#Zaal Lux

[pammyloumendkens]

Live At Lux

SaturDay 13Th January

[rotterdamvanalles]

Thalia (Hoogstraat) De Hoogstraat met iets rechts van het midden de Thalia.

Thalia was een bioscoop in Rotterdam.

Na een kortdurende exploitatie onder dezelfde naam aan de Coolvest, opende Abraham Icek Tuschinski aan de Hoogstraat het Thalia theater, dat het begin zou vormen van een bioscoop, dat zijn dood in een Duits vernietigingskamp zou overleven.

Een voormalig pakhuis werd grondig verbouwd tot een filmpaleis in de typische Tuschinski-stijl vol rijke decoraties die een luxe uitstraling moesten geven: de stoelen van de loges en balkon waren van massief mahoniehout en bekleed met velours; in de zaal hingen luxe koperen lichtkronen, de vestibule was voorzien van spiegels, de vloeren bedekt met dikke tapijten en aan weerszijden van het scherm stonden borstbeelden van leden van het Koninklijk Huis.

Het theater bleef onder het beheer van Tuschinski totdat het pand verwoest werd in het bombardement op Rotterdam in mei 1940. Pas 15 jaar later zou de Maatschappij Tuschinski een geheel nieuwe bioscoop met die naam laten verrijzen aan de Kruiskade.

Foto komt van de @stadsarchief010 en Informatie komt van wikipedia.

[shopperwithattitude]

Winkeluitje in Globen winkelcentrum Stockholm

23.04.2024

ShopperWithAttitude (SWA) bezocht enkele dagen geleden het Globen winkelcentrum in Stockholm.

SWA ontdekte dit winkelcentrum toevallig, al reizende door de Zweedse hoofdstad.

Vlakbij het winkelcentrum bevindt zich de Globen zaal, waar in 2016 nog het Eurovisie Songfestival werd gehouden.

Het winkelcentrum is niet zo gek groot en zeker niet zo uitgebreid en luxe als de Mall of Scandinavia.

Er zijn diverse horecagelegenheden, zoals de Food Market,

KEB, een soort falafelgelegenheid,

een koffie- en gebakzaak,

en de Scandinavische keten Espresso House.

Verder een bloemenwinkel en Specsavers,

sportkledingketen Stadium,

een fanshop van een lokale voetbalclub en

supermarktketen ICA.

Op dit bord is een totaaaloverzicht van alle zaken.

[peecee-columns]

Het leven is geen cijfer

Overal waar cijfers worden gehanteerd, zal ook de druk toenemen. Hiermee bedoel ik bijvoorbeeld de druk om meer effectiviteit te creëren, om sneller te worden, om hogere doelen na te streven en om rijker te worden. Hierdoor proberen we te voldoen aan onze eigen maatstaven of aan die van anderen. Dit kan er na verloop van tijd voor zorgen dat het leven dat we leiden uitmondt in een ratrace: een reeks van handelingen die soms niet helemaal leiden tot het gewenste resultaat, waardoor we een tandje zullen bijzetten om wél te voldoen aan de persoonlijke of extern opgestelde criteria.

Als voorbeeld neem ik de sport. Er is weinig zo gezond als regelmatig en ontspannen je rondje te lopen, baantje te zwemmen of stukje te fietsen. Echter, elke sport en activiteit bezit uiteindelijk weer triggers die ervoor kunnen zorgen dat zelfs een ontspannen blokje om wordt gedomineerd door een luxe hartslagmeter en dito stappenteller. En het is natuurlijk wel een uitdaging om elke week minimaal honderd banen te zwemmen binnen een steeds kortere tijd. Bestaan er trouwens nog wieleruitrustingen zonder metertjes, klokjes, tellertjes en apps? En dan heb ik het in bovenstaande voorbeelden alleen nog maar over het recreatieve deel van het bedrijven van sport.

Zo’n twee decennialang was ik actief als wedstrijdzwemmer. Wat begon met het behalen van diploma A eindigde twintig jaar later met een zwemtas vol afgevinkte persoonlijke doelen. Ondanks het feit dat mijn volledig intrinsiek gestuurde credo al die jaren harder, better, faster, stronger was, heb ik deze periode nooit als negatief ervaren, maar zie ik er juist - naast de mooie herinneringen - de voordelen en de positieve kanten van in. Ik ben er namelijk van overtuigd dat sporten op een bepaald niveau je leven kan verrijken op het gebied van planning, doorzettingsvermogen, communicatie en het aangaan en onderhouden van sociale contacten.

Daaropvolgend zijn er parallellen zichtbaar tussen het bedrijven van (top)sport en het onderwijs. Voor veel leerlingen wordt het schoolleven vaak gezien als een wedstrijd, waarbij er jarenlang getraind moet worden om uiteindelijk op een zo hoog mogelijk schavotje te eindigen tijdens de jaarlijkse huldiging van de eindexamenkandidaten. Het diploma staat symbool voor de verdiende medaille of beker, de eindcijfers voor de persoonlijke records en de bloemen en het applaus uit de zaal voor de bevestiging van het behaalde succes. Er mag gejuicht worden, zo vlak na de eindstreep. Want je hebt het papiertje en je grootste overwinning tot dan toe in the pocket.

De connotatie van het woordje ‘wedstrijd’ in combinatie met school, is voor veel leerlingen in het voortgezet onderwijs gebaseerd op het feit dat ze school te veel als een ‘strijd’ zien waarbij gepresteerd moet worden, omdat dat van ze wordt verwacht door de maatschappij. Het is aan de politiek, de schoolbesturen, de directies en het onderwijzend personeel de taak om onderwijs niet te presenteren als een ongezonde plichtmatigheid waar dagelijks gescoord moet worden. Maar waar een kind kan leren en groeien in een veilige en ontspannen sfeer door gezien te worden en intrinsiek gemotiveerd te zijn, of om dat op z’n minst na te streven.

In het nieuwste boekje van ex-leraar en schrijver Johannes Visser (Is het voor een cijfer?) staat beschreven hoe dit bereikt kan worden. Bijvoorbeeld door het inzetten op de begrippen autonomie (keuzes mogen maken), verbondenheid (aangaan van betekenisvolle relaties) en competentie (goed zijn in wat je doet) in het onderwijs en het verminderen van het aantal toetsen waar de leerlingen per jaar een cijfer voor krijgen. Wanneer we dat onthouden zullen uiteindelijk meer leerlingen op een prettige manier over de finish komen en ervaren dat hun leven niet alleen verrijkt is door het behalen en nastreven van bepaalde cijfers.

[vmonteiro23a]

The Cure - Robert Smith, Simon Gallup, Lol Tolhurst at Zaal Lux, Herenthout, Belgium, 5th October 1980. Photo by Gie Knaeps

The Cure – Robert Smith, Simon Gallup, Lol Tolhurst at Zaal Lux, Herenthout, Belgium, 5th October 1980. Photo by Gie Knaeps

[joostjongepier]

Wat?   Zelportret (1625), Portret van Prins Janusz Radziwitt (ca. 1632), Portret van Cornelis Briel (1643), Portret van Everhard van Bronchorst (1621) met detail, Stilleven met viool (1645-1650), Vanitasstilleven met portret van een jonge kunstenaar (1651) met details door David Bailly

Waar?   Tentoonstelling David Bailly – Tijd, dood en ijdelheid in Museum De Lakenhal, Leiden

Wanneer?   28 mei 2023

David Bailly groeide op in de academische wereld van het zeventiende-eeuwse Leiden. Zijn vader was kalligraaf en schermleraar aan de universiteit en had daarnaast een winkeltje met prenten en studiemateriaal. Als volwassene maakte Bailly veelvuldig gebruik van zijn universitaire netwerk. Hij werkte vooral als portretkunstenaar. Als zodanig vereeuwigde hij hoogleraren en studenten die vanuit heel Europa aan de Leidse universiteit kwamen studeren. Opmerkelijk is dat de kunstenaar portrettekeningen niet alleen vervaardigde als voorstudie voor een schilderij, maar ook als eindproduct. Dat was in de zeventiende eeuw niet gebruikelijk.

Eén van de door Bailly geschilderde studenten is de Poolse prins Janusz Radziwitt, stammend uit een zeer rijke familie. Dat is wel te zien aan zijn fraai geschilderde pak van zilverbrokaat, doorweven met gouddraad. Bailly schilderde de prins ten voeten uit, zoals gebruikelijk was voor vorsten. In een brief aan zijn vader meldde de prins dat hij het doek pas later kon opsturen omdat het heel groot was en nog acht dagen moest drogen.

Aanzienlijk soberder van stijl is het portret van de uit Brielle afkomstige student Cornelis Briel. Zijn zwarte kostuum mag dan minder overdadig ogen dan het pak van zilverbrokaat van de Poolse prins, het is zeker niet minder gedetailleerd weergegeven. David Bailly blinkt uit in het schilderen van stoffen. Zwart is bij hem nooit zomaar zwart. Het is duidelijk dat hij de luxe stoffen zorgvuldig en met veel oog voor detail heeft geobserveerd voor hij ze op het doek weergaf. Kijk bijvoorbeeld naar de stof van de mouwen op het portret van Everhard van Bronchorst.

Hoewel zijn specialisme vooral portretten betrof, had David Bailly van jongs af aan ook interesse in stillevens en met name vanitas stillevens. Dit genre was in Bailly’s tijd sowieso populair. Veel kunstenaars maakten dergelijke stillevens waarin de eindigheid van het menselijk leven centraal stond.

Aan het eind van zijn leven combineerde Bailly portretten en vanitasstilleven in het unieke Vanitasstilleven met portret van een jonge schilder. We zien typische vanitas-voorwerpen als een schedel, een pijp en een zandloper, maar ook meerdere portretten. Een jonge man houdt het portret van een oude man vast. Dat het hier een kunstenaar betreft, is te zien aan de schilderstok in zijn hand en het (nog schone) pallet aan de wand. Het portret dat hij vasthoudt stelt Bailly zelf voor. Hoewel er verschillende theorieën zijn over wie de jonge man is, lijdt het voor mij geen twijfel dat het eveneens de kunstenaar zelf is. De eindigheid van het leven van de jonge kunstenaar kan niet beter worden geïllustreerd dan door hem als oude man weer te geven. Het portret van de vrouw stelt vermoedelijk zijn echtgenote, Agneta van Swanenburg, voor. Zij komt nog een keer voor op het schilderij, maar nu als een schim. Er is gesuggereerd dat het portret in kleur is geschilderd, maar daarna met grijs is overschilderd om het onzichtbaar te maken. Later zou het per ongeluk weer tevoorschijn zijn gekomen. Mij lijkt deze hypothese buitengewoon onwaarschijnlijk. Het hele gezicht is duidelijk zichtbaar, wat er volgens mij op duidt dat het bedoeld was om als schim zichtbaar te zijn.

Het vanitasstilleven met de jonge kunstenaar hangt in een zaal met allemaal vanitasschilderijen van tijdgenoten van David Bailly. Geen van deze werken is echter zo intrigerend als dit schilderij, dat door het museum wordt beschreven als ‘Bailly’s meesterwerk’. Nu is ‘meesterwerk’ een mijns inziens nogal gemakkelijk geplakt etiket, maar in dit geval kan ik het gebruik ervan alleszins billijken. Ik ken geen enkel werk uit de zeventiende eeuw dat in de verste verte lijkt op dit enigmatische schilderij.

[a-night-like--this]

The Cure, Zaal Lux, Herenthout, Belgium, 5th October 1980. 📷 by Gie Knaeps.

[helena-van-brussel]

ESTHETICA : KLASSIEK CONCERT

Voor het onderdeel ‘Klassiek’ heb ik een ontbijtconcert in “Bozar” bijgewoond samen met mijn mama op zondag 17 november 2019. Meer dan een concert kan ik die hele voormiddag een echte belevenis noemen. Het versterkte niet enkel de band met mijn mama, maar deed me ook Brussel meer appreciëren en het was een rustpunt in de dagelijkse chaos dat mijn leven is. We namen eerst de trein in Halle om 8u41 om er vervolgens achter te komen dat het ontbijt pas om 10u start. Dit hield ons echter niet tegen en we besloten Brussel te verkennen. We maakten een wandeling vanop de “Kunstberg” en stapten zo door naar de wijk “Sablon”.  Het esthetische gedeelte begon al meteen hier door de kleine galerijen waar we een kijkje namen. Hierna zetten we de ervaring verder door ons naar  “Bozar” te begeven. Hier aten we gezellig een klein ontbijt in het “Café Victor”, dat prachtig ingericht is.  Het concert zelf vond plaats in de “Grote Zaal Henry Le Bœuf”, wederom een fantastische locatie. In de zaal heerst een mooie akoestiek en het decor en de inrichting zijn mooi maar niet te opvallend zodat ze de voorstelling niet overheersen. Het was een concert van het “Lux Trio”, drie Koreaanse muzikanten uit Berlijn.  Het ensemble bracht werken van de Oostenrijker “Joseph Haydn” en van de Tsjechen “Bohuslav Martinu” en “Bedrich Smetana”.  Opmerkelijk vond ik dat de drie muzikanten hun instrumenten nog op het podium stemden, ik had dit niet verwacht wat dus voor een verrassend element zorgde. Het trio bracht de muziek ook schitterend door hun expressieve bewegingen en gezichtsuitdrukkingen, dit element zorgde voor een ook aangenaam visueel beeld. Ook pasten ze esthetisch uitstekend bij elkaar, de pianiste droeg een volledig witte en zeer modieuze outfit. De violiste droeg dan weer een wit bloesje met een donkerblauwe broek en de cellist droeg een donkerblauw/zwart pak. De violiste zorgde dus voor een mooie overgang tussen de andere twee artiesten.  Terwijl ik luisterde naar de muziek en keek naar de muzikanten schreef ik ook af en toe mijn gevoelens en gedachten bij de verschillende muziekstukken op een kladblad. Bij het openingsstuk, “Es-groot Hob. XV: 29” van “Haydn” schreef ik de beschrijvende woorden ‘fleurig’ en ‘empathisch’ op bij het eerste deel, namelijk “Poco Allegretto”. Ook schreef ik dat er zich ‘mooi accenten en gradaties’ bevonden in dit deel. Als ik mijn eigen interpretatie nu vergelijk met de uitleg in het foldertje van “Bozar” komt dit grotendeels overeen, hier wordt er namelijk over gezegd dat dit deel ‘grootsheid uitstraalt’gepaard met opgewekte ‘melodieën en verrassende elementen.’ Mijn notities veranderen dan eerder naar woorden als ‘rustig’, een ‘mooi geheel’ en ‘zacht met hevige accenten.’ Dit vinden we dan ook terug bij de beschrijving van het tweede deel, genaamd “Andantino ed innocentemente”. In het boekje schetsen ze dit deel als ‘rustig’, ‘onschuldig’ en toch ‘origineel en verrassend.’ De finale van dit stuk of “Presto assai”, vond ik ‘plots hevig en levendig’, ‘deels dramatisch’ en ‘vrolijk’. “Bozar” vergelijkt deze finale met eens Oostenrijkse Ländler, een volkse dans. Ik heb deze dans en de bijbehorende muziek dan ook eens opgezocht en beluisterd, en ik snap de vergelijking vast en zeker. Nadat ze dit eerste deel hadden gebracht volgde applaus en vervolgens stemden ze opnieuw hun instrumenten. Over het tweede stuk staat in het infoboekje vooral veel over de componist ervan, “Martinu”, er wordt verteld over zijn levensverhaal en zijn standpunt in het leven. Na het lezen van mijn notities kan ik dit levensverhaal daar wel in terug vinden. Dit stuk heet “Klaviertrio in C-groot H.332” en bestaat uit de volgende delen: “Allegro moderato”, “Andante” en “Toccata”. Ik had bij dit stuk in het begin een eerder ‘donker’, ‘melancholisch’ gevoel, maar naarmate het vorderde dan ook weer lieflijker en zachter en op het einde vervolgens weer hard. Ik vond dit stuk persoonlijk het minst goede stuk, dit kon ik merken aan het gegeven dat mijn gedachtes nogal vaak afdwaalden bij dit deel en het niet zo een grote indruk naliet. In het boekje van “Bozar” werden dan weer zeer lovende woorden gebruikt voor dit stuk. Het laatste stuk of ‘Trio op. 15” is van “Smetana” en de inspiratie voor de componist van dit stuk is het verlies van zijn dochtertje. Als ik de beschrijvende woorden in het boekje lees, vind ik ze erg passend bij wat er volgens mij gebeurde of aan de hand was, namelijk: ‘Als eerste een heel erg hoge, opmerkelijke en zelfs krijsende toon, waardoor de snaar van de violiste zelf sprong. Dit kleine intermezzo was echter niet vervelend of gênant, maar zorgde ervoor dat iedereen weer zijn volledige aandacht er aan kon schenken. Ik vind dit stuk zeer dramatisch en daadkrachtig, er heerst dan ook een heel snel en vlot tempo. Dit wordt gevolgd door een ontspannende en kalmerende melodie, die vervolgens weer overvloeit naar een zeer hevig tempo en zeer harde tonen.’ Ik voeg bij mijn bericht ook een foto van het boekje toe waar ik steeds naar verwijs als een soort (informatie)bron. Nog enkele zaken die mij opvielen bij dit stuk en die ik dan ook wil meedelen; Ik vind het geweldig hoe ik mij bij deze klassieke muziek steeds ballerina’s inbeeld in bepaalde kostuums die bepaalde oefeningen uitvoeren. Zelf hoor ik natuurlijk in de balletles veel klassieke muziek, waardoor die link in mijn hoofd blijkbaar snel gelegd wordt. Een andere observatie is een observatie bij het trio zelf, ik vind dat ze een zeer bewonderenswaardig gebruik van hun instrumenten hebben. Ze gebruiken de instrumenten op verschillende manieren wat voor veelzijdigheid zorgt. Ook het zeer dramatisch omgaan met de vioolstok en cellostok geven een soort empathie weer. Ik vind het trio dan ook een prachtige combinatie doordat ze zeer goed op elkaar inspelen. Tot zover mijn ervaring van het concert van “Lux Trio” in “Bozar” op zondag 17 november 2019. Na het concert zochten mama en ik dan weer de iets ‘hippere’ sferen op door naar een leuke en trendy bar te gaan. Ook liepen we nog wat rond in het centrum van Brussel en daarna namen we de trein terug richting Halle. Al met al vond ik het een zeer aangename en educatieve ervaring en ik hoop er weer snel zo een te ondervinden.

[tiffanyiswildfox]

Intergalactic Lovers @ Zaal Lux, Gent

Album releases zijn altijd tof. Nog een beetje onwennigheid en heel veel spanning hangen in de lucht wanneer een band voor het eerst z’n nieuwe liedjes aan het publiek laat horen. Ik ben redelijk grote fan van Intergalactic Lovers, dus het was vooral een blij weerzien. Lara zingt nog steeds even goed (zó goed eigenlijk), de drummer trekt z’n smoelen en de gitarist doet het ‘m weer. Zo ook op de nieuwe nummers. De plaats is een echte Lovers plaat zoals je’t verwacht. De nummerkes zullen ook wel weer groeien. Ik heb er best veel vertrouwen in. Wat ook fijn was, is dat ik een Zaal Lux (eigelijk een soort trouwzaal, feestzaal) van binnen zag. Tijdens m’n stage bij NEWS, die eronder zit, had ik kunnen genieten van het verbouwingslawaai, ‘t was dus fijn om eens te zien waarom dat allemaal was. 

[pammyloumendkens]

Zaal Lux,Herenthout;Pt.8

SaturDay 13Th January

[rotterdamvanalles]

Thalia (Hoogstraat) De Hoogstraat met iets rechts van het midden de Thalia. Circa 1930

Thalia was een bioscoop in Rotterdam.

Na een kortdurende exploitatie onder dezelfde naam aan de Coolvest, opende Abraham Icek Tuschinski aan de Hoogstraat het Thalia theater, dat het begin zou vormen van een bioscoop, dat zijn dood in een Duits vernietigingskamp zou overleven.

Een voormalig pakhuis werd grondig verbouwd tot een filmpaleis in de typische Tuschinski-stijl vol rijke decoraties die een luxe uitstraling moesten geven: de stoelen van de loges en balkon waren van massief mahoniehout en bekleed met velours; in de zaal hingen luxe koperen lichtkronen, de vestibule was voorzien van spiegels, de vloeren bedekt met dikke tapijten en aan weerszijden van het scherm stonden borstbeelden van leden van het Koninklijk Huis.

Het theater bleef onder het beheer van Tuschinski totdat het pand verwoest werd in het bombardement op Rotterdam in mei 1940. Pas 15 jaar later zou de Maatschappij Tuschinski een geheel nieuwe bioscoop met die naam laten verrijzen aan de Kruiskade.

Foto komt van de @stadsarchief010 en Informatie komt van wikipedia.

[vzwnonsense]

AFGELAST CORONA 2020 TICKETKOPERS WORDEN SPOEDIG GECONTACTEERD TER TERUGBETALING!

UITVERKOCHT!

Op 19 & 20 december 2020 organiseert VZW Nonsense het eerst corona-proof live concert in Peer. De organisatie treft alle veiligheidsmaatregelen om een beperkt publiek aan tafels van 10 personen in de zaal te verwelkomen. Zo kunnen de gasten toch in alle luxe en comfort komen genieten van een night on the town, muzikaal omlijst door soulband O’Jay & The Southern Company. De ticketverkoop gaat binnenkort van start.

Ook de cultuur- en concertsector kreeg de laatste maanden rake klappen door het coronavirus. Als eerste hebben ze de activiteiten moeten stopzetten, en ze zullen naar alle waarschijnlijkheid als laatste terug kunnen opstarten. Maar net deze sector bulkt van creativiteit, ondernemingszin en flexibiliteit. Niet onlogisch, dus, dat we nu al het eerste aangepaste live concert kunnen aankondigen. 

Muzikale vooruitzichten bieden

De livestreams via sociale media van vele artiesten waren een leuk en meer dan welgekomen alternatief tijdens de lockdownperiode. ‘Maar je voelt dat ontzettend veel mensen opnieuw snakken naar optredens buiten hun kot. Er gaat uiteindelijk niks boven the real deal’, aldus Tim Schreurs van VZW Nonsense. ‘Op de onbezonnen, grotere concerten zullen we nog even moeten wachten. Maar in tussentijd willen we alvast een positief signaal sturen vanuit de concertsector, en mensen terug muzikale vooruitzichten geven.’ 

Bubbelen in de retro-jazzclub

Daarom organiseert de Peerse socio-culturele vereniging VZW Nonsense dit najaar 2 corona-proof concerten in BICC ’t Poorthuis in Peer. Zo zal de grote zaal van BICC omgetoverd worden tot een New York jazzclub uit de jaren ’50, met gigantische kandelaars op sfeervolle gedecoreerde ronde tafels. Deze tafels kunnen gereserveerd worden door groepen van telkens maximum 10 personen. Zo kan iedereen met zijn sociale bubbel genieten van een live concert van soulband O’Jay & The Southern Company. 

Extra mijl

‘Om de veiligheid te garanderen zal er enkel tafelbediening zijn. Dat komt uiteraard ook het comfort van de gasten ten goede. Voor de essentiële (plas)verplaatsingen zal er een circulatieplan in de zaal zijn,’ klinkt het vanuit VZW Nonsense. ‘De tafels zullen zo worden opgesteld dat de sociale distancing ten alle tijden gerespecteerd kan worden.’

Natuurlijk komen er naast een hoop organisatorische rompslomp ook veel extra kosten bij het inrichten van zo’n initiatief, mede door de ingeperkte capaciteit van de zaal. ‘Maar wij lopen graag een extra mijl om deze activiteit toch op deze manier in het leven te roepen. Want optimisme is nu eenmaal een morele plicht’,  volgens de mannen van VZW Nonsense. 

[lommeschets-blog]

Lux trio BOZAR

Bozar next generation

Ik ben op zondag 16/11 samen met mijn moeder naar bozar next generation gegaan. Natuurlijk zijn we voor het concert eerst nog gaan ontbijten in bozar cafe victor. Het is ontworpen door het architectenduo Robbrecht & Daem. Ik vind het persoonlijk  heel mooi ingericht en het is heel leuk om er ‘s ochtends voor het raam te kunnen ontbijten.

Het Lux Trio uit Berlijn bestaat uit Koreaanse muzikanten die elkaar tijdens hun studies ontmoetten. Het beloftevolle trio, dat in 2018 op de ARD Music Competition in München doorbrak, verzekert je een fantastische muzikale ochtend met Haydn, Martinu en Smetana.

De artiesten waren mooi gekleed maar ik vond dat ze er heel cool uitzagen. Het lux trio speelde heel goed, ze speelden klassiek maar wel verschillende stijlen. Soms heel rustig maar af en toe ook heel wild, zo wild dat de snaar van de violiste is gesprongen. Het was zeker niet storend en de viool was snel terug hersteld. Wat ik wel jammer vond was dat de grote zaal maar voor 1/5de gevuld was. Het was een zeer leuk concert met mooie muziek een leuke artiesten.

[creepingmackroki]

#redzebra #zaallux #herenthout #concertphotography #livemusicphotography #musicphotography #music #livemusic #concert #livephotography #canon #live #singer #livephotographymusic #teamcanon #gigphotography #photography  #guitar #bestmusicshots #livephotographylife #musician #photo #htbarp  #bandphotography #repost @flakphoto #useformat #concertphotographer #musicphotographer (bij Cafe Zaal Lux) https://www.instagram.com/p/BwaKP1xHYDQ/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=dww7wlp56rzk

[mcrambomusic]

Jaarverslag 2018

Allereerst wil ik iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen. Zoals elk jaar kijk ik terug naar 2018. Een vriend van mij vroeg mij hoe ik op 2018 terug keek? Dat vond ik een goede vraag, begin 2018 was namelijk geen makkelijke begin (dat is een understatement) maar verder in het jaar veranderde snel. Ik heb eigenlijk geen idee waar ik moet gaan beginnen. Maar ga het toch proberen om even terug te kijken, dus je leest mijn 2018 recap.

Werk

 In 2017 had ik mijn opleiding gehaald en was ik bezig met starten van mijn carrière. Het ging allemaal niet vanzelf en het was lastig om een baan te vinden. Ik werkte via een uitzendbureau en kwam begin van het jaar te werken bij State of Art in Lichtenvoorde. Daar werkte ik maar kort en ben begin 2018 officieel echt werkloos geworden. Ben in die periode flink gaan solliciteren, maar na een maandje moest ik eraan geloven dat ik een uitkering moest aanvragen. Stond daar niet echt op te wachten en wou graag werken. Wil mij daarover eigenlijk niet te lang over uitweiden want dan wordt het een flinke zit om het te lezen. Bovendien zijn er genoeg highlights in 2018 die ook aandacht verdienen. Ik voelde mij in ieder geval als een crimineel behandelt en ze waren richting mij niet echt fair. Heb ook nooit geld ontvangen, maar gelukkig had ik dat niet meer nodig. Want na vele sollicitaties ben ik door verschillende werkgevers uitgenodigd voor een gesprek. Ik werd bij de Betteld als medewerker dagbesteding als oproepkracht en ook bij Leger Des Heils bij Vast en Verder als flexer aangenomen. Begin april ben ik ook als woonbegeleider aangenomen bij Urtica de Vijfsprong en kon het werken gaan beginnen. Voor Urtica de Vijfsprong draaide ik voor het eerst slaapdiensten, wat aan het begin wennen was. Voor mijn werkgevers heb ik ook verschillende cursussen gedaan. Cursussen als: medicatietraining, BHV en Herstel gericht leven. Ik heb ze allemaal gehaald.

 Ik begon bij Urtica de Vijfsprong met 1 jarig contract met 0 uren, maar augustus kreeg ik een 28 uurs contract. Bij Leger Des Heils had ik een 3 maandscontract van 4 uur en dat werd verlengd voor een half jaar. Door de nieuwe contract uren kon ik Leger Des Heils en Urtica de Vijfsprong niet meer samen goed combineren en in december heb ik mijn laatste werkdag gehad voor Leger Des Heils, contract loopt tot januari dit jaar. Het werk was aan het begin wennen, maar ik ben blij met mijn werk en hoop dat dit jaar mijn contract verlengd gaat worden, maar anders vind ik dit jaar vast wel wat anders. Mijn contract bij Urtica de Vijfsprong loopt tot april.

  Muziek

  2018 stond eigenlijk vooral in het teken van werk en ben weinig met muziek bezig geweest, al stond ik niet helemaal stil. 2018 is het eerste jaar waar er geen Holy HipHopNight is georganiseerd. Begin van het jaar had ik besloten om te stoppen met Holy HipHopNight. Het was een heel raar gedachte, want ben jaren lang erg druk mee geweest. maar ik voelde dat het tijd was om ermee te stoppen, tijd voor andere dingen. Al was ik druk met werken en de slaapdiensten heb ik aardig wat rapworkshops kunnen geven. Al was het soms haasten, van een rapworkshop snel richting mijn werk of na een slaapdienst richting Enschede voor een rapworkshop. Heb vele leuke klassen gehad waar ik les heb kunnen geven. Heb dit jaar niet veel door Nederland gereisd, maar bleef vooral in Enschede voor de workshops. Ik gaf de workshops voor Cultuur Geluid van Lloyd Terborg. Het was ook in 2018 een eer met deze legend en vriend te werken.

 2018 heb ik qua muziek weinig uitgebracht, wel in de achtergrond bezig geweest met 2 nieuwe singles en 1 daarvan is eind november uitgekomen. De Battle is op 28 november met videoclip erbij uitgekomen. 2 tieners uit mijn tienergroep in mijn kerk hebben hier aan bij gedragen. De reacties van de mensen op mijn single was echt tof en het was super weer om nieuwe muziek te kunnen uitbrengen. Heb eind december voor de Battle een radio interview gegeven op Salt Radio via Urk FM en dat wordt tijdens het schrijven uitgezonden, aandacht is altijd fijn. Voor 2019 staat nieuwe muziek gepland.  

 ECG Tieners

 Ben al jaren actief als tienerleider in mijn kerk en ook dit jaar hebben we vele leuke dingen en goede avonden gehad. Onze eerste tienerleiding activiteit was in Arnhem waar we in een boot een aan een Escape Room hebben deelgenomen. Ook waren we actief met de Wie is de Mol? app en de ontknoping hebben wij samen gekeken. Ook hebben we concerten/evenementen bezorgd als EO Jongerendag in Arnhem, Like Jesus in Zwolle, Revive , Insalvation (beiden in Aalten) en als Duits/Nederlands kerk hebben we een Duits concert bezocht van Konig und Priester in Oberhausen. We waren ook actief en hebben verschillende keren zalen gehuurd om samen te gaan voetballen, lekker sportief. Ook hadden wij normale thema avonden, waar we een programma hadden om te tieners te laten denken en bewuste keuzes te laten maken over verschillende onderwerpen. In de zomer hadden wij het seizoen afgesloten bij een van de ouders met een pizza oven. Het pizza was super lekker en het was gezellig dus het was geslaagd. In september begon weer een nieuwe seizoen en dat openden we met een tienerkamp. Het kamp was een succes met veel gezelligheid, we deden ook Wie is de Mol? met een van de tienerleiding die de Mol was, zelfs wij wisten niet wie de Mol de was. De mol Timo of ook wel Timol genoemd  had mij flink gemold.

 Als tienerleiding kregen we ook allemaal cursussen (Ja als je denkt dat je klaar bent na je studie? YOU WRONG!!! Dit jaar is het eerste jaar waar ik geen opleiding doe, maar wel vele cursussen gehad haha) We kregen twee keer les van de organisatie Navigators LEF als tienerleiding, wat georganiseerd vanuit de kerkleiding.

  Ander hoogtepunten

 2018 was een hectisch jaar en er is dus ook veel gebeurt. Ik begon bijvoorbeeld met rijlessen, na 50 lessen in 2018 ga ik in 2019 afrijden. Ik heb ook echt leuke recreatieve dingen gedaan die ik het melden waard vind. Als het concert van Lecrae in Paradiso Amsterdam, Star Wars Expo in Utrecht en heb ik Nederland – Peru bezocht in de Johan Cruijff Arena. Nederland – Peru was het afscheidswedstrijd van Wesley Sneijder en ik vond het super tof om persoonlijk erbij te zijn, ik heb Frenkie de Jong ook nog zien debuteren die wedstrijd.

  Ik was verder ook erg vereerd dat mijn oude school mij benaderde om een gast les te geven op MIJN SCHOOL Graafschap College. Ik heb de studenten verteld over mijn ervaringen en aanpak van mijn examenopdracht in 2017 over Laaggeletterdheid. Dat was best tof om te doen. In september hebben we in Aalten een zaal gehuurd om te gaan voetballen, dus nu voetbal ik elke woensdag avond en dat is super leuk om te doen. Ook in 2018 ben ik actief geweest als tienerleider op zowel Square als op de Betteld. Het was mooi om ook in 2018 een steun te zijn voor de tieners en met ze op te trekken en ze wat mee te geven. Leuk extraatje bij zo’n evenement maak je altijd toffe nieuwe vrienden en dat is dus ook in 2018 het geval geweest.

 Het grootste hoogtepunt, maar ook het bizarste was onze reis naar vakantie Alanya in Turkije. Mijn broertje en ik zouden verenigd worden na 22,5 jaar met onze vader. Reis ernaar toe was in ieder geval geen makkelijke. Onze vlucht zou 14:30 vertrekken vanuit Düsseldorf, maar had een uur vertraging, leek ons geen probleem en 15:30 zaten we in de vliegtuig. Alleen het vliegtuig kon niet vliegen en na een tijdje werd ons gemeld dat we terug moesten naar de gate en daar zouden we meer informatie krijgen. Bij de gate wisten ze niks en na een uur konden ze meldden dat ze om 19:30 meer zouden kunnen zeggen, dus je hebt geen idee waar je aan toe bent. 19:30 meldden we ons bij de gate, waar we te horen kregen dat het vliegtuig in de ochtend vertrok en mochten wij naar een hotel. Super sacherijnig kwamen we in een super luxe hotel aan, waar we gefixt hadden dat we alle 3 een apart een kamer kregen (mijn broertje, moeder en ik). Je maakt het beste van en in de ochtend kregen we te horen dat we in de avond pas vlogen, (om het nog leuker te maken). In de avond vloog hij echt, al was ik niet meer zo optimistisch erover. Ik was blij, maar vooral moe toen ik in Turkije in het hotel aankwam. Toen ontmoette ik mijn vader die al een tijdje in het hotel was. Door de vermoeidheid was het best awkward. Pas toen ik uitgerust was konden we elkaar leren kennen. Het was eerst onwennig maar later werd het echt gezellig. We hebben een klein weekje samen doorgebracht en gechillt in het hotel, gezwommen en Turkije gezien. Het was een gek maar mooie reis en was blij dat ik dat mocht mee maken. Het was een mooie ontmoeting met mijn vader. Terugreis was beter, alleen zijn wij bizar vaak gecontroleerd in de vluchthaven.

 2018 was zoals je leest vrij hectisch, moeilijk, mooi en bizar. Ja ik kan 2018 niet een woord omschrijven. Ondanks moeilijke begin was 2018 mooi en ben ik benieuwd naar 2019, wat ik nu allemaal mag mee maken. Wens jullie ook allemaal succes in jullie ding in 2019.

MC Rambo

[peecee-columns]

‘Boomers’ zijn van alle tijden

De 25-jarige Nieuw-Zeelandse politica Chlöe Swarbrick haalde zich enkele maanden geleden de woede op de hals van veel mensen in haar eigen land tot ver daarbuiten. Zoals dat wel vaker gaat met hippe, overzeese termen en rages, maakte haar uitspraak “Ok boomer” veel los. Ze kwam tot deze uitspraak toen een oudere collega-politicus haar tijdens een politieke toespraak vanuit de zaal interrumpeerde. Het filmpje van de politica, inclusief de bijbehorende term ‘Ok boomer’, werd in grote delen van de wereld populair en zette aan tot discussie.  

Het betreffende woord (‘boomer’) maakte vervolgens ook in Nederland een glorieuze eindsprint om op de valreep van 2019 met 41,8% van de uitgebrachte stemmen zelfs te worden verkozen tot Van Dale Woord van het Jaar. Hiermee werden de gedoodverfde favorieten ‘klimaatdrammer’ en ‘klimaatspijbelaar’ verwezen naar plaats twee en drie in de ranglijst.

De populaire boomer-term stamt af van de zogenaamde generatie babyboomers, zoals in ons land de ongeveer 2,4 miljoen mensen worden genoemd die zijn geboren tijdens de naoorlogse jaren en destijds zorgden voor een piek in de geboortegrafieken. Deze periode loopt globaal van 1946 tot en met 1955. Dat er geregeld een vervelende connotatie kleeft aan het begrip babyboomer, heeft er onder andere mee te maken dat een groot deel van deze generatie neerbuigend kan reageren op enerzijds de strijdbare en progressieve aanpak van de huidige generatie X (geboren tussen 1960 en 1980), generatie Y (geboren tussen 1981 en 2000) en generatie Z (geboren tussen 1995 en 2010). En anderzijds nogal kan afgeven op het geëtaleerde ‘lamzak-gehalte’ van de hedendaagse jeugd, die volgens hen enkel bezig is met het profileren van zichzelf in deze maakbare wereld. Een tegenstrijdig schemergebied dus, waarin onwetendheid en het onderbuikgevoel de overhand lijken te hebben.

Ondanks het feit dat ik tot de generatie X behoor, wil ik het hier opnemen voor de grote groep bekritiseerde mensen van middelbare leeftijd, die reeds veelal van hun pensioen genieten. Zij mogen momenteel dan wel onderwerp van discussie zijn, echter, over een aantal decennia zullen de huidige pas geborenen en de kinderen die nu nog moeten worden geboren (generatie ?), wellicht het stokje overnemen van de huidige generaties X, Y en Z. Grote delen van deze generaties, die nu door de huidige babyboomers veelal worden bekritiseerd, zullen dan wellicht op hun beurt de leefwijze en het opportunisme van de nu nog niet bestaande generaties bekritiseren. Een en ander is een evolutionair fenomeen en tevens een gezond gevolg van de menselijke behoefte om je als jongere af te zetten tegen de heersende waarden, normen en patronen en om een bijdrage te mogen leveren aan een wereld zoals jij die graag zou willen zien voor jezelf, je naaste omgeving en je eventuele nakomelingen.

In zijn bestseller ‘Wij zijn ons brein’ citeert hoogleraar neurobiologie Dick Swaab toepasselijk de volgende tekst, ter inleiding van een hoofdstuk over pubergedrag: ‘Onze jeugd heeft tegenwoordig een sterke hang naar luxe, heeft slechte manieren, minachting voor het gezag en geen eerbied voor ouderen. Ze geven de voorkeur aan kletspraatjes in plaats van training… Jonge mensen staan niet meer op als een oudere de kamer binnenkomt. Zij spreken hun ouders tegen, houden niet hun mond in gezelschap en tiranniseren hun leraren.’  Deze tekst is afkomstig van de filosoof Socrates (ca. 470 - 399 v. Chr.) en zorgt voor de nuchtere conclusie dat het afgeven op de jongere generatie(s) door de oudere generaties blijkbaar van alle tijden is en zorgt voor een eeuwigdurend boomerang-effect. Het lijkt me dan ook verstandig om dit te erkennen en door middel van wederzijds begrip en respect hiernaar te handelen.