nooit gedaan.' 'Sorry dat ik je in het bijzijn van je ouders een hoer noemde, maar je kan moeilijk ontkennen dat het jurkje dat je droeg nauwelijks zichtbaar was.'

De Nederlandse cabaretier Pieter Derks formuleerde het op NPO Radio 1 als volgt: 'Na sorry komt niks meer. Geen maar, geen behalve, geen want, geen hoewel, geen en. Gewoon sorry, punt, en dan niks. Het gaat namelijk altijd mis bij wat daarna komt.'

Dat beseft nu hopelijk ook Bart De Pauw, die tijdens zijn sorryspeech verslag uitbracht van zijn bezoek aan de therapeut. 'Er is een soort autismespectrumstoornis vastgesteld', zei De Pauw. 'Ik wil me daar niet achter verschuilen, maar zo'n stoornis kan inhouden dat je bepaalde boodschappen niet goed leest.'

Primo: als je je dan toch niet achter je autismespectrumstoornis wil verschuilen, zwijg er dan over. Secundo: zelfs als je de - in dit geval: trotse - eigenaar bent van een autismespectrumstoornis interpreteer je sms'en als 'Ik wil niet dat je me nog zulke berichten stuurt, Bart' niét als 'Ik hoop dat je me vannacht nóg dertig zulke berichten stuurt, Bart.' En tertio: als je wil dat de rechter je autismespectrumstoornis als een verzachtende omstandigheid aanvaardt, zeg je erbij om wélke stoornis het gaat. Het syndroom van Asperger? Het Pervasive Development Disorder? Het Multiple complex Development Disorder? Verlicht ons! Zoniet is 'ik heb een soort autismespectrumstoornis' gewoon het nieuwe 'ik was dronken': een doorzichtige poging om de verantwoordelijkheid voor je daden buiten jezelf te leggen.

7. Een sorry dient niet om de ander te doen stoppen met zeuren.

Ga er niet van uit dat de persoon tegen wie u sorry zegt na uw excuses meteen zin zal hebben om samen Kumbaya-tattoos te gaan zetten. De meeste mensen hebben wat tijd nodig om de littekens op hun ziel te laten helen. Ze willen uw verontschuldigingen wellicht even laten bezinken en er op een later tijdstip op terugkomen. Besef dat een opmerking als 'Ik heb toch sorry gezegd? Wat zit je nu nog te zeiken?' uw zonet uitgesproken excuses aanzienlijk aan kracht zal doen inboeten.

Toen Marc Overmars tijdens zijn eerste persconferentie als sportief directeur van Antwerp aan de tand gevoeld werd over het seksueel grensoverschrijdend gedrag waarvoor Ajax hem had ontslagen, zei hij een tikje verhit: 'Het is spijtig wat er bij Ajax gebeurd is, maar het is nu tijd om de pagina om te slaan.' Die zin was om twee redenen problematisch. Eén: 'Het is spijtig wat er gebeurd is' betekent niet 'Ik heb spijt van wat ik gedaan heb'. Het kan ook betekenen: 'Het is spijtig dat ik betrapt ben'. Of: 'Het is spijtig dat ik die klikkende kutwijven niet nog méér dickpicks gestuurd heb'. Twee: voor je met een zeker gezag kan zeggen 'dat het tijd is om de pagina om te slaan', moeten de laakbare feiten minstens een jaar oud zijn. Als ze, zoals bij Overmars, nog maar van een maand geleden dateren, klink je als een man die door zijn vrouw op overspel wordt betrapt en met de onderbroek nog op de enkels zegt dat het wel érg lang duurt voor ze hem vergeeft.

8. Richt je excuses tot de juiste mensen.

Bij het uitspreken van uw excuses hoort u zich te richten tot de mensen die u gekwetst, benadeeld of onteerd heeft. Dat klinkt als een vanzelfsprekende richtlijn, maar toch speelde de Nederlandse voetbalanalist Johan Derksen het voor elkaar om ertegen te zondigen.

Eind april bekende Derksen tijdens een jolig onderonsje in het SBS6-programma Vandaag Inside dat hij in zijn wilde jaren een bewusteloze vrouw met een kaars had gepenetreerd. In de halfbakken excuses die twee dagen later volgden, adresseerde hij niet de vrouw in wiens vagina hij een kaars had geschoven, maar de makers van Vandaag Inside. "Het is een grote chaos bij het programma. En ik ben de veroorzaker van alle ellende. Als we nu door zouden gaan, zitten we de hele tijd met de handrem op te praten." Het is alsof je je bij de buren gaat verontschuldigen voor de geluidsoverlast die je tijdens het neerschieten van je vrouw hebt veroorzaakt. 'Ik had een geluidsdemper moeten gebruiken. Dom van me.'

9. Sorry zeggen doe je voor de ander, niet voor jezelf.

De Nederlandse journalist Gawie Keyser schrijft op het debatplatform brainwash.nl: 'Als je sorry zegt omdat je op zoek bent naar verlossing, maak je de situatie alleen maar erger. Sorry zeggen doe je voor de ander, niet voor jezelf.'

Keyser heeft een punt: je verontschuldigt je niet om onbezwaard je zondige leven te kunnen verderzetten, maar om het verdriet van de ander te verzachten. Dat impliceert dat je je pas bij de bestemmeling van je excuses aanmeldt wanneer die expliciet heeft aangegeven daar ook klaar voor te zijn. Ziet hij een gesprek nog niét zitten, verdwijn je deemoedig weer naar de achtergrond. In geen geval stuur je hem een bericht als 'Your loss, onbuigzame klootzak'.

Mag je je na het uitspreken van een welgemeende sorry dan niet opgeruimd voelen? Tuurlijk wel. Zolang je je eigen opluchting maar ondergeschikt maakt aan de verlossing van degene die je beschadigd hebt.

10. De ene sorry is de andere niet.

Zoals niet alle fouten even ernstig zijn, hoeven niet alle sorry's even zwaarwichtig te klinken. Het best kiest u voor uw spijtbetuiging woorden die qua draagwijdte min of meer in overeenstemming liggen met wat u verkeerd hebt gedaan. Als u aan de kassa van de supermarkt per ongeluk iemand hebt voorgestoken, is spreken over 'boetedoening' en 'het aanvaarden van de straf die God u zal opleggen' een ietsiepietsie overdreven. Als u moedwillig iemands huis in de as hebt gelegd, is gewag maken van een 'inschattingsfout' dan weer even misdadig als de brandstichting zelf. De gouden regel: zorg ervoor dat het gewicht van uw woorden recht evenredig is met de zwaarte van de feiten. Een richtlijn die overigens ook wielercommentatoren weleens zouden mogen volgen.

Tot slot: ondanks dit stuk zal u op tijd en stond nog altijd geconfronteerd worden met mensen die nog liever met een scherp mes hun huid laten afpellen dan sorry te zeggen. Volgens de Amerikaanse psycholoog Guy Winch komt dat echter niet omdat ze zo koppig zijn, maar omdat ze zo'n lage eigenwaarde hebben. 'Spijt betuigen is emotioneel ongemakkelijk en best pijnlijk voor het ego', zegt Winch op Ideas.Ted.com. 'Wie genoeg eigenwaarde en zelfrespect heeft, kan zo’n tijdelijke deuk in het ego best opvangen. Maar voor mensen die niet veel zelfvertrouwen hebben, is dat onmogelijk. Hun verdedigings-mechanismen gaan aan het werk, waardoor ze de andere persoon aanvallen of de omstandigheden de schuld geven.'

De moraal van het Guy Wynch-verhaal: sommige mensen moeten niet leren om sorry te zeggen, maar om zichzelf wat leuker te vinden.

0 notes