#alan nucleaire

[dontaskchaosandco]

Alan Nucléaire

he just looks like that, okay

[nouvelordremondialcc]

Voici exactement à quel point vous seriez fichus en pleine apocalypse nucléaire Les choses iraient mal dans le rayon de l’explosion – et tous les autres envieraient les morts. C’est une expérience de pensée effrayante – et si la Russie et les États-Unis s’engageaient dans une guerre nucléaire totale ? Le climatologue Alan Robock, de…

[schrijfblogvlaken-blog]

Hoe schrijf je vanuit het perspectief van het andere geslacht

In mijn boek schrijf ik personaal vanuit een jong meisje genaamd Eline. Zij is ongeveer net zo oud als ik, en heeft ook een beetje de zelfde gewoontes en trekjes als ik. Ik heb dit heel bewust gedaan omdat veel van de gebeurtenissen die haar overkomen geslacht verbonden zijn. En om nog een beetje vanuit mijzelf te kunnen schrijven, heb ik haar innerlijk veel op die van mij laten lijken.

In het verhaal raakt Eline aan het begin van het verhaal zwanger. Iets waar ik als man zijnde geen flauw benul van heb hoe dat voelt of überhaupt gaat. Om hier achter te komen heb ik veel vragen gesteld aan anderen en informatie gewonnen door het lezen.

 Geslacht verbonden kwesties

 Om deze vraag te beantwoorden heb ik veel tips van klasgenoten gekregen. Ik geloof dat mij het boek ‘Het verhaal van de dienstmaagd’ van Margaret Atwood wel tien keer is aangeraden door leraren en klasgenoten. Dit vanwege de vele overeenkomsten tussen het boek en mijn boek verhaal.

Beiden zijn dystopie verhalen met een vrouwelijke hoofdpersonage. Ook draait het in beiden verhalen plot technisch om zwangerschap en de complicaties die van dien. Ik heb het boek van Atwood twee keer gelezen. Vanwege mijn dyslexie heb ik eerst de grapic novel gelezen ter inspiratie, zodat ik het boek snel kon lezen. De tweede keer heb ik het originele boek gelezen voor verdiepping van mijn word kennis. Ook las ik het een tweede keer om meer te leren over hoe je een daadwerkelijk boek schrijft. Iets wat je niet leert wanneer je een grapic novel leest.

Tijdens het lezen van het boek zag ik veel gelijkenissen tussen mijn en plotlijn en die van het boek. Maar hoofdpersonage betreft wist ik dat ik mijn personage toch wel wat anders uit de verf wilde laten komen dan die van Het verhaal van de dienstmaagd. Ondanks dat ik niet veel heb opgestoken over personage ontwikkeling in dit boek, heb ik wel veel geleerd over het gevoel van bevallen. In het boek schrijft Margaret Atwood het volgende.

 ‘’Twee vrouwen verlaten het vertrek, twee anderen brengen Janine naar de Baarstoel; ze gaat op de laagste van de twee plaatsen zitten. Ze is wat gekalmeerd, de lucht wordt gelijkmatig in haar longen gezogen, we buigen ons voorover, gespannen, onze buik- en rugspieren doen pijn van de spanning. Het komt, het komt eraan, als een bugel, een wapenroep, als een omvallende muur, we voelen het als een zware steen die naar beneden komt, binnen in ons omlaag wordt getrokken, we denken dat we uit elkaar zullen barsten. We grijpen elkaars handen, we zijn niet langer afzonderlijke individuen.’’

 ‘’Ze gromt nu van inspanning. ‘Persen, persen, persen’ fluisteren we. ‘Ontspannen. Zuchten. Persen, persen, persen.’ We zijn bij haar, we zijn net als zij, we zijn dronken. Tante Elizabeth knielt neer met een uitgespreide handdoek om de baby op te vangen, dit is het hoogtepunt, het glorieuze moment, het hoofd, paars en volgesmeerd met yoghurt, nog een keer persen en de baby glijdt eruit, glibberig van vocht en bloed, voor de ogen van ons, wachtenden. God zij geloofd.’’’

 Na het lezen van dit hoofdstuk had ik veel antwoorden gekregen op de vragen die ik had voordat ik begon met schrijven. Niet alleen beschrijft de eerste alinea in mooie metaforen hoe de bevalling voelt. Ook vind ik de saamhorigheid een prachtig gegeven in de eerste alinea. Het gebruik van het woord ‘’we’’ zorgt voor een sterke band tussen Janine, haar baby en de andere dames in rood. Dit was ook een belangrijk onderzoek punt in mijn boek. Vanwege het uitstellen van een keuze bevind mijn hoofdpersonage zich met een dilemma wanneer ze aan het bevallen is. Een vraag die voor haar nog beantwoord moet worden. Maar vanwege de gebeurtenissen en de loyaliteit van de andere personages word die keuze duidelijk in dat moment. Een duidelijk goed en kwaad. Vergelijkbaar met de dienstmaagden en de dames in het blauw.

 En wat de tweede alinea betreft, deze illustreert duidelijk hoe hectisch het is in de bevalling ruimte.

Alle andere die ‘’Persen, Persen, Persen’’ tegen haar fluisteren terwijl er nog meer mensen toe kijken. Alles toeschouwers die stiletjes meekijken naar hoe het hoofdpersonage bevalt. Deze chaos is iets wat ik ook in mijn boek heb over genomen. In mijn verhaal wilde ik het zelfs nog hectischer maken. Dit het ik gedaan door een bevalling ruimte te maken. Waar nog meer vrouwen liggen die op het punt van bevallen staan. De pijn en het gekreun van alle andere zorgt voor een voortdurende ongemakkelijkheid. Net als de scene uit Het verhaal van de dienstmaagd.

 Een groot deel van mijn boek is gebaseerd op wat ik heb geleerd uit ‘Het verhaal van de dienstmaagd’. Zwangerschap, dramatische dubbelheid, het mysterieuze en de dystopie. Hoewel mijn verhaal al wel een lange tijd in mijn hoofd zat, heeft dit boek mij ontzettend geholpen het waar te maken door een goed voorbeeld te zijn betreft bijna alle punten. Op een na…

 Het vrouwelijke perspectief

 ‘Het verhaal van de dienstmaagd’ is mijn grootste hulp geweest in het schrijven van mijn boek.

Althans, wanneer we het hebben over plot technische dingen. Maar al vanaf het begin wist ik dat mijn hoofdpersonage niets op die van ‘Het verhaal van de dienstmaagd’ zou lijken. In de wereld van ‘Het verhaal van de dienstmaagd’ zijn de dienstmaagden onderdrukt. Ze zijn in dwang van zij die boven hun staan. Het is een soort gevangenis. En hoewel dat ook wel een heel klein beetje waar is voor mijn verhaal. Is Eline (mijn hoofdpersonage) een vrij mens. Zover de fictieve dystopische wereld van mijn boek dat haar aanbied. In een zekere zin zit zij ook in een soort gevangenis. Dit beschrijf ik vanuit haar perspectief wanneer ze s’ avonds over straat loopt en het aanzicht van de straten haar doet denken aan een gevangenis buitenplaats.

Maar boven alles heeft Eline haar eigen leven en eigen wil. Ze is door niemand onderdrukt en neemt haar eigen besluiten. Ze is stoer, en laat niet zomaar over haar heen lopen. Alhoewel… zo moet het lijken. Maar der maten we haar beter leren kennen. En meer over haar te weten komen en over haar verleden, blijkt ze een vrij kwetsbaar persoon te zijn. Iemand die een harnas heeft opgezet om zo zorgeloos door het leven te gaan. Maar haar verleden blijft haar bij, en laat de lezer haar echte ik zien. Maar om te schrijven vanuit het perspectief van een vrouw is iets waar ik meer over moest te weten komen. En om het voor mezelf interessant te houden ben ik naar een van mijn favoriete schrijvers gaan kijken. Alan More. Een schrijver die veel speelt met verschillende perspectieven binnen de personages van zijn boeken.

Laurie Jupiter is een superheld uit het boek ‘Watchmen’. Geschreven door Alan More. En getekend door Dave Gibbson. Het is een van mijn favoriete boeken vanwege het sterke verhaal. Het is een soort anti-superhelden boek. Het volgt het verhaal van een groep gepensioneerde superhelden zonder superkrachten die een voor een uitgemoord worden. En met de bedreiging een nucleaire oorlog. Zijn zij machteloos tegenover de hogere macht. In mijn ogen is het de perfecte ‘fuck you’ naar elke ander superhelden film of boek.

In het boek wordt Laurie Jupiter geïntroduceerd als een prachtige stoere vrouw die niet bang is om haar handen vuil te maken. Hoewel de tijd van de superheld voorbij is, zien we haar nog steeds boeven oprollen en al met al een sterke vrouw zijn. Maar dermate het verhaal ontwikkeld komen we steeds meer over haar, haar moeder en haar verleden te weten. En al snel blijkt haar stoere en sterke uitstraling een soort compensatie te zijn voor wie ze werkelijk is. Waar we in het begin van het boek overtuigt zijn dat zij een mentaal sterk en onverslaanbaar persoon is, blijkt niet zo te zijn aan de hand van haar verleden.

Ik wist dat ik mijn personage ook op deze wijze wilde ontwikkelen. Iemand die een stoere eerste indruk maakt. Maar die aan de hand van de gebeurtenissen en verleden afzwakt naar wie ze werkelijk is. Het harnas breken, om het in andere worden te zetten.

Watchmen is een graphic novel. Daarom kan ik geen directe alinea uit het boek halen. Maar wel heeft Zack Sneijder in 2009 een fenomenale film gemaakt van het boek. Het volgende is een alinea uit het script van de film. In deze alinea zien we het stoere personage veranderen in een kwetsbaar en getraumatiseerd persoon.

  DR. MANHATTAN

Laurie. You complain that I refuse to see life on life's terms. And yet you continuously refuse to see things from my perspective. If only you'd try to see the whole continuum, life's pattern, you'd understand. But you deliberately shut it out as if afraid to see.

LAURIE

I'm not afraid, okay? You want me to see things your way? Go ahead, do that thing you do. She stands there, arms folded, waiting. Then, just like earlier in the lab, Jon touches her head--

 INT. JUPITER HOUSE - NIGHT (FLASHBACK - 25 YEARS AGO)

Same flashback as before, in Laurie's childhood home. We're in Laurie's POV, as a little girl. There's arguing

downstairs. Laurie goes down to investigate. She comes upon the kitchen door, ajar. She can see her PARENTS inside, arguing .

SALLY

You wanted to hear it, so I'm telling you, okay?. Magic! Dreams! That's what I had before. I was a hero goddammit!

LAURIE'S FATHER

It's not my fault you got old! What do you have to complain about?! I'm putting food on the table for you and your child. Why don't you give your friend Eddie a call? Maybe he can give you a better life!

SALLY

It was a mistake--one time! Am I never-- And then they notice Laurie looking at them.

LAURIE

Mommy?

SALLY

Oh. Oh, Laurie

 Tears run down little Laurie's face. Her parents are… Laurie breaks away from ion and drops down to her knees,

tears flowing.

LAURIE

No. No, no, no, no not him

DR. MANHATTAN

The comedian was your father.

LAURIE

But he--

DR. MANHATTAN

Attacked your mother. Yes. (searching in his mind) Two years later he came back to her, to make amends. And you were conceived on that day.

LAURIE

NO!!I Laurie WHIPS a BOTTLE at the palace and the huge glass construction CRUMBLES. Jon protects them

with a FORCE FIELD as debris collapses around them. Laurie sobs in the echoing SILENCE. Jon's eyes SHUT. He seems to feel . empathy. A TEAR slips down his cheek. Laurie's realization is a revelation for ion.

LAURIE

The comedian is my father. I guess my life is just one big joke.

 Natuurlijk wordt er al een beetje naartoe opgebouwd. Maar door wat we te weten krijgen over haar verleden zien we Laurie in een heel nieuw licht. En vooral in een kort verhaal zoals de mijne, zag ik hier de potentie om het personage een ontwikkeling te geven die gebaseerd is op het verleden. Het inzien van haar verandering als persoon niet door wat er in het verhaal gebeurd, maar door haar verleden en haar ontwikkelingen tijdens het boek. Hierdoor kwam ik op het idee om haar terug te laten komen op haar principes als mens. Het klokje rond maken door haar te confronteren met het verleden. Net als in Watchmen.

 Terug kijkend op mijn boek kan ik zeggen dat ik veel heb geleed van More en hoe hij om is gegaan met het schrijven van een vrouwelijk personage. Met name wanneer het neer komt op het innerlijk van het personage. Laurie is net als Eline niet zomaar een personage maar een vrouwelijk verbeelding van hoe hij (of ik) zijn personage uit de verf wil laten komen. Mijn conclusie is daarom dan ook dat het in feiten niet uit maakt vanuit welk geslacht je schrijft. Je schrijft een personage zoals jij hem of haar inbeeld. Elk mens is anders. En in fictie heb je alle vrijheid om een personage te schrijven zoals jij dat wil. Een vrouw kan eczakt het zelfde denken en doen als een man (vooral in een fictief boek die zich in de toekomst afspeelt). Tuurlijk heb je in sommige gevallen een geval van stereotypering. Gelukkig hoefde ik daar geen rekening mee te houden omdat mijn personage zich niet bezighoud met typische meisjes dingen. De enige restricties zijn de gene die jij haar zelf als schrijver mee geeft (bijvoorbeeld zwangerschap).

Ook heb ik geleerd dat stereotyperingen eigenlijk niet uit maken. want zodra jij schrijft vanuit een ander persoon, begin je haar vanzelf vorm te geven. Of dit nu een tuttig vwo meisje is die een beetje te preuts is, of een stoere meid die zich niets van niemand aantrekt.

Ik ben tevreden met Eline als vrouwelijk hoofd personage. Een beetje van Margaret Atwood.

Een beetje van Alan More. En een beetje van Mij.

     Bronnen:

Het verhaal van de dienstmaagd - Margaret Atwood

Watchmen – Alan More