#alışkanlıktan ötesi

[berat-im]

SİGARA GİBİYİM

Sigara gibiyim..!

Sana yangınım içten içe..

Duman gibi ne faydam belli, ne zehrim..!

Azalıyorum izmaritine gelircesine,

Ve ben; külleri kül tablasına çırpılmış gibiyim bir aşığın parmakları arasında..

Gece içilen her sigara dalı benim..

İçine çekerken damarında..

İki dudağının arasından çıkarken üzüntüyüm...

Kanında karışmış zehrin olsam, sana sebep tek bir tesellim olur mu.?

Şimdi içim, içim çeksen her hücrene doğru...!

Bitiyorum sevgili bitiyorum..

Bir yandan yanarken sana, bir yandan tütüyorum...

Bırakma...!

Konuşmaz bilirsin ne duman ne de zehir..

Neye sayarsan say,

İstersen canından cay,

Bir çakmaklık hatır say,

ama bırakma..!

Yakma..!

Öyle kötüymüşüm gibi bakma..

Berat Selçuk Ceyhan

[viranahit]

kötü bir alışkanlıktan ötesi değilim

[lvshfox]

gerek hayatsal yardımları (nasıl yani?), gerek kamerayı (bu harikalar ötesi alete, sadece kamera demek canımı acıtıyor.) elde etmek için gösterdiği çaba (telefon-u tenasül) olsun ilk fotoğraf her ne kadar leon olması gerekse de o an için kozmos çiçeğinin büyüsüne kapıldım. çikolata kozmosunun artık var olmaması yüzünden (1902'de leon ile dünyada var olmuş olsaydık saçlarına yakışacak en güzel tacı yapmış olurdum.) fotoğrafı ağlayarak çekmiş olmam ve üzerine ne çekebilirim de artık topraklara düşmeyen bir çiçeğin boşluğu silinir aklımdan, diye düşünmek için zaten çok güneş görmeyen odamın perdelerini çekmiş tamamen akşam karartısına gömdüm kendimi. sessiz gezintime eşlik etmek için leon girdi odaya, elinde çikolatalı olduğunu iddia ettiği bir lolipop ile hem de. ellerim, alışkanlıktan olsa gerek, karanlık odada kamerayı kaldırıp leon'un fotoğrafını çekti (evet iki saniyede bile poz verebiliyor kendisi). leon yüzünden hayatımda yediğim en kötü lolipop şekerini yedim. leon sayesinde üzerine çekebileceğim bir sürü çiçek olduğunu fark ettim.

çikolata kozmosunun kokusunu merak ettiğimde de leon'u kokluyorum. @leondzepp

[kentd-range-blog]

Bazı vazgeçişler tercihtir benim ki mecburiyet.

Yara almayan tek bir yanım kalmadı, kırılmayan tek bir parçam kalmadı. Ama silkelenip kendime hep kalktım peki neden? Vazgeçmemek için elimden gelenin daha fazlasını yapabilirim diye. Yaptım da..

Ama yetemedim.. en güzel gönül sofralarımı kurdum önüne gözlerini kapattın.

Herkese karşı seni savundum, korudum kendime dahil. Yorgundur dedim, kafası dalgın dedim, sıkıntısı var dedim, o da seviyor ama pek belli etmez dedim, en az o da benim kadar savaşır ama gücü yok dedim.. dedim de dedim böyle ama kalkıpta “sevmedi, sevemedi” diyemedim. Ben onda alışkanlıktan ötesi değilim diyemedim.. ben onda imkansızlığın verdiği hazdan fazlası değilim diyemedim..

Gözlerimi kapattığım da gördüm gerçekleri. Yıllarımı nasıl yorduğunu, beni nasıl hiç ettiğini, kendi başıma nasıl da debelenip durduğumu gözlerimi kapatınca anladım.

“Senden vazgeçersem kalbimi ellerimde söküp atmış olurum”

“Beni özlediğinde ayın mehtabına bak ben oradayım ay yüzlüm”

Bunlar gibi bir çok sözlerini 17 yaşımdan beri bahane edip durdum kendime. Sevmese bunları demez.. her gittiğinde “yok o da seviyor ama olmuyor haklı o da kendine göre” dedim meğer sen sadece gitmeyi sevmişsin en çokda benden gitmeyi.

Sana en son “gönlüne yakışmayanı gamzelerine değdirme” demiştim şimdi gönlüne yakışmayanın gamzlerini esir alışını izliyorum ki bilirsin gamzelerindi benim evim.

Bana en son “kendine benim sana baktığım gibi iyi bak” demiştin ve ben kimseye değdirmedim gözlerimi.. çünkü bana en iyi bakan sendin ya...

Lakin acıyorum sana böyle bir sevgiye ziyan ettiğin için. Ve üzülüyorum sana bir daha hiç kimse tarafından benim kadar beklenmeyecek, sevilmeyeceksin. İdda etmiyorum ama kimsenin yüreği benim senin ayaklarının altına serdiğim yıllarıma yetmez.

Söylesene ona da “sevdam” dedin mi?

Benim senden vazgeçmem mecburiyet senin benden gitmen tercihti. Seni ben değil vicdanın affettsin..