#WANT FALEN IS GEEN OPTIE !!

[bxrningdragxn]

randomly started fixating on a belgian kids show I used to watch yesterday I sure hope this won't last long

[offtoljubljana]

120. Opnieuw, wat een hitte

21/06/2020

Het is 23:00 en ik ben net pas klaar met eten, want tijd is een illusie en je hoeft niet altijd rond 18:00 gegeten te hebben.

Corona is nog niet officieel terug, maar op vrijdag waren er weer 6 besmettingen bij. Ik weet niet hoeveel er op zaterdag waren, maar op woensdag waren het er dus 8. Wacht... John Hopkins.

De laatste keer dat ik de getallen aangaf was tijdens 114. Dober tek, geschreven op 13 juni. Toen hadden we 1.492 besmettingen en 109 doden. Ik ga nu eens kijken hoe de situatie is.

Geen nieuwe doden, maar wel wat besmettingen. Ik pak even mijn rekenmachine erbij.

Oef.

28 nieuwe besmettingen in maar 8 dagen. Dat is niet meer 1 of 2 besmettingen per dag. Climbing uphill, maar niet in de goede manier. Zover ik weet is er geen reden om te spreken over een tweede golf, maar ik houd jullie op de hoogte als dat wel gebeurd.

Wat heb ik dit weekend gedaan? Nou, ik ben amper mijn huis uitgegaan, want ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan niet elke dag in het park gaan zitten.

Nou, dat kan ik wel, maar dan heb ik er ook geen lol meer in. Op zaterdag de 20e heb ik weer 1,5 uur besteed aan het verplaatsen van bloemen op Animal Crossing, want ik heb geen leven.

Dit kostte dus 1,5 uur:

Dat gezegd hebbende, de oranje en roze cosmos omringen mijn hele eiland. Of tenminste, dat is het plan. Ik heb te weinig bloemen, dus nu moet ik ze gaan kweken. De Animal Crossing spellen hebben altijd maar 3 normale kleuren per bloem en dan kan je “speciale” kleuren kweken. Normaal is het best makkelijk, maar in deze Animal Crossing moeten ze het weer moeilijk maken. Ze hebben de echte biologische tactiek genaamd van de Wetten van Mendel toegepast in dat spel. Met andere woorden: alle bloemen hebben dominante en recessieve genen. Allemaal gedoe met vier componenten van de genen en kansen van kleine percentages en nog wat.

Ja, ik snap er ook niets van. 

Ik vergeet altijd hoe gepassioneerd sommige mensen zijn. Er is een persoon die een hele Flower Breeding Simulator website heeft gemaakt. 

Verder heb ik voor Methode A geleerd. Ik ben de hele tijd bang dat ik niet ben ingeschreven, wat belachelijk is, want ik ben ingeschreven, maar ik ben nu constant nerveus. Zelfs tijdens het schrijven van die zin dacht ik “maar wat als???”. Die ene keer in mijn 2e bachelorjaar heeft effect op lange termijn.

Nu we het toch over bachelor hebben: ik heb me weer heringeschreven voor de bachelor ✌🏼✌🏼✌🏼. Tijd voor mijn vierde bachelorjaar en waarschijnlijk ook mijn laatste (tenzij ik Methode A blijf falen, maar daar ga ik niet van uit). Kiddos, vergeet niet om je weer in te schrijven, anders kan je niet verder studeren en verlies je je studiefinanciering.

Dus ja, zaterdag was relatief chill. Ik eindigde de dag met The Antonyo Awards, een theater award uitreiking voor Black Broadway en Off-Broadway. Er zijn dit jaar namelijk geen Tony Awards wegens Corona, dus de Antonyos waren op YouTube. Geen idee wat de Tonys gaat doen.

Vandaag heb ik weer weinig gedaan, maar de stonks waren tenminste 93 Bells. Ik heb Black Theatre Matters gekeken en het was zeer informatief, dus zeker een aanrader, en ik heb ineens mega veel geschreven voor Sociologie, dus het was een succes. Ik heb er geen zin meer in, maar als ik eenmaal over glee begin, dan kan ik niet stoppen. Mijn werkstuk gaat nu eenmaal over glee. 

Hoera. Ik denk dat ik een inhoudsanalyse aan het doen ben, maar ik weet het niet zeker. Wat is mijn methodologie? Wat voor een onderzoek doe ik? Geen idee. Ik ken deze serie uit mijn hoofd, dus ik kan niet zeggen dat ik helemaal opnieuw een inhoudsanalyse aan het doen ben, want ik heb het niet nodig. Het wordt afwachten. 

Ik denk dat ik weer eens de New York scenes van Love, Victor ga kijken. Hoiie.

***

22/06/2020

Het is 12:26. Om 19 minuten begint het Methoden A examen (Methode A? Methoden A? Welke is het nu?) en ik ben al sinds 8:30 wakker en zeer nerveus, dus ik ben tot 12:00 of zo in mijn bed blijven liggen met Animal Crossing om kalm te blijven (Punchy vond al dat ik opmerkelijk vroeg wakker was rond 10:00).

GOD

OH GOD.

OH GOD GOD GOD. ALS JE BESTAAT (lol) HELP ME. Ik ben gewoon nerveus, want ik weet niet wat ik moet verwachten en wat als ik het heb onderschat omdat het een openboektentamen is?

EEEEEEH.

***

12:39

HERE I FICKCING OOOG

***

14:40

Ingeleverd!

***

19:01

Dit is de derde keer met een “wat een hitte” titel, maar wat een hitte. En het gaat warmer worden:

Zo. Methoden A. Het was inderdaad zeer anders dan normaal. Nu moest ik twee onderzoeksontwerpen omschrijven. Ik kon kiezen uit grootschalig veldonderzoek, etnografisch veldonderzoek en inhoudsanalyse. Piss off etnografisch veldonderzoek. 

Mijn enige probleem was dat ik maar 500 woorden per ontwerp mocht gebruiken. Ik weet dat ik als derdejaars meer kennis heb dan nodig aangezien dit een BA1 vak is (factor- en component analyse voor inhoudsanalyse komt pas in BA3. Cronbachs alfa voor interne consistentie van itembetrouwbaarheids komt pas in BA2 enz.), maar zelfs dan heb ik het gevoel dat ik niet genoeg plaats had om alles te verwoorden. Ik zie wel. Ik ben er tenminste vanaf. 

Shout out naar Marleen voor het helpen en voor dat jullie denken dat ik heb gespiekt: 🍐 heeft gezegd dat overleg mocht plaatsvinden. Ik heb het zelf gemaakt, maar ik heb het voor de zekerheid nagevraagd, want ik heb zelf nooit een data-analyse van een inhoudsanalyse gedaan.

Maar hoera. Het is voorbij. Hopelijk voor eeuwig. Als ik het na 6 x niet haal dan weet ik echt niet meer wat ik moet doen. 

Oh en ander nieuws: de eerste trailer van Hamilton is op YouTube en ik ben mega enthousiast maar twee dingen irriteerde me:

Disney. De Disney intro. Disney+. Het feit dat Hamilton nu van Disney is. Damnit Lin, waarom gaf je het niet aan een Broadway streaming service? Ik weet dat Disney $75 miljoen dollar heeft betaald, maar damnit Lin!

Het heeft een PG-13 rating, dus waarschijnlijk is de tekst gecensureerd 🙃🙃🙃🙃🙃. Dit is hetzelfde met de opgenomen versie van Falsettos. UGH. Ze mogen maar één scheldwoord houden, dus hopelijk is het “southern motherfucking democratic-republicans”.

Hoe dan ook, Hamilton is mega goed en hier is de trailer.

Ik ging meteen de stad in om kipnuggets te eten. Zo kon ik dat ook weer van mijn bucket list afhalen. Ik heb eindelijk iets gevonden dat duurder is dan in Nederland. 6 kipnuggets bij McDonald’s is €2,60 i.p.v. €2. Dan maar de 9 kipnuggets. Blijkbaar was dat dus wel weer goedkoper (€3,20 hier, €3,75 in NL). Ik weet het ook niet meer.

Boh, het is dus warm. Op mijn kamer is het te doen, aangezien het altijd kouder is, maar ik was voor mijn tentamen even naar Barbara’s kamer gegaan om folie voor Aga te pakken en het was een sauna. Ik heb meteen het raam daar opengezet.

Er waren weer eens geen city bikes beschikbaar en de bus was best vol. Yay 😒. We kunnen ook weer voorin instappen. Dat kon vrijdag ook al, dus weer een ding terug naar hoe het was voor de pandemie. 

Ik moest toch de stad in voor tandenstokers, dus ik liep door de Mueller en raad eens wat ik zag: een hele rij met Nintendo Switch spellen. 

Huh?

Herinneren jullie dat ik voor de lockdown opzoek was naar een videogame winkel om Animal Crossing te kopen? Ik ben helemaal naar BTC gereisd. Ik heb de mainstreet afgezocht voor die Mantis. Ik ben gaan Googlen... en nu lag er altijd iets midden in het centrum. Maar ik weet zeker dat ik door de Mueller ben gegaan.

I am confusion.

Drie opties:

Ik ben mega dom en ik heb erover heen gekeken

Ik was vergeten dat de Mueller in de stad ook videogames had

Ik ben niet eerder door de hele Mueller gelopen.

Ach, ik heb inmiddels toch Animal Crossing. Ik ging wel even kijken hoeveel Joy-Cons er waren, want die van mij zijn al een jaar kapot (lang verhaal). Ik wil eigenlijk helemaal geen tweede paar Joy-Cons kopen want a) ze zijn mega duur (standaard €70 voor een nieuw paar) en b) ik speel altijd alleen, dus ik heb er geen nodig.

Plus, de combinatie van kleuren die ik wil is niet beschikbaar. Als ik een paarse linker Joy-Con wil, moet ik er een oranje rechter Joy-Con bij kopen en als ik een rechter roze Joy-Con wil, moet ik er een groene linker Joy-Con bij kopen. Hoera. De combinatie van groen/roze is eigenlijk heel cool, maar die heb ik al voor mijn Procontroller en als ik dus ooit een 2e paar Joy-Cons neem, wil ik iets anders.

Oh, en ik wil eerst kijken of ik garantie heb op mijn kapotte dingen. Het is mega irritant en ik kan er geen Splatoon 2 door spelen. F in the chat.

Goed. Geen Joy-Cons bij Mueller gekocht. Ze hadden toch alleen maar de neon gele Joy-Cons. Tip: koop ze nooit op Bol.com, want daar zijn ze mega duur. €121 voor een paar? Pffffff.

De hitte zorgde ervoor dat ik ijs wil en ik was in een goede bui, aangezien Methoden A voorbij was, dus treat yoself. Het was druk bij de VIGÒ en ik kan de nieuwe smaak Lila: witte chocolade, lavendel en blauwe bessen. Dat met Malina (framboos) was zeer goed.

Het treintje van Ljubljana stond ook weer bij de VIGÒ. Alles komt terug.

Een grote fuck you naar de twee dames die pal achter me stonden. Ze stonden zo dicht bij dat het zelfs voor Corona tijden zou worden gezien als ongemakkelijk. Een dubbele fuck you toen één ook nog begon te niezen. Achteraf bedacht ik pas dat ik eigenlijk passief agressief naar het bordje met “1,5 m” had moeten wijzen. Om eerlijk te zijn doet niemand dat meer, maar dit was wel heel dichtbij. Ze stonden bijna tegen me aan.

Het was best rustig, dus dat zorgde ervoor dat de paar toeristen die rondliepen geweldige Instagram-waardige foto’s konden maken. Je weet wel. Je staat alleen te poseren terwijl iemand anders vanaf de grond een kikkerperspectief gebruikt en dan heb je zo’n coole achtergrond zoals dit:

Ja, ik besloot om de Insta-achtergronden te fotograferen. Dit was niet de enige plek voor kikkerperspectief Insta-waardige gefilterde foto’s. Eén vrouw was zowat een hele fotoshoot aan het houden op een brug om de rivier op de achtergrond te hebben.

Ah. Het mooie Slovenië. Er waren ook mensen aan het kanoën en er vaarde een grote houten boot met allemaal kinderen rond. Het weer is goed. Iets te warm voor mijn doen, maar goed.

Met deze hitte ging ik echt niet naar huis fietsen. Dat is veel in de zon. Dan maar met de bus. En nu ben ik hier. Ik deed mijn raam eens open (moest ervoor op mijn bed staan) en woah, licht. Zie hier het verschil. Dat gaasje is absoluut nutteloos om al het licht buiten te houden, maar het maakt het wel donkerder. 

Ik speelde eventjes Animal Crossing en Ellie zei dat ze nog steeds een last minute idee moet krijgen voor avondeten en... same. Ik moet weer koken. Misschien een goed iets dat Ellie me eraan liet denken, want nu moet ik maar eens kijken wat ik in huis heb.

Oh en het regent weer op mijn eiland, maar nu is het oké, want ik heb regen nodig voor bloemen kweken.

En ja, ik ben verkleed als prins Zuko. Ik ben op zoek naar mijn eer.

[borstkankernouen]

Stem in mijn hoofd...

Vandaag voel ik me miserabel en de tranen liggen constant op de loer. Het is een zonnige lente achtige maandagmorgen. En ik zit binnen. Even weet ik het allemaal niet meer. Sjer de regelaar, de afmaker, de doelgerichte, de oplossingsgerichte weet het allemaal echt even niet meer. Het voelt vandaag ineens als een soort van falen, dat ik m’n mindset niet naar m’n eigen hand kan zetten. 

“Opgeven is geen optie”, maalt er steeds maar door m’n hoofd. Het is het stemmetje van Plichtsbesef. Dat stemmetje dat me altijd heeft geleerd om door te gaan, vooral door te gaan. No matter what. Niet stilstaan bij wat er gebeurt, maar doorgaan, je plicht roept! En nu....... wil ik dit gewoon heel even niet. Ik wil gewoon even zitten en huilen. En ik wil dat Plichtsbesef ophoepelt of gewoon even extra lief voor me is en me de ruimte geeft. Tegelijkertijd besef ik natuurlijk dondersgoed dat ik zelf liever mag zijn voor mezelf.   

Dat lucht op. Ik heb een dekentje gepakt, mezelf een aai over m’n bol gegeven. Het is ook niet niks wat er de afgelopen maand is gebeurd. Ik mag er best trots op zijn hoe ik me erdoorheen heb geslagen tot nog toe. Tijd voor een dutje. Want dat mag gewoon als je lief bent voor jezelf.

[imanianl]

REPARATIE EN RESERVEONDERDELEN

De mobiele telefoon heeft onze communicatiewereld voor een groot deel in handen. Dit heeft uiteraard directe consequenties voor ons milieu, want als we bijvoorbeeld elke mobiele telefoon die in het afgelopen jaar verkocht werd maar slechts een derde langer zouden kunnen gebruiken, bijvoorbeeld via reparatie en het gebruik van reserveonderdelen, dan zouden we de jaarlijkse uitstoot van broeikasgassen van een land zoals Singapore kunnen voorkomen.

WEGGOOIEN, RECYCLEN EN IMPACT OP HET MILIEU

Wanneer een smartphone, tablet of laptop kapot gaat, dan is het soms behoorlijk moeilijk voor een leek om deze zelf te repareren en het komt daarom heel veel voor dat het kapotte apparaat weggegooid wordt.Zelfs al deze schijnbaar kleine elektronische apparaten kunnen een enorme hoeveelheid aan elektronisch afval opleveren.Men vermoedt dat dit wereldwijd zo tussen de 20 miljoen en 50 miljoen ton aan elektronische apparaten per jaar is. Een deel van dit afval wordt gerecycled, maar het grootste gedeelte, waaronder componenten met lood en kwik, gaat naar stortplaatsen.Elektronisch afval is in de meeste landen wereldwijd zelfs de snelst groeiende afvalstroom. De productie van al onze geliefde elektronica heeft zodoende zeer zeker een gigantische impact op het milieu, of we het nu recyclen of niet.

WAAROM GADGETS KAPOT GAAN

Het falen van de meeste elektronische apparaten is veelal te wijten aan eenvoudige ongelukken, zoals het laten vallen van een apparaat of het morsen van water erop. Het meest voorkomende probleem is een kapot scherm. Er bestaan uiteraard ook andere problemen zoals batterijen die hun lading niet meer vasthouden of printplaten die gewoon niet meer werken.Fabrikanten hebben de plicht om producten te produceren die presteren zoals beloofd of geadverteerd, en op zich kan er er eigenlijk niet zo heel veel misgaan met een mobiele telefoon. In de meeste gevallen worden de problemen met smartphones veroorzaakt door een beroerde batterij, een beschadigde oplader of door verkeerd gebruik, zoals het per ongeluk laten vallen van de telefoon.

EEN GADGET REPAREREN OF HERSTELLEN MET BEHULP VAN I-MANIA

Mogelijk moet jij dan enkel de batterij of het scherm van je mobiele telefoon, of de oplader van jouw smartphone vervangen.Een oplader vervangen gaat heel simpel via i-Mania, maar je kunt verder als standaard consument meestal weinig doen om zelf een mobiele telefoon te repareren. Echte techneuten, electro hobbyisten en professionele service van derden hebben echter via het internet (of via de leverancier zelf) een uitgebreide reeks aan reparatiehandleidingen voor elektronische apparatuur tot hun beschikking. Ook vvoor hen heeft i-Mania een grote collectie van te repareren onderdelen leverbaar!En waarom zou jij als een niet-technische gebruikers niet iemand betalen om jouw apparaat door hen schoon te maken of onderdelen zoals beschadigde schermen en oude batterijen te laten vervangen. Dit kan in veel gevallen een stuk goedkoper zijn dan via de leverancier. Maar pas op! Want niet iedere leverancier gaat even vriendelijk met die mogelijkheid om...

DE GARANTIE VAN APPLE EN REPARATIES DOOR DERDEN

Apple is namelijk absoluut geen fan van reparaties door derden. Deze houding is deels het resultaat van hun bedrijfscultuur die prioriteit geeft aan de totale controle over het i-gadget ecosysteem en deels economisch. Want des te meer jij aan Apple services betaalt, des te meer inkomsten Apple verdient. En ze verdienen al behoorlijk wat!Er zijn momenteel drie opties wanneer jij jouw scherm of andere delen van je iPhone of zo breekt. Je kunt naar een Apple Store, of een geautoriseerde winkel gaan, wat betekent dat jouw iPhone heel duur voor een vast bedrag door door Apple gecertificeerde technici gerepareerd wordt. Of je kunt naar een andere reparateur gaan die dit veelal veel goedkoper doet.Ondanks een groeiende beweging in de Apple community voor het recht op reparatie, moedigt Apple reparaties door derden nog steeds niet aan of staat ze het zelfs niet echt toe. Er zijn dan ook veel soorten reparaties door derden waardoor de garantie op jouw iPhone vervalt.Mocht jouw iPhone, iPad of MacBook nog onder garantie vallen, weet dan goed wat je doet, maar indien je Apple gadget geen garantie meer heeft, dan heeft i-Mania tal van Apple reserveonderdelen beschikbaar waarmee jij jouw geliefde Apple product voor een schappelijke prijs of zelf (indien mogelijk) of anders door een technische ervaren elektronica specialist kan laten herstellen.

DE VOORDELEN VAN I-MANIA’S RESERVEONDERDELEN

In onze ultra-moderne tijd vertrouwen mensen op een werkelijk gigantisch hoeveelheid aantal elektronische apparaten. Velen van hen zijn kwetsbaar en kunnen breken. Dat kan mensen verleiden om gewoon weer op pad naar een nieuwe te gaan, maar het is vaak beter om ze via de reserveonderdelen van i-Mania te repareren in plaats van ze te vervangen.Het reparatie van beschadigde elektronica biedt immers nogal wat voordelen, niet alleen voor het milieu... maar ook zeker voor jouw portemonnee!

[demolmetgillesdecoster]

De Mol - aflevering 4

Aflevering 3 vond ik uiterst verwarrend, waardoor ik er geen post over heb geschreven. Gelukkig bracht aflevering 4 iets meer duidelijkheid in de woelige waters van Vietnam.

Laat me beginnen met zeggen dat ik Joeri fan-tas-tisch vind, en dat ik het bijna spijtig vind dat hij niet de mol is (duh), want nu leef ik elke aflevering met de schrik dat hij zal afvallen. Zo’n kandidaat is een plezier om op je scherm te hebben.

Maar als hij niet  de mol is, wie dan wel?

Eerst en vooral kunnen er een aantal kandidaten geëlimineerd worden op basis van wie meedeed in welke proef. De proef met de silent disco ging vlot en iedereen ging er duidelijk voor. Elisabet, Bruno, Kaat en Joeri zijn allemaal oprecht en niét de mol.

Dus zat de mol in de proef met het vangen van de vissen. Martijn is het al niet (zijn afscheid had ik niet meteen zien aankomen), maar de resterende drie kandidaten zijn alle drie zo...verdacht??? Ten eerste is er Eva, die verwarring schepte toen zij en Axel naar de laatste vis op zoek moesten. Ook door de vissen een aantal keer rechtstreeks in een nieuwe container te smijten, ipv in de ‘twijfelbak’, alvorens ze konden aftoetsen met het andere team, leek me een poging tot falen. Daar is Axel evengoed schuldig aan. En wist geen van beiden werkelijk hoe je een walkie-talkie moet bedienen? Is Axel geen piloot? Oké, een piloot werkt met andere middelen dan standaard walkie-talkies, maar het principe is hetzelfde, en véél simpeler dan de geavanceerde technologie in een vliegtuig.

Maar er is ook nog Bas. In aflevering 3 leek hij me de enige kandidaat in de groep van ‘sterke mannen’ die voor oponthoud trachtte te zorgen bij het opheffen van de steen. Ballonnen? Om een aantal ton op te heffen? Yeah right. En ook bij het vissen kon hij me niet van zijn onschuld overtuigen. Hij negeerde de walkie-talkie een aantal keer, leek ook problemen te hebben met het concept van ‘knopje induwen als je praat’, en wou een vis terugsmijten in het water, ipv hem eventjes in de twijfelbak te leggen.

Tijdens de laatste proef bij de boot, was ik dus vooral erg geïnteresseerd in de acties van Eva, Alex en Bas. En wat waren ze alle drie toch zo heerlijk verdacht. Bas gaat met zijn volle gewicht aan het touw van een dobberende kist hangen, wat daardoor afbreekt en de kist tot zinken brengt. Hij was vergezeld door Joeri, die niet de meest sterke zwemmer is, dus hij kon ervan uitgegaan zijn dat Joeri nooit achter die kist zou aanduiken, en er tevens in zou slagen die extra meters te overbruggen en de stokken te bevrijden.

Eva zat in een duo met Kaat, het enige duo dat er gigantisch lang over deed om hulp te gaan vragen aan het de mensen op het schip. Zij is wel degene die als eerste de fles met de uitleg van de opdracht in spotte, dus dat is dan weer een punt in haar voordeel. Hoe hard mijn tunnelvisie ook probeert, voorts kan ik niet meteen iets zeggen dat ze opvallend slecht deed tijdens deze proef.

Axel, daarentegen, is om van te smullen, als je het aan mijn tunnelvisie vraagt. Zijn kist begon te zinken, en kreeg heel wat water binnen. Om één of andere reden raadde hij daarom Martijn aan om de kist om te draaien, zodat die ondersteboven ronddobberde, en zéker water maakte. Het heeft hen nadien nog zo veel moeite en tijd gekost om de fakkel in brand te steken, dus dat zou wel een geslaagde mollen-actie zijn. Van tijd kosten gesproken, Axel moedigde niet alleen Martijn, maar ook een andere kandidaat (ik denk Joeri, maar mijn geheugen laat me even in de steek) aan om de reddingsvest te gebruiken. Martijn deed het, maar de andere kandidaat niet. Gelukkig, want de extra 5 minuten die ze dan zouden zijn kwijtgespeeld, had hen zeker de overwinning gekost. Axel was ook gretig om mee te gaan met de kandidaten van de andere proeven, zoals met Kaat bij de rekensom. Piloten moeten een kei zijn in hoofdrekenen, dus duurde het hem verdacht lang om de rekensom op te lossen.

Je zou het bijna vergeten, maar in het begin van de aflevering was er nog een proef, die eindigde met het afscheid van Ingrid. Daar nam Axel meteen de leiding, wat altijd verdacht is. ;) Tunnelvisie, who? Ik zou het spijtig vinden mochten de programmamakers de opdracht zo gesaboteerd hebben door de mol aan te duiden als ‘uitverkorene’ die de vragen het snelst kon invullen, maar het is zeker een mogelijkheid. Eva was alleszins in een ideale positie om de opdracht te saboteren, en heeft dat ook uitstekend gedaan. En doordat Bas Kaat bijviel in het willen redden van Eva, hield hij de deur op een kier en werd de optie ‘Eva redden’ nooit volledig uitgesloten, waardoor het nadien des te makkelijker was om de twee pogingen toch te gebruiken, en €2000 kwijt te spelen.

Al bij al een zeer interessante aflevering, met een aantal über geniale proeven.

[levensles]

Verloren

Soms wil je praten. Praten over alles wat je dwars zit, of gewoon even je verhaal kwijt. Maar soms zijn er geen mensen om daar mee over te praten. Zoals nu. Misschien laat ik het een keer lezen, aan iemand, als ik er klaar voor ben. Wanneer dat is, weet ik nog niet. Het is ook wat makkelijker om te vertellen zo, het is minder persoonlijk. Het is puur ik, mijn gedachten en het toetsenbord. Dus voor nu doe ik het zo, en daar doen we het maar even mee.

Laten we maar gewoon bij het begin beginnen. Een tijdlijn, van mij en mijn problemen. Alles op een rijtje, dat vind ik fijn.

Het begint bij mijn 13e. Ik ben altijd al bezig geweest met het perfectionisme en het streven naar perfectie. Dit kwam misschien niet altijd naar voren in mijn cijfers op de middelbare school, waardoor er voor buitenstaanders niet veel aan de hand leek te zijn. Maar in mijn hoofd zat het anders (eigenlijk nog steeds). Het begon allemaal toen ik een Frans toets moest leren, 1 van mijn slechtste vakken. Het lukte niet, ik kon er niet tegen. Ik zag mezelf als een mislukking. Ik kreeg de woorden maar niet in mijn hoofd, dus ik moest gestraft worden. Met een schaar sneed ik in mijn huid, dit was de eerste keer dat ik mezelf verwondde. Het stelde niet veel voor, maar het idee van zelfbeschadiging kwam voor het eerst in mijn hoofd. Later bleek dit het begin van een verslaving te zijn.

Na deze gebeurtenis ging ik verder met leren, goed mijn best doen op school, perfect zijn, goed presteren. Dat is iets wat dan ook altijd in mijn hoofd vast staat. Het was (eigenlijk is) mijn doel in het leven: perfectionisme. Inmiddels kwam dit perfectionisme niet alleen meer terug op school. Perfectionisme moest ontstaan op alle gebieden: gedrag, uiterlijk, relaties etc. Maar zodra ik met een perfectionistische kijk naar deze dingen ging kijken, zag ik al snel alle mislukkingen. Dit zorgde dan ook voor een slecht zelfbeeld en anorexia, want ik vond mezelf te dik en veelste lelijk. Daarnaast kwam het idee ‘ik ben niet belangrijk, maar iedereen om me heen wel’ in mijn hoofd geslopen. Dit idee komt denk ik ook van het perfectionisme vandaan, want mijn allergrootste doel werd ‘iedereen om mij heen moet gelukkig zijn, alles moet perfect voor ze zijn.’ Hoe ik me voelde zou niet uitmaken, als zij maar blij waren. Dit zorgde ervoor dat ik niks vertelde over wat er ondertussen allemaal aan de hand was met mij. Controle en het streven naar perfectie namen mij over, wat naast anorexia resulteerde in een paniekstoornis en depressie,  Ondertussen deed ik ook nog steeds aan zelfbeschadiging als straf voor mijn falen in het perfectionisme.

Deze jaren van depressie, anorexia en een paniekstoornis waren echt een hel voor mij. Ik moest overleven. Ik had geen leven meer, ik vond niks meer leuk. Het enige wat ik nog deed was stressen over school, mijn prestaties en mijn problemen verborgen houden. Je kunt nu wel begrijpen dat niemand dit volhoudt, en ik dus ook niet. Op een dag, ergens in de herfst van 2012 denk ik, vond ik het dan ook genoeg geweest. Ik pakte een groot keukenmes, en dacht: nu is het over. Maar mijn pap en mam vonden mij al snel. Misschien durfde ik het stiekem ook niet diep genoeg te doen. Vanaf dit punt verandert er echter wel veel in mijn leven. Mijn ouders wisten nu alles en er werd een versneld proces bij een psycholoog in gang gezet, daarnaast was er sprake van opname in een kliniek. Maar ik was eigenwijs, want als ik daar aan toe gaf, gaf ik toe aan mijn eigen falen en verloor ik controle. Dus ik deed het niet. Toch zag ik (met hulp) in dat het zo niet verder kon. Daarom ging ik elke week naar een psycholoog (die ik echt niet mocht) om mij te helpen. Later bleek dat ik hier niet veel aan had, en ik het alsnog allemaal zelf moest op te lossen.

In 2013 ontmoette ik een jongen die mij wilde helpen. Hij had veel geduld en zou uren naast me liggen, zonder dat ik iets zou zeggen. Ik wist dat er iemand voor me was en van me hield, en dat was alles wat ik op dat moment nodig had. Alhoewel het niet altijd even goed ging tussen ons, was hij er uiteindelijk altijd voor mij, en hielp hij mij weer wat gelukkiger worden. Ook mijn ouders deden erg hun best. Ik zelf ook. Mijn zelfbeeld en perfectionisme bleven echter wel een probleem. Maar ik had in ieder geval weer redenen om uit bed te komen. Dus ik zette mijn leven voort en probeerde het er het beste van te maken, mijn problemen diep en ver weg verstopt.

Nu zijn we beland in 2015. Na veel zwoegen, up’s and down’s, gaat het weer best goed met mij. Alhoewel ik hierbij wel moet zeggen dat de stress en spanning door school in combinatie met mijn perfectionisme nooit weg ging, ook problemen met mijn zelfbeeld bleven altijd bestaan. Het was een gedeelte van mij geworden, waar ik mee probeerde te leven. In februari werd ik echter ziek, een griepje, dacht ik. Maar na 2 weken lag ik nog steeds ziek in bed, en kostte de trap oplopen nog steeds teveel energie. Verschillende dokter bezoeken verder, wisten we nog steeds niks. Ondertussen ging ik 3 uur per dag naar school en sliep ik voor de rest de hele dag. Deze gebeurtenis was voor mijn perfectionisme natuurlijk een ramp, omdat het streven hiernaar onmogelijk werd. In deze periode zag ik het leven niet meer zitten. Ik voelde me geen levend persoon meer, ik was puur aan het overleven. Ik kon bijna niks meer en had daarom ook moeite met inzien dat het leven leuk kan zijn, want ikzelf kon niks leuks meer doen. 2 maanden en nog heel wat ziekenhuis en dokter bezoeken later, krijg ik de diagnose CVS, chronisch vermoeidheidssyndroom. Ja hoe kom ik daar dan aan? Dat weten ze ook niet. Gaat dat nog over? Dat weten ze ook niet. Eigenlijk weten ze helemaal niks over deze ziekte. En dit is wat het allemaal nog 100x vervelender maakt(e). Gepaste hulp kon ik niet vinden. Ik ging naar een fysiotherapeut voor ademhalingsoefeningen om te ontspannen, maar daar bleef het dan ook bij. Toch haalde ik op een onmogelijke wijze mijn schooljaar (zomer 2015). Ondanks het feit dat ik een half jaar bijna niet op school was geweest en iedereen wilde dat ik het schooljaar opnieuw deed. Door mijn perfectionisme was ik vastberaden om mijn VWO af te maken. In de vakantie besloot ik daarom heel veel te rusten. Dit deed mij wel goed. Met nieuwe moed ging ik het zesde jaar van de middelbare in, het examenjaar. Al snel kwam ik erachter dat mijn problemen weer langzaam terug kwamen. De spanning, stress, vermoeidheid en de daarbij komende negatieve gedachtes zorgden ervoor dat het elke dag weer een strijd tegen mijn lichaam en verstand werd. Maar ik en mijn perfectionisme waren ervan verzekerd dat ik mijn diploma moest halen, want ik was nu al zo ver gekomen. Ik wilde niet opgeven. Met heel veel zwoegen, en ook flink wat stress en breekmomenten, heb ik mijn diploma toch gehaald. Ik weet nog steeds niet precies hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Toch ben ik nu een trotste bezitter van het VWO diploma.

Nu werd mij echter verteld, op de dag van mijn laatste examen, dat mijn ouders gingen scheiden, omdat mijn vader al 2 jaar vreemd ging. Dit was een enorme klap voor mij. Opeens werd veel duidelijk, mijn vader loog al 2 jaar tegen ons, en ik voelde me bedrogen. Zoiets had ik nooit verwacht van hem. De steun die ik van mijn ouders (vooral mijn vader) kreeg in slechte tijden viel nu voor mijn gevoel weg. Papa verhuisde, mama werd ongelukkig. Vanaf nu had ik het idee dat ik nooit meer met mijn problemen bij ze kon komen, omdat papa nu ergens anders woonde en teveel bezig was met zijn nieuwe vrouw, en mama het al moeilijk genoeg had. Hierdoor werd deze situatie voor mij ook alleen maar moeilijker. Vanaf nu probeerde ik zelf mijn problemen op te lossen. Ik zou er zelf voor gaan zorgen dat alles goed ging komen. Het is nu zomer 2016. Het begin van een nieuw leven, dacht ik.

Ook deze zomer besluit ik goed uit te rusten. Ik ga op vakantie met mijn vriend en op vakantie met mijn vriendinnen. Ik probeer de dagen te vullen met dingen die ik leuk vind. Dit bleek echter moeilijker dan ik dacht, doordat mijn leven overgenomen werd door ziekte, perfectionisme, etc. Ik had nooit de kans gekregen om een hobby te ontwikkelen. Ik weet niet eens wat ik oprecht leuk vind om te doen. Daardoor werd de vakantie eenzamer en saaier dan verwacht, maar ik was in ieder geval uitgerust. Eind augustus verhuis ik, naar mijn vriend, naar de andere kant van Nederland. Ik kon geen kamer vinden in Utrecht, dus dit was de beste optie. Met veel goede moed begon ik aan mijn nieuwe leven. Toch gebeurde er wat alle andere jaren ook gebeurde. Ik kreeg weer snel last van mijn problemen, die met de dag erger werden. Eind november besloot ik daarom te stoppen met mijn studie. De gedachte om te stoppen ontstond eigenlijk al de eerste dag van mijn studie. Ik weet niet goed waarom, maar ik had het idee dat ik op een plaats was waar ik niet hoorde. Ik denk dat het ermee te maken had, dat ik voelde dat ik er niet klaar voor was. Ik was bang dat ik weer dezelfde problemen ging krijgen, en dat bleek ook zo te zijn. Inmiddels kende ik mijzelf en de patronen in mijn leven al aardig goed. In december verhuisde ik weer terug naar mijn oude huis, naar mijn moeder en broertje. Hiermee zijn we terug bij af. Vanaf dit punt zijn we klaar met het verleden van mijn tijdlijn. Dat is nu in ieder geval opgeschreven. Van me afgeschreven. Weg uit mijn hoofd, mijn chaotische gedachten.

Nu zijn we in het nu beland. Wat nu? Ik woon weer thuis en ik heb toegegeven aan mijn problemen. Het voelt alsof ik weer in een diep dal ben beland. Mijn perfectionisme zegt me dat ik niet mag falen, maar met deze situatie heb ik het gevoel dat ik dat wel heb gedaan. Ik heb gefaald. Het is mislukt. Ik ben mislukt. Mijn problemen zijn te groot om genegeerd te worden. Ik vind het moeilijk om dit te beseffen en te accepteren. Het voelt alsof ik niet meer sterk genoeg ben en daar heb ik erg veel moeite mee. Hierdoor wordt mijn slechte zelfbeeld ook weer meer gevoed. Ik ben te zwak, en ik haat zwakte. Zwakte is een teken van controle verliezen en daar kan ik niet tegen. 

Deze negatieve gevoelens zorgen er ook voor dat het met de dag slechter gaat. Nu ik ben gestopt met mijn studie en dus heb toegegeven aan mijn problemen, voelt het alsof mijn problemen mij nu langzaam aan steeds meer overnemen. Ik geef toe, ik geef toe aan alles wat ik zo lang probeerde weg te stoppen, te verbergen, te negeren. Mijn depressie wordt erger, ik neig weer naar afvallen, mijn vermoeidheid wordt steeds erger. Ik weet nu dat ik niet verder kan, niet op deze manier. Ik streef naar een gelukkig leven, een perfect leven, maar dit dal heeft me laten realiseren dat een gelukkig leven begint bij het oplossen van mijn problemen. Mijn problemen die ik al vanaf mijn 13e heb en waar ik steeds voor wegloop. Ik denk dat het op dit moment juist belangrijk is om te falen, te zakken naar het dieptepunt, zodat het vanaf dit punt alleen maar beter kan worden. Maar dan komen de vragen. Waar begin ik? Wat moet ik doen? Wat helpt? En misschien wel de moeilijkste vraag: Wie ben ik? Ik ken mezelf alleen met de problemen die ik al zo lang heb, de problemen die mij altijd op een manier hebben aangetast. Problemen die ervoor hebben gezorgd dat ik nooit echt mezelf kon zijn. Ik weet gewoon niet meer wie ik ben en wat ik wil, waar ik van houd, wat ik graag doe. En dit zijn juist de dingen die bepalen hoe ik verder kan gaan in het leven. Dus ik loop vast. Ik voel me verloren. Ik voel me zo verloren.

Ik voel me opnieuw een klein meisje. Een meisje dat liefde nodig heeft, hulp, een hand om vast te houden. Ik heb steun nodig. Dit is mijn roep om hulp. Ik kan het niet meer. Ik wil het niet meer. Laat alles ophouden. Ik wil weg, weg ver van hier, weg van mijn problemen. Alsjeblieft. Ik ben zo alleen.

En dit, dit is mijn tijdlijn tot nu toe. Laat de toekomst alsjeblieft wat beters brengen.

Femke

Opmerking 1: Ik heb in dit stuk nog veel dingen weggelaten. Zo heb ik nog meer problemen naast mijn perfectionisme die het dagelijkse leven beïnvloeden. Ik kan niet omgaan met nieuwe situaties, ik wil controle hebben over situaties, en paniekeer als dat niet lukt. Daarnaast heb ik veel bevestiging nodig, bevestiging dat ik iemand niet lastig val, dat ik geen mislukkeling ben, etc. Ook heb ik nog steeds veel moeite met de scheiding van mijn ouders en de gevolgen hiervan. Ik heb ook veel moeite met het einde van mijn relatie met de jongen die mij eerst zoveel hielp, maar mij nu bijna alleen maar kritiek en onbegrip gaf. Maar ik moet opmerken, er zijn ook positieve dingen, zoals mijn vriendinnen die mij vaak steunden wanneer ik het nodig had (op school). Dit zijn allemaal belangrijke dingen, maar maken dit verhaal voor nu even te lang. Misschien vertel ik er nog wel een andere keer uitgebreid over. Als ik wil. Als iemand er überhaupt iets om geeft.

Opmerking 2: Help, ik vind het eng om dit te posten. Voor degene die dit leest en mij kent, ga alsjeblieft voorzichtig met deze informatie om. Dit is wie ik ben, dit is mijn grootste geheim.

[iemandzoalsik]

Helden in witte jassen - door Hayat

 ‘Ken jij Jaap Bressers?,’ vroeg één van mijn verzorgers onlangs. ‘Nee, ik ken niet alle gehandicapten die er zijn in Nederland’. ‘Jij wel?,’ vroeg ik haar. ‘Grappig ben je. Je weet wel dat hij gehandicapt is’, zei ze. Ik moest lachen om haar snelle reactie. ‘Ik ken hem niet persoonlijk, maar heb wel eens zijn verhaal gehoord,’ antwoordde ik. Ze was op een symposium geweest en zijn verhaal deed haar denken aan het mijne. Vooral het Carlosmomentje had haar geïnteresseerd. Later die dag moest ik nog steeds denken aan dit gesprek. Via Google kwam ik meer te weten. Mensen aan het lachen maken, sarcasme over je eigen leed en openlijk over je handicap vertellen doe ik al jaren. Vraag er alleen geen geld voor ;-) Hij kan iets dat ik niet durf maar stiekem wel zou willen durven. Voor groepen staan, kennis overdragen, verandering teweegbrengen door je kwetsbaar op te stellen en je verhaal te vertellen. Jaap heeft het Carlosmomentje vernoemd naar de Portugese broeder die voor hem het verschil wist te maken toen hij na zijn duikongeluk in het ziekenhuis lag. Door iets te doen dat voor broeder Carlos heel normaal was, maar dat voor Jaap veel toegevoegde waarde had. Terwijl ik het las moest ik meteen denken aan mijn ervaring en de persoon die voor mij destijds van onschatbare waarde is geweest.

Mijn Carlosmomentje In mei 2008 ben ik geopereerd aan mijn scoliose. Als gevolg van verkeerde intubatie en complicaties heb ik drie weken in coma gelegen. Nadat ik was ontwaakt bleek mijn lichaam volledig verlamd. Niemand heeft eraan gedacht om mijn armen en benen door te blijven bewegen terwijl ik in coma werd gehouden. Er stak een luchtpijp uit mijn keel, er zat een drain in mijn rug, mijn knieën waren gebroken en mijn armen en hals zaten vol infusen en naalden waar diverse vloeistoffen doorheen gingen. De dagen dat ik wakker was waren hels. Ik kon alleen voelen en beleven. Als iemand mij vraagt wat eenzaamheid is dan moet ik vaak aan dat moment denken. Gevangen zitten in je eigen lichaam dat ongelofelijk pijn doet en het niet kunnen zeggen. Elke avond kwam er een verpleegkundige binnen die iets inspoot in mijn infuus en weg was ik. Na een paar dagen begon ik te snappen dat ik een slaapmiddel kreeg. Elke avond keek ik reikhalzend uit naar dat moment.

Ik twijfelde aan mijn bestaan. Weken heb ik gedacht dat er een klok op mijn kamer hing die non stop aan het doordraaien was. Later zou blijken dat die klok er nooit heeft gehangen. Net zo min als dat ik aangevallen werd ‘s nachts door een helium ballon in de vorm van Patrick uit Spongebob. Ook had ik geen formule ontdekt voor wereldvrede en de ontmoeting met Oprah Winfrey om mij daarvoor te bedanken had zeker niet plaatsgevonden. Ik wist niet meer wat realiteit was en wat niet.

Hallucinaties Ik weet nog dat niemand van de professionals echt contact maakte met mij. Alleen goedemorgen, -middag of -avond. Controles werden in stilte uitgevoerd. Verzorging en toediening medicatie idem. Elke keer als de deur dicht werd getrokken, stierf ik een beetje van binnen. ‘Blijf bij me, alsjeblieft!’. ‘Laat me hier niet alleen’, wilde ik schreeuwen. Wat nou als ik nooit meer zou kunnen praten. Wat nou als ik toch dood ga, hier in dit bed, alleen in dit kamertje. Zonder afscheid te nemen. Zonder nog wat te zeggen. Voor altijd stil. De weken die erna kwamen, was de dood steeds prominenter. Elke seconde dat ik leefde kon de laatste zijn. 24/7 was ik daarmee bezig. Ik begon alles af te wegen.

Is dit hoe ik verder wil leven? Nee.   Kan ik de pijn langer verdragen? Nee. Heb ik controle over de situatie? Nee.   Zou het fijn voelen als dit over zou zijn? Ja!

Ik hoorde iemand zeggen dat de meeste mensen de IC niet levend verlaten, dat het een wonder was dat ik ontwaakte. Maar dat ze niet weten of ik het zou redden. Als dat het geval was dan stond er al een beademingsapparaat klaar voor op mijn rolstoel. Die boodschap maakte mij intens verdrietig, bang en boos tegelijk.

Dr. van den Berg De eerste persoon die oogcontact met mij maakte bij binnenkomst was de IC-intensivist. Hij kwam naast me staan en pakte mijn hand beet. Zijn aanraking maakte mij direct emotioneel. Ik kan me herinneren dat de tranen over mijn wangen rolden en hij deze weg heeft geveegd. Hij vertelde dat hij mij niet eerder had gezien als beademingspatiënt bij Centrum voor Thuisbeademing. ‘Wat is jouw verhaal?’, vroeg hij hardop. Hij liet mijn hand los om mijn status te lezen. Tegen de tijd dat ik dr. Van den Berg zag, kon ik mijn rechterhand iets bewegen en een pen vasthouden. Dit stelde mij in staat om kleine woordjes op papier te krabbelen. Want dat waren het vooral. Slordig trillende krabbels waar je wel een woord uit kon opmaken als je de tijd nam. Dr. Van den Berg begreep na het lezen van mijn status mijn situatie. Hij was de eerste die mij echt uitlegde dat de intubatie verschrikkelijk fout is gegaan en dat ze een tracheotomie hadden uitgevoerd. Tijdens deze spoedingreep liep ik een dubbele longontsteking op door een ziekenhuisbacterie. Om mijn organen rust te geven ben ik in slaap gehouden en leek de laatste poging van cocktail aan antibiotica effect te hebben op de longen. ‘Daarom hebben ze je wakker gemaakt’, vertelde hij.

Mijn rechterhand schreef het woord ‘proberen’ op. Dr. Van den Berg keek naar het woord en daarna lachend naar mij. ‘Wil je het proberen zonder beademing? Eén keer knipperen is Ja.Twee keer is nee’, zei hij. Ik knipperde 1 keer en bleef hem strak aankijken. Hij bleef in eerste instantie stil. Dit duurt me te lang. Mijn hand bewoog over het papier en begon met schrijven: nooit beademi….. Hij las mee en zei hardop wat ik wilde schrijven. ‘Nooit beademing gehad.’ ‘Je wilt het proberen zonder beademing.’ ‘Je bent nooit eerder beademd geweest.’ Vervolgens kwam hij weer naast mij staan en pakte mijn schrijfhand op. ‘Hayat, ik ga nu heel eerlijk tegen je zijn. De situatie waarin je nu verkeert, is ernstig. Dat je wakker bent geworden geeft aan hoe sterk je bent. Je hebt inderdaad nooit eerder een indicatie gehad voor beademing. Voordat ik het met je ga proberen zullen we het moeten hebben over o.a. zelfstandig slikken. Want ook dat kun je nog niet zelf. Het kost veel tijd en geduld voordat je slikfunctie is hersteld. Ik weet niet zeker of het zich herstelt. Als dat wel lukt kunnen we kijken naar de beademing. Als jij het wilt dan durf ik het wel aan om het te proberen. Om je een beeld te geven hoe zwaar het zelfstandig ademen is kan ik je zo meteen van de beademing afhalen. Dan voel je dat je longen nog echt afhankelijk zijn van de machine. Wil je dat?’

Ik knipperde één keer. Hij ontkoppelde mij van de beademing. Al die tijd dacht ik dat ik zelfstandig ademhaalde. Koppig als ik was. Het voelde helemaal niet of dat stuk werd overgenomen door een apparaat. Terwijl ik met al mijn kracht lucht probeerde in te ademen voelde het alsof er een olifant op mij lag en ik door een speldenprik ademde. Er gebeurde niks. Behalve dat ik bij die gedachten in paniek raakte en begon te huilen. Dr. Van den Berg sloot me weer aan op de beademing. Ik durfde hem niet meer aan te kijken en besloot mijn ogen niet meer te openen. Hij gaat vanzelf weg dacht ik. Hij bleef net zo lang staan totdat ik weer was gekalmeerd. Met het vriendelijkste gezicht dat ik in die periode had gezien. Het enige dat hij zei was, ‘anders hè zonder beademing’. Nadat hij de handschoenen had weggegooid en zijn handen had gewassen, zei hij dat hij de komende dagen langs zal komen om te kijken hoe het gaat. ‘We beginnen eerst met het slikken weer te activeren. Daarna moeten we maar snel kijken hoe we je stem terug krijgen.’ De dagen erna kwam dr. Van den Berg geregeld langs. Zijn plan werd later die week gestart. Niet iedereen op de IC stond achter zijn besluit. Hij bleef standvastig en gaf altijd als antwoord dat ik het graag wil proberen. Na een paar dagen zag hij daar verbetering in en mijn waarden van mijn longen werden voorzichtig beter. Het opbouwen om van de beademing af te komen werd fase twee in mijn herstel. Eerst een minuut. Toen drie. Toen vijf. Daarna tien minuten, een kwartier. Tegen de tijd dat ik een half uur zonder beademing kon, kwam dr. Van de Berg weer langs. Vrolijk als hij was stapte hij mijn kamer binnen. ‘Het gaat goed met je hè!’ In de dagen die volgden ging het opbouwen onder zijn leiding als een trein. Twee maanden later lag ik op de IC zonder beademingsapparatuur met een zachte stem grapjes te maken met de verpleegkundigen.

In oktober van 2008 mocht ik naar huis en een paar dagen later zat ik in de collegebanken, klaar om te starten aan mijn afstudeerjaar. In februari van 2009 mocht ik mijn diploma in ontvangst nemen. Drie maanden later werd ik aangenomen bij Achmea in Apeldoorn.

Grondlegger voor mijn mindset Ik denk nog vaak terug aan 2008 en aan dr. Van den Berg. Aan de harde realiteit waar ik mee ben geconfronteerd op jonge leeftijd. Aan de lessen die ik heb geleerd. Aan hoe vastberaden ik was. Aan de missie die ik had. Aan de doelen die ik voor mezelf stelde tijdens deze trauma. Kleine. Later grotere. Van niet doodgaan vandaag. Tot aan ik ga het ziekenhuis verlaten zoals ik binnen ben gekomen, zonder beademing. Sommige helden dragen witte jassen. Zonder zijn vertrouwen had ik waarschijnlijk de handdoek in de ring gegooid en had ik mij berust in het lot. Overlijden aan complicaties of permanente beademing. Door een stomme onnodige fout. Zonder zijn steun, durf en eerlijkheid was het idee van proberen nooit uitgevoerd. Door zijn manier van handelen kwam er iets in mij los. Nieuwe drang naar leven en naar beter worden. Door zijn aanpak kreeg ik weer grip op mijn geest en werd mijn doel duidelijk. Ik ga dit doen. Het interesseert mij niet wat anderen ervan vinden. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Na onze ontmoeting heb ik geen dag daarna getwijfeld aan mijn herstel. Falen was geen optie. Die mindset heeft letterlijk mijn leven gered. De manier van hoe ik voortaan in het leven zou staan, stond voorgoed vast. Ik had alleen de juiste persoon nodig die in mij geloofde. Zodat ik op mijn beurt weer in mezelf kon geloven. Het vertrouwen terug kon winnen in mijn lichaam. Ik heb mensen in mijn leven nodig die mij zien. Echt zien. Dan ben ik op mijn sterkst.

[florianfermin-blog]

Bij deze de nieuwsbrief van vorige maand!

Ik twijfelde om deze mail over nieuwjaarsdoelen te schrijven. Ik heb zelf mijn doelen voor dit jaar gemaakt en had hier een mooie mail over kunnen volmaken. Maar aangezien we het al een keer over doelen hebben gehad en ik ook veel mensen heb horen zeggen “nieuwjaarsdoelen, daar doe ik niet aan!”, heb ik een ander heel tof onderwerp voor deze mail.

Waarschijnlijk ken je wel iemand die deze maand een alcoholvrije maand houdt? Of misschien doe je het zelf wel? Veel mensen zien januari als een goede nieuwe start. De rijen voor de salade barren zijn erg lang en veel mensen letten deze maand op hun alcoholconsumptie. Maar natuurlijk ga ik nog een stapje verder…..

Heb je ooit gehoord van de Helweek? Dit is een ritueel dat is bedacht door een Noorse militair (dan weet je al hoe laat het is) en in de NRC wordt het mooi verwoord als ‘zelfopgelegde Juppenleed’.

In de Helweek maak je van te voren een plan, aan de hand van verschillende doelen en een planning die je heel de week gaat uitvoeren. Een voorbeeld daarvan is geen TV, elke dag sporten, elke dag 2 uur lezen en mediteren, etc. Elke ochtend van de week zet je de wekker om 5:00 en een avond in die week haal je helemaal door met werken en andere belangrijke zaken.

Een vriend van me heeft het gedaan. Tuurlijk was ik eerst van plan om dit te doen, maar dit was zo next level dat ik voor een iets makkelijkere optie ben gegaan (pussy!).

Dit is de Raise your F*cking Standards maand geworden!!!!!!! Klinkt heftig hè!?. Dit heb ik vorig jaar voor het eerst gedaan. Toen was het erg bevallen. De doelen van toen las ik laatst terug en ik zie dat ik bijna al deze doelen nu ook dagelijks toepas, dus het heeft echt een blijvend effect gehad!

Dit jaar heb ik weer hard op de hoorn van Boromir geblazen om een groep samen te stellen, want je doet de Raise your Standards maand natuurlijk niet alleen. Een aantal vrienden en ik hebben onze doelen gemaakt en gedeelt in de groepsapp: dit verschilt van elke dag 10 minuten mediteren, 5X in de week sporten, heel de maand vega eten en natuurlijk geen alcohol drinken.

En toen… eindelijk…. is de Raise your Standards maand van start gegaan.

We zijn nu 13 dagen bezig en iedereen is still going strong. Wanneer iemand er moeite mee heeft, deelt die dat in de app en stuurt de rest motiverende berichten als “ja, ik ben er ook helemaal klaar mee” en “zullen we gewoon stoppen” (grapje natuurlijk).

Het doel van deze maand is nieuwe gewoontes een maand lang uit proberen en wanneer deze bevallen blijf je ze altijd volhouden. Daarnaast is het gewoon leuk om buiten je comfort zone te stappen en je grenzen te verleggen.

Nu denk je waarschijnlijk: “Super! Dan ga ik daar 1 februari ook mee starten”, maar iedereen weet dat wanneer je het uitstelt, het toch niet gaat gebeuren. Het leuke aan Raise your Standards maand is dat het altijd kan beginnen zolang het maar een maand is. Dus pak een pen en papier. Schrijf je dagelijkse rituelen op voor de komende maand, maar maak het niet te moeilijk. De kans is groot dat wanneer je één ding niet haalt je dan bij de rest denkt laat dit dan ook maar zitten want ik heb het toch al niet gehaald. Dit heet het what the hell syndrome.

Het is dan ook belangrijk om het met anderen te doen, omdat je natuurlijk niet wil falen voor je vrienden die het wel gewoon halen. Dus blaas op je hoorn om wat vrienden erbij te roepen en maak je een appgroep aan. Deel hier allemaal je doelen en ga direct van start. Kijk aan het begin van de dag wanneer je de activiteiten gaat doen en kijk aan het eind van de dag of dit ook is gelukt.

Ik weet zeker dat je het vol gaat houden en als je het leuk vindt, kan je ook je doelen naar mij doorsturen. Vet veel succes en ik spreek je over een maand weer. Dan zal ik ook delen of ik het de laatste twee weken ook heb vol gehouden.

“Life begins at the end of your comfort zone.” Neale Donald Walsch

[torche]

Ik wil gehoord worden.

Want ik ben het kotsbeu.

Ik heb het helemaal gehad met de taboe en shit rond mentale ziektes. Ja, ZIEKTES. Iets waar je dus fucking niet voor kiest.

!!! EERST EN VOORAL:

ZEG NIET DAT JE DEPRESSIEF BENT ALS JE NIET ZIEK BENT.

Iedereen heeft kutdagen, tuurlijk !

Maar bij een periode van BUIKPIJN ga je toch ook niet direct gaan zeggen dat je DARMKANKER of dergelijke hebt????

Dergelijke uitspraken zijn echt niet plezant om te horen. Daar sta je dan, met tranen in je ogen en je medicatie nog half in je slokdarm.

Nee, ik ben niet lui. Jawel, ik heb verdomme veel karakter, want alles wat ik doe kost me veel meer moeite. Soms is opstaan en een glas water drinken al heel veel.

Nee, ik ben niet zwak en zielig en nee het zit niet tussen mijn oren. Alleen letterlijk dan.

Depressies e.d. worden veroorzaakt door een combinatie van  biologische (en chemische reacties in de hersenen), sociale en psychologische factoren zoals een overlijden bijvoorbeeld. De ene is er door erfelijkheid enz. nu eenmaal gevoeliger voor dan de andere.

Als je je open stelt naar iemand en vertelt dat je met een depressie worstelt krijg je vaak het antwoord dat je er helemaal niet depressief uitziet of je zo gedraagt.

What about a mask people? Er wordt constant vanalles van ons verwacht. Iedereen gaat er van uit dat je smorgens opstaat, ontbijt en vertrekt naar je les of werk of whatever. Want dat is normaal, toch? Voor ons is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend, maar toch houden we dat vaak (te) lang vol. Daarom wordt het ook niet opgemerkt. We houden ons sterk, we moeten 'gewoon' alles doen zoals elk ander mens. Juist doordat het zo'n grote taboe is. Schaamte en angst zijn hier de grootste boosdoeners. Deels gecreëerd door onze omgeving. Jullie dus.

Bij het delen van de feiten, van de zwar(t)e gevoelens, geven we ons helemaal bloot. We staan als het ware tegen je te schreeuwen dat het niet goed gaat en dat er iets moet gebeuren. Jammergenoeg wordt daar énorm vaak verkeerd op gereageerd;

'Je moet op je tanden bijten.'

Shut the fuck up. Ik bijt verdomme elke seconde op mijn tanden. Zo hard dat ze waarschijnlijk al gebarsten zijn. Moest ik niet op mijn tanden bijten zou ik niet voor je neus zitten.

Elke dag, elke minuut is een gevecht. Eentje waar je geen deel aan wilt nemen, maar er is geen andere optie. Elke dag opnieuw moet je overleven.

'Je moet positief denken'.

Ah so cute. Als je je even minder voelt, dan ja, positief zijn helpt je heel wat vooruit. Bij een depressie is dat gewoonweg niet mogelijk. De wereld is grijs, alles smaakt grijs, kleurt grijs, voelt grij, grijs, grijs, grijs.

'Je moet dit doen, dat doen, zus en zo.'

Stop. Nee. Je 'advies' geeft alleen maar meer stress en een gevoel van falen. Plus: wij kunnen niet zomaar dit en dat doen. Ons hoofd wil niet mee, ons lichaam niet, onze ziel niet. Dit is geen keuze, wij staan vol onmacht tegenover onszelf.

Wij proberen elke keer opnieuw om te willen leven, maar alles is grijs en nutteloos.

Ik verwacht van niemand om psychische ziektes te begrijpen zoals een patiënt dat kan. Ik hoop dat je er nooit mee te maken krijgt, maar er zijn massa's mensen die er elke dag mee vechten. Een onzichtbare oorlog die duidelijk gemaakt moet worden. Ziek zijn is al zwaar genoeg, het moeten verstoppen voor de buitenwereld is er echt te veel aan gasten.

Alstublieft luister naar de mensen rondom je. Luister en vraag wat je kan doen. Geef geen 'advies' en 'alleskomtgoed'-jes, want das dikke bullshit in onze oren. Luister naar elk woord en accepteer die ook. Wij staan niet te lullen tegen je!

[lovehelenium]

Jaarverslag 2016 Stichting ProTanZ

Project ‘Ineke Alberda Scholen’ Kilangala, Tanzania

 Foto boven: bouw van het dubbel lokaal januari 2016: klassen 5 & 6

Foto onder: de kinderen van de kleuterschool met Meester Oscar

 Overzicht: Het jaar 2016 in de belangrijkste punten

 1.     Hoogtepunt: het dubbel lokaal 3 & 4 in gebruik genomen.

2.     Hoogtepunt: de in dienst name van de kleuterschoolonderwijzers door     overheid.

3.     Hoogtepunt: het maken van een totaalbudget om de gehele school af te bouwen.

4.     Hoogtepunt: inkoop alle materialen voor de resterende hoofdgebouwen.

5.     Dieptepunt: kleuterschoolonderwijzers toch niet in dienst overheid.

6.     Het zoeken naar een oplossing.

7.     Hoogtepunt: De afbouw van het dubbel lokaal 5 & 6.

  Het jaar door

 1] 2016, januari: nieuwe groep 4 naar de lagere school.

In januari 2016 (januari is de maand van de overgang in Tanzania) is lokaal 4 in gebruik genomen door de nieuwe groep 4. Ieder jaar wordt een nieuwe groep vanuit de kleuterschool toegevoegd aan de lagere school volgens het groeiprincipe. In 2017 zal dat dus groep 5 worden etc. de kinderen worden opgeleid in de in 2008 geopende, en sindsdien goed functionerende, kleuterschool. vanaf 2013, toen de lagere school in Kilangala met klas 1 startte, zijn alle kinderen naar de ‘Ineke Alberda’ Lagere School en hoeven dus niet meer naar het 5 km verder gelegen Kipande te lopen, waar ze les kregen in overvolle klassen. De afspraak is nu dat er maximaal tot 45 kinderen in een klas mogen.

 Foto boven: kinderen in de klas; foto onder: kinderen klas 4 voor hun lokaal

 2] 2016, februari: de kleuterschoolonderwijzers in dienst bij de overheid.

In 2013 is de lagere school officieel overgenomen door de overheid. de kleuterschool, althans de onderwijzers, bleven buiten de overname, omdat zij eigenlijk niet meer over de juiste opleiding beschikten. Iedereen die in dienst staat van de overheid moet minimaal een vier jarige middelbare schoolopleiding hebben doorlopen.

De leraren van de lagere school werden vanaf 2013 door de overheid zelf aangesteld en betaald. Zij (de overheid) vroeg ons nog 3 jaar respijt om intern een oplossing te vinden om de onderwijzers van de kleuterschool in dienst te kunnen nemen en vroeg ons hen zolang nog te betalen. De definitieve in dienst name zou dus in 2016 gebeuren.

 Derhalve togen wij tijdens iets aanwezigheid in Tanzania op woensdag  3 februari 2016 naar Namanyere, zetel van de regionale overheid van het district Nkasi, waaronder ook Kilangala valt. Uiteindelijk werden wij toegelaten bij de hoogste baas, de DED [Director Educational Department] van het departementale onderwijs. De onderhandelingen verliepen moeizamer dan verwacht, maar werden succesvol afgesloten met het volgende resultaat:

·         De overheid zal de vier onderwijzers van de  kleuterschool met terugwerkende kracht per 1 januari 2016 in dienst nemen.

·         Wij, als Protanz zullen hun studiekosten meehelpen te financieren. De onderwijzers moeten namelijk een NACTE gecertificeerd diploma halen. [zie foto’s volgende bladzij].

Deze overeenkomst met de Districtsoverheid in Namanyere betekent  heel veel voor onze Stichting ProTanZ.

Ten eerste: Principieel. Een van de  belangrijkste doelstellingen  van Protanz is dat de ‘Ineke Alberda Scholen’, in zijn totaliteit uiteindelijk geheel in handen te geven van de overheid. Onze bemoeienis aldaar behoort eindig te zijn. Daar is onze gehele strategie op gericht.

Ten tweede: Financieel. Wij hoeven nu de onderwijzerssalarissen niet meer te betalen en kunnen ons budgettair dus geheel richten op het afbouwen van het totale scholencomplex.

 Foto links: overhandigen contract door DED; andere foto’s: het contract .

 3] 2016, maart: totaalbudget om de scholen geheel af te bouwen.

In 2014 is een totaaloverzicht gemaakt van de staat van alle onderdelen van het  ‘Ineke Alberda Scholenproject’ zoals die oorspronkelijk door ons zijn toegezegd te realiseren.

 Dit overzicht kreeg de naam: ‘Blueprint’. De Blueprint is een soort boekhouding van de

·         al [op dat moment] gerealiseerde materiele en immateriële dingen [zoals gebouwen, opleidingen],

·         de dingen die op dat moment onder constructie waren en

·         de zaken die nog gerealiseerd moesten worden, met een tijdspad, wanneer het gerealiseerd kon zijn.

 Uit dat overzicht bleek dat eigenlijk, vanaf dat moment, de totale contouren van het gehele scholenproject zichtbaar waren op het schoolterrein en dat het geheel in 2018, 2019 voltooid zou kunnen worden, mits er zich geen calamiteiten zouden voordoen.

Naar aanleiding van deze blueprint kwam in 2016 de gedachte op dat het mogelijk moet zijn om een budget te maken van alle nog te maken kosten om het scholenproject in zijn totaal te realiseren.

 Tijdens mijn aanwezigheid in Kilangala in 2016 kwam dit budget in zijn geheel klaar om met een totaal bedrag  van 60.000 euro de gehele school af te bouwen.

 4] 2016, april – juli: sponsoractie ‘De laatste slag’; aanschaf van materialen.

De stille hoop achter de blueprint en het bovengenoemde budget was om in een keer al het benodigde geld te kunnen verwerven met een sponsoractie genomen ‘De laatste slag’.

Deze hoop bleek een beetje te rooskleurig.

Het lukte dus niet om 60.000 euro bij een te brengen, maar wel het gigantische bedrag van 46.000 euro.

Dit werd mogelijk doordat onze eigen inbreng van 20.000 euro werd verdubbeld door de ZZg met daar bovenop nog  eens een bedrag van 6000 euro.

Wij hadden uitgerekend dat met deze 4600 euro mogelijk moest zijn  om alle materialen aan te schaffen voor de nog resterende gebouwen, alvorens de prijzen rond juli-augustus drastisch zouden stijgen vanwege de hoge inflatie.

Zo is op 7 augustus 2016 ons deel van 20.000overgemaakt naar ZZg die het gehele bedrag heeft van 46.000 euro overgeboekt naar de schoolrekening in Tanzania.

Hiervan zijn alle belangrijke bouwmaterialen aangeschaft en opgeslagen.  Zie foto’s hieronder.

Van deze materialen zullen in 2017 de resterende gebouwen worden vervaardigd.

  Foto links: het bakken van de stenen uit kleigrond

Foto rechts: de opgeslagen zakken cement.

Foto hieronder: In 2016 heeft Kilangala  elektriciteit gekregen. Wij hebben het ook in klassen laten  aanleggen. De elektriciteit zal een nieuwe periode inluiden in de regio.

  Het licht brandt…….

 5] 2016, September - Oktober: het dieptepunt. Onderwijzers niet uitbetaald.

Het jaar 2016 zou eigenlijk te boek moeten gaan staan als een van de belangrijkste jaren in de ontwikkeling van de ‘Ineke Alberda Scholen’, ware het niet dat wij er rond oktober achterkwamen dat de onderwijzers van de kleuterschool geen onderwijs meer wilden geven. [slechte berichten worden in de Afrikaanse cultuur vaak niet doorgegeven, want worden als een soort falen gezien]. Wat bleek namelijk? De overheid had nooit en te nimmer de beloofde salarissen uitbetaald, zodat de onderwijzers al een lange tijd zonder inkomsten zaten.

 Nu is het betalen door de overheden een lastig ding, maar hier schuilt nog iets anders achter. De nieuwe Tanzaniaanse President Magufulie, die zeer geliefd is, voert een zeer sterk, om niet te zeggen, zeer rigoureus anticorruptie beleid. Zijn bijnaam is de ‘Bulldozer’. Sinds zijn aantreden zijn reeds  tienduizenden ambtenaren op staande voet ontslagen die niet aan  bepaalde eisen voldeden.

Zijn laatste missie is het ontslaan van alle leerkrachten die niet de vereiste opleiding hebben, namelijk tenminste 4 jaar Secundairy School. [zie hiervoor het zeer interessante artikel van Seada Norhussen uit Trouw van zaterdag  29 april 2017].

 En dat is dus eigenlijk het geval met de onderwijzers van de kleuterschool: zij zijn mensen uit het volk gekozen, die vanwege Protanz een, overigens uitstekende, opleiding tot kleuterschoolonderwijzer hebben genoten, (die overigens in 2008 meer dan voldoende was) maar niet de vereiste Secundairy School opleiding in hun bezit hebben.

 Dat is, denk ik, de meest plausibele verklaring achter de houding van de districtsoverheid in Namayere. Vanzelfsprekend verdient deze houding geen schoonheidsprijs

 Ondertussen zaten wij met de gebakken peren. De kleuterschool opheffen is geen optie. In de gehele context van het educatiesysteem in Kilangala speelt de kleuterschool een te grote rol. Deze school geeft de goede basis aan de kinderen, zowel onderwijskundig als op emotioneel gebied.

Wij hebben er uiteindelijk voor gekozen om, althans tijdelijk, de salarissen van de onderwijzers weer te gaan betalen, om in ieder geval het onderwijs weer te garanderen.

 6] 2016, november – december: het zoeken naar een oplossing.

Het zal duidelijk zijn dat de geschetste ontwikkeling een grote inbreuk op ons beleid betekent.

Niet alleen de financiële kant is  een grote domper, immers moeten wij opnieuw een post op voeren voor salarissen en onderwijs, welke bedragen dus niet meer gebruikt kunnen worden om de school geheel af te bouwen, -

maar ook een domper op beleidsmatig terrein, namelijk  het overdragen van het gehele scholenproject aan de overheid. Zoals gezegd: wij willen daar eindig zijn. Een en ander betrekt dus op zijn minst uitstel van de uiteindelijk overdracht.

Sinds november december zijn wij dus opzoek naar een methode om de onderwijzers naast het geven van de lessen op de kleuterschool zelf, de vereiste middelbare school opleiding te laten volgen.

Dit is een zeer intensief proces, met allerlei valkuilen, maar in mei 2017 is een adequate oplossing gevonden, zeker ook door het werk van het, tijdelijk, in Kilangala gevestigde echtpaar Flip en Felice de Haan.

Maar over die oplossing volgend jaar meer.

 7] 2016, december: de afbouw van het dubbel lokaal 5 & 6.

Tenslotte heeft in december de grote investering uit het jaar 2015 zijn voltooiing gekregen: het dubbellokaal met de klassen 5 en 6, alwaar in januari 2017 groep 5 van de lagere school zijn  intrek heeft genomen. [zie foto’s hieronder]

 Foto linksboven: de kinderen voor klas 5. Foto rechtsboven: dubbellokaal van de buitenkant gezien.

Foto linksonder: dit is de meest recente foto van het schoolplein uit 2017: het dubbel lokaal 5&6 met de groenblauwe ramen.

Foto rechtsonder: zelfde plaats een paar maand eerder in 2017. Zie ook de ontwikkeling van de nieuwbouw van het triple-lokaal 7 & 8 & 9.

Vergelijk de eerste foto op bladzijde 1, jan. 2016. Het begin van de bouw van het dubbel lokaal 5&6.

 8] Resume

Al met al is, ondanks de domper uit oktober, het jaar 2016 toch een goed jaar geweest voor de ‘Ineke Alberda Scholen’ en daarmee voor Protanz.

Naast de hoofdinvestering uit 2015 waarmee het dubbel lokaal 5 en 6 is gebouwd zijn er ook andere, kleinere ontwikkelingen geweest: de scholen nood schoollokalen hebben alle elektriciteit gekregen door een extra investering.  Verder zijn ook de fundamenten gelegd voor het triple-lokaal 7, 8, 9, waarop nu in 2017 dit gebouw al is opgerezen en van dakplaten voorzien. [Zie foto’s hierboven]. Ook de fundamenten van de laatste 3 te bouwen staffhouses zijn gelegd. Dagelijks krijgen nu meer dan 200 kinderen les op de scholen in een dorp waar vroeger totaal geen onderwijs was.

En ieder jaar komt er weer een nieuwe steen aan de groeidiamant bij en wellicht is het vervelende incident met de overheid ook om te buigen naar een meer adequate opleiding voor de onderwijzers, zodat de overheid de leerkrachten alsnog in dienst kan nemen. en daar gaat steeds meer op lijken.

Ik denk niet dat er een beter scholenproject te vinden is als die van de ‘Ineke Alberda Scholen’.

 Namens Stichting ProTanZ, Herman Hendricks, coördinator

[imanianl]

REPARATIE EN RESERVEONDERDELEN

De mobiele telefoon heeft onze communicatiewereld voor een groot deel in handen. Dit heeft uiteraard directe consequenties voor ons milieu, want als we bijvoorbeeld elke mobiele telefoon die in het afgelopen jaar verkocht werd maar slechts een derde langer zouden kunnen gebruiken, bijvoorbeeld via reparatie en het gebruik van reserveonderdelen, dan zouden we de jaarlijkse uitstoot van broeikasgassen van een land zoals Singapore kunnen voorkomen.

WEGGOOIEN, RECYCLEN EN IMPACT OP HET MILIEU

Wanneer een smartphone, tablet of laptop kapot gaat, dan is het soms behoorlijk moeilijk voor een leek om deze zelf te repareren en het komt daarom heel veel voor dat het kapotte apparaat weggegooid wordt.Zelfs al deze schijnbaar kleine elektronische apparaten kunnen een enorme hoeveelheid aan elektronisch afval opleveren.Men vermoedt dat dit wereldwijd zo tussen de 20 miljoen en 50 miljoen ton aan elektronische apparaten per jaar is. Een deel van dit afval wordt gerecycled, maar het grootste gedeelte, waaronder componenten met lood en kwik, gaat naar stortplaatsen.Elektronisch afval is in de meeste landen wereldwijd zelfs de snelst groeiende afvalstroom. De productie van al onze geliefde elektronica heeft zodoende zeer zeker een gigantische impact op het milieu, of we het nu recyclen of niet.

WAAROM GADGETS KAPOT GAAN

Het falen van de meeste elektronische apparaten is veelal te wijten aan eenvoudige ongelukken, zoals het laten vallen van een apparaat of het morsen van water erop. Het meest voorkomende probleem is een kapot scherm. Er bestaan uiteraard ook andere problemen zoals batterijen die hun lading niet meer vasthouden of printplaten die gewoon niet meer werken.Fabrikanten hebben de plicht om producten te produceren die presteren zoals beloofd of geadverteerd, en op zich kan er er eigenlijk niet zo heel veel misgaan met een mobiele telefoon. In de meeste gevallen worden de problemen met smartphones veroorzaakt door een beroerde batterij, een beschadigde oplader of door verkeerd gebruik, zoals het per ongeluk laten vallen van de telefoon.

EEN GADGET REPAREREN OF HERSTELLEN MET BEHULP VAN I-MANIA

Mogelijk moet jij dan enkel de batterij of het scherm van je mobiele telefoon, of de oplader van jouw smartphone vervangen.Een oplader vervangen gaat heel simpel via i-Mania, maar je kunt verder als standaard consument meestal weinig doen om zelf een mobiele telefoon te repareren. Echte techneuten, electro hobbyisten en professionele service van derden hebben echter via het internet (of via de leverancier zelf) een uitgebreide reeks aan reparatiehandleidingen voor elektronische apparatuur tot hun beschikking. Ook vvoor hen heeft i-Mania een grote collectie van te repareren onderdelen leverbaar!En waarom zou jij als een niet-technische gebruikers niet iemand betalen om jouw apparaat door hen schoon te maken of onderdelen zoals beschadigde schermen en oude batterijen te laten vervangen. Dit kan in veel gevallen een stuk goedkoper zijn dan via de leverancier. Maar pas op! Want niet iedere leverancier gaat even vriendelijk met die mogelijkheid om...

DE GARANTIE VAN APPLE EN REPARATIES DOOR DERDEN

Apple is namelijk absoluut geen fan van reparaties door derden. Deze houding is deels het resultaat van hun bedrijfscultuur die prioriteit geeft aan de totale controle over het i-gadget ecosysteem en deels economisch. Want des te meer jij aan Apple services betaalt, des te meer inkomsten Apple verdient. En ze verdienen al behoorlijk wat!Er zijn momenteel drie opties wanneer jij jouw scherm of andere delen van je iPhone of zo breekt. Je kunt naar een Apple Store, of een geautoriseerde winkel gaan, wat betekent dat jouw iPhone heel duur voor een vast bedrag door door Apple gecertificeerde technici gerepareerd wordt. Of je kunt naar een andere reparateur gaan die dit veelal veel goedkoper doet.Ondanks een groeiende beweging in de Apple community voor het recht op reparatie, moedigt Apple reparaties door derden nog steeds niet aan of staat ze het zelfs niet echt toe. Er zijn dan ook veel soorten reparaties door derden waardoor de garantie op jouw iPhone vervalt.Mocht jouw iPhone, iPad of MacBook nog onder garantie vallen, weet dan goed wat je doet, maar indien je Apple gadget geen garantie meer heeft, dan heeft i-Mania tal van Apple reserveonderdelen beschikbaar waarmee jij jouw geliefde Apple product voor een schappelijke prijs of zelf (indien mogelijk) of anders door een technische ervaren elektronica specialist kan laten herstellen.

DE VOORDELEN VAN I-MANIA’S RESERVEONDERDELEN

In onze ultra-moderne tijd vertrouwen mensen op een werkelijk gigantisch hoeveelheid aantal elektronische apparaten. Velen van hen zijn kwetsbaar en kunnen breken. Dat kan mensen verleiden om gewoon weer op pad naar een nieuwe te gaan, maar het is vaak beter om ze via de reserveonderdelen van i-Mania te repareren in plaats van ze te vervangen.Het reparatie van beschadigde elektronica biedt immers nogal wat voordelen, niet alleen voor het milieu... maar ook zeker voor jouw portemonnee

[imanianl]

REPARATIE EN RESERVEONDERDELEN

De mobiele telefoon heeft onze communicatiewereld voor een groot deel in handen. Dit heeft uiteraard directe consequenties voor ons milieu, want als we bijvoorbeeld elke mobiele telefoon die in het afgelopen jaar verkocht werd maar slechts een derde langer zouden kunnen gebruiken, bijvoorbeeld via reparatie en het gebruik van reserveonderdelen, dan zouden we de jaarlijkse uitstoot van broeikasgassen van een land zoals Singapore kunnen voorkomen.

WEGGOOIEN, RECYCLEN EN IMPACT OP HET MILIEU

Wanneer een smartphone, tablet of laptop kapot gaat, dan is het soms behoorlijk moeilijk voor een leek om deze zelf te repareren en het komt daarom heel veel voor dat het kapotte apparaat weggegooid wordt.Zelfs al deze schijnbaar kleine elektronische apparaten kunnen een enorme hoeveelheid aan elektronisch afval opleveren.Men vermoedt dat dit wereldwijd zo tussen de 20 miljoen en 50 miljoen ton aan elektronische apparaten per jaar is. Een deel van dit afval wordt gerecycled, maar het grootste gedeelte, waaronder componenten met lood en kwik, gaat naar stortplaatsen.Elektronisch afval is in de meeste landen wereldwijd zelfs de snelst groeiende afvalstroom. De productie van al onze geliefde elektronica heeft zodoende zeer zeker een gigantische impact op het milieu, of we het nu recyclen of niet.

WAAROM GADGETS KAPOT GAAN

Het falen van de meeste elektronische apparaten is veelal te wijten aan eenvoudige ongelukken, zoals het laten vallen van een apparaat of het morsen van water erop. Het meest voorkomende probleem is een kapot scherm. Er bestaan uiteraard ook andere problemen zoals batterijen die hun lading niet meer vasthouden of printplaten die gewoon niet meer werken.Fabrikanten hebben de plicht om producten te produceren die presteren zoals beloofd of geadverteerd, en op zich kan er er eigenlijk niet zo heel veel misgaan met een mobiele telefoon. In de meeste gevallen worden de problemen met smartphones veroorzaakt door een beroerde batterij, een beschadigde oplader of door verkeerd gebruik, zoals het per ongeluk laten vallen van de telefoon.

EEN GADGET REPAREREN OF HERSTELLEN MET BEHULP VAN I-MANIA

Mogelijk moet jij dan enkel de batterij of het scherm van je mobiele telefoon, of de oplader van jouw smartphone vervangen.Een oplader vervangen gaat heel simpel via i-Mania, maar je kunt verder als standaard consument meestal weinig doen om zelf een mobiele telefoon te repareren. Echte techneuten, electro hobbyisten en professionele service van derden hebben echter via het internet (of via de leverancier zelf) een uitgebreide reeks aan reparatiehandleidingen voor elektronische apparatuur tot hun beschikking. Ook vvoor hen heeft i-Mania een grote collectie van te repareren onderdelen leverbaar!En waarom zou jij als een niet-technische gebruikers niet iemand betalen om jouw apparaat door hen schoon te maken of onderdelen zoals beschadigde schermen en oude batterijen te laten vervangen. Dit kan in veel gevallen een stuk goedkoper zijn dan via de leverancier. Maar pas op! Want niet iedere leverancier gaat even vriendelijk met die mogelijkheid om...

DE GARANTIE VAN APPLE EN REPARATIES DOOR DERDEN

Apple is namelijk absoluut geen fan van reparaties door derden. Deze houding is deels het resultaat van hun bedrijfscultuur die prioriteit geeft aan de totale controle over het i-gadget ecosysteem en deels economisch. Want des te meer jij aan Apple services betaalt, des te meer inkomsten Apple verdient. En ze verdienen al behoorlijk wat!Er zijn momenteel drie opties wanneer jij jouw scherm of andere delen van je iPhone of zo breekt. Je kunt naar een Apple Store, of een geautoriseerde winkel gaan, wat betekent dat jouw iPhone heel duur voor een vast bedrag door door Apple gecertificeerde technici gerepareerd wordt. Of je kunt naar een andere reparateur gaan die dit veelal veel goedkoper doet.Ondanks een groeiende beweging in de Apple community voor het recht op reparatie, moedigt Apple reparaties door derden nog steeds niet aan of staat ze het zelfs niet echt toe. Er zijn dan ook veel soorten reparaties door derden waardoor de garantie op jouw iPhone vervalt.Mocht jouw iPhone, iPad of MacBook nog onder garantie vallen, weet dan goed wat je doet, maar indien je Apple gadget geen garantie meer heeft, dan heeft i-Mania tal van Apple reserveonderdelen beschikbaar waarmee jij jouw geliefde Apple product voor een schappelijke prijs of zelf (indien mogelijk) of anders door een technische ervaren elektronica specialist kan laten herstellen.

DE VOORDELEN VAN I-MANIA’S RESERVEONDERDELEN

In onze ultra-moderne tijd vertrouwen mensen op een werkelijk gigantisch hoeveelheid aantal elektronische apparaten. Velen van hen zijn kwetsbaar en kunnen breken. Dat kan mensen verleiden om gewoon weer op pad naar een nieuwe te gaan, maar het is vaak beter om ze via de reserveonderdelen van i-Mania te repareren in plaats van ze te vervangen.Het reparatie van beschadigde elektronica biedt immers nogal wat voordelen, niet alleen voor het milieu... maar ook zeker voor jouw portemonnee!