#alpach

[hopkei]

Sekai, SawaNatsu, and HoriNatsu interview with JJ

Original interview with photos here

Translated via ALPACHIVE

Among the members, who is the most kind?

Sekai: It depends on the type of kindness~ Sawa: If it’s kindness... Sekai: If you mean in terms of getting along (with others), wouldn’t it be Keito? Sawa: Yeah~ Sekai: No matter what happens he never has on a negative face/expression. Hori: Keito is definitely kind. Sawa: As expected, it's Keito. Hori: He messes around but is still caring.

Which member cries the most?

Hori: Keito! Sawa: This one is also Keito. Hori: Or it could be Yusei too~ Sekai: Those two have an image of crying a lot. If Keito watches a movie he will definitely cry, and Yusei has cried on stage many times.

Which member is the most spoiled?

Hori: It’s Taiki-kun. Taiki-kun always has to have a member or someone else with him. Sawa: Yeah for sure (laughs) Hori: Rather than being really obviously/openly spoiled, (he doesn’t like being alone so) actually he often calls Keito... (to meet him) Sekai: That guy can’t go anywhere alone! Hori: He’s also good at finding out where Yusei is and going there. He has the image of always keeping someone around him (laughs).

If you had to choose one member to be your girlfriend, who would you choose?

Sawa: Oh, we're making them our girlfriend~ Sekai: Yeah, if they were a girl. Sawa: It’s not the usual "if you were a girl (who would you date)" question. It’s the opposite. Hori: If I'm a guy and dating one of them as a girl... this is hard. Sekai: Right.... I choose myself! Since we would be the same in everything, if I had myself as a girlfriend, I think it would be really nice. To me, anyway! However… the fact that I can’t cook isn’t so good. But that much is whatever. Having the same interests is nice. Sawa: Choosing a girlfriend is hard… Sekai: Never thought about it, right~ Sawa: I don’t really want any of them as my girlfriend (laughs) but maybe Keito... since he usually becomes a girl! Keiko-chan! Hori: Honestly, since he crossdresses for our concerts and dramas, in terms of visual he’s probably the best (laughs). Sawa: Because in Fanta he’s the one who crossdresses the most (laughs). Hori: He seems to be getting better at it lately. It seems like his face is becoming more well suited to dressing up as a girl (laughs) Sawa: In our drama, he played a girl too, right? If it’s female roles, he did one in Mannequin. (tn: Mannequin Night Fever) Staff: So in terms of looks, it’s Keito? Sawa: Yeah, in terms of looks (laughs). Hori: I think so too (laughs).

If you were to become a fan of a member, who would you choose?

Hori: Probably Sota. I think since he updates his SNS and stuff so faithfully, if I became his fan I would get to see him a lot. So if I really think about it I would likely become his fan. Sekai: SawaNatsu. Because he's sexy! Even though he doesn’t take off his clothes during concerts or try hard to appeal himself (to fans) he’s still sexy. Sawa: A fan of sexiness (laughs). Sekai: Yes, I'm a fan of sexiness. Sawa: For me, probably Sekai-san. He often does things like live broadcasts. Since he often does fan-only broadcasts, I think he’s someone who thinks about his fans a lot.

If you were to bring one member with you to a deserted island, who would you choose?

Hori: One person to a deserted island, huh... Sekai: One person right? Then Taiki~ Ah, but he would probably feel betrayed. Sawa: If he feels betrayed you’re in trouble (laughs). Hori: For me, Keito. Because then I can do whatever I want (laughs). Sawa: Definitely (laughs). Then for me I'd say Sota. I feel like when we’re together we can breathe easily. Outside of work when we go on walks together, or go eat we get along really well, so I think (taking) Sota is good. Sekai: Yeah, I'm okay with Taiki. If he seems betrayed, we can just battle! However, when it comes to making fire and stuff I'll probably have to do it all myself and make the place for us to sleep too, but that’s fine.

Who is the strongest drinker amongst the members?

Sekai: Huh?! Alcohol?! Sawa: I have no idea… Hori: The vocals have an image of being strong drinkers. Sekai: Isn’t SawaNatsu strong? Sawa: No no, I’m weak. I’m so weak (laughs) Sekai: Really? Last time we went to eat I felt like you just kept drinking. Sawa: Because (the drink) was weak! Sekai: Yusei is strong, but his engine is slow to start (tn: takes a while to get into drinking mode) Sawa: If I think of it that way, then Taiki-kun is strong too. Hori: Yusei’s crazy. Sekai: Definitely Yusei. Even though he only drinks occasionally, he’s strong. Staff: Do you drink outside of work? Hori: I don’t drink much. Sekai: I hate drinking! Sawa: Sekai-san is the weakest (laughs)

Among the members, who is the most girly? (lit: heart is most like a girl)

Hori: Like a girl... Sekai: Who’s heart is most like a girl!? Sawa: If it’s like this we can probably never answer (laughs) Hori: "Heart" huh... Sawa: This is hard… Hori: What (qualifies as) like a girl...? (laughs) Sawa: I know right. Hori: I don’t know the criteria for being like a girl (laughs) Sekai: Aside from us three, they’re all girly! Sawa: Ah, maybe (laughs) Sekai: They only care about little things!!

What member can you most rely on?

Sekai: Rely on them?! Hori: Rely on... for me the two oldest. Sawa: I can rely on Sekai-san. Sekai: Huh! For me SawaNatsu~ I can rely on him more than Taiki (laughs) I can rely on Taiki too, but there’s less categories (tn: that he can rely on him for) Sawa: He’s specialized in specific areas (laughs) Sekai: That’s right, (he’s) specialized. He’s the type that fails if you rely on him too much. SawaNatsu is the type that never fails! Sawa: No, I don’t know about that. That’s a lot of pressure (laughs) Sekai: Since these two (NatsuNatsu) are the strong type, they’re really reliable.

Who has the biggest gap (in personality) between onstage and offstage (in private)?

Sawa: Keito is unexpectedly like that. He’s really cool. Onstage he’s amazing, while showing those faces and making those expressions (laughs) In private he never shows that face. There’s not even a hint of it. As expected since he’s the youngest, he tries to put the senpais above him and is very cute. But onstage, Keito is unyielding. Hori: That’s definitely true. Sekai: Yusei is exactly the same. A little dumb and cute. A careless person!

[empirearchives]

Pretty Napoleonic era paintings decorated with light and shadows at the Louvre Museum in Paris.

The painting on the right is called The Entombment of Atala, or Atala's Funeral, by Anne-Louis Girodet de Roussy-Trioson. Circa 1808.

The painting on the left is by the same artist. It is called Scene of the Flood. Circa 1806.

Photo credit: Nicolas Alpach

[thehivehypnosis]

Inertia Vol1

Jason Monroe was an ordinary man. He worked a nine to five job, kept his head low, and worked out at the local gym on his days off. One thing about him most people don’t know, is he doesn't need to sleep. From the moment he was born, something in his body, or his mind, or his soul (if such a thing is your cuppa) made it so he simply didn’t need to. He never seemed to get tired. 

Over the years, he found other things he could stop. Things would just float, after he held them. Then he threw a paper airplane, and watched it go for miles. Threw a rock half his (rather diminutive) size and, slow as it was, it kept going just as far.

His father was dead, and his mother hated superheroes, so he honed his power in secret. His body and mind, both trained until he could fight what little crime the town of Alpach had. He chose the name Newton, after another hero with a similar power to his. 

He fought until he couldn’t stand, taking down villains who’s hips he hardly reached. Size, in the town of Alpach, was everything. After years, he was noticed, and invited to a hero guild in the city. He left, his mother thinking he had run away from home.

Now, he lays pinned, rubble on his chest, his friends being taken over one by one by the black, inky goop that fills their mouths and coats their skin. It is too heavy. He is too weak. He hears their screams and then

Nothing.

It is silent, and calm. He is sitting in a small, white room, a black table between him and, someone he doesn’t recognize. Someone he feels he should know and yet doesn’t. 

“Not. Yet.”

The rubble flies from his chest, knocking the source of the ink through a hole in the wall. His friends are saved, and they all hail him as a hero.

That night, he sits at the edge of his too-large bed, thinking. His eyes fall shut, and as they open, he is in the room again. Alone. A large book with a photo of a man who looks, far more like him than he wishes to admit sits in front of him. 

He reads. Every word fills his head with visions of a life he has never led. A hero named Newton, the same as him. Each word tells him of how this incredible hero fell, corrupted by his own power, becoming Kinetic, one of the strongest villains in the world. 

He feels his strength grow. He loves it.

His power, when he wakes up the next morning, is stronger. Capable now of not just stopping things from moving, or keeping them going, but changing their direction as well. He fights, and wins, and fights, and wins.

Each night, he reads more of the book. He becomes stronger, learning parts of his power he didn’t know he had. Each night, there is a figure, sitting across from him. A woman, with long hair, and a body that drags him away from the book. Some nights, he spends with her, waking up, happy. But weaker. 

Before long, the other heroes notice, and try to stop him from whatever he is doing. He is too far gone. Eventually, he spends every night, losing his strength to her, his power. She takes it from him in spades. Then, when he has no more to give, she offers him a choice.

Incredible pleasure, love he has never known, forever. In exchange, join his father, and serve her.

He doesn’t hesitate. 

[jazumst]

Pomarańcze niezgody i niemcy pół na pół

Żeby Was... Achhhh... Urocze poniedziałki. Posłuchajcie:

Pisałem już kiedyś, że hurtownie warzyw z której bierzemy prowadzą szwagry. Jeden jest miły, drugi kurewsko nie. Dobry i zły sprzedawca warzyw -.- Dziś był ten niemiły.

Około 8mej przyjechało zamówienie. Kierowca jak zwykle - Wszystko jest. - Strzeżonego Pan Bóg..., więc sprawdzam. OK. Kierowca pojechał, szybko wprowadziłem fakturę, i idę wykładać. Przyznaję się - moja wina. Obok leży jakaś siatka. Nieuważnie sprawdzałem. W siatce pomarańcze. Wrzucamy na wagę. Ponad 5,5kg, czyli w sumie w chuj dużo. Patrzymy po sobie z Kierowniczką. Dzwoni żeby nie było.

Słyszę jak się kłoci z typem. Że kierowca nie będzie jechał, że on to jutro dopisze do faktury. Kiero mówi, że to za dużo jak dla nas i kierowca może zabrać jutro, przecież się nie zepsują.

Przyjeżdża kierowca. Z sapami do nas, że poco się odzywaliśmy, trzeba było sobie wziąć, albo mu po prostu oddać. Teraz szef się sra, że nie sprawdzają, że manka, że paliwo nie jest za darmo, żeby puste kursy robić... Wyjaśniliśmy, nie ma żalu.

O 10 dzwoni hurtownia. Pierwszy raz nie odebraliśmy. Drugi raz odebrałem ja. Dzwoni ten drugi szwagier, że mają pomarańcze w super cenie i czy chcemy. Ja z początku nie ogarnąłem i mówię mu, że oddaliśmy 5,5kg dzisiaj. Szwagier pyta czy złe były, że jeszcze lepszą cenę da jak za dużo.

Od słowa do słowa wyszło, że Szwagier 1 wpychał te pomarańcze na zasadzie uda się nie uda. Zarobi albo straci. Normalnie załamałem ręce. Kierowca przyjechał trzeci raz z tymi pomarańczami :P Jeszcze dostaliśmy 1kg do podziału :P

//

Przyjechali Niemcy. To był niesamowity widok. Ot takie lepsze ale przeciętne fury załadowane po brzegi. Wychodzi Hans w wieku okołoemerytalnym. Na górze kurtka jakby w Alpach na nartach był. Na dupie szorty w palmy i laczki XD Helga to samo. Puchowa kamizela na klacie, na dupie szorty. Na zewnątrz skwar. Milion stopni a może nawet i dwa. A ci się kurwa zdecydować nie mogą. Naprawdę widok niezwykły.

No nie może być!!! SWS poniekąd mnie pochwalił za instrukcję szkoleniową dla świeżaków. Trzeba ją poprawić, bo robiłem ją dawno i troszkę się zmieniło, ale powiedział dobre słowo. Wierzyć mi się nie chce. Oni nikogo za nic nie chwalą.

[ars-polonia]

Aleksander Świeszewski, W Alpach ([Hikers] in the Alps)

XIX c., oil on canvas mounted on panel

[wisegalaxyprince]

Dla pewnego poety o srebrnej duszy

19 stycznia 2021

To był wtorek, w południe i polski na zdalnym.

To właśnie wtedy do mnie napisałeś.

Rzecz jasna na teamsie w rzeczywistości wirtualnej.

Pamiętam dokładnie Twoje pierwsze odesłane mi zadanie-

dialog z wykorzystaniem frazeologizmów w opowiadaniu.

Już wtedy wiedziałam, że mam do czynienia z artystą, poetą i

mistrzem jedynym w swym rodzaju.

Lekcje z Tobą trwały dość krótko.

Pojawiłeś się na nich raptem tylko kilka razy.

Gdy poznałam Cię bliżej to wyjawiłeś swój sekret -

pisząc życiorys, czyli kolejne zadanie.

Dowiedziałam się wówczas, że zdobyłam Twoje zaufanie.

Chciałeś mieć kontakt i uczyć się online.

Ja chętnie wysyłałam Ci nowe materiały

A Ty pracowałeś sumiennie z małymi tylko przerwami.

Pani psycholog, która prowadziła Cię w ośrodku

Pisała do mnie, że masz miłe o mnie zdanie.

Ponoć pomogłam w Twojej terapii a swoje myśli zacząłeś

przelewać na papier.

Kwiecień 2021 to kolejne wiadomości,

pełne radości i ekspresji twórczej.

To właśnie wówczas więcej rzeczy mi opowiedziałeś,

a nasz kontakt jakby się wzmocnił, bo czułam, że Ci pomagam.

To dzięki Tobie odkryłam na nowo świat poezji.

Chętnie opowiadałeś mi o młodopolskich artystach.

Twoje utwory były przecież tak dojrzałe,

pachniały mi świeżą bryzą na kształt Schopenhauera i Wojaczka.

Po pewnym czasie niezbyt długim oczywiście

brak wiadomości w teamsie czy na mailu.

Wówczas wiedziałam, że przebywasz na odwyku

w ośrodku w Sopocie i było mi jakoś przykro.

Styczeń 2023 a dokładniej to trzydziesty pierwszy.

Otrzymałam nową wiadomość na blogu poetyckim.

Pokazałeś mi wtedy kilka swoich tekstów,

opowiedziałeś też o Alpach, które uwielbiałeś.

Rozmawialiśmy często na różne tematy.

Trochę o muzyce, o wartościach i otaczającym nas świecie.

Wspominałeś o dziewczynie i o tym, co Cię boli,

a ja starałam się wesprzeć Cię jak mogłam najlepiej.

Podjąłeś terapię indywidualną i grupową.

Nadal pisałeś do mnie, choć nie było to już tak często.

Czułam, że znalazłeś się w szponach tego cholernego nałogu,

a konto poetyckie było już częściej niedostępne.

Zaglądałam tam jednak często, aby czytać Twoje wiersze.

Myślałam, że zobaczę tam znów nową wiadomość.

Niestety, to co zobaczyłam zabiło mnie doszczętnie -

22 maja odszedłeś tak cicho i bezszelestnie...

Strasznie za Tobą tęsknię i nigdy Cię nie zapomnę.

Byłeś wyjątkowym uczniem, artystą i rzemieślnikiem słowa.

Nie mówię: „żegnaj”, bo wiem, że zobaczę Cię gdzieś w srebrnych gwiazdach – Marcinie

– zegarmistrzu purpurowy światła

[nasze-zd]

Wyspa Południowa 2023/24

Spróbuję podsumować naszą wycieczkę. Zacznijmy od trasy, którą udało nam się zrobić. Poniższa mapa obrazuje trasę przejazdu samochodem, przy czym zaznaczyłem tylko główne odbicia, bez wszystkich wypadów jednodniowych.

Noclegi (numery wypunktowań nie odnoszą się do mapy, w nawiasach podałem liczbę nocy w danym miejscu):

Prom Bluebridge (1).

Kaikoura (2).

Mount Somers (3).

Hokitika (2).

Fox Glacier (2).

Punakaiki (2).

Saint Arnaud (2).

Wszystkie posty dotyczące wycieczki można zobaczyć filtrując po tagu #South-Island-2023 lub klikając tutaj.

Najpiękniejsze miejsce

Bez wątpienia były to doliny rzek Rangitata i Rakaia, opisywane w materiale o Mount Sunday i Mount Barrosa; ten rejon znany jest też pod nazwą Ashburton Lakes.

Ciężko opisać słowami surowe, dziewicze piękno tych miejsc. Rozległe, płaskodenne kotliny rozciągają się kilometrami we wszystkie strony. Rzeki jakby ciągle zmieniały zdanie co do przebiegu koryta: zdają się rozlewać wszerz niemal bez ograniczeń, zapełniając doliny szarym rumoszem, którego nie szczędzą im otaczające góry, dosypując go obficie z licznych piargów, gołoborzy, bocznych jarów i zawieszonych dolin. A nad tym wszystkim lazur nieba poprzetykany watą lekkich chmur ocierających się o szczyty.

Młody świat, dopiero się kształtuje i dojrzewa.

Największe rozczarowanie

Lodowce Zachodniego Wybrzeża są na pewno ciekawostką, z uwagi na niski poziom, na który schodzą - wieczny lód zaledwie 500 m n.p.m. na tej szerokości geograficznej to ewenement. Do samych jęzorów Fox i Franz Josef Glacier da się podejść nie bliżej, niż na 3 km, więc tak naprawdę niewiele widać. Jeśli ktoś był po to w Alpach (właściwych) lub Norwegii, to doświadczył prawdopodobnie znacznie więcej.

Osobną kwestią jest uciążliwa obecność helikopterów, które każdego pogodnego dnia wynoszą setki bogatszych turystów na pola firnowe pod Mount Cook. Odwrotnie, niż w Tatrach, gdzie warkot śmigłowca oznacza nieszczęście, w Fox i FJ zaświadcza o dobrej pogodzie. Jeśli taka jest, to akompaniamentem do spacerów po dolinach lodowcowych jest ciągły łopot wirników, co psuje wrażenia z obcowania z przyrodą i przywodzi na myśl klimaty Krupówkowe.

Lodowiec Franciszka Józefa (Franz Josef Glacier)

Lisi Lodowiec (Fox Glacier)

Największa niespodzianka

To generalnie uczynność innych południowców, której doświadczaliśmy na każdym kroku. Niektóre przykłady:

W Kaikoura ktoś podszedł do naszej działki na polu namiotowym, ot tak, niepytany i zaproponował, że przytaszczy nam ławkę, która stała nieużywana.

Tamże dostaliśmy od sąsiadów pudełko czereśni i brzoskwiń. Podobno mieli za dużo, ale nie chce mi się wierzyć, bo ich też było kilka osób, dali by radę.

Na stołówce kempingu Punakaiki pani z Christchurch oddała nam ciepłą jeszcze potrawkę z kurczaka, której miała w nadmiarze.

W Hokitika gospodyni pola zwróciła nam pieniądze za niewykorzystany nocleg bez żadnego proszenia z naszej strony, i to mimo że odwołaliśmy go w dzień przyjazdu.

Wszędzie pomagano nam z lodówką na lekarstwa.

Summa summarum

Bez dwóch zdań, jedna z najlepszych podróży życia. Podobne wrażenia miałem ze Szwajcarii i Dolomitów, ale to było więcej niż 12 lat temu. Tym razem nawet nie widzieliśmy najbardziej polecanej części południowej, więc już zaczynamy planować, jak tam dotrzeć (i nie zbankrutować).

Namioty się suszą na kolejny wyjazd.

[myslodsiewniav]

Helikopter 30.01.2023

Nie wytrzymam tego napięcia. 

Cieszę się, że za 2 tygodnie będę miała szczeniaczka i on zajmie moją uwagę. 

Masakra.

Mam taki miks emocji!

Cieszę się i to podwójnie, zobaczyłam się z przyjaciółką, jadłam dobre rzeczy (*WYŁĄCZNIE dobre rzeczy, w tym cornetto pistachio i ukraińskiego piroga a’la babcia - rodowy przysmak od święta), rozmawiałam o przyszłości... 

DO CHOLERY! MIAŁAM W TEN WEEKEND ODPOCZĄĆ! 

A mam taki helikopter, że nie wiem jak się czuję.

Do tego mam okres - leje się ze mnie i tylko bym spała!

Wczoraj w jakimś takim przypływie zagubienia, paniki po prostu się histerycznie popłakałam.

Boję się o moją siostrę! To dopiero 12 tyg, a już dwa razy była w szpitalu z powodu krwawienia! Kurwa no! Chciałabym, aby szybko wycisnęła tego człowieka z siebie i żeby żyła. I żeby była szczęśliwa! Boję się o nią tak bardzo! 

Mówiła wczoraj, że jak zajęła się sobą tak od września, jak uznała, że “no trudno”, że tyle lat starań i robienia wszystkiego by zajść w ciążę, a teraz w rezultacie to ona się buja z konsekwencjami tych dawek hormonów, które przyjmowała, że “no trudno”, teraz musi się zająć sobą. Odpuściła - co ma być to będzie. Poszła do dermatologa, zaczęła terapię, ukończyła kurs wspinaczki wysokogórskiej, planowali wybrać się na wspinaczkę w Alpach. I nagle marzenie się spełniło. Ale też dwa razy wylądowała w szpitalu. 

Siła umysłu jest fascynująca! 

Nasze miękkie, ludzkie, plastyczne ciała są fascynujące!

Ale nasze prawo w tym kraju, to największe zagrożenie dla życia i szczęścia mojej siostry teraz i to mnie WKURWIA! I niepokoi! I przeraża! I stwarza zagrożenie! 

Do tego piesek... nie pamiętam czy o tym pisałam - miewam koszmary: że boję się, że nie zadbam o psinkę wystarczająco dobrze. Że kupiłam jej kocyk na podróż. Będzie z nami jechać po odebraniu przez około 5h lub dłużej (zależy ile nam zejdzie na sikupa pauzy), chcę z nią jechać na rękach i chcę by było jej ciepło, więc planuję trzymać ją w kocyku. Tylko, że jest różnica między “ciepło” w wełnie, a “ciepło” w akrylu - w tym drugim nadal odczuwasz chłód, po prostu pocisz się, bo koc nie przepuszcza powietrza. Tak więc kupiłam ten kocyk: w dotyku był cieplutki, jakby miał w środku sporą domieszkę wełny, ale nie było metki, więc za radą przyjaciółki zrobiłam test: wyrwałam parę włókien i podpaliłam. Jeżeli by się szybko paliły i śmierdział dioksynami - to akryl. A jeżeli podpalone włóczna by gasły i czułabym zapach palonej kury - to wełna. Wzięliśmy z O. miseczkę, kilka włókiem i podpaliliśmy. Buchnęło ogniem na kilka lub może nawet kilkanaście centymetrów w górę, po chwili okien zgasł, włókna od razu się skulkowały w czarną grudę i śmierdziały syntetycznie. Kupiłam akrylowy koc. Trudno. W domu będzie do klatki kennelowej, ale na podróż jest potrzebne coś z wełny - dlatego nadal szukam, najwyżej owinę pieska w jeden ze swoich swetrów na czas podróży. Ale tamto doświadczenie sprowokowało sen: śniło mi się kilka dni temu, że wracamy z naszą psinką, że jest chora, że nie wygląda jak ślicznie  jak na zdjęciach. Na moich kolanach robi zamieszanie, szarpie i próbuje przegryźć pasy, którymi jestem przypięta. Mój chłopak siedzący za kierownicą, rozanielony, przekonuje mnie, że “to tylko szczeniaczek” (no wiem!) i że damy radę ją nauczyć i opanować by pasów nie tykała. W rezultacie ja próbuję ogarnąć psinkę, która chce się bawić chociaż cała drży (może ze strachu, może z frustracji - bo zabraliśmy ją od mamusi), a O. co chwilę zerka na pieska. I mamy wypadek. I ten kocyk, który mam na kolanach, ten którym próbuję opatulić mojego szczeniaczka, ten, który kupiłam na ciuchu i przetestowałam - zajmuje się ogniem. Płomień wystrzela w górę i W CHWILĘ pożera malutką istotkę na moich kolanach. Pochłania ją tak, że nie widać czy jest zdrowa, chora, czy ma takie oczka jak na zdjęciach z ogłoszenia. Po prostu jest palona żywcem. A ja nic nie mogę zrobić. Ona cierpi. Ja i O. krzyczymy. Masakra. 

Śniło mi się to kilka dni temu.

A O. dopiero wczoraj wyznał, że dużo o tym moim śnie myślał. I że dla niego ten sen jest sygnałem i dowodem na to, że traktuję adopcję pieska tak samo poważnie jak on. Właśnie wczoraj, jak pod wpływem emocji po prostu zalałam się łzami i wyznałam, że jestem wszystkim przytłoczona, Jak przegadaliśmy wszystko. Jak wróciliśmy do tematu psinki - wtedy mój chłopak mi wyznał, że dla niego decyzja o adopcji ze mną pieska jest największym “kocham cię” jakie mógłby mi dać, najbardziej okazującym zaufanie i miłość gestem - bo dla niego ta decyzja to bardzo poważne, bardzo znaczące życiowo i ugruntowujące wszem i wobec jego stanowisko względem mojej osoby i przyszłości naszego związku: właśnie zobowiązał się żeby być ze mną przynajmniej na 10-15 lat życia i na wspólną odpowiedzialność za inne stworzenie. Dla niego (i dla mnie też :P) to o wiele ważniejszy krok niż ślub. 

Powiedział mi wczoraj, że myślał o moim śnie i go trochę brała troska, a trochę wzruszenie, bo on interpretuje mój sen następująco: moja partnerka boi się, że nie będzie w stanie pokochać tego pieseczka, boi się tego co nazywa się depresją poporodową w przypadku ludzkich dzieci; moja partnerka jest wrażliwą i opiekuńczą osobą, która jest świadoma ogromu odpowiedzialności jaki na siebie bierze. Dla niego mój sen jest uzasadnioną obawą przed możliwymi -racjonalnie i statystycznie- kolejami wypadków, które nas czekają w najbliższej przyszłości. I to go upewnia, że jest w związku z właściwą osobą i zarazem wzrusza go, że nasze stanowisko związane z adopcją pieska jest takie samo: że chcemy być najlepszymi psiorodzicami jakimi być możemy, że rozpatrujemy opiekę nad pieskiem ze wszystkimi jej konsekwencjami i chaosem, jaki wprowadzi w nasze życie. Że to my się dostosujemy do psiaczka, a nie ona do nas. 

O. wczoraj mi wyznał ze łzami wzruszenia w oczkach, że nie wiedział, że można tak kochać jak on mnie kocha. Że nie wyobraża sobie by coś było większym sygnałem “dobrze mi w związku z tobą, ufam tobie i czuję się w nim bezpieczny” niż “chcę mieć z tobą psiecko”. No i ja to rozumiem! Totalnie!

Z drugiej strony zostając przy temacie mojego związku i mojego partnera pojawiają się dwie kwestie: to co zauważyła moja przyjaciółka w weekend, to co sugerowała jego babcia w zeszłym tygodniu, to co dostaję od rodziny i to co sama czuję po jego komentarzu o “depresji poporodowej” w korelacji z wiadomością o ciąży mojej siostry. 

I chyba od tego ostatniego zacznę: wiem, że jestem w dobrym związku, z dobrą sobą. Że realizuję etap “psinka”, bo dopiero jestem na ten etap gotowa - póki co jestem w NAJDŁUŻSZEJ stałej i bezpiecznej relacji w moim życiu. Wciąż łapię samą siebie na myśli “on zniknie, opuści mnie itp” - bo mam takie doświadczenia. I to ja muszę ogarnąć ten shit: moje doświadczenia mnie ukształtowały, nie mogę zrzucać na jednego faceta odpowiedzialności za udowadnianie, że w zwiazek można wchodzić inaczej, że NIE WSZYSCY mężczyźni nie są warci zaufania, że nie wszyscy opuszczają w sytuacjach kryzysowych lub trudnych po prostu. Że aby pozwolić sobie na bycie w zdrowym związku muszę być przygotowana na to, że on NIE MUSI mnie zapewniać o tym, że ZAWSZE będzie obok (chociaż tego głęboko w środku baaaaardzo bym chciała, to moja potrzeba bezpieczeństwa, trochę kompulsywna) tylko dawać mu przestrzeń na wybór i być wdzięczna za każdym razem, kiedy okazuje się z własnej woli wybiera to, co dla mnie również znaczy MIŁOŚĆ, PARTNERSTWO, ODPOWIEDZIALNOŚĆ. Mam świetnego partnera. Po prostu. Nie wiedziałam, że mogę być z kimś tak... fajnym. Przy kim aż się chce iść w żyćko. Niezależnie, wspierając się wzajemnie.

Jednocześnie mam tu poprawkę na to, co wiedziałam, że prędzej czy później wyskoczy: różnicę wieku. I etapów w życiu. W temacie myślenia o przyszłości obecnie obydwoje widzimy dla siebie wzajemnie szansę na podróżowanie - coś o czym zawsze marzyłam; na chodzenie po górkach; na zdobywanie edukacji, rozwijanie pasji, na myśl o szukaniu mieszkania lub mieszkalnego kampera, na prowadzeniu czegoś “dla siebie”, na pieska itp. Rozmawialiśmy o ewentualnym ślubie, ale zgadzamy się, że to zgoła za wcześnie. Po prostu. I na tę chwilę mamy podobne podejście do tematu rozmnażania ewentualnego. Nie chcemy. Gdy marzymy o przyszłości - nie chcemy. Gdy rozważamy o tym co i kiedy będziemy robić - NIGDY nie ma w tych planach dzieci, chociaż pojawia się dom, samochód, drugi piesek i jeden kotek. Nawet są konkretne plany natury medycznej na wyeliminowanie jakichkolwiek wpadek. Ale mój chłopak odpowiedzialnie wyznaje, że chociaż na ten moment nie widzi się w roli ojca i go brzydzi i odrzuca sama koncepcja nie może mi obiecać, że za 10-20 lat coś mu się nie odwidzi i wtedy nie będzie chciał. I uważam, że to jest uczciwe. Bo nie wiemy. Ja też nie wiem jak będzie za 10 lat. I chcę mieć możliwość decyzję podjąć wtedy, kiedy obydwoje będziemy “on the same page” - a ze względu na różnicę wieku to może wówczas być trudne. Dlatego badanie AMH. Dlatego myśl o zamrożeniu jajeczek. Ech.

Wczoraj w tym temacie zmroził mnie strach i panika. Dopadło mnie FOMO: że moja młodsza siostra JUŻ, a ja nie, że zawiodłam jako starsza siostra, że to ja powinnam była dla niej przecierać szlaki, że teraz ja muszę się śpieszyć, bo jak nie teraz to nigdy; że muszę w tej chwili, DZIŚ, w niedzielę w nocy, pozyskać odpowiednie środki, zacząć działać, bo jak nie teraz to będzie masakra, stanie się coś niewypowiedzianie strasznego! Pikawa latała. Do tego z macicy krwawiłam i bolało, z oczu tryskał płacz. Że jak nie TERAZ to będę matką geriatryczną i wtedy skażę swoje dziecko na taki sam los, jaki czekał mnie w wieku 21 lat - bez oparcia w rodzicu musiałby iść w dorosłość. Potem strach o to co siostra mi opowiadała: jej koleżanka została samotną matką z 2-letnim synkiem, ma generalnie trudno, a ja nie chcę mieć trudno i nie chcę powoływać na świat człowieka, który będzie znal tylko TRUDNO i umęczoną mamę. Że w sumie, jeżeli będę skupiona na przetrwaniu i na wiązaniu końca z końcem, to czy mi starczy uważności i siły na to by być dla tego młodego ludzia, by go wychowywać tak jak na to zasługuje, by przetwarzać, nazywać i pomagać przeżywać te wszystkie emocje, które będzie musiał przeżywać by wzrastać jako osoba i do przeżywania których będzie potrzebował wsparcia oddanego, uważnego rodzica, podczas gdy ja sama nie będę miała przestrzeni na pomieszczenie własnych przeżyć, problemów i emocji? To dla mnie jest OLBRZYMIA decyzja zmieniająca życie. A ja póki co pracuję na śmieciówce i pierwszy raz od lat!!!! pojechałam na wakacje, bo pierwszy raz od lat było mnie na nie stać. 

Bezpieczeństwo finansowe zerowe.

Do tego myśl o tym, że nawet gdybym ogarnęła siebie, to nie mogę oczekiwać, że mój partner będzie chciał uczestniczyć w powoływaniu człowieka na świat - chociaż jest cudownym człowiekiem i jeżeli z kimkolwiek miałabym się decydować na taki krok to właśnie z nim, to jednak nie raz mi zaznaczał, że nie chce mieć dzieci. I ja też. Więc gdyby teraz się decydować na dziecko, bo “później nie będzie luksusu podęcia tej dyskusji”, chociaż obydwoje tego nie chcemy i obydwoje nie będziemy w stanie kochać tego człowieka, bo w sumie nie chcemy go to po co ZNÓW taką opcję rozważać i po co w ogóle skazywać się na jakieś tortury wbrew sobie? To jest gwarant na rozwalenie doszczętnie tego co w tej chwilii jest pewne i jest faktem: fajnie nam razem, jesteśmy fajną parą i jesteśmy ze sobą szczęśliwi jak do tej pory z nikim innym.

Czuję się bezsilna. Przytłoczona. Znowu ten krąg beznadziei, ten krąg ograniczeń ze względu na brak zasobów (nie tylko uczucia i gotowość psychiczna, a właśnie praca, mieszkanie, zrealizowana edukacja, dostateczne zarobki - gdyby te wszystkie wariacje były spełnione to uczucia i gotowość psychiczna byłyby zupełnie inaczej ustawione, bardziej jasne, klarowne, bez jakichś “a gdyby” - tym czasem wszystko jest takie niepewne), który nie pozwala na podejmowanie decyzji, na poczucie bezpieczeństwa i zaufania, że będzie lepiej, stabilniej.

Wczoraj rozmawialiśmy o tym. O. zaproponował, że mógłby ze mną przerobić wszystkie “a gdyby” jak ta szczegółowa ankieta do wypełnienia w przypadku adopcji szczeniaczka, którą przegadaliśmy bardzo dogłębnie w zeszłym tygodniu. Tyle, że uczciwie przyznał, że on na tę chwilę nie ma zdania. W żadnym temacie. NA żadne “a gdyby” dotyczące ewentualnego rozmnażania. Bo on jest teraz pewny, że dzieci mieć nie chce. I po prostu nie bierze nic innego pod uwagę, każda opcja inna go w tej chwili odrzuca. Więc “a gdyby” jest dla niego na tym etapie życia wejściem bardziej w rolę słuchacza. Powiedział, że będzie wspierał wszystkie moje decyzje - o badaniach, o zamrożeniu jajeczek, o opłacaniu ich hotelowania się w lodówce kliniki itp. Ale na tę chwilę podtrzymuje, że nie chce być ojcem. I absolutnie nie wie czy kiedykolwiek to się zmieni, ale nie może tego wykluczyć.

Jego stanowisko mnie trochę uspokoiło. Cieszę się, że nie chce mieć dzieci. JA TEŻ NIE CHCĘ. Nie czuję tego. Boję się, że nie będę mogła, gdybym zmieniła zdanie i ich zachciała - nie tego, że nie będę ich miała. 

Chcę mieć pieska z moim partnerem.

Boję się, że przed brak możliwości zajścia w ciążę kiedy stracę partnera w O.

:( 

A nie chcę - nadal mnie to odrzuca, z czasem jeszcze bardziej: sama myśl o takiej możliwości wywołuje złość i żal - wiązać się z człowiekiem, który/która ma dzieci z innego związku. To mi się jawi jako szarpanie moich ran i dlatego bardzo, ale to bardzo się cieszę, że taką osobą nie jest O. Mam dostateczną ilość traum i problemów z którymi muszę się bujać w życiu, dodatkowych triggerów nie potrzebuję.

Ech. 

--

Przyjaciółka mi wyznała, że widzi jak ten związek pozytywnie na mnie wpłynął. Że nawet z mężem rozmawiała o tym, jak to widać, że rozkwitam. Że dodatkowo zmieniają się we mnie pewne jakości w tym poziom mojej odpowiedzialności. To mnie zaskoczyło. Jak to “poziom poczucia odpowiedzialności”? Hym? A przyjaciółka na to, że to jak mówię o piesku - samo to, że decyduję się na jego adopcję i że tak sensownie podeszłam do zbierania pieskowej wyprawki itp., że z jej strony to wygląda tak, że dzięki zwiazkowi wzrósł we mnie poziom “dorosłych” cech. Ciekawe. Bardzo to dla mnie ciekawe, bo w tej chwili w tamtej rozmowie starła się perspektywa na “dorosłość” i interpretację “dorosłości” dwóch osób: jednej, która od 11 lat jest w związku małżeńskim, a od 17 w związku z tym samym partnerem z którym się wspierają i wzrastają, oraz drugiej, która weszła w dorosłość z takim bagażem, że okupiła to depresją, a potem weszła w związek 2-letni, który zakończyła emocjonalnie skatowana, zdewastowana zdrowotnie, finansowo, na polu relacji i przerażona, że od tej pory każda bliska relacja będzie bolesna - potem było 6 lat terapii, odkręcania tych przekonań nabywanych latami poprzez doświadczenia toksyczne i dopiero teraz zdobywam doświadczenie 2 lat fajnego, zdrowego związku z fajnym człowiekiem. Mam wrażenie, że od 21 roku życia nie robię nic innego tylko jestem odpowiedzialną dorosłą osobą, która bują się z konsekwencjami niesienia tej odpowiedzialności i bycia skrajnie samotną w postrzeganiu tego jak wiele odpowiedzialności KAŻDA decyzja ze sobą niesie. 

Przypomniałam przyjaciółce, że pieska chcę mieć od kilku ładnych lat. Po prostu nie chcę decydować się na tak odpowiedzialny krok SAMA - że chociaż nie wiem jakbym nie chciała psinki to najbardziej hamowała mnie w realizacji takiego pomysł myśl o tym, że czekałabym na mnie w domu zupełnie zależna ode mnie istota. Że gdybym straciła praca - nie tylko ja nie miałabym na jedzenie, ale też ona by głodowała. Że gdybym zachorowała - to nikt by nie wziął pieska na spacer, cierpiałaby ten kłębuszek. Że szansa na to, aby kogoś poznać drastycznie by zmalała, bo całe moje życie kręciłoby się w rytmie pieskowo-spacerkowej rutyny. Że nie mam dostatecznych środków, by pozwolić sobie na wyjazd na wakacje i odkładanie na czarną godzinę, że sama choruję i koszty mojego leczenia przekraczają często moje możliwości finansowe, a biorąc pod dach pieska byłabym zobowiązana dbać o jego zdrowie - a gdyby zachorował nie byłabym w stanie tego leczenia opłacić, gdybym np: w tym samym miesiącu bujała się z koniecznością “zwykłego” wyjścia do ginekologa, które kosztuje 300zł. To dużo. Do tego warunki mieszkaniowe - nie mam mieszkania (bo mnie absolutnie na żadne nie stać!), wynajmuję (i to od kiedy jestem w związku -mieszkanie, a wcześniej tylko pokój we współdzielonym mieszkaniu, innym lokatorom piesek mógłby przeszkadzać), najmujący nie są szczególnie chętni do podpisywania umów z właścicielami zwierząt. To by mi bardzo uszczupliło możliwości mieszkaniowe. Nie mówiąc o transporcie pieska do dziadków, gdybym potrzebowała wyjechać tak, jak w weekend wyjechałam do przyjaciółki - na cały dzień. W takim wypadku albo jechalibyśmy pociągiem do moich rodziców, albo płaciłabym milion monet za psi-hotel (moja przyjaciółka ma w domu bardzo bojaźliwego kotka po przejściach, nie ma co kici stresować intruzami szczeniaczkowatymi). Dlatego wcześniej nie miałam pieska. Chociaż bardzo za pieskiem teśkniłam. Uważam, że to była odpowiedzialna decyzja - nie mieć pieska w takich okolicznościach.

Przyjaciółka tego wysłuchała i przyznała, że mam rację. Że faktycznie odpowiedzialnie myślę od lat... że po prostu z boku trudno sobie wyobrazić jak to jest być odpowiedzialnym singlem zarabiającym mniej niż 5tys na rękę w Polsce. I to bez dupochronu w postaci rodziców, którzy w razie czego przyjdą z pomocą finansową - a takich, którzy są po wypadkach i którym trzeba pomagać i w razie czego zapewniać dupochron.

Jesteśmy sumą własnych doświadczeń - tyle można powiedzieć w tym temacie.

Nie czułam się przez tą uwagę przyjaciółki oburzona czy zraniona. Ale bardzo zaskoczona jak być może jestem oceniana przez bliższych i dalszych krewnych oraz znajomych, a także zaskoczona tym co i dla kogo oznacza odpowiedzialność... Jakie to powierzchowne w sumie. 

Że gdybym miała psa wcześniej to byłabym “odpowiedzialna”? Tak są oceniane te wszystkie osoby, które ledwie wiążą koniec z końcem, mając na karku kredyt i dziecko itp? 

Bardzo ciekawe i bardzo dziwne.

Moje doświadczenia z czasu, kiedy miałam 21 lat są takie, że cokolwiek na co się zdecyduję musi być przemyślane i zweryfikowane czy SAMA dam radę to pociągnąć finansowo i emocjonalnie. Jedno złamanie nerwowe i depresja spowodowane tym, że “za długo dawałam radę SAMA” na skalę życia wystarczą mi. Nie potrzebuję więcej. Dlatego nim się zobowiązuję do czegokolwiek analizuje najczarniejsze scenariusze i ważę czy jestem gotowa na radzenie sobie z takim ryzykiem. Sama. Bo nic w życiu nie jest pewne. Boleśnie się o tym przekonałam...

--- 

No i wreszcie “nic w życiu nie jest pewne”.

Siedzi mi to w głowie od jakiegoś czasu. I nie daje spokoju.

Nie mam podstaw by się obawiać mojego chłopaka. W najbardziej ognistych i żywych kłótniach to co robi najgorszego to okopuje się na swojej pozycji “bo on ma rację bardziej niż ja” - coś czego ja też bywam całkiem winna. A potem, jak emocje schodzą z nas to rozmawiamy, potrafimy - każde z nas! - przyznać się do błędu albo powiedzieć “akceptuje, że ty uważasz inaczej niż ja, tutaj się nie dogadamy” i tyle. Tu jest granica. 

Lubię w naszym związku to, że gdy jesteśmy blisko kłótni i już w gardle wzbiera krzyk, pretensje i wkurw: mówię mu “musze wyjść i to przemyśleć, bo nie chcę się z tobą kłócić, a na to czuję, że obecnie mam ochotę!” - i wychodzę na spacer, analizuję i wracam do domu nadal będąc w emocjach, ale bez krzyku, pretensji i tych wszystkich niepotrzebnych, mogących ranić słów i zachowań, które by się odpaliły, gdybym została wcześniej w rozmowie, w domu. I mój chłopak działa tak samo. Raz nawet minęliśmy się w drzwiach xD - ja wracałam z pielgrzymki odwkurwiającej, on wychodził na taką, bo w międzyczasie się rzeczy podziały, które go wkurwiły. xD

Uwielbiam to w naszej dynamice.

Bardzo.

I uwielbiam to, że obydwoje wychodzimy z komunikacją “ja” i reagujemy, gdy drugie w emocjach odpala komunikację “ty”  np: kochanie mów teraz o sobie, nie mów o tym co uważasz lub interpretujesz, że ja czuję/mówię/robię, potem wyjaśnię co u mnie, teraz chcę wiedzieć co u ciebie”.

No kocham to!

To są ciężkie rozmowy, wymagające samokontroli, ale przy tym WIEM i CZUJĘ, że nam na sobie wzajemnie zależy nawet pomimo nieporozumień i wielkich emocji, a nawet zranień. 

Kocham tego człowieka! To najlepszy człowiek na świecie dla mnie i nie jestem w stanie opisać tego, jak bardzo się cieszę, że poszłam wtedy w 2021 na te tańco-teatry i go poznałam. :D

Niemniej straciłam ten dowód, nie? 

I wtedy wydarzyła się rozmowa. Bardzo ciekawa i budząca we mnie zastanowienie rozmowa. 

Jego rodzina (ta najbliższą, bo ta dalsza to takie ziomeczki od pomocy, co reagowali jak moi znajomi i przyjaciele: takie rzeczowe ustalenie faktów, skupienie się na tym co można zrobić, a nie na emocjach) dzwoniła do niego i zachowywali się tak, jakby wydarzyło się COŚ STRASZNEGO. Ale jednocześnie delikatnego. Były pytania do mojego chłopaka o jego uczucia. O dobrostan. O plany - o to co planuje. I WSZYSCY poza siostrą wyskakiwali od razu do “ale chyba nie zerwiesz z Villką?” O,o 

No okay. Rozumiem, że powody do zerwania mogą być różne, czasami coś przelewa czarę goryczy i wtedy nie no jest źle. Po prostu coś waży o końcu. Nawet pierdoła. 

Tyle, że miedzy nami jest super - nie zapeszając, ale no naprawdę, my jesteśmy zgodni, dobrze rozwiązujący konflikty (w sensie, że takie sytuacje jak wyżej opisane, wymagające pielgrzymki odwkurwiającej xD to może w historii naszej relacji miały miejsce 3-4 razy, nie więcej, resztę nawet bolesnych, delikatnych nieporozumień omawiamy wprost i od razu, nie miewamy cichych dni czy coś takiego - taką mamy relację). Nie czuję bynajmniej, że coś “przelało czarę goryczy” tylko “pierwszy raz w historii relacji nasze plany poszły się jebać i straciliśmy w wyniku tego pieniądze”. I faktycznie - mogło się to zdarzyć KAŻDEMU. A zdarzyło się właśnie MI - i to przez lekkomyślne włożenie dokumentu do kieszeni. Fakt. Wybaczam sobie po trochu - bo chciałam dobrze, a po trochu przyznaję się do błędu - MOŻE gdyby dowód był w portfelu, a nie luzem to nie zaginąłby. Ale równie dobrze MÓGŁBY zaginąć nie tylko dowód, ale cały portfel i dopiero bylibyśmy w dupie. Gdybanie. Stało się. Już wyrabiany jest nowy dokument, a Cypr stoi tam gdzie od setek lat stał i poczeka na nas.  Szkoda straconych pieniędzy.

Dlatego dziwiło mnie to co mówiła mojemu chłopakowi rodzina - w zasadzie przekonywali go, że jest tak, jak my czuliśmy, że jest tj. że to tylko zgubiony dokument, że szkoda lotów i ciepełka, ale jeszcze zdołamy tam polecieć, oraz, że NIE JEST ta sytuacja powodem do zerwania ze mną. O,O

Ależ mnie to zaskoczyło.

Bo nawet nie pomyślałam, że to mogłoby być powodem!

No chujowo wyszło i to z mojej winy, ale hej, ja tu też jestem ofiarą sytuacji! xD 

Pytałam go czy myślał, że to jest powód do zerwania - przyznał, że nie, ale rozumie sposób myślenia swojej rodziny. A ja nie kminię. Dlaczego miałby być? 

Mam wrażenie, że tu chodzi o jakiś przekaz niewerbalny. O jakąś mądrość rodziny niewerbalną, coś co jest oczywiste, ale nie wyrażone. Tak jak u mnie w rodzinie jest oczywista i uzasadniona obawa przed depresją poporodową (w sumie chyba powyżej tego nie napisałam - ale zarówno moja babcia i moja mama miały taką depresję; bardzo chciałby być matkami, ale nowe obowiązki i zmiana bezpiecznego rytmu życia ich przytłaczały na początku; poza tym obydwie chorowały na depresję, ja też, siostra - trudno powiedzieć, ale generalnie to jest przekaz podprogowy w rodzinie).

No i na koniec zadzwoniła do wnuczka babcia. 

I to właśnie wtedy padł sugestie, które mnie zupełnie zaskoczyły i nie mogę ich wyrzucić z pamięci. Jak jakieś takie... ziarna kiełkującej niepewności. Takie wyłapane ważne fragmenty ostrzegawczych informacji, które z doświadczeń po związku z osobą o narcystycznej osobowości sobie przypięłam na tablicy w myślach pod hasłem “do obserwacji na przyszłość”.

Mój chłopak ma bardzo dobry kontakt ze sobą babcią - babcia nie kryje, że go uwielbia, że to jest jej ukochany wnuczek pośród wnucząt. Jest faworyzowany, ale też łatwo zdiagnozować dlaczego - mają bardzo ciepłą relację. Jednocześnie okazują sobie mase troski w relacji babcia-wnuczek, a zarazem ich przekomarzanie brzmi jak rozmowa “fajnych ziomków” i trochę nosi znamiona “flirtu” - ale nie w sensie jakichś podtekstów seksualnych, tylko takich zaczepek “no co ty babciu sobie pomyślałaś!? Że ja używam kupnych przecierów pomidorowych, a nie tych od ciebie!? No zraniłaś mnie strzałą niewiary prosto w serce, no krwawię! Nie wiem czy się z tego pozbieram! Chyba muszę zrobić bolonese by skleić tę ranę!” itp itd. A babcia mu chichra do słuchawki i w tym samym tonie ciągnie rozmowę. Fajną mają dynamikę :D

I właśnie ta babcia do niego zadzwoniła z troską pytając najpierw o moje samopoczucie w związku ze zgubieniem dowodu i odwołaniem weekendu na Cyprze. Rozmawiali przez chwilę, on znowu zapewniał ją jak wcześniej ojca i mamę, że to nie jest dla niego powód do zerwania ze mną, że to po prostu zdarzenie losowe “tak bywa”, że jest chujowo, smutno, ale przetrwamy to, on wie, że ja stanęłam na rzęsach by te dokumenty pozyskać, że podziwia moje zachowanie i moja postawa w tej sytuacji też dla niego wiele znaczy. 

W pewnym momencie oburzony - ale na serio oburzony! - zaczął oponować podniesionym głosem do słuchawki “babciu nawet nie kończ tego zdania! Nawet nie chcę wiedzieć do jakich myśli na mój temat posunął się twój mózg! Nie chcę wiedzieć! I jest mi przykro, że takie coś tobie w ogóle przyszło do głowy”.

Myślałam, że znowu się zgrywa.

Tym bardziej, że potem ewidentnie i on i babcia jeszcze długo “wyjaśniali sobie rzeczy” w takim bardzo nerwowym tonie, aż ze stresu przerwał robić to co robił i wybrał się na pielgrzymkę odwkurwiającą, więc nie słyszałam, bo byłam zajęta swoimi sprawami/

Ale po zakończeniu rozmowy wrócił do mnie (akurat wtedy byliśmy na zakupach w Lidlu) i wstrząśnięty wyznał, że jego babcia sugerowała - tutaj powtórzył słowo w słowo co powiedziała, ale nie pamięta. Generalnie nie zrozumiałam po tej wypowiedzi co powiedziała, ani czemu te słowa tak bardzo go wybiły z równowagi, dlaczego był nimi tak przejęty i dlaczego mówił to do mnie ze skargą, z żalem. Nie kminiłam. Brzmiało to dla mnie neutralnie. Tym czasem on WIEDZIAŁ co babcia sugeruje tą (w moim odbiorze) niewinną wypowiedzią. Sugerowała, że mnie pobił by ukarać mnie za to, że przez moje działania straciliśmy dowód. 

To wydało mi się tak absurdalne - mój chłopak i przemoc - że po prostu się roześmiałam, jak mi to wyjaśnił. No niedorzeczne! To tylko dowód i bilety! 

Naprawdę wydało mi się to niedorzeczne i przez to nierealne.

Ale mu nie było do śmiechu - był obrażony na babcię, zraniony tym, że ona ma takie mniemanie o nim, chociaż go zna. Podobno wyjaśniła mu podczas tej ich rozmowy, że takie myśli się pojawiły, bo chociaż go zna całe życie i dotychczas nie wykazywał takich skłonności, to jednak on “stał się już dorosłym mężczyzną” i mógłby przez to zachować się jak “dorośli mężczyźni”.

I to mnie zastanowiło...

Bo to jak zachowują się “dorośli mężczyźni” to również opinia wypracowana na podstawie doświadczeń.

Podczas, gdy mój kochany partner przeżywał, że ktoś bliski może mieć tak okropne mniemanie o nim osobiście, ja się zastanawiałam jaki mają przekazaz w rodzinie o tym co mogą robić “dorośli mężczyźni”. 

Upewniłam się - czy jego ojciec kiedykolwiek uderzył mamę: NEVER! (burzył się i zmartwił). A czy dziadek babcię - tego nie wie tego... Ech... No i to jest problem... Mój dziadek bił babcię. Nigdy tego nie widziałam, ale mam widziała i podobno powiedziała tacie nawet, że to nie jest najlepszy pomysł by się pobierali po tym jak była świadkiem takiego zachowania. Była wtedy w ciąży.  

Inna mentalność.

Inne doświadczenia.

Inne czasy.

Inna świadomość.

Inne normy kulturowe.

Wszystko się zmienia, rozumiem, że niektóre zachowania nie “przechodzą z automatu” na kolejne pokolenia... ale jednocześnie co jakiś czas mysle o tym i wciąż mam tę wiadomość przypiętą do tablicy “do obserwacji” 

---

Jestem taka... zmęczona - po prostu eksplodowałam i implodowałam przesyceniem informacji: dobrych i budzących niepokój.

Rodzina się nam powiększa.

A!

Jeszcze coś.

Moja siostra i mój Szwagier pierwszy raz USŁYSZELI. Ech. Wczoraj pomagałam siostrze robić pieroga. Kiedy byłam z nimi sama - pokazali mi zdjęcie z USG. Radość olbrzymi i strach. A potem opowiedzieli co się u nich działo przez ostatnie miesiące, a o czym nie chcieli mówić wcześniej. By nie zapeszać (trzymanie tajemnicy to też stres). 

I tak sobie rozmawialiśmy. Opowiedzieli mi o wybranych imionach, o reakcji rodziny Szwagra na wiadomość o ciąży, o tym jakiego pieska będziemy mieć, o tym, jak przygotować pieska, który już z nimi mieszka na nowego członka rodziny pod dachem i nową koleżankę do zabaw u cioci i wujka. 

I siostra zauważyła, że widzi po mnie znacznie więcej rozluźnienia i takiego rozwoju od kiedy jestem z O. Powiedziała, że się cieszy, że z nim jestem. Ale znowu dla niej powodem do obaw jest różnica wieku. Przyznałam jej, że nieporównywalnie BEZPIECZNIEJ się żyje z partnerem. Dwie pensje to jest już samo to co ratuje sytuację, co pozwala myśleć o przyszłości w dłuższej perspektywie nić “koniec miesiąca” ech... Że z jednej strony ekonomiczne odciążenie to nie jest i nigdy nie był główny mój cel przy wchodzeniu w związek, ale okazuje się, że to jest czynnik, który nieporównywalnie z niczym innym wpływa na odczuwanie poziomu satysfakcji ze związku i myślenia o jego przyszłości.

I w ten sposób zeszliśmy na temat mojego ex.

Wyznałam jej, że bez terapii - nie ruszyłabym, nie pozostawiłabym tego związku. Że byłam osobą współuzależnioną i terapia pomogła mi nie tylko “w odwyku” od mojej “używki”, ale też w załataniu przyczyn tego dlaczego wchodziłam i miałam predyspozycje do wchodzenia dalej w relacje w których byłabym osobą zależną. I z perspektywy czasu wydaje mi się (i to jest moja najświeższe przemyślenie na temat poczynionej zmiany mojego mindsetu!!!!), że gdybym bardziej niż na uzależnieniu od narkotyków mojego ex-partnera, skupiła się te lata temu na szukaniu informacji o tym co wiedziałam od początku, a co wydawało mi się ingerencją w prywatność, a także w bardzo wciąż delikatną i bolesną strefę życia mojego ówczesnego partnera - przez szacunek do jego prywatności nie wchodziłam w jego diagnozę od psychiatry i psychologa. Skupiałam się na narkotykach “gdyby tylko nie brał, to byłoby jak na początku!” - tym czasem uzależnienie od używek to była konsekwencja jego zaburzenia. Gdybym tylko te 8 lat temu wpisała sobie w googla “OSOBOWOŚĆ narcystyczna”, nie zachowania narcystyczne, nie “narcyzm” tylko to co miał na wypisie ze szpitala, to przez co wariował ze strachu i poruszenia, o czym NIE CHCIAŁ, abym czytała wraz z nim, chociaż nie był w stanie tego opisu przeczytać bez kilku podejść, nerwowego przecierania twarzy, spacerów w kółko po pokoju i czegoś na uspokojenie. :/ Gdybym wtedy nie uszanowała jego prośby i przeczytała... to MOŻE bym zaczęła zauważać pewne rzeczy wcześniej? Może bym ogarnęła, że nawet gdyby nie brał to nie mogłoby być “jak wcześniej”, jego zachowanie nie było dyktowane narkotykami - było tylko PODKRĘCANE narkotykami. Wynikało z tego KIM JEST. Tu żadna terapia nie mogłaby pomóc. Może wtedy odeszłabym wcześniej i nie miała takich wyrzutów sumienia? Nie obwiniałabym się tak bardzo i tak długo bym nie pracowała nad poczuciem winy w ramach swojej terapii? Może wcześniej przestałabym mu pisać usprawiedliwienia?

No nie wiem. 

Ale na pewno terapia i zgłębienie tego, jak działa osoba o osobowości narcystycznej, jak jest pozbawiona empatii i jednocześnie jak czarująca się wydaje dla osób z zewnątrz (w kontraście do jej/jego osoby partnerskiej, która wydaje się być kłębkiem nerwów i niszczycielem dobrej zabawy), jak działa fundowana przez narcyza huśtawka, akceptacja i skrajny jej brak itp itp to mi ostatecznie pomogło zrozumieć, że nie ma w jego życia miejsca dla mnie chociaż on słowami deklaruje coś innego, to ze względu na to co robi i jak działa jego psychika - miejsca jakiego potrzebuję by być szczęśliwa tam nie ma. Po prostu. To mi pomogło ruszyć dalej.

Wracając - mówię siostrze, że musiałam przeżyć swoje, żeby poznać O. i być w tym miejscu w życiu w którym obecnie jestem.  Mówię jej, że gdybym bardziej się skupiła na tej diagnozie ze szpitala psychiatrycznego, która tak bardzo paraliżowała strachem mojego ex-chłopaka to może szybciej bym była tu, gdzie jestem dziś, ale na pewnie nie z O. Że czasem trzeba czaru odpowiedniego na wszystko.

A na to sis pyta “jaka diagnoza?” - ja to jej mówiłam nie raz. Ale ona i Szwagier twierdzili, że “nic dziwnego, że ex nie chciał ze mną być, bo jestem trudną osobą” - trudną, czyli emocjonalną. Latami mnie to bolało. Kochałam typa tak bardzo, a chociaż to ja zerwałam jednak TEŻ ja się czułam porzucona i odrzucona, niekochana. Cierpiałam bardzo, a moi bliscy mnie zapewniali “nic dziwnego, nikt by z tobą nie wytrzymał” - teraz wiem, że z boku tak to może wyglądać dla bliskich osób partnera/partnerki osoby o osobowości narcystycznej. Miałam o to żal do nich. Byli mi przykro. Wtedy potrzebowała wsparcia, a oni w swoich historiach mi dowalali, że sobie zasłużyłam. Moja siostra do teraz (ostatnio we wrześniu!) potrafi mi walnąć “on nie był uzależniony od narkotyków, to ty sobie wymyśliłaś, żeby zaakceptować, że związek wam się rozpadł!” 

To zaprzeczenie faktów BOLI. Ta niewiara w moje słowa. Ale mam za sobą terapię - JA WIEM JAK BYŁO, bo tam byłam, bo się z tym bujałam, bo poznałam na terapii grupowej MASE osób, które przeszły to samo co ja. Te same historie, kłamstwa, ten sam ból i ten sam brak wiary osób bliskich, bo z boku niektóre rzeczy wydają się niewiarygodne. WIEM jak było i te osoby mi wierzą, że tak było, chociaż w niektóre rzeczy TRUDNO UWIERZYĆ, bo “takie rzeczy dzieją się tylko na filmach” - na prawdę. Cieszę się, że znalazłam środowisko, które mnie wsparło. Szkoda, że nie byli to moi krewni.

Dlatego nie chcę dawać wagi tamtemu, że siostra nie akceptuje mojej wersji wydarzeń - to zawsze dotąd bolało, ale JA WIEM jak było. Mam własne przeżycia. Mam potwierdzenia jego psychiatry, że był uzależniony, swojej psycholog, swojej grupy osób współuzależnionych. 

Więc jak siostra wczoraj zapytała “ale jakiej diagnozy?” i odpowiedziałam “osobowość narcystyczna” to MOMENTALNIE zareagowali. Szwagier sięgał po kubek do szafki, ale się do mnie odwrócił z wytrzeszczem, wstrzymując dech. Siostra wyprostowała się jak rażona gromem. I walnęła “ale takie osoby zawsze poniżają i łamią psychicznie swoich bliskich! Traktują ich przedmiotowo i znęcają się nad nimi psychicznie! To jest ciągła huśtawka fantastycznie-beznadziejnie, z takimi osobami nie da się żyć! One niszczą zaufanie do samego siebie!” 

I patrzy na mnie sarnimi oczami z taaaaakim wstrząsem. 

Sama zamarłam z zaskoczenia.

A Szwagier z pustym kubkiem dosiadł się do stołu i bardzo-bardzo delikatnie zaczął “czytam książkę o tym zaburzeniu, taką psychologiczną. To jest bardzo poważne zaburzenie, te osoby są pozbawione empatii. Bardzo trudno postępować z takimi pracownikami na stopie zawodowej, a prywatnie to jest jak pokój tortur...”

I gapią się na mnie... Z taką mieszkanką ostrożności, niepokoju i strachu.

Jakby myśleli, że zaraz trzeba będzie mnie sklejać.

A ja tylko spokojnie pokiwałam głową i przytaknęłam “no tak, zgadza się”.

A na to siostra po otrząśnięciu się powiedziała “O mój borze, a uzależnienia jeszcze tylko bardziej podkręcają zachowania toksyczne...”

Przytaknęłam. Bo tak, racja. Uzależnienie działało tak, że coraz szybciej zachodziły zmiany od “kocham cię” do “nienawidzę cię”, od “jesteś bezpieczna”, do “nie jesteś bezpieczna”, od “przytulę cię” do “zrobię wszystko byś cierpiała”.

Kurde, było tak niezręcznie mi przy tym stole wczoraj w tamtej chwilii.

Oni zachowywali się jakbym im właśnie wyznali, że TERAZ się coś dzieje złego, a ja mówiłam, że teraz jest super i że być może musiało minąć u mnie tyle czasu, zanim będzie mi super w relacji i że z perspektywy czasu być może za dużo uwagi dawałam wierzchołkowi tej góry lodowej “uzależnieniu” podczas, gdy pod powierzchnią była cała wielgachna, tłusta, obszerna konstrukcja “osobowości narcystycznej”.

Jednak na swój sposób fajne to było - w końcu nikt nie podważa mojego prawa do przeżywania tamtych doświadczeń. Nikt nie przeżuca na mnie winy “bo byłam trudna” - przy tym nie uważam, że rozpad związku to tylko jego wina. Swoje kawałki i chujowe zachowania też miałam, dlatego wzięłam odpowiedzialność za swoje zachowanie i wypracowanie zdrowych zachowań i poszłam na terapię. 

Po prostu fajnie kiedy się nie-unieważnia moich doświadczeń, kiedy daje się im uwagę i rozumie się ich sens. 

Niemniej teraz jak to piszę jestem świadoma, że nie dałam im tych słów, tych przemyśleń. Że w tamtej chwili przy stole byłam sama zaskoczona ich reakcją i niezręcznością tej sytuacji. Tym, że się tym przejęli. A może warto do tego wrócić. :P

[1234567ttttttttttt]

Sanktuarium, historia przetrwania w Alpach

[marcel17101980]

ZAMIENIŁEM MOJE BMW M2 na AUDI RS3 ?! Test w ALPACH!

[koval-ptaki-birds]

33) Nucifraga caryocatactes; Orzechówka, spotted nutcracker (orzechówka centkowana), Eurasian nutcracker (orzechówka euroazjatycka), nutcracker (orzechówka) - gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Zamieszkuje Eurazję, na ogół osiadły. Nie jest zagrożony.

Wyróżniono kilka podgatunków N. caryocatactes:

orzechówka (zwyczajna) (N. caryocatactes caryocatactes) – Europa

N. caryocatactes macrorhynchos – Ural do wschodniej Syberii i północno-wschodnich Chin

N. caryocatactes rothschildi – Kazachstan do północno-zachodnich Chin

N. caryocatactes japonica – Wyspy Kurylskie i północna Japonia

N. caryocatactes owstoni – Tajwan

N. caryocatactes interdicta – północne Chiny

orzechówka brązowa (N. caryocatactes hemispila) – północno-zachodnie i centralne Himalaje

N. caryocatactes macella – wschodnie Himalaje do centralnych i południowych Chin oraz północnej Mjanmy

orzechówka plamista (N. caryocatactes multipunctata) – zachodnie Himalaje.

Systematyka gatunku jest sporna – część autorów za osobny gatunek uznaje orzechówkę plamistą, niektórzy także orzechówkę brązową (zaliczając doń podgatunki z Himalajów, Chin i Tajwanu – hemispila, macella i owstoni).

Zamieszkuje rozległe kompleksy leśne północno-wschodniej Europy, południową część Półwyspu Skandynawskiego, zachodnią część Środkowej Europy, północne Włochy, Syberię aż do wschodniej Azji, oraz góry środkowej i południowej Europy (Alpy, Karpaty i Sudety do górnej granicy lasów, pasma górskie na Bałkanach). W Polsce nieliczny (lokalnie średnio liczny) ptak lęgowy, głównie w Karpatach, w dużych lasach Pojezierza Mazurskiego, Podlasia i Pomorza. Rozproszone stanowiska znajdują się na Lubelszczyźnie i Ziemi Kieleckiej. W górach jest ptakiem rzadkim, a w okresie lęgowym, gdy staje się skryta, nieczęsto spotykanym. Zwykle widuje się ją jesienią, kiedy żeruje na orzechach laskowych. Forma tu gniazdująca, zwana orzechówką krótkodziobą, należy do podgatunku N. caryocatactes caryocatactes. Drugi podgatunek (tzw. orzechówka długodzioba, N. caryocatactes macrorhynchos) zamieszkuje Azję, a do Europy Środkowej zalatuje co pewien czas inwazyjnie od sierpnia do listopada z północnego wschodu, spotykany poza okresem lęgowym. Ptaki zimują w kraju.

Rozległe drzewostany iglaste, bory głównie świerkowe (również sosnowe, jodłowe i mieszane) przede wszystkim w tajdze i w górach (położonych bardziej na południu). Zajmuje podobne siedliska jak sójka złowroga. W lasach całej Syberii wytworzyła odrębny podgatunek różniący się od europejskiego. Oba podgatunki po okresie lęgowym spotyka się w miastach, parkach, ogrodach, sadach i na terenach uprawnych. Szukają tam orzechów laskowych lub owoców, które zostały na drzewach po zbiorach. W Alpach zamieszkuje lasy limbowe, w średnich górach lasy mieszane z leszczyną i świerkiem. Poza okresem lęgowym widywana w piętrze kosodrzewiny ponad granicą lasu, w dolinach i w pobliżu siedlisk ludzkich.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2016 roku stosuje ujęcie systematyczne, w którym takson N. caryocatactes został podzielony na trzy gatunki. Są one klasyfikowane następująco:

orzechówka (zwyczajna) (N. caryocatactes) – gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern); liczebność szacowana na 4,9–15 milionów osobników, trend liczebności populacji spadkowy

orzechówka brązowa (N. hemispila) – gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern); liczebność w Chinach 10–100 tysięcy par lęgowych, trend liczebności populacji spadkowy

orzechówka plamista (N. multipunctata) – gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern); trend liczebności populacji spadkowy.

Na terenie Polski, orzechówka jest objęta ścisłą ochroną gatunkową. Na Czerwonej liście ptaków Polski została sklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC). W latach 2013–2018 liczebność populacji lęgowej orzechówki na terenie kraju szacowano na 3000–5000 par; trend liczebności populacji nie jest znany.

[pudzianvsszpilkaktowygra]

Jakie kraje europejskie biorą udział w europejskim jackpocie?

🎰🎲✨ Darmowe 2,250 złotych i 200 darmowych spinów kliknij! ✨🎲🎰

Jakie kraje europejskie biorą udział w europejskim jackpocie?

Niemcy, oficjalnie znane jako Federalna Republika Niemiec, są krajem leżącym w Europie Środkowej. Graniczą one z Daniią na północy, Holandią, Belgią, Luksemburgiem i Francją na zachodzie, Szwajcarią i Austrią na południu oraz z Czechami i Polską na wschodzie. Niemcy są jednym z najbardziej rozwiniętych krajów na świecie pod względem gospodarczym, technologicznym i społecznym.

Niemcy mają długą i bogatą historię, a dziedzictwo kulturowe tego kraju jest niezwykle zróżnicowane. Zamek w Neuschwanstein, katedra w Kolonii, brama Brandenburska w Berlinie czy ruiny zamku Heidelberg to tylko niektóre z licznych zabytków, które przyciągają turystów z całego świata.

Kuchnia niemiecka jest również bardzo ceniona, ze swoimi tradycyjnymi potrawami, takimi jak kiełbasa currywurst, schabowe z kapustą i kluskami czy znane na całym świecie piwa. Niemcy są znani z organizacji przyjęć piwnych, takich jak słynny Oktoberfest w Monachium.

Niemcy są także przywódcą w dziedzinie nauki i technologii, znanym z wybitnych osiągnięć w dziedzinie motoryzacji, farmacji, inżynierii i informatyki. Są również gospodarczą potęgą, należąc do największych światowych eksporterów.

Podsumowując, Niemcy to fascynujący kraj o bogatej historii, różnorodnej kulturze, znakomitej kuchni i wiodącej pozycji w wielu dziedzinach. Jest to miejsce warte odwiedzenia zarówno dla miłośników historii, kultury, jak i nowoczesnych osiągnięć technologicznych.

Francja, znana również jako Republika Francuska, to kraj położony w Europie Zachodniej. Jest jednym z najbardziej popularnych miejsc turystycznych na świecie, a to za sprawą swoich urokliwych miast, zabytków historycznych, wykwintnej kuchni oraz pięknych krajobrazów.

Stolicą Francji jest Paryż, znany z ikonicznych budynków takich jak Wieża Eiffla, Luwr czy Katedra Notre-Dame. To miasto sztuki, mody i romantyzmu, które przyciąga miliony turystów z całego świata.

Poza Paryżem, we Francji można odkryć wiele innych urokliwych miejsc. Na zachodnim wybrzeżu znajdują się piękne plaże nad Morzem Śródziemnym, natomiast w Alpach można spróbować swoich sił na nartach.

Francja słynie również z doskonałej kuchni. Francuskie sery, wina, croissanty i dania kuchni finezyjnej zachwycają podniebienia smakoszy z całego świata.

Historia Francji sięga setek lat wstecz i jest pełna fascynujących wydarzeń oraz postaci. Od czasów starożytnych, poprzez średniowiecze, aż po czasy współczesne, Francja odgrywała istotną rolę w kształtowaniu historii Europy.

Podsumowując, Francja to kraj o bogatej historii, różnorodnym krajobrazie i wyjątkowej kulturze, który zasługuje na uwagę każdego entuzjasty podróży i odkrywcy. Każdy, kto odwiedza ten kraj, może liczyć na niezapomniane wrażenia i doznania, które pozostaną w pamięci na zawsze.

Włochy, czyli Republika Włoska, to państwo położone w południowej Europie, z unikalną kulturą i bogatą historią. Znane z przepysznego jedzenia, znakomitego wina oraz pięknego krajobrazu, Włochy przyciągają miliony turystów z całego świata każdego roku.

Jedną z najbardziej ikonicznych atrakcji Włoch są ruiny starożytnego Rzymu, takie jak Koloseum czy Forum Romanum. W Rzymie można także zobaczyć Watykan, siedzibę papieża, oraz bazylikę św. Piotra.

Ale Włochy to nie tylko Rzym - kraj ten oferuje także piękną wybrzeże, malownicze wyspy (takie jak Sycylia czy Sardynia) oraz urokliwe miasteczka w górach, jak na przykład Florencja czy Wenecja. W Wenecji można popłynąć gondolą po kanałach, podziwiając piękne zabytki i romantyczny krajobraz.

Kuchnia włoska to prawdziwa uczta dla podniebienia, słynna z pasty, pizzy, sera parmezan i oliwy z oliwek. Warto spróbować również regionalnych specjałów, takich jak ravioli w Toskanii czy frutti di mare w Neapolu.

Włochy to również kraj mody, znany z takich marek jak Gucci, Prada czy Versace. W mediolanie działa jedno z najważniejszych na świecie centrum mody, gdzie odbywają się prestiżowe pokazy i prezentacje.

Podsumowując, Włochy to kraj o niezwykłym dziedzictwie kulturowym, zachwycający swoimi widokami i smakami. Każdy, kto odwiedza ten kraj, z pewnością zostanie oczarowany jego urodą i gościnnością.

Hiszpania to fascynujący kraj o bogatej historii, różnorodnej kulturze i znakomitej kuchni. Położona na Półwyspie Iberyjskim w południowo-zachodniej Europie, Hiszpania przyciąga turystów z całego świata swoim pięknem i niezwykłym urokiem.

Jednym z najbardziej znanych symboli Hiszpanii jest corrida, czyli tradycyjne walki byków. To kontrowersyjne wydarzenie przyciąga zarówno zwolenników, jak i przeciwników, jednak stanowi ważny element kultury hiszpańskiej. Oprócz corridy, Hiszpania słynie również z flamenco - tradycyjnego tańca, który jest integralną częścią życia w tym kraju.

Hiszpania jest również znana z wyśmienitej kuchni, która obejmuje takie specjały jak paella, tapas, czy gazpacho. Hiszpańskie jedzenie jest pełne aromatycznych przypraw i świeżych składników, co sprawia, że jest niezwykle smaczne i różnorodne.

Krajobrazy Hiszpanii są równie zróżnicowane jak jej kultura. Od pięknych plaż nad Morzem Śródziemnym po majestatyczne góry w Pirenejach, Hiszpania oferuje wiele możliwości dla miłośników przyrody i aktywnego wypoczynku.

Zabytkowe miasta takie jak Barcelona, Madryt czy Sewilla zachwycają swoją architekturą i historią. Wielowiekowe budowle, malownicze uliczki i tętniące życiem place sprawiają, że podróżujący do Hiszpanii czują się, jakby przenieśli się w czasie.

Podsumowując, Hiszpania to kraj pełen kontrastów, który zachwyca swoimi walorami kulturowymi, kulinarnymi i przyrodniczymi. Niezależnie od tego, czy preferujesz wypoczynek na plaży, aktywny wypoczynek w górach czy zwiedzanie historycznych zabytków, Hiszpania ma wiele do zaoferowania dla każdego turysty.

Holandia, znana również jako Holandia Północna, to kulturowe i geograficzne centrum Holandii. Znana z charakterystycznych wiatraków, pól tulipanów i sieci kanałów, Holandia przyciąga turystów z całego świata.

Jednym z najpopularniejszych miejsc w Holandii jest stolica kraju - Amsterdam. To dynamiczne miasto pełne jest muzeów sztuki, kawiarni i historycznych zabytków. Zwiedzanie Amsterdamu można rozpocząć od wizyty w Muzeum Van Gogha, a następnie przejść przez malowniczy Ryneczek Kwiatowy, gdzie można zakupić świeże kwiaty i cenne pamiątki.

Kolejnym niezwykłym miejscem w Holandii jest Keukenhof, znany również jako ogrody tulipanowe. To największy na świecie ogród kwiatowy, w którym można podziwiać setki różnorodnych odmian tulipanów w pełnym rozkwicie. To miejsce przyciąga wielbicieli natury i piękna kwiatów z całego świata.

Holandia słynie również z nowoczesnego podejścia do urbanistyki oraz z przyjazną atmosferą dla rowerzystów. Liczne ścieżki rowerowe pozwalają zarówno mieszkańcom, jak i turystom, odkrywać uroki krajobrazów holenderskich.

Podsumowując, Holandia to niezwykłe miejsce, które zachwyca swoją kulturą, historią i malowniczymi krajobrazami. Dla wszystkich miłośników podróży i odkrywania nowych miejsc Holandia z pewnością stanowi niezapomniane doświadczenie.

[oripeau]

This week in Montréal: n°530 | Septembre, by Mélanie Alpach ↦ CHE

More → oripeau.art Submit → oripeau.art/submit Playlist → open.spotify.com/playlist/4R7PXexzD8ifWlzb7YiH76

This project is supported by OBNL blanc couleur and groupeimmoclass.com and Bâtiment 7

[infozneta]

Alpy to najwyższe góry w Europie, rozciągające się na obszarze kilku krajów, takich jak Francja, Szwajcaria, Włochy, Austria i Niemcy. Każdy z tych krajów oferuje niepowtarzalne atrakcje i możliwości spędzenia aktywnego urlopu.

Francuskie Alpy są znane z takich ośrodków narciarskich jak Chamonix, Val d’Isère czy Courchevel. Te miejsca przyciągają zarówno początkujących narciarzy, jak i doświadczonych zawodników. Wspaniałe trasy narciarskie, malownicze krajobrazy i doskonałe warunki atmosferyczne sprawiają, że narciarze z całego świata wracają tu co roku.

Szwajcarskie Alpy to raj dla miłośników narciarstwa i snowboardu. Znajduje się tu wiele ośrodków narciarskich, takich jak Zermatt, St. Moritz czy Verbier. Te miejsca oferują nie tylko doskonałe trasy narciarskie, ale także luksusowe hotele, restauracje i spa. Szwajcaria słynie również z doskonałej jakości serów i czekolady, więc warto spróbować lokalnych specjałów podczas pobytu w tym kraju.

Włoskie Alpy to nie tylko piękne góry, ale także bogata kultura i historia. Dolina Aosty, Dolomity czy Dolina Susy to tylko niektóre z atrakcji, które można odwiedzić podczas urlopu w tej części Alp. Włochy słyną również z doskonałej kuchni, więc warto spróbować lokalnych specjałów, takich jak pizza, pasta czy tiramisu.

Austria to kraj, który słynie z doskonałych warunków narciarskich. Ośrodki takie jak St. Anton, Kitzbühel czy Ischgl przyciągają turystów swoimi wspaniałymi trasami narciarskimi i doskonałą infrastrukturą. Austria oferuje również wiele innych atrakcji, takich jak wspaniałe zamki, muzea i tradycyjne targi bożonarodzeniowe.

[yellowmanula]

Czytałam tutaj i glitchowałam wiersze Patrycja Sikora ("Wszyscy o nas mówią") oraz Adrian Tujek pisze królika doświadczalnego ("Pierwsza wizyta tamburynu w Alpach") Muzyka FULL DUB

[nasze-zd]

Mount Sunday

Na Mt. Sunday ostrzyłem sobie zęby od dawna - tym bardziej byłem rozczarowany mżawką i całkowitym zachmurzeniem rano. Wystarczyło jednak odjechać 15 km w głąb doliny, by zastać tam piękne słońce i malownicze małe cumulusy.

Większość drogi było nieutwardzone - za autami snuły się tumany kurzu, a jeździe towarzyszył grzechot kamieni pryskających spod kół.

Gdy do celu wciąż jeszcze pozostawało 10 km, ukazał się przed nami zbieg dwóch wielkich dolin Havelock River i Clyde/Lawrence River, z małym skalistym wzgórzem pośrodku - Mount Sunday.

Wzgórze jak wzgórze - samotna skała, która mimo że ma ze 100 m wysokości względnej, to w ogromie doliny gubi się kompletnie, tak że mogłoby jej nawet nie być i jej brak nie rzuciłby się w oczy. Warto, jak najbardziej na nią wejść, pomimo sporej liczby turystów (wliczając psychofanów z replikami broni z Władcy Pierścieni), bo z jej szczytu dostrzec możemy przepięknie zarysowane formy młodego krajobrazu polodowcowego - dwie schodzące się U-kształtne doliny o szerokości dna dochodzącej tu do 5 kilometrów! Właśnie u stóp Mount Sunday trzy rzeki łączą się w Rangitata River, która wpada do Pacyfiku na południowym krańcu Równiny Canterbury.

W Alpach (tych europejskich) też bez trudu znajdziemy podobnie rozległe doliny, jednakże będą one ucywilizowane, zasiedlone i po niemiecku uporządkowane (co również jest piękne, eleganckie). Tutaj jest sama pierwotna dzikość, a o obecności człowieka przypominają nam jedynie krowy i druciane ogrodzenia pastwisk.

Dawno żaden widok nie zrobił na mnie podobnego wrażenia - może północna ściana Eigera z Grindelwald, jeśli bym miał porównać.

Na koniec wspomnę, że na Mount Sunday umiejscowiono Edoras, dwór Theodena z Władcy Pierścieni.